++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำไมต้องติดต่อ ในเมื่อไม่อยากติดต่อ”
รณวีย์ยกคำพูดที่การินทร์เคยพูดเอามายอกย้อน
“เปลี่ยนไปหรือเปล่านาย”
คนถูกย้อนมองประเมินคนย้อน ด้วยสายตา
รณวีย์ ดูกร้านโลกมากขึ้น ภาพของเด็กผู้ชายที่เคยวิ่งหนีกลุ่มของพวกเขาที่ตามเอางูที่รีดพิษแล้วไล่แกล้ง มันหายไป
“ขนาดลมยังเปลี่ยนทิศได้จะเอาอะไรกับคน”
คนถูกประเมินสะบัดสำนวนในหนังสือตัวเองใส่คนประเมินเต็มๆจนคนโดนแอบยิ้มขันๆ
“ขำอะไร”
รณวีย์เปลี่ยนจากสะบัดสำนวนเป็นสะบัดเสียงถาม
“เอาไว้ค่อยคุย ไม่ไหวว่ะ ขอไปนอนให้หัวใจหายเหนื่อยก่อน”
คำตอบที่ได้คนถามรู้ทันทีว่ากำลังโดนล้อเรื่องสำบัดสำนวน ยิ่งการินทร์เดินส่ายหัวยิ้มๆ ชายหนุ่มก็ยิ่งเคือง แล้วนั่นมันจะเข้าไปทำไมในห้องนอนเขา
“การินทร์ นั่นมันห้องนอนฉันนะ”
“ก็แล้วจะให้ผมนอนในห้องน้ำหรือไงคุณ”
แทนที่จะสะทกสะท้านมันกลับหันมาย้อนซะนี่ รณวีย์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ คำว่าเกรงใจนายการินทร์นั่นคงสะกดไม่เป็น เคยรุกล้ำความเป็นส่วนตัวเขายังไงเจ็ดปีนิสัยมันก็ไม่เปลี่ยนจริงๆ
….ไม่ได้ อย่าไปยอมมันอีก….
“นายจะนอนในห้องฉันไม่ได้นะ”
“ทำไมซ่อนหนังสือโป๊ไว้หรือไง”
“นั่นมันนิสัยนาย”
“ชื่นใจจังอุตส่าห์จำนิสัยเพื่อนรักได้”
“รักกะผีน่ะสิ ไปเลยไปหาที่นอนเอาเอง ที่นี่นายนอนไม่ได้”
“โหย ทำไมใจร้ายงี้วะ”
“ก็มีปัญญาจ่ายค่าห้องพักเองไม่ใช่เหรอ”
“มีน่ะมีแต่มันเดินไม่ไหวเข้าใจผมหน่อยสิครับคุณรณวีย์ เมื่อก่อนการบ้านยังให้ลอกเลย กะอีแค่ขอนอนแค่นี้ทำเป็นหวง”
“มันไม่เหมือนกันนั่นมันการบ้านนี่มันที่นอน”
“อะไรแล้วตอนเข้าค่าย ร.ด ด้วยกันล่ะ”
“นี่ฉันไม่ได้เป็นนักประวัติศาสตร์นะที่จะมารื้อฟื้นหาฝอยหาตะเข็บบ้าบอคอแตกกะนาย”
รณวีย์ขึ้นเสียง ทำไมนายนี่จะต้องมาย้ำอดีตให้ฟังด้วยลำพังแค่ทำใจให้ลืมเองมันก็ยากลำบากอยู่แล้ว
….ก็เพราะนายน่ะแหละฉันถึงไม่อยากติดต่อใคร คนเพียงคนเดียวที่ทำให้ใจเหงา รู้มั๊ยว่ามันพาลไม่อยากเจอคนทั้งโลก……
“โอเคๆ ไปก็ได้วะ นึกว่าอยากนอนนักเหรอ แม่งงกชิบ อย่าเผลอนะจะจับงูมายัดปากซะให้เข็ด”
“เอาเหอะ ถ้าคิดว่างูที่นี่มันจะจงรักพักดีกะนาย”
“งั้นเอางูส่วนตัวไปก่อนมั๊ยเถียงเก่งนัก”
การินทร์ทำท่าจะถอดเข็มขัดตัวเอง เท่านั้นรณวีย์ก็รู้ว่าเจ้าตัวจะทำอะไรแผลงๆ แต่เขาชินซะแล้วล่ะวิธีการแกล้งแบบนี้ของคนทะโมนๆอย่างการินทร์ อย่างมันเหรอจะกล้าถอดกางเกงต่องหน้าเขา
“เอ้ย จ้องตาไม่กระพริบเลยนะเอ็ง”
การินทร์ทักแก้เก้อ เมื่อก่อนนายนี่ชอบวี้ดไม่ใช่เหรอที่โดนล้อแบบนี้แต่วันนี้มันเฉยๆแฮะแถมจ้องซะเขาเป็นฝ่ายเขินเอง
“แค่นิ้วก้อยยังจะบอกว่าของตัวเองเป็นงู ทุเรศว่ะ”
รณวีย์ยิ้มเยาะยักไหล่ก่อนจะเดินหนี ปล่อยให้คนที่โดนดูถูกยืนหน้าชาเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่
….ฝากไว้ก่อนเหอะ รณวีย์……
การินทร์เดินย้อนกลับเพื่อไปติดต่อขอห้องพักกับปลายภู หลังจากที่โดนรณวีย์ปฎิเสธที่จะให้เขาพักด้วย ชายหนุ่มเจอแค่เพียงหญิงสาวที่กำลังออกมาจากตัวบ้านจึงเดินเข้าไปหา
“ โทษนะครับคุณ ”
“ คุณเอ่อ….”
“ กานต์ครับ เรียกผมกานต์ ”
เขาแนะนำตัวเมื่อเห็นสาวซื่อยืนเอ๋อ
“ อ๋อ คุณนะเอง ”
เฟื่องฟ้าเอ่ยพลางสังเกตคนตรงหน้าอย่างสนใจเมื่อนึกได้ว่าคนนี้คือคนที่เกือบจะวิ่งชนหล่อนเมื่อครู่
“ ครับ เคยเห็นผมเหรอ ”
การินทร์ถามอย่างสงสัย
“ ก็ตอนที่คุณสลบอยู่ไงคะใครๆก็เห็นคุณหมดแล้วล่ะค่ะ ”
ชายหนุ่มยิ้มเขินๆกับคำตอบที่ออกมาจากปากสาวชาวภู โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มตัวเองทำเอาฝ่ายนั้นเหมือนต้องมนต์สะกด
เฟื่องฟ้าค่อยๆไล่สายตาประเมินคนยิ้มเขินอย่างสนใจ เมื่อได้มีโอกาสมองชัดๆ
รูปร่างสูงโปร่งคงไม่ต่ำกว่า 180 ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อยืดเข้ารูปสีน้ำตาล ตัดกับกางเกงยีนส์สีซีดที่ตอนนี้เจ้าตัวเอาขากางเกงลงให้เท่ากันแล้วทั้งสองข้าง ผิวขาวละเอียดที่โผล่พ้นออกมานอกอาภรณ์ที่สวมอยู่ ทั้งช่วงแขนและใบหน้าส่องประกายให้ชายหนุ่มตรงหน้าดูดีสะอาดตา ยิ่งใบหน้าใสเรียวคมนั่นประกอบไปด้วยคิ้ว ตา จมูก ปาก ใครนะช่างจับวางอวัยวะพวกนี้ให้เข้าที่เข้าทางอย่างน่ามองเสียจริง ตาคมใสถูกวางไว้ใต้คิ้วเข้มดกดำ จมูกเป็นสันได้รูปวางไว้แบ่งเขตตาคู่สวยทั้งสองข้าง ปากกระจับสีชมพูอ่อน ซ่อนเอาไว้ด้วยฟันขาวที่เรียงตัวได้อย่างเป็นระเบียบ ลักยิ้มสองข้างก็ช่างพร้อมใจทำงานให้เขาดูดีมีเสน่ห์อย่างไม่บกพร่อง นี่ถ้าผู้ชายคนนี้มีเขี้ยวด้วย หล่อนจะกรี๊ดให้ภูแตกมันซะเดี๋ยวนี้เลย ให้ตายเหอะ
“ มองผมจัง ”
การินทร์เขินหนักเมื่อโดนสาวชาวภูมองแบบไม่กระพริบตา
สาวเจ้าน่าจะอายุน้อยกว่าเขาแต่คงไม่กี่ปีหรอก ใบหน้าหล่อนก็นวลเนียนแต่ไม่ใสเหมือนสาวชาวกรุง รูปร่างเตี้ยบางสวมใส่ผ้าถุงลายดอกส่วนเสื้อที่หล่อนสวมอยู่เป็นสีขาวผู้ชายอย่างเขาไม่รู้หรอกว่าเขาเรียกว่าเสื้ออะไร แต่โดยรวมมันก็ส่งให้คนใส่ดูดีในแบบชาวภู
“ คุณปลายภูไม่อยู่เหรอ ”
ชายหนุ่มเอ่ยถามหาคนที่ต้องการมาหา ทำให้เฟื่องฟ้าตื่นจากภวังค์
“ อ๋อ นายปลายเข้าไปในเมืองน่ะค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ ”
ตอบข้อถามเสร็จสาวภูก็รีบถามกลับถึงจุดประสงค์ของชายหนุ่มทันที
….ไม่ได้หรอกหล่อขนาดนี้ถ้าไม่ดึงตัวไว้นานๆก็โง่ไปหน่อยล่ะ…..
“ ก็จะติดต่อขอห้องพักหน่อย ”
การินทร์ตอบคำถามอย่างไม่รู้ถึงความคิดของคู่สนทนาตรงหน้า เขารู้แต่ว่าตอนนี้เพลียจนไม่มีแรงจะยืนได้นาน
และดูเหมือนเฟื่องฟ้าจะสังเกตเห็น หล่อนจึงเสนอ
“ เดี๋ยวจัดการให้ก็ได้ค่ะ ดูสิท่าทางคุณคงเหนื่อยเหงื่อเต็มเลยทั้งๆที่บนนี้อากาศออกจะเย็น ”
“ เหรองั้นก็ดีสิ ว่าแต่คุณชื่ออะไรล่ะ ”
“ ฟ้าค่ะ เรียกฟ้าว่าฟ้า แล้วก็ไม่ต้องมีคุณนำหน้านะคะ ฟ้าแค่สาวใช้นายปลายค่ะ ”
การินท์พยักหน้าเข้าใจ รอยยิ้มสาวชาวภูนี่มันก็ดูจริงใจดีกว่ารอยยิ้มสาวชาวกรุงแฮะ
“ งั้นเดี๋ยวฟ้าช่วยจัดการหาบ้านพักซักหลังให้ผมหน่อยนะ ที่นี่ อากาศดี ท่าทางผมจะได้อยู่นาน ที่สำคัญ สาวๆก็น่ารัก ”
ไม่รู้ทำไมสัญชาติญาณการหว่านเสน่ห์ถึงนึกอยากทำงานขึ้นมาตอนนี้ การินทร์ถึงได้เอ่ยออกไปอย่างนั้นพร้อมรอยยิ้มที่เขาเคยใช้จีบ เพียงฝน ชายหนุ่มลืมคนที่เขาตั้งใจตามหาเสียสนิท เมื่อเจอรอยยิ้มของสาวรุ่นตรงหน้า
นานแล้วสินะที่เขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนหลังจากที่เพียงฝนทิ้งเขาไป และมันคงจะไม่ผิดมากเท่าไหร่หรอกมั้งถ้าเขาจะลองจีบใครซักคนเพื่อที่จะทำให้หัวใจลืมคนรักเก่า และเฟื่องฟ้าก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรหากว่าจะคิดตีสนิทด้วย
การินทร์เผลอมองหญิงสาวตรงหน้า เนิ่นนานจนเจ้าตัวต้องรีบถามแก้เก้อ
“ คุณกานต์จะพักอยู่กี่วันคะ ”
เขาสะดุ้งรู้สึกตัวก่อนจะนึกทบทวนคำถามเมื่อครู่แล้วถามกลับ
“ แล้วที่นี่อยู่ได้นานสุดกี่วันล่ะ ”
“ ก็แล้วแต่ค่ะ นายปลายเขาสบายๆ นักท่องเที่ยวจะพักอยู่บนภูนานแค่ไหนก็ได้ถ้าไม่สร้างความวุ่นวายหรือรบกวนให้คนอื่นๆรำคาญ หรือพวกที่ไม่รักธรรมชาติ นายปลายเขาก็ไม่ชอบพวกนั้นน่ะจะมีปัญหากับทางภูบ่อย ”
“ เจ้านายฟ้าไปมีปัญหากับนักท่องเที่ยวด้วยเหรอ ”
“พวกเขาต่างหากที่มามีปัญหากับนายปลาย ทำตัวไม่น่าให้พักนายปลายก็ปฏิเสธดีๆแต่พวกมันไม่ยอม พวกนี้ชอบใช้อำนาจเงินทั้งนั้น อยากได้อะไรก็ต้องได้ แต่เผอิญมาใช้อำนาจผิดคน นายปลายเขาไม่ค่อยชอบพฤติกรรมของคนพวกนี้ รู้ว่าอยู่ไปก็ทำความเสียหายให้ต้นไม้ใบหญ้า สิงสาลาสัตว์ สิ่งมีชีวิตบนภูนี่นายปลายเขารักยิ่งกว่าอะไร ”
“ อืม ธรรมชาติลิซึ่มนี่เอง ”
ชายหนุ่มกล้าที่จะประชดต่อหน้าสาวใช้คนที่กำลังพูดถึงเพราะประเมินแล้วว่า คนฟังไม่เข้าใจความหมาย และมันก็จริง เมื่อเฟื่องฟ้าเปลี่ยนเรื่องคุยขึ้นมาหน้าตาเฉย บอกจะพาเขาไปจัดการ เรื่องขอเช่าบ้านพัก และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย สาวชาวภูก็นำเขาไปยังบ้านพักที่อยู่ถัดไปจากบ้านพักของรณวีย์
“ โชคดีจังนะคะคุณได้อยู่ใกล้คุณวีด้วย ”
การินทร์ไม่รู้สึกยินดีเท่าไหร่เมื่อได้ยินคำบอกของคนนำทาง เขาเริ่มที่จะเฉยๆกับนายนั่นซะแล้วสิเมื่อเป้าหมายของหัวใจเปลี่ยนไป ตอนแรกที่พาหัวใจสะพายเป้ออกเดินทางมาถึงที่นี่ก็กะว่าจะได้พูดคุยกับนักปรัชญาชีวิต ให้ความเศร้าใจมันคลายลงไปได้บ้าง อย่างน้อยๆถ้านายนั่นไม่ยอมญาติดีด้วยเหตุเพราะเขาเคยก่อคดีก่อกวนตอนวัยเรียน เขาก็จะอ้างถึงความสัมพันธ์ก่อนหน้านั้น
…….รณวีย์จะกล้าปฎิเสธเหรอว่าตอนรู้จักกันใหม่ๆไม่ได้เป็นคนสนิทของเขา………ไม่มีซะล่ะ
แต่ความคิดตอนนี้ ในเมื่อเจ็บปวดเพราะผู้หญิงก็ต้องแก้เกมด้วยผู้หญิง ผู้ชายด้วยกันจะดึงเข้ามาเกี่ยวด้วยทำไม เขาไม่ใช่เกย์ รณวีย์ไม่มีทางได้ยืนในหัวใจเขาได้มากกว่าคำว่าเพื่อน
……เฟื่องฟ้ากลายเป็นเป้าหมายของหัวใจไปซะแล้ว…….
“ คิดอะไรอยู่เหรอคะคุณกานต์ ”
เมื่อเห็นคู่สนทนาเงียบไปนาน เฟื่องฟ้าเลยต้องชวนคุย หล่อนเห็นชายหนุ่มสะดุ้งนิดๆก่อนตอบ และก็เป็นคำตอบที่ทำเอาหล่อนหน้าแดง
“ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยแหละ อยู่ใกล้คนสวยก็งี้พูดอะไรไม่ค่อยออก ”
“ ปากหวานจังเลยนะคะ อย่างนี้แฟนคงจะเยอะ ”
“ ถ้ามีผมคงไม่เดินทางมาหาถึงนี่หรอกครับ ”
“ มาหาคุณวีน่ะเหรอคะ ”
เฟื่องฟ้าแค่เพียงต้องการแหย่แก้เก้อ แต่คำพูดนั้นทำให้คนฟังหัวแทบคะมำ
“ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับฟ้า ”
“ ฟ้าขอโทษค่ะ ฟ้าก็แค่แหย่เล่นๆเอง ก็เห็นคุณกานต์ออกวิ่งตามคุณวีเมื่อตอนสาย อืม รู้จักกันมาก่อนเหรอคะ ”
“ ก็รู้จักแต่ไม่สนิท ”
ไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบออกไปแบบนั้นทั้งที่ความจริงเป็นยังไงชายหนุ่มก็รู้ดี
เขามาที่นี่ก็เพื่อตามหารณวีย์ไม่ใช่เหรอ ?
“ เหรอคะ นึกว่าคุณกานต์มาตามคุณวีซะอีก เห็นวิ่งตามกันขนาดนั้น ”

Sundayalone

ขอบคุณค้าบ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณมากคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

doltae

ขอบคุณมากๆคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนตราฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ      

4_NAY

ปากแข็งนะ