++ Real Love Story ++ ฿ 24

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
หากรักกับเขาจริงๆ เธอต้องทิ้งฉันไปอย่ายื้อเอาไว้เพราะความผูกพันธ์
หากรักกับเขาจริงๆ เธอก็ควรจะบอกกัน ปล่อยไว้ทำไมให้มันวุ่นวาย
ก็อยากจะขอให้เธอจัดการซะที อย่าทิ้งไว้เรื่องนี้อันตราย
อย่าลังเลกับรักที่เคยให้กันมากมาย
อย่าเสียดายความผูกพันธ์…………………..ปลอม…ปลอม..!……
เสียงเพลงในร้านยังคงดังมาเรื่อยๆ มันค่อนข้างกระทบใจผมอย่างจังเมื่อภาพตรงหน้าที่ผมมองอยู่ ต้นมันไม่สงสารผมบ้างเลยเหรอ...
มันกำลังเอาใจขวัญท่ามกลางเสียงเชียร์ของทุกๆคนที่อยู่ในงานวันเกิดพี่นก หลายครั้งที่มันก็หันมามองผมบ้างแต่ก็ได้แค่มองครับ
..แค่นั้นจริงๆ
ทุกคนดูจะมีความสุข จะรู้บ้างหรือเปล่าว่าผมกำลังเศร้าอย่างหนัก เมื่อมองดูภาพคนรักและเคยบอกรักผมกำลังอี๋อ๋ออยู่กับแฟนเก่าที่เป็นคู่รักหวานชื่นในสายตาเพื่อนร่วมงาน
“บอยไปไหนอ่ะ” พี่นกเอ่ยถามเมื่อผมลุกขึ้น ผมไม่ต้องการที่จะตกเป็นเป้าสายตาหรือเรียกร้องความสนใจกับใครหรอก แต่ผมทนมองภาพตรงหน้าไม่ได้จริง
“จะไปเข้าห้องน้ำครับ” ผมบอกพี่นกก่อนจะเดินออกไป แต่เสียงต้นที่ดังขึ้นมันทำให้ผมชะงัก
“รอด้วยดิเดี๋ยวไปด้วย..!”
ต้นมันลุกตามผมมาจริงๆครับ แต่เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันจนลับตาคนอื่น ต้นมันจึงเอ่ยถามขึ้นมา
“เบื่อเหรอเห็นนั่งหน้าเครียดตลอดเลย”
“เปล่าแค่ง่วง”
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“อย่ามายุ่งกับผมได้ป่ะ”
ผมไม่รู้สึกดีสักนิดเลยล่ะครับที่มันมาแสดงความห่วงใยผมแบบนี้ พอกลับไปที่โต๊ะเดี๋ยวมันก็เป็นเหมือนเดิมอีก
“ที่ถามนี่ห่วงนะ”
“ผมดูแลตัวเองได้แค่นี้มันไม่ตายหรอก”
“พาลนะเรา”
“ผมไม่ได้พาล พี่จะเอาไงกับผมพี่บอกมาเลยดีกว่า”
“เอาไงมันมีอะไรต้องเปลี่ยนงั้นเหรอ พี่เคยรู้สึกยังไงพี่ก็เป็นแบบนั้น”
“พี่จะปั่นหัวผมไปอีกนานแค่ไหน พี่พาผมมาทำงานที่เดียวกับพี่ แล้วพี่พาขวัญมาอีกทำไม”
“แล้วมีเหตุผลอะไรที่พี่จะห้ามไม่ให้ขวัญมา”
“พี่ก็น่าจะรู้ว่าทำไม”
“พี่ไม่รู้ พี่รู้แต่ว่าขวัญก็เป็นคนๆหนึ่งที่พี่รู้จักและคุ้นเคย เมื่อเขาอยากจะมีงานทำ ทำไมพี่จะช่วยเขาไม่ได้ นายอย่าใจแคบไปหน่อยเลย”
“ผมไม่ได้ใจแคบถ้าผมไม่ได้เป็น…”
ผมจำเป็นต้องหยุดการสนทนาไว้แค่นั่นเมื่อกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกันเดินมาทางเราพร้อมๆกับขวัญ
“ยังไม่เสร็จธุระกันอีกเหรอ” ขวัญเอ่ยถามก่อนพลางไปหยุดยืนข้างๆต้น จนพวกที่มาด้วยอดที่จะแซวไม่ได้
“อะไรจะหวานกันขนาดนั้นยัยขวัญ ห่างกันไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ” ขัวญมองหน้าผมกับพี่ต้นสลับกัน ผมคิดว่าความจริงที่มันรู้อยู่เต็มอก คงจะทำให้มันกระดากอายบ้างแหละครับที่จะแสดงความเป็นเจ้าของต้นต่อหน้าผม..แต่ผมคิดผิด!!!!!!
“ขวัญไม่ได้มาตามนะ ขวัญเชื่อใจพี่ต้น อีกอย่างพี่ต้นมากะบอยยังไงก็ผู้ชายด้วยกันเขาคงไม่ทำอะไรกันหรอก”
ผมละเอือมระอาจริงๆครับ แต่ก็ทำได้แค่ทนขนาดต้นมันยังไม่พูดอะไร แล้วผมจะพูดอะไรได้ล่ะครับ ท่าทางผมจะอยู่ในงานนี้ไม่ได้แล้วล่ะ
ผมเดินแยกตัวกลับออกไปที่โต๊ะเพื่อจะบอกพี่นกว่าขอตัวกลับก่อน พี่นกแกก็พยักหน้าแกคงเห็นผมหน้าตาเครียดๆมั้งครับ อยู่ไปก็จะพลอยทำให้งานแกกร่อยไปด้วย แกถึงยอมตอนเดินออกจากร้าน ก็ยังไม่วายที่จะเจอคู่นั่นอีก พวกมันจะทำให้ผมเจ็บไปถึงไหนกัน
“ขับรถดีๆล่ะบอย” ขวัญเอ่ยบอกผม ผมคงคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จริงๆจึงตอกกลับมันไปเล่นเอาทุกคนอึ้ง
“เสือก!”
ผมเองก็ตกใจไม่น้อยยิ่งต้นมันมองดูผมดูท่ามันก็ตกใจ มันคงไม่คิดว่าผมจะเอ่ยออกมาได้
“ทำไมบอยพูดงี้กะขวัญล่ะเพื่อนอุตส่าห์ห่วงนะ” พี่นกพูดกับผม แกก็คงไม่เชื่อหูเหมือนกัน
“บอยเขาไม่ชอบหน้าขวัญตั้งแต่ตอนเรียนแล้วค่ะ” ขวัญมันบอกออกมาทุกคนก็ยิ่งมองผมเข้าไปใหญ่
“อ้าวเป็นงั้นแต่เราอยู่ออฟฟิสเดียวกัน ก็ควรจะถูกกันไว้นะใช่ป่ะบอย” พี่นกแกพูดเหมือนผมเป็นคนผิด ผมก็คงปล่อยเลยตามเลย
“ครับต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้งานกร่อย สนุกต่อเถอะครับเจอกันวันจันทร์ครับ”
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมนั่งร้องไห้อยู่ในรถ ผมไม่มีแรงพอที่จะขับรถกลับบ้านได้ ตอนนี้มันเจ็บไปหมดเลยล่ะครับ ผมจำเป็นต้องถอดแหวนนั่นออกจากนิ้วผมอีกครั้ง มันคงถึงเวลาแล้วจริงๆที่ผมจะตัดใจกับความรักที่ผมหวาดระแวงมาโดยตลอด…ใช่ครับมันเป็นเพียงความผูกพันปลอมๆเท่านั้นผมควรจะลืมมันไปเสียที
……ลมโชยเบาๆ อากาศในแดดร้อนๆ….
….ฉันนั่นก็นั่งจับเจ่าไม่มีอารมณ์จะคิดอะไร….
…อยากปล่อยใจไปลอยไปในพายุร้อน….
…..ให้ใจได้พักได้ผ่อนให้ลืมเวลาที่วุ่นวาย…..
….ไม่อยากจะเจอไม่อยากจะเจอะใครๆ…
….ไม่รับไม่รู้อะไรจะปล่อยตัวเองให้ว่างสักวัน…..
…ปลดปล่อยตัวเองจากสิ่งที่อยู่มานาน….
…..คืนวันที่น่าเบื่อหน่าย…
…..ไม่อยากจะแคร์อะไรมากมาย…..
….เหนื่อยจากการงานเหนื่อยจากวันวานที่เหงา….
….ท้อแท้ในเรื่องเก่าๆที่ยังวนเวียนคั่งค้างในใจ…..
…….แค่ขอให้ฉันได้เจอความสุขสักนิดหนึ่ง…..
…….ไม่คิดไปหาไปเอาที่ไหนที่ไกลจากตัว…
….เมื่อฉันได้พักได้นั่งลำพังไม่ต้องคิดถึงใคร…
….ได้มองฟ้าที่งดงามมองหญ้าเขียวในมุมที่สดใส….
….เมื่อฉันได้พักเลิกคิดกังวลกับวันที่ยุ่งเหยิง…..
…..จึงได้เห็นความสวยงามในโลกนี้…..
………………ที่ฉันเคยมองเลยข้ามไป……..
“เฮ้ยเอ็งพูดจริงป่าวบอย เอ็งจะกลับมาทำงานกะพวกเราอีกเหรอ” พี่วิทย์แทบสำลักน้ำที่แกกำลังจะกิน เมื่อผมบอกแกว่าผมจะกลับไปทำงานเดิม งานที่ผมรัก
“แปลกตรงไหนพี่วิทย์หรือว่าบอกอไม่รับแล้ว”
“ไอ้รับน่ะรับรู้ป่าวทุกคนเขาบ่นถึงบอยทั้งนั้นแหละ มันดีใจโว้ยในที่สุดเอ็งก็กลับมา บอกตรงๆพอเอ็งไม่อยู่นะพวกพี่ก็เหงาๆว่ะ”
ผมรู้สึกดีมากๆเลยล่ะครับที่ได้ยินประโยคนี้จากปากพี่วิทย์ ใช่ครับผมควรจะกลับไปโลกของผมกลับไปเป็นตัวตนผมอย่างแท้จริง ไม่ต้องสร้างภาพหลอกใครๆไปวันๆผมจะกลับไปสู่สังคมผมอีกครั้ง ในเมื่อต้นมันก็มีสังคมของมัน ผมกับมันก็คงจะกลายเป็นเส้นขนาน ทุกอย่างมันมีจุดสิ้นสุดผมรู้ว่ามันเป็นการยากมากๆและผมอาจจะเจ็บปวดอย่างที่สุดที่จะตัดใจจากคนๆหนึ่งที่ผมรักมาก คนรักของผม แต่ผมได้ใช้เวลาทบทวนกับตัวเองแล้วผมจะไม่ยอมใจอ่อนให้ตัวเองต้องกลับไปวนเวียนอยู่กับกรอบเดิมๆให้ผมต้องเจ็บปวดอีก
…ลาก่อนครับพี่ต้นผมจำเป็นต้องบอกเลิกกับพี่อย่างเด็ดขาด ผมขอโทษผมเดินมากับพี่ได้แค่นี้จริงๆ…
“ล้อเล่นนะบอยมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคุยได้นะ” นั่นคือคำถามแรกจากพี่นก เมื่อผมเข้าไปยื่นใบลาออกต่อหน้าแก
“เปล่าครับผมคงไม่เหมาะกับงานนี้”
“อะไรเท่าที่พี่ดูบอยก็ทำงานใช้ได้นะ เนี่ยจะผ่านทดลองงานอยู่แล้วพี่ประเมินกับมือเลยนะ” ดูแกจะพยายามหว่านล้อมผมมากเลยล่ะครับ
“คิดดีๆนะบอยบอกแล้วไงมีเรื่องอะไรคุยกับพี่ได้”
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ”
“หรือว่าเรื่องวันนั้น”
“วันไหนครับ”
“ก็เรื่องขวัญ” ผมอึ้งพี่นกแกรู้อะไร
“ขวัญเขาอยู่คนละฝ่ายกับเราไม่ค่อยได้ยุ่งกันหรอก ซีเรียสเหรอที่พี่ว่าบอยวันนั้น” ผมโล่งใจครับที่แกรู้เรื่องได้แค่นี้
“ไม่หรอกครับ เอาเป็นที่ผมลาออกจากที่นี่ผมออกเพราะตัวผมเอง ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเงื่อนไขของบริษัทพี่นกสบายใจได้เลยครับ
ผมยังเคารพพี่นกเหมือนเดิม”
“แต่พี่เสียดาย”
“ผมขอโทษครับแต่ผมตัดสินใจไปแล้ว ผมไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานมองว่าผมทำไปเพื่อเรียกร้องผลประโยชน์”
“แล้วต้นรู้เรื่องหรือเปล่า”
“ทำไมเขาต้องรู้ด้วยล่ะครับพี่นก”
“ก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”
“เดี๋ยวผมบอกเขาเองครับ”
“มีปัญหากันหรือเปล่า” พี่นกแกมองผมแปลกๆครับ
“ไม่มีอะไรจริงๆครับพี่นก”
“พี่ไม่เคลียร์ อยู่ๆเด็กพี่มาลาออกกระทันหันแบบนี้มันต้องมีสาเหตุล่ะ อีกอย่างบอยเองก็น่าจะรู้ดีว่ากฎระเบียบการลาออกของบริษัท
เป็นยังไง พี่ถือว่าบอยทำผิดกฎนะและพี่มีสิทธิ์ที่จะไม่อนุมัติ” พี่นกยื่นใบลาออกคืนให้ผม
“กลับไปคิดให้ดีก่อน”
“ผมคิดดีแล้วครับและผมก็ตัดสินใจแล้ว ผมลานะครับจะเป็นพระคุณอย่ายิ่งเลยนะครับถ้าพี่จะเซ็นอนุมัติให้ผม หรือถ้าพี่ไม่เซ็นต์ก็ถือซะว่าผมขาดงานอย่างไม่มีกำหนดตามกฎของบริษัทก็คือการปลดออกผมยอมเป็นพนักงานที่ถูกปลดออกครับ มันคงไม่ยุ่งยากเกินไปเพราะผมเองก็ยังไม่ผ่านการทดลองงาน”
ผมเดินออกจากห้องพี่นกไปผมถือว่าผมพ้นสภาพการเป็นพนักงานของที่นี่ไปแล้ว ผมพูดขนาดนั้นพี่นกแกคงจะเอาผมไว้หรอกครับ
**(เป็นพฤติกรรมที่ไม่น่าทำอย่างมากๆ อยู่ที่ใหนก็ควรเคารพกฎของที่นั่นเอาไว้เถอะนะครับดีแล้ว แต่ผมทำมันมาแล้วอดีตคงกลับไปแก้ไขอะไรมันไม่ได้)**
…TON…
…ผมมองโทรศัพท์ที่ต้นมันโทรเข้ามามันคงจะรู้เรื่องแล้วล่ะครับผมจำเป็นต้องรับ
“ว่าไงครับ”
“อยู่ไหนเราน่ะ”
“ขับรถอยู่”
“จะไปไหน”
“ยังไม่รู้”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน” ผมบอกที่ที่ผมกำลังอยู่ไป
“งั้นก็รอแถวนั้นแหละเดี๋ยวไปหา”
“มาทำไมไม่ทำงานหรือไง”

imanaji

ขอบคุณมากครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

แล้วเมื่อไหร่บอยจะมั่นใจซักทีว่าพี่ต้นรักบอยแค่คนเียวว

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ninami

ขอบคุณมากๆคับ

dung

ขอบคุณครับผม

aomaomaom

ขอบคุณมากครับ

ton521

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารัก{:sm-38:}

cawee

ขอบคุนคราฟ