++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ ถ้าไม่คิดว่าก้าวก่ายให้ผมช่วยได้นะครับ” รณวีย์ออกความเห็น อ่องแปลกใจ แต่ปลายภู รับรู้ความต้องการนั่นเขาจึงไม่ปฎิเสธ ดีซะอีกเขาอยากให้รณวีย์เข้ามาเป็นน้องชายอยู่แล้วถ้ารณวีย์ได้เรียนรู้ระบบงานแล้วชอบมันก็อาจจะทำให้รณวีย์รักและก็อยากอยู่กับเขาต่อไปก็ได้
“ อย่างนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมสอนให้ ” เพียงฝนเริ่มมองสองหนุ่มแปลกๆแต่ก็ไม่ใส่ใจมากนัก ชีวิตใครก็ชีวิตใคร เธอไม่ต้องการมาที่นี่เพื่อก้าวก่ายใครอยู่แล้วนอกจาก การินทร์ ผู้ชายที่อาจทำให้เธอหลุดพ้นจาก ความเลวร้ายที่เธอกำลังพบเจอ
เธอเผลอตัวเผลอใจไปกับผู้ชายที่คิดว่าเขารักเธอ ผู้ชายที่เพรียบพร้อมมากกว่าการินทร์ แต่แล้วสิ่งที่เห็นมันก็แค่เปลือกนอก เธอท้องได้สามเดือน ความรักที่คิดว่าสวยงามกลับพังทลายเพราะ ฝ่ายชายไม่รับผิดชอบ ผู้หญิงที่ถือว่าเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างเธอจะบอกใครได้ยังไงว่าเผลอให้ตัวเองท้องแล้วไร้คนรับผิดชอบ จะให้ฆ่าเด็กตาดำๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเพื่อปกปิดเรื่องฉาวเธอก็ไม่อาจที่จะทำได้ การินทร์ เคยรู้จักมักคุ้นกับเธอ ใครๆก็รู้ จะแปลกอะไรถ้า การินทร์จะเป็นพ่อเด็ก…กานต์ คุณต้องช่วยฉัน…..
เฟื่องฟ้า กำลังอยู่กับการินทร์ หล่อนดูมีความสุขจนลืมหน้าที่การงาน ทั้งๆที่ตอนนี้การินทร์ดูเหม่อๆ
“ เหม่อ อะไรคะคุณกานต์ ” หญิงสาวเอ่ยถามในที่สุด เมื่อทนไม่ได้ที่เห็นการินทร์พูดน้อยและไม่ร่าเริงหยอกเหย้าหล่อนเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมา
“ เปล่านี่ ” การินทร์ปฎิเสธ จะให้บอกไปได้ยังไงล่ะว่าเขากำลังคิดถึง รณวีย์ ป่านนี้คงโกรธเขาน่าดู
“ วันนี้คุณกานต์ดูแปลกนะคะ ” เฟื่องฟ้ากระเง้า การินทร์ลอบถอนหายใจ เขาไม่ชอบอาการอย่างนี้ของสาวภูเลย แต่ทำไงได้ เขาพลาดเองที่คิดว่าเฟื่องฟ้าเป็นสาวชาวป่าที่น่าจะใสซื่อ
“ ฟ้าหายมานานแล้วนะ ไม่มีงานเหรอวันนี้ ” ชายหนุ่มบอก สาวภูได้ทีทำแกล้งน้อยใจเพื่อดูปฏิกิริยาคนพูด
“ เบื่อฟ้าแล้วเหรอคะ ”
“ เปล่าครับเห็นเราคุยกันนานแล้ว เดี๋ยวคุณภูจะหาว่าผมพาฟ้ามาอู้งาน ”
“ ช่างเถอะค่ะ ฟ้าไม่สนหรอก เพราะฟ้ามีคุณกานต์แล้ว ถึงโดนไล่ออก คุณกานต์ก็คงดูแลฟ้าได้ ใช่มั๊ยคะ ” ความอึดอัดเพิ่มไปสองเท่าที่สาวภูคิดอะไรไปไกลขนาดนั้น ตายแน่ นายการินทร์
“ ผมยังตกงานอยู่เลยจะดูแลฟ้าได้ไง ตั้งใจทำงานให้เจ้านายรักน่ะดีแล้วนะครับ ”
“ ไม่จริงหรอกค่ะ ดูก็รู้ว่าคุณกานต์มีอันจะกิน คนตกงานที่ไหนจะมาเช่ารีสอร์ท แพงๆบนภูนี้ได้ล่ะคะ ”
“ อย่าตัดสินอะไรด้วยสายตาสิครับ ”
“ ไม่รู้ล่ะค่ะ คุณกานต์ทำให้ฟ้ามีความสุขทุกครั้งที่อยู่ใกล้ คุณกานต์ก็ต้องรับผิดชอบจิตใจฟ้าซิคะ หรือคิดว่าฟ้าเป็นเพียงดอกไม้ป่าข้างทางที่นึกจะเด็ดดมเมื่อไหร่ก็ได้ พอเฉาแล้วก็คิดที่จะโยนทิ้ง ฟ้าไม่ยอมนะคะ ”
“ ไปกันใหญ่แล้วฟ้า เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ ผมให้เกียรติผู้หญิงผมไม่ได้เห็นแก่ตัวแบบนั้น ”
“ พูดไว้ก่อนไงคะ ถึงขั้นนี้แล้วคุณกานต์ไม่มีสิทธิเปลี่ยนใจไปจากฟ้าแล้วล่ะค่ะ ” เหมือนน้ำท่วมปาก การินทร์ตอบโต้อะไรไม่ออกเมื่อเฟื่องฟ้าแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการโอบเอวเขาไว้หลวมๆ
“ ปล่อยเถอะฟ้า ใครเห็นจะเอาไปนินทาได้นะ ” ชายหนุ่มพยายามแกะมือหญิงสาวออกแต่ไม่เป็นผล
“ บอกแล้วไงคะว่าฟ้าไม่สนใครแล้ว แม้กระทั่งผู้หญิงของคุณกานต์ ” การินทร์ชะงัก ผู้หญิงของเขา ใครกัน?
“ ตอนที่ฟ้าเข้าไปเสิร์ฟน้ำแขกของนายปลาย ฟ้าได้ยินนายปลายเอ่ยถึงผู้หญิงของคุณกานต์ ” เฟื่องฟ้าเอ่ยต่อ โดยไม่รอให้คนสงสัยถาม แต่การินทร์ก็ยัง งงอยู่ดี
“ ผู้หญิง ของผม หมายถึงใครเหรอฟ้า ”
“ ฟ้า ไม่ทราบหรอกคะ แต่เขาคงเป็นอดีตใช่มั๊ยคะ ฟ้าจำได้ว่าคุณกานต์บอกว่าคุณกานต์ยังไม่มีแฟน ” เอาล่ะสิ สาวน้อยคนนี้จดจำทุกคำพูดของเขาไว้ ดิ้นให้ตายก็ไม่หลุดแน่ๆ นายการินร์
ชายหนุ่มเหงื่อซึมทั้งๆที่อากาศไม่ร้อน มันเป็นเหงื่อของความอึดอัด แต่ก่อนที่เขาจะโดนไล่ต้อนไปมากกว่านี้ก็ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะคลี่คลายเมื่อมีเสียงคุ้นเคยดังแทรกขึ้นมา
“ ขอขัดจังหวะหน่อยนะ ” รณวีย์เองที่เป็นคนพูด ชายหนุ่มยืนหน้าขรึม มองสบตาเฟื่องฟ้าที่มองสบเขาอย่างท้าทาย แววตาใสซื่อของสาวภูคนนี้หายไปไหนนะ
“ วี มาพอดีเลย ” การินทร์หลุดปากออกมาอย่างดีใจทั้งๆที่ตอนไล่ กลับไม่คิด เขาแกะมือเฟื่องฟ้าออกเมื่อสาวเจ้าคลายความแน่น คงจะตกใจที่มีคนเห็น
“ มาทำไม ” เฟื่องฟ้าถามเสียงแข็ง รณวีย์สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับคนที่เคยเป็นมิตร
“ วีอยากคุยกับกานต์ ” ชายหนุ่มบอก
“ เรื่องอะไร คุณกานต์ ไม่มีเรื่องจะคุย ใช่มั๊ยคะคุณกานต์ ” เฟื่องฟ้าบอกปัดพลางหันไปหาความเห็นจากคนกลาง การินทร์อึกอัก พูดไม่ออก
“ ไม่นานหรอก ขอเวลาเดี๋ยว ” รณวีย์รุกต่อ เขาต้องคุยสิ เพราะเขาเพิ่งรู้จากปากปลายภูว่า เพียงฝนอุ้มท้องมาที่นี่เพื่อตามหาการินทร์ ที่เธอบอกว่าเป็นพ่อเด็ก
“ คุณวีฟังไม่รู้เรื่องเหรอคะ คุณกานต์เขาไม่อยากคุย ” เฟื่องฟ้ายืนยัน อะไรไม่รู้ที่ทำให้หล่อนเกิดหึงขึ้นมา หรือความรักมันเริ่มที่จะทำให้หล่อนตาบอดขึ้นมาแล้ว
“ นายการินทร์เป็นคนของ วี วีมีสิทธิ์ ที่จะเรียกเขาคุยได้เมื่อไหร่ก็ได้นะเฟื่องฟ้า ”
คนโดนกันท่างัดไม้สุดท้ายออกมาต้าน เขาก็กำลังอารมณ์พุ่งปรี๊ดมาเหมือนกัน จากเรื่องที่ได้ยินมา ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ก็เท่ากับว่าการินทร์โกหกเขาเรื่องโดนเพียงฝนทิ้ง เพื่ออะไร ผู้ชายคนนี้สร้างสถานการณ์ขึ้นมาเพื่อคั่วสาวภูงั้นเหรอ มันเกินไปหน่อยมั้ง
“ พูดอะไร คุณกานต์เป็นคนของคุณวี ตลกล่ะค่ะ อย่ามั่วค่ะคุณ ” สาวภูเยาะ มองข้ามมิตรภาพที่เคยมี รณวีย์ฉุนเมื่อเห็นว่าเฟื่องฟ้าหลงคารมคนร้ายกาจคนนี้มากจนคิดที่จะเป็นศัรตรูกับเขา ตาบอดหรือยังไง
“ ตลกหรือไม่ตลก ก็ลองไปถามเจ้านายฟ้าเองแล้วกันว่านายนี่เป็นอะไรกับวี ว่าไง นายแมสแซนเจอร์ ” รณวีย์เสี่ยงที่จะเอาข้อนี้มาอ้าง การินทร์เอะใจ ท่าทางรณวีย์คงมีเรื่องที่จะคุยกับเขาจริงๆถึงได้ ไม่ยอมอะไรง่ายๆเหมือนอย่างที่เคยยอม
“ ขอเวลาเดี๋ยวนะฟ้า ” การินทร์บอก เฟื่องฟ้าขัดใจ
“ อะไรกัน ไหนเคยบอกว่า คุณวี เป็นคนไม่น่าคบไม่น่าคุยไง อะไรก็ไม่รู้วิปริตผิดเพศ คุณกานต์พูดเองลืมแล้วหรือไง ฟ้าไม่ได้โง่นะคะ เอาเถอะค่ะถ้าอยากที่จะคุยกันหรืออยากที่จะทำอะไรกันให้ผีสางท่านเอือมระอา ก็เชิญ ”
เฟื่องฟ้าใส่ไฟสุดขีดของความโกรธ การินทร์จะอยู่บนภูนี้นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ทำไมใครๆจะต้องมาพรากเวลาที่หล่อนจะได้อยู่กับผู้ชายคนนี้สองต่องสองด้วย
สาวภูสะบัดหน้าเดินหนีไปแล้วคงเหลือแต่แววตาของเพื่อนเก่าที่จ้องมองกันเหมือนกับจะให้มันสื่อความหมายอะไรแทนคำพูด
รณวีย์โกรธในสิ่งที่เฟื่องฟ้าใส่ไฟเมื่อครู่ เพราะการกระทำของการินทร์ที่ผ่านมามันสนับสนุนคำพูดนั้นเต็มเหยียด
“ ไร้สาระ อย่าไปฟังเขาเลยนะ ”
การินทร์เป็นฝ่ายบอกก่อน เขากลัวว่ารณวีย์จะโกรธจริงๆ ไม่รู้ทำไม แต่มันก็ไม่ทำให้ความรู้สึกของฝ่ายนั้นมันดีขึ้นมาได้เมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้จากปากเจ้าตัว
“ ทุกอย่างถ้ามันไม่มีมูลใครเขาจะกล้าพูด ”
“ ถ้าจะคิดอย่างนั้นก็ตามใจ ” การินทร์เอ่ยออกไป เขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะตามง้อรณวีย์ ถึงนายนี่งอนให้ตาย เขาก็ไม่แสดงออกว่ารู้สึกผิดหรอก เรื่องอะไร…
ว่าไง มีอะไรจะคุย ” เขากระชากเสียงถาม หมดอารมณ์จะพูดดี รณวีย์ทำหน้าที่กันท่าให้เขาหลุดจากเฟื่องฟ้าจบแล้วนิ เขาก็ต้องกลับมาถือไพ่เหนือกว่าเป็นเรื่องธรมดา
“ เรื่องคนรักของนาย ” รณวีย์ปัดอารมณ์น้อยใจทิ้งไป แล้วเกริ่นนำเข้าเรื่อง
“ คนรัก ใครกัน” การินทร์สงสัย
“ เพียงฝน ” รณวีย์บอกเสียงเย็น ด้วยความที่ไม่รู้อะไรการินทร์จึงบอกเสียงเครียด
“ สองครั้งแล้วนะที่พูดถึง ฝน นายต้องการอะไรวี ”
“ ต้องการบอกนายไง ว่าเพียงฝนมาที่นี่ ” แววตาฉงน สาดจ้องไปที่คนพูดทันทีที่เจ้าตัวเอ่ยจบ รณวีย์ไม่ใช่คนขี้เล่น การินทร์โผเข้าเขย่าร่าง เจ้าของข่าวอย่างตื่นเต้น
“ นายเจอฝนเหรอ ”
“ ดีใจหรือเสียใจล่ะ ”
“ บอกมาก่อนสิว่านายเจอฝน ”
“ ใช่ เขามาตามหานาย ”
“ แล้วฝนอยู่ไหน ”
“ อยู่นี่ค่ะ กานต์ ” เป็นเสียงผู้หญิงที่ตอบกลับมา คงเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เจ้าตัวที่กำลังโดนเอ่ยถึง
สายลมพัดปลิว หอบเอาความยินดี มาสู่ชายหนุ่มถึงขนาดผละออกจากคนที่อยู่ในอุ้งมือ จนฝ่ายนั้นเซเล็กน้อยเพราะยังไม่ทันตั้งตัว
รณวีย์ ยันตัวเองให้ยืนนิ่งได้ ก็มองเห็นการินทร์โผเข้าไปกอดเพียงฝนไว้ในอ้อมกอดแล้ว ชายหนุ่มถึงกับเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองภาพที่มันเสียดแทงความรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า
การแสดงออกของการินทร์ที่เจอเขา กับเจอเพียงฝนมันต่างกันสิ้นเชิง การินทร์กอดเพียงฝนเอาไว้แน่น พลางพร่ำเพ้อในสิ่งที่รณวีย์ไม่อยากได้ยิน
“ ฝนมาหาผมใช่มั๊ย เราจะเริ่มกันใหม่ ใช่มั๊ย ผมคิดถึงฝนนะ ”
“ ไม่เอา กานต์ อายคุณ วี ” เพียงฝน ยันกายออก หญิงสาวรู้สึกยินดีที่ทุกอย่างมันดูจะเข้าทางที่วางเอาไว้ การินทร์ยังคงหลงไหลเธอขนาดนี้ เด็กที่ไม่ตั้งใจให้เกิดคงมีพ่อได้ไม่ยาก การินทร์ รู้สึกตัว หันกลับไปมองคนที่ยืนนิ่ง ไร้เรี่ยวแรงขยับ
รณวีย์ฝืนยิ้มให้แบบเหงาๆ ไม่รู้สิ เห็นสองคนเขายังรักกันดี จากที่คิดว่าจะจัดการกับคนร้ายกาจ กลับกลายเป็น ว่าชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออกแม้ซักคำ ทุกอย่างมันตื้อในหัวไปหมด
การินทร์เมินหน้าหนี รอยยิ้มเหงาๆของรณวีย์ ทำให้ใจเขาหวิวได้อย่างประหลาด เลยตัดสินใจไม่มอง แต่นั่นมันกลับทำให้ฝ่ายยิ้มให้เสียใจ จนต้องถอยหลังเดินจากไปอย่างหมดแรง คนใจแข็งเงยหน้ามองตามหลัง แววตาที่วูบไหว……เพียงฝนสังเกตเห็น…….
พระจันทร์คงกำลังนอนหลับ ผืนฟ้าคืนนี้จึงแต้มไปด้วยแสงดาว
หนึ่งคนกำลังนั่งห่อตัวต้านสายลมหนาวที่พัดเข้ามาเป็นระยะๆ เมื่อหัวใจไม่ยอมหลับ เจ้าตัวหรือจะหลับลง รณวีย์ พาตัวเองออกมาเร่ร่อนท่ามกลางพายุหมอกนานนับชั่วโมง เมื่อไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ภาพที่การินทร์แสดงความดีใจเมื่อเจอคนรักอย่างเพียงฝนยังติดตาตามหลอกหลอนเขาอยู่ทุกๆนาที ..ทำไมจะต้องคิด ไม่เข้าใจ …
ทั้งๆที่เรื่องมันควรจะเป็นแบบนั้น การินทร์รักผู้หญิง การินทร์ไม่ได้สนใจเขาเลยซักนิด ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาเป็นได้แค่ตัวตลก หรือจะสำคัญบ้างก็ตอนที่ผู้ชายคนนั้นไม่มีใคร เขาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ชายหนุ่มแหงนหน้าไล่รอยรื้นบางอย่างให้หายไปจากดวงตา ผู้ชายร้องไห้ใต้แสงดาว มันคงน่าอายและน่าสมเพช เขาต้องไม่เป็นแบบนั้น
แต่หัวใจยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งบีบคั้น รณวีย์ไม่อาจต้านอารมณ์อ่อนไหวได้ สุดท้ายน้ำตาชายหนุ่มก็ไหลออกมาอาบสองแก้ม เจ้าตัวพยายามกัดริมฝีปากแน่น ทั้งๆที่รู้ว่าหัวใจตอนนี้พังทลายลงไปจนไม่เหลือชิ้นดี เพราะความเหงาที่แล่นเข้ามาสู่หัวใจโดยไม่รู้ตัว
เหงา ทั้งหัวใจมันเหงา อยู่กับความเหงามานานแล้ว
เหงาเกินใครจะรู้ เหงา ทุกๆ อย่างดูเหงา
อยู่กับความหลังไม่ไปไหน ฉันเป็นคนอ่อนไหว
น้ำใส ๆ ก็ไหลก็รดลงมา เปียกหมอนไม่เคยจางหาย
อ้อมแขนที่รออยู่ที่ไหน ฉันต้องการ
ไม่รู้ว่าใครได้ยินฉันไหม ว่าเหงาในใจมันดังแค่ไหน
ได้ยินไหม ได้ยินไหม มันรุนแรงและทรมาน
อยากขอแค่ใครหนึ่งคนเท่านั้น ให้เขามีใจหนึ่งคืนให้ฉัน
อยู่กับฉัน กอดกับฉัน มีเพียงเราสองคนคืนเดียวก็พอ
ฉันไม่ต้องการรักแท้ แค่อยู่เป็นเพื่อนเพียงเท่านั้น
นั่งพูดคุยกับฉัน เพราะทั้งหัวใจก็พร้อม
ที่จะยอมแลกให้หมดใจ ขอแค่เพียงคืนนี้
น้ำใส ๆ ก็ไหลก็รดลงมา เปียกหมอนไม่เคยจากหาย
อ้อมแขนที่รออยู่ที่ไหน ฉันต้องการ
ไม่รู้ว่าใครได้ยินฉันไหม ว่าเหงาในใจมันดังแค่ไหน
ได้ยินไหม ได้ยินไหม มันรุนแรงและทรมาน
อยากขอแค่ใครหนึ่งคนเท่านั้น ให้เขามีใจหนึ่งคืนให้ฉัน
อยู่กับฉัน กอดกับฉัน มีเพียงเราสองคนคืนเดียวก็พอ……
“ คุณวี ” คนร้องไห้สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกทุ้มหูดังอยู่ทางด้านหลัง
“ เป็นอะไรครับ ” ปลายภูถามอย่างตกใจเมื่อแสงไฟลางๆส่องให้เห็นคราบน้ำตาของคนที่เขาเดินมาหา
รณวีย์ยิ้มแก้อายเมื่อไม่สามารถปกปิดรอยน้ำตาได้ทัน จะแก้ตัวยังไงก็คงจะไม่ขึ้นเมื่อคนทักเดินเข้ามาชิดกลัวตอนที่เขาลุกขึ้น

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุณมากคับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

4_NAY

เจ็บนะ. ความเหงา

shinecaraff

เฮ้อออ ยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกแย่เว้ย

krittamm

ขอบคุณครับ

Gngkung

ขอบคุณครับ