++ Real Love Story ++ ฿ 25

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
…TON…
…ผมมองโทรศัพท์ที่ต้นมันโทรเข้ามามันคงจะรู้เรื่องแล้วล่ะครับผมจำเป็นต้องรับ
“ว่าไงครับ”
“อยู่ไหนเราน่ะ”
“ขับรถอยู่”
“จะไปไหน”
“ยังไม่รู้”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน” ผมบอกที่ที่ผมกำลังอยู่ไป
“งั้นก็รอแถวนั้นแหละเดี๋ยวไปหา”
“มาทำไมไม่ทำงานหรือไง”
“ลาครึ่งวัน”
“ผมไม่ว่างจะเจอมีอะไรพี่ก็คุยมาตอนนี้ละกัน” ผมบอกปัดผมไม่ยากจะเจอหน้ามันจริงๆ ผมกลัวว่าผมจะแพ้ใจตัวเองอีกครั้ง
“ไม่มีเวลาหรือไม่อยากเจอกันแน่ หลอกใครหลอกได้นะแต่หลอกพี่มันยาก”
“รู้ก็ดีแล้วนิครับว่าผมไม่อยากเจอแล้วจะมาทำไม”
“มันมีเรื่องต้องคุยไง”
“ก็คุยมาดิ”
“มันไม่สะดวก”
“งั้นก็ไม่ต้องคุยผมก็ไม่สะดวกที่จะเจอเหมือนกัน”
“ทำไมลาออกไม่บอกพี่” ต้นเอ่ยออกมาหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง
“เหตุผลที่ผมต้องบอกล่ะ”
“รู้อยู่แล้วนิ”
“บังเอิญผมไม่รู้”
“นี่นายเป็นอะไรของนาย”
“เป็นเกย์ไงอารมณ์มันก็แปรปวนอย่างงี้แหละ”
“นี่ไม่ใช่เวลามาทะเลาะกันนะพี่อยากรู้สาเหตุ” มันโง่หรือแกล้งโง่เนี่ย ทำกูปวดใจอยู่ทุกวันยังจะมาถามถึงสาเหตุอีก
“ว่าไงล่ะ”
“ไม่มีอะไรแค่เบื่องาน”
“ไม่จริงเรื่องพี่กะขวัญใช่ป่าว” เออนับว่ามึงยังฉลาด
“พี่ว่าเราต้องคุยกันยาวแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่ไปหา”
“ก็ดีครับทุกอย่างมันจะได้จบๆซะที”
ผมวางสายเมื่อผมบอกมันว่าจะรออยู่ที่ไหน ผมเลือกที่จะไปนั่งรอมันในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมันก็มาถึงผมแล้วล่ะครับท่าทางมันเหนื่อยน่าดู
“ออกมาอย่างนี้ไม่กลัวใครว่าเอาเหรอ” ผมทักเมื่อมันนั่งลงข้างๆผม
“ก็บอกแล้วไงว่าลาครึ่งวัน”
“แต่มันก็ไม่ควรเกิดมีใครมาเห็นเข้าว่าพี่นั่งอยู่กับผมล่ะ แถวนี้มันก็ไม่ไกลจากออฟฟิสเลยนะ”
“เรื่องนั้นช่างมันเหอะคุยเรื่องนายดีกว่านึกยังไงลาออกกระทันหันแบบนี้”
“พี่น่าจะดีใจด้วยซ้ำ”
“นายนี่มันยังไงจะมารู้ใจพี่ได้ไง”
“ก็เพราะผมไม่รู้สิผมถึงต้องเป็นแบบนี้”
“ฟังนะกลับไปทำงานซะแล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิม”
“เหมือนเดิมยังไง ผมต้องกลับไปทนมองพี่ควงกับขวัญงั้นเหรอ ผมทนไม่ได้หรอกนะ”
“แล้วทำไมขวัญเขาทนได้คิดบ้างสิรู้ทั้งรู้ว่าพี่กับบอยเป็นอะไรกัน เขาน่าจะเจ็บกว่าบอยด้วยซ้ำที่รู้ว่าพี่จากเขามาแล้วมาคบผู้ชายด้วยกันแทน นึกถึงจิตใจคนอื่นบ้างหรือเปล่าอย่าเอาแต่ใจตัวเองนักสิ”
“แต่ผมก็ไม่ได้แย่งพี่มาจากเขาเหมือนที่เขาพยายามแย่งพี่กลับไป”
“อะไรล่ะที่บอกว่าเขาพยายามแย่งพี่กลับไป พี่เคยบอกแล้วใช่ป่ะทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับพี่”
“งั้นก็แสดงว่าพี่เต็มใจจะกลับไปหาเขางั้นเหรอครับ” ต้นมองหน้าผมนิ่ง มันทำให้ผมต้องเจ็บขึ้นมาอีก
“ฟังนะบอยพี่ยังรู้สึกกับบอยเหมือนเดิมนะ พี่เองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าบอยหรอก พี่อยากดูแลบอยมากกว่านี้ด้วยซ้ำแต่พี่ทำไม่ได้ เห็นใจพี่บ้างสิทุกคนกำลังจ้องพี่อยู่ พี่ขอโทษพี่อาจจะอ่อนแอมากเกินไป พี่ยอมรับว่าพี่ยังแคร์สังคมอยู่ที่ทำงานกับมหาลัยมันไม่เหมือนกันนะที่นี่พี่ต้องติดต่อเกี่ยวข้องกับคนหลายฝ่าย ในขณะที่มหาลัยพี่ไม่ต้องยุ่งกะใครก็ได้ใครจะมองพี่ยังไงพี่เคยสนหรือเปล่า มันไม่มีผลต่อเกรดพี่อยู่แล้วพี่ขอแค่บอยเข้าใจพี่แค่นี้ไม่ได้เลยเหรอ”
“แล้วพี่พาผมมาทำงานที่เดียวกับพี่ทำไม”
“พี่ขอโทษถ้ามันทำให้บอยต้องวุ่นวายใจพี่คิดว่าบอยจะเข้มแข็งมากกว่านี้ อย่างน้อยเราก็ได้อยู่ใกล้กันในขณะที่งานเก่าบอย พี่แทบจะหาเวลาเจอบอยไม่ได้เลยนะ”
“แล้วไงล่ะผมกับพี่ดูจะห่างกันมากขึ้นด้วยซ้ำ”
“ช่วงนี้พี่ยุ่งจริงๆ”
“ยุ่งกะสอนงานให้พนักงานใหม่ในแผนกหรือเปล่าล่ะครับ” ผมหมายถึงขวัญครับ
“ขวัญไม่เกี่ยวเลยนะเขามีคนสอนอยู่แล้ว”
“สอนเรื่องอื่นไง”
“พูดอะไรคิดซะบ้างนะเกิดพี่ทำจริงๆขึ้นมาจะรู้สึก” ดูท่าทางต้นมันจะโกรธขึ้นมาเลยล่ะครับ
“ทุกวันนี้ผมก็ไม่ได้คิดว่าพี่จะเก็บขวัญไว้บนหิ้งหรอกนะเสนอตัวขนาดนั้น”
“นี่นายคิดว่าพี่เลวขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มันเรื่องปกติของผู้ชายอยู่แล้วนิครับ”
“แต่ไม่ใช่พี่รู้ไว้ด้วยนะพี่ไม่เคยยุ่งกะใครนอกจากนายคนเดียว” ผมอึ้งเลยล่ะครับถ้าต้นมันพูดจริงผมคงรู้สึกผิดเอามากๆ
“บอยไม่จำเป็นต้องเชื่อก็ได้นะเพราะการกระทำของพี่มันยากที่จะเชื่อได้อยู่แล้ว แต่พี่ไม่เคยรักใครเลยจริงๆถ้าบอยจะรอพี่ปรับตัว
ได้สักนิดให้เวลาพี่ได้หรือเปล่า”
“แล้วขวัญล่ะพี่จะหลอกเขาไปวันๆไม่ได้หรอกนะ”
“เรื่องนั่นพี่จัดการเองว่าแต่นายตกลงจะกลับไปทำงานหรือเปล่า”
“ผมลาออกมาแล้ว”
“พี่นกยังไม่เซ็นต์”
“แล้วพี่จะให้ผมกลับไปอีกทำไมผมตัดสินใจแล้ว พี่กลับไปสังคมของพี่เถอะผมก็จะไปตามทางของผม”
“อย่าทำเรื่องเล็กให้เเป็นเรื่องใหญ่ได้ป่ะ”
“ใครเป็นคนทำถามตัวพี่เองสิว่าพี่พาขวัญกลับมาในชีวิตเราอีกทำไม”
“นายก็อย่าแคร์ตรงนั้นสิตราบใดที่พี่ยังไม่ได้แต่งงานหรือมีอะไรกับเขา เขาก็เป็นแค่เพื่อนพี่คนหนึ่ง”
“แล้วถ้าวันนั้นมันมาถึงล่ะพี่นึกถึงบ้างหรือเปล่าว่าผมจะเจ็บปวดขนาดไหน ปล่อยผมไปเถอะตอนนี้ผมยังพอทำใจได้”
“แต่พี่พาเขาเข้ามาแล้วจะให้พี่ทำไง”
“พี่ไม่ต้องทำไงทุกอย่างมันจะจบไปเองถ้าเราไม่ติดต่อกันอีก”
“หมายความว่าไง” แทนคำตอบผมยื่นแหวนคืนให้ต้นทั้งที่ใจตัวเองสั่นๆต้นมันมองหน้าผม
“พี่ไม่รับ”
“พี่จะปล่อยให้เรื่องมันคาราคาซังทำไมในเมื่อพี่ไม่กล้าตัดสินใจผมก็ตัดสินใจเองแล้วไง”
“แล้วนายจะทำร้ายใจตัวเองไปทำไม”
“ผมทำร้ายใจตัวเองมันก็ยังเจ็บน้อยกว่าที่จะปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายไม่ใช่เหรอครับ”
“ยังไงพี่ก็ไม่รับอย่าเอาอารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินใจอะไรง่ายๆสิ”
“งั้นพี่เลือกมาระหว่างขวัญกับผมพี่จะเลือกใคร”
ทุกอย่างมันเงียบลงทันใดเมื่อผมยื่นคำขาดออกมาแบบนั้น
……..ฉันก็รู้ว่าเธอเสียใจเท่าไหร่ตัวเธอเองคงไม่ตั้งใจให้เกิด…..
……ตัวเธอเองมีใครลงไปเพราะใจเตลิดในวันอ่อนแอ……
…..วันเวลายาวนานก็คงต้องจบ……
……ความบังเอิญมันลบทำลายทุกอย่าง….
….ความบังเอิญดึงใครเข้ามาระหว่างตรงกลางสองเรา….
….และต้องมีสักคนที่จะต้องเสียใจ…..
…..ฉันและเธอหรือใครอีกคนเช่นกัน…..
….อย่ากลัวกับการตัดสินใจ..ตัดสินใจมันไม่เกินทน….
…..อย่าทำลายให้ใครเสียคน..คนทุกคนก็มีหัวใจ…
….ยิ่งลังเลยิ่งทำร้ายกันจะทรมานกันไปทำไมเมื่อรู้ทุกอย่าง….
….อย่าให้ชีวิตใครพังเพราะความอ่อนแอ…..
"ในเมื่อนายไม่ยอมเข้าใจอะไรพี่ก็คงจะรั้งอะไรนายไม่ได้” ต้นรับแหวนจากมือผมไป
ในที่สุดคนที่ถูกเลือกก็เป็นขวัญมันหันหลังเดินจากผมก่อนที่มันจะเดินย้อนกลับมาอีกครั้งมันกลับมาทำไม แล้วสิ่งหนึ่งก็ช่วยยืนยันได้ดีว่าผมกับมันคงจบกันแค่ตรงนี้เมื่อต้นมันยื่นกุญแจห้องคืนให้ผม
“มันคงไม่จำเป็นสำหรับพี่แล้ว”
ผมแทบจะร้องไห้ออกมาต่อหน้ามันพอรู้ว่าทุกอย่างมันต้องจบจริงๆ ทั้งๆที่ผมเตรียมใจเอาไว้แล้วผมรับกุญแจจากมันมาช้าๆ
…….เจ็บจนไม่รู้น้ำตา มันหายไปทางใด….
……แค่จะร้อง…ร้องให้ยังไม่มี….
……เจ็บปวดอยู่ลึกข้างใน…มันลึกเกินพอดี….
….และวันนี้………………………………..ไม่มีแม้น้ำตา………!
ต้นเดินจากไปแล้วคงเหลือแต่ผมเท่านั้นที่นั่งจมปรักนึกทบทวนกับสิ่งที่ผมตัดสินใจเอ่ยในวันนี้
……พรุ่งนี้ไม่มีใครให้ผมคิดถึง
…..พรุ่งนี้ไม่มีใครให้ผมทะเลาะ
…..พรุ่งนี้ไม่มีใครให้ผมโทรหาเมื่อเหนื่อยล้า
……และ……!
“บอยมึงจะเอาอะไรอีกหรือเปล่า กูจะจ่ายเงินแล้วนะโว้ย” นิวมันร้องทักผมในวันว่างที่ผมนัดมันกับเอมาเดินซื้อของ พอดีนิวมันจะซื้อของจุกจิกมันเลยลากผมเข้ามาในร้านกิ๊ฟช็อป เกือบสามเดือนแล้วที่ผมไม่ได้ติดต่อกับต้นเลยตั้งแต่วันนั้น วันนี้วันเกิดมันครับผมอดไม่ได้อีกแล้วครับที่ผมจะยืนอยู่มุมของการ์ดต่างๆที่ตั้งเป็นชั้นเรียงรายกันอยู่
“มึงได้ยินกูป่าวบอย” นิวเดินมาหาผม
“เอาอีกแล้วมึงคิดถึงพี่ต้นอีกอ่ะดิ”
“อืมวันเกิดมันน่ะ” ผมตอบเบาๆ
“มึงนะมึง ในเมื่อมึงตัดใจได้มาขนาดนี้แล้วมึงจะกลับไปคิดถึงเรื่องเก่าให้ปวดใจทำไม”
“นั่นดิกูนี่ไม่ได้เรื่อง” ผมเดินหนีออกจากตรงนั้น นี่ถ้าผมไม่ได้พวกมันคอยปลอบผมในช่วงแรกๆที่ผมเลิกกับต้น ผมคงจะแย่ไปมากกว่านี้
…นนท์อีกคนที่เข้ามาปลอบผมในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง…
ผมรู้สึกกับมันแค่นั้นจริงๆผมรักใครไม่ได้อีกแล้วครับผมใช้ชีวิตผูกติดอยู่กับงานเป็นทางเดียวที่ผมจะลืมทุกอย่างได้เหมือนที่ครั้งหนึ่งผมเคยผูกตัวติดอยู่กับกิจกรรมของมหาลัย
“แล้วนี่พวกมึงจะไปไหนต่อ” ผมเอ่ยถามเมื่อเราเดินออกมาจากร้านแล้ว

imanaji

ขอบคุณมากครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

ขวัญแม่ง หมันใส้จิงๆ อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ninami

ขอบคุณมากคับ

dung

ขอบคุณครับผม

ton521

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ {:sm-28:}

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ