++ ***ไฟรัก *** ++ @ 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
อธิศรไล่ต้อน เด็กหนุ่มทะนงตัวเองว่าไม่ได้โง่จนจับพิรุธใครไม่ได้แววตาของธนู ปิดบังซ่อนเร้นอะไรบางอย่างกับเขาไว้ชัดๆ
“โอเค พี่ถือว่านายฉลาดอาร์ม พี่ไม่ได้นัดกับลูกค้าหรอกพี่มีนัดกับเพื่อนร่วมรุ่น แล้วที่อาร์มมาหาพี่ถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือเปล่า”
ธนูยอมรับว่าพูดโกหก แต่หนุ่มใหญ่ก็ไม่ยอมบอกความจริงว่าตัวเองกำลังจะออกไปพบใคร
ตอนที่ 17
อธิศรมองหนุ่มใหญ่ตรงหน้าอย่างพอใจ คำพูดฝ่ายนั้นที่เขาได้ยินเมื่อครู่ช่างเปิดทางให้เขาดีแท้ เขามีเรื่องให้ช่วยแน่ ไม่งั้นเขาไม่มาถึงที่นี่หรอก
วิศรุตนั่งกระสับกระส่ายรอคนที่เขานัดเจอด้วยจิตใจที่ร้อนรน เลยเวลานัดมาเกือบชั่วโมง ทำไมธนูยังไม่มาอีก หนุ่มใหญ่ยอมเสียมารยาทโทรเข้าไปตาม เมื่อรู้สึกรออีกไม่ไหว
ภายในร้านอาหาร อธิศรนั่งเคาะโต๊ะอย่างคนใช้ความคิดว่าจะเริ่มต้นยังไงกับคนที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อส่งให้เขานั่งประจำโต๊ะเรียบร้อย เขาอ้อนวอนให้หนุ่มใหญ่รายนี้ยกเลิกนัดที่เจ้าตัวอ้างว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นได้สำเร็จ ต่อไปสิ่งที่เขาต้องทำคือสร้างละครขึ้นมาซักเรื่องโดยให้ปรมินทร์กับวิศรุตเป็นตัวร้าย ส่วนเขาขอรับบทเป็นคนดีที่กำลังโดนจ้องที่จะรุมรังแก แผนแบบนี้มันจะอ่อนไปมั๊ยนะ เอาเหอะ ไม่ลองก็ไม่รู้ เคยหลอกไอ้แก่วิศรุตมาได้แล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้จะเปลี่ยนหลอกเหยื่อรายใหม่บ้างจะเป็นไรไป ไม่มีอะไรที่จะต้องสียแล้วนี่ ไอ้ธนูนี่ก็ดูท่าจะฉลาดน้อยไม่ต่างจากไอ้วิศรุตนักหรอก เกย์แก่ๆ มีเงินเหลือใช้ มันก็ต่างตัณหากลับกันทั้งนั้น ใช้เสน่ห์เด็กหนุ่มวัยกลัดมันโรมรันมันซักตั้งจะเป็นไรไป
ธนูนึกหงุดหงิดที่ปลีกตัวออกมาจากอธิศรเพื่อที่จะโทรชี้แจงเรื่องที่เขาอาจไปตามนัดช้ากับวิศรุตแต่ดันลืมโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะที่ส่งให้อธิศรนั่งคอย หนุ่มใหญ่ละล้าละลัง ว่าจะเอายังไง สุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลย คาดว่าอธิศรคงจะคุยอะไรกับเขาไม่นาน หลังแยกกันเขาค่อยไปตามนัดแล้วอธิบายเหตุผลให้คนรอฟังก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร เขาเชื่อว่าวุฒิภาวะฝ่ายนั้นมีมากพอที่จะเข้าใจเรื่องแค่นี้
“คุณธนู ขอโทษนะครับที่ต้องโทรตาม แต่คุณออกมาหรือยังครับ”
วิศรุตเอ่ยทักทันทีที่ปลายสายมีเสียงสัญญาณกดรับ โดยหนุ่มใหญ่หารู้ไม่ว่าคนที่เขากำลังพูดด้วยไม่ใช่เจ้าของเครื่องที่เขาโทรเข้าไป แต่เป็น คนที่เขาคิดจะจัดการต่างหากล่ะที่กำลังถือโทรศัพท์แนบหูพลางแสยะยิ้มอย่างกำลังสาแก่ใจ
“ว่าไงที่รัก ขอโทษด้วยนะที่ตอนนี้พี่ธนูอาจไปหาพี่ไม่ได้”
วิศรุตถึงกับตกใจเมื่อได้ยินน้ำเสียงเย้ยหยันที่ตอบกลับมาเมื่อครู่ เป็นไปไม่ได้ นี่เขาช้ากว่า อธิศรเหรอ ไม่น่าเลยจริงๆ
“อาร์ม นั่นอาร์มใช่มั๊ย คุณธนูอยู่ไหน พี่ต้องการคุยกับเขา”
หนุ่มใหญ่เอ่ยออกไปทันควันเมื่อตั้งสติได้ ได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะเย้ยหยันเขาก็แทบคุมอารมณ์ไม่ไหว ยิ่งพอฝ่ายนั้นเอ่ยออกมาว่ากำลังอยู่กับธนูที่ไหน ทำเอาใจเขาแทบระเบิด
“พี่ธนูคงลุกมาคุยกับพี่ไม่ไหวหรอกพี่วิชญ์ เพราะเราสนุกกันไปหลายยก ตอนนี้นอนหมดแรงแผ่อยู่ข้างๆผมเอง รู้อะไรมั๊ย ลีลาพี่ธนู เด็ดกว่าพี่เป็นไหนๆ และถ้าเขาตื่นขึ้นมา ผมก็คงต้องขอฟัดกับเขาอีกซักยกสองยก ถึงตอนนั้นผมไม่รู้นะว่าพี่เขาจะยังมีแรงคุยกับพี่อีกหรือเปล่า อ้อ นี่นัดกันไว้ใช่มั๊ยเนี่ย ตายล่ะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่เองก็แอบติดใจพี่ธนูเหมือนกัน เอาไว้ให้ผมดื่มด่ำกับพี่เขาให้หนำใจก่อนนะ ผมจะโยนต่อให้พี่ อ้อถ้าพี่จะโยนต่อให้ไอ้ปรมินทร์ก็ช่วยแจ้งผมนิดนึงนะ เพราะพี่เขาเป็นของผมแล้ว”
“เก็บเอาความคิดอุบาทๆของนายไว้ใช้กับตัวเองเถอะอธิศร พี่จะบอกให้นะ ที่พี่นัดเจอ ธนู พี่ไม่ได้พิศวาสอะไรเขาเลยอย่างที่นายเข้าใจ ที่พี่นัดเจอเขาก็เพื่อจะแฉพฤติกรรมชั่วๆของนายต่างหากล่ะ แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะสายไป นายนี่มันชั่วจริงๆให้ตายสิ”
“เชิญเลยครับ จะด่าจะว่าอะไรผมก็เชิญ คนกำลังมีความสุขอย่างผมจะถือว่าหมามันเห่าให้ได้ยินก็แล้วกัน แค่นี้นะครับ ไอ้แก่”
อธิศรวางสายลงอย่างสะใจ แค่ออกอุบายนิดๆหน่อยๆแค่นี้ เขาก็ได้รู้ว่า จริงๆแล้วธนูกำลังจะไปเจอใครและคุยเรื่องอะไรกับฝ่ายนั้น
“นึกเหรอว่าจะทันคนอย่างไอ้อาร์ม”
เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิในการเป็นผู้ถูกล่าที่เหนือชั้น ในเมื่อเขารู้เกมรู้ทางแล้วทั้งหมด การสร้างเรื่องตบตาธนู มันจะไปยากอะไร!
ปรมินทร์ตัดสินใจใช้เวลาว่างที่มีเหลือเฟือไปเดินเล่นซื้อของตามลำพัง หลังขับรถวนรอบเมืองแล้วไม่รู้จะไปไหนดี จะกลับไปอยู่ในห้องคนเดียวก็เบื่อที่จะฟุ้งซ่าน
เข้าร้านโน้น ออกร้านนี้ จนเหนื่อยแต่ก็ใช่ว่าคนเดินเข้าเดินอกจะมีอะไรติดไม้จติดมือมาซักชิ้น ในใจก็เริ่มเบื่อๆเซ็งๆกับการใช้ชีวิตอยู่อย่างคนไร้ค่าไปวันๆ แผลที่เท้าก็หายแทบจะเป็นปกติแล้ว หลังจากวันนี้ไปเขาต้องหางานทำแล้วสิ จะได้หายเซ็งหายเบื่อจากเวลาว่างที่ชักจะมีจนเกินความต้องการ
คนนึกคิดชะงักเท้าที่กำลังเดินเมื่อสายตามองไปเห็นคนคนหนึ่งที่กำลังเดินหน้าเครียดอยู่ตามลำพังไม่ใกลสายตา หัวใจสั่งให้ชายหนุ่มคิดจะเดินหนีให้ใกลเมื่อคนๆนั้นที่มองเห็นคือคนที่ทำให้ใจแอบเหงายามค่ำคืน แต่ทว่าร่างกายกลับทำตามที่หัวใจสั่งไม่ทัน เมื่อคนที่หัวใจคิดอยากหนีหันมาเห็นเข้าพอดี สายตาเจ้ากรรมก็ดันมองไปสบฝ่ายนั้นซะด้วยสิ
วิศรุตชะงักเล็กน้อยเมื่อจู่คนที่หัวใจเฝ้าถามหาได้มายืนตัวเป็นๆ อยู่ตรงหน้า หนุ่มใหญ่ไม่รอช้าที่จะรีบเดินเข้าไปหาเมื่อเห็นแล้วว่าฝ่ายนั้นกำลังจะเดินหนีเขาไป
ปรมินทร์ผงะเล็กน้อยขณะที่กำลังจะรีบเดินหนีให้พ้นรัศมีสายตาคนที่ทำท่าว่าจะเดินมาหาเขาเมื่อทางที่เลือกจะเดินหนีดันเป็นทางที่กลุ่มคนกลุ่มใหญ่กำลังเดินมา ชายหนุ่มหันกลับเพื่อเปลี่ยนทิศทาง แต่จังหวะที่หันกลับมาก็ต้องผงะรอบสองเมื่อคนที่หัวใจสั่งให้หลบเข้ามาประชิดตัวจนแก้มเกือบจะชนแก้ม ถ้าไม่ติดว่าฝ่ายนั้นตัวสูงกว่าเขานิดหน่อย
คนตัวเตี้ยกว่านิดหน่อยถอยตัวออกห่างจากคนตัวสูง เมื่อรู้สึกว่าอยู่ใกล้ชิดกันเกินไปจนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆจากฝ่ายนั้น คนถูกถอยหนีรู้สึกน้อยใจนิดๆที่คนข้างหน้าถอยห่างออกไปแบบนั้น แต่ก็ฝืนถามยิ้มๆออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก
“มาเที่ยวเหรอปักษ์”
ปรมินทร์ไม่ตอบคำถามนั่น ทั้งๆที่ใจอยากจะพูดกับคนถามเหลือเกิน แต่ก็พูดไม่ออกแม้ซักคำ จึงใช้สายตาเท่านั้นสื่อแทนความรู้สึก
วิศรุตก้มหน้าหลบเมื่อละอายต่อสายตาที่คนตรงหน้ามองมา หนุ่มใหญ่สังเกตเห็นบางอย่างที่กลับมาเหมือนเดิมจึงเงยหน้าขึ้นเอ่ยใหม่
“ตัดไหมเย็บแล้วเหรอ”
ปรมินทร์พยักหน้าแทนคำตอบ คนถามจึงยิ้มเจื่อนๆยกมือขาวขึ้นจับที่แผลตัวเองเอ่ยขึ้นอีก
“อีกไม่กี่วันพี่ก็คงต้องตัดเหมือนกัน”
ปรมินทร์มองตามมือขาวสะอาดนั่น รู้สึกผิดและเสียใจอยู่ลึกๆกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำไว้ตอนที่ไฟรักกลับกลายเป็นไฟแค้น และตอนนี้ล่ะ ไฟแค้นที่มีจะมอดดับกลับกลายมาเป็นไฟรักที่ลุกโชติช่วงดังเดิมได้หรือเปล่านะ ไม่สิ มันต้องเกิดขึ้นไม่ได้ อย่าลืมสิหัวใจ ว่าเจ้าต้องเจ็บปวดทุรนทุรายขนาดไหน กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ อย่าใจอ่อนกับคนตรงหน้า อย่ายอมให้เขากลับมามีอิทธิพลเหนือจิตใจได้อีก นายต้องทำได้ปรมินทร์ นายต้องทำได้
คนสั่งหัวใจคิดจะเดินหนีเมื่อไม่อยากให้ความอ่อนแอแทรกเข้ามาในความรู้สึกแม้ซักวินาที การอยู่ไกลคนตรงหน้า ไม่พบไม่เจอ ไม่พูดจา น่าจะเป็นการปลอดภัยที่สุดสำหรับหัวใจที่กำลังสับสนตอนนี้ แต่ทว่าชายหนุ่มก็ได้แค่คิดเมื่อร่างกายที่กำลังจะทำตามคำสั่งหัวใจต้องชะงักกับคำพูดประโยคนี้ของคนที่นึกอยากจะหนี
“ขอให้พี่ได้มีเวลาอยู่กับปักษ์ซักวันได้มั๊ยครับ”
วิศรุตเอ่ยออกไปแล้วก็รู้สึกละอาย นึกหวนคืนตอนที่ปรมินทร์เคยอ้อนวอนขอเวลาเขาวันแล้ววันเล่า แต่เขาไม่เคยใส่ใจก็ยิ่งเจ็บแปลบขึ้นมาจนใจสั่น กลัวเหลือเกินว่าปรมินทร์จะทำกับเขาแบบนั้น เขาไม่ได้ต้องการอ้อนวอนขอคืนดี แต่เมื่อมีโอกาสได้อยู่กันสองต่อสองแบบนี้ เขาก็อยากที่จะทำหน้าที่ของคนรักที่เขาเคยหลงผิดไปทำกับคนอื่นจนลืมเจ้าตัว แม้จะรู้ว่าวันนี้มันอาจจะสายไป แต่ถ้าเขาไม่มีโอกาสทำวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาจะได้เจอ ได้พูดคุยกับคนตรงหน้าอีกเมื่อไหร่ เพราะถ้าเขาจัดการอธิศรไปให้พ้นทางธนูได้แล้ว เขาก็คงไม่กล้าบากหน้ามาเจอคนรักที่แสนดีคนนี้อีก เขาจะปล่อยให้ธนูดูแลคนๆนี้แทนเขา เพราะเชื่อว่าฝ่ายนั้นคงทำหน้าที่ตรงนี้ดีกว่าเขา และที่สำคัญ ปรมินทร์คงจะยินดีรับน้ำใจจากฝ่ายนั้นมากกว่าน้ำใจจากเขาอย่างแน่นอน.
อธิศรโทรตามตัวกิติกรออกมาพบเมื่อทะนงว่าตัวเองจัดการสร้างเรื่องตบตาธนูได้แล้ว หนุ่มใหญ่รายนั้นนั่งฟังละครเรื่องเด็ดที่เขาลงมือเขียนบทกำกับ และตีสีหน้าแสดงเองอย่างเงียบขรึม ไม่มีข้อคัดค้าน ไม่มีข้อโต้แย้งออกมาจากคนๆนั้น จะมีก็แค่เพียงคำถามสองสามข้อเท่านั้นที่เอ่ยถามเขา ขณะที่เขาเล่าเหตุการณ์ แต่นั่นมันไม่ลดความมั่นใจเด็กหนุ่มอย่างเขาให้เหลือน้อยได้หรอก ยังไงเขาก็มั่นใจเหลือเกินว่าละครเรื่องเด็ดที่เขาสร้างขึ้นจะประสบความสำเร็จอย่างท่วมท้น
“พี่ธนู พี่ต้องช่วยผมนะ ตอนนี้ผมกำลังโดนราวีจากพี่วิชญ์และก็นายปรมินทร์ ผมไม่มีทางไปแล้ว จึงอยากให้พี่ธนูช่วย พี่รู้ใช่มั๊ยว่าสองคนนั้นกำลังคบหากันอยู่ และเริ่มมีปัญหากัน พี่ธนูจำคืนนั้นได้มั๊ย คืนท่ำมีเรื่องชกต่อยกับพี่วิชญ์ ผมว่าแล้วเรื่องมันต้องเป็นแบบนั้น ตอนที่เราหนีจากไอ้พวกนักเลงที่ตามทวงหนี้ผมแล้วไปเจอสองคนนั้นเขาคุยกัน ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคืนนั้นปรมินทร์โกรธผมมาก เขาคิดว่าผมพาพี่ธนูไปเจอเขาคุยอยู่กับคนรัก คือเหมือนกับว่าผมทำลายแผนที่เขาเอ่อ กำลังคิดจะจับปลาสองมือ ปรมินทร์น่ะ ชอบคบคนมีฐานะ เพื่อยกระดับชีวิตตัวเอง อย่างที่ผมเคยบอกพี่ธนูน่ะแหละ ว่าผมกับพี่วิชญ์เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน ผมรู้ทุกอย่างแหละเกี่ยวกับเล่ห์กลของปรมินทร์ที่คิดจะจับพี่ชายผม แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะจับพี่ธนูอีกมือนึง จากวันนั้นพี่รู้มั๊ยว่าเกิดอะไรขึ้น สองคนนั้นทะเลาะกันรุนแรง ปรมินทร์ก็โทษผมว่าผมเป็นสาเหตุ หาว่าผมหาเรื่อง พี่วิชญ์เองก็โง๊โง่ หลงเชื่อคู่ขาทุกคำ พาลมาว่าผมเสียๆหายๆ บอกให้ผมเลิกยุ่งกับชีวิตส่วนตัวเขา ผมเองก็ไม่โกรธพี่วิชญ์หรอก ผมเข้าใจว่าที่พี่วิชญ์ทำมาทั้งหมดเพราะโดนเป่าหู แต่กับปรมินทร์นี่สิ ท่าทางจะอาฆาตแค้นผมไม่เลิก คิดดูละกันวางแผนเข้าไปก่อกวนที่บ้านพี่วิชญ์แล้วแอบอ้างเอาชื่อผมไปใช้ หนำซ้ำบุกเข้าทำร้ายแม่บ้านพี่วิชญ์จนสลบเพื่อสร้างเรื่องว่าผมเป็นคนทำ ไม่รู้ว่ามันไปทำแผนอีท่าไหน ให้แม่บ้านคิดว่าคนที่ตบตีนางจริงๆเป็นผม แถมพี่วิชญ์ก็เชื่ออีก เนี่ย พี่วิชญ์ขู่จะแจ้งความผม จะเอาเรื่องผมให้ถึงที่สุด ไอ้ผมก็ไม่เคยเจอเรื่องพวกนี้ก็กลัวเหมือนกันไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครได้ ผมไม่อยากเสียอนาคตเพราะเรื่องโกหกของปรมินทร์ พี่ธนู พี่ต้องช่วยผมนะ ผมไม่รบกวนพี่มากหรอก ผมขอให้พี่แค่ยืนยันว่าในวันที่เกิดเหตุผมอยู่กับพี่ นะครับ นะครับ ถือว่าผมขอร้อง ผมกลัวจริงๆ ผมไม่มีพยานยืนยันได้เลยว่าวันนั้นผมอยู่กับใคร พี่วิชญ์ท่าทางจะแค้นผมมาก ผมกลัวจริงๆ ผมไม่ที่พึ่งแล้ว พี่ธนูต้องช่วยผมนะครับ “
เด็กหนุ่มนึกถึงละครฉากนั้นทีไรก็ยิ้มกริ่มได้ทุกครา ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าตอนนั้นเขาจะบีบน้ำตาได้อย่างมืออาชีพ!!!!
ทางด้านธนู หนุ่มใหญ่ปิดอีเมลล์ฉบับที่อ่านจบลงหลายรอบ เขากลับเข้าร้านมาจัดการเปิดอ่านทันทีหลังจากที่แยกกับอธิศร เจ้าของอีเมลล์ส่งข้อความแจ้งเขาทางมือถือ ขณะที่เขาสนทนาอยู่กับอธิศรว่าถ้าเขาไม่เปิดอ่านเมลล์ฉบับนี้ เขาอาจจะเสียใจกับการกระทำของตัวเอง หนุ่มใหญ่ใช้นิ้วมือเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพึมพำออกมา
“ปักษ์ ผมคงต้องผิดคำพูดกับคุณจริงๆแล้วล่ะ”
ส่วนคนถูกเอ่ยถึง ชายหนุ่มนั่งเงียบมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน ไม่รู้เขาควรจะมีความสุขหรือยินดีกับสิ่งที่ฝ่ายนั้นกำลังทำดีหรือไม่ เขายอมตามวิศรุตเข้ามานั่งในร้านอาหารที่เจ้าตัวเป็นคนเลือก เขาไม่อยากจะคิดหรอกว่าวิศรุตพยายามเอาใจเขาโดยการเลือกร้านที่ดูดีติดหรูแบบนี้
อาการที่วิศรุตคอยถามไถ่ให้ความสำคัญกับเขา ทำให้ปรมินทร์รู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆแทนอาการยินดี ชายหนุ่มนึกน้อยใจที่การกระทำแสนดีจากวิศรุตที่เห็นตอนนี้ มันต้องแลกมาด้วยหยดน้ำตาและลิ่มเลือดของเขา ทำไมหนอ ทำไมวิศรุตไม่เต็มใจดูแลเขาก่อนที่เขาจะเจ็บกายเจ็บใจเพื่อเรียกร้องสิ่งนี้มา มาทำดีตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ
วิศรุตเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าเมื่อรู้สึกว่าฝ่ายนั้นเหมือนจะจ้องเขาอยู่เนิ่นนานตั้งแต่ที่เขารับเมนูอาหารมาเปิดดู ชายหนุ่มพอจะรู้ความคิดเจ้าตัวว่ากำลังรู้สึกเช่นไร เขาเองก็เสียใจและละอายที่เพิ่งมาสำนึกตัวได้ตอนนี้ เมื่อก่อนเขาเคยจะสนใจคนตรงหน้าเท่าไรกันล่ะ จะกินอะไรจะสั่งอะไร เขาไม่เคยถามไม่เคยมีความเห็น นอกเสียจากออกคำสั่งว่าเป็นไปได้อย่าเอาอาหารที่เขาไม่ชอบมาวางบนรวมบนโต๊ะนั่นคืออาหารที่เป็นรสจัด เขาเองก็รู้หรอกว่าเป็นอาหารที่เจ้าตัวชอบ ใช่สิ นี่ไงล่ะ สิ่งที่จะพิสูจน์ว่าเขาจริงใจกับการเอาใจใส่คนๆนี้เพียงไร
ตอนที่ 18
ปรมินทร์มองอาหารที่ถูกนำมาวางบนโต๊ะอย่างนึกแปลกใจ ชายหนุ่มไม่ปฎิเสธหรอกว่าแต่ละอย่างมันเป็นอาหารที่เขาโปรดปราน แทบจะหมดโต๊ะเป็นอาหารรสจัดแทบทั้งนั้น
“พี่ไม่รู้นะว่าปักษ์จะคิดยังไง แต่พี่ยอมรับว่าพี่ไม่เคยเอาใจใส่ปักษ์ในข้อนี้ อาหารนี่ปักษ์ก็รู้ว่าพี่ทานไม่ได้ พี่สั่งมาให้ปักษ์”
คนสั่งอาหารบอกเล่าความรู้สึก ปรมินทร์รับฟังเงียบๆ ก่อนจะทำอะไรเพื่อพิสูจน์ความจริงใจจากคนบอกความรู้สึก ชายหนุ่มใช้ช้อนกลางตักอาหารบางอย่างที่เขารู้แล้วว่ารสชาติมันเผ็ดร้อนเพียงไร เปล่าหรอก เขาไม่ได้ตักใส่จานข้าวตัวเอง แต่เขาเลือกที่จะตักใส่จานข้าวของคนตรงหน้า วิศรุตมองสบตาปรมินทร์ด้วยความรู้สึกตกใจปนอึ้ง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนที่ตักอาหารสีสันน่ากลัวนั่นให้เขาเพราะอะไร ปรมินทร์ไม่ได้ต้องการเอาใจเขา เขารู้ดี อาหารที่โดนตักให้นี่ ถ้าเขาเอาเข้าปากไป รับรองได้ว่าโรคเก่ากำเริบได้อย่างแน่นอน หนุ่มใหญ่รู้ว่าปรมินทร์คงต้องการอย่างนั้น เพราะฝ่ายนั้นรู้ดีว่าเหตุใดที่เขาไม่ทานอาหารรสจัด
“ต้องการแบบนี้จริงๆหรือปักษ์”
หนุ่มใหญ่ถาม รู้สึกสะท้านนิดๆกับคำตอบที่ตอบกลับมา
“ผมจะได้รู้ไงว่าสิ่งที่พี่กำลังทำให้ผม มันออกมาจากใจพี่จริงๆ”
สองสายตาประสานกันเนิ่นนาน วิศรุตถึงกับน้ำลายฝืดคอเมื่อเห็นสายตาแน่วแน่จากคนตรงหน้า
“ก็ได้ครับ ถ้าปักษ์ต้องการแบบนั้น”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

balllove23

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณมากครับ{:6_176:}{:6_176:}

minone

ขอบคุนคับ

tajarak

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

แล้วมันจะย้อนเข้าหาปักษ์