++ ***ไฟรัก *** ++ @ 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

หนุ่มใหญ่เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินถอยหนีจากคนที่ทำจิตใจเขาวูบไหวอย่างช้าๆปรมินทร์มองตามคนที่เดินหนีเขาอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรงจนร่างนั้นลับสายตาหายเข้าไปในลิฟท์
“มันจบแล้วปักษ์ มันจบแล้ว”
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะพาตัวเองหายเข้าไปในห้องพัก พยายามไม่สนใจว่าคนที่เดินจากไปเมื่อครู่จะจากไปด้วยความรู้สึกใด
ตอนที่ 14
วิศรุตเข้าไปทำงานที่บริษัท โดยที่ไม่ลืมโทรไปเคลียร์กับแม่บ้านตัวเอง เรื่องที่เขารับอาสามาจัดการ
“ป้าณี จำหน้าคนร้ายได้ใช่มั๊ยครับ”
หนุ่มใหญ่ถามคนของตัวเองก่อนจะได้รับคำตอบจากฝ่ายนั้นว่าจำได้ จึงวางสายไปแล้วโทรหาน้องสาวที่บ้านเพื่อถามคำถามเดียวกันกับที่ถามหญิงชรา คำตอบที่ได้คือ น้องสาวจำได้เหมือนกันว่าใครที่เป็นคนที่เข้าไปทำให้แม่ตนเป็นลม
รูปถ่ายในกระดาษปริ้นสีถูกถือไว้ในมือ วิศรุตปิดเมลล์ตัวเองที่เพิ่งจัดการดึงไฟล์ภาพของปรมินทร์มาถือพินิจ ก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋าเอกสาร และลงมือทำงานตามปกติ
“ท่านประธานเรียกพบน่ะค่ะ คุณวิชญ์”
สาวสวยหน้าห้องเปิดประตูเข้ามาบอกเขาเมื่อเวลาไปซักพัก หนุ่มใหญ่เงยหน้าขึ้นมองคนบอก ก่อนใบหน้าคมคายนั่นจะพยักรับรู้
สาวสวยเดินออกจากห้อง หนุ่มใหญ่ผ่อนลมหายใจ ยกมือกุมขมับเมือรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาทั้งภายในเพราะความเครียด และภายนอกเพราะพิษบาดแผล
อธิศรติดต่อหาธนูเพื่อที่จะแสดงขอบคุณที่ธนูมีน้ำใจชุบชีวิตใหม่ให้กับตน ในขณะกิติกรอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะมีเจ้าหน้าที่ตำรวจมารวบตัวเขาไปโรงพักเพื่อสอบปากคำเมื่อไหร่ อธิศรเห็นท่าทีเพื่อนก็นึกรำคาญในความปอดแหก แต่ด้วยความเป็นเพื่อนจึงรับปากที่จะจัดการเบี่ยงเบนความผิดให้ แต่ตอนนี้ขอเวลาไปจัดการล่าเหยื่ออย่างธนูให้ติดเบ็ดซะก่อน เรื่องอีแก่ชราแม่บ้านวิศรุตนั่น ถ้าถึงหุตำรวจเมื่อไหร่ เขาจะแจ้นมาจัดการเอง ซึ่งมันคงจะไม่มีวันเป็นไปได้ อย่างวิศรุตน่ะเหรอจะยอมให้เรื่องที่เกี่ยวข้องกับปรมินทร์ถึงมือตำรวจ เกมนี้เขาอ่านทะลุปรุโปร่งตั้งแต่ตอนวางแผนแล้ว ป่านนี้สองคนนั่นจัดการฟาดฟันกันเองไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
เกย์หน้าโง่ กับ เกย์ขี้วีน เหมาะสมกันดีแท้ ขอให้พวกแกสนุกกับการถูกปั่นหัวกันซะให้หนำใจหึ หึ!!
ธนูยอมออกมาพบอธิศร อย่างน้อยในฐานะที่เขาเป็นเจ้าของเงินก้อนโตที่ปลดหนี้ให้เด็กหนุ่ม เขาก็อยากที่จะอบรมสั่งสอนให้เจ้าตัวรู้จักค่าของเงินให้มากขึ้น จึงนัดเจอในตอนเย็น
กิติกรขอตามออกมากับอธิศรเพราะไม่อยากที่จะอยู่คนเดียว อธิศรยอมให้ตามมา แต่ก็กำชับไม่ให้กิติกรเข้าไปวุ่นวายขณะที่เขากำลังสนทนากับธนู เรื่องอะไรเขาจะยอมให้ใครหน้าไหนเข้าไปเป็นก้างขวางคอเขาล่ะ โอกาสที่จะหว่านเสน่ห์ใส่เจ้าของกิจการจิวเวอรี่ไม่ใช่หาได้ง่ายๆ
กิติกรยอมเดินเตร่รอเพื่อนที่เข้าไปพบกับธนูภายในร้านร้านหนึ่งที่ธนูเป็นฝ่ายนัด ระหว่างที่รอ เผอิญสายตาเหลือบไปเห็นปรมินทร์เดินมากับใครที่ตนไม่รู้จัก แต่ดูท่าทางสนิทสนมกันดี จึงคิดที่อยากจะแก้แค้นคืนนั้น คืนที่โดนมองเหยียด ๆเด็กหนุ่มจึงตรงเข้าไปหาเป้าหมายทันที
“เฮ้ คุยกันหน่อยสิ”
อานนท์เป็นคนแรกที่หันไปตามเสียงทักก่อนปรมินทร์ สองคนนัดเจอกันตามปกติของทุกเย็น ปรมินทร์หันมองต้นเสียงอีกคน พอรู้ว่าเป็นใคร จึงไม่อยากใส่ใจให้เสียเวลา ชายหนุ่มจึงเอ่ยชวนเพื่อนข้างกายให้เดินหนีไปอีกทาง แต่คนที่เดินมาหาไม่ยอมให้ไปง่ายๆ จึงเอ่ยถากถางด้วยวาจา
“คุยกันหน่อยไม่ได้เหรอ ไอ้เป๋”
“เรียกใครเป๋น่ะคุณ”
อานนท์หันมาถาม ทั้งๆที่รู้ว่าไอ้คนแปลกหน้าคนนี้กำลังว่ากระทบเพื่อนเขา
“ไม่เกี่ยวกับมึงโว้ย”
กิติกรเอ่ยพลางผลักอกอานนท์จนเจ้าตัวเซนิดหน่อย ปรมินเห็นภาพนั้นจึงขยับตัวคิดจะเข้าไปเคลียร์กับคนก่อกวนให้รู้เรื่อง แต่คนถูกผลักอกห้ามไว้ เพราะกลัวมันจะเป็นเรื่องใหญ่
“หิวไม่ใช่เหรอปักษ์ เราไปกันเถอะ อย่ามีเรื่องเลย”
อานนท์คิดจะจูงแขนเพื่อนให้รีบเดินหนีตัวก่อกวนนี้ ลำพังเขา โดนผลักอกแค่นี้เขาไม่ถือสาซักเท่าไหร่ ถือซะว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน เพราะเขาไม่รู้จักกับไอ้ตัวก่อกวนนี่
“เฮ้ย กุบอกแล้วไงว่าไม่เกี่ยวกับมึง”
กิติกรเอื้อมมือไปกระชากแขนคนที่จะพาเป้าหมายเขาเดินหนี ก่อนจะยกหมัดชกเข้าเต็มใบหน้าเมือฝ่ายนั้นหันมา
อานนท์เซล้มคว่ำไปกับพื้น
“เฮ้ย หาเรื่องกันนี่”
ปรมินทร์ตวาดลั่นก่อนจะตรงเข้าพยุงเพื่อน กิติกรคิดจะเล่นงานทีเผลอ แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นผู้คนเริ่มมองและมีบางกลุ่มเริ่มวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ เด็กหนุ่มจึงได้แค่คาดโทษ
“ฝากไว้ก่อนเถอะพวกมึง กูตามจองเวรพวกมึงแน่”
เด็กหนุ่มกล่าวจบแล้วรีบวิ่งหนีไปก่อนที่คนกลุ่มนั้นจะมาถึงตัว
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
หนึ่งในกลุ่มที่วิ่งเข้ามาเอ่ยถาม พร้อมๆกับที่ปรมินทร์พยุงอานนท์ขึ้นมาได้ ชายหนุ่มมองเห็นรอยช้ำที่มุมปากเจ้าตัวก็โกรธจนตัวสั่น คิดจะผละวิ่งตามกิติกรไป แต่คนปากช้ำรั้งไว้
“ไม่เอาน่าปักษ์ แค่นี้ฉันไม่ตายหรอก”
อานนท์บอกเพราะไม่อยากให้เพื่อนเดือดร้อน ปรมินทร์มองหน้าอย่างขัดใจ ก่อนจะยอมตามที่ถูกขอร้อง
“เป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะครับ ไม่มีอะไร”
อานนท์สรุปเรื่องทุกอย่างให้คนที่เข้ามาถามเหตุการณ์ จนคนกลุ่มนั้นสลายตัวไป ปรมินทร์จึงโวย
“แกจะเป็นพ่อพระแม่พระทำไมเนี่ยอานนท์”
“เอาเหอะน่า ถือว่าฟาดเคราะห์”
อานนท์บอก เขาไม่อยากให้เพื่อนกลับไปในวงจรเดิมๆอีก ปรมินทร์สัญญาว่าจะใจเย็นลง เขาก็ไม่น่าที่จะเป็นต้นเหตุสุมไฟร้อนให้เกิดในใจเจ้าตัว เรื่องแค่นี้ไม่ร้ายแรงอะไรกับเขาเท่าไหร่ บอกแล้วไง เขาไม่รู้จักดไอ้ตัวก่อกวนนั่น
“โดนคนบ้าฟาดปากเนี่ยนะฟาดเคราะห์”
ปรมินทร์บอกอย่างหัวเสีย
“ตกลงไอ้นั่นมันคนบ้าเหรอ”
อานนท์พาซื่อหลงเชื่อ ปรมินทร์จึงต้องบอกที่มาที่ไปของ..คนบ้า...เมื่อซักครู่
“ไอ้นั่นมันไม่ได้บ้าหรอก ฉันรู้จักหน้ามัน แต่ไม่รู้จักชื่อมัน มันเป็นเพื่อนนายอธิศรนั่นมั้ง ฉันเคยเจอพวกมันอยู่ด้วยกัน พวกนี้ท่าทางมันจะกัดฉันไม่ปล่อย”
“อย่างนี้นี่เอง ดีนะเนี่ยที่ฉันห้ามแกไม่ให้มีเรื่องกับมันทัน ไม่งั้นเรื่องราวมันบานปลายแน่แกเอ้ย บอกตรงฉันรู้อย่างนี้แล้ว ฉันยิ่งอยากให้แกลืมเหตุการณ์นี้ซะ อย่าไปเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง เชื่อฉัน”
ปรมินทร์ถอนหายใจมองหน้าเพื่อน ในใจก็หวังเช่นกันว่าอะไรๆจะเป็นอย่างนั้น แต่คำกล่าวคาดโทษของไอ้บ้านั่นเมื่อครู่นี่สิ ทำเขาระแวงอยู่ลึกๆว่าเรื่องนี้คงไม่จบลงง่ายๆ
วิศรุตเดินคอตกไปยังรถคู่ใจ หลังโดนตำหนิติเตือนจากเจ้าของบริษัทว่าเขาทำงานไม่ได้เรื่อง ลูกค้ารายนั้นโทรมาสนทนากับคนติเตือนเขาด้วยตัวเอง ว่าเขาขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายได้ยังไง พูดจาวกไปวนมาอย่างกับคนไม่มีประสบการณ์
หนุ่มใหญ่พาตัวเองเข้าไปนั่งในรถอย่างอ่อนแรง ความเครียดที่ประดังเข้ามาในใจตอนนี้ทำให้เขาอยากที่จะได้กำลังใจจากใครซักคน คนๆนั้นคือใครกันนะ ปรมินทร์เหรอ ไม่สิ ตอนนี้ปรมินทร์เป็นของของธนูไปแล้ว เขาไม่มีสิทธิเรียกร้องในสิ่งที่ไม่รักษาไว้ให้ดีตอนอยู่ในมือ แล้วอธิศรล่ะ ใช่สิ เขายังมีอธิศร
โทรศัพท์มือถือถูกล้วงออกมาจากกระเป๋าและคนล้วงกำลังจะกดเบอร์ปลายสาย แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องชะงัก เมื่อปลายนิ้วมือกับหัวใจทำงานไม่ประสานกัน
วิศรุตวางโทรศัพท์ไว้บนเบาะข้างตัว เมื่อไม่สามารถหลอกตัวงเองได้ว่า ตอนนี้เขาต้องการกำลังใจจากปรมินทร์มากกว่าสิ่งอื่นใด หนุ่มใหญ่ทำใจไม่ได้ที่จะโทรศัพท์ไปหาอีกคนที่หัวใจไม่ต้องการ
คนที่ใครบางคนไม่ต้องการคุยจ้ออยู่กับเหยื่อจนหนำใจ พอมั่นใจว่าต่อมเสน่ห์ตนทำงานได้อย่างดีเช่นเคยจึงยอมปลีกตัวออกมา มองหาคนที่ตามมาด้วย
“กูอยู่นี่ไอ้อาร์ม”
กิติกรแสดงตัว ก่อนจะเล่าเหตุการณ์สะใจให้ฟัง อธิศรหัวเราะร่วนด้วยความปิติที่วันนี้ได้เห็นได้ฟังแต่เรื่องดีๆ การสนทนากับธนูเมื่อครู่ก็ดูราบรื่น ธนูเป็นผู้ใหญ่ที่ทำเขาหลงรักได้ภายในไม่กี่นาที และดูท่าทางฝ่ายนั้นก็เหมือนจะเล่นด้วยกับเขาซะจนเขาอดคิดไปไกลไม่ได้ถึงอนาคตสดใสที่รออยู่
ภายในร้านที่อธิศรเพิ่งเดินออกไป ธนูนั่งกอดออกอย่างคนใช้ความคิด ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆถึงใครบางคน
“ปักษ์ ถ้าวันนึงผมผิดคำพูดกับคุณ คุณจะโกรธผมมั๊ย”
วิศรุตเข้าไปหาแม่บ้านที่หมอยังคงให้นอนดูอาการที่โรงพยาบาล หนุ่มใหญ่เอ่ยรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเพื่อให้ฝ่ายนั้นสบายใจ ก่อนจะหยิบสิ่งที่ถือติดมือให้เจ้าตัวได้ดู
“เปล่าค่ะ ไม่ไช่คนนี้ที่บุกทำร้ายป้าเมื่อคืน”
คำตอบหลุดออกจากปากหญิงชราทันควันเมื่อเจ้าตัวได้เห็นโฉมหน้าคนที่อยู่ในรูปถ่ายที่วิศรุตเอาให้ดู พร้อมกับคำถามที่ว่า ใช่คนในรูปหรือเปล่าที่บุกทำร้ายนางเมื่อคืน
“ไม่ใช่คนนี้ แล้วใคร”
วิศรุตพึมพำ ลึกๆในใจแม้จะโล่งอกที่ปรมินทร์ไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่โดนกล่าวหา แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าใครกัน ที่ทำเรื้องเลวร้ายแบบนี้ได้
“ป้าก็ไม่ทราบหรอกค่ะคุณ เพราะป้าก็ไม่เคยเห็นหน้า รู้แต่ว่าเป็นเด็กวัยรุ่น ลักษณะรูปร่างและการแต่งกาย คล้ายๆกับเด็กหนุ่มที่เคยมาหาคุณวิชญ์แล้วป้าไม่ให้เข้าบ้านตามที่คุณวิชญ์สั่งไว้น่ะค่ะ”
หญิงชราแม่บ้านเอ่ยต่อ คนฟังนิ่งคิด คนที่เคยมาหาเขาที่บ้าน ก็ อธิศร น่ะสิ
....คราวหน้าคราวหลังอย่าอวดดีกับเพื่อนมัน.......
หนุ่มใหญ่หวนนึกถึงคำให้การของเจ้าทุกข์ ตอนฟื้นได้สติและเขาสอบถามเรื่องราว
เพื่อนมัน ใครกัน อธิศรเหรอ หรือว่า คนที่บุกบ้านเขากลางดึกคือเด็กหนุ่มคนนั้น คนที่อธิศรพาขึ้นรถเขา ใช่มันต้องใช่แน่ๆ แล้วนายนั่นมายุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตเขา หรือ มีใครอยู่เบื้องหลัง ใช่สิ ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้ คงเป็นใครไปไม่ได้ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ ถ้าไม่ใช่คนรักเก่าของเขา
“ผมจะเอาตัวคนผิดมาให้ป้าชี้ตัวให้ได้ครับป้าณี ป้าสบายใจได้”
คนคิดปะติดปะต่อเรื่องราวเอ่ยกับหญิงแม่บ้าน ก่อนจะพาตัวเองออกไปเพื่อจัดการอีกเรื่องที่ยังคาใจอยู่
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่คนนี้ที่บุกบ้านเรา”
วิศรุตฟังคำที่น้องสาวบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำด้วยอารมณ์ที่เบาหวิว รูปถ่ายใบที่ยื่นให้น้องสาวเป็นใบเดียวกับที่เขายื่นให้แม่บ้าน ปรมินทร์ ไม่ใช่คนระรานชีวิตคนรอบข้างเขา หนุ่มใหญ่ถอนหายใจอย่างโล่งอก
โล่งอกที่ปรมินทร์ ไม่ได้เลวร้ายผิดมนุษย์ โล่งอกที่ตัวเองไม่ทำอะไรโง่ๆ รุนแรงออกไป
“คิดอะไรอยู่เฮียวิชญ์”
น้องสาวเอ่ยถาม คงจะเห็นปฎิกิริยานิ่งงันของเขาน่ะแหละ
“เปล่า พี่แค่โล่งอก”
หนุ่มใหญ่เอ่ยก่อนจะผุดยิ้มที่มุมปากเมื่อรู้สึกสุขใจอยู่ลึกๆอย่างประหลาด
“โล่งอกอะไรคะ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

balllove23

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_192:}

pierce

รู้สึกดีที่งานเข่าอิพี่วิช
แต่คุณธนูท่าทางเป็นคนดี อย่าไป้สร็จอามมันนะ

minone

ขอบคุนคับ

tajarak

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

คิดว่าตัวเองฉลาด จะตายน้ำตื้นนะ

wiput

ขอบคุณครับ