++ Real Love Story ++ ฿ 23

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมนั่งเขี่ยข้าวไปเล่นๆมันกินไม่ลงจริงๆครับ
“ข้าวไม่อร่อยเหรอ” ผมแหงนหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงเห็นต้นมันยืนถือจานข้าวอยู่ มันมาอยู่นี่ได้ไง
“กินด้วยดิ กินคนเดียวไม่อร่อย” มันบอกพลางนั่งลงตรงข้ามผม
“มาได้ไง”ผมถาม
“ก็เดินมา” กวนนะมึง
“แล้วเพื่อนไปไหนหมด”
“เพื่อนก็ส่วนเพื่อนดิ ตอนนี้แฟนโกรธก็ต้องมาง้อแฟนก่อนดิ ตามหาตั้งนานมากินซะไกล” มันจะมาไม้ไหนเนี่ย
“ใครบอกให้ตามมา”
“ผิดอีกกู ตกลงจะให้นั่งด้วยป่ะเนี่ย”
“อยากนั่งก็นั่งไปดิ” ต้นมันไม่ตอบครับ แต่มันคว้าจานข้าวผมไปใกล้พวงเครื่องปรุงที่วางอยู่ใกล้ๆ
“จะทำอะไรน่ะ” ผมทักต้นมันไม่ตอบอีกแล้วครับแต่ตักเอาน้ำตาลเทใส่จานข้าวผมหน้าตาเฉย ผมค่อนข้างตกใจมันบ้าแล้วแน่ๆ
“พี่ทำอะไรบ้าป่าววะ”
“อ่ะกินเข้าไป จะได้ปากหวานเหมือนชาวบ้านเขามั่ง” ผมอึ้งเลยล่ะครับเมื่อมันเลื่อนจานข้าวมาคืน ผมจะโกรธมันดีหรือเปล่าเนี่ยแต่มองแววตามันแล้วผมโกรธมันไม่ลงหรอกครับ ผมคงไม่ได้เรื่องเอามากๆ
แต่ก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรกับมัน เพื่อนๆที่ออฟฟิสซึ่งมีแต่ผู้หญิงทั้งนั่นก็ตรงเขามาหาเราซะก่อน ที่ผมรู้เพราะเขาห้อยบัตรพนักงานกันมา
“อะไรเนี่ย สองคนนี้แอบมากินข้าวกันสองคน” หนึ่งในกลุ่มทักต้นมันก็เอาแต่ยิ้ม
“แล้วขวัญล่ะไปทานกะหนุ่มที่ไหนมา” ตะกี้ต้นมันเรียกผู้หญิงคนนี้ว่าขวัญหรือว่า….
“เพื่อนที่แผนกที่เคยโทรหาแล้วนายเกือบจะฝ่าไฟแดงไง”
ต้นมันบอกเหมือนมันรู้ว่าผมกำลังจะมีคำถามผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
“แวะเข้ามาทักเฉยๆไม่กวนแล้วจ๊ะแล้วเจอกันที่ตึกนะ” ขวัญกับเพื่อนเดินยิ้มออกไป ต้นมันหันมายักคิ้วเจ้าเล่ห์ให้ผมผมก็ได้แต่ยกน้ำขึ้นดื่มแก้เขินไปพลางๆ แล้วก็ไม่เคยบอกกูนะว่ามีเพื่อนชื่อขวัญที่แผนก
“อ่ะดูดเข้าไปน้ำจะหมดขวดอยู่แล้วน่ะ” ต้นมันว่าผมถึงได้รู้ว่าผมล่อน้ำไปเกือบจะหมดขวด ก็มันไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะครับ
“รออยู่นี่นะเดี๋ยวไปซื้อข้าวมาให้ใหม่ กินของพี่ไปก่อนก็ได้แป็บเดียวอย่าหนีไปใหนล่ะ”
ต้นมันพาร่างสูงๆเดินออกไปสั่งข้าวให้ผม ผมก็ได้แต่มองตาม จะหนีไปไหนได้ล่ะก็พี่เอาหัวใจผมไปแล้วนิ…
ผมอยู่ทำงานที่เดียวกับต้นจนจะครบการทดลองงานสามเดือนอยู่แล้ว ความสำพันธ์เราเองก็เริ่มดีขึ้น ถึงแม้เราจะแสดงออกมากไม่ได้
แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร ขอแค่มันไม่เย็นชากับผมมากเกินไปก็พอแล้ว
ผมเริ่มจะเชื่อใจมันมากขึ้นแล้วครับ เพราะการกระทำที่ผ่านๆมาของมันก็น่าจะยืนยันได้ดีว่ามันยังคงแคร์ผมอยู่ อยู่ข้างนอกมันเองก็เหมือนเดิมยังเอาใจใส่ผมเหมือนเดิม มันคงไม่มีอะไรที่ผมจะต้องเรียกร้องจากมันอีก ตอนนี้แม้มันจะจีบใครล้อใครในออฟฟิส ผมเองก็รู้สึกบ้างแต่ก็ไม่ได้มากมายถึงขั้นทะเลาะกันเหมือนแต่ก่อนผ มก็แค่มองๆแล้วก็ผ่านไปสุดท้ายผมก็ไม่เห็นมันควงใครเป็นจริงเป็นจังสักคน
จนวันหนึ่งขณะที่ผมนั่งทำงานอยู่เสียงสนทนาของกลุ่มเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิง มันทำให้ผมต้องฟังอย่างเสียไม่ได้
“พวกเธอว่าพี่ต้นแผนก xxxxxx เขาจะมีแฟนหรือยังวะ”
“คงยังหรอกฉันไม่เคยเห็นเขาพูดถึงแฟนเลยนะ”
“นั่นดิเป็นเกย์หรือเปล่าวะ”
“บ้าหรือแก ฉันก็เห็นเขาจีบดะแหละเห็นใครสวยๆ เขาไม่เคยจีบเธอสิถึงไปว่าเขาน่ะ”
“โอ้ยหน้าตาขนาดฉันไม่ต้องมาจีบฉันหรอก เดี๋ยวฉันจีบเอง”
“นี่พวกเธอฝันเฟื่องกันไปใหญ่แล้ว ต้นเขาเพิ่งพาแฟนเขามาสมัครงาน” เสียงพี่นกเดินออกมาผสมโรงด้วยผมสะดุ้ง
“ใครอ่ะพี่นกสวยหรือเปล่า”
“อืมก็สวยนะ บอยก็น่าจะรู้จักนิ” ทุกคนหันมาทางผม
“ก็ในใบสมัครเห็นจบมาจากที่เดียวกับบอยด้วย คณะเดียวกันอีกต่างหาก”
ยัยขวัญ…….ผมแทบจะไม่ต้องคิดนี่มันอะไรกันทำไมชีวิตผมมันไม่จบไม่สิ้นหรือว่าไม่ไช่ ผมคงคิดไปเอง
“คงไม่ใช่ขวัญนะครับ” ผมถามพลางรอคำตอบจากพี่นก
“เออใช่ชื่อขวัญ คุณสมบัติก็ใช้ได้นะ ต้นมันเขาใจหาคนนะ ตอนเดินเข้ามาพี่ล่ะตกใจนึกว่าจะมาแจกการ์ดงานแต่งซะอีก” เสียงหัวเราะดังครื้นเครงขึ้นมาแต่ผมกลับวุ่นวายใจ ทำไมผมไม่รู้เรื่องนี้เลย ต้นมันม่าจะบอกผมบ้างว่าขวัญจะมาทำงานที่นี่
“พี่ต้นคุยกันหน่อยได้ป่าวครับ” ผมเดินไปดักหน้าต้นในตอนเที่ยงขณะที่มันเดินออกจากแผนกพร้อมเพื่อนกลุ่มใหญ่ของมัน มันหันกลับไปมองหน้าเพื่อนๆแล้วกลับมามองผม ตอนนี้ผมไม่สนใจใครแล้วล่ะครับ
“มีอะไรเดี๋ยวค่อยคุยได้ป่ะจะไปกินข้าว”
“ไปกะผมดิ”
“เฮ้ยน้องจะมาจีบไอ้ต้นเหรอ” เสียงหนึ่งแทรกมาพร้อมเสียงหัวเราะ ผมเห็นต้นมันมองผมดุๆ
“เฮ้ยต้นพวกกูไปก่อนนะโว้ยอย่าดุน้องเขานักล่ะมึง เดี๋ยวเงินเดือนไม่ออกล่ะซวยเลย”
จะพาปากหมาๆพวกมึงไปไหนก็ไปเลยไป ผมค่อนข้างที่จะโมโหในท่าทีเพื่อนของมัน อย่างว่าล่ะที่นี่ถิ่นพวกมันไม่ใช่ถิ่นผม ถ้าพวกมึงโผล่ไปที่สำนักพิมพ์กูเมื่อไหร่ล่ะน่าดู
“มีอะไร” ต้นมันเอ่ยถามผมเลยต้องถามมันตรงๆ
“ขวัญมาสมัครงานเมื่อไหร่”
“หลายวันแล้ว”
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม”
“นายอยู่ฝ่ายบุคคลน่าจะรู้นิ ทำงานประสาอะไร”
“ผมไม่ได้มีหน้าที่รับสมัครงาน”
“แต่ก็อยู่บุคคลเรื่องใครเข้าออก มันก็น่าจะรู้บ้าง”
“นั่นมันเรื่องของผม แต่ผมอยากรู้พี่พาขวัญมาใช่มั๊ย”
“แล้วมันแปลกตรงไหน” นั่นสิครับมันแปลกตรงไหน ผมจะบอกมันว่ายังไงว่าผมหึงมัน ยิ่งทุกคนมองว่าขวัญเป็นแฟนมันผมก็ยิ่งไม่สบายใจ
“แล้วขวัญขอมาหรือพี่พามาเอง” ผมยังมีคำถามให้มันอึ้งได้เสมอ
“บอยอย่ากดดันพี่ได้หรือเปล่า พี่จะทำอะไรยังไงทำไมต้องรายงานบอยด้วยล่ะ”
“เรื่องอื่นผมก็ไม่เคยยุ่ง พี่จะจีบใครยังไงผมเคยถามพี่เหรอ แต่นี่มันเป็นขวัญแฟนเก่าพี่ พี่จะไม่ให้ผมรู้สึกอะไรบ้างคงไม่ได้หรอกนะ”
“แล้วไงจะให้พี่ควงบอยแล้วบอกใครต่อใครว่าเราเป็นแฟนกันอย่างงั้นเหรอ บอกแล้วไงพี่ไม่ใช่เกย์ แค่ตอนอยู่ด้วยกันพี่ก็ใช้เวลา
กับบอยมากพออยู่แล้ว พี่จะขอโลกของพี่คืนบ้างไม่ได้หรือไง”
“โดยการบอกทุกคนว่าขวัญเป็นแฟนพี่ นั่นใช่หรือเปล่า ต่อหน้าทุกคนผมก็คงเป็นได้แค่คนที่พี่ไม่คุ้นเคยแต่กับขวัญพี่ต้องการบอก
ทุกคนว่าพี่ก็ยังเป็นผู้ชายที่ยังมีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่”
ต้นมันเงียบครับและมันก็คงแทนคำตอบได้ดี ผมนึกย้อนกลับมันดีต่อผมมันแสดงว่ารักผมก็ต่อเมื่อเราอยู่นอกสังคมของมันเท่านั้น
มันกำลังจะพาบทพิสูจน์บางอย่างเข้ามาว่ามันไม่ได้เป็นเกย์อย่างที่ทุกคนสงสัย...ขวัญคือบทพิสูจน์ของมัน
แล้วผมล่ะครับผมควรจะอยู่ตรงไหน?
ขวัญยิ้มทักทายผมเมื่อเราบังเอิญจอกันวันแรก ต้นมันพาขวัญไปทำงานที่แผนกมันจนได้ ผมเจ็บครับเจ็บมากแต่ผมก็พูดอะไรไม่ออก ในเมื่อเวลาที่ผมกับมันอยู่นอกสายตาคนมันก็ดีกับผมเหมือนเดิม มันทำให้ผมยากในการตัดสินใจบางอย่าง
“เพิ่งได้เจอกันบอยเป็นไงบ้างอ่ะ”
“ก็ดี”
“บอยกับพี่ต้นนี่ห่างกันไม่ได้เลยจริงๆ เรียนที่เดียวกันมาตั้งแต่มัธยมแล้วยังมาทำงานด้วยกันอีก ไม่เบื่อกันบ้างเหรอ” กูน่ะเบื่อมึงมากกว่า
“แล้วทำไงถ้าขวัญไม่เบื่อ บอยก็คงจะไม่เบื่อหรอก”
“อืมจะว่าไปแล้วโลกเรามันก็กลมจริงๆนะ บอยว่าป่ะ” เออกลมเหมือนหน้ามึงนั่นแหละ ผมอยากจะด่ามันนักมึงก็รู้แล้วเสือกเข้ามาอีกทำไม
“ไม่คิดบ้างเหรอว่ามันเป็นความตั้งใจของบางคน”
ผมหมายถึงต้นนั่นแหละครับยิ่งนึกผมก็ยิ่งเจ็บใจ ทุกวันนี้มันกะขวัญก็กลายเป็นแฟนกันในสายตาคนอื่นไปซะแล้ว ตามความต้องการของมัน ผมจะมีสิทธิ์ในตัวมันได้ก็ต่อเมื่อเราอยู่ในโลกของเราเท่านั้น
“บอยเย็นนี้อย่าเพิ่งกลับนะ” พี่นกเดินมาบอกผมที่โต๊ะในขณะที่ผมนั่งทำงานอยู่
“มีอะไรเหรอครับพี่นก”
“อ๋อพอดีวันนี้วันเกิดพี่ เดี๋ยวจะพาทุกคนไปเลี้ยง”
“ฉลองครบรอบกี่ปีน่ะพี่นก” มีเสียงแซวมาเป็นที่ครื้นเครงทั้งแผนก แต่ผมกลับเหงาแฮะนึกถึงที่เก่าขึ้นมาดื้อๆ ผมคงจะสนุกมากกว่านี้ถ้าผมอยู่ที่นั่น
“ไปกันกี่คนครับพี่นก”
“ก็คนกันเองไม่กี่คนหรอก ร้านใกล้ๆแค่นี้เองพรุ่งนี้วันหยุดอยู่แล้วนินะ” ผมพยักหน้ารับ มันคงดูไม่ดีหรอกที่จะบอกปัดผู้บังคับบัญชา อีกอย่างผมก็ไม่ได้มีธุระอะไรด้วยต้นมันเลิกนัดผมไปตั้งนานแล้ว แล้วเสียงสนทนาก็ดังขึ้นมาอีกเมื่อเจ้านายเดินเข้าห้องไป
“เฮ้ยแล้วพี่ต้นเขาจะไปหรือเปล่าอ่ะพวกเธอ”
“จะเหลือเหรอซี้พี่นกขนาดนั้น”
“อย่างนี้ยัยขวัญก็ไปด้วยดิ”
“ขวัญไหนล่ะ ขวัญเพื่อนหรือขวัญแฟน”
“แฟนสิ”
“อ้าวถามโง่ๆ แฟนกันเขาก็ต้องไปสิ”
“เออเนอะ ติดยังกะตังเมไม่รู้ใครติดใคร”
“แล้วไงล่ะพวกเธอเลิกว่าเขาเป็นเกย์หรือยัง”
“ใครจะรู้ล่ะว่ามีแฟนสวยขนาดนั้น พี่แกเล่นปกปิดมาตั้งนานเปิดตัวที่อึ้งไปทั้งตึก”
“แต่ก็เหมาะกันดีนะ ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวยอิจฉาว่ะ"
“แกจะอิจฉาไปทำไม นั่งข้างแกแกก็จีบเข้าไปสิ” ทุกคนหันมาทางผม
“บอยมหาลัยบอยคัดหน้าตาคนเข้าไปเหรอ พี่ต้นบ้างล่ะขวัญบ้างล่ะบอยบ้างล่ะ เข้ามาแต่ละคนเด็กวัดแถวนี้เอ๋อไปเลยนะ”
“นี่ว่าใครย่ะ” แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาอีกรอบ
ใครจะรู้บ้างว่าหัวใจผมกำลังร้องให้
อึดอัดใช่ไหม ที่เธอยังมีฉันอยู่ ก็ฉันเห็น ฉันรู้.................ในแววตา
เมื่อวันนี่เธอนั่น มีใครอีกคนเข้ามา
และเขาดูเป็นคนที่สำคัญ
อยากบอกกันไหม อะไรที่เธอคิดอยู่ ให้ฉันรู้เก็บไว้............ทำไมกัน
เมื่อความจริงตอนนี้ ใจเธอมีเขาทุกวัน
เก็บฉันไว้ยืนข้างเธอทำไม
หากรักกับเขาจริงๆ เธอต้องทิ้งฉันไปอย่ายื้อเอาไว้เพราะความผูกพันธ์
หากรักกับเขาจริงๆ เธอก็ควรจะบอกกัน ปล่อยไว้ทำไมให้มันวุ่นวาย
ก็อยากจะขอให้เธอจัดการซะที อย่าทิ้งไว้เรื่องนี้อันตราย
อย่าลังเลกับรักที่เคยให้กันมากมาย
อย่าเสียดายความผูกพันธ์…………………..ปลอม…ปลอม..!……

imanaji

ขอบคุณมากครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ninami

ขอบคุณมากคับ

ninami

ขอบคุณมากคับ

dung

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารัก{:sm-32:}