++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 4

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบออกไปแบบนั้นทั้งที่ความจริงเป็นยังไงชายหนุ่มก็รู้ดี
เขามาที่นี่ก็เพื่อตามหารณวีย์ไม่ใช่เหรอ ?
“ เหรอคะ นึกว่าคุณกานต์มาตามคุณวีซะอีก เห็นวิ่งตามกันขนาดนั้น ”
“ ฟ้าพูดซะผมเสียเลยนะครับ ”
“ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลยนี่คะนายปลายเองโดนล้อออกบ่อยเรื่องคุณวี ”
“ ยังไงเหรอ ”
“ ก็เห็นสองคนนั่นเขาแบบสนิทกันเกินเหตุน่ะค่ะ อีกคนก็แมนเข้ม อีกคนก็……. ”
ถึงตอนนี้เฟื่องฟ้าหันมามองการินทร์เพราะหล่อนไม่แน่ใจว่าจะพูดถึงลักษณะของรณวีย์ดีหรือไม่ อย่างน้อยการินทร์ก็รู้จักรณวีย์
“ ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ ”
การินทร์อ่านสายตาคนหยุดมองก็พอจะรู้ถึงความคิดในใจ ชายหนุ่มจึงบอกออกไปแบบนั้น ก่อนจะหยุดคิดพาลไปหาคนที่กำลังโดนเอ่ยถึง
ก็เพราะอย่างงี้ไงล่ะ ถ้านายนั่นแมนขึ้นมากว่านี้ซักนิดเขาก็คงจะกล้าบอกใครๆว่าสนิทได้เต็มปาก ดูเอาเถอะขนาดเจ้าของพื้นดินที่นี่อยู่ใกล้นายนั่น ลูกน้องยังกล้าแซวขนาดนี้ แล้วเขาล่ะจะไปเหลืออะไรถ้าบอกใครๆว่าตามนายนั่นมาถึงที่นี่
“ ผมไม่อยากให้ฟ้ามองผมแบบนั้น ”
การินทร์รีบบอกเพราะกลัวว่าการสานสัมพันธ์มันจะยากขึ้นหากว่าเฟื่องฟ้าคิดว่าเขาสนิทกับรณวีย์เหมือนอย่างที่หลายคนมองปลายภู
“ ทำไมล่ะคะ คุณวีนิสัยดีออก ”
“ ดี ยังไง ก็ผู้ชายด้วยกัน ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นนะครับ ”
“ แบบไหนเหรอคะ ”
“ ก็ฟ้าคิดอะไรอยู่ล่ะครับ ”
“ เปล่านี่คะ ฟ้าไม่ได้คิดอะไร ”
“ โล่งอกไปที ”
บทสนทนาเชิงหยอกล้อยังคงดำเนินไปตามเส้นทางที่ทอดไปสู่ตัวบ้าน มันเหมือนการสานความสัมพันธ์ดีๆนี่เองระหว่างหนึ่งหญิง หนึ่งชาย
การินทร์รู้ว่ามันเร็วไปที่จะตีสนิทกับหญิงสาวที่เขายังไม่รู้ที่มาที่ไป เฟื่องฟ้าไม่ได้เล่าประวัติตัวเองให้เขาฟัง แต่เขาก็ไม่ใส่ใจนัก แค่คนที่เขาอยากคบๆเอาไว้ในช่วงเวลาที่อยู่บนภู ก็แค่นั้น
…..ดีกว่าตามง้อนายนั่นเป็นไหนๆ……
รณวีย์กลับเข้าบ้านพักในตอนพลบค่ำหลังจากออกเดินเล่นไปทั่วภู เดือนกว่าที่มาอยู่ที่นี่เขายังไม่ได้เที่ยวทั่วเพราะมัวแต่เขียนงาน เลยหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าไม่อยากเจอคนมาใหม่ ทั้งที่จริงก็แอบดีใจอยู่ลึกๆที่ได้เจอกับการินทร์อีกครั้ง
“ กลับซะค่ำเชียวนะครับ คุณวี ”
ปลายภูเดินเข้าไปทักชายหนุ่ม เมื่อเห็นร่างนั้นเดินกลับเข้ามาตามทางที่โรยด้วยกรวดและหินหลากสี
ตอนเย็นแบบนี้อากาศบนภูหนาวเหน็บเสียจนตัวสั่น
ตอนออกไปรณวีย์ก็ใส่แค่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์ตัวเก่าเท่านั้น ขากลับชายหนุ่มจึงเดินกอดเป้คู่กายเข้ามา เห็นเจ้าของภูยืนอยู่ตรงหน้าเขาจึงคลายอ้อมกอดออกจากเป้สะพาย
“ ไปหาทำเลเขียนงานมาเหรอครับ ”
คนนั่งรอถามต่อ รณวีย์ยิ้มนิดๆก่อนตอบ
“ เปล่าหรอกครับไปเดินเที่ยวธรรมดาตั้งแต่อยู่มายังไม่เคยได้ไปเที่ยวทั่วภูเลย พอดีงานเสร็จไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ ”
“ อย่างงี้ต่อไปคุณวีก็ว่างน่ะสิครับ ”
“ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น แล้วนี่คุณภูมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ มาซะค่ำเชียว ”
“ อ๋อ พอดีผมเข้าไปคุยทักทายกับคนของคุณวีมาน่ะครับ อยู่บ้านหลังถัดไปจากคุณวีนี่เอง ก็เลยแวะมาหาคุณวี นึกว่าคุณวีจะอยู่ “
“ พอดีเดินเที่ยวเพลินไปหน่อยน่ะครับ ที่นี่สวยมาก”
รณวีย์ตอบพลางยิ้มเกรงๆ
ปลายภู มักจะเอาใจใส่แขกที่มาเยือนแบบนี้เสมอ นี่สินะที่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งมัดใจนักท่องเที่ยว
“ ก็ดีนิครับ ผมจะดีใจมากเลยถ้านักท่องเที่ยวชอบที่นี่ ”
แม้จะเอ่ยรวมๆถึงแขกคนอื่น แต่จริงๆปลายภูรู้ตัวเองดีว่าเขาต้องการสื่อให้คนตรงหน้ารู้มากกว่าว่าเขาดีใจที่เจ้าตัวชอบอาณาเขตพื้นดินที่นี่ของเขา
รณวีย์ ไม่ต่างจาก ปลายไผ่ น้องชายคนเดียวของเขา
แวบแรกที่รณวีย์เดินเข้ามาในภูแห่งนี้ ชายหนุ่มถูกชะตาแทบจะทันที มันเหมือนมีอะไรบางอย่างบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นเสมือนตัวแทนของ ปลายไผ่ ที่จากเขาไปเมื่อห้าปีก่อน มันเป็นการสูญเสียที่เขาไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้
แวบนั้นที่เขาเห็นชายหนุ่มคนนี้ รณวีย์ มาในรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวละเอียดทั้งตัว ไม่ได้ต่างจากน้องชายเขาเท่าไหร่นัก คิ้ว ตา ปาก จมูก สอดรับกันอย่างลงตัวบนใบหน้าเรียวใส แต่ที่น้องชายเขาไม่มีเหมือนรณวีย์ก็คือนัยส์ตาเศร้าแต่ทว่าใสที่มองทีไรมันก็ส่องประกายให้เจ้าตัวดูแกร่งได้อย่างประหลาด
ปลายไผ่ เป็นผู้ชายอ่อนไหว หลายครั้งที่เขาทะเลาะกับน้องชายเพราะเรื่องนี้ เขาไม่ชอบที่จะเห็นน้องชายตัวเองอ่อนแอไม่สู้คน แถมยังเป็นตัวตลกให้คนงานเอาไปล้อเลียน
ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเพราะความไม่เข้าใจในวิถีชีวิตของกันและกัน มันก็มักจะจบด้วยคราบน้ำตาของคนที่เป็นผู้ให้กำเนิด
เขาโทษน้องชาย ไม่ได้โทษตัวเอง จนวันนึง
“ ในเมื่อไม่มีใครเข้าใจในตัวไผ่ ไผ่ ก็จะไป ”
มันเป็นคำพูดสุดท้ายที่คนบนภูปลายสายได้ยินจากปากของลูกชายคนเล็กของเจ้าของภู ก่อนที่คนพูดจะเลือกไปจบชีวิตตัวเองที่ น้ำตกท้ายภู
ปลายไผ่ ไม่ได้จากไปคนเดียวเขายังดึงเอาผู้ให้กำเนิดทั้งสองของเขาไปด้วย ปลายภู ยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ไดี
ปลายไผ่ กระโดดลงจากชั้นบนสุดของน้ำตกกระแทกโขดหินต่อหน้าต่อตา เขา และผู้ให้กำเนิดทั้งสอง
พ่อเชื่อว่าลูกยังไม่ตาย ตะกายลงไปตามธารน้ำที่ไหลเชี่ยวรวมกับกลุ่มคนงาน เขาเองก็อยากลงไปช่วยแต่ติดที่แม่ของเขากำลังช็อคกับภาพที่เห็น เขาต้องอยู่ดูแม่ แต่แล้วก็เหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง ทั้งพ่อ และน้องชายโดนกระแสน้ำดูดลงไปยังจุดน้ำลึก ไม่มีใครช่วยไว้ได้ ทุกอย่างจบลงด้วยความสูญเสียที่เขาไม่คาดฝัน ผู้หญิงที่สูญเสียลูกและสามีในเวลาเดียวกันก็ไม่อาจทำใจได้ แม่จากเขาไปอีกคนเพราะช็อคกับเหตุการณ์สะเทือนใจ
ภูปลายสาย จึงอยู่ในความดูแลของเขา กว่าที่เขาจะพามันมายืนอยู่บนจุดนี้ได้ เขาต้องทนทุกข์กับความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจ เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนที่รักตายไปพร้อมๆกัน
………..เขาสร้างสุสานให้ครอบครัวไว้ที่ท้ายภู………………..
“ คุณภู คิดอะไรอยู่ครับ ”
เมื่อคนตัวใหญ่เงียบ รณวีย์จึงถาม ทำให้บรรยากาศสนทนากลับมาอีกครั้ง
“ เปล่าครับ เออแล้วนี่คุณวีไม่หนาวเหรอ นี่มันเย็นมากแล้วนะ ”
“ ก็บ้างแหละครับ ”
“งั้นผมไม่กวนคุณวีดีกว่า คุณวีจะได้พักผ่อน ”
“ ไม่นี่ครับถ้ามีอะไรที่จะคุยกับผมก็เข้าไปคุยกันข้างในก็ได้ ”
“ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พอดีเสาร์หน้าเป็นวันเกิดของหมอนานะครับ ผมอยากที่จะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เพื่อขอบคุณที่เขาดูแลสุขภาพคนที่นี่ จึงอยากที่จะมาเชิญคุณวีไปร่วมด้วย ”
“ เสาร์หน้าเลยเหรอครับ ”
“ ทำไมเหรอครับ ไม่สะดวกเหรอ ”
“ คือ ผมว่าจะลงจากภูพรุ่งนี้นะครับ ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ ยังไม่ได้เที่ยวไม่ใช่เหรอครับ ”
“ ก็เห็นงานมันเสร็จแล้ว ว่าจะรีบเอาไปส่งสำนักพิมพ์น่ะครับ ”
“ แล้วนายกานต์นั่นล่ะครับ เขามาเก็บถึงที่นี่ไม่ใช่เหรอ ”
เออหนอ ผู้ชายคนนี้เชื่อในสิ่งที่เขาโกหกหรือนี่
รณวีย์รู้สึกผิด แม้จะไม่ได้คิดอะไรกับชายหนุ่มตรงหน้านอกเสียจากคนรู้จักคนหนึ่งที่เขาเดินทางมาเจอะเจอ แต่อย่างน้อยการมาอยู่ที่นี่เขาก็ได้รับความช่วยเหลือในหลายๆด้านจากคนใจดีคนนี้
“ ก็ว่าจะกลับไปด้วยกันไงครับ ”
เขาจำใจโกหกต่อ ทั้งที่ความจริงที่ตัดสินใจกลับเร็วขนาดนี้ก็เพราะต้องการหนีหน้าการินทร์

……..หัวใจยังยืนยืนกับตัวเองว่ายังไม่พร้อมที่จะเจอคนรู้จักคนไหน…………
  “ อ้าวก็ไหนเมื่อกี้ผมคุยกับนายกานต์ เขาบอกว่าคงจะอยู่ต่อไปอย่างไม่มีกำหนด ”
รณวีย์แปลกใจ การินทร์ บอกจะอยู่ต่ออย่างไม่มีกำหนด นายนั่นกำลังคิดอะไร
ที่บ้านพักคนงาน อ่อง เห็นเฟื่องฟ้าเอาแต่นั่งเหม่ออยู่ริมระเบียงขณะที่เขาเดินผ่าน ทั้งๆที่เวลานี้สาวเจ้าน่าจะเข้านอนไปแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้าขึ้นทักทาย
“ ว่าไงจ๊ะเฟื่องฟ้า มานั่งดูดาวเหรอจ๊ะ ”
สาวภูสะดุ้งก่อนตอบ
“ นายเองเหรอ อ่อง ”
“ กำลังคิดถึงหนุ่มคนไหนอยู่ล่ะสิ ผิดหวังใช่ม๊าที่เป็นเสียงไอ้อ่อง ”
“ อย่ามาทำแซว นั่นอ่องไปไหนมา ”
“ เพิ่งกลับจากเรือนนายปลาย ว่าจะไปนอนแล้วเห็นเฟื่องฟ้านั่งเหม่อ ไอ้อ่องเลยแวะทักทาย ”
“ นายปลายนอนแล้วเหรอ ”
“ ยังไม่กลับมาด้วยซ้ำ สงสัยคุยอยู่กับคุณวี สองคนนี้เขาแปลกๆเนาะว่ามั๊ย ”
“ นินทาเจ้านายระวังนะ ”
“ ก็ที่นี่มีแต่เราสองคนนี่จ๊ะ ”
“ แต่มันไม่ควร ”
“ โถ แม่คุณ ใครจะรู้เรื่องไปได้ดีกว่าไอ้อ่องคนสนิทนายปลายที่พูดไปก็แค่แหย่เล่นๆเอง ”
“ อ่องรู้อะไร ”
เผลอหลุดปากให้อีกฝ่ายไล่ต้อน อ่องถึงกับอึ้ง
เรื่องราวในอดีต คนที่เพิ่งมาใหม่อย่างเฟื่องฟ้าจะไปรู้อะไร คนเก่าแก่ที่เหลืออยู่ที่นี่ก็มีกันไม่กี่คน เหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความหวาดผวาให้คนงาน จนลาออกไปตามๆกัน เรื่องนี้จึงถูกปิดเป็นความลับสำหรับคนงานใหม่ที่นี่ อ่องจึงไม่สามารถบอกใครๆถึงสาเหตุที่เจ้านายเทียวใกล้ชิดกับรณวีย์
……เจ้านายเขาอยากให้รณวีย์เป็นน้องชายอีกคน…….
ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากเขา เพราะปลายภูยังคงต้องการศึกษารณวีย์ ทุกอย่างจึงยังถูกปิดเป็นความลับ
“ ไม่มีอะไรหรอกไอ้อ่องก็พูดไปเรื่อยเปื่อยแล้วนี้เฟื่องฟ้าไม่คิดจะนอนเหรอ ”
“ เดี๋ยวก็นอนแล้วล่ะแต่วันนี้ฟ้ามันสวยดีก็เลยออกมาดูดาวซะหน่อย ”
“ แน่ะๆมันชักจะยังไงอยู่น้า ไอ้อ่องไม่เคยเห็นเฟื่องฟ้าเป็นแบบนี้นี่นา ”

Sundayalone

ขอบคุณค้าบ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณมากคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

doltae

ขอบคุณค้าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ        

4_NAY

คงไม่มากกว่าน้องนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ