++ ***ไฟรัก *** ++ @ 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ชายหนุ่มปาดน้ำตาให้พ้นแก้มเมื่อนึกถึงประโยคนี้ขึ้นมาก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆเมื่อได้ยินเสียงร้องโวยวายจากชายหาดที่ไม่ใกลจากที่นั่งอยู่
“ช่วยด้วยจ้า คนจมน้ำ ช่วยด้วย”
เสียงนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ความโกลาหลจะเกิดให้เห็นในเบื้องหน้า ด้วยสัญชาติญาณชายหนุ่มจึงเดินแกมวิ่งไปดู
ร่างของชายร่างสูงที่เปียกปอนหมดสติกำลังถูกหิ้วขึ้นมาจากท้องทะเล ใบหน้าบวมเป่งกับเนื้อตัวที่ซีดขาวนั้นอยู่ไม่ไกลสายตานัก ปรมินทร์รับรู้ได้ด้วยสัญชาติญาณว่าคุ้นๆกับเจ้าของร่างนั้นเหลือเกิน ด้วยอะไรไม่รู้ชายหนุ่มแสดงตัวเป็นคนรู้จักเจ้าของร่างนั้นทันทีที่การปฐมพยาบาลเบื้องต้นจากพลเมืองดีและเจ้าหน้าที่ที่ดูแลชายหาดเริ่มต้นขึ้น เมื่อดูแล้วว่าคนตัวซีดน่าจะมาคนเดียว
ธนู ลืมตาขึ้นช้าๆ นึกสงสัยว่าทำไมเขาถึงได้มานอนให้น้ำเกลือที่นี่ได้ เขาน่าจะตายอยู่ใต้ท้องทะเลอย่างที่เขาตั้งใจนี่นา เขาต้องไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกนี้ ใช่ ใช่ เขาต้องตายสิ เขาต้องตาย เขาจะอยู่อย่างหวาดระแวงและทรมานกับสิ่งที่เป็นได้ยังไง
“ไม่ ใครเอาผมมาที่นี่ ผมอยากตาย ผมไม่อยากอยู่ ใครเอาผมมาที่นี่ ผมไม่อยู่ ผมอยากตาย ผมอยากตาย”
หนุ่มใหญ่ตะโกนโวยวาย เรียกความสนใจจากบรรดาหมอและพยาบาลที่อยู่ด้านนอกเป๋นอย่างดี รวมทั้งคนที่แสดงตัวว่ารู้จักเขาด้วย
“เร็ว ช่วยกันหน่อยคนไข้ คลั่งใหญ่แล้ว”
หนึ่งนางพยาบาลสาวสำเนียงใต้ร้องเรียกเพื่อนร่วมอาชีพให้เข้ามาช่วยตนอย่างหน้าตาตื่น ปรมินทร์ตัดสินใจเข้าไปดูอาการคนคลั่งด้วยอีกคนรวมกับพยาบาลคนอื่นๆ
“ปล่อยผม ผมอยากตาย ปล่อยผม”
คนบนเตียงร้องให้ฟูมฟายพยายามดิ้นตัวเองให้หลุดจากพันธนาการ ปรมินทร์ยืนตัวแข็งทื่อมองภาพนั้นอย่างสะท้านใจ นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ก่อนจะพาตัวเองมาที่นี่
ตอนที่เขาดิ้นรนจะไปเคลียร์ปัญหากับวิศรุต เขาเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ
“ใจเย็นๆซิคะคุณ อย่าดิ้นค่ะ อย่าดิ้น เข็มน้ำเกลือจะหักแล้วนะคะ”
พยาบาลรอบเตียงพยายามปลอบหนึ่งในนั้นวิ่งออกไปตามหมอเมื่อทุกอย่างดูโกหลาหลเกินจะรับมือไหว
ปรมินทร์หลับตาปี๋เบือนหน้าหลบไปอีกทางเมื่อเห็นว่าเสาห้อยน้ำเกลือล้มระเนระนาด แรงที่ล้มลงของเสาดึงสายที่ห้อยโยงติดกับเข็มขาดผึงกระชากเข็มที่เสียบอยู่บนหลังมือหลุดลอย เสียงนางพยาบาลร้องกรี๊ดเมื่อเลือดคนไข้พุ่งเปรอะเปื้อนชุดขาว ก่อนทุกอย่างจะสงบนิ่งเมื่อคนเสียเลือดเริ่มหอบเหนื่อยและเลิกดิ้นกลายเป็นเหม่อลอยพร่ำเพ้ออย่างคนเสียสติ
“ผมไม่อยากอยู่บนโลกนี้ ผมไม่อยากอยู่”
ปรมินทร์สะเทือนใจกับภาพที่เห็น มันเหมือนเป็นเงาของกระจกที่ส่องสะท้อนตัวเอง หนุ่มใหญ่คนนี้เป็นอะไรมาหนอถึงได้คิดไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ทั้งๆที่วันนั้นยังดูดีปกติอยู่นี่นา ปกติขนาดที่ว่าแนะให้เขาไปเย็บแผลที่นิ้ว!!!
คนนึกคิดหลีกทางให้หมอที่เข้ามาสมทบในห้อง หมอวัยกลางคนฉีดสารบางอย่างเข้าไปในร่างกายคนเหม่อ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะค่อยๆตาปรืออ่อนแรงแล้วหลับลงไปในที่สุด
“หมอขอคุยกับคุณหน่อยได้มั๊ยครับ”
ปรมินทร์สะดุ้งได้สติเมื่อหมอกลางคนหันมาพูดด้วย ชายหนุ่มพยักหน้ารับง่ายๆก่อนจะเดินตามหลัง คนขอคุย ออกไปจากห้อง ปล่อยให้ด้านหลังเป็นหน้าที่ของพยาบาลที่จะจัดการกับคนเพิ่งคลั่งต่อไป
เกือบสัปดาห์แล้วที่วิศรุตหาทางติดต่อปรมินทร์ไม่ได้หลังจากเกิดเรื่องคืนนั้น ชายหนุ่มรับรู้ว่าเจ้าตัวโดนพักงานก็เมื่อตัดสินใจติดต่อไปยังที่ทำงานของฝ่ายนั้นโดยตรง หนุ่มใหญ่นึกตำหนิตัวเองที่ไม่ใส่ใจ จนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับคนที่ตัวเองเข้าไปสานสัมพันธ์ด้วย
“ไปอยู่ไหนแล้วนะปักษ์”
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย เมื่อรู้สึกห่วงหา..คนรัก…ขึ้นมาอย่างจับใจ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาไล่ให้ตื่นจากภวังค์ เจ้าของเครื่องมองดูชื่อคนที่โทรเข้ามา แปลกที่วันนี้เขารู้สึกเบื่อหน่ายที่จะรับ จึงปล่อยให้สัญญาณเรียกเข้าดังอยู่อย่างนั้นจนขาดหายไปในที่สุด
“เหี้……เอ้ย!! แม่งไม่รับสายว่ะ”
อิทธิศรสบถบอกเพื่อนซี้ที่นั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ
“เอาไงดีวะ ตกลงกูจะพึ่งมึงได้มั๊ยเนี่ย”
กิติกรลุกขึ้นโวยวาย เมื่อเริ่มทุกข์ร้อนกับภัยมืดที่คุกคามเข้ามา อธิศรได้ยินเสียงเพื่อนโวยวายแล้วกุมขมับ เด็กหนุ่มคับแค้นใจที่หลังจากวันนั้นวิศรุตไม่ยอมให้เขาเจอหน้าได้อีกเลย บ้านที่เขาเคยเข้าออกอย่างสะดวกจู่ๆก็มีแม่บ้านเข้ามาดูแลซะอย่างนั้น แถมแม่บ้านยังบอกไว้อีกว่าห้ามใครเข้าไปในเขตบ้านก่อนที่จะได้รับอนุญาตจากวิศรุตอย่างเด็ดขาด
“เพราะมึงคนเดียวไอ้ปรมินทร์”
คนกุมขมับคาดโทษจนเส้นเลือดปูด ภัยจากเสี่ยใหญ่ที่คุกคามเข้ามาทำให้เขาไม่กล้าแม้ที่จะรับงานใดๆพอที่จะมีรายได้เข้ามาปรนเปรอชีวิตที่ฟุ่งเฟ้อ เขาต้องเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในหอพักเน่าๆของเพื่อนที่พาชีวิตดำดิ่งลงเหวอย่างกิติกร นี่ถ้าที่บ้านเขามีฐานะดีอย่างวิศรุตเขาก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ ใช่สินะ วิศรุตปกปิดสถานะตัวเองไว้กับทางบ้าน จนต้องแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้ ในเมื่อวิศรุตกล้าที่จะหลบหน้าเขา เขาก็กล้าที่จะบุกถึงรากฐานเจ้าตัวเหมือนกัน นี่ไงล่ะขออ้างที่จะทำให้ชีวิตกลับมาเป็นอิสระดังเดิม ขอแค่เขามีโอกาสได้ต่อรองกับเจ้าตัวเถอะ อะไรๆมันก็คงจะง่ายขึ้น
“มึงยิ้มอะไรไอ้อาร์ม”
กิติกรเอ่ยถามเมื่อเห็นอธิศรยิ้ม`ตัวเงินตัวทอง`ม
“กูมีทางออกให้เกมนี้แล้วน่ะสิ”
คนยิ้ม`ตัวเงินตัวทอง`มตอบกลับ ก่อนประกายตาจะลุกโชนด้วยแผนร้าย!!!
“ปรมินทร์ยังไม่มาทำงานอีกเหรอครับ….ครับ..ครับ ขอบคุณครับ”
โทรศัพท์ถูกวางหูลงไปสู่ที่เดิม แต่คนวางรู้สึกห่อเหี่ยวแห้งผากในจิตใจ ระยะเวลาที่โดนพักงานหมดไปแล้วนี่นา แล้วทำไมปรมินทร์จึงไม่ยอมกลับมาทำงานอีก หรือฝ่ายนั้นต้องการหลบหน้าเขา จริงสิ เป็นใคร ใครก็ต้องหลบ เมื่อสิ่งที่เขาทำมันรุนแรงต่อจิตใจขนาดนั้น
วิศรุตตัดสินใจขับรถไปตามตัวปรมินทร์ถึงตึกที่ทำงานเพราะเชื่อว่าปรมินทร์คงบอกใครๆให้บอกเขาว่าเจ้าตัวไม่อยู่ แต่แล้วสิ่งที่หนุ่มใหญ่คาดคิดมันกลับไม่เป็นจริง เมื่อรับรู้จากบุคคลในตึกว่าปรมินทร์โดนบอกเลิกจ้างไปแล้ว ด้วยสาเหตุขาดงานติดต่อกันหลายวันด้วยเหตุไม่สมควร และไม่แจ้งให้บุคคลในสายงานทราบ
ห้องพักของปรมินทร์คืออีกหนึ่งที่ที่วิศรุตไปเพื่อที่จะเจอเจ้าของห้องหวังเพียงที่จะพูดคุยปรับความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ยิ่งชายหนุ่มรับรู้ว่าเจ้าตัวโดนให้ออกจากงาน ความรู้สึกผิดยิ่งถาโถมในใจ จนอยากที่จะเจอเจ้าตัวเร็วๆเพื่อที่จะได้แสดงความห่วงใยเห็นใจในฐานะคนรักเสียที แต่ดูเหมือนหนุ่มใหญ่จะหมดหวังเมื่อไปถึงที่ ทุกอย่างเงียบงันปิดตาย คนดูแลห้องพักบอกปรมินทร์หายไปหลายวันแล้ว หลังจากที่เจ้าตัวเข้าโรงพยาบาล
“ปรมินทร์เป็นอะไรครับ ถึงต้องเข้าโรงพยาบาล”
ชายหนุ่มได้โอกาสถามถึงสาเหตุที่ปรมินทร์ต้องสวมชุดโรงพยาบาลไปหาเขากลางดึกคืนนั้น
“ก็เขาช็อคโวยวายคลั่งน่ะค่ะ ข้าวของในห้องนี้กระจุยกระจาย จนตัวเองเหยียบเศษแก้วซะลึก จึงหมดสติไป”
คำตอบที่ได้ยินทำเอาคนฟังขอบตาร้อนผ่าว นึกสงสารคนของตัวเองขึ้นมาอย่างเหลือเกิน
“ถ้าปรมินทร์กลับมา ยังไงรบกวนบอกเขาให้ติดต่อผมด้วยนะครับ นี่ครับนามบัตร”
วิศรุตยื่นนามบัตรให้คนตรงหน้า ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะรับไป หนึ่งเสียงที่ดังขึ้นทำให้ทุกอย่างชะงักลง
“ฉีกเศษกระดาษเน่าๆของพี่ทิ้งไปเถอะครับ!!”
“ปักษ์”
วิศรุตเอ่ยชื่อคนพูดประโยคเมื่อครู่เบาๆ เมื่อหันไปมองเห็นเจ้าตัวยืนขรึมอยู่ทางด้านหลัง หนุ่มใหญ่เก็บนามบัตรตัวเองไว้กับตัวตามเดิม ก่อนใช้สายตาสำรวจคนเพิ่งมาอย่างพินิจ ร่างนั้น จากสีผิวที่เคยขาว คล้ำลงไปนิด ผมที่เคยถูกหวีเป็นทรงถูกปล่อยไว้อย่างเป็นธรรมชาติ ส่งให้เจ้าตัวดูดีไปอีกแบบ เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ดูคนใส่จะไม่พิถีพิถันกับมันนัก ชุดนั่น เป็นเชิ๊ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนที่ปล่อยชายรับกับกางเกงขาสามส่วนสีขาว สายตาคนมองไล่พินิจร่างนั้นจนไปหยุดที่ปลายเท้าที่ข้างหนึ่งยังคงพันรอบด้วยผ้าขาว ไม่แปลกที่เจ้าตัวเลือกที่จะสวมรองเท้าแตะ
“ปักษ์ไปไหนมาเหรอ”
หลังสำรวจเสร็จวิศรุตเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่คล้ายจะอ่อนโยน หากแต่คนโดนถามไม่รู้สึกอย่างนั้น เจ้าตัวยิ้มหยันที่มุมปากเพียงนิดก่อนจะเอ่ยย้อน
“ถามทำไมเหรอครับ”
“ก็เห็นหายไปหลายวัน”
วิศรุตเอ่ยต่อ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนย้อน
“รู้สึกด้วยเหรอว่าผมหายไป”
ฝ่ายถูกเดินเข้าหาตัดพ้อ ทำเอาคนได้ยินชะงักฝีเท้า หนุ่มใหญ่หันไปมองคนดูแลตึกที่กำลังสังเกตเหตุการณ์ เห็นฝ่ายนั้นก้มหน้างุดเมื่อสบตากับเขาจึงหันกลับมาเอ่ยกับคนที่ทำเขาชะงัก
“เราต้องคุยกันนะปักษ์”
ปรมินทร์พอจะเข้าใจความต้องการอีกฝ่ายว่าต้องการอยู่ในที่ลับตาคนกับเขาสองต่อสอง ชายหนุ่มจึงเดินนำไปทางลิฟท์ จากช่วงเวลาที่เขาได้ใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนใหม่ที่ทะเลทางใต้ ทำให้วันนี้เขาพร้อมที่จะเผชิญกับวิศรุตอย่างคนมีสติ สติที่จะทำให้วิศรุตสะเทือนกับสิ่งที่ได้ทำไว้กับเขา
“เท้ายังเจ็บอยู่เหรอ”
คนเดินตามเอ่ยถามเมื่อเห็นคนเดินนำหน้ายังเดินได้ไม่เต็มส้นนัก
“เย็บสิบกว่าเข็มคิดว่าจะหายภายในสัปดาห์มั๊ยล่ะครับ”
คนโดนถามตอบเน้นเสียง ก่อนจะจัดการกดเรียกลิฟท์เมื่อเห็นคนถามนิ่งไป
สองคนต่างไม่ยอมพูดกันจนลิฟท์ตัวที่เรียกเปิดออก ปรมินทร์ก้าวเข้าไปก่อน กดชั้นห้องที่ตัวเองพัก วิศรุตจึงก้าวตามเข้าไป
ประตูลิฟท์เลื่อนปิด ภายในลิฟท์มีแค่คนสองคนที่เคยคุ้นเคยกันดี แต่บัดนี้มันเหมือนมีกำแพงหนามากั้นกลาง วิศรุตเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คเมื่อรู้สึกอึดอัดกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนที่ยืนข้างๆ บ่อยครั้งที่ชายหนุ่มลอบมองหวังเพียงที่จะให้เจ้าตัวหันมาสบตา หรือชวนคุยบ้าง ลำพังถ้าจะให้เขาเริ่มต้นก่อนก็เกิดประหม่าขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่อรู้สึกผิดมากโขกับสิ่งที่ทำลงไปก่อนหน้า
ประตูลิฟท์เปิดออกอีกครั้ง ปรมินทร์ก้าวนำอีกเช่นเคย คนข้างหลังสูดลมหายใจให้เต็มปอดก่อนก้าวตามไป จนคนก้าวนำ พาไปหยุดอยู่หน้าห้อง ห้องที่เขาเคยอ้อนวอนขอที่จะมา และคราวนั้นเจ้าของห้องก็เต็มใจที่จะให้มา แต่คราวนี้ทำไมเหตุการณ์มันดูต่างกันเหลือเกิน
“ถ้าไม่สบายใจพี่กลับก็ได้นะ”
คนเทียบเหตุการณ์เอ่ยหยั่งเชิง ถ้าเจ้าของห้องยังแคร์เขาอยู่ เขาก็คงจะถูกรั้งไว้อย่างที่เคยเป็นมา แต่แล้วใบหน้าคมเข้มก็ต้องชาไปทั้งแถบเมื่อโดนเอ่ยตอบกลับมาจากเจ้าของห้องว่า
“น่าจะคิดได้ตั้งแต่อยู่ข้างล่าง”
“ทำไมพูดกับพี่แบบนี้ล่ะปักษ์”
คนหน้าชาเอ่ยถามเมื่อตั้งสติได้
“แล้วปกติผมต้องพูดกับพี่แบบไหนเหรอครับ”
คนถูกถามย้อนกลับอย่างท้าทาย ไม่มีอะไรที่มันจะต้องเสียไปมากกว่านี้อีกแล้ว ชายหนุ่มถึงกล้าย้อน เขาตัดสินใจเด็ดขาดตั้งแต่ตอนอยู่ทะเลแล้วว่า จะไถ่ถอนชีวิตคืนจากคนตรงหน้า ไม่ว่าจะยังไงเขาจะไม่ใจอ่อนอย่างเด็ดขาดกับลมปากพล่อยๆที่พัดออกมาจากปากคนสารเลวคนนี้
“พี่ไม่จำเป็นต้องบอกหรอก พี่ว่าปักษ์รู้ตัวดี ว่าเมื่อก่อนปักษ์ไม่ได้เป็นแบบนี้”
วิศรุตบอกเสียงเข้ม ปรมินทร์กำลังท้าทายเขาทั้งแววตาและคำพูดไม่มีวันซะล่ะที่เขาจะยอมแพ้ง่ายๆ เป็นไงเป็นกันสิเขาต้องได้ปรมินทร์คนเดิมกลับคืนมาให้ได้ ในเมื่อเขาก็พร้อมที่จะเป็นคนเดิมแล้วไม่รู้สิ เขารู้สึกหวงแหนคนๆนี้ขึ้นมาอย่างประหลาด หรือเพราะสัญชาติญาณมันบอกว่าเขากำลังจะสูญเสียคนที่รักเขาที่สุดไปหัวใจมันจึงรั้นที่จะไม่ยอมให้เจ้าตัวไป

pongsakron01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

tamia

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

balllove23

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบบบ         

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบบบ         

pierce

อย่ากลับไปหามันนะ เค้าเชียอยู่~~~~

tajarak

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

arise

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุนคับ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ