++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อยู่ในท่าสบายๆดีแล้วครับหมอแค่อยากจะคุยอะไรด้วย”
“หมอจะคุยอะไรกับผมเหรอครับ” ชายหนุ่มถามก่อนจะนั่งเงียบฟังสิ่งที่ออกจากปากหมอวัยกลางคน……
รณวีย์โดนอาจารย์บุษบาโทรตามตัวในตอนเกือบสายบอกให้มาทำความรู้จักเพื่อนร่วมงานอีกคน ชายหนุ่ม ออกจากบ้านด้วยใจเลื่อนลอยเพราะรู้สึกนึกถึงการินทร์อยู่ตลอดเวลา พอไปถึงโรงเรียนก็เกือบจะเที่ยงคิดว่าคนนัดคงกำลังจะไปทานข้าวเลยไม่อยากรบกวนจึงเดินไปนั่งรอตรงมุมที่นักเรียนไม่พลุ่กพล่าน
“นั่งด้วยคนสิ” เสียงบางคนเอ่ยทักเมื่อรณวีย์นั่งเอางานขึ้นมาขีดๆเขียนๆได้ซักระยะ
“การินทร์” ชายหนุ่มเอ่ยทักคนมาใหม่ ก่อนจะขยับที่ว่างให้ การินทร์จึงนั่งลงชิดตัวแล้วเอ่ยถาม
“ทำอะไรอยู่”
“งาน” รณวีย์ตอบห้วนๆ
“แล้วทำไมต้องเขียนใส่สมุดด้วยล่ะ สมัยนี้เขาใช้เทคโนโลยี่ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“แล้วไง หากวันไหน นายใช้คอมพิวเตอร์วาดรูป แทนดินสอ พู่กัน ค่อยมาสอนคนอื่น” การินทร์เงียบ เมื่อโดนย้อน ก่อนจะนั่งมองดูบรรยากาศโดยรอบซักพัก แล้วจึงเอ่ยออกมา
“ที่นี่ เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันเนาะ”
“เพิ่งรู้สึกเหรอ” รณวีย์ขัด ทำชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจ
“ฉันไม่ได้มาชวนนายทะเลาะนะวีย์”
“แล้วฉันไปหาเรื่องตอนไหน” เงียบ...การินทร์เลิกที่จะโต้ตอบ เพียงแค่ส่ายหัวที่บรรยากาศเสียไปเท่านั้น เจ้าตัวทำทีจะลุกหนี แต่ต้องชะงักเมื่อรณวีย์เอ่ยขึ้นซะก่อน
“เมื่อคืน ถึงบ้านกี่ทุ่ม”
“ถามทำไม เป็นห่วงเหรอ” ชายหนุ่มถาม
“เปล่า แค่ถามตามมารยาท”
“อ๋อ นี่ระหว่างนายกับฉัน ต้องมีคำว่ามารยาทมาคั่นกลางแล้วเหรอวีย์”
“ถ้าได้ก็ดี” รณวีย์ตอบหน้าเฉย ทำเอาฝ่ายนั้นนึกฉุน จึงถามกลับ
“แล้วนี่นายทานข้าวหรือยัง”
“ยัง” รณวีย์ตอบแบบไม่มองหน้า แต่ก็แทบสำลักเมื่อการินทร์สวนกลับมา
“ไม่ต้องตอบหรอก แค่ถามตามมารยาท”คนพูดเดินหนีไปแล้ว โดยก่อนไปไม่วายที่จะยักคิ้วล้อเลียน ที่ตนทำให้คนอวดดีพูดอะไรไม่ออก
การินทร์เดินจากไป รณวีย์มองตามก่อนจะถอนหายใจแล้วก้มลงทำงานต่ออย่างพยายามไม่คิดอะไร จนเวลาผ่านไปซักพัก เจ้าตัวถึงกับแปลกใจที่สายตาเหลือบเห็นจานข้าวสองจาน วางลงบนโต๊ะหินอ่อนที่นั่งอยู่ โดยจานหนึ่งถูกเลื่อนมาที่ตัวอง
“อุตส่าห์ แย่งสั่งมาให้เลยนะเนี่ย ทานไปก่อน ฉันไปเอาน้ำเดี๋ยว”
คนยื่นให้เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินหายไปอีกรอบ รณวีย์เงยหน้ามองตามหลัง ก่อนจะมองสังเกตจานข้าวของตัวเอง อาหารจานโปรดที่ตัวเองชอบสั่งตอนอยู่ที่นี่ซะด้วย แต่จานข้าวอีกจานนี่สิ
“หัดกินผักตั้งแต่เมื่อไหร่ การินทร์” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆเมื่อสังเกตเห็นข้าวจานนั้นเต็มไปด้วยผัก
บรรยากาศเงียบไปอีกครั้ง เมื่อต่างฝ่ายต่างก้มลงจัดการกับอาหารของตัวเอง มีบ้างที่สองหนุ่ม เผลอมองสบตากันเป็นระยะ ๆ แต่ต่างฝ่ายก็ต่างทำหน้าเฉยเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง นานแค่ไหนกันที่สองคนไม่ได้นั่งทานข้าวด้วยกันแบบนี้ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น รณวีย์ถึงกับตกใจ เมื่อช้อนส้อมที่อยู่ในมือการินทร์ตกลงพื้นเสียงดัง ตามด้วยอาการหน้าซีดของเจ้าตัว
“การินทร์ นายเป็นอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยถามทันควัน แต่ก็โดนฝ่ายนั้น ปฎิเสธ
“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร ขอตัวเดี๋ยวนะ” การินทร์ลุกเดินหนีอย่างเร็ว รณวีย์ทำท่าจะลุกตาม แต่ต้องชะงักเมื่อ มีเสียงเรียกชื่อตัวดังมาซะก่อน
“รณวีย์”
“อาจารย์บุษ สวัสดีครับ” รณวีย์ลุกขึ้นยกมือไหว้ เมื่อเห็นว่าเป็นใครทัก สายตาชายหนุ่มมองไล่ไปยังผู้ชายอีกคนที่มาด้วย
“หวัดดีจ๊ะ นี่หิวถึงขนาดทานข้าวสองจานเลยเหรอ รณวีย์”
อาจารย์บุษบาทัก เมื่อเห็นข้าวสองจานวางอยู่บนโต๊ะ หินอ่อน รณวีย์ได้แต่ยิ้มเขินๆ ก่อนจะมองจานข้าวการินทร์อีกครั้ง ในใจก็นึกสงสัย มีเหตุผลอะไรที่คนๆหนึ่งจะหันกลับมาทานในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยชอบ
“รณวีย์”
“รณวีย์” เจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกเรียกเป็นครั้งที่สอง พลางคนเรียกยื่นมือมาสัมผัสตัว
“เป็นอะไร ท่าทางใจลอย” อาจารย์ว่าศิษย์
“เปล่าครับ” รณวีย์ตอบ ก่อนจะรับรู้ว่าใครอีกคนที่มาด้วยกับอาจารย์บุษบา คือ อาจารย์ ณภัทธิ์ อาจารย์ฝ่ายกิจกรรม ผู้ที่จะมาช่วยฝึกสอนการแสดงในครั้งนี้
“สวัสดีครับอาจารย์” รณวีย์ ทักก่อน พลางยกมือไหว้ ทำฝ่ายนั้นรับไหว้แทบไม่ทัน ก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ
“อย่าเรียกผมอาจารย์เลยครับ ผมเองก็เพิ่งมาสอนที่นี่ไม่นาน อีกอย่างเราน่าจะรุ่นเดียวกัน เราน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานกันมากกว่า อาจารย์กับศิษย์” รณวีย์หันไปมองบุษบา ใช้สายตาขอความเห็น เห็นฝ่ายนั้นพยักหน้าน้อยๆ เลยหันมามองอาจารย์หนุ่ม
“เรียกผม ภัทธิ์ ก็ได้ครับ” ณภัทธิ์บอก รณวีย์พยักหน้ารับช้าๆ และระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้น การินทร์ได้ย้อนกลับมาพอดี ชายหนุ่มหยุดยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ ท่าทางรณวีย์ดูยิ้มแย้ม หยอกล้อกับใครอีกคนที่เขาไม่รู้จัก ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกน้อยใจขึ้นมานิดๆ หากว่ารณวีย์รับรู้ถึงอาการแท้จริงของเขาเมื่อครู่ เจ้าตัวจะยังยิ้มร่าอย่างนี้ได้อยู่หรือเปล่า
อาจารย์บุษบาแยกตัวไปเมื่อคุยกับรณวีย์ได้ซักพัก ปล่อยให้ณภัทธิ์ คุยอยู่กับเจ้าตัวตามลำพัง จังหวะนั้น การินทร์เลยตัดสินใจเดินเข้ามา
“การินทร์” รณวีย์เอ่ยเรียกเมื่อมองเห็น พอเห็นชายหนุ่มมองหน้า ณภัทธิ์ เลยรีบแนะนำ
“การินทร์ นี่อาจารย์ ณภัทธิ์ อาจารย์ฝ่ายกิจกรรม เขาจะดูแลเรื่องการแสดง ภัทธิ์ครับ นี่การินทร์ คนออกแบบฉากครับ”
“สวัสดีครับ” ณภัทธิ์ทักก่อน การินทร์เอ่ยทักเบาๆ ก่อนจะหันไปมองรณวีย์อย่างนึกเคืองที่เจ้าตัวเรียก ณภัทธิ์ ได้อย่างสนิท ราวกับรู้จักกันมาแต่ชาติไหน ทีกับเขา เคยคลุกคลีกันมาไม่รู้เท่าไหร่ ตั้งเท่าไหร่ เอะอะ ก็การินทร์ การินทร์ มันน่านัก
“คนเขียนบท กับผู้กำกับการแสดง คุยกันตามสบายนะครับ ผมขออณุญาต เอาจานไปเก็บ” การินทร์แทรกตัวเข้าไปก้มเก็บจานข้าว
รณวีย์มองตามอย่างรู้สึกไม่ดี
“เห็นอาจารย์บุษ บอกคุณวีย์กับเอ่อ การินทร์เป็นเพื่อนกันตอนสมัยเรียนที่นี่ จริงหรือเปล่าครับ”
ณภัทธิ์ชวนคุย เมื่อลับหลังการินทร์ไปแล้ว รณวีย์มองหน้าชายหนุ่มยิ้มๆก่อนจะตอบไม่ตรงคำถามนัก แต่ก็แทนความจริงได้ดี
“ไม่มีเหตุผลที่อาจารย์บุษจะต้องโกหกนี่ครับ”
“อืม ก็จริงเนาะ”
อาจารย์หนุ่มยิ้มเขิน ก่อนที่การสนทนาประสาเพื่อนใหม่จะเดินไปอย่างราบรื่น นานเท่าไหร่แล้วที่รณวีย์ไม่ได้เปิดใจพูดคุยกับใครด้วยรอยยิ้ม ถ้าไม่นับรวม ปลายภู สองคนจึงใช้เวลาสนทนาร่วมชั่วโมง ซึ่งแน่นอนว่าในหัวข้อพูดคุย ย่อมมีเรื่องงานรวมอยู่ด้วย
“วีย์นี่เก่งนะ นี่ขนาดได้โจทย์ไปไม่กี่วัน ได้งานออกมาขนาดนี้เชียว”
ณภัทธิ์ เอ่ยชมเมื่ออ่านบทการแสดงคร่าวๆที่รณวีย์ร่างออกมาจากปลายดินสอเมื่อครู่ แม้บทมันจะยังไม่สมบูรณ์นัก แต่ชายหนุ่มก็แอบทึ่งในความรวดเร็วแต่ไม่รวบรัดของคนเขียน
“พอดีห่างมันไปนานน่ะครับ กำลังคันมืออยู่ด้วย พอมีคนมาสะกิด ก็เลยไฟแรง” รณวีย์ตอบทีเล่นทีจริง แต่น้ำเสียงก็เจือไปด้วยความสุข จนคนฟังอดยิ้มตามไม่ได้ ก่อนจะว่า
“อย่างนี้ กดดันผมแย่เลย หากว่าทำการแสดงออกมาไม่ดี”
“ไม่หรอกครับ ท่าทางภัทธิ์ก็ดูไฟแรงดีออก”
“แต่ก็ท้าทายไม่น้อยเลยนะครับ เพราะแค่อ่านคร่าวๆจากบทพูด บทผูกเรื่องเนี่ย ขนาดผมไม่ได้เล่นเองยังแอบหนาวเลย”
“ทำไมเหรอครับ มันยาวไปเหรอ จริงๆผมแก้ไขได้นะ เพราะนี่มันแค่โครงคร่าวๆ”
“อ๋อไม่ๆ ครับ ลงตัวดีแล้วครับ ผมน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ควบคุมการแสดง แต่คนสร้างฉากทำฉากนี่สิ”
ณภัทธิ์เอ่ยจบ รณวีย์ถึงนึกได้ว่าการินทร์หายไปแล้วกว่าชั่วโมง จึงรีบเอ่ย
“อืม นี่ก็บ่ายแล้วผมว่าผมจะลองเอางานนี่ไปเสนออาจารย์บุษดู ภัทธิ์จะแวะไปที่นั่นด้วยหรือเปล่าครับ”
“อ๋อ ตามสบายครับ พอดีผมก็มีสอนช่วงบ่ายเหมือนกัน” รณวีย์ยิ้มรับกับคำตอบนั่น ก่อนจะก้มเก็บสัมภาระลวกๆ ยัดลงกระเป๋าสะพาย
ชายหนุ่มเดินออกจากตรงนั้น แต่ไม่ได้แวะห้องอาจารย์บุษบาอย่างที่บอกณภัทธิ์ นั่นมันก็แค่ข้ออ้างของหัวใจ เขาจะกล้าบอกใครๆได้ล่ะว่า กำลังตามหาใครบางคน ที่เดินจากเขามาด้วยสายตาที่ทำเขาไม่สบายใจ
สองขาก้าวเดินกับสองสายตาที่กวาดมองจนทั่วบริเวณที่สามารถจะเห็นได้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีแม้เงาของคนที่กำลังตามหา รณวีย์ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังทำอะไร อยู่ๆก็เดินตามหาคนที่หัวใจคอยวิ่งหนี ไม่รู้สิ เขารู้สึกแปลกๆกับการเจอะเจอกับการินทร์ในครั้งนี้ ก็ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันนั่นแหละ การินทร์พูดจาแปลกๆ เขาเองก็อยากจะถามถึงความหมายในคำพูดวันนั้น แต่เหตุการณ์เลวร้ายในอดีตมันยังคอยหลอนอยู่ลึกๆ ว่าไม่ควรถลำใจไปไกลอย่างที่เคยเป็น อีกอย่างเขายังไม่ลืมหรอกว่าเพื่อนเก่าเขาคนนี้คงรักและใช้ชีวิตร่วมอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อ............. เพียงฝน
“ท่องไว้สิวีย์ นายมาที่นี่เรื่องงาน” ชายหนุ่มบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจกับความสับสนที่เกิดขึ้น
“เฮ้!” เสียงปริศนาดังจากทางด้านหลัง ทำรณวีย์สะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองตามทิศที่มา ฉับพลันชายหนุ่มถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อเห็นชัดเจนถึงวัตถุที่ลอยเฟี้ยวมาจากมือคนโยน
“เฮ้ย! โตจนป่านนี้ยังไม่เลิกกลัวของเด็กเล่นอีกเหรอ เสียหมด พ่อนักเขียนใหญ่”
การินทร์ส่ายหน้าอย่างขำๆเมื่อเห็นอาการตัวสั่นหน้าซีดของรณวีย์หลังจากที่โดนเขาโยนงูของเล่นใส่เต็มๆหน้า เมื่อก่อนรณวีย์กลัวมันแค่ไหนเขารู้ดี ตอนนี้ก็แค่อยากพิสูจน์จิตใจเจ้าตัว ยังคงเหมือนเดิมจริงๆ
“ไอ้ทะลึ่ง” รณวีย์เผลอปากว่าอย่างลืมตัว เพราะทั้งตกใจกลัวและอายไปพร้อมๆกัน ก็เสียงร้องเขามันเรียกความสนใจรุ่นน้องอยู่ได้น้อยซะเมื่อไหร่ การินทร์ยิ้มล้อเลียนอย่างไม่สะท้าน ก่อนจะเดินไปก้มเก็บของที่ยืมรุ่นน้องมา
“กลัวไปได้ แค่งูพลาสติกเมื่อไหร่จะโตซะทีหึนาย”
“บอกตัวเองก่อนเหอะ เป็นถึงพ่อคน ยังเทียวเล่นอะไรเป็นเด็กๆ สงสารลูกเมียจริงๆ” รณวีย์แย้งกลับเมื่อโดนว่า การินทร์ถึงกับนิ่งเงียบ
“นายคิดว่าฉันมีลูกเมียจริงๆเหรอวีย์” ชายหนุ่มถาม
“ทำไมฉันต้องคิด ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริง”
“เรื่องจริงที่นายรู้ไม่หมดน่ะสิ”
แววตาหม่นเศร้าฉายชัดในแววตาคนพูด รณวีย์ถึงกับชะงัก แต่ก็ไม่ทันได้ถามอะไร เมื่อฝ่ายนั้นเดินหนีไปซะก่อน เจ้าตัวจึงอดไม่ได้ที่จะเดินตาม
“ให้ตายเถอะ นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า รณวีย์เดินตามการินทร์ เป็นไปได้ไง” การินทร์หันมาแซวยิ้มๆ เมื่อเห็นรณวีย์เดินตามมาทันจนตีคู่เขาขึ้นมา
“ฉันก็แค่อยากให้นายดูในสิ่งที่นายควรจะลงมือทำได้แล้ว” รณวีย์หาข้อแย้ง ทำคนฟังหยุดมองแล้วถาม
“อะไร”
“ก็งานไง”
“งานอะไร”
“ออกแบบฉาก”
“นี่อย่าบอกนะว่านายเขียนบทเสร็จแล้ว”
“ทำไมต้องรอให้เสร็จ ฉันทำได้แค่ไหน นายก็ควรจะเอาไปหาข้อมูลแค่นั้นสำหรับทำฉากประกอบ”
“ทำของตัวเองให้เสร็จก่อนเหอะ ค่อยมาบังคับคนอื่น”
“ฉันไม่ได้บังคับ ฉันแค่บอกในสิ่งที่มันควรจะเป็นไปตามขั้นตอน”
“ตามขั้นตอน โธ่นึกว่าตัวเองมีฝีมืออยู่คนเดียวหรือไง”
“ไม่ได้คิด แค่ฉันไม่เคยเห็นฝีมือของนายก็แค่นั้น”
“อยากดูป่ะล่ะ”
“ก็รอดูอยู่นี่ไง”
“ฉันไม่ได้หมายถึงงานชิ้นนี้”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณมากมายครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ         

4_NAY

ใจอ่อนแน่ วี

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm

ขอบคุณครับ