++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 6

tanya

มาต่อกันคร้าบผม
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ แน่ใจ ”
“ ก็แล้วแต่นายจะคิด ”
“ คิดทำไมปวดหัวเปล่าๆ นายจะเป็นอะไรกะใครมันก็เรื่องของนาย”
รณวีย์สะอึกเมื่อฟังการินทร์เอ่ยประโยคนั้นจบ เขาจะเป็นอะไรกะใครนายนี่ก็ไม่เคยแคร์อยู่แล้วสินะ
“ จะเที่ยงแล้ว หิวยัง ” การินทร์ถามโดยไม่สังเกตว่าคนฟังกำลังเหม่อซึมกับสิ่งที่ตนเอ่ยไปก่อนหน้า จนไม่ได้ยินที่เขาพูด ชายหนุ่มเลยต้องเรียกซ้ำ
“ วี … ”เงียบ…..
“ วี ..” เงียบ….
“ รณวีย์ ! ” เขาตะคอกออกไป ได้ผล รณวีย์ถึงกับสะดุ้ง
“ ฝันไปถึงไหนแล้วพ่อคุณ ” การินทร์ถามเสียงดุ ไม่เข้าใจว่าทำไมรณวีย์ต้องเหม่อขนาดนั้นทั้งๆที่นั่งอยู่ติดกับเขา
“ เปล่า ” คนโดนถามตอบสั้นๆ
“ ก็เห็นอยู่ว่าเหม่อ แล้วยังจะเปล่าอีก ”
“ บอกเปล่าก็เปล่าสิ เซ้าซี้ ทำไม! ” รณวีย์ตวาดกลับบ้าง เมื่อรู้สึกเหมือนโดนไล่ต้อน
“ เดี๋ยวนี้กล้าหือ เหรอ ” การินทร์พูดเสียงเย็น ต้องทำให้นายนี่รู้ซะบ้างว่าไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาตวาดคนอย่างเขา
“ มานี่ ! ” ชายหนุ่มลากแขนรณวีย์ลุกขึ้นทันที จนคนโดนลากถามอย่างตกใจ
“ นายจะทำทำอะไร ”
“ ก็แค่อยากรู้ว่าน้ำวนตรงนั้นมันจะลึกและเชี่ยวขนาดไหน ” รณวีย์มองตามสายตาการินทร์ ชายหนุ่มแทบทรุด การินทร์กำลังมองไป
ที่จุดที่ปักป้ายไว้ว่าเขตน้ำวน อันตราย
“ นายอย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะการินทร์ พลาดนิดเดียวตกลงไปถึงตายเลยนะ ”
“ กลัวเหรอ ”
“ ไม่กลัวก็ลองโดดลงไปเองดิ ”
“ มันจะสนุกตรงไหนถ้าเราโดดเอง แกล้งคนอย่างนายมันส์กว่าตั้งเยอะ ”
ฟังจบรณวีย์ถึงกับตัวสั่นยิ่งเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของคนจับตัวยิ่งกลัว การินทร์แกล้งเขาได้เสมอ ยิ่งเขากลัวเท่าไหร่ นายนี่ก็ยิ่งจะบ้าบิ่นขึ้นเท่านั้น
“ไม่ตายหรอกน่า ไม่ไหวเดี๋ยวลงไปช่วย ”
“ นายอย่ามาทะโมนกับเรื่องแบบนี้นะการินทร์ ปล่อย ” รณวีย์ขัดขืน ทั้งๆที่รู้ว่าไม่เคยเอาชนะการินทร์ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว ครั้งนี้มันก็คงจะเหมือนกัน
“ บอกก่อนเมื่อกี้เหม่ออะไร ” คนจับตัวคาดคั้น
“ จะบ้าเหรอไงเล่า ก็บอกแล้วไม่มีอะไร นายอย่าหาเรื่องแกล้งกันดีกว่า ”
“ ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องตวาดเราด้วย ”
“ ทีนายตะคอก เราเคยว่านายซักคำมั๊ยล่ะ ”
“ นั่น มันเรื่องของนาย ไม่ต้องพูดมากมานี่ ”
การินทร์ ออกแรงฉุดรณวีย์ให้ตามเขาไปชิดขอบผาน้ำตก ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวปล่อยรณวีย์เป็นอิสระเมื่อได้ยินเสียงตวาดมาจากทางด้านหลัง
“ พวกคุณเล่นอะไรกัน ” ปลายภูนั่นเองที่เดินเข้ามา การินทร์ปัดไม้ปัดมือทำหน้าไม่สนใจ
“ ที่นี่มันอันตรายมาก ผมว่าผมคงต้องห้ามใครขึ้นมาบนนี้แล้วล่ะ ”
เจ้าของที่พูดเสียงนิ่งแต่ทว่ามองการินทร์แข็งกร้าว รณวีย์หายตกใจจึงรีบเอ่ยขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นการินทร์กำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง
“ กานต์ เขาไม่รู้หรอกครับเขาเพิ่งมา อย่าไปถือสาเขาเลยนะครับ ”
“ ใครบอกไม่รู้ ตั้งใจเลยแหละ ” การินทร์เอ่ยออกมาอย่างหมั่นไส้ เขาไม่ต้องการให้รณวีย์ออกโรงป้องเขา
“ ถ้าอย่างนั้นผมคิดว่าภูนี้คงไม่เหมาะกับคุณแล้วล่ะ ” ปลายภูเอ่ยต่อ คราวนี้การินทร์นิ่ง นึกถึงคำพูดของเฟื่องฟ้าขึ้นมาทันที นายนี่เอาจริงแฮะ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมใครง่ายๆซะด้วยสิ
“ ก็ใช่ว่าผมจะอยู่นานนักหรอกนะ ” ชายหนุ่มบอก ก่อนจะหันไปมองรณวีย์ พูดขึ้นอีก
“ ผมไม่ได้ยอมคนง่ายๆเหมือนคนบางคน ” รณวีย์เซเล็กน้อยเมื่อโดนคนเอ่ยกระทบเดินชนร่างก่อนที่เจ้าตัวจะเดินลิ่วๆหนีไป
“ คนของคุณวีนี่แปลกๆนะ ” ปลายภู พูดกับคนที่ยืนนิ่ง เพราะเหนื่อยใจกับการกระทำของการินทร์
“ อย่าไปถือสาเขาเลยครับ คนเพิ่งอกหักมาก็บ้าๆงี้แหละ ” รณวีย์ บอกปลายภูแบบนั้น แต่ตัวเองกลับแคร์กับการกระทำของที่เขาแก้ต่างให้
“ ผมไม่ถือหรอกครับ แต่ผมต้องพูด ที่นี่มันอันตรายมาก ทางที่ดีคุณวีอย่ามาถึงนี่เลยนะครับ ” ปลายภูบอก แล้วเหม่อมองจุดที่รณวีย์ยืนอยู่ มันเป็นที่ๆ ปลายไผ่ ยืนก่อนที่จะร่วงลงไปข้างล่าง …….
หลังจากวันนั้น การินทร์ ทำอย่างที่ใจคิด เขาเริ่มเฉยชากับรณวีย์ ไม่พูดจาไม่ทักทายเมื่อเจอ รณวีย์แม้จะปลอบใจตัวเองว่ามันเป็นสิ่งที่ควรจะเป็นอยู่แล้ว แต่ลึกๆชายหนุ่มก็รู้สึกหวิวๆในใจอยู่ไม่น้อย หลายครั้งที่บังเอิญเจอกัน เมื่อการินทร์ไม่ทักบางทีเขาก็นึกที่จะเข้าไปทักเอง แต่สุดท้ายก็ต้องเปลี่ยนใจ ……..หลายคนไม่กล้าทำตามใจตัวเองในเรื่องความรัก เขาก็คงเป็นหนึ่งในนั้น…….
“ อ่องจ๊ะ ปลายภู อยู่มั๊ย ” เสียงหวานใสที่ทักถาม ทำเอาไอ้เตี้ยของคนที่นี่แปลกใจ มันเป็นเสียงหมอนา หมอสาวสวยของคนบนภู ไม่บ่อยนักที่เธอจะเดินทางเข้ามาหาเจ้านายถึงในภู วันนี้ลมอะไรหอบมาล่ะเนี่ย
“ อยู่ครับ กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องน่ะครับ ” อ่องตอบยิ้มๆ เพราะเห็นรอยยิ้มเป็นมิตรที่หมอนาส่งให้แล้วจะให้เขาทำหน้าขรึมก็ยังไงอยู่
“ อืม…อ่องช่วยเรียกให้นาหน่อยสิ ”
“ อ้าว ไม่ขึ้นไปคุยกันที่ข้างบนเหรอครับ ”
“ คงไม่ล่ะจ๊ะ ” หมอสาวตอบพลางมองรอบตัว ขืนทะเร่อทะร่าขึ้นไปบนห้องของเจ้านายสุดหล่อของสาวภูที่นี่ แล้วมีคนเห็น มีหวังถูกดักตบก่อนกลับถึงอนามัยแน่
“ รู้แล้วล่ะว่าทำไมหมอไม่กล้าขึ้นไป เป็นคนอื่นนะ ขึ้นไปก่อนที่ผมจะอนุญาตแล้ว…..รอเดี๋ยวนะครับ ” อ่อง แซวเสร็จก็เดินหายไปในตัวบ้าน หมอนายืนรออยู่ก็ผ่อนลมหายใจ
ที่อนามัยของเธอเพิ่งได้รับแขกคนใหม่เมื่อช่วงเช้านี่เอง เป็นสาวสวยชาวกรุง ที่สวยไปทุกส่วนจริงๆจนเธอนึกอิจฉาเล็กๆในรูปลักษณ์ภายนอกที่มองเห็นนั่น
“ อ้าว หมอนา ลมอะไรหอบมาครับ ”
คนที่โดนเรียกตัวเดินเข้ามาทักเพื่อนหญิงคนสนิท ด้วยรอยยิ้ม ที่อ่องเห็นแล้วต้องทึ่งในการตีสีหน้าของชายหนุ่ม ก็อีตอนไปเรียก ปลายภูมองหน้าเขาแทบจะใช้สายตาฆ่าฟันให้ขาดสองท่อนซะให้ได้แถมยังกระชากเสียงถามอีกว่าใครมา แต่พอรู้ว่าเป็นหมอนาเท่านั้นแหละ รีบออกมายืนยิ้มระรื่นเชียว
“ ไปไหนก็ไปไอ้อ่อง เออ แล้วบอกเฟื่องฟ้าเอาน้ำมารับแขกด้วย ” ปลายภูสั่งลูกน้องก่อนจะเดินนำหมอนาไปนั่งคุยที่ลานรับแขก ซึ่งเป็นที่ๆจะใช้จัดงานเลี้ยงเล็กๆในอีกไม่กี่วัน อ่อง เดินไปตามเฟื่องฟ้า ที่หลังเรือน เมื่อไม่เห็นเฟื่องฟ้าอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่
“ ฟ้านี่แปลกๆช่วงนี้แวบบ่อย ” เขาบ่น ก่อนที่จะชงักรีบหลบตามพุ่มต้นไม้มองภาพตรงหน้า เฟื่องฟ้าอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชาย แล้วนั่นมันหนุ่มชาวกรุงนิ หมดกันพอดีศักดิ์ศรีชาวภู
“ เฮ้ย ทำอะไรกันน่ะ ” อ่องตัดสินใจเดินออกไปตะคอกถาม เมื่อทนดูภาพนั้นไม่ได้ มิน่าทำไมสองสามวันมานี่เฟื่องฟ้าถึงดูเหม่อๆไม่สนใจงานการ
“ อ่อง ” สาวภูตกใจหน้าซีดรีบผละตัวออกจากอกชายหนุ่มที่หล่อนเพิ่งซุกลงด้วยความอดใจไม่ไหว
“ ฉวยโอกาสเหรอ มึง ” อ่องหยาบคายใส่การินทร์ทันทีพลางผลีผลามจะเข้าทำร้าย ดีที่เฟื่องฟ้ากันเอาไว้ก่อน
“ อย่านะ อ่อง คิดจะทำอะไรคุณกานต์ ”
“ แล้ว มันทำอะไรเฟื่องฟ้าล่ะ ถ้าคนอื่นมาเห็นไม่ใช่ไอ้อ่องรู้มั๊ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ” อ่องบอกอย่างห่วงใยว่าสาวภูจะโดนนินทาว่าใจง่ายให้ผู้ชายแปลกมาถูกเนื้อต้องตัวทั้งๆที่รู้จักกันไม่กี่วัน
“ ก็แค่กอดไม่มีอะไรเสียหาย ใครจะทำไรได้ล่ะ ” เฟื่องฟ้าเถียง การินทร์อึดอัด เขาไม่ได้คิดที่จะลวนลามผู้หญิงอย่างที่อ่องเข้าใจ เฟื่องฟ้าโผเข้าหาเขาตอนที่เขาไม่ทันตั้งตัวต่างหาก แต่จะให้เขาพูดออกไปแบบนั้นเหรอ มันน่าอายไปหน่อยมั้งที่จะหักหน้าผู้หญิง
“ เอาล่ะ นาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ ” ชายหนุ่มออกรับในสิ่งที่ตัวไม่ได้ทำในที่สุด แต่นั่นก็ยิ่งทำให้อ่องโมโหมากขึ้น
“ ใช่สิก็มึงได้เปรียบนิ ถึงกล้าพูดแบบนี้ ”
“ หยาบคายมากไปแล้วนะอ่อง ” เฟื่องฟ้าตะคอกกลับ ในในนึกหลงการินทร์มากขึ้นที่ไม่ใช่ผู้ชายเห็นแก่ตัว
“ เออ ปกป้องกันเข้าไป ระวังไว้ว่าไอ้หนุ่มชาวกรุงมันจะทำให้เธอน้ำตาเล็ด เฟื่องฟ้า ” อ่องคาดการณ์ เหมือนรู้ว่า หมอนามาหาปลายภูเพราะเรื่องใด
ที่ลานรับแขก
“ การินทร์ มีเมียแล้วเหรอ ” หนุ่มใหญ่ครางออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอนาบอก
สาวสวยที่เดินโซซัดโซเซเข้าในอนามัยเมื่อเช้า ที่หมอนาออกไปถามไถ่เองว่าเป็นอะไรมา คำตอบที่ได้ทำเอาแทบช็อค เมื่อสาวเจ้าคนนั้น บอกโดนคนรถเชิงภูที่เธอขอร้องให้มาส่งเธอที่นี่ ลวนลามตามไล่ เธอหน้าภู โชคดีที่มีคนผ่านมาเห็นซะก่อนก็เลยช่วยเอาไว้ และนำทางเธอเข้ามาที่นี่ เพื่อเช็คร่างกายก่อน
ด้วยความเป็นหมอ และสัญชาติญาณผู้หญิงด้วยกัน หมอนาจึงรู้ได้ว่า สาวสวยโชคร้ายกำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย จึงได้มีการพูดคุยกัน จนได้รู้ว่า หล่อนชื่อ เพียงฝน
“ เพียงฝน เขาบอกว่า มาที่นี่เพื่อตามหาคนรัก ชื่อการินทร์ ” นั่นคือถ้อยคำที่ปลายภูอึ้ง รณวีย์บอก ผู้ชายคนนี้เพิ่งอกหักมา นี่เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่
ารินทร์ แยกตัวมาจากเฟื่องฟ้าแล้ว ชายหนุ่มวุ่นวายสับสนไปหมด ในใจก็รู้สึกไม่ดีที่เห็นเฟื่องฟ้าเปลี่ยนไป จากสาวน้อยอ่อนโยน เป็นสาวที่กล้ามากเกินไป หรือเพราะเขาสานความสัมพันธ์มากเกินเพราะเจ้าหล่อนดูจะหลงเขาเอามากๆเสียแล้ว
..ผลั๊ก… เสียงหนึ่งคนที่วิ่งเข้าชนเต็มๆ การินทร์ไม่เป็นอะไร แต่คนที่วิ่งเข้ามาชนกลับเซล้มลงไปกองที่พื้น
“ โอ้ย เจ็บ ” รณวีย์ โอดโอย เมื่อก้นกระแทกพื้นเต็มๆ แต่คู่กรณีย์กลับมองนิ่งๆ แล้วเดินผ่านไปอย่างไม่พูดไม่จา ความหมั่นไส้แล่นเข้ามาหาแทนความเจ็บ รณวีย์คว้ากิ้งไม้แห้งเหมาะมือขว้างใส่คนเดินหนีที่ทำไม่สนใจเขาทันที
เหมือนจับวางกิ่งไม้นั่นปะทะที่หัวการินทร์จนเจ้าตัวต้องหันมามองคนขว้าง รณวีย์ ไม่สนใจที่จะประสานสายตาด้วย เขายันกายลุกขึ้น นึกคิดว่าซวยแท้ๆที่อยากจะวิ่งออกกำลังกายขึ้นมาดันวิ่งไม่ดูตามาตาเรือ ชนนายนี่เข้าให้
“ โอ้ย…” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อโดนอะไรกระทบเข้าที่หัวอย่างจัง เขาก้มมองวัตถุนั่น ….ไม้กิ่งเดิม …… การินทร์ขว้างกลับมาหรือนี่ เลวมาก
“ มองทำไม ไม่เจอก้อนหินก็บุญแล้ว ” การินทร์ตวาด เมื่อรณวีย์มองมา หาเรื่องเขาก่อนช่วยไม่ได้ คนยิ่งเครียดๆ
รณวีย์ เลิกที่จะสนใจ ถือซะว่าหายกันชายหนุ่มจึงไม่ตอบโต้คิดจะเดินหนี แต่
“ เดี๋ยว ” การินทร์เรียกเอาไว้
“ ทำไม ” รณวีย์ถาม
“ หิวแล้ว ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ หาอะไรกิน ” ชายหนุ่มนึกชั่งใจ นึกไม่ทันว่าการินทร์จะมาไม้ไหนอีก แต่อยู่ไกลนายนี่ก็น่าจะดีที่สุด
“ ยังไม่หิว ” เขาตอบ
“ ไม่หิวก็ไม่ต้องกินดิ แค่ไปนั่งเฉยๆคงไม่ถึงตายมั้ง ” การินทร์สวนกลับ
“ ไม่ตายหรอกแต่อึดอัด ” รณวีย์ไม่ยอมแพ้ การินทร์จึงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาใกล้ๆคนที่เถียงคำไม่ตกฟาก
“ ทำไมต้องอึดอัด ” เขาถาม
“ นายมันน่าเบื่อไง ” รณวีย์ตอบ
“ แน่ใจเหรอที่พูด ”
“ โกหกแล้วได้อะไรล่ะ ”
“ ไม่ได้บอกว่าโกหก แต่ถามใจตัวเองให้ดีก่อนที่จะพูดอะไร ”
“ อย่ามาทำเป็นรู้ใจคนอื่นหน่อยเลย เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณมากคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

doltae

ขอบคุณค้าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ของคุนค่าบ                        

4_NAY

ระวังโดนตบจูบนะวี

shinecaraff

งุมมมม เฮ้อ เริ่มน่าเบื่อนิดๆ  

krittamm

ขอบคุณครับ