++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
กลิ่นของไอหมอกจางหายเมื่อแสงแรกของตะวันโผล่พ้นเทือกเขาสาดส่องลงมาแดดอ่อนๆโปรยทั่วทุ่งหญ้าสองข้างทางให้แลดูเป็นสีทอง เจ้าของเป้ใบใหญ่นั่งลงริมทางเดินอย่างหมดแรงแม้บรรยากาศรอบตัวจะสวยงามชวนมองเพียงไรแต่ ณ ตอนนี้ชายหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจที่จะชื่นชมมันเลยซักนิด
สายตาโรยรา มองทอดเข้าไปตามเส้นทางที่จะมุงไปสู่ ภูปลายสาย จุดหมายของเขาอยู่ที่นั่น
“ คนอะไรมาอยู่ไม่เป็นที่ขึ้นเขาลงน้ำเป็นว่าเล่น ”
การินทร์ บ่นออกมาอย่างหงุดหงิดนึกพาลไปถึงคนที่เขากำลังจะไปหา
….เพื่อนร่วมชั้นตั้งแต่เรียนมัธยม……
นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกือบจะเก้าโมง….
อากาศตอนสายๆบนภูยังคงเย็นสบายเหมือนทุกๆวัน
รณวีย์ ออกมายืนสูดกลิ่นไอน้ำค้างที่ยังไม่จางหายไปจากยอดหญ้า สายตาชายหนุ่มทอดมองออกไปยังเทือกเขาสูงเตี้ยที่ห้อมล้อมแบ่งเขตอาณาบริเวณภูปลายสายเอาไว้ เปรียบเหมือนจะแยกตัวให้มันออกมาจากเขตแดนอื่นอย่างชัดเจน
ปลายภู จะตื่นหรือยังนะ
สายตาเหม่อมองทิวทัศน์ที่สวยงามเหมือนภาพวาดของจิตกรฝีมือเอก แต่ในใจชายหนุ่มวัยยี่สิบห้ากลับนึกไปถึงเจ้าของพื้นดินทั้งหมดในภูที่เป็นคนเนรมิตรให้พื้นดินกว่าร้อยไร่สวยงามได้อย่างน่าทึ่ง
ไม่แปลกที่ ภูปลายสาย จะเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของคนเมืองอันดับต้นๆของเมืองแพร่
“นายปลายครับ มีคนเจ็บครับ”
ไอ้อ่องคนสนิทเจ้าของภูวิ่งตึงตังไปเคาะห้องพักของเจ้านายราวกับต้องการให้คนที่อยู่ในห้องละทิ้งสิ่งที่ทำอยู่ออกมาสนใจตน
หนุ่มใหญ่ร่างกำยำวัยสามสิบสลัดผ้าห่มออกจากตัวลุกนั่งงัวเงีย สายคู่เข้มหรี่มองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง
วันหยุดกะว่าจะตื่นซักเที่ยงก็ดันมีมารมาขัดความสุขตอนเก้าโมงเศษ มันจะอะไรนักหนาวะ
“มีอะไรไอ้เตี้ย เคาะห้องข้าซะลั่น”
เสียงแรกที่ทักตอนประตูห้องเปิดออกทำเอาคนเคาะรู้สึกผิดและเกรงๆเมื่อเห็นสภาพว่าคนที่เปิดออกมาน่าจะเพิ่งตื่นนอนตอนที่เขาเคาะเรียก
ผมสีดำหยักศกยังไม่เข้ารูปเหมือนเช่นทุกวัน หน้าเข้มขมวดคิ้วยีตา ปรับรับกับแสงแดดอ่อนที่ส่องเข้ามาประทะ ร่างกายท่อนบนไม่มีอะไรปกปิดเผยให้เห็นอกแข็งแรงของเจ้าตัว กล้ามท้องที่เป็นรอนๆของผิวคล้ามแดดแต่ทว่าดูดีสมชายชาตรีนั่นทำให้คนมองเคยนึกอยากจะถามเอาเคล็ดลับเพื่อที่จะนำไปปฎิบัติหลายที
แต่อย่างว่าคนตัวดำแคระแกนอย่างไอ้อ่องจนใครๆเรียกไอ้เตี้ย ถึงได้เคล็ดลับไป ทำให้ตายยังไงก็คงไม่ได้เสี้ยวนึงของเจ้านายหน้าคมรูปหล่ออย่างนายปลายหรอก
“ว่าไงไอ้เตี้ย เอ็งมาเคาะห้องข้าทำไม”
ปลายภู หรือ นายปลาย ของทุกคนที่นี่ เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทซ้ำ เมื่อเห็นมันเอาแต่จ้องเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้นี่ชักเอาใหญ่ คิดถูกหรือคิดผิดที่ใส่แค่กางเกงขาสั้นออกมาหามัน
“อะอ๋อ คือ ยามที่หน้าภูแจ้งมาว่ามีคนโดนงูกัดนอนสลบอยู่ ตรงทางเข้าน่ะครับนายปลาย”
เมื่อโดนถามซ้ำอ่องจึงรีบแจงสาเหตุที่บุกมาเคาะห้องก่อนที่เจ้าของห้องจะเตะเขาไปให้พ้นตา
“เอ็งว่าไงนะไอ้เตี้ย”
เหมือนเจ้านายจะหายง่วงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเขาบอก อ่องจึงถือโอกาสรายงานสถานการณ์ทันที
รณวีย์ เพ่งสายตามองความโกลาหลของภาพเบื้องล่าง บ้านพักหลังที่เขาเลือกอยู่มันก็ดีแบบนี้แหละเกิดอะไรกับใครเขาก็สามารถมองเห็นได้หมด มันดีกับงานของเขาซะด้วยสิ นักเขียนกับการสังเกตอะไรต่อมิอะไรรอบด้านมันไปด้วยกันได้อยู่แล้ว
ถ้าไม่ได้ง่วงจนตาลายเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนหลังจากเก็บรายละเอียดงานเตรียมส่ง ชายหนุ่มคิดว่าปลายภูกำลังอุ้มร่างๆหนึ่งเข้าไปยังบ้านพัก เออหนอคนงานก็เยอะแยะทำไมเขาไม่ใช้ หรือคนที่กำลังอยู่ในวงแขนตัวหนักเกินกว่าคนงานที่ส่วนมากจะตัวเล็กๆกันไม่สามารถอุ้มไหว ถ้าตาไม่ลายอีกรอบ คนที่โดนอุ้มก็น่าจะเป็นผู้ชาย
ชายหนุ่มสลัดความสงสัยทิ้ง ตัดสินใจเดินลงไปดูด้วยตาตัวเองให้เห็นจริงมันเกิดอะไรขึ้น บางทีการสอดรู้ครั้งนี้อาจจะได้วัตถุดิบเขียนงานใหม่ๆไปเลยก็ได้
งานที่เขาเดินทางมาเขียนถึงที่นี่ก็ปิดเล่มลงไปเมื่อคืนซะด้วยสิ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอเฟื่องฟ้า”
เขาเลือกที่จะถามคนงานหญิงหรือแม่บ้านของปลายภู ก็เธอดูเป็นมิตรที่สุดแล้วล่ะสำหรับเขา ผู้หญิงที่เหลือนอกนั้นถ้าฆ่าแกงเขาได้พวกหล่อนก็คงจะทำไปแล้ว จะเพราะอะไรน่ะเหรอก็ตลอดระยะเวลาเดือนกว่าที่เขามาอยู่ที่นี่เพื่อหาข้อมูลและวัตถุดิบในการเขียนงาน เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาแย่งความสนใจจากเจ้านายสุดหล่อไปจากลูกน้องสาวๆหรอกนะ แต่ปลายภูมาตีสนิทกับเขาเองมันก็ช่วยไม่ได้
หญิงสาวน้อยใหญ่ในภูจึงไม่ค่อยที่จะญาติดีกับเขาซักเท่าไหร่ ก็ผู้ชายแข็งแรงมาดดุอย่างปลายภูมาสนิทกับผู้ชายมาดนุ่มอย่างเขา ถ้าไม่โดนนินทาและค่อนขอดมันก็ผิดไปล่ะ
“ใครก็ไม่รู้ค่ะคุณวี ท่าทางจะเป็นนักท่องเที่ยว สงสัยจะเดินเท้าเข้ามาในภูแน่เลยถึงได้โดนงูฉกเข้าแบบนี้”
สาวใช้หน้าซื่อตอบกลับมา รณวีย์ถึงกลับหน้าซีดเรื่องงูๆกับเขาถูกกันซะที่ไหน ยังจำได้ติดตามาจนถึงวันนี้ตอนสมัยเรียนมัธยม ด้วยความมาดนุ่มของเขาไอ้เรื่องโดนแกล้งจากผู้ชายทะโมนในห้องนี่มันเลี่ยงไม่พ้น โดนซะตั้งแต่เข้าเรียนจนจบไอ้เรื่องงูนี่แหละสำคัญสรรหากันมาแกล้งเขาได้ทุกเช้าเย็นไม่ว่าจะของจริงของปลอม ใส่ในกระเป๋าถือบ้างล่ะ ในโต๊ะเรียนบ้างล่ะ การได้เห็นผู้ชายซักคนร้องกรี๊ดลั่นห้องนี่พวกมันดูจะมีความสุขกันเหลือเกิน
…..ไอ้ตุ๊ดวีกลัวงู…..
มันเป็นสมญานามที่หัวหน้าห้องตั้งใจให้ทุกคนเรียกเขาแบบนั้น มันคงจะไม่สร้างความขุ่นเคืองและน้อยใจให้เขาเท่าไหร่หรอกถ้าไอ้คนตั้งมันไม่ใช่คนที่ทำทีมาตีสนิทกับเขาตอนที่เจ้าตัวเข้ามาเรียนต่อมัธยมปลายในโรงเรียนเขาใหม่ๆ แต่สุดท้ายพอได้เพื่อนเยอะขึ้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เด็กผู้ชายยังไงมันก็ต้องชอบทะโมนกันวันยังค่ำ ใครจะมานั่งนุ่มนิ่มแก่เรียนเหมือนอย่างเขาได้นาน คนที่เขาคิดว่าสนิทกลายไปเป็นหัวโจกในการกลั่นแกล้งเขาในที่สุด
“คุณวีหน้าซีด เป็นไรหรือเปล่าคะ”
เฟื่องฟ้ารีบถามไถ่อาการคนหน้ามืด แต่ก็ได้รับรอยยิ้มเจื่อนๆและคำตอบเบสิค
“ไม่เป็นไรเมื่อคืนไม่ได้นอนน่ะ”
“เหรอคงทำงานหนักล่ะสิเนี่ย ดื่มอะไรร้อนๆหน่อยมั๊ยเดี๋ยวฟ้าไปชงมาให้”
“ก็ดีเหมือนกัน”
“งั้นรอเดี๋ยวนะเดี๋ยวฟ้ามา”
เมื่อเห็นคนหน้าซีดพยักหน้าเฟื่องฟ้าเลยเดินเลี่ยงไปจัดการในสิ่งที่ตนเสนอ น้ำใจเล็กๆน้อยๆเธอมีให้คนรอบข้างเสมอโดยเฉพาะคนที่เหมือนจะสนิทสนมกับเจ้านายตัวเอง
ระหว่างที่เฟื่องฟ้าไปหาอะไรมาให้ดื่ม รณวีย์ถือโอกาสเดินเข้าไปในห้องพักที่ปลายภูเพิ่งจะอุ้มร่างใครคนหนึ่งเข้าไป คนข้างในสองสามคนมองมาที่เขาแวบนึงก่อนที่คนที่มีอำนาจในห้องจะออกคำสั่งให้พวกเขาออกไปที่อื่น
“ใครเป็นอะไรครับคุณภู”
ชายหนุ่มถามเมื่อคนในห้องเหลือเพียงเขากับเจ้าของภูและคนที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งไม่สามารถมองเห็นใบหน้าคนๆนั้นได้เพราะคน
ตัวใหญ่อย่างปลายภูยืนบังเอาไว้อยู่
“ใครก็ไม่รู้โดนงูฉกอยู่หน้าภู “
“แล้วเป็นไรมากหรือเปล่าครับ”
“หมอนา ดูอาการและปฐมพยาบาลแล้วล่ะบอกว่าไม่ใช่งูพิษ แต่ที่เขาหมดสติไปเพราะช็อคและก็เพลีย”
“แล้วทำไมไม่ให้เขานอนพักที่อนามัยก่อนล่ะครับ”
รณวีย์หมายถึงที่ปฐมพยาบาลของคนในภูทั้งนักท่องเที่ยวและคนงาน ที่นั่นมีหมอนา เพื่อนสนิทของปลายภูประจำอยู่
“คนไข้เต็มน่ะเลยไม่อยากกวน เห็นว่าห้องพักที่ภูว่างอยู่ก็เลยพามาพักที่นี่ คงจะเป็นนักท่องเที่ยวที่ชอบเดินเท้าน่ะแหละ ตื่นมาคงสอบถามข้อมูลได้ แต่ในบัตรเห็นบอกชื่อการินทร์ น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณวี เป็นคนกรุงเทพเหมือนกันด้วย”
หือ…คนฟังลากเสียงในลำคอ คนที่ปลายภูยืนบังใบหน้าอยู่คงไม่ใช่ นายกานต์ หรือนายการินทร์ หัวโจกในการแกล้งเขาหรอกนะ
“เป็นอะไรไปครับคุณวี”
คนตัวใหญ่เอ่ยถามเมื่อเห็นนักเขียนหนุ่มชาวกรุงเกิดอาการแปลกๆเหมือนพยายามที่จะเอียงคอดูใบหน้าคนที่นอนข้างหลังเขาให้ได้
“ไม่มีอะไรครับพอดีสงสัยอะไรนิดหน่อย”
รณวีย์ตอบไม่เต็มเสียง
ไม่หรอกน่าโลกนี้มันเอียงจะตายนายนั่นจะมานอนอยู่ที่นี่ได้ไง
ปลอบตัวเองได้ไม่เท่าไหร่ คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ไอออกมาเหมือนจะรู้สึกตัว ปลายภูหันไปมองคนแรกในขณะที่รณวีย์รีบกลับหลังหันเมื่อเห็นใบหน้านั้นเต็มๆตา เฟื่องฟ้าถือถาดชาร้อนเข้ามาพอดีจึงประสานงากันกับเขาเต็มแรง
“โอ้ย”
คนถูกลวกเป็นชายหนุ่ม และเสียงร้องที่ดังขึ้นทำให้คนที่เพิ่งไอลืมตา หันไปมอง
“คุณวี เป็นไรมั๊ยคะฟ้าขอโทษ”
การินทร์ ได้ยินเต็มสองหูว่าหญิงสาวคู่กรณีย์ของชายหนุ่มที่หันหลังให้เขาเอ่ยชื่ออะไรออกมา เขารีบลุกออกจากเตียงอย่างไม่สนใจคนตัวใหญ่ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ”
ชายหนุ่มตะโกนลั่นเมื่อเห็นบุคลต้องสงสัยว่าจะเป็นคนที่เขาตามหาวิ่งออกจากห้องอย่างไม่คิดชีวิต
“ว้ายอะไรกันน่ะ “
สาวใช้ร้องเสียงหลงแล้วหันไปหาเจ้านายเมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งลุกจากเตียงออกวิ่งตามรณวีย์จนแทบจะชนเธอเข้า ก่อนจะร้องว้ายขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นเจ้านายของตนก็พลอยหลับหูหลับตาวิ่งตามออกไปด้วย
รณวีย์ วิ่งเข้าห้องพักตัวเองเก็บของลวกๆเท่าที่จำเป็นที่จะต้องติดตัว อย่างอื่นค่อยแวะมาเก็บทีหลัง ไม่ไหวล่ะ ต่อให้ไม่เจอกันนาน
แค่ไหน เขาก็ยังจำใบหน้าคมคายของการินทร์ได้ไม่ลืมเลือนมันเป็นใบหน้าที่เข้ามาหลอกหลอนทุกครั้งที่เขาเกิดเหงาหรือ
เหม่อจิตใจของเขายังไม่พร้อมที่จะเจอคนๆนี้คนที่ทำให้เขารู้จักคำว่แอบรักมันเป็นยังไง
ผู้ชายแอบรักผู้ชายด้วยกันมันน่าอายน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ล่ะ ยิ่งกับคนที่เป็นหัวโจกแกล้งเขาอย่างการินทร์ด้วยแล้ว ถึงรักให้ตายเขาก็ไม่ขอเจอหน้าอีก
เมื่อทุกอย่างถูกจับยัดลงเป้คู่กาย เจ้าของเป้จึงไม่รอช้าที่จะรีบออกจากที่พัก อุตส่าห์เป็นคนล่องหนมานานหลายปี ก็ยังมีคนในอดีตตามมาเจอจนได้
“จะไปไหน รณวีย์”
ไม่ได้มาแค่เสียงแต่คนถูกเรียกรู้สึกได้ถึงแรงกระชากที่ต้นแขน ชายหนุ่มหันไปมองอย่างตกใจก่อนที่หัวใจจะหล่นวูบไปที่ตาตุ่มเผลอครางออกมาเบาๆ
“การินทร์”
ตาสองคู่มองสบกันได้ซักพักก็ต้องรีบต่างคนต่างเมินหนี เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่ตามมา
“ มีอะไรกันหรือเปล่าครับ ”
ปลายภู เอ่ยถามเมื่อวิ่งตามมาจนถึงสองหนุ่มชาวกรุง ในใจคิดไปในสิ่งที่ตาเห็น จับมือถือแขนกันซะด้วย มันชักจะยังไงแฮะ
“ ไม่มีอะไรครับคุณภู แมสเซนเจอร์ มาตามเอาต้นฉบับน่ะครับ ”
คนโดนจับเป็นคนตอบ มันเป็นคำตอบที่เล่นเอาคนจับสะอึก เล่นอย่างนี้เลยนะเอ็งไอ้วี
ในความคิดการินทร์อยากจะเขกกะบาลสั่งสอนคนใกล้ตัวอย่างที่เคยทำในวัยเรียนตอนที่เจ้าตัวกล้าหือกับเขา มันน่านัก มายัดเยียดให้จินตกรภาพเขียนฝีมือดีอย่างเขาเป็นแมสเซนเจอร์ ซักป๊าบดีมั๊ยเนี่ย
“ ปล่อยได้แล้ว ไม่ต้องกลัวจะไม่ได้หรอกต้นฉบับ เขียนเสร็จไปเป็นชาติแล้ว ”
รณวีย์ยังคงเล่นละครหลอกตาคนที่วิ่งตามมาสมทบจะให้บอกว่าไอ้นี่เป็นเพื่อนสมัยเรียนน่ะเหรอ เกิดมันไม่ยอมรับขึ้นมาก็หน้าแหกกันพอดี สมัยเรียนยิ่งสนิทกันมากอยู่เออหนอหัวใจจู่ๆก็ประชดตัวเองขึ้นมาซะงั้น
“ จบเป็นชาติแล้วอยู่ไหนล่ะงาน ” การินทร์ตามน้ำเล่นตามบทจนคนเขียนบทต้องค้อนควับ แต่ไม่ทันที่จะแย้งอะไรก็เหมือนว่าคนยืนดูจะเชื่อไปซะก่อน
“ งั้นก็ตามสบายครับ ทีแท้ก็คนกันเอง ผมปลายภูนะครับเจ้าของ ภูปลายสาย ยินดีที่ได้รู้จักและยินดีต้อนรับแมสฯ ที่น่าจะขยันที่สุดในประเทศไทย ”
ประโยคหลังที่ปลายภูแนะนำตัวและเรียก การินทร์ว่าแมสฯ ได้อย่างสนิทปาก ทำเอาเจ้าตัวเคืองขึ้นมาหน่อยๆ เจ้าของภู โธ่เอ้ย รายได้จากภาพเขียนผมมันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าคุณเท่าไหร่หรอกนั่นแค่คิด การินทร์ไม่อาจที่จะพูดอย่างนั้นออกไปได้ หน้ากากของมนุษย์มันก็ใช้สวมได้ตอนนี้แหละ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

akeins

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

orrick

ขอบคุนนะคับ  ^^

tamia

อ่านหน่อยครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

pkclub2146

ขอบคุนนะคับ ^^

adan

ขอบคุณมากๆครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

KillTi

ขอดูหน่อยน่ะคร๊าฟ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณมากคับ

doltae

ขอบคุนนะคับ ^^