++ ***ไฟรัก *** ++ @ 24

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“กูจะทำให้หน้ามึงเละเป็นศพเลยคอยดูไอ้ปรมินทร์”
คนถืออาวุธขู่กรรโชกก่อนจะเงื้อมือที่ถืออาวุธเตรียมเหวี่ยงลงใส่ใบหน้าคนที่นอนดิ้นอยู่ข้างล่างเด็กหนุ่มปล่อยแรงเหวี่ยงลงมาสุดแรงเกิดกะว่ายังไงถ้าสิ่งที่อยู่ในมือตอนนี้โดนเหยื่อที่อยู่ข้างล่างรับรองได้ว่าฝ่ายนั้นต้องดับดิ้นไปกับความเจ็บปวดอย่างแน่นอน
ปรมินทร์หลับตารับชะตากรรมที่คิดว่ามันคงจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่วินาที เพราะร่างกายโดนคู่ต่อสู้ล็อคไว้ไม่ให้ขยับหลบอะไรได้แต่พอผ่านไปหลายวินาที ชายหนุ่มก็ต้องจำใจลืมตาขึ้นมองเมื่อไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นกับใบหน้าตนสิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาเข้าใจว่าทำไมเขาถึงรอดจากเงื้อมืออธิศรได้หวุดหวิด
ธนูนั่นเองที่กำลังเข้ายื้อยุดฉุดโคมไฟขนาดเขื่องนั่นออกจากมืออธิศร
“ปล่อยกูนะโว้ย กูจะฆ่าไอ้นี่”
อธิศรโวยวายอย่างบ้าคลั่ง ไม่ยอมให้อาวุธหลุดมือไปได้ง่ายๆ ธนูเองก็ออกแรงแย่งสุดกำลังเช่นกัน
“ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยอาร์มหยุดบ้าคลั่งซะที”
“ก็มันวอนมันแส่เองนี่ มันทำร้ายผมก่อนไม่เห็นเหรอ”
“แต่อาร์มก้ไม่น่าที่โหดร้ายขนาดเอากันถึงตายขนาดนี้นี่”
ปรมินทร์มองภาพสองคนโต้เถียงกันอย่างใช้ความคิดว่าจะทำยังไงให้ร่างกายตัวเองเป็นอิสระจากการโดนทับ จังหวะที่คิดอยู่ สิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
อธิศรจับเอาโคมไฟฟาดเข้าที่ขมับธนูทันทีที่ธนูอ่อนแรงแย่ง ร่างหนุ่มใหญ่เซล้มหมดสติจมไปกับกองเลือดที่เริ่มไหลออกมา
ปรมินทร์ตกใจกับภาพที่เห็น ธนูได้เลือดขนาดนี้ เขาจะนอนให้อธิศรเป็นต่อแบบนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด
อธิศรพอจัดการกับคนที่เขามาขวางทางสิ้นฤทธิ์ลงก็หันมาเตรียมจะจัดการคู่อริตัวจริงต่อ แต่เด็กหนุ่มก็ต้องตกใจหน้าหงายเมื่อหันมาทางเหยื่อเพื่อจัดการ แต่เหยื่อชิงจัดการเขาก่อนซะเอง
ปรมินทร์ยกมือข้างที่เป็นอิสระจากการที่คนทับไว้เผลอปล่อยไปยื้อยุดฉุดกระชากโคมไฟกับคนที่เพิ่งสลบไปเมื่อครู่ขึ้นฟาดสวนเต็มแรงใส่ใบหน้าคนทับ จนฝ่ายนั้นหน้าหันตัวผงะไปเล็กน้อย คนฟาดรู้สึกถึงอิสรภาพที่โดนปล่อยไปครึ่งตัว จึงออกแรงเฮือกสุดท้ายผลักคนพันธนาการให้พ้นจากร่างกาย พอทำสำเร็จ อวัยวะเบื้องล่างเป็นอิสระได้อย่างใจ ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะยกฝ่าเท้าขึ้นถีบเข้ายอดอกคนที่กำลังจะตั้งตัวต่อต้านเขา
อธิศรจุกแน่นไปทั้งทรวงจากแรงถีบของปรมินทร์เมื่อครู่ ร่างของเขาถึงกับเซถลาล้มไปกองกับพื้น อาวุธหลุดออกจากมือ เด็กหนุ่มยื้อกำลังเอื้อมมือคิดจะไปหยิบจับอาวุธกลับมา แต่แล้วก็ไม่ทันการ เมื่อสายตามองเห็นปลายเท้าของคนที่ถีบยอดอกเขาเมื่อครู่ เตะของสิ่งนั้นกระเด็นไปอีกทาง
ปรมินทร์พอลุกมาเตะโคมไฟให้พ้นมืออธิศรได้ ชายหนุ่มก็ไม่รีรออะไรให้เสียเวลาอีก ปลายเท้าข้างที่เตะโคมไฟทิ้งเมื่อซักครู่ย้ายมาจัดการเตะเข้าซี่โครงคนที่นอนแหงนมองหน้าเข้าอยู่เต็มเหยียด
อธิศรหมดฤทธิ์นอนงอตัวด้วยอาการจุกเสียด ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งร่างกายจนน้ำตาเล็ด แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ใส่ใจ
ปรมินทร์เห็นอาการร่อแร่ของอธิศร ชายหนุ่มกลัวว่าเจ้าตัวจะหมดลมสลบไปซะก่อนจะนั่งลงกระชากคอเสื้อขึ้นมากตะคอกถามถึงคู่แค้นอีกคน
“บอกฉันมาว่าคู่ซี้เลวๆของแกอยู่ไหน”
อธิศร ไม่มีแรงที่จะตอบแต่ก็มีแรงที่จะส่ายหน้าเป็นเชิงไม่บอก ปรมินทร์เห็นดังนั้นจึงจัดการขั้นเด็ดขาดเพื่อเค้นเอาที่อยู่ของคนที่ร่วมซ้อมอานนท์อีกคนให้ได้
ฝ่ามือชายหนุ่มข้างหนึ่งฟาดซ้ำลงบนใบหน้าคนปากแข็งอีกรอบจนเจ้าตัวหน้าหันเลือดซึมออกมาอีก
“แกจะบอกหรือไม่บอก”
คนฟาดตวาดถามขึ้นใหม่ คราวนี้คนโดนฟาดหันมามองหน้าช้าๆก่อนจะจัดการบ้วนน้ำลายผสมเลือดสาดใส่หน้าคนถามเป็นเชิงท้าทาย ว่าไม่เกรงกลัวต่อความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้น
ปรมินทร์หลบน้ำลายปนเลือดที่อธิศรพ่นใส่ใบหน้าได้ทัน ชายหนุ่มถึงกับเลือดขึ้นหน้า ถึงขนาดนี้แล้ว อธิศรยังไม่สิ้นฤทธิ์อีก ดี อยากเจ็บตัวเขาก็จะสนองให้
คนเลือดขึ้นหน้ายกมือตบซ้ำลงไปบนใบหน้าคนอวดดีอีกสองฉาดติด และกำลังจะยกฟาดอีกเป็นครั้งที่สาม แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเลือดไหลกลบปากฝ่ายนั้นแล้ว ชายหนุ่มจึงลดมือลงผลักร่างบอบช้ำนั้นให้นอนราบไปกับพื้นส่วนตัวเองลุกขึ้นยืนมอง เลือดสกปรกของไอ้นี่ จะมาแปดเปื้อนเนื้อตัวเขาไม่ได้เด็ดขาด
“คราวนี้แกจะบอกฉันได้หรือยังว่าเพื่อนแกอีกคนอยู่ไหน”
คนยืนมองเอ่ยถามใหม่ เมื่อเห็นคนนอนรวยรินเงียบอีกจึงยกเท้าทำท่าจะกระทืบซ้ำ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ ก็ต้องวางเท้าลงที่เดิม เมื่อคนข้างล่างยอมเอ่ย
“กะ กู บะ บอกให้ก็ดะได้”
อธิศรพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะช้ำระบมจากการกระทำของปรมินทร์เมื่อซักครู่ไปทั้งร่าง
เด็กหนุ่มยอมบอกว่ากิติกรกบดานอยู่ที่ไหน ปรมินทร์สอบทางข้อมูลจนละเอียด พอได้เส้นทางที่จะไปจัดการกับอันธพาลอีกคนได้จึงคิดจะผละออกจากห้อง แต่แล้วก็ต้องอดไมได้ที่จะต้องหันมองร่างที่ไหวติงเล็กน้อยของอีกคนที่สลบไปก่อนหน้านี้
ธนูรีบยกมือห้ามปรมินทร์ไม่ให้เข้าใกล้ตัวเขา เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังจะนั่งประคองร่างเขา ทันทีที่เห็นเขารู้สึกตัว
“อย่าเข้าใกล้ผมปักษ์ ผมไม่ซื่อสัตย์ต่อคุณ ผมไม่รักษาคำพูด ผมมันเลว”
หนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้น ปรมินทร์ชะงักตามคำบอก เมื่อใช้สายตามองสำรวจพื้นที่โดยรอบที่เต็มไปด้วยหยดเลือด
“เรื่องนั้น บอกแล้วไงครับว่าเราค่อยคุยกัน ผมขอโทษนะที่ผมคงดูแลคุณธนูไม่ได้ ผมต้องรีบไปจัดการเคลียร์เรื่องของผมให้เสร็จ”
ชายหนุ่มเอ่ยบอก ธนูพยักหน้ารับรู้ก่อนบอกให้คนพูดสบายใจ
“ไปเถอะ ผมดูแลตัวเองได้”
ปรมินทร์หันมองอธิศรที่นอนหายใจรวยรินจมลิ่มเลือดที่ไหลเยิ้มไปทั้งปากและจมูก ชายหนุ่มมองสำรวจมือตัวเองที่ใช้จัดการฝ่ายนั้น ถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อไม่มีสิ่งผิดปกติ หรือรอยแผลใดๆเกิดขึ้น จึงปัดไม้ปัดมือเดินออกจากห้อง
อนิจจา ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าพอร่างตัวเองพ้นประตูไปแล้ว คนที่นอนหายใจรวยริน ได้ยันกายลุกขึ้นคลานไปหยิบเอาโทรศัพท์ของคนที่เพิ่งฟื้นจากการสลบมากดโทร แล้วเอ่ยประโยคที่ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ต้องหันมอง
“ไอ้กิต นี่ กูอาร์มนะ กูมีเรื่องให้มึงทำ”
เสียงนางพยาบาลสาวสำเนียงใต้ร้องเรียกเพื่อนร่วมอาชีพให้เข้าไปช่วยภายในดังลั่น ชายหนุ่มตัดสินใจเข้าไปดูอาการคนคลั่งตามเสียงเรียกรวมกับพยาบาลคนอื่นๆ
“ปล่อยผม ผมอยากตาย ปล่อยผม”
คนบนเตียงร้องให้ฟูมฟายพยายามดิ้นตัวเองให้หลุดจากพันธนาการ ชายหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อมองภาพนั้นอย่างสะท้านใจ นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ก่อนจะพาตัวเองมาที่นี่
ตอนที่เขาดิ้นรนจะไปเคลียร์ปัญหากับใครคนหนึ่งที่ทำให้เจ็บปวดใจ เขาจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ
“ใจเย็นๆซิคะคุณ อย่าดิ้นค่ะ อย่าดิ้น เข็มน้ำเกลือจะหักแล้วนะคะ”
พยาบาลรอบเตียงพยายามปลอบหนึ่งในนั้นวิ่งออกไปตามหมอเมื่อทุกอย่างดูโกหลาหลเกินจะรับมือไหว
ชายหนุ่มหลับตาปี๋เบือนหน้าหลบไปอีกทางเมื่อเห็นว่าเสาห้อยน้ำเกลือล้มระเนระนาด แรงที่ล้มลงของเสาดึงสายที่ห้อยโยงติดกับเข็มขาดผึงกระชากเข็มที่เสียบอยู่บนหลังมือหลุดลอย เสียงนางพยาบาลร้องกรี๊ดเมื่อเลือดคนไข้พุ่งเปรอะเปื้อนชุดขาว ก่อนทุกอย่างจะสงบนิ่งเมื่อคนเสียเลือดเริ่มหอบเหนื่อยและเลิกดิ้นกลายเป็นเหม่อลอยพร่ำเพ้ออย่างคนเสียสติ
“ผมไม่อยากอยู่บนโลกนี้ ผมไม่อยากอยู่”
คนหลับตาปี๋ลืมตาขึ้นมองเหตุการณ์ ชายหนุ่มสะเทือนใจกับภาพที่เห็น มันเหมือนเป็นเงาของกระจกที่ส่องสะท้อนตัวเอง หนุ่มใหญ่คนนี้เป็นอะไรมาหนอถึงได้คิดไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ทั้งๆที่วันนั้นยังดูดีปกติอยู่นี่นา ปกติขนาดที่ว่าแนะให้เขาไปเย็บแผลที่นิ้ว!
คนนึกคิดหลีกทางให้หมอที่เข้ามาสมทบในห้อง หมอวัยกลางคนฉีดสารบางอย่างเข้าไปในร่างกายคนเหม่อ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะค่อยๆตาปรืออ่อนแรงแล้วหลับลงไปในที่สุด
“หมอขอคุยกับคุณหน่อยได้มั๊ยครับ”
ชายหนุ่มสะดุ้งได้สติเมื่อหมอวัยกลางคนหันมาพูดด้วย เขาพยักหน้ารับง่ายๆก่อนจะเดินตามหลัง คนขอคุย ออกไปจากห้อง ปล่อยให้ด้านหลังเป็นหน้าที่ของพยาบาลที่จะจัดการกับคนเพิ่งคลั่งต่อไป
“คุณเป็นอะไรกับผู้ป่วยครับ”
หมอเอ่ยถามเขาหลังจากที่นำพาเขาเข้ามาในห้องทำงานอีกห้องหนึ่ง ชายหนุ่มมองหน้าเจ้าของคำถามก่อนตอบออกไปด้วยท่าทีอึกอักเล็กน้อย
“เพื่อนครับ ผมเป็นเพื่อนเขา เรามาเที่ยวที่นี่ด้วยกัน”
“ถ้างั้นคุณคงทราบแล้วสิว่าทำไมเพื่อนคุณถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้”
“ทำไมเหรอครับ คือ ผมหมายถึงเพื่อนผมเขาก็ปกติดีนี่ครับ ที่เขาคลั่งเมื่อครู่นี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น”
“คุณไม่ทราบจริงๆเหรอครับ ว่าเพื่อนคุณเป็นอะไร”
“ครับ ผมไม่ทราบ”
“จากประวัติที่เราค้นเจอ เพื่อนคุณ มีเชื้อ HIV อยู่ในร่างกายในระยะเริ่มต้นนะครับ”
หลังหมอวัยกลางคนเอ่ยจบ คนฟังถึงกับยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกไปหลายวินาที โธ่เอ้ย เวรกรรมแท้ๆ มิน่าล่ะ คนคลั่งเมื่อครู่ถึงไม่อยากมีชีวิตอยู่
“หมออาจจะผิดจรรยาบรรณนะครับที่บอกกับคุณ แต่หมอต้องบอก เพื่อทำความเข้าใจกับคุณในเรื่องนี้ ตอนนี้สภาวะจิตใจผู้ป่วยน่าเป็นห่วงมาก น่าเป็นห่วงซะยิ่งกว่า สิ่งที่เขาเป็น เขาอาจมีชีวิตรอดอยู่อย่างคนปกติได้เป็นสิบๆปีเลยนะครับ หากเขายอมรับและเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น นั่นก็หมายถึงว่าคนใกล้ตัวก็ต้องช่วยเขาด้วย คุณบอกคุณเป็นเพื่อนสนิทกับเขา คงไม่ยากเกินไปนะครับที่คุณจะเปิดใจยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น และร่วมให้กำลังใจ ทำความเข้าใจกับเขา เปลี่ยนมุมมองให้เขารู้จักรักชีวิต รักที่จะอยู่อย่างคนปกติ แม้มันอาจจะฟังดูยากซักหน่อย แต่ถ้าเราช่วยกัน เข้าใจชีวิตเขา ทุกอย่างมันก็คงจะไม่เลวร้าย”
หมอวัยกลางคนเอ่ยต่อไปเรื่อยๆ คนยืนฟังพยายามคิดตาม และไม่รู้สึกขัดแย้งใดๆที่จะทำตามคำแนะนำนั่น โรคนี้ไม่ได้ติดต่อกันได้ง่ายๆอย่างที่คนทั่วไปหวาดระแวง เขาคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่กลัวไวรัสประเภทนี้จนขึ้นสมอง เขาจะทำให้หนุ่มใหญ่ที่โชคร้ายนี่ รู้สึกรักและหวงแหนชีวิตตัวเองให้ได้ และรู้จักที่จะอยู่อย่างไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งที่เป็น ก็เขายังจำได้นี่ วันนั้น วันที่เขาบาดเจ็บ หนุ่มใหญ่รายนี้แม้จะไม่รู้จักเขา ก็ยังแสดงน้ำใจ ด้วยมีท่าทีห่วงใยและแนะนำเขาให้ไปเย็บแผลที่ฉีก จะเป็นอะไรล่ะ ถ้าวันนี้ เขาจะแสดงน้ำใจตอบแทนเจ้าตัวบ้าง
ปรมินทร์ถอนหายใจหลังจากนึกทวนเหตุการณ์ย้อนหลัง ณ วันนั้น วันที่เขารับรู้สาเหตุที่ธนูทำร้ายตัวเอง ชายหนุ่มปฏิบัติตัวตามความรู้สึก และความนึกคิดที่ตั้งมั่นตั้งแต่แรกหลังจากฟังที่เรื่องราวจากปากหมอจบ เขาจำได้ว่าเขาแสดงตัวว่าตัวเองเป็นใครต่อหน้าธนูตอนที่เจ้าตัวรู้สึกตัวและเริ่มควบคุมสติอยู่ ธนูบอกคุ้นหน้าเขาเหลือเกิน เขาเลยต้องบอกว่า เขาเป็นคนๆเดียวกับที่เจ้าตัวบอกให้ไปเย็บแผล ตอนที่แผลตรงนิ้วมือฉีกลึก ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนจึงเกิดขึ้นหลังจากนั้น
ในคืนที่ธนูออกจากโรงพยาบาล ธนูกับเขาได้พูดคุยถึงที่มาที่ไปของชีวิตกันและกันริมหาด เขาถึงได้รู้ว่าหนุ่มใหญ่รายนี้รับทราบผลเลือดของตัวเองหลังจากที่เจอกับเขาครั้งแรกได้ไม่กี่วัน ฝ่ายนั้นบอกว่าที่ต้องไปตรวจเลือดไว้เพราะพลาดจากอาการเมาไม่ได้สติ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นร่างตัวเองนอนเปลือยเปล่าในห้องของใครคนหนึ่ง ใครคนนั้นเจ้าตัวบอกเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นาน จากการเจอกันโดยบังเอิญในห้างหรูที่เจ้าตัวเปิดร้านขายจิวเวอรี่อยู่นั่นเอง
“ผมไม่น่าพลาดเลยจริงๆ แรกๆที่คบก็ไม่น่าจะมีอะไร แต่หลังๆ ดุเขารุกตามผม จนผิดสังเกต ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเขาน่ากลัวขึ้นมาอย่างประหลาด ผมเลยต้องตีตัวออกห่างเอาไว้ แต่ก็พลาดจนได้ มารู้ตัวอีกทีก็เสร็จเขาไปแล้ว แล้วจู่ๆ เขาก็หายไปจากชีวิตผม มันทำเอาผมเครียดจนต้องไปตรวจเลือดเพื่อความสบายใจ แต่มันกลับกลายเป็นว่า ผมต้องมารับรู้ว่าผมเป็นดั่งคนตายทั้งเป็น ผมเสียใจ ผมเสียใจ ถ้าวันนั้นผมมีสติ ผมคงไม่พลาด”
ตอนนั้นเขาจำได้ว่าธนูร้องให้พร้อมกับประโยคที่พร่างพรูออกจากปากเขาเองก็ไม่รอช้าที่จะคว้าตัวคนร้องให้เข้ามากอดปลอบ ดูฝ่ายนั้นจะตกใจนิดหน่อย คงสงสัยว่าทำไมเขาถึงกล้าทำแบบนั้นแต่เขาก็แสดงออกถึงความจริงใจว่าไม่นึกรังเกียจ หรือกลัวต่อสิ่งที่เจ้าตัวเป็น

pongsakron01

ขอบคุณครับ

peemakung

โหดมากๆ ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุรคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณมากครับ

minone

ขอบคุนคับ

tajarak

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

ดัดหลังอีอาร์มแสบมาก มันยอมเองนะ

sugarxxx

อธิศรเลวได้ใจจริงๆ

wiput

ขอบคุณครับ