++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
หัวใจหล่นไปอยู่ทีปลายเท้าเมื่อการินทร์อ่านชื่อนั้นไปหลายรอบจนแน่ใจว่าตาไม่ได้ฝาดไปชายหนุ่มตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออก เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ
………..รณวีย์ไม่มีตัวตนเหลือให้เขาขอโทษ …………
“ วี นายอยู่ไหน นายไม่ได้อยู่ในนั้นใช่มั๊ย ออกมาซิวะ นายอยู่ไหน รณวีย์นายอยู่ไหน ” การินทร์พร่ำเอออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ ชายหนุ่มวิ่งหาตามมุมต่างๆ รณวีย์ต้องไม่อยู่ในหลุมฝังศพนั่นสิ รณวีย์ต้องมีชีวิตอยู่ นายนั่นต้องอยู่
“ วี ออกมาสิวะ เราขอโทษ นายออกมาคุยกับเราสิ เราขอโทษ วี เราขอโทษ ” ขายังออกเดินตามหา ปากก็ร้องเรียกให้คนที่เขาอยากเจอปรากฎตัว แต่แล้วความจริงที่เขาปฎิเสธก็ดังมาจากทางด้านหลัง จากปากปลายภู
“ รณวีย์ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว เขาหล่นจากผาน้ำตกเสียชีวิตไปพร้อมกับเฟื่องฟ้า ” การินทร์ทรุดนั่งอย่างหมดความหวังเหมือนทุกอย่างรอบตัวเงียบและว่างเปล่า รณวีย์ตายแล้ว ไม่จริง มันต้องไม่จริง
“ ไม่จริง ผมไม่เชื่อ คุณหลอกผมใช่มั๊ย คุณรวมหัวกับวีหลอกผม ” การินทร์ตรงเข้าเขย่าร่างปลายภูก่อนจะนิ่งงันเมื่อปลายภูยื่นบางอย่างให้ มันเป็นสมุดเล่มบางที่โปรยปกชื่อเขาเอาไว้
“ ถ้าวียังอยู่ คุณคิดว่าผมจะเอาสมุดเล่มนี้มาได้งั้นเหรอ ความลับของเขา ความลับที่คุณเองยังไม่เคยรู้ ”
การินทร์รับสมุดเล่มนั้นมาอย่างมือไม้สั่น น้ำตาผู้ชายที่ไม่เคยเสียให้ใคร ไหลลงอาบสองแก้มเป็นสาย เมื่ออ่านถ้อยคำและสิ่งที่รณวีย์ระบายเอาไว้เกี่ยวกับเขา ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่ารณวีย์รู้สึกยังไงกับตัวเอง ตั้งแต่วันวานจนถึงวันนี้ รณวีย์หลงรักเขาหรอกเหรอ
“วี ทำไมนายไม่บอกเรา ทำไมนายไม่พูดกับเราตรงๆ นายอยู่ไหนนายกลับมาสิ เราขอโทษ เราขอโทษ ”
ร่างสูงทรุดนั่งต่อหน้าหลุมศพ ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น ปลายภูเบือนหน้าหนีด้วยความหดหู่ เขาเคยพูดไว้แล้วว่าซักวันนึงการินทร์จะเสียใจและรู้สึกผิดในสิ่งที่ทำลงไป แล้วมันก็เป็นจริง เขาเคยบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องการให้การินทร์มาเหยียบที่นี่อีก แต่พอคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องรับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นเขาเลยต้องยอมให้การินทร์มา
“ วี กลับมาสิวะ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ วี นายได้ยินมั๊ย กลับมาสิวะ ไอ้รณวีย์ ”
การินทร์ซบหน้าลงบนพื้นดินตรงหน้า ถ้าน้ำตาเขาไหลผ่านลงไปสู่เบื้องล่างได้เขาอยากให้รณวีย์สัมผัสได้ถึงมัน เผื่อว่าจะได้ทดแทนและบ่งบอกให้เจ้าตัวได้รับรู้ได้ว่าเขาเสียใจแค่ไหนในสิ่งที่เขาทำลงไปทุกอย่าง เป็นไปได้เขาอยากให้รณวีย์กลับมารับฟังขอโทษจากเขาสักครั้ง
รอเธอมาตั้งนาน...ข้างเดียว
ได้เกี่ยวเธอมาไว้กอด...สมใจ
แต่พอไม่นานก็จากฉันไป...
มันเกิดอะไรกับใจดวงนี้...

* เธอได้ยินไหม....เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก
หลับตาเพ้อ...ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที
อยากให้รัก....กลับไปเหมือนเดิม เหมือนที่เคยมี
แต่วันนี้...ไม่รู้เธออยู่กับใคร...
** กลับมาได้ไหม....กลับมาหากัน...
กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมดใจ
อะไรที่พลั้ง... อะไรที่เผลอไป...
ยกโทษได้ไหมคนดี...
ทำอะไรกับเธอเอาไว้....
ผิดอะไร เท่าไหร่ ฉันรู้ดี...
ขอโอกาสสักครั้ง...ถ้ามี...
จะไม่ทำให้เธอคนนี้...ต้องเสียใจ
เธอได้ยินไหม....เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก
หลับตาเพ้อ...ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที
อยากให้รัก....กลับไปเหมือนเดิม เหมือนที่เคยมี
แต่วันนี้...ไม่รู้เธออยู่กับใคร...
** กลับมาได้ไหม....กลับมาหากัน...
กลับมารักฉัน คนที่รักเธอหมดใจ
อะไรที่พลั้ง... อะไรที่เผลอไป...
ยกโทษได้ไหมคนดี....
ฝนหล่นสายลงมาตั้งแต่กลางดึกจนถึงเช้า ชายหนุ่มหยิบการ์ดแต่งงานมาดูอีกรอบ
……เพียงฝน ศราวุธ….
เขาวางมันลงที่เดิม สะบัดหัวไล่ความเมื่อยล้าจากที่ไม่ได้นอนมาหลายชั่วโมง สายตาอิดโรยมองไปยังผลงานที่นั่งลงมือทำมันทั้งคืน น้ำใสๆไหลออกจากสองตาเมื่อมองเห็นบุคคลในภาพวาด
“ วี เราอยากให้นายเห็นภาพนี้ ” การินทร์เอ่ยเบาๆเขาวาดภาพเหมือนของรณวีย์ออกมาจากจินตนาการความคิด เขาสร้างรอยยิ้มสดใสให้คนที่เขาทำให้หมองเศร้าตลอดระยะเวลาที่รู้จักกัน เขาจินตนาการให้รณวีย์เป็นคนที่ดูมีความสุขที่สุดคนหนึ่ง ให้ต่างจากเขาวันนี้ ที่หัวใจ ออกตามหาส่วนที่หายไป......
เธอไปจากใจฉัน เพราะฉันไม่รักเธอ
แต่กลับมารู้ตัวเมื่อเธอนั้นไปไกล
เธอสำคัญยังไงกับฉัน…
เวลาที่มีที่เหลือ ในชีวิตคนๆหนึ่ง
อยากอยู่กับเธอให้เหมือนวันวาน
ยังคอยติดตามค้นหาผ่านวันที่เนิ่นนาน
แต่ไม่รู้จะเจอวันใด…..
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะมีใครเคียงข้างเธอหรือเปล่า
เมื่อเสียน้ำตาเธอมองหาใคร
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะอยู่ห่างไกลซักเท่าไหร่
รู้ไหมหัวใจฉันตามหาเธอ
คนเราได้เรียนรู้ ค้นพบว่ารักใคร
รู้ได้ดีเมื่อตอนจากกัน
ขาดสิ่งที่คุ้นเคย เจอะเจอทุกคืนวัน
มันเหมือนมีอะไรขาดหาย
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะมีใครเคียงข้างเธอหรือเปล่า
เมื่อเสียน้ำตาเธอมองหาใคร
อยากรู้ว่าเธออยู่ไหน จะอยู่ห่างไกลซักเท่าไหร่
……….. รู้ไหม?หัวใจฉันตามหา……….เธอ…..
อาคารเรียนที่ตั้งสง่าท้าสายตาเบื้องหน้า ทำคนมองเผลอยิ้มนิดๆเมื่อหวนนึกถึงช่วงเวลาหนึ่งที่ตัวเองเคยใช้ชีวิตสัมผัสกับบรรยากาศ สุข เศร้า เหงา หัวเราะ ไปกับเพื่อน พี่ และน้อง ที่เจอะเจอ กอดคอกันร่วมทุกข์สุขกันร่วมหกปี
แล้วกี่ปีกันนะที่เขาหายไปจากที่นี่ ใช่สิ ก็ตั้งแต่เรียนจบนั่นแหละ เฮ้อ นับนิ้วดูก็น่าจะสิบกว่าปีได้ ดูสิ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเยอะ สนามหน้าอาคารดูเล็กลง พื้นที่บางส่วนทำเป็นสวนหย่อมไปซะนี่ แต่ก็ดูสวยดี แล้วนั่นมีสระน้ำเล็กๆเพิ่มขึ้นมาอีกทางด้านขวาของอาคาร สมัยก่อนมันเป็นลานพักหลังเลิกเรียนสำหรับคนที่ไม่รีบกลับบ้านนี่นา อืม แล้วซุ้มเฟื่องฟ้าด้านหลังอาคารทางไปโรงอาหารจะยังอยู่มั๊ยนะ ขอให้มันยังอยู่เหอะ จะไปนั่งสูดเอากลิ่นของวันวานให้เต็มปอดเชียว
“รณวีย์”
เสียงทักที่ดังมาจากทางด้านหลังชงักเท้าของคนที่กำลังจะเดินตรงไปในที่ที่ใจคิดถึง ฟังจากน้ำเสียงและจังหวะการเรียกแม้เจ้าตัวจะยังไม่ทันหันไปมองแต่ในใจรับรู้แล้วว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร
“เธอจริงๆด้วยรณวีย์ ตายล่ะนี่อาจารย์ตาไม่ฝาดใช่มั๊ยเนี่ย ”
อาจารย์บุษบาทักขึ้นอย่างลิงโลด เมื่อเห็นคนที่ตนเรียกหันมาสบตา พร้อมรอยยิ้มเปื้อนหน้า ศิษย์รักของเธอ เป็นผู้ใหญ่จนแทบจำไม่ได้ แต่แววตาจริงใจ ใสซื่อที่สื่อออกมาของเจ้าตัวทำให้เธอมั่นใจว่าเธอทักคนไม่ผิด
“อาจารย์บุษ” รณวีย์เอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบเดินตรงไปยังผู้ที่ตนเคารพยิ่ง สองมือเรียวยกขึ้นไหว้อย่างไม่รอช้า พร้อมถ้อยคำทักทายที่ศิษย์พึงเอ่ย
“สวัสดีครับ ดีใจจังเลยที่ได้เจออาจารย์ สบายดีหรือเปล่าครับ”
“สบายดี ว่าแต่เธอเถอะ หายไปนานมากๆไม่ส่งข่าวคราวบ้างเลย” เหมือนต่อว่า แต่สายตาที่มองศิษย์แลดูอ่อนโยน จนคนถูกมองรู้สึกผิด
“ผมขอโทษนะครับอาจารย์ จริงๆผมก็ไม่ได้หายไปไหน หรอกครับ ยังคงวนๆเวียนๆอยู่ใกล้ๆอาจารย์นี่แหละ”
ปากพูดแต่สายตากลับมองไปที่หนังสือกองโตที่บุษบาหอบติดมือมา หนึ่งในนั้น ชายหนุ่มเห็นชัดว่าเป็นหนังสือที่เขาเขียนขึ้น ถ้าความจำเขายังดีอยู่ หนังสือเล่มนั้นน่าจะเป็นเล่มสุดท้ายที่ตีพิมพ์ ก่อนที่ชีวิตเขาจะเจอเรื่องวุ่นวายที่นั่น ภูปลายสาย พื้นดินที่เขาพักพิงเป็นที่สุดท้าย หวังเพียงใช้ธรรมชาติที่โอบล้อม เขียนงานชิ้นใหม่ แต่ที่สุด ที่ๆเขาคิดว่าจะอยู่อย่างสงบเหมือนที่อื่นๆที่เคยใช้มันหว่านจินตนาการ กลับกลายเป็นที่ๆ อดีตที่ไม่อยากจำตามไปหลอกหลอน หากใครบางคนไม่ตามไปเจอเขาที่นั่น เขาก็คงไม่ต้องยืมมือเจ้าของภูหลอกลวงใครๆต่อใคร ว่าร่างเขาฝังอยู่ใต้พื้นดินไปแล้ว
มีเพียงคนที่เขารักและรักเขาเท่านั้นที่รับรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ปลายภู บอกกับเขาในวันที่เขาฟื้นคืนสติจากการพลัดหล่นลงไปในผานำรตก ว่าเขาได้อยู่ในความรับผิดชอบดูแลของ ภูปลายสาย
“แล้วที่บ้านผมล่ะครับ”
“ไม่มีปัญหาหรอก พี่จัดการทุกอย่างหมดแล้ว เหลืออย่างเดียวที่ต้องรอคำตอบจากวีย์”
“อะไรเหรอครับ”
“พี่ขอวีย์เป็นน้องบุญธรรมกับพ่อแม่วีย์แล้ว ท่านไม่ว่าอะไร หากว่าวีย์สมัครใจ”
“พี่ภู คิดดีแล้วเหรอครับ”
“พี่หาคนมาแทนที่ปลายไผ่ นานเท่าอายุพี่ตอนนี้ นับจากวันนั้น พี่ว่าพี่เจอแล้ว และพี่ก็อยากให้วีย์เป็นตัวแทนน้องชายพี่ ให้พี่ได้ปลดตัวเองออกจากอดีตที่ตามหลอกหลอนพี่ซะที”
“แล้วถ้าผมตกลง พี่ภูจะช่วยอะไรบางอย่างกับน้องชายพี่คนนี้ได้หรือเปล่าครับ”
“อะไรล่ะ?”
“ถ้าผมจะต้องเป็นปลายไผ่พี่ช่วยบอกใครต่อใคร ได้มั๊ยครับ ว่า รณวีย์ ได้ตายไปแล้ว”
“ใครต่อใคร นั่นคือ เขา ใช่มั๊ย”
“ครับ หาก การินทร์ กลับมา บอกเขาที ว่า ร่างรณวีย์ฝังอยู่ใต้พื้นดินภูปลายสายแล้ว”
“พี่ ทำได้ ถ้าน้องต้องการ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ของคุนค่าบ                        

thawatchai_01

ของคุนค่าบ                        

4_NAY

ยังงี้เอง

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm

ขอบคุณครับ