++ รู้มั๊ย หัวใจชั้นตามหา ++ % 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ก็แค่มาดูให้รู้ว่ายังมีลมหายใจอยู่ก็แค่นั้นงานฉันจะได้ไม่สะดุด”
“เลิกเอาเรื่องงานมาพูดได้มั๊ยวีย์ถ้านายรำคาญหรือว่ากลัวว่าฉันจะทำให้งานนายสะดุดขนาดนั้น ก็ขอเปลี่ยนเพื่อนร่วมงานใหม่ซะเลยสิ”
การินทร์เสียงดังขึ้นทันควันรณวีย์จะทำให้เขาเครียดจนหัวใจวายตายหรือไงถึง พูดจาไม่ได้รักษาน้ำใจกันเลยทั้งๆที่รู้ว่าเขาเองตกอยู่ในอาการเช่นไร รณวีย์รู้สึกผิดขึ้นมาแต่จะเอ่ยคำว่าขอโทษ ประโยคนั้นก็ติดอยู่แค่ริมฝีปาก จึงคิดจะตัดปัญหาด้วยการก้าวออกจากห้องนี้ไป
“นายไม่เป็นไรแล้ว ฉันกลับล่ะ”
ชายหนุ่มบอก
“ฉันหิวน้ำ”
การินทร์เอ่ยทันที ที่เมื่อรู้ว่ารณวีย์คิดจะหนีหน้าเขาไป รณวีย์ถึงกับชะงัก ไม่รู้ว่าการินทร์จะมาไม้ไหน แต่ลึกจริงๆก็อยากที่จะดูแลเจ้าตัวอยู่แล้ว เมื่อสายตามองเห็นเหยือกน้ำพร้อมแก้ววางอยู่จึงเดินไปจัดการรินน้ำนั่นจากเหยือกลงจนเต็มแก้ว แล้วเดินเอามาส่งให้คนบอกหิว
การินทร์ยื่นมือรับแก้วน้ำ ในใจต้องการทดสอบอะไรบางอย่าง จึงจงใจใช้มือตัวเองสัมผัสมือรณวีย์อย่างตั้งใจ รณวีย์มองสบตาชายหนุ่มทันควัน ในใจรู้ทันในสิ่งที่การินทร์คิด จึงแกล้งตีหน้าเฉย ทำไม่รู้สึกกับสิ่งที่โดนกระทำ ทั้งๆที่ใจเต้นรัว
“ดื่มเสร็จ แล้วก็นอนซะ ฉันคงต้องกลับแล้ว”
รณวีย์เอ่ยพลางดึงมือออกจากการถูกสัมผัส หันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่การินทร์ไม่ยอมแพ้ ยังไงคืนนี้เขาต้องรู้ให้ได้ ว่ารณวีย์ รู้สึกยังไงกับเขากันแน่ จึงเอ่ยขึ้น
“นอนกับฉันได้มั๊ยรณวีย์”
“คงไม่ล่ะ ไม่คุ้นที่ ฉันนอนไม่หลับ”
รณวีย์ตอบ ไม่นึกใส่ใจว่าการินทร์จะชวนจริงๆ ลองเขาตอบตกลงสิ นายนี่คงหัวเราะแทบฟันร่วง ที่แกล้งล้อเล่นกับความรู้สึกเขาได้สำเร็จ อย่างที่เคยทำ
“ก็นี่มันดึกแล้ว นายไม่เหนื่อยหรือไง ที่ต้องเทียวไปเทียวมา”
การินทร์หว่านล้อม รณวีย์ใจแข็งกับเขาจริงๆ
“นายห่วงตัวเองดีกว่าอย่าเพิ่งสนใจคนอื่น”
รณวีย์หันกลับมาว่า
“คนอื่นที่ไหน นายก็รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกัน”
“นั่น มันเมื่อก่อน”
“ไม่จริง นายอย่าหลอกตัวเองดีกว่า ฉันเชื่อว่านายลืมฉันไม่ได้หรอก”
“มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องจำนายไว้ล่ะ”
การินทร์ไม่ตอบคำถาม แต่ใช้สายตาหันไปมองสมุดเล่มนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ สมุดที่รณวีย์เขียนถึงเขาด้วยลายมือตัวเอง
รณวีย์ตัวชาวูบเมื่อมองตามสายตาชายหนุ่มไป ยอมรับว่าใจสั่น เพราะจำได้ว่าตัวเองสารภาพความรู้สึกไว้ในนั้นหลายหน้ากระดาษพอดู
“ยังจะปฎิเสธอะไรอีกมั๊ย”
การินทร์เอ่ยอย่างเป็นต่อ เมื่อเห็นรณวีย์ ยืนนิ่ง
“ฉันก็บอกแล้วว่านั่นมันเมื่อก่อน”
รณวีย์เอ่ยคำเดิม คราวนี้การินทร์ถึงกับถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยอย่างเด็ดขาด
“ถ้างั้นถ้านายจะกลับ ฉันก็ฝากเอาสมุดนั่นไปทิ้งด้วย เก็บไว้ก็รกตาในเมื่อข้อความในนั้นมันเป็นแค่อดีต”
“ฉันก็คิดจะขอนายอยู่แล้ว”
รณวีย์แข็งใจตอบ รู้สึกเจ็บนิดๆ กับคำว่าเอาไปทิ้งที่การินทร์เน้นเสียงให้ได้ยินชัดเจน ชายหนุ่มเดินกลับไปเพื่อจะหยิบเอาสมุดเล่มนั้น ทันทีที่ปลายนิ้วมือแค่แตะลงบนปก เจ้าตัวก็ต้องชะงัก เมื่อรู้สึกถึงมือนุ่มพุ่งมาคว้าข้อมือเอาไว้ ก่อนคนจับจะออกแรงดึงไปหาตัว
การินทร์เห็นรณวีย์ตั้งท่าจะผละออกจากตัวเขา เมื่อตั้งหลักได้ ชายหนุ่มจึงรีบพลิกตัวขึ้นมาใช้แรงที่เยอะกว่ากดทับฝ่ายนั้นไว้กับที่นอน
“ทำบ้าอะไรของนายการินทร์”
รณวีย์รีบเอ่ย การินทร์ตัวใหญ่กว่าเขา แถมแรงที่กดทับทำเอาเขากระดิกตัวไม่ได้ จึงได้แต่นอนนิ่งๆดูปฎิกิริยาคนทับ การินทร์ใช้มือแข็งแรงสองข้างจับข้อมือรณวีย์ไว้เหนือหัวกันเจ้าตัวออกฤทธิ์ ก่อนจะพูด
“อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ รณวีย์”
“ปล่อยไง”
รณวีย์รีบบอก
“จริงเหรอ”
การินทร์ว่าล้อๆ ก่อนจะแกล้งใช้หน้าขาตัวเองเบียดลงบนหน้าขาชายหนุ่ม รณวีย์สะดุ้ง การินทร์ต้องการลองใจเขาชัดๆ จึงเริ่มออกแรงดิ้น แต่ยิ่งดิ้น การินทร์ก็ยิ่งออกแรงเบียด
“จะดิ้นไปทำไม ฉันไม่ได้หน้ามืดขนาดที่จะทำอะไรผู้ชายด้วยกันลงหรอกนะ”
การินทร์ตวาด รณวีย์หยุดดิ้นแล้วมองสู้สายตา เอ่ยถาม
“ไม่ทำอะไรก็ปล่อยสิ”
“แสดงว่า ถ้าทำก็ไม่ต้องปล่อยน่ะสิ”
การินทร์ล้อใหม่ แต่คนข้างล่างไม่ได้มีอารมณ์ร่วมไปด้วยจึงเอ่ยอย่างโมโห
“ปล่อยการินทร์ ฉันจะกลับบ้าน นี่มันดึกแล้วนะ นายเองก็ไม่สบาย ก็น่าจะพักผ่อน ไม่ใช่มาทำอะไรบ้าบอคอแตกแบบนี้”
“บ้าบอคอแตกอะไร ฉันก็แค่จะบังคับให้นายนอนที่นี่ก็เท่านั้น หรือนายคิดว่าฉันจะทำอะไรนาย”
“แล้วทำไมฉันจะต้องนอนที่นี่”
“ทำไมต้องหาเหตุผลล่ะ ให้นอนก็นอนไปสิ”
“ฉันไม่นอน”
“มีปัญญาลุก ก็ลุกสิ”
การินทร์ท้า รู้ว่ายังไงซะรณวีย์ก็ลุกหนีไปไหนไม่ได้ ในเมื่อเขาล็อคตัวไว้แล้วทุกจุด รณวีย์ถอนหายใจ เพราะรู้สภาพตัวเองดี ถ้าลองการินทร์จะต้องการเอาชนะเขาแล้ว เขาเคยสู้ได้ซะที่ไหน ทำไมเหตุการณ์ต้องกลับมาเป็นให้นายนี่อยู่เหนือเขาได้อีกด้วย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ว่าไงพ่อคนเก่ง ไม่พยายามที่จะหลุดจากอ้อมกอดเพื่อนรักอย่างนายการินทร์บ้างเลยเหรอ หรือว่าชอบ”
การินทร์ยักคิ้วล้อเลียน รณวีย์มองค้อนก่อนจะเอ่ย
“อยากทำอะไรก็ทำไป ฉันไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเสียหาย หรือสึกหรออะไรอยู่แล้ว”
“ทำปากเก่ง ทำจริงๆแล้วจะรู้สึก”
การินทร์เอ่ยจบยอมปล่อยให้รณวีย์เป็นอิสระแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นก่อนออกคำสั่ง
“ไปอาบน้ำไป จะได้นอนพักดูท่าทางนายเหนื่อยๆ”
รณวีย์ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวจากคนยื่นให้ ยอมเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างคนขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง การินทร์มองตามจนชายหนุ่มปิดประตูห้องน้ำลง จริงๆเขาอยากจะแนบชิดร่างรณวีย์ไว้นานกว่านี้ แต่เพราะหัวใจมันเริ่มหวิวขึ้นมา เลยต้องยอมปล่อยให้เจ้าตัวเป็นอิสระ ชายหนุ่มไม่อยากให้รณวีย์เห็นสภาพอ่อนแอของเขา
รณวีย์ปล่อยให้สายน้ำราดลงบนตัว ความสดชื่นแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกาย จนลืมนึกถึงคนข้างนอก ที่ตอนนี้กำลังนั่งฟุบอยู่บนฟื้นห้อง เมื่อาการป่วยกำเริบขึ้นมาจนยากจะควบคุม
การินทร์ใช้มือกุมหัวใจแน่น ก่อนจะค่อยๆคลานไปหายาประจำตัวอย่างยากลำบาก ใบหน้าชายหนุ่มเริ่มบิดเบี้ยว แต่พยายามกัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ต้องไม่มีใครได้ยินเสียงแห่งความเจ็บปวดของเขา โดยเฉพาะรณวีย์ หากความสัมพันธ์ที่ดีจะเริ่มก่อตัวขึ้นจากคืนนี้ เขาก็อยากที่จะให้รณวีย์เห็นเฉพาะด้านที่แข็งแรงของเขาเท่านั้น เขาไม่ต้องการสร้างความลำบากใจให้ชายหนุ่ม
เขาควรจะดูแลคนรัก ไม่ใช่ให้คนรักดูแลเขา
รณวีย์ออกจากห้องน้ำมาก็นึกแปลกใจที่ไม่เจอการินทร์
“ไปไหนล่ะเนี่ย”
ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ ก่อนจะไม่นึกใส่ใจ ก็นี่มันบ้านการินทร์นี่ เจ้าตัวจะไปไหนมาไหนก็ไม่เห็นจะแปลก ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องเขินที่ตอนนี้มีแค่ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างไว้อยู่ผืนเดียว
คนนึกคิดถือวิสาสะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้ามุมห้อง ลงมือรื้อหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ ความเกรงใจมันใช้ไม่ได้หรอกกับคนที่โดนบังคับ
เสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงขาสั้นถูกเลือกมาสวม แต่คนสวมยังไม่ทันได้จัดการให้มันเข้าที่เข้าทางเท่าไร ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิดเข้ามา
การินทร์ชะงัก ไม่คิดว่ารณวีย์จะออกมาจากห้องน้ำเร็วขนาดนี้ ชายหนุ่มรีบซ่อนสิ่งที่ถือติดมือไว้ด้านหลัง เมื่อฝ่ายนั้นหันมามอง
“ขอโทษนะ นายไม่อยู่ก็เลยต้องรื้อเอง”
รณวีย์บอกแก้เก้อ หวั่นใจเหมือนกันว่าสิ่งที่ทำไปการินทร์จะไม่พอใจ แต่ชายหนุ่มคิดผิด เมื่อการินทร์เอ่ยยิ้มๆ
“ตามสบาย ฉันจะดีใจซะอีกถ้านายจะคิดว่านี่คือห้องของนาย”
“ฉันไม่อยากคิดสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้หรอก”
รณวีย์เอ่ยกลับ กำลังจะเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปเก็บ แต่ก็ต้องหยุดมองการินทร์ใหม่ เมื่อเห็นเจ้าตัวสีหน้าไม่ค่อยดี แถมเหงื่อยังโทรมอยู่ตามตัวอีก จึงอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง
“มองอะไร อาบน้ำแล้วก็ขึ้นไปนอนสิ”
การินทร์เอ่ยไล่ ใช้สายตามองไปที่เตียง แต่มือที่ไพร่หลังกลับกำอุปกรณ์ที่เขาถือออกไปปฐมพยาบาลตัวเองด้านนอก มันคือสเปรย์ช่วยในการหายใจ เขาไม่อยากให้รณวีย์เห็นมัน
“ซ่อนอะไรไว้หรือเปล่า”
รณวีย์ถามในที่สุด แต่ก็ไม่ได้คำตอบ
“เปล่า”
“แล้วทำไมนายต้องยืนไพร่หลังด้วย”
“อ้าว แล้วฉันต้องยืนยังไง”
“ไม่รู้”
“เออ นายนี่ก็แปลก ไปนอนเถอะไป ดึกแล้ว”
“แล้วนายล่ะ”
“ก็เดี๋ยวตามไป ฉันไม่ปล่อยให้นายนอนคนเดียวหรอกน่า”
“จะขอบคุณด้วยซ้ำถ้านายคิดจะทำอย่างนั้น”
“ทำไม นอนกับฉันนี่มันทำไม”
“ก็ไม่ทำไม แค่อึดอัด”
“ก็ใช่ซี้ ฉันมันไม่ใช่ เจ้าของภู หรืออาจารย์หนุ่มนี่”
การินทร์ประชดเมื่ออดไม่ได้ รณวีย์จะรู้ตัวหรือเปล่าว่าคำพูดเมื่อครู่ทำให้เขาน้อยใจได้พอดู
“รู้ตัวก็ดี”
รณวีย์ยักไหล่เหมือนไม่สะท้าน ทั้งๆที่รู้สึกกับคำประชดนั่น
การินทร์แอบขบกรามแน่น ถ้าไม่ติดว่าที่มือถือบางสิ่งที่ไม่อยากให้คนปากดีเห็น จะตรงเข้าไปสั่งสอนซะให้เข็ด คนอะไรตั้งหน้าตั้งตาที่จะทำร้ายเขาด้วยคำพูดท่าเดียว ก็รู้หรอกว่าเคยผิดพลาดมาก่อน แล้วไง จะให้เขาเอ่ยคำขอโทษซักล้านคำเลยหรือไงถึงจะยอมอภัยให้
“ไปนอนซะรณวีย์ ฉันไม่อยากทะเลาะกะนาย”
ชายหนุ่มบอก
“นึกเหรอว่าฉันอยาก”
รณวีย์สวนกลับ การินทร์ชะงักทำไมรณวีย์ถึงได้ไม่ต่อล้อต่อเถียงเขาได้ขนาดนี้ ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเสียงเย็น
“ท่าทางฉันจะปล่อยให้ปากนายว่างไม่ได้แล้วมั้งวีย์”
“ฉันขอโทษ ฉันจะนอนแล้ว”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

adan

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุนนะคับ

dekza_7inch

ขอบคุณมากคับ

harain15

ขอบคุณครับ

waahk01234

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ           

4_NAY

ใจแข็งจังนะวี

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ

krittamm

ขอบคุณครับ