++ ***ไฟรัก *** ++ @ 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
วิศรุตเอ่ยนำเมื่อเห็นคู่สนทนายอมสงบอารมณ์ แต่แววตาที่มองท้าทายเขามันทำให้เขามองหาปรมินทร์คนเดิมไม่เจอเลยจริงๆ
“อาร์มคือ คนที่พี่บอกว่าทิ้งพี่ไปนั่นแหละ”
“แฟนเก่างั้นสิ”
ปรมินทร์พูดเสริมขึ้นทันควัน ที่แท้อธิศรก็ถ่านไฟเก่าที่กลับมาครุกรุ่นอีกครั้งนี่เอง
วิศรุตพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน น่าแปลกที่วันนี้เขารู้สึกละอายใจจนยากที่จะหาคำใดมาอธิบายให้ปรมินทร์รับรู้ว่าเขาเสียใจกับสิ่งที่เขาทำแค่ไหน ช่วงเวลากว่าสัปดาห์ที่คนๆนี้หายไปจากชีวิตเขาอย่างไร้วี่แววที่เขาจะตามหาเจอ แม้มันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่นั่นมันเป็นบทพิสูจน์ได้ดีไม่ใช่เหรอว่า จริงๆแล้วเขารักใครกันแน่ ระหว่างคนรักเก่า กับคนรักใหม่
อธิศรอาจทำให้เขาพึงใจในรสชาติของชีวิตในส่วนลึกที่จิตใจของปุถุชนยังต้องการ แต่สาบานได้ว่าวันนี้เขารู้สึกแล้วว่าสิ่งนั้นมันเป็นแค่ของฉาบฉวย ระยะเวลายาวนานที่ปรมินทร์เคยคอยดูแลใส่ใจเขา ช่วยลบรอยแผลใจให้ต่างหากที่มีค่าที่น่าจะจดจำกว่า แม้รอยแผลนั่นจะไม่หายไปซะทีเดียว แต่เขาก็เถียงไม่ได้ว่ามันจางลงจนแทบจะเลือนลาง แล้วอะไรกันนะที่ทำให้เขานึกเบื่อคนที่แสนดีคนนี้ขึ้นมา ใช่สิ เขาเคยมั่นใจว่าปรมินทร์คงไม่มีทางทิ้งเขาไป ประกอบกับคนของเมื่อวานได้ก้าวเข้ามาถูกจังหวะ ถูกเวลา กิเลสตัณหาที่ยังตัดไม่ขาดเลยทำให้หัวใจก้าวพลาดถลำลึกอย่างช่วยไม่ได้ สมแล้วล่ะที่คนตรงหน้าตราหน้าว่าเขา มั่วอย่างโสโครกโสมม แต่คนโสโครกโสมมคนนี้ก็พร้อมที่จะล้างกิเลสตัวเอง หากว่าคนคนตราหน้าจะให้โอกาสซักครั้ง
“หมดสิ่งที่จะบอกหรือยัง ถ้าหมดแล้วก็เชิญ”
ปรมินทร์ข่มเสียงเอ่ยขึ้นแล้วเดินไปทางโต๊ะริมประตูที่วิศรุตได้วางแจกันแก้วใบนั้นลงไปชายหนุ่มผายมือไปทางประตูเป็นเชิงไล่
“เข้าใจในสิ่งที่พี่ทำด้วยนะปักษ์”
คนถูกไล่รั้นที่จะอธิบายต่อ เมื่อเห็นคนไล่ลดมือลงและยอมเงียบอีกครั้งจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา
สองสายตามองสบกันเมื่อใบหน้าห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ วิศรุตอยากที่จะรวบร่างสูงบางตรงหน้าเข้ามากอดเสียเหลือเกิน หนุ่มใหญ่รู้ว่าฝ่ายนั้นคงจะนึกเจ็บปวดเสียใจที่เขาเพิ่งมาเห็นค่าเอาตอนนี้ ก็ดูสิจากแววตาแข็งกร้าวที่เคยมองจ้องเขาในช่วงเวลาที่สนทนากันอยู่ถูกแทนที่ด้วยแววตาตัดพ้อ ความใกล้กันของแววตาทำให้เขาเห็นรอยรื้นระริกในแววตาอีกฝ่าย
“ปักษ์ พี่ขอโทษ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดเหลือล้น พลางคิดจะเอื้อมมือไปรวบฝ่ายนั้นเข้ามากอดเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดเขาเอ่ยมันออกมาจากหัวใจที่พร้อมจะรับผิดจริงๆ แต่แล้วร่างสูงทั้งร่างถึงกับสะท้านขนลุกชันไปทุกเส้นเมื่อได้ยินเสียงวัตถุบางอย่างปะทะเข้าที่ขมับ หนุ่มใหญ่ร้องโอ้ยย!! ขึ้นสุดเสียง ก่อนความเจ็บปวดจะแล่นปรี๊ดขึ้นสมอง สายตาพร่ามัวไปชั่วขณะเมื่อรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างซ่านกระเซ็นเข้าใส่เต็มใบหน้า ตาคู่คมจึงถูกหลับลงอัตโนมัติ กลิ่นคาวของของเหลวเมื่อครู่ทำให้คนหลับตาตกใจถึงขีดสุด ร่างสูงเซเล็กน้อย มือที่เอื้อมไปข้างหน้าถูกดึงกลับมาลูบที่ที่เปลือกตาตัวเองก่อนจะลืมตาขึ้นมองดู
เลือดสีแดงสดเปรอะเต็มนิ้วมือทั้งห้า แม้ในหัวจะมึนงง เซๆแต่คนเห็นเลือดตัวเองยังมีสติที่จะมองไปข้างหน้า
ตามเนื้อตัวและใบหน้าบางส่วนของปรมินทร์เปรอะไปด้วยเลือดเช่นกัน แน่ล่ะ มันไม่ใช่เลือดเจ้าตัว มันเป็นเลือดที่ซ่านกระเซ็นออกจากขมับข้างซ้ายของเขา ในมือข้างขวาของคนตรงหน้าที่วางต่ำลงมีแจกันแก้วที่เปื้อนเลือดติดอยู่
“บอกแล้วไง ว่าอย่าเข้าใกล้ผม”
คนถือแจกันเปื้อนเลือดเอ่ยเสียงสั่น ไม่ต่างกับร่างกายที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ไหวเมื่อเห็นเลือดแดงสดไหลย้อยออกจากขมับคนตรงหน้าไม่หยุด ชายหนุ่มหลบตาต่ำลงอย่างเร็ว เมื่อน้ำตาตัวเองพาลจะไหลออกมาดื้อๆ
จะสงสารเขาทำไมล่ะหัวใจ ทีกับเจ้า เขาเคยสงสารหรือไร?
วิศรุตยืนนิ่งไม่ไหวติง หนุ่มใหญ่ไร้เรี่ยวแรงที่จะขยับ ทุกอย่างที่มองเห็นเหมือนหมุนคว้าง นี่หรือเปล่าที่ใครๆเรียกกันว่าล้มทั้งยืน เลือดยังไหลไม่ยอมหยุด จากแรงปะทะของแจกันแก้วทั้งใบคงฉีกขมับเขาให้เป็นแผลกว้างได้อย่างไม่ต้องสงสัย หนุ่มใหญ่อดคิดไม่ได้ว่าหากแจกันในมือคนฟาดแตกกระจาย เศษแก้วคงทิ่มนัยน์ตาเขาอย่างหมดทางเลี่ยง ในใจคิดเข้าข้างตัวเองเงียบๆว่าคนฟาดคงยังไม่ต้องการให้เขาอยู่ในโลกมืด เขายังต้องอยู่เห็นและชดใช้การกระทำที่ผิดพลาดของตัวเองสินะ ถึงจะสาสม
ร่างสูงตรงหน้าทรุดฮวบลงแทบเท้า ก่อนจะราบไปกับพื้ห้องในที่สุด พร้อมๆกับน้ำตาหยดแรกของคนที่ยืนคุมสติตัวเองไหลรินตามหลัง
แม้น้ำตาจะไหลแต่ใช่ว่าทิฐิในใจจะลดลง อารมณ์ร้ายที่กำลังจะอ่อนโรย ถูกไฟแห่งความชิงชังรังเกียจพัดวีให้ให้ลุกโชนขึ้นมาอีก เมื่อนึกถึงถ้อยคำพรรณนาบอกรักของคนแทบเท้าที่พร่ำเพ้อบอกกับคนรักเก่าขณะเกี่ยวพันร่านสวาทกันอยู่
หยดน้ำตาถูกปาดออกจากสองแก้ม ปลายเท้าก้าวถอยออกห่างร่างที่นอนหมดสติจมลิ่มเลือดอยู่แทบพื้น
ชายหนุ่มเดินถอยออกมามองร่างนั้นห่างๆอย่างแววตาที่ไร้ความรู้สึก เมื่อมองจนหนำใจจึงเดินไปโทรหาคนรู้จัก เพื่อมาจัดการช่วยเอาร่างนี้ออกไปให้พ้นห้อง
ปรมินทร์ไม่เลือกที่จะโทรหาเพื่อนซี้อย่างอานนท์ คนที่ถูกเลือกโทรหาตอนนี้คือ ….
….เพื่อนใหม่อย่าง.....ธนู....
ตอนที่ 8
วิศรุตรู้สึกตัวขึ้นมาในสภาพที่ตัวเองถูกพันด้วยผ้าขาวไว้ที่ศีรษะ หนุ่มใหญ่มองไปรอบห้อง ใครกันพาเขามาส่งที่โรงพยาบาล ใช่สิ นาทีสุดท้ายก่อนที่เขาจะหมดสติ เขาอยู่กับปรมินทร์ ฝ่ายนั้นคงเป็นคนพาเขามาที่นี่
วิศรุตนึกใจชื้น อย่างน้อยปรมินทร์ก็ไม่ได้เย็นชา หรือร้ายกาจกับเขามากนัก
ประตูห้องถูกเปิด บุคคลสองคนก้าวเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้ม วิศรุตยันกายลุกขึ้นนั่งมองไปยังสองคนที่เดินมาหยุดข้างเตียง
คนหนึ่งเป็นนายแพทย์สูงวัย อีกคนเป็นพยาบาลสาว
“สวัสดีครับหมอ”
หนุ่มใหญ่ยกมือไหว้ชายสูงวัย ก่อนจะหันไปยิ้มทักทายพยาบาลสาว ที่เดินยิ้มเข้ามาแต่แรก
“ฟื้นแล้วเหรอครับ ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”
นายแพทย์สูงวัยเอ่ยถามหลังจากรับไหว้เสร็จ วิศรุตพยักหน้ารับ ยิ้มให้เจื่อนๆ เพราะยังรู้สึกตึงๆมึนๆ ชาๆ ที่แผล ท่าทางเขาน่าจะโดนเย็บไปหลายเข็ม
“ถ้าอยากจะกลับบ้าน ก็แจ้งเรานะคะ เพราะอาการคุณไม่เป็นอะไรมาก แผลที่แตกมาคุณหมอได้ยิ้มให้แล้ว อีกไม่นานก็คงจะสนิท”
พยาบาลสาวเอ่ยบอกยิ้มๆตามแบบฉบับคนใจดี
“ขอบคุณครับ ผมว่าผมจะขอกลับเลยก็ดี”
วิศรุตตอบรับ พยาบาลสาวแค่ยิ้มรับรู้ ก่อนหมอใหญ่จะเอ่ยกับคนไข้
“แผลของคุณเหมือนโดนตีด้วยของแข็งมา ไม่ทราบว่าคุณวิศรุตจะให้เราเตรียมหลักฐานผลการตรวจร่างกายให้หรือเปล่าครับ เผื่อจะใช้ฟ้องร้องคู่กรณี”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก ผมแค่หกล้มหัวฟาดพื้นมา ไม่ได้ไปมีเรื่องอะไรกับใคร ว่าแต่ คนที่พาผมมาที่นี่ยังอยู่มั๊ยครับ”
พยาบาลสาวกับนายแพทย์ใหญ่มองหน้ากันงงๆ เพราะต่างก็รู้ดีว่าแผลที่เพิ่งเย็บกันไป ยี่สิบกว่าเข็มเกิดจากอะไร แต่ในเมื่อคนเจ็บไม่มีประสงค์ที่จะเอาเรื่องคู่กรณี พวกเขาก็ไม่มีสิทธิไปวุ่นวายหรือก้าวก่าย
“คุณ ธนู กลับไปแล้วค่ะ”
พยาบาลสาวคนเดิมบอก วิศรุตฉงนขึ้นมา
“ธนู ธนูไหนครับ ไม่ใช่ปรมินทร์เหรอครับ ที่พาผมมาที่นี่”
หนุ่มใหญ่เอ่ยถาม
“เปล่านี่คะ ตามหลักฐานที่แจ้งทางเรา คุณธนู เป็นคนพาคุณวิศรุตมาที่นี่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
พยาบาลสาวยืนยันคำเดิม ก่อนจะถามถึงอาการฉงนของคนสงสัย
“ปะ เปล่าครับ”
วิศรุตบอก ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆอีกรอบ ก้มหน้าต่ำลงอย่างคนใช้ความคิด
ธนู คือใคร?
ภายใต้แสงไฟนีออนริมถนนยามค่ำคืน ปรมินทร์เดินกอดอกเดินเหม่อด้วยท่าทางเลื่อนลอย คนที่เดินข้างกายสังเกตเห็นจึงอดถามขึ้นมาไม่ได้
“ท่าทางดูไม่สบายใจเลยนะครับ”
ปรมินทร์หันมองหน้าคนถาม รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้า แต่ทว่าสายตากลับไม่ยิ้มตาม
“ผมเข้าใจความรู้สึกคุณนะปักษ์”
ธนู เอ่ยขึ้นอีก พลางยิ้มให้กำลังใจคนเดินเหม่ออย่างคนเข้าใจความรู้สึก มันเป็นการยากที่ใครซักคนจะตัดใจจากคนที่ตัวเองเคยรักเคยผูกพันด้วยอย่างสุดหัวใจ
ปรมินทร์ระบายอะไรๆให้เขาฟังจนหมดตอนที่ต่างฝ่ายต่างนั่งปรับทุกข์ให้กันและกันฟังในคืนนั้นตอนอยู่ริมหาด แม้ตอนสุดท้ายภายใต้หมู่ดาวระยิบ คนระบายความอัดอั้นตันใจจะปาดน้ำตาออกจากแก้ม หลังร้องให้จนตัวโยน แล้วบอกกับเขาว่าต่อไปจะเป็นคนใหม่ ที่เข้มแข็ง และพร้อมที่จะทวงคืนความเจ็บปวดที่วิศรุตได้ฝากเอาไว้ เขาเห็นใจและเข้าใจ เป็นใคร ใครก็คงจะแค้นที่อยู่ดีๆได้รับรู้ว่าคนรักของตัวเอง พร่ำเพ้อรำพันบอกรักใครก็ไม่รู้ที่นอนกกกอดกัน โดยไม่สนใจว่าตัวจริงของตัวเองจะอยู่จะเป็นยังไง หรือถ้าจริงๆแล้ว คนที่เป็นตัวสำรองคือคนที่เล่าเรื่องราวให้เขา อย่างนั้นคนเล่าเรื่องราวก็คงจะเจ็บปวดไม่ต่างกัน แต่ยังไงก็คงจะเจ็บน้อยกว่ากับการเป็นตัวจริงที่ถูกลืม
“น่าอายเนาะ ผมน่าจะเป็นฝ่ายปลอบโยนคุณ แต่คุณกลับเป็นฝ่ายมาปลอบโยนผมซะเอง ทั้งๆที่ปัญหาของผมมันเทียบไม่ได้เลยกับปัญหาของคุณ”
ปรมินทร์เอ่ยออกมาอย่างรู้สึกละอายที่ซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ไม่มิด ทำไมหนอหัวใจที่กล้าแกร่งตอนอยู่ต่อหน้าคนนึกแค้น กลับอ่อนล้าโรยรา หลังอยู่ห่างเจ้าตัว ยิ่งรับรู้ว่าฝ่ายนั้นโดนเย็บแผลไปมากกว่ายี่สิบเข็มจากฝีมือของตัวเอง ก็ยิ่งว้าวุ่นจนยากที่จะห้ามใจไม่ให้นึกห่วงไม่ได้
...แต่ยังไงก็ต้องห้าม!!
“อยากกลับไปเยี่ยมเขามั๊ย”
ธนูเอ่ยถามเมื่อเห็นอาการคนข้างกายเลื่อนลอยขึ้นไปอีก
“ป่านนี้ คนของเขาคงมาหากันแล้วมั้งครับ”
ปรมินทร์ตอบ หลอกตัวเองไม่ได้หรอกว่ารู้สึกเจ็บในใจขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงว่า ป่านนี้วิศรุตคงกำลังถูกดูแลเอาใจใส่จากคนรักเก่าอย่างอธิศรอยู่อย่างแน่นอนที่สุด
“ตกลงปักษ์ได้คำตอบหรือยังว่า นายอาร์มนั่น คบกับพี่วิชญ์ของปักษ์แบบไหน”
ธนูถามถึงความเป็นไปจากสิ่งที่เคยได้ยิน แต่ยังคลุมเครือ เพราะคนเล่าตอนนั้นยังไม่รู้อะไรแน่ชัดเหมือนกัน เจ้าตัวรู้แค่ว่าสิ่งที่โดนรุมกระทำจากคนสองคนมันเจ็บปวดซะจนกระอัก
“รู้แล้วครับ”
ปรมินทร์ตอบ ก่อนจะยิ้มสมเพชตัวเอง ที่รับรู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองก็เป็นแค่ส่วนเกินของชีวิตคนสองคนที่ยังตัดกันไม่ขาด มันเจ็บปวดซะยิ่งกว่าที่เคยคิดไว้เสียอีกว่า อธิศรเป็นแค่ของฉาบฉวย เป็นแค่ของเล่นระบายอารมณ์ใคร่ของคนไม่รู้จักพอ
เรื่องจริงที่รับรู้มันไม่ใช่อย่างนั้น อธิศร คงมีความสำคัญในใจวิศรุตมากกว่าเขา มันเป็นความจริงที่หัวใจต้องยอมรับ ยอมรับว่าตัวเองน่ะเองที่เป็นของเล่นชั่วครั้งชั่วคราวที่คนเล่นนึกเบื่อแล้วเหวี่ยงปาทิ้งลงถังขยะ ยิ่งตัวจริงของคนเหวี่ยงทิ้งกลับมา ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจว่าตัวเองไร้ค่ายิ่งถาโถมเข้ากระหน่ำให้ใจเจิ่งนองด้วยน้ำตา
“อธิศรเคยเป็นแฟนกับพี่วิชญ์มาก่อนหน้าผม”
ปรมินทร์บอกเสียงสั่นเมื่อเห็นคนเดินข้างกายตั้งใจฟัง
ธนูถึงกับถอนหายใจ หนุ่มใหญ่เอื้อมมือไปแตะไหล่คนเสียงสั่นแล้วตบเบาๆเป็นเชิงปลอบ
ขณะเดียวกันที่ทางด้านหลัง มีเสียงตะโกนโหวกเหวกและเสียงฝีเท้าวิ่งไล่กันมาอย่างกระชั้นชิด คนสองคนที่กำลังเดินคู่กันอยู่เอี้ยวตัวหันไปมอง
ปรมินทร์มองร่างคุ้นตาที่กำลังวิ่งตีคู่มากับใครอีกคนที่เขาไม่รู้จักมาทางที่เขากับธนูยืนอยู่ ข้างร่างที่กำลังวิ่งคู่กันมา เป็นกลุ่มชายฉกรรจ์สามสี่คนวิ่งตามมาอย่างท่าทางเอาเรื่อง
“ช่วยด้วย ครับช่วยด้วย”
คนที่ปรมินทร์ไม่รู้จักร้องเสียงดังเมื่อวิ่งมาถึงร่างเขา ปรมินทร์ไม่สนใจคนร้อง สายตาเจ้าตัวจ้องมองไปยังอีกคนที่เขารู้จักดี
วิ่งกระเซอะกระเซิงหนีใครกันมานะ นาย อธิศร
อธิศร ชะงักงัน ยืนนิ่งเหมือนโดนผีหลอก เมื่อเห็นแววตาวาวโรจน์ที่ปรมินทร์มองมาทางเขา สีหน้าเจ้าของแววตานั่นเรียบนิ่งสนิท แม้กิตติกรเพื่อเขาจะวิ่งไปเกาะตัวเข้าซ่อนด้านหลังร่างนั้นแล้วก็ตาม เจ้าของร่างยังยืนจ้องหน้าเขาอย่างไม่ไหวติง
“เฮ้ย คุณสองคนไม่เกี่ยวถอยไป”
หนึ่งในชายฉกรรจ์ทั้งสี่เอ่ยตวาดเสียงดังเมื่อวิ่งมาหยุดอยู่สมทบเผชิญหน้ากัน อธิศรได้สติหันไปมองอีกคนที่ยืนข้างๆมารเงินแสนอย่างปรมินทร์
..ไอ้เกย์ขี้วีนนี่มันคั่วใครได้ใหม่อีก ฝีมือใช้ได้นี่ ท่าทางจะคงคอนเซปหนุ่มใหญ่ ฐานะดี ดูสิ อีตาหน้าเข้มนี่ ดุภูมิฐานน้อยกว่าวิศรุตซะเมื่อไหร่...
เด็กหนุ่มนึกคิดในใจ ก่อนจะสะท้านไปทั้งร่างเมื่อได้มองสบตาคนที่ใช้สายตาพินิจ แววตาคมกริบนั่นช่างมีเสน่ห์ยั่วยวนเลือดในกายเขาซะเหลือเกิน
ปรมินทร์เหลือบมองธนูที่กำลังจ้องมองอธิศรตาไม่กระพริบ ท่าทางหนุ่มใหญ่รายนี้จะตกภวังค์ในรูปกายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของหนุ่มวัยกลัดมันอย่างอธิศรเข้าอีกราย
“เฮ้ย พวกมึงสองคน ตามพวกกูไปซะดีๆ”
กลุ่มชายฉกรรจ์ตะคอกขึ้นใหม่ ทำให้ธนูละสายตาจากร่างกำยำในเสื้อผ้าแฟชั่นเข้ารูปของคนที่มองเขาตาไม่กระพริบหนุ่มใหญ่หันไปสนใจกลุ่มคนตะคอกเอ่ยถามอย่างคนมีสติ ไม่ลนลาน
“มีอะไรกันเหรอครับ”
“บอกแล้วไง คุณสองคนไม่เกี่ยว ผมต้องการแค่ไอ้สองตัวนี่”
หนึ่งในนั้นเอ่ยตอบพลางตรงจะเข้าฉุดร่างอธิศรที่ยืนไร้คนกำบัง กิตติกรน่ะหรือซ่อนอยู่ข้างหลังปรมินทร์อย่างคนกลัวสุดขีด

pongsakron01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

tamia

สนุกมากครับ {:6_171:}

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

balllove23

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}

x2_man

ขอบคุณครับ สนุกมาก

pierce

งานเริ่มเข้ามาอีกรอบละ

minone

ขอบคุนคับ

arise

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

ไไม่อยากให้อาร์มได้กับธนู