++ Real Love Story ++ ฿ 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เออมันก็จริงของพี่วิทย์ ถ้าเราได้อยู่ใกล้กันมากขึ้นมีเวลาให้กันไม่ใช่ต่างคนต่างอยู่แบบนี้บางทีอะไรมันอาจจะดีขึ้นก็ได้นะครับ
“พี่วิทย์เอ่อถ้าผมจะลาออก บอกอจะยอมป่าวอ่ะ”
“เฮ้ย!พูดเป็นเล่นนะเอ็ง มนุษย์งานอย่างเอ็งคงยากว่ะบอกอเขาตามใจเอ็งขนาดไหนคิดดูลางานได้ตั้งหนึ่งอาทิตย์เอ็งยังคิดจะหนีจากที่นี่อีกเหรอ”
“ก็ถามดูอ่ะพี่บางทีผมก็เหนื่อยนะ”
“เออก็เห็นใจว่ะแล้วเอ็งจะไปทำอะไร”
“อืมยังไม่รู้เหมือนกัน”
จริงๆผมรู้แล้วล่ะครับว่าจะไปทำอะไรไว้เสร็จงานวันนี้ก่อนเหอะ แล้วผมจะโทรหาต้น ผมพร้อมที่จะเดินไปกับมันแล้วล่ะครับ ผมจะลืมเรื่องเมื่อวานซะถือซะว่ามันเป็นบททดสอบจิตใจผมละกัน
เอาใจช่วยผมด้วยนะครับให้ผมได้ไปทำงานที่เดียวกับมัน
จะรอดหรือจะร่วงก็ติดตามกันต่อนะครับ……
กว่าที่ผมจะเคลียร์งานเสร็จก็ตกเย็นพอดีเลยล่ะครับ มันถึงเวลาแล้วสิที่ผมจะโทรไปหาคนที่ผมคิดถึงมาทั้งวัน ผมรีบเดินออกจากงานสุดท้ายของวันนี้ทันทีที่ผมเก็บข้อมูลทุกอย่างเสร็จ ผมตรงดิ่งไปที่รถแล้วโทรหาต้นทันทีเลยครับ
“บอยว่าไงครับ” เสียงมันทักกลับมาเหมือนกับว่ามันไม่รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์เมื่อวานเลย มิน่ามันไม่โทรกลับหาผมเลย ผมชักลังเลแล้วสิว่าจะพูดกับมันดีหรือเปล่าแต่แล้วมันก็เร่งผม
“พี่งานยุ่งนะครับมีอะไรจะคุยมั๊ย”
“ยังไม่เลิกงานเหรอครับ”
“ยังเหลืออีกหน่อย”
“แล้วพี่ไปไหนต่อหรือเปล่า”
“ยังไม่รู้มีอะไรหรือเปล่า” ถามย้ำๆอยู่นั่นแหละมึง
“ก็เปล่าแค่โทรมาหา”
“อืมงั้นเดี๋ยวพี่เคลียร์งานเสร็จเดี๋ยวโทรกลับ” ผมยังไม่ทันตอบว่าอะไรมันก็วางสายไปซะแล้ว
ยังไงล่ะครับทีนี้ผมจะบอกมันดีหรือเปล่าว่า ผมตัดสินใจจะลองไปสมัครงานที่เดียวกะมันดู เครียดเลยล่ะครับระหว่างรอมันโทรกลับไม่รู้เหมือนกันว่าตอนไหน ผมแวะไปหาเพื่อนเก่าผมดีกว่าครับ
“นนท์ทำอะไรอยู่ว่างป่ะ” ผมเลือกที่จะโทรหานนท์ครับ ไม่เจอมันนานแล้วเหมือนกัน
“บอยเหรอหายไปเลยนะครับสบายดีป่าว”
“ก็ดีนนท์เป็นไงมั่ง”
“เรื่อยๆเจอกันมั๊ยวันนี้ผมว่าง”
“เอาดิที่ไหนเดี๋ยวแวะไปหา”
“เฮ้ยจริงเหรอแล้วไม่กลัวแฟนว่าเหรอ”
“แฟนทิ้งไปแล้วตอนนี้ว่าง” ผมตอบคนองปากไปงั้นแหละครับ แต่ท่าทางนนท์มันจะอึ้งเงียบไปนานเลย
“นนท์ฟังอยู่ป่าว”
“อืมฟังอยู่ดีใจจนพูดไม่ออกในที่สุดบอยก็โสด”
“อย่ามาทีเล่นทีจริงเป็นแฟนผมขึ้นมาจริงๆแล้วจะรู้สึก”
“อยากลองรู้สึกดูเหมือนกัน”
“เอาเหอะเดี๋ยวค่อยว่ากันว่าแต่ตอนนี้อยู่ไหนครับ”
ผมบอกปัดเมื่อรู้มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนนท์บอกที่อยู่มาเรียบร้อย ก็ร้านเดิมที่เราเจอกันแหละครับ มันเป็นลูกค้าที่ดีจริงๆตั้งแต่ต้นมันห้ามผมคราวนั้นผมก็ไม่เคยโผล่ไปอีกเลย ถ้าผมจะกลับไปอีกรอบวันนี้มันคงจะไม่เป็นไรมั้งครับเดี่ยวมันโทรกลับผมก็ค่อยออกมาละกัน
“รอนานป่าวนนท์” ผมทักเมื่อไปถึงที่นั่นคนยังไม่เยอะเท่าไหร่อาจจะหัววันด้วยแหละครับ
“รอได้ขออย่าให้รอเก้อละกัน” มันบอกยิ้มๆ เออมันก็ดูแลตัวเองดีเหมือนกันนะครับ มันดูดีขึ้นกว่าเดิมเป็นกองเลยล่ะ
“ดื่มไร” มันถามผมยิ้มแห้งๆจนโดนมันดักคอ
“น้ำเปล่าอ่ะดิ”
“ยังเข็ดไม่หายเลยอ่ะ”
“โหมันนานมากแล้วนะ อย่าบอกนะว่าตอนนี้ก็ยังไม่แตะเหล้าเหมือนเดิม” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“ว้ากะจะมอมเหล้าซะหน่อยไม่เจอกันนานคิดถึง”
“ทะลึ่งอย่างนนท์เนี่ยนะไม่ต้องไปมอมเหล้าใครหรอก ดึกๆเดี๋ยวรู้ว่าจะแจกเบอร์ไปกี่คน”
“อย่างน้อยก็บอยคนนึงล่ะที่ผมจำเป็นต้องมอม ให้ตายสิวันนั้นไม่น่าพลาดเลยเรา” นนท์มันทำเป็นบ่น ผมรู้ครับว่ามันล้อเล่นกับผมผมก็เลยแหย่ๆกับมันบ้างตามประสา
จนเวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ผมกับมันนั่งคุยกันอยู่อย่างนั้น ป่านนี้ต้นมันยังไม่โทรมาอีก
ผมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือตัวเองจะสามทุ่มอยู่แล้ว สองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ยผมเข้ามาที่นี่ตั้งแต่เกือบๆจะทุ่ม
“นัดแฟนไว้หรือเปล่า” นนท์เอ่ยถามมันคงเห็นสีหน้าผมเปลี่ยนไปเป็นกังวลนิดหน่อย
“คงไม่ได้เจอกันแล้วมั้งยังไม่โทรมาเลย”
“งั้นก็อยู่กับผมทั้งคืนได้สิ”
“ไม่ได้ครับพรุ่งนี้ทำงาน”
“ผมว่าแล้วชอบแฟนคนอื่นก็เงี้ยแหละ”
“อืมนะ..เดี๋ยวผมกลับแล้วนนท์จะอยู่ต่อใช่ป่าว”
“ให้กลับด้วยป่าวล่ะครับ”
“งั้นก็นั่งต่อเหอะไว้เจอกันใหม่ไปนะครับ”
ผมแยกตัวออกมาแล้วต้นมันจะยังไงของมัน ผมเริ่มคิดอีกแล้วกลับไปนอนก็ได้วะ มันคงยุ่งจริงๆ
ทันทีที่ผมขึ้นไปนั่งบนรถได้ ไอ้วัตถุที่วางอยู่ตรงเบาะข้างๆผมทำเอาผมใจหาย…นี่ผมลืมโทรศัพท์ไว้บนรถเหรอเนี่ย
ตายโหงแล้วกู ผมรีบคว้ามันมาดูทันทีครับซวยล่ะสิครับ ประมาณ สิบกว่า Miss Call เป็นชื่อต้นเกือบทั้งหมด
หาเรื่องอีกแล้วมั๊ยล่ะไอ้บอย
ผมลังเลอยู่นานทีเดียวครับว่าผมจะโทรกลับดีหรือเปล่า ผมจะตอบมันว่าไงดีถ้ามันรู้ว่าผมกลับมาร้านนี้อีก แถมยังไม่ยอมรับโทรศัพท์มันอีก..บรื๋ออ..ผมไม่อยากคิด
“..TON..”
เอาล่ะสิครับต้นมันเป็นฝ่ายโทรกลับมาอีกรอบ ไม่อยากรับก็ต้องรับแหละครับ
“อยู่ไหนเนี่ย” มันถามผมเสียงดุจนผมกระอึกกระอัก
“อยู่บนรถ” ผมตอบไม่รู้จะตอบยังไงอ่ะครับผมไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ ทั้งไม่อยากโกหกแต่ก็ไม่อยากให้มันรู้ว่าผมอยู่ตรงไหน
“อยู่บนรถแล้วรถอยู่ไหนล่ะ”
“ก็แถวที่ทำงานพี่แหละ” ผมจำเป็นต้องโกหก
“แล้วทำไมไม่รับสาย”
“ก็ไม่ได้ยินปิดเสียงไว้”
“อย่าให้รู้นะว่าโกหกแล้วไงเนี่ยจะมาหาพี่ป่าว”
“แล้วพี่ว่างยังอ่ะ”
“ไม่ใช่โรงงานนรกนะจะได้ทำงานอยู่จนป่านนี้” เข้าใจประชดนะมึงด่ากูทางอ้อมนิ ครับบางวันผมเลิกงานดึกกว่านี้ก็มี
“รีบมานะรอกินข้าวหิวไส้จะขาดแล้วเนี่ย”
ผมรู้สึกผิดอีกแล้วสิ เอาเหอะจากนี้ไปออฟฟิสมันก็คงไม่นานหรอก ขออย่าได้รถติดเลยสาธุ!!!!!!!
ผมหาที่จอดรถได้ก็วิ่งกระหืดกระหอบไปหาต้นเลยล่ะครับตามร้านที่มันบอก มันจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าผมรีบขนาดไหน ดีนะรถไม่ติดขับรถซิ่งที่สุดในชีวิตก็วันนี้แหละครับ
“รีบให้ตายก็ไม่หายโกรธหรอกมีเรื่องต้องเคลียร์แน่” ดูมันทักผมคำแรกสิครับ จะกินข้าวลงมั๊ยเนี่ยกู….
บรรยากาศมันดูอึมครึมยังไงไม่รู้ครับ ต้นมันเอาแต่กินข้าวมันไม่ยอมคุยกับผมเลย เล่นเอาผมอึดอัดไม่รู้จะเริ่มคุยกับมันยังไง ในเมื่อรู้สึกผิดเอามากๆที่ต้องโกหกมันจนเรากินข้าวเสร็จแล้ว มันเดินมาส่งผมที่รถ
“ทำไมต้องโกหกด้วย” ต้นมันเอ่ยออกมาจนได้ผมอึ้งสิครับ มันรู้เหรอว่าผมไปไหนมา น้ำท่วมปากผมแล้วครับตอนนี้
“มีคนเห็นนะว่าบอยกลับไปที่ร้านนั่น”
“แล้วไงผมก็แค่แวะไปหาเพื่อน”
“นายนนท์นั่นอ่ะดิ”
“รู้แล้วผมคงไม่ต้องบอก”
“แล้วไงที่อื่นไม่มีให้นัดเจอหรือไง บอกแล้วใช่มั๊ยไม่ให้ไปที่นั่น”
“ผมก็ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”
“ก็บอกว่าไม่ชอบจะเถียงทำหอกอะไรล่ะ” ต้นมันเริ่มขึ้นเสียงจนผมสะดุ้ง
“ใครเป็นคนบอกพี่”
“รู้แล้วได้อะไรจะได้หลบหลีกถูกเหรอไง”
“ก็บอกสิว่าใคร”
“ขวัญ” นั่นไงกูว่าแล้วมันคงเผากูจนเกรียมแล้วสิ
“แปลกร้านแบบนั้นขวัญจะไปได้ยังไง”
“เพื่อนเขาไง” ผมถึงบางอ้อเลยล่ะครับ คนที่จะปล้ำมึงวันนั้นอ่ะดิ
“งั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูดผมไปจริงแต่ผมแค่ไปเจอนนท์เท่านั้น ผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่พี่ได้ยินมาจากปากคนอื่นเป็นยังไงถ้าคนพวกนั่นอยากได้พี่คืนกันนักผมก็จะคืนให้”
ผมพูดอย่างเหลืออดมันอะไรกันนักกันหนา ทำไมต้นมันเอาแต่ดุโดยไม่นึกถึงจิตใจผมบ้าง ถ้าวันนี้มันไม่ปล่อยให้ผมวุ่นวายใจกับการกระทำของมันที่ดูแปลกไป จากที่โทรคุยกับผมมันก็ไม่โทร จากที่ไม่เคยงานยุ่งขนาดนี้มันก็ยุ่ง ผิดมากนักเหรอกับการที่ผมจะหาเพื่อนคุยเพื่อคลายเครียดด้วยความบริสุทธ์ใจ
“ไม่จำเป็นต้องคืนทุกอย่างมันอยู่ที่พี่ไม่มีใครมาสั่งพี่ได้จำเอาไว้ด้วย”
“งั้นที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยมีสิทธิ์ในตัวพี่เลยสิ”
เงียบ..ต้นมันไม่ตอบอะไรมา แต่ผมควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วล่ะครับ
“วันนี้ผมตั้งใจจะบอกพี่นะว่าผมจะออกจากงานบ้าๆนั่นอย่างที่พี่เคยขอร้อง แต่วันนี้ตอนนี้ผมว่าไอ้งานบ้าๆนั่นผมเริ่มที่จะรักมันมากกว่าพี่แล้วล่ะ”
ผมเห็นต้นมีสีหน้าเปลี่ยนไปนิดหน่อย…….!
"โอเคได้ถ้าพี่ยุ่งกับชีวิตนายมากเกิน ต่อไปอยากไปไหนทำอะไรกับใครก็เอาเลย เดี๋ยวนี้นายมันเก่งพร้อมที่จะดูแลตัวเองได้แล้วนิ”
“ไม่ต้องมาท้าผมหรอก ทีพี่ไปไหนยังไงผมเคยไปยุ่งกับพี่บ้างหรือเปล่า”
“แล้วพี่เคยไปเกเรที่ไหนหรือเปล่าล่ะ”
“มันก็เหมือนกันผมเองก็ไม่เคย”“แล้วกลับไปที่นั่นอีกทำไมคิดถึงมันมากหรือไงไอ้นั่นนะ”
“มันก็เหมือนกับที่พี่คิดถึงขวัญนั่นแหละ” มันเงียบครับรู้สึกบ้างหรือเปล่าล่ะมึงว่าแต่คนอื่นดีนัก
“พอกันทีผมขี้เกียจคุยกับพี่เเล้ว” ผมจะเดินหนีมันไปขึ้นรถแต่มันยังพูดดักคอผมจนได้
“อย่าให้รู้นะว่าไม่ได้กลับบ้าน”

imanaji

ขอบคุณมากครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

ออกเลย  ออกเลย ออกเลย ไปอยู่กับพี่ต้นน

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ninami

ขอบตุนมากๆคับ

dung

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารัก{:sm-38:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ