++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ถ้าผมจะต้องเป็นปลายไผ่พี่ช่วยบอกใครต่อใคร ได้มั๊ยครับ ว่า รณวีย์ ได้ตายไปแล้ว”
“ใครต่อใคร นั่นคือ เขา ใช่มั๊ย”
“ครับ หาก การินทร์ กลับมา บอกเขาที ว่า ร่างรณวีย์ฝังอยู่ใต้พื้นดินภูปลายสายแล้ว”
“พี่ ทำได้ ถ้าน้องต้องการ”
จากวันนั้น เขายอมละทิ้งทุกอย่าง กระทั่งงานที่เขารัก จินตนาการที่เคยถ่ายทอดผ่านตัวอักษร ได้เว้นว่างไปซักพัก เขาใช้ชีวิตอย่างคนภูเมื่อหายดี หลายคนไม่เชื่อว่าเขาจะรอด เพราะ เฟื่องฟ้า หมดลมหายใจไปตั้งแต่ร่างกระทบโขดหิน เขาไม่ยินดียินร้ายกับชีวิตที่รอดมานักหรอก เพราะตลอดเวลา เขาคิดเสมอว่าเขาคือ ปลายไผ่ ไม่ใช่รณวีย์ หากวันนี้ที่เขากลับมา เพราะมีคนรับรู้แล้วว่าเขายังไม่ตาย พ่อแม่เขาไม่อาจปิดบังผู้ที่อบรมสั่งสอนเขาตั้งแต่มัธยมต้นได้ ท่านทั้งสองติดต่อเขาบอกข่าวว่าที่โรงเรียนต้องการตัวเขาด่วน เพื่อมาช่วยเขียนบทละครเวทีเพื่อการกุศล ความลับทุกอย่างมักไม่มีในโลก ที่โรงเรียนรับรู้ว่าเขาเบนเข็มชีวิตมาเขียนหนังสือหาเลี้ยงตัว และมันก็เป็นเหตุผลที่เขาไม่อาจปฎิเสธได้ลง ยิ่งปลายภูสนับสนุน เขาก็ยิ่งไม่คิดลังเล
“มันคงถึงเวลาที่วีย์จะกลับไปเป็นตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้วล่ะ พี่ดึงวีย์ไว้นานแล้ว วีย์รักงานเขียนยิ่งกว่าอะไร โอกาสที่จะได้ แสดงฝีมือมันมาถึงแล้ว กลับไปทำให้ทุกคนเห็นเถอะนะ ว่า รณวีย์ ยังมีฝีมือและลมหายใจอยู่”
“เพื่ออะไรล่ะครับ พี่ภู ผมตายไปจากทุกคนแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ชีวิตจะได้ไม่วุ่นวายดี”
“ตายไปจากทุกคน หรือตายไปจากใครบางคน คนเดียว”
“พี่ภูหมายถึงใคร”
“พี่เป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วนะ พี่ดูออกหรอกน่า ว่าวีย์ใช้ความตายหลีกหนีความเจ็บปวด มันก็คงจะได้ผลหากว่าวีย์ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วจริงๆ แต่นี่วีย์ยังมีลมหายใจ หนียังไงมันก็ไม่พ้นหรอก ใจตัวเองน่ะ”
“ถ้าผมจะกลับไปจริงๆ มันก็คงจะไม่ใช่เพราะเขาหรอก”
“งั้นก็พิสูจน์สิ ว่าระหว่าง รณวีย์ กับการินทร์ ใครจะฝังอยู่กับอดีตมากกว่ากัน ในวันที่การินทร์ย้อนกลับมาที่นี่ พี่อยากให้วีย์เห็นเขา แต่เสียดายวีย์ไม่เห็น”
ปลายภูพูดแปลก แต่ก็ข่างเถอะ เขาไม่อยากใส่ใจ ใช่ว่าโลกจะกลมนัก ถึงเขาไม่ลวงโลกว่าตายไปแล้ว การินทร์ก็คงจะไม่มีเขาในความทรงจำซักเท่าไหร่ และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาย้อนกลับมาสู่โลกของความจริง
โลกของรณวีย์ ที่ไม่ใช่โลกของปลายไผ่ นายจะคิดถูก หรือคิดผิดนะ ที่กลับมาที่นี่ รณวีย์ คล้อยบ่าย รณวีย์เดินออกจากตัวอาคารที่บุษบาพาไปพบ อาจารย์ใหญ่ เพื่อพูดคุย และปรึกษาเกี่ยวกับงานการกุศลครั้งนี้ มันเป็นงานใหญ่ และ งานสำคัญ อาจารย์ใหญ่บอกกับศิษย์เก่า ว่าอย่างนั้น
“อาจารย์เชื่อว่าเธอสามารถเขียนบทละครครั้งนี้ได้ออกมาประทับใจคนดูได้ รณวีย์”
“ผมเองก็ห่างมันไปนานแล้วล่ะครับ แต่ผมจะพยามทำให้ดีที่สุด ให้สมกับที่อาจารย์ นึกถึงผม”
“ดีจ๊ะ รู้มั๊ย ครูบาอาจารย์ที่นี่ ต่างยินดีกันนะ ที่ได้ศิษย์เก่าสองคนมาช่วยในส่วนสำคัญ ของงานครั้งนี้”
“ศิษย์เก่า สองคน?”
“ใช่จ๊ะ ศิษย์สองคน แต่เธอ สำคัญที่สุด”
“อาจารย์ หมายความว่าไงครับ”
“ก็ถ้าไม่มีคนเขียนบท จิตรกรที่ไหน จะสร้างฉากได้ล่ะ”
“จิตรกร เหรอครับ”
“อือหึ การินทร์ หรือนายกานต์ เพื่อนร่วมชั้นเธอ เขารับปากกับทางโรงเรียนไว้แล้วว่าจะมาช่วยในงานครั้งนี้ ในฐานะ คนสร้างฉาก ฉากที่มาจากจินตนาการของเธอ งานนี้เธอเป็นผู้นำ การินทร์เป็นผู้ตาม อาจารย์หวังว่าเธอสองคนคงจะร่วมงานกันได้ดี ซึ่งอาจารย์คิดว่าคงไม่น่าที่จะมีปัญหา เพราะตอนที่พวกเธออยู่ที่นี่ พวกเธอก็สนิทกันดี”
แรงลมพัดมาวูบหนึ่ง ชายหนุ่มถอนลมหายใจ ก่อนจะใช้สายตามองกวาดไปรอบๆบริเวณที่เคยสัมผัส สายลม แสงแดด ต้นไม้ ใบหญ้า ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาล รอยอดีตมากมายที่เกิดขึ้นที่นี่ ก็น่าจะจางลงไปด้วย แต่อะไรหนอที่นำพามันพัดกลับมาสู่กลางใจอีกหน
เขาไม่คาดคิดว่าจะกลับมาเจอคนในวันวาน เขาจึงเสี่ยงที่จะกลับมา แต่ดูเอาเถอะ เท้าแตะพื้นดินที่เคยคุ้นยังไม่ทันข้ามวัน คนๆนั้นก็กำลังจะมาที่นี่
“เธอสองคน ยังคงติดต่อกันอยู่หรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“ดีเลย การินทร์ ก็กำลังจะมาที่นี่เช่นกัน อาจารย์บอกเขาแล้วว่า คนที่กำหนดทิศทางการสร้างฉาก จะมาถึงวันนี้ แต่อาจารย์ไม่ได้บอกเขาหรอกนะ ว่าเป็นเธอ ดูซิว่า การินทร์จะรู้สึกยังไง หากรู้ว่า คนที่เขาต้องร่วมงานด้วยเป็นเดือนๆ คือเพื่อนเก่าอย่าง รณวีย์”
เสียงออดยาวดังเป็นสัญญาณบอกเวลาเลิกเรียน ความโกลาหลเกิดขึ้นเล็กน้อยในหมู่เด็กวัยศึกษา คนนั่งมองเผลอยิ้มเล็กๆ เมื่อมองดูนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ส่งเสียงKจ้าวกันมาแต่ไกล ทั้งๆที่ชุดนักเรียนที่สวมอยู่ สื่อถึงความเป็นนาย เด็กชาย ไม่ใช่เด็กหญิง หรือนางสาว เออนะ เมื่อก่อน เขาจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ ในสายตาคนทั่วไป
วี้ดว้าย วี้ดวิ้ว ไปตามประสา นั่นแน่ะ มันเป็นของคู่กันไปจนได้สิน่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปซักกี่รุ่นต่อกี่รุ่น มีกลุ่มวี้ดว้าย ก็ย่อมมีกลุ่ม โว้ย วะ ตามรังควาญ เอาสิ อยากรู้จังว่าเด็กสองกลุ่มนี้ จะราวีกันด้วยวิธีใด
“เลิกเรียนแล้ว จะรีบไปไหนกันจ๊ะ น้องสาว” กลุ่มโว้ยวะ เริ่มก่อน
“น้องสาวบ้านพวกนายน่ะสิ หัวพวกฉันเกรียนกันขนาดนี้”
“อ้าว เป็นทอมกันหรอกเหรอ นึกว่า ตุ๊-“
“จะทอม จะตุ๊- มันเกี่ยวอะไรกะพวกนายไปไกลๆเลยไป ยิ่งหงุดหงิดๆกันอยู่”
“555 สงสัยจะโดนฝ่ายปกครองจัดการมาเรื่องหน้าเด้งมาเรียนหนังสือ ดูสิ วันนี้เดินเรียงหน้ากันมานึกว่า ศพสึนามิ”
“อีพวกปากเสีย เอาบอลนี้ไปอมกันเลยไป๊”
รณวีย์อึ้ง ทึ่ง ไปกับการเปลี่ยนแปลงบุคลิกของกลุ่มที่โดนแซว ก็พวกหล่อน เอ้ย พวกเธอสวมมาดนักตบทีมชาติ แย่งบอลเด็กที่ถือผ่านมาคนแล้วคนเล่า ตะบี้ตะบันใช้ฝ่ามือตบมาทางเขาไม่ยั้ง แน่ล่ะ ก็เขานั่งอยู่หลังกลุ่มพวกโว้ย วะนี่ รัศมีที่ห่างกัน มันไม่ไกลเกินที่แรงบอลจะมาถึงซะด้วยสิ
“อ้าว ไหงเป็นงี้ล่ะ”
ชายหนุ่มเอ่ยหน้าเสีย เมื่อลูกกลมๆกำลังพุ่งมาที่ตัวเพราะแรงตบหลายลูก ไอ้ครั้นจะรับก็ด้วยมือก็คงจะไม่ไหว สัญชาตญาณติดตัวจึงสั่งให้เขากระโจนลุกเพื่อจะหลบแรงกระแทก
“ผลั๊ก!”
“โอ้ย!”
เสียงร่างชนร่าง ตามด้วยเสียงร้องประสานของคนสองคนที่เซออกจากกันเล็กน้อยจากแรงปะทะ นาทีนั้น ยังไม่มีใคร มองใคร แต่คนตั้งตัวได้ก่อนคือคนที่เดินสวนมา
“เฮ้ย! คุณ ระวัง”
ชายหนุ่มร้องเสียงดังหวังเพื่อเตือนคนที่กระโจนชนเขา ให้หลบจากวัตถุที่ลอยลิ่วมาด้วยความเร็ว แต่ฝ่ายนั้นมัวแต่ก้มหน้าแถมยังเซอยู่เล็กน้อย อาจเพราะตั้งตัวจากแรงปะทะจากเขายังไม่ติด ร้อนถึงเขาต้องรีบเอื้อมมือไปคว้ากระชากให้เจ้าตัวหลบวิถีวัตถุ จนรอดพ้นได้อย่างหวุดหวิด แต่เขานี่สิ เป็นฝ่ายรับเคราะห์แทน
“โอ้ย!”
รณวีย์รีบหันควับไปมองคนร้องด้วยความเจ็บ หลังจากที่ตัวเองหลบวูบได้ทันจากลุกบอลที่ถูกเหวี่ยงมาอย่างแรงและเร็ว แต่ใครล่ะนี่ ที่รับความเจ็บแทนเขา
“คุณ เลือดกำเดาไหลนี่”
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยความตกใจ ที่เห็นฝ่ายนั้นก้มหน้ากุมมือไว้ระหว่างปากกับจมูก แต่ทว่าเลือดสีแดงสด ยังเล็ดไหลออกมาได้จนเปรอะเต็มมือ
“ผมไม่เป็นไร” คนเจ็บเอ่ยเสียงอู้อี้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง คนที่กำลังจะเอาผ้าขาวสะอาดมาช่วยซับเลือดให้
“การินทร์ / รณวีย์” สองคนที่ใบหน้าห่างกันแค่คืบเอ่ยขึ้น เมื่อสายตาได้มองเห็นกันและกัน ราวกับทุกอย่างหยุดหมุนไปชั่วขณะ
รณวีย์ชะงักถือผ้าขาวของตัวเองค้างไว้ ไม่ต่างจากการินทร์ ที่อ้ำอึ้ง พูดจาอะไรไม่ออก นอกเสียจากมองสบตาคนที่เขาไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เจออีกในชีวิตนี้
“วีย์ นายยังอยู่ นายยังไม่ตาย นี่นายจริงๆใช่มั๊ย บอกฉันสิว่า นี่คือนายจริงๆ”
ที่สุดคนอ้ำอึ้งก็เอ่ยออกมาด้วยความดีใจสุดล้น ความเจ็บเมื่อครู่หายไปอย่างเหลือเชื่อ ในใจเขาตอนนี้กำลังรอคำตอบจากคนข้างตัวว่านี่เขาไม่ได้ฝันไป
“เลือดนายออกเยอะนะ ไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่า” รณวีย์เอ่ยเสียงนิ่ง พลางหลบตาต่ำลง ทำท่าจะผละหนี หากแต่ว่าไม่สำเร็จ เมื่อการินทร์คว้ามือที่เขาถือผ้าขาวผืนเล็กเอาไว้เสียดื้อๆ
“เลือดแค่นี้ ไม่ถึงเสี้ยวจากที่นายเคยเสีย รู้มั๊ย ฉันดีใจแค่ไหน ที่เจอนาย........”
“เลิกเพ้อเจ้อ แล้วก็ไปทำแผลซะ ผ้านี้คงห้ามเลือดได้บ้างก่อนที่นายจะถึงห้องพยาบาล”
คนโดนรั้งเอ่ยเสียงเย็นก่อนที่คนรั้งตัวจะพูดจบ เขาไม่ได้อยากฟัง และอยากรื้อฟื้นอะไรจากใคร การเจอกับคนๆนี้ครั้งนี้ เขาได้ตั้งใจไว้แล้วว่า การสนทนาพูดคุย จะเกี่ยวกับเรื่องงานเท่านั้น รอยแค้น รอยเจ็บ รอยอดีตทั้งหมด สาบานว่าเขาจะไม่เอ่ยถึง แม้ว่าจะใจจะยังลืมมันไปได้ไม่หมดเสียทีเดียว
“เดี๋ยวสิวีย์”
การินทร์กำลังจะก้าวตามคนที่ยัดผ้าขาวใส่มือเขาแล้วเดินจากไป หากแต่ว่ากลุ่มคนต้นเหตุที่ทำให้เขาเจ็บตัว ได้กรูกันเข้ามาสำนึกผิดต่อเขากันอลหม่าน ก่อนจะอาสาพาเขาไป ห้องพยาบาล
ตลอดทางที่เดินหากกลุ่มคนที่นำพาเขาไปจะสังเกต พวกเขาคงจะเห็นริ้วแดงในดวงตาชายหนุ่ม
น้ำตาลูกผู้ชายกำลังจะไหล...............อีกครั้ง
รณวีย์เดินย้อนกลับไปยังอาคารที่เดินออกมา หากทำได้ ชายหนุ่มอยากที่จะกล่าวลาอาจารย์สองท่านที่รอเขาอยู่ในนั้น แต่ก็เพียงได้แค่คิด เพราะเขายังไม่ได้ข้อมูล รายละเอียด และแนวทางของงานชิ้นนี้ดีพอ อาจารย์ใหญ่บอกว่าจะคุยพร้อมกัน เมื่อการินทร์มา
“หน้าตาดูไม่ดีเลยรณวีย์ เป็นอะไรมา” อาจารย์บุษบาเอ่ยทัก เมื่อเห็นลูกศิษย์เดินเข้ามาในห้อง
“พอดีเดินชมรอบๆโรงเรียนซะทั่วน่ะครับ เลยเหนื่อยนิดหน่อย” ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มฝืนๆ อีกไม่กี่นาที การินทร์ก็คงจะตามเขาเข้ามาที่นี่ จิตใจที่ว่าดีขึ้นแล้ว มันก็ยังอดไม่ได้ที่จะเต้นผิดจังหวะ เมื่อนึกถึงนาทีนั้น
“อะ นั่น การินทร์ มาพอดี” อาจารย์ผู้อาวุโสสุดเอ่ยขึ้น เมื่อมองเห็นร่างสูงของศิษย์เก่าอีกคนกำลังเดินมา สองคนต่างเพศต่างวัยที่ยืนอยู่ด้วยจึงหันไปมองตามรณวีย์รีบเบือนหน้าหลบเมื่อเห็นการินทร์ มองมาที่เขาอย่างตั้งใจ
“สวัสดีครับอาจารย์ใหญ่ สวัสดีครับอาจารย์บุษ” การินทร์เมื่อเห็นรณวีย์เฉย จึงหันมายกมือไหว้ผู้เป็นอาจารย์ทั้งสอง
“หวัดดีจ๊ะ มาก็ดีแล้ว อาจารย์ใหญ่ ท่านรออยู่พอดี” อาจารย์บุษบาเอ่ยทัก หลังรับไหว้เสร็จ แล้วก็ต้องหรี่ตามองเล็กน้อย เมื่อเห็นสภาพการินทร์ชัดๆ ทันทีที่เจ้าตัวเดินเข้าใกล้
“ตายแล้ว นี่เธอไปโดนอะไรมา นี่มันคราบเลือดใช่มั๊ยเนี่ย เปรอะเสื้อซะเลอะเชียว” อาจารย์สาวใหญ่เอ่ยทัก พลางตรงเข้าไปจับพินิจตัวลูกศิษย์ แต่ลุกศิษย์นี่สิ กลับมองไปยังคนที่ยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆ
“อุบัติเหตุนิดหน่อยครับอาจารย์ ผมไม่เป็นไรหรอกครับ” ชายหนุ่มหันมาตอบคนถามยิ้มๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจตน
หนึ่งคนมัวแต่นิ่ง สองคนมัวแต่ถามไถ่อาการกัน เลยไม่มีใครทันได้มองเห็นสายตาของอีกคนที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ อย่างใช้ความคิด
ลูกศิษย์สองคนนี้มีอาการแสดงออกต่อกันแปลกๆ ทำยังกะเคยเจอโกรธ เกลียด กันมาแต่ชาติปางไหน แล้วงานนี้ มันจะไปกันรอดไหมหนอ.
“ไม่หนักเกินไปใช่มั๊ย การินทร์”
อาจารย์ใหญ่เอ่ยถามศิษย์ที่นั่งหน้าเครียดนิดหน่อย หลังจากฟังรายละเอียดหลักๆ ถึงสิ่งที่จะสร้างขึ้น ตามจินตนาการของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“สำหรับผม ไม่น่าจะมีปัญหาครับ แต่ที่ผมฟัง เอ่อ วีย์เขานำเสนอ ผมว่าถ้าทำถึงขนาดนั้น จะใช้งบเยอะเกินไปนะครับ เราน่าจะนำเสนอวิถีชีวิตของภาคใดภาคหนึ่ง และทำให้สมบูรณ์ที่สุด น่าจะดีกว่า”
“สมบูรณ์ที่สุด? คิดเหรอว่างบจะน้อยไปกว่าการนำเสนอวิถีชีวิตของคนไทยในทุกๆภาค โดยทำให้พอเข้าใจพอสังเขป ”
รณวีย์แย้งทันควัน แนวคิดที่เขานำเสนอ ผู้มีอำนาจตัดสินใจก็เห็นด้วยเห็นควรเพราะตรงตามแนวทางที่ทางโรงเรียนอยากให้เป็นแล้วนายนี่ยังจะเอาอะไรอีก งบเหรอก็ใช่ว่าตัวเองจะออกซะที่ไหน

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราห

thawatchai_01

ของคุนค่าบ                        

4_NAY

ก่อไฟกันใหม่เถอะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

ppapukid

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ