++ Real Love Story ++ ฿ 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไม่จำเป็น…” ต้นมันสวนกลับผมเร็วมากก่อนที่มันจะผลุนผลันลุกขึ้นแต่งตัวทำเอาผมตกใจ
ผมยิ่งเครียดมากกว่านั้นเมื่อได้ยินถ้อยคำที่มันเอ่ยออกมา ก่อนที่มันจะผลุนผลันออกจากห้อง
“คนอื่นที่เขาต้องการพี่มีเวลาให้พี่ และก็รอพี่อยู่ก็ยังมี…………….”
มันปิดประตูปังออกไปแล้วแต่ผมแทบจะไม่มีแรงที่จะยืนขึ้น
ต้นมันจะไปหาใคร ?….
“บอยเป็นไรไปเนี่ยเหม่ออีกแล้ว” เสียงเพื่อนร่วมงานผมแต่คนละสื่อทักผม อย่างที่ต้นมันว่า ผมเจอคนค่อนข้างเยอะกับงานด้านนี้
ทุกเพศทุกวัยผมคลุกคลีมาหมดแต่ผมไม่เคยเปิดใจให้ใครเลยจริงๆ ผมยังยืนยันกับตัวเองมาตลอดว่าผมรักมันเพียงคนเดียวน อกจากงานแล้วเวลาว่างทั้งหมดผมไม่เคยมีให้ใครเลยจริงๆ
และที่ผมต้องมานั่งเหม่ออยู่กลางงานที่คนพลุกพล่านขนาดนี้ก็เพราะถ้อยคำที่ผมได้ยินจากปากมันก่อนที่จะแยกกัน ป่านนี้มันจะทำอะไรอยู่กับใครทำเอาผมไม่มีอันทำงานเลยล่ะครับ
“เฮ้ยบอยแกฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย” สติผมกลับคืนมาเมื่อโดนเขย่าตัว
“อืม.ฟังอยู่ว่าไง”
“อ้าวแล้วบอกฟัง นี่ถ้าแกไม่ได้ข้อมูลไปทำข่าวนะแกอย่ามาขอฉันนะ”
“เออพอดีไม่ค่อยสบายน่ะ แล้วนี่เค้าสัมภาษณ์ไปถึงไหนแล้วอ่ะ”
“เวรกรรมแล้วแก มันจะจบงานอยู่แล้ว ตัวใครตัวมันแกวิ่งตามสัมภาษณ์ผู้บริหารเค้าเอาเองละกัน”
“เหรออืมแย่เนอะ” ผมถอนหายใจเบาๆ
“โอ้ยเห็นแล้วอดใจอ่อนไม่ได้ใ ห้ข่าวไปก็ได้อะไรกันนักหนาเนี่ย ไปล้างหน้าล้างตาเหอะไปเห็นแล้วมันไม่สบายตาว่ะ”
หน้าตาผมคงดูแย่มากเลยมั้งครับถึงโดนไล่ออกมาจากงานแบบนั้น……………
ผมแวะร้านกาแฟอย่างเหนื่อยอ่อนหลังจากงานจบไปแล้ว ปากก็บอกทิ้งงานไม่ได้ แต่ดันแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกผมโทรหาต้นหลายครั้งแต่ติดต่อมันไม่ได้เลย เสียงคุยกันดังมาข้างหลังขณะที่ผมยืนสั่งกาแฟอยู่ ก่อนที่กลุ่มนั่นจะมาต่อคิวที่ผมพร้อมเสียงทัก
“อ้าวบอยมาทำอะไรที่นี่อ่ะ”
โอยทำไมโลกมันกลมอย่างนี้เนี่ย ยัยขวัญครับมากับเพื่อนๆของมัน
กูคงมาล้างจานมั้ง…… ผมนึกในใจเห็นก็เห็นอยู่ว่ากูกำลังสั่งกาแฟ..นี่ผมพาลหรือเปล่าครับ !
“พอดีงานเพิ่งเลิกง่วงก็เลยหากาแฟดื่ม แล้วขวัญล่ะไม่เจอกันนานสบายดีป่าว”
“ก็ดี อืมนี่เพื่อนขวัญ” ผมหันไปมองเพื่อนมันอีกครั้งผู้ชายคนเมื่อคืนอ่ะครับและก็เพื่อนผู้หญิงอีกสองคน พวกมันจะมาเดินแบบกัน
หรือไงแต่ล่ะคนเปรี้ยวซะเข็ดฟัน
ผมเริ่มขวางหูขวางตากับสิ่งรอบตัว..แล้วกาแฟผมมันไปคั่วอยู่เมืองนอกอยู่หรือไงยังไม่ได้สักที ผมไม่อยากเผชิญหน้ากับคนพวกนี้
เท่าใหร่
“แล้วพี่ต้นไปไหนวันนี้เขาน่าจะหยุดนะ ไหงปล่อยบอยมาคนเดียวได้ล่ะ” ขวัญมันเอ่ยถามผมเซ็งเลยล่ะครับ
“บอยมาทำงานไม่ได้มาเที่ยวว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน ดีใจที่เจอกันนะ”
ผมรับกาแฟจากพนักงานที่เอามายื่นให้แล้วเดินออกไปจากร้าน ถ้าขวัญมันรู้ว่าเรามีปัญหากันอยู่ มันคงจะรู้สึกสมเพชผมน่าดู
เมื่อไหร่เราจะกลับมาดีกันเหมือนเดิมครับพี่ต้น…
ผมแวะเอางานไปส่งที่สำนักพิมพ์งานที่ Copy เขามาอ่ะครับ…ก่อนที่จะแวะกลับห้องผมขอลาหยุดงานสัปดาห์หนึ่งเลยล่ะครับไม่ไหว สมองผมเริ่มเบลอไปหมดทั้งเรื่องงานเรื่องส่วนตัวผมแทบจะแยกร่างตัวเองไม่ไหวจริงๆ ถ้าเกิดผมไม่ต้องมาผูกพันธ์กับใครหรือรับผิดชอบจิตใจใครผมก็คงจะไม่มาเครียดอย่างทุกวันนี้…ผมเริ่มฟุ้งซ่านอีกแล้วครับอย่าเดาเลยครับว่าผมคิดอะไรอยู่เมื่อมันถึงเวลาคุณก็คงจะรู้มันพร้อมกับต้นแหละครับ !
“พี่เอกผมบอยนะครับ” ผมตัดสินใจโทรหาพี่เอกที่แกเลือกที่จะเป็นครูพละที่กาญจ์ หลังจากที่แกเรียนจบแกคงหนีไม่พ้นเรื่องฟุตบอลหรอกครับผมไม่เลือกที่จะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดผมไม่อยากกลับไปเจอคนที่รักผมในสภาพที่ผมอมทุกข์อยู่อย่างนี้ ผมขอเปลี่ยนบรรยากาศไปพักผ่อนสมองที่เมืองกาญจ์กับพี่เอกแทนดูพี่เอกแกจะอึ้งๆที่ผมบอกจะไปหาแก แต่สุดท้ายแกก็บอกว่าเดี๋ยวแกเตรียมที่พักให้ก็บ้านพักแกแหละครับที่ตอนนี้แกอยู่กับแฟน…
ผมเลือกที่จะเดินทางโดยรถไฟให้ขับรถไปเองคงมั่วไปถึงพม่าแน่ครับผมเลยไม่เสี่ยงดีกว่า…
“อืมเดี๋ยวพี่ให้คนไปรับมาถึงก็โทรบอกละกัน” พี่เอกบอกกับผมอย่างนั้นผมไม่มีโอกาสได้บอกต้นเลยครับ เพราะผมติดต่อมันไม่ได้ในเมื่อมันอยากหายไปผมเองก็จะหายไปเหมือนกัน
ผมนั่งรอคนของพี่เอกนานมากทั้งที่ผมโทรบอกแกตั้งนานแล้วทันทีที่ผมถึงที่นั่นหาอะไรกินก็แล้วเดินดูของก็แล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาทักผมเลยหรือเป็นเพราะผมไม่อยู่กับที่ก็เลยหาผมไม่เจอ….จะว่ากวนก็ยอมวะผมกดโทรศัพท์หาแกอีกครั้ง
“พี่เอกลืมผมหรือป่าวอ่ะมันจะมืดแล้วนะพี่”
“อ้าวแล้วไอ้ต้นมันยังไม่เจอบอยอีกเหรอ” อะไรเนี่ยใจคอพี่เอกแกจะไม่คบคนชื่ออื่นเลยหรือไง
“ต้นเติ้ลไหนล่ะพี่ไม่เห็นมีใครมาเลยอ่ะครับ”
“อืมมันไปอยู่ไหนเนี่ยไอ้นี่หรือว่าหลงอีกคน” พี่เอกแกบ่นไปเรื่อยหลงอะไรกันอย่าบอกนะว่าส่งคนไม่รู้ทางมาผมเริ่มหวั่นๆ
“บอยลองโทรหามันดิ” ซะงั้นพี่เอกแกเบลอหรือเปล่าเนี่ย
“โทรหาใครล่ะพี่ผมรู้จักเขาที่ไหนล่ะ”
“อะไรนี่ลืมกันแล้วเหรอ”
ไม่ใช่เสียงพี่เอกตอบกลับมาหรอกครับแต่มันเป็นเสียงข้างๆหูผมเอง ผมไม่ได้ตาฝาดไปแน่นะต้น..เอ่อ..แฟนผมอ่ะครับมันมายืนอยู่
ตรงนี้ได้ไงมันแย่งโทรศัพท์ผมไปเฉยเลยครับ
“เออกูเจอแฟนกูแล้ว”มันยื่นโทรศัพท์คืนให้ผมเมื่อมันตัดสายทิ้งไปแล้ว
“มาอยู่นี่ได้ไง" ผมเอ่ยถามมันมองผมทะเล้น
“ท่าทางพี่กับบอยคงจะหนีกันไม่พ้นจริงๆ”……..
….ครับท่าทางชีวิตนี้ผมคงหนีไม่พ้นกับมันจริงๆ….ไม่อยากจะคิดหรอกครับว่าเราอาจจะถูกสร้างขึ้นมาให้คู่กันจริงๆ…
มีใครเคยเป็นบ้างมั๊ยครับ?
“แล้วพี่มาอยู่นี่ได้ไง” ผมถามมันอีกครั้งกูงงนะมึง
“เหอะน่าไม่ได้ตาฝาดหรอกคนจริงๆไม่ใช่ผีกอดดูสิเอา” ต้นมันยืนกางแขนทำท่าให้พร้อมที่จะเข้าไปกอด ทะลึ่งไม่เลิกจริงๆแต่ผมก็ดีใจนะครับที่เจอมันอยู่ที่นี่แถมท่าทีมันก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมามาก
“แล้วมาทำไมซะเย็นป่านนี้ที่นี่มันก็ไม่ได้ไกลมากซะหน่อย” มันเอ่ยถามพลางเอื้อมมือมาปัดไรผมที่มันตกมาบังหน้าผมออก
“เหนื่อยอ่ะดิ”
“ก็บ้างกว่าผมจะเคลียร์งานเสร็จมาถึงนี้ก่อนค่ำก็บุญแล้วนะ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรประชดเก่งนะเรา”
ผมโดนเขกหัวเบาๆก่อนที่มันจะจูงมือผมออกเดิน เออเนอะต้นมันไม่แคร์สายตาใครเลยจริงๆมีแต่ผมเองแหละที่แกะมือมันออกมันก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่เหลือบมองนิดหน่อยก่อนจะยอมปล่อยมือผม
“แล้วพี่มาอยู่นี่ได้ไง” ผมยังไม่หายสงสัยเลยครับมันเลยหยุดเดินหันมามอง
“จากกรุงเทพมานี่ขับรถมามันจะกี่ชั่วโมงกันเชียวมาถึงเมื่อวานหลังจากแยกกับบอยพี่ก็มานี่แหละไม่คิดว่าบอยจะตามมาด้วย”
“นี่ผมไม่รู้เลยนะว่าพี่มาหาพี่เอก”
“ถ้ารู้ก็คงไม่มาอ่ะดิ”
“คงงั้น” เอาอีกแล้วครับทำไมผมปากไวอย่างนี้ก็ไม่รู้ผมทำให้มันชะงักอีกแล้ว
“ไม่น่ามารับเลยให้ตายสิน่าจะปล่อยให้หลงแถวนี้ซะให้เข็ด”
ผมเห็นมันส่ายหัวแล้วเดินนำผมออกไปโดยไม่หันกลับมามองผมเลยผมล่ะอยากตบปากตัวเองจริงๆก็อย่างว่าแหละครับพูดไปแล้วผมเลยต้องวิ่งตามมันไปเดี๋ยวมันทิ้งผมไว้จริงๆล่ะซวยเลย
“อีกไกลนะกว่าจะถึงบ้านไอ้เอกเพลียก็นอนไปก่อนได้นะ” มันเอ่ยออกมาเมื่อผมขึ้นไปนั่งคู่กับมันบนรถแล้ว
“แล้วพี่ขับมาถูกได้ไง” ผมถาม
“ไม่ได้โง่เหมือนที่นายด่านิ”
พูดจบมันก็ออกรถแบบเร็วมากจนผมแทบหัวทิ่มเข็มขัดก็ยังไม่ได้คาดจนผมมองมันดุๆแหละมันถึงยอมชะลอ
ผมนั่งสับปะหงกอยู่ในรถด้วยความเพลียเมื่อต้นมันขับรถพาผมออกมาตามเส้นทางที่จะไปบ้านพี่เอกได้ซักระยะอากาศข้างนอกมันคงหนาวมากเพราะขนาดในรถผมยังต้องหาเสื้อมาสวมอีกตัวทั้งๆที่ต้นมันก็เบาแอร์ให้แล้วภายนอกมันก็เริ่มมืด
“ถ้าง่วงก็นอนเหอะอีกนาน” ต้นบอกกับผมอีกครั้ง
“ไกลมากเลยเหรอ” ผมถามเบาๆมันก็แค่พยักหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาทำเอาผมงง
“ไม่ดีเหรอ”
ไอ้บ้าตากูจะปิดอยู่แล้ว ผมกำลังจะเอ่ยปากว่ามันแต่สิ่งที่ต้นมันเอ่ยออกมาทำเอาผมชะงักรู้สึกจุกที่อกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“เราจะได้อยู่ด้วยกันนานๆไง”
ครับผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาจริงๆทำไมผมไม่คิดถึงข้อนี้บ้างนี่ผมเป็นอะไรไปผมยังเป็นคนรักที่ดีอยู่หรือเปล่าอาการง่วงเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะครับ
“ทำไมเงียบไปล่ะ” มันเอ่ยถามเมื่อไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากผม
“หิวป่ะหาอะไรกินก่อนมั๊ย” มันยังคงถามผมไปเรื่อยเปื่อยผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ถ้ามันเพียงจะหันหน้ามามองผมตอนนี้มันก็คงจะเห็นตาแดงๆของผมที่มันซึมด้วยน้ำตาที่ผมพยายามกลั้นไว้ยิ่ง ผมมองไปที่แหวนของมันมันจะเคยถอดออกจากนิ้วหรือเปล่า ผมอดคิดไม่ได้เลยล่ะครับในขณะที่ผมเผลอถอดมันออกไปครั้งหนึ่งตอนที่ทะเลาะกับมันวันนั้นวันที่ผมเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้พี่วิทย์ฟังถ้ามันรู้แล้วมันจะรู้สึกยังไงผมไม่อยากคิดเลย……..
“เป็นอะไรตาแดงๆ” มันหันมามองผมจนได้ครับพร้อมกับถามออกมาผมจำเป็นต้องโกหก
“แสบบตาน่ะ”
“เหรอ แอร์แรงไปหรือเปล่า”
“ไม่หรอกผมคงง่วงมาก”
“ก็บอกให้นอนก็ไม่เชื่อดื้อไม่หายเลยนายเนี่ย เผลอๆหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ”
“เหนื่อยกับผมมากหรือเปล่า”
“ไม่อ่ะยังไงก็แฟนเหนื่อยให้ตายก็ยอม” มันเอื้อมมือที่ว่างอยู่มากุมมือผมไว้
“คงไม่แกะออกอีกนะในรถนี้มันมีแต่เรา”แทนคำตอบผมกระชับมือแน่นมากขึ้นจนมันหันมามอง
อืม………ผมอยากให้ทางมันไกลขึ้นมาซะแล้วล่ะครับ
“เห็นไอ้เอกมันบอกช่วงนี้จะมีงานที่สะพานข้ามแม่น้ำแควบอยอยากดูป่าวครับ”
ต้นหันมาถามผมเมื่อเรากำลังจะถึงสะพานข้ามแม่น้ำแควซึ่งมันต้องเป็นทางผ่านไปบ้านพี่เอกอยู่แล้ว เห็นต้นบอกว่าแกอยู่ทองผาภูมิผมเองก็ไม่รู้จักทางหรอก มันพาอ้อมไปไหนผมก็ไปหมดแหละขอแค่มันเป็นคนนำทางผมก็พอแล้ว
“เหรอครับอืมก็ดีเหมือนกัน”
ถือเป็นโชคดีของผมเลยล่ะครับที่มีโอกาสอยู่กับคนที่ผมรักแบบนี้ ตั้งแต่คบกันมาผมกับมันเองก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆซะด้วย มีเหรอครับที่ผมจะปล่อยให้โอกาสที่จะเดินเที่ยวงานในช่วงหน้าหนาวแบบนี้กับคนที่ผมรักหลุดลอยไป
“คนเยอะจังครับ” ผมเอ่ยออกมาเมื่อเราเดินเข้าไปในงานที่มีทั้งการแสดงแสงสีเสียงรำลึกประวัติศาสตร์และการออกร้าน ผมก็เพิ่งรู้ว่ามันเป็นงานสัปดาห์สะพานข้ามแม่น้ำแควเมื่อต้นมันเป็นคนบอก
นักท่องเที่ยวค่อนข้างที่จะเยอะจนผมเริ่มมึนเพราะโดยส่วนตัวผมไม่ชอบอะไรที่มันดูแออัดอยู่แล้วดีที่ผมมากับต้นถ้าเป็นคนอื่นผมเผ่นตั้งแต่เห็นคนเยอะๆแล้ว

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

กับมารักกันเถอะนะะะ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนมากนะคราบ

ninami

ขอบคุณมากๆคับ

dung

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณค่ะ อย่าทำแบบนี้เลยนะ คนอ่านเจ็บพอแล้ว{:sm-28:}

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ