++ Real Love Story ++ ฿ 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
นักท่องเที่ยวค่อนข้างที่จะเยอะจนผมเริ่มมึนเพราะโดยส่วนตัวผมไม่ชอบอะไรที่มันดูแออัดอยู่แล้วดีที่ผมมากับต้นถ้าเป็นคนอื่นผมเผ่นตั้งแต่เห็นคนเยอะๆแล้ว
“กลัวหลงเหรอจับมือพี่ไว้ดิ” มันบอกผมยิ้มๆก่อนที่จะตีหน้าเศร้า
“อย่างบอยคงไม่กล้าหรอก” เดี๋ยวกูก็จับจูบปากซะนิรู้ดีนัก ผมว่ามันอยู่ในใจเมื่อมันท้ามีเหรอผมจะไม่กล้าผมคว้าหมับเข้าที่มือมันทันที ถ้าปล่อยกูล่ะมึงโดน
ต้นมันจูงมือผมเดินซะทั่วงานผมมีความสุขที่สุดเลยล่ะครับ คิดว่าต้นมันคงไม่ต่างไปจากผมดูจากสีหน้าและรอยยิ้มของมันในทุกๆที่ที่เราไปร่วมเล่นเกมด้วยกันทำให้ผมลืมบรรยากาศแออัดไปได้เลยล่ะครับ อย่างว่าแหละครับคนมันเยอะไม่มีใครมาสนใจใครหรอกครับว่าใครจะจูงมือใคร ต้นมันเองก็ไม่ยอมปล่อยมือผมหรือผมไม่ยอมปล่อยมือมันก็ไม่รู้ก็มีบ้างบางที่บางมุมที่มันอาจจะดูน่าเกลียดเกินไปเราก็จะปล่อยมือจากกันไปเองโดยอัตโนมัติ………
…….จนเรามาหยุดนั่งพักเหนื่อยกันริมแม่น้ำในมุมที่คนไม่เยอะเกินไปผมชอบบรรยากาศแบบนี้จังดาวที่ต่างหวัดมันสวยกว่าในกรุงเทพเยอะเลยล่ะครับ
“นึกยังไงถึงอยากมาหาไอ้เอก” ต้นมันเอ่ยถามขึ้นมา
“แล้วพี่ต้นล่ะ”
“บอยนี่ยังไงถามอะไรไม่เคยได้คำตอบเลย”
“ผมว่าเราคิดเหมือนกัน” ผมจ้องหน้ามันบ้าง
“เนื้อคู่กันก็งี้แหละชอบคิดอะไรตรงกันหรือคิดถึงแล้วชอบมาให้เห็นหน้า” เอาล่ะสิครับผมเป็นฝ่ายหลบตามันซะเองเมื่อมันก็มองผมไม่วางตาเหมือนกันแถมแววตาที่มันส่งให้ผมรู้สึกอบอุ่นอยู่ลึกๆ
“แล้วพี่ต้นไม่ทำงานเหรอครับ” ผมถาม
“ใครจะมีกะจิตกะใจทำหลอกให้เราอารมณ์ค้างซะขนาดนั้น”
“ทะลึ่ง ! ก็พี่ไม่ยอมเข้าใจผมบ้างแล้วนี่ลางานมากี่วันครับ”
“จนกว่าบอยจะกลับ”
“เดือนหนึ่ง” ผมล้อมัน
“ให้สองเดือนเลยอะ”
“ทำเป็นพูดดีไปเหอะเดี๋ยวกลับไปงานท่วมหัวจะพูดไม่ออก”
“เตือนตัวเองเหอะไอ้น้องนักข่าวใหญ่” มันเอามือมายีหัวผมเล่นมันก็จริงผมชักไม่อยากกลับแล้วสิ ผมกลัวปัญหาเดิมๆมันจะกลับมาหาเราอีกรอบ
“ตอนแรกผมคิดว่าพี่จะไปหาขวัญซะอีก” ผมเอ่ยถามในที่สุดเมื่อนึกถึงขวัญที่ตอนนี้ก็วนเวียนอยู่ใกล้ชีวิตผมเข้ามาทุกขณะ
“คิดไม่ผิดหรอก” ต้นมันตอบกลับมาทำเอาผมอึ้งดีที่มันหลุดขำออกมาซะก่อน
“กลัวอ่ะดิทีหลังก็อย่ามาแกล้งให้อารมณ์ค้างละกันไอ้น้อง”
มันมองผมล้อๆพลางตบแก้มผมเบาๆ สงสัยคืนนี้ผมคงหนีมันไม่รอดแล้วล่ะครับ………
เช้าแล้วล่ะครับ ผมลืมตาขึ้นมองร่างที่นอนอยู่ข้างๆผม… ต้นมันกำลังนอนหายใจอย่างสม่ำเสมอ
ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวยังงงๆกับชีวิตตัวเองนึกๆไปก็แทบจะไม่น่าเชื่อว่าผมจะได้มานอนข้างๆต้นแบบนี้และมีความสัมพันธ์
ที่ลึกซึ้งกับมัน คนที่เคยทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย สุดท้ายก็มานอนข้างๆกันแบบนี้…อีกแวบหนึ่งผมก็อดคิดไม่ได้ว่าเราจะมีกันและกันไปอีกนานเท่าไหร่ ผมก็ได้แต่ภาวนาให้ต้นมันแบบนี้ให้นานเท่านาน แต่เหตุการณ์ข้างหน้าผมควรจะปล่อยมันไปก่อนดีกว่าครับแค่วันนี้มันอยู่กับผม.ผมก็ควรจะรักษาความผูกพันตรงนี้ให้มันดีที่สุด...........
พี่เอกแกก็เข้าใจหาห้องให้เราจริงๆ บ้านพักแกก็น่าอยู่ครับอยู่กลางแมกไม้มันก็ดูร่มรื่นไปอีกแบบเสียงนกร้องตอนเช้าๆมันทำให้ผมอดที่จะลุกไปสูดอากาศบริสุทธ์ไม่ได้ ผมไม่แปลกใจเลยที่พี่เอกแกเลือกที่จะอยู่ที่นี่ก็บรรยากาศมันน่าอยู่ขนาดนี้ นี่ถ้าเกิดผมมาอยู่นี่เพียงลำพังโดยที่ไม่มีต้นอยู่ด้วยผมคงเหงามากเลยล่ะครับ
อากาศเย็นแฮะ… ผมรู้สึกได้เมื่อลุกจากที่นอนและผ้าห่มหนาๆนั่นผมเลยหันกลับไปห่มผ้าให้ต้นมันใหม่
“อ้าวบอยทำไมตื่นเช้าจังอ่ะ” พี่เอกทักผมเมื่อผมเดินออกมานอกตัวบ้านแกคงเตรียมตัวจะไปโรงเรียนแล้วล่ะครับ ใส่ชุดพละซะเท่ห์เชียวมันทำให้ผมอดนึกถึงวันเก่าๆไม่ได้สมัยที่เราเรียนมัธยมแล้วแกกับต้นก็ลงเล่นบอลด้วยกัน เรียกว่าแกกับต้นซี้กันมากเลยล่ะครับ เรื่องที่ต้นมันคบกับผมมันก็เลยไม่เป็นเรื่องใหญ่โตอะไรในสายตาของแก
“ไม่รู้เหมือนกันครับบอยคงไม่ชินที่อ่ะครับ”
“อืมเดี๋ยวก็ชินแล้วไอ้ต้นมันยังไม่ตื่นอ่ะดิ”
“ครับคงเพลียมากกว่าจะขับรถมาถึงพี่ได้เขาก็คงจะเมื่อยครับ”
“อยู่แถวชายแดนก็งี้แหละอยู่ใกล้ตัวเมืองแต่อากาศดีนะพี่ชอบ”
“เห็นด้วยครับขนาดคืนแรกผมยังติดใจเลยแล้วนี่พี่จะไปโรงเรียนแล้วเหรอครับแล้วแฟนพี่ล่ะ” ผมหมายถึงแฟนหญิงของแกน่ะครับ
ผมยังไม่มีโอกาสเจอหน้าเลยรู้แต่ว่าเป็นครูเหมือนกัน เมื่อคืนผมกับต้นก็กลับดึกคงหลับไปแล้วมีแต่พี่เอกที่นั่งคอย
“อ๋อ..ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วรายนั้นน่ะขยันเอามากๆ”
“พี่ก็โชคดีสิครับที่ได้แฟนขยันแบบนี้” พูดไปผมก็ใจแป้วนึกเห็นใจต้นขึ้นมาถ้าเกิดวันหนึ่งคนที่รักมันและมันก็เคารพเกิดอยากให้มันมีครอบครัวขึ้น มาผมควรจะทำยังไงครับ ?
“อ้าวอยู่ดีๆก็เงียบไปคิดอะไรอยู่บอย” พี่เอกเดินมาตบไหล่ผม
“เปล่าครับ” ผมปฎิเสธแต่ดูเหมือนพี่เล็กแกจะดูออกแกจึงพูด
“อย่าคิดอะไรมากเลยบอยไอ้ต้นนะมันจะรักใครนะใครก็ห้ามมันไม่ได้หรอก ก็บอกแล้วไอ้นี่มันยอมใครที่ใหนรู้ป่าวว่ามันบอกว่ามันกลัวใจบอยมากกว่า พี่ว่าบอยควรที่จะเลิกกังวลในหลายๆอย่างได้แล้ว พี่ไม่ได้แช่งนะคนเราไม่รู้ว่ามันจะตายจากกันไปเมื่อใหร่ ความรักมันเป็นสิ่งที่ดีเสมอไม่ว่ามันจะเกิดกับใคร ในเมื่อต้นมันยังเป็นต้นคนเดิมบอยก็สบายใจเหอะอย่าไปเครียดกับมันเลย ไอ้เนี่ยดูแลมันให้ดีก็พอแล้วอย่าให้มันต้องวี่งโร่เอาเรื่องของบอยมาปรึกษาพี่บ่อยๆ เดี๋ยวพี่ยุให้มันเลิกนะ ทำร้ายจิตใจมันบ่อยๆพี่ก็สงสารเพื่อนพี่เหมือนกันนะ”
ผมรู้ว่าพี่เอกแกพูดติดตลกให้ผมเลิกคิดมากมันคงช่วยได้ไม่มากหรอกครับพี่เอก…
ผมกลับเข้าไปห้องที่ต้นนอนอยู่อีกครั้งเมื่อพี่เอกแกออกไปแล้ว แกก็บอกอะไรๆหลายว่าอะไรอยู่ที่ใหนอะไรยังไงแต่แกบอกว่าต้นมันเคยมาอยู่ก่อนแล้วมันก็พอที่จะรู้ลู่ทาง มิน่าล่ะมันถึงขับรถมาได้ถูกอย่างชำนาญ
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นต้นมันนั่งหน้ายุ่งอยู่บนเตียง
“ไปไหนมาอ่ะ”
“ไปคุยกับพี่เอกมา”
“นึกว่าหนีกลับกรุงเทพซะแล้ว”
“กลับได้ไงคนขับรถยังนอนขี้เซาอยู่เลย”
“อืมก็มันเพลียๆสงสัยเมื่อคืนหนักไปหน่อย” ดูมันทำยังมีหน้ามายักคิ้วหลิ่วตาอีก
“พูดมากไปอาบน้ำไป”
“อาบให้หน่อยดิ”
“ไม่เอาจะไปหาอะไรกินแล้วหิว”
“อ้าวแล้วไม่รอพี่อ่ะ”
“ก็รีบไปอาบสิครับผมจะรอข้างล่าง”
“ไม่เอาอ่ะไม่มีแรงหนาวด้วยเป็นแฟนประสาอะไรขอแค่นี้ไม่ได้” มันมองผมดุๆผมล่ะเชื่อมันเลย
“แต่ผมอาบแล้วนะ”
“ก็อาบอีกรอบไง..นะ”
ไม่น่าเชื่อว่ามันจะอ้อนเป็นด้วยผมก็เลยปล่อยเลยตามแล้วล่ะครับ ส่วนเหตุการณ์ในห้องน้ำผมขอผ่านนะครับ อนุญาตให้คิดกันได้ตามสบายว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมขอจำช่วงเวลานั้นไว้กับผมก็แล้วกัน….
มันทำผมเจ็บตัวอีกแล้วครับ...แต่ผมก็ยอม!
ช่วงเวลาของความสุขมันสั้นจริงๆเลยล่ะครับ เมื่อผมกับต้นต้องกลับไปเผชิญความจริงกันอีกครั้งหน้าที่ที่เราทิ้งมา มันถึงเวลาที่เราจะกลับไปสานต่อแล้วครับ
ช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่เราอยู่ด้วยกันที่นี่-กาญจนบุรี ผมจะไม่มีวันลืมเลยล่ะครับ มันเป็นช่วงเวลาที่เราไม่เคยทะเลาะกันเลยแต่มันกลับสร้างความสัมพันธ์ให้มันลึกซึ้งขึ้นไปอีก พี่เอกเป็นคนนำพาเราเที่ยวหลายที่คืนสุดท้ายที่เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ต้นมันพาผมออกมานั่งดูดาวท่ามกลางลมหนาวอยู่ที่ลานกว้างใกล้ๆบ้านพักโดยที่มันนอนหนุนตักผม...ไม่รู้มันตั้งใจให้ผมนึกหวนกลับไปตอนที่เราสวมแหวนให้กันครั้งแรกหรือเปล่า
“แหวนนี่บอยเคยถอดมันบ้างหรือเปล่า” ต้นมันเอ่ยถามขึ้นมาทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาเลยล่ะครับ ผมขอโกหกมันเหอะไม่ว่ากันนะครับ
“ไม่อ่ะครับ”
“แล้วไม่ถามบ้างเหรอว่าพี่เคยถอดหรือเปล่า”
“คิดว่าไม่”
“เชื่อใจพี่ขนาดนั้นเชียว”
“ไม่เชื่อพี่ผมจะไปเชื่อใครล่ะครับ”
“หวานก็เป็นนินึกว่าโหดเป็นอย่างเดียว”
“มันก็ไม่แน่อย่าทำให้ผมโกรธละกัน”
“กลัวแล้วครับแค่นึกก็เสียวหน้าท้องแล้ว”
“ยังจำมันได้อีกเหรอ ความจำดีจัง”
“ก็อยากลืมเหมือนกันแต่มันยังไม่ถึงเวลา”
“หมายความว่าไง”
“ก็ไม่คิดบ้างเหรอว่านี่เป็นแผนที่พี่หลอกให้บอยตายใจพี่อาจจะมีคนของพี่อยู่แล้วก็ได้….โอ้ย!”
ต้นมันร้องสุดเสียงเมื่อผมผลักมันออกจากตักผม
ก็ดูมันพูดสิครับ กูคิดนะมึง….
ผมจ้องมันดุๆแม้มันจะลุกขึ้นเอามือคลำหัวตัวเองดูก็ตาม
“เล่นอะไรเนี่ยหัวแตกขึ้นมาทำไง”
“ก็ปากดีทำไมล่ะ”
“ล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้”
“ผมไม่ใช่เพื่อนเล่นพี่นะ”
“แล้วเป็นอะไรล่ะ” ผมกระอึกกระอักมันยังเขินอ่ะครับ ที่จะบอกว่าผมเป็นแฟนมัน
“ว่าไงล่ะแล้วเป็นอะไรกับพี่” ไอ้นี่มึงจะคะยั้นคะยอทำหอกอะไรเนี่ย
“ผมไปนอนแล้ว”
ผมลุกขึ้นจะเดินหนีมันผมยังคิดกับเรื่องที่มันพูดอยู่เลยครับแต่ต้นมันรีบคว้ามือผมไว้
“เฮ้ยโกรธพี่จริงๆเหรอบอย” ผมดูสีหน้ามันตกใจมากเลยล่ะครับ ถึงทีกูบ้างล่ะมึง…
ผมแกะมือมันออกแต่มันไม่ยอมปล่อย
“พี่ขอโทษพี่แหย่เล่นนะ” ผมเริ่มใจอ่อนเมื่อมองเห็นแววตาของมันแล้วผมก็นั่งลงข้างๆมันอีกครั้ง
“เวลาโกรธนี่ไม่เคยฟังใครเลยนะเรา”
“แล้วพี่มาล้อในสิ่งที่ผมกลัวทำไมล่ะ”
“พี่ผิดไปแล้ว พี่ขอโทษครับพี่สัญญาพี่จะซื่อสัตย์กับบอยไปจนตาย”ต้นมันยกมือทำท่าสัญญาแต่ผมรีบคว้ามือมันลง

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

รักกันนานๆเด้ออ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนมากนะคราบ

ninami

ขอบคุณมากๆคับ

dung

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณค่ะ หนููว่าพี่บอยหางานอื่นเถอะค่ะ งานที่คล้าย แต่ก็มีเวลาเยอะกว่า{:sm-17:}

kangaza

ขอบใจมากคับ