++ Real Love Story ++ ฿ 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“นี่ผมไม่ได้ทำอะไรนะ”
“เชื่อตายล่ะ โผเข้ากอดไอ้นั่นซะขนาดนั้น”
“ก็แล้วทำไมพี่ไม่ยอมฟังผมอธิบายล่ะ..”
“ก็คนมันหึงนี่” ต้นสวนผมขึ้นมาทันควัน
“ก็เลยต่อยผมเนี่ยนะ” เอาสิกูก็สวนมึงได้เหมือนกัน
“ไม่รู้ล่ะไม่ได้ตั้งใจ ถ้าปล้ำได้ทำไปแล้วจะเอาให้น่วมเลย โทษฐานนอกใจ”
“ทะลึ่ง”
ผมผลักมันออกเมื่อเราจะชิดกันมากเกินไป แล้วผมเดินไปนั่งลงที่ม้านั่งตัวเดิม ต้นตามไปนั่งข้างผมมันถอดเสื้อคลุมให้ผมอีกครั้งผมมองหน้ามัน นี่มันไม่หนาวหรือไงขนาดร่างกายผมปกติผมยังอดสั่นไม่ได้แต่ทำใจแข็งไปงั้นแหละครับ แต่กับมันดูท่าก็รู้ว่ายังไม่หายดี
“แล้วพี่ไม่หนาวหรือไงพี่ไม่สบายอยู่นะ”
“เอาเหอะไอ้เอกมันก็บอกแล้วนิว่าพี่ไม่ตายง่ายๆหรอก แค่นายไม่ดื้อกับพี่ พี่ก็อุ่นจะแย่อยู่แล้ว” โอยกูจะอ้วกหมอฉีดยาผิดให้มึง
หรือเปล่าเนี่ย..อืมแต่ก็ฟังดูดีนะครับผมรู้ว่าในใจผมมันกำลังแอบยิ้มอยู่  แต่มันก็ยังไอไม่เลิก ผมเผลอตัวขยับเข้าไปชิดมันเองเผื่อมันจะอุ่นขึ้นมาบ้าง
“ไม่ไหวแล้วง่วงหนุนตักได้ป่าวอ่ะ” เอาอีกแล้วมันมองผมเจ้าเล่ห์อีกแล้วครับ แล้วผมจะกล้าขัดใจมันได้ไงครับ ผมปล่อยให้มันเอนตัวลงนอนหนุนตักผม บางทีมันอาจจะเพลียจริงๆก็ได้
“หมอบอกพี่เป็นอะไรครับ” ผมเอ่ยถามมันออกมา
“ไข้ใจ…เพราะโดนเกย์ทิ้ง” มันตอบ..ไอ้นี่นี่ลิเกไม่เลิกจริงๆ แค่นี้กูก็รักมึงจะแย่อยู่แล้วยังจะมาหยอดอีก
“เกย์คนไหนล่ะ” ผมแหย่มันบ้าง
“ก็มีอยู่คนเดียวแหละ ขนาดป่วยอยู่ยังต้องให้วิ่งตามมาง้อ รู้นะคิดอะไรอยู่ ไอ้เอกน่ะมันบอกพี่หมดแล้วล่ะคิดได้ไงว่าอยากให้พี่ตื่นมาเจอขวัญคนแรก รู้ทั้งรู้ว่าพี่อยากเจอนายมากกว่า” มันแหงนหน้าขึ้นมองตาผมก่อนที่มันจะรีบลุกขึ้นเมื่อมันมองเห็นสีหน้าเศร้าๆของผมก่อนที่มันจะเอ่ยถาม
“เป็นไรไปอีกล่ะ”
“เปล่าครับผมดีใจนะครับที่พี่กับผมมีโอกาสที่คุยกันดีๆสักครั้ง มันเป็นสิ่งที่ผมเรียกร้องมาโดยตลอดตั้งแต่วันที่ผมเจอพี่ครั้งแรก”
ถึงตอนนี้น้ำตาผมพาลจะไหลอีกครั้ง
“ก็พี่อยู่ตรงนี้แล้วไงทำไมต้องร้องด้วยล่ะ” มันกุมมือผม
“มันอาจจะแค่..คืนนี้..พรุ่งนี้..หรือ..มะรืนนี้..แต่อนาคตข้างหน้ามันไม่ใช่ พี่ต้องมีทางเดินของตัวเองกับสิ่งที่ถูกต้องถึงวันนั้นผมยังจะเป็นน้องหรือเป็นเพื่อนพี่ได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้”
“โธ่เอ้ยคิดมากน่า ในเมื่อพรุ่งนี้มันยังมาไม่ถึงแล้วบอยยังจะคิดทำไมล่ะครับ….”
“ผมกลัว” ต้นมันตบแก้มผมเบาๆพลางล้วงเอาอะไรซักอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
…มันเป็นแหวนสองวงครับ…..
“เอางี้เพื่อความสบายใจ แหวนสองวงนี้จะอยู่กับพี่หนึ่งวงกับบอยหนึ่งวง ถ้ามันยังอยู่ที่นิ้วเราทั้งสองคนสัญญานะว่าเราจะยังเหมือนเดิมพี่กล้าวัดใจกับบอยเลยล่ะจะดูสิว่าใครมันจะถอดทิ้งก่อนกัน”
ผมรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกเมื่อต้นมันสวมแหวนให้ผม มันเลือกที่จะสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายด้วยล่ะครับ มันแอบวัดนิ้วผมตอนไหนเนี่ย ผมเอาแต่มองจ้องมันไม่กระพริบตาจนมันบอกดุๆ
“อ้าวเอาแต่จ้องอยู่นั่นแหละ สวมให้บ้างดิ” มันยื่นแหวนอีกวงมาให้ผม
“คงจะรู้นะว่าข้างไหน”
“ผมเลือกที่จะสวมให้มันข้างเดียวกับที่มันสวมให้ผม”
“ดวงดาว ท้องฟ้า สายลม เป็นพยานว่าผมนายต้น รักบอยครับ !”
สองสายตาประสานกันเนิ่นนาน ผมจะไม่คิดมากอีกแล้วครับผมจะขอแค่วันนี้ที่มันอยู่กับผม ผมจะลองเปิดใจให้ความรักสักครั้งมันจะร้ายหรือดียังไง อย่างน้อยถ้าผมจะเจ็บปวดผมก็ได้ลองเปิดใจแล้ว ดีกว่าที่ผมจะเจ็บปวดเพราะปิดตายตัวเอง…
ผมก็รักพี่ครับ พี่ต้นการ์ดแผ่นนั้นจะบอกพี่ได้ดีครับ แผ่นที่พี่เคยแย่งมันกับผมจนทำให้เรามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน…..
…..พี่ต้นครับ…
……..ผมรักพี่ครับ…..!
สั้นๆง่ายๆแค่นี้แหละครับ ที่อยู่ในการ์ดแผ่นนั้นแต่ผมเชื่อว่ามันมีความหมายที่สุด หากว่าคืนนั้นต้นมันได้อ่านผมกับมันก็อาจจะไม่ต้องมาเล่นตัวต่อกันจนอาจต้องเสียใจกันไปทั้งสองฝ่าย……

                                            *************** จบ ภาค 1 *********************
ภาคนี้เป็นเรื่องในช่วงที่ "ต้น" กะ "บอย" เรียนจบแล้วครับ อ่ะ ลุยอ่านได้
*******************************************
....เราก็รักกันและต่างก็สัญญา....
....ก็เพราะว่าเชื่อในกันและกัน....
....แต่วันที่ดินฟ้าเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์...
....จะถามจะทวงจะโทษ....ที่ใคร....
....คนที่เสียใจไม่ใช่มีแค่เธอที่รักนั้นไม่ยืนยาวเท่าใหร่...
.....ไม่เธอก็เป็นฉันที่เป็นคนเผลอใจ....
...แต่จะเป็นใครก็คงไม่กลับมา....
....หากชีวิตฉันเป็นนิยายก็คงจะขีดไป....
...เขียนให้เรารักกันชั่วดินฟ้า......
.....แต่ชีวิตก็คือเรื่องจริง....รักไม่มีปากกา !....
.....ที่จะแต่งจะเติมดังใจต้องการ....
...มองในหัวใจก็ยังมีนำตา......
......แค่หวังว่าคงจะจางสักวัน....
......จะจำว่าอย่างน้อยที่เราเคยรักกัน.....
....ก็มีคืนวันดีๆให้จดจำ.......
.................ถึงแม้ต้องอยู่ลำพังตลอดไป.......
“บอยฟังเพลงนี้กี่รอบแล้วเนี่ยมีความหลังกับมันหรือเปล่า”
“พี่อยากรู้จริงๆเหรอครับ”
“ก็เออดิถึงได้ถาม”
“พี่ชอบฟังนิยายมั๊ย”
“ไม่ค่อยชอบนิยายส่วนมากเลวร้ายมายังไง ตอนจบมันก็ต้องสวยงามเสมอ... ”
“มันก็ไม่แน่หรอกครับ”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะยังมีอีกเรื่องที่มันยังไม่จบ”
แหวนหนึ่งวงถูกเลื่อนไปตรงกลางโต๊ะสนทนา
“แต่พี่ก็พูดถูกผมอยากให้ชีวิตจริงมันจบแบบในนิยาย...... ”
ผมสวมแหวนวงนั้นไว้ที่นิ้วเหมือนเดิมอีกครั้ง หลังจากที่ผมถ่ายทอดเรื่องราวทุกอย่างให้พี่วิทย์เพื่อนร่วมงานของผมฟัง…
พี่วิทย์มองผมปริบๆ
“พี่ว่าแล้ว เห็นซึมๆเอาน่าใจเย็นสักหน่อยเผื่ออะไรมันจะดีขึ้น”
“ผมก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้น” ผมบอกอย่างเลื่อนลอยนึกถึงเมื่อตอนบ่ายที่เราทะเลาะกันรุนแรง..
ใช่ครับผมกับต้นในวันที่โตขึ้นต่างคนต่างทำงาน ผมเลือกที่จะทำงานทางด้านหนังสือตามที่ผมชอบ เป็นนักข่าวทางด้านบันเทิงให้กับนิตสารเล็กๆฉบับหนึ่ง อย่างว่าแหละครับงานอย่างผมมันเอาแน่เอานอนเรื่องเวลาไม่ค่อยได้ ต่างกับต้นที่เวลาทำงานตายตัว เช้ามารูดบัตรเข้าพอตอนเย็นรูดบัตรออก เสาร์ - อาทิตย์ก็พักผ่อนสบายๆแต่กับผมมันไม่ใช่มันต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา……
“ไหนบอกจะมาทันไงนี่รอจนหนังมันจบแล้วนะ” ต้นมันว่าผมเมื่อผมวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปหามัน แต่เป็นช่วงเวลาที่มันออกมาจากโรงหนังแล้ว
“ก็งานมันยังไม่เสร็จจริงๆ พี่เปลี่ยนรอบก็ได้นิ”
“นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกนะ งานบ้างานบออะไรจะให้พี่สับเปลี่ยนเวลาไปถึงไหน”
“ผมขอโทษ ผมสัญญาผมจะไม่ผิดนัดอีก”
“สัญญาๆแล้วเคยทำได้มั๊ย พี่ไม่น่ามาเสียเวลากับคนอย่างนายเลยจริงๆ”
“ทำไมพี่ต้นพูดอย่างนี้ล่ะ มันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรไม่ใช่เหรอครับ”
“ก็มันเรื่องจริงที่คบๆกันมาสี่ห้าปีเนี่ย เคยนึกถึงพี่บ้างหรือเปล่าว่าพี่ต้องทนให้คนอื่นมองพี่แปลกๆ เพื่อนพี่ญาติพี่เขาก็เฝ้าถามมาตลอดว่าเมื่อไหร่จะมีแฟนซักที พี่ก็โตพอแล้วนะจะให้พี่ตอบเขาว่าไงว่าพี่คบกับนายอยู่”
“แต่พี่เป็นคนเริ่มต้นทุกอย่างนะ ถ้าพี่ไม่เริ่มทุกอย่างมันก็คงจบไปตั้งนานแล้ว”
“พี่ผิดงั้นสิ”
“มันไม่มีใครผิดทั้งนั้นถ้ าจะผิดมันก็คงผิดที่ผมที่หลงเชื่อสัญญาลมๆแล้งๆ ทั้งที่ความจริงเป็นยังไงก็น่าจะรู้กันดีอยู่”
“แต่พี่ก็ไม่เคยทำผิดสัญญาสักครั้งนิ”
“แต่สิ่งที่พี่พูดเมื่อกี้ มันก็แทนคำตอบได้ดีสำหรับผมแล้วล่ะว่าตลอดเวลาที่คบกันมาพี่คิดอะไรอยู่”
“แล้วไง ยังจะเรียกร้องอะไรอีกล่ะ หรือว่าต้องให้พี่ขอนายแต่งงาน มันถึงจะพอใจ”
“พี่ไม่ต้องประชดหรอก ทุกอย่างมันคงนานเกินไปแล้วสำหรับเราสองคน หลังๆมานี่เราทะเลาะกันบ่อยขึ้นผมเพิ่งรู้สาเหตุก็วันนี้แหละ”
“ขวัญพูดถูกพี่ไม่น่าเอาชีวิตมาเสี่ยงกับคนจิตใจอ่อนแออย่างนายเลยจริงๆ พูดอะไรไปก็เท่านั้นคิดว่าตัวเองถูกอยู่ฝ่ายเดียว”
“ถ้าพี่จะมองผมอย่างที่คนอื่นเขาพูดผมก็ห้ามอะไรพี่ไม่ได้ และถ้าพี่คิดว่ายังไงผู้หญิงมันก็ดีกว่าคนอย่างผมจะกลับไปคบกับขวัญหรือผู้หญิงคนอื่นๆ ผมก็พร้อมที่จะหลีกทางให้”
“ก็แหงล่ะเดี๋ยวนี้เจอคนเยอะขึ้น.แล้ววงการเดียวกับนายมันก็คงที่จะหาคนมาควงได้ง่ายๆ”
“ก็แล้วทำไมผมไม่ทำ พี่เคยคิดบ้างหรือเปล่า”
“อย่ามาสร้างภาพว่าตัวเองเป็นคนดีหน่อยเลย ถามตัวเองดูสิเดือนหนึ่งเจอพี่สักกี่ครั้ง แล้วเวลาที่เหลือถ้าบอกว่าทำงานเชื่อก็ควายแล้ว”
“แล้วพี่จะเอาไงกับผม”
“เราเลิกกันเถอะ….”
สุดท้ายสิ่งที่ผมเคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น มันก็หลุดออกมาจากปากต้นจริงๆ ผมเคยคิดทำใจไว้เล่นๆแต่เมื่อเจอเข้าจริงๆมันก็ทำเอาผมตัวชาได้เหมือนกัน ผมคงไม่มีคำถามอะไรที่จะเอ่ยถามมันถึงเหตุผลที่ต้นพูดออกมาครั้งนี้ เมื่อทุกอย่างมันก็ระบายออกมาหมดแล้ว
“แล้วผมจะคืนแหวนให้” ผมเอ่ยออกมาเบาๆ ไม่มีเหตุผลที่ผมจะอ้อนวอนใดๆ ในเมื่อที่ผ่านมามันก็ไม่เคยทำผิดสัญญาที่ให้ไว้จนต่างฝ่ายต่างเรียนจบ ผมเองก็มีวิถีทางชีวิตของตัวเองแล้วถึงเวลาที่ผมจะปล่อยมันไปเสียที
“เก็บไว้เถอะ” ต้นเอ่ยออกมา
“อย่างน้อยก็เคยรู้จักกัน….”
แล้วทุกอย่างก็เงียบลงเมื่อมันเดินหันหลังให้ผมเป็นครั้งแรกที่มันเดินหนีผมหลังจากที่ผมเคยเดินหนีมันมันตลอดทุกอย่างมันคงนานเกินไปแล้วจริงๆ…..
“จะกลับหรือยังล่ะพรุ่งนี้พี่ต้องตื่นเช้าด้วยนะ” พี่วิทย์เอ่ยชวนผม ทำให้ผมรู้สึกผิดที่ลากแกมาอยู่เป็นเพื่อนแบบนี้

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณครับ บอยนี่ทำตัวนางเอ๊กนางเออกนะครับ ฮ่าๆๆๆ

piyanate

ขอบคุณครับผม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนมากนะคราบ

kikkapkao

ขอบคุณครับ