++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“พอเลย ไม่ต้องพูดต้องเอ่ยอะไรทั้งนั้น ฉันเหนื่อย อยากที่จะพัก ถ้าจะให้ไปส่งก็ตามมาหรือจะกลับเองก็ตามใจ”
การินทร์เอ่ยท้วงเมื่อเห็นท่าทีรณวีย์เหมือนจะเอ่ยอะไรจะมีอะไรซะอีกล่ะ รณวีย์ก็คงจะหาทางต่อปากต่อคำเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดน่ะสิไม่มีซะหรอกที่จะเอ่ยถามถึงความเป็นอยู่ของเขาขนาดเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เพียงฝนควงผู้ชายคนอื่นไปต่อหน้าต่อตาอย่างโทนโท่ยังไม่รู้สึกสะกิดใจที่จะถามไถ่เขาซักคำว่าทำไมเหตุการณ์ถึงเป็นแบบนั้นเอะอะก็จะเดินหนีเดินหนี จะต้องรอให้เขาเอ่ยปากบอกเองหรือยังไงถึงบอกไปจะยอมฟังหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ท่าทางคงเกลียดเขาเข้ากระดูกดำแล้วนี่ขนาดหลุดปากว่าเขาน่ารำคาญ เวลานี้เขาจะเป็นจะตายก็คงจะไม่มีความสำคัญอะไรนักหรอก
รณวีย์ยืนนิ่งมองการินทร์หายเข้าไปในรถ ชายหนุ่มปล่อยให้เหตุการณ์เป็นอยู่แบบนั้นนานพอดู จนรู้สึกใจหายหน่อยๆเมื่อรถคันนั้นขับเคลื่อนตัวออกไปอย่างแรงและเร็ว มันสื่อชัดเจนว่าคนขับกำลังรู้สึกอย่างไร
การินทร์จะหงุดหงิดโมโหเพราะเขาไม่ตามเข้าไปหรือเพราะการกระทำของเพียงฝนกันแน่ แต่อย่างหลังมันน่าที่จะเป็นไปได้มากกว่าจนแทบจะไม่ต้องคิด
คนคิดถอนหายใจเมื่อสรุปเอาเองว่าทุกอย่างน่าจะเป็นแบบนั้น ก่อนจะก้าวเดินออกไปเพื่อเรียกแท็กซี่ เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยและเพลียพอดู แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อรถเก๋งคันที่ตัวเองไม่ได้โบกเรียกเข้าจอดเทียบตรงที่ยืนอยู่ พร้อมกับกระจกรถฝั่งเขาถูกเลื่อนลง
“วีย์ ไปไหนครับ มาด้วยกันสิ ผมไปส่ง”
คนในรถส่งเสียงออกมา รณวีย์มองเห็นรอยยิ้มเจ้าตัวที่เจือไปด้วยมิตรภาพเลยไม่คิดมากที่จะเปิดประตูเข้าไปนั่งคู่
“ไปไหนมาครับเนี่ย”
ณภัทธิ์เอ่ยถามยิ้มๆ ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปพร้อมกับที่รณวีย์เอ่ยตอบคำถาม
“พอดีมาคุยธุระที่สำนักพิมพ์น่ะครับ”
“วีย์จะเขียนหนังสือเหรอครับ”
ณภัทธิ์ชวนคุยต่อด้วยคำถาม
“ไม่ใช่จะเขียนหรอครับ เขียนเสร็จแล้ว เลยลองมาเสนอดู”
“เหรอครับ เป็นแนวไหนเอ่ย ผมขออ่านต้นฉบับได้ป่าวเนี่ย”
“อย่าเลยครับ เดี๋ยวความลับรั่วไหล”
“ว้าแย่จัง กลายเป็นคนไม่น่าไว้ใจไปซะแล้วเรา”
“ผมล้อเล่นน่ะครับ เอาเป็นว่าภัทธิ์รออ่านตอนเป็นเล่มแล้วดีกว่า น่าจะสนุกกว่ามาอ่านอะไรที่ต้องจับปะติดปะต่อเอง”
“โอเคครับ แล้วนี่วีย์ทานอะไรมาหรือยังครับ เนี่ยผมกำลังวนหาอะไรอร่อยๆทานพอดี ไปด้วยกันมั๊ย ทานคนเดียวมันเหงา”
รณวีย์นิ่งคิด แวบนึงอยากให้คนถามตอนนี้เป็นการินทร์ แต่บ้าน่ะสิ การินทร์เหรอจะมาถามเขาด้วยถ้อยคำน่าฟังขนาดนี้
“ก็ดีครับ ผมเองก็กำลังหิว”
ชายหนุ่มเปิดใจตอบอย่างเลิกลังเล บางทีการมีเพื่อนคุยซักคน ก็น่าจะทำให้เขาลืมอะไรๆที่ไม่อยากจำ
บรรยากาศของร้านอาหารริมแม่น้ำลมเย็นโชยพัดมาให้คลายร้อน การินทร์ใช้ช้อนเขี่ยจานข้าวอย่างเบื่อหน่าย เมื่อนึกถึงวิถีชีวิตตัวเองที่เปลี่ยนไปหลังจากที่ลงมาจาก ภูปลายสาย ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อนึกถึงโรคร้ายที่กำลังเผชิญอยู่จากผลการกระทำตัวของตัวเอง โรคที่จะคร่าชีวิตเขาไปเมื่อไหร่ไม่รู้ จนต้องพกยาติดตัวอยู่ตลอดเวลา
“หมอแนะนำให้คุณผ่าตัด คุณจะได้หายจากอาการที่อาจทำให้คุณเสียชีวิตได้ทุกเมื่อหากปล่อยเอาไว้นานเกินไป”
“ผมขอดูอาการตัวเองอีกซักระยะนะครับหมอ”
“แต่โรคของคุณถ้าไม่ผ่าตัดเปลี่ยนมันเสียใหม่ คุณก็จะเผชิญอยู่กับความทรมานแบบนี้ไปเรื่อยๆนะครับ”
“ผมเข้าใจครับ แต่ตอนนี้ผมมีงานสำคัญบางอย่างที่จะต้องทำ ถ้างานนี้เสร็จแล้ว แล้วอาการผมยังรุนแรงอยู่แบบนี้ผมก็คงต้องทำตามที่หมอแนะนำ”
“ถ้าคุณยังรั้นอยู่แบบนี้ หมอก็ช่วยอะไรไม่ได้ หมอแค่จะบอกว่าอาการของคุณไม่ใช่เพิ่งเริ่ม หากคุณเข้ารับการรักษาอย่างที่หมอแนะนำ โอกาสที่คุณจะดำเนินชีวิตอย่างคนที่ไม่ต้องเดินอยู่บนเส้นด้ายก็จะยิ่งเยอะ อีกอย่างโอกาสของคุณไม่ได้มีง่ายๆที่จะได้รับอวัยวะเปลี่ยนถ่ายจากทางเรา ซึ่งหากคุณเข้ารับการผ่าตัดครั้งนี้ เรายังพอมีอวัยวะที่สมบูรณ์พอที่จะยื้อชีวิตให้คุณอยู่ได้อีกหลายสิบปี แต่ในอนาคตที่เมื่อคุณพร้อม เราก็ไม่แน่ใจว่าเราจะพร้อมหรือเปล่า เพราะคนไข้ที่ตกอยู่ในภาวะแบบคุณมีไม่น้อย คนที่มีโอกาสดีเท่านั้นถึงจะรอด”
มือใหญ่รวบช้อนข้าวเมื่อรู้สึกทานไม่ลงหลังเผลอคิดไปถึงคำสนทนาของตัวเองคราวล่าสุดที่มีพลเมืองดีนำส่งโรงพยาบาลตอนหมดสติเพราะโรคร้ายที่ว่ากำเริบ
“อ้าวคุณการินทร์ บังเอิญจัง นี่จะกลับแล้วเหรอครับ”
ณภัทธิ์เอ่ยทักเมื่อเดินเข้ามาภายในร้านแล้วเห็นคนคุ้นตากำลังจะเดินสวนออกไป รณวีย์ที่เดินมาด้วยทำหน้าไม่ถูก เมื่อการินทร์ตั้งใจหันมามองเขาเหมือนไม่สนใจคำทักของคนที่พาเขามา
“ไงครับ จะกลับหรือยัง ถ้ายังไม่กลับ เรานั่งรว่มโต๊ะกันดีมั๊ยครับ โอกาสแบบนี้หาไม่ได้บ่อยๆ”
ณภัทธิ์คุยต่อ จนเรียกสายตาการินทร์กลับมาที่ตัวได้ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อการินปฎิเสธด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“คงจะไม่ล่ะครับ ผมอิ่มแล้ว เชิญตามสบาย ผมขอตัวก่อน”
คนพูดทิ้งสายตามาทางรณวีย์อีกครั้ง คนถูกมองเบือนหน้าหนี ไม่มองสบตา เพราะรู้สึกว่าสายตานั่นดุจนน่ากลัว ปล่อยให้เจ้าตัวเดินผ่านไป จึงชำเลืองมองตามหลัง แล้วหันกลับมาคุยกับณภัทธิ์
“ผมหิวแล้ว หาที่นั่งกันเถอะครับ”
เสียงโครมครามของเก้าอีที่ล้มลงประกอบกับเสียงร้องว้ายของผู้หญิงดังขึ้นเมื่อตอนณภัทธิ์พารณวีย์เดินเข้าไปในร้านแต่ยังไม่ทันได้นั่ง
สองหนุ่มหันมองทางต้นเสียงและความชุลมุนที่เกิดขึ้น รณวีย์ใจเสียเมื่อเห็นชัดว่าการินทร์กำลังนอนกุมหน้าอกตัวเกร็งอยู่กับพื้นขณะที่ผู้คนกรูเข้าปฐมพยาบาล
“ใครมียาอมใต้ลิ้น หรือสเปร์บ้าง”
หนึ่งเสียงของผู้ชายเอ่ยร้องถามผู้อยู่ในเหตุการณ์ขณะเข้าประคองตัวการินทร์ หลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก รณวีย์ใช้ความรู้สึกตัวเองตัดสินใจวิ่งเข้าไปค้นตัวการินทร์ เมื่อรู้สึกสังหรณ์ใจ
“น่าจะเป็นตัวนี้นะครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อค้นเจอสิ่งของลักษณะที่เสียงนั่นถามถึง
“ใช่ครับๆ ดีเลยครับ ขอผมครับเร็วครับ คนป่วยกำลังแย่”
ชายคนเดิมมีสีหน้ายินดี ก่อนจะรับของจากมือรณวีย์เข้าไปจัดการฉีดเข้าในปากการินทร์ รณวีย์มองดูอย่างสะเทือนใจ ยิ่งการินทร์บิดเกร็ง หายใจติดๆขัดๆก็ยิ่งใจสั่นนึกกลัวว่าชายหนุ่มจะเป็นอะไรหนัก มือเรียวจึงสอดเข้าประสานมือเจ้าตัวอย่างให้กำลังใจพลางร้องเรียกให้ชายหนุ่มได้สติ
“การินทร์ นายได้ยินฉันหรือเปล่า”
อาการบิดเกร็งการินทร์ค่อยๆอ่อนลง ลมหายใจค่อยๆคลายออกมาอย่างสม่ำเสมอ รณวีย์รับรู้ถึงสัมผัสที่ชายหนุ่มบีบจับที่มือเขาเหมือนแสดงให้เขารับรู้ว่าเจ้าตัวได้ยินในสิ่งที่เขาพูด
“คุณเป็นเพื่อนเขาเหรอครับ อาการเขาดีขึ้นแล้ว ดีนะที่เขาพกสเปร์นี้ไว้ติดตัว”
ชายผู้ช่วยปฐมพยาบาลเงยหน้าพูดกับรณวีย์ ชายหนุ่มจึงเอ่ยถาม
“มันคืออะไรครับ”
“สเปร์ขยายหลอดลมน่ะครับ ส่วนมากผู้ป่วยโรคหัวใจจะพกติดตัวไว้ตลอด อาการเพื่อนคุณก็น่าจะเป็นโรคนี้ ญาติผมก็เคยเป็น”
รณวีย์ใจหายวูบกับคำตอบที่ได้ยิน ชายหนุ่มหันมองสบตาคนที่กำลังพยุงตัวเองลุกขึ้น
“ไปทานข้าวเถอะไป”
การินทร์พูดกับรณวีย์อย่างคนที่ยังรู้สึกเหนื่อยอยู่เมื่อลุกยืนได้ ก่อนจะหันไปกล่าวขอบคุณพลเมืองดี แล้วขอของๆตัวเองคืนเดินออกจากร้านท่ามกลางความงุนงงของหลายๆคน
“ถ้าเขาอยู่คนเดียวแล้วหาสเปร์ไม่ทัน มีสิทธิ์หัวใจวายตายได้นะครับ”
ชายคนเดิมเอ่ยกับรณวีย์ คนรับรู้ไม่รอช้าที่จะวิ่งตามคนเดินหนีออกไป ณภัทธิ์มองตามหลังอย่างใช้ความคิด
“เดี๋ยวก่อนการินทร์”
รณวีย์เรียกไว้เมื่อเห็นการินทร์กำลังจะเปิดประตูรถ
“ตามมาทำไม หิวข้าวไม่ไช่เหรอ”
การินทร์หันมาถาม ก่อนจะสู้สายตารณวีย์ อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าตัวจะรู้สึกยังไงเมื่อรับรู้ในสิ่งที่เขากำลังเผชิญ
“นายจะไปไหน”
รณวีย์ถาม
“กลับบ้าน”
การินทร์ตอบ ก่อนจะนึกแปลกใจที่ในสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากปากรณวีย์
“ฉันไปด้วย”
รณวีย์ถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนการินทร์จ้องหน้านิ่ง เออหนอ เพราะอะไรกัน เขาถึงได้พลั้งปากขอตามไปด้วยกับคนที่หัวใจคอยแต่วิ่งหนี
“จะไปกะฉัน แล้วคนที่นายมาด้วยจะทิ้งเขาไว้ไหน”
นั่นน่ะสิ รณวีย์คิดตามคำพูดของการินทร์ นี่เขาลืม ณภัทธิ์ไปเสียสนิทเลยหรือนี่
“งั้น นาย เอ่อ ..ไม่คงเป็นไรแล้วนะ”
รณวีย์เอ่ยอย่างยากลำบากเพราะยังกล้าๆกลัวๆกับการที่จะแสดงความห่วงใยออกมา ความรู้สึกของเขาจะมีค่าซักเท่าไหร่กัน ในสายตาการินทร์
“ก็ไม่แน่ อาจจะนอนตายข้างถนนใครจะรู้”
การินทร์ตอบแกมประชด เพราะคิดว่าที่สุด รณวีย์คงห่วงพื่อนใหม่ มากกว่าเพื่อนเก่าอย่างเขา
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะล้อเล่นนะการินทร์”
คนได้ฟังว่าเมื่อรู้สึกไม่ชอบใจในคำตอบที่ได้ยิน แต่กลับโดนคนพูดสวนกลับทันควัน
“แล้วใครล้อเล่น”
“ก็แล้วที่นายพูดเมื่อครู่ มันหมายความว่าไงล่ะ”
รณวีย์เถียง
“ก็ได้ยินชัดแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย”
“แต่มันเป็นคำตอบที่.......”
“ที่อะไร?”
การินทร์ถามเมื่อรณวีย์เว้นที่จะพูดต่อ
เงียบ สองหนุ่มมองหน้าจ้องตากันซักพัก ที่สุดรณวีย์ก็เป็นฝ่ายหลบตาแล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่ชัดนักว่า
“ที่ฉันไม่อยากได้ยิน”
“พูดใหม่ซิ ฉันไม่ได้ยิน”
การินทร์ถาม เมื่อได้ยินประโยคนั้นไม่ชัด รณวีย์อึกอักที่จะเอ่ยใหม่เลยเปลี่ยนเรื่องเพื่อหนีความรู้สึก
“ฉันไม่กวนเวลากลับบ้านนายแล้ว ไปล่ะ มีคนรอฉันอยู่”
“ดูนายจะห่วงเขาจังเลยนะ”
“ตามมารยาท ฉันควรจะปล่อยให้คนที่มาด้วยกันรอเก้องั้นหรือไง”
“แล้วทีกับฉัน ทำไมนายทำได้”
“ทำอะไร”
“นายเองปล่อยให้ฉันต้องกลับคนเดียวทั้งๆที่เราก็มาด้วยกัน”
“นายอาสามาส่งฉันเอง ฉันไม่ได้ขอร้อง”
“ฉันพูดเหรอว่ามาส่ง ถ้าจำไม่ผิดฉันบอกนายว่าฉันจะมาด้วยไม่ใช่หรือไง”
รณวีย์เงียบเมื่อจนมุม ชายหนุ่มนึกทวนเหตุการณ์การินทร์บอกกับเขาอย่างนั้นจริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้ขอร้องให้มาด้วยอยู่ดี
“แต่ฉันก็ไม่ได้ขอร้องนาย”
“ฉันมันเสร่อเองใช่มั๊ย”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”

pongsakron01

ขอบคุถณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะคะ

cawee

ขอบคุนคนาฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ         

4_NAY

นึกว่าจะคุยกันดีๆ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm

ขอบคุณครับ