++ สองคนบนทางรัก ++ # 1

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
Chapter 1
แสงสีวูบวาบชวนแสบตา สลับกับเสียงเพลงที่ดังสนั่นชวนแสบแก้วหู ผู้คนก็เบียดเสียดกันจนน่าอึดอัด..ตาย กูตายแน่ๆ สถานที่แบบนี้นะเหรอที่ไอ้พวกเพื่อนตัวดีมันนัดกันมา.. ศิระ กวาดสายตาเข้าไปในแสงสลัวที่สลับกับจ้าจรัสเป็นบางเวลาเด็กหนุ่มยืน หันหน้าหันหลัง ในใจก็ภาวนาให้สายตาเจอกับคนรู้จักซักคนพอที่จะนำเขาเข้าไปข้างในเธคแห่งนี้ได้อย่างไม่ขัดเขิน
“ อย่าให้กูเจอนะพวกมึง หลอกกูได้ว่ามันเป็นร้านเหล้าธรรมดา”เด็กหนุ่มสบถ นึกหัวเสียที่โดนหลอกล่อเข้ามาในสถานที่เฉพาะกลุ่มแบบนี้ได้มองไปทางไหนมันก็มีแต่ผู้ชายหน้าเด้งทั้งนั้น ดูซินั่น เสื้อผ้าก็ใส่กันซะรัดติ้ว ลีลาท่าเต้นก็วี้ดวิ้วเสียจนน่าเวียนหัว เห็นแล้วก็อดที่จะก้มมองสารรูปตัวเองไม่ได้เสื้อยืดพอดีตัวสีทึบ กับยีนส์ขาดซีดตัวเก่า ไหนจะผ้าใบเน่าๆที่เหยียบทับส้นนี่อีกคนสำรวจตัวเองผ่อนลมหายใจ เขาจะกล้าเข้าไปข้างในที่เต็มไปด้วยกลุ่มผู้นำแฟชั่นที่กำลังมันส์กับชีวิตสุดเหวี่ยงนั้นได้ยังไงเขาไม่ได้มั่นใจขนาดนั้น จริงอยู่ที่สภาพจิตใจเขาไม่ได้ต่างจากคนกลุ่มข้างหน้านั่นแต่สภาพร่างกายภายนอกเขา มันคนละเรื่องกับภาพที่เห็นอยู่ ผมชี้ตั้งไม่เป็นทรงจากแรงลมที่ปะทะระหว่างโหนรถเมล์เขียวเล็กถูกเสยอย่างลวกๆเมื่อในใจฮึดขึ้นมา เป็นไงเป็นกันซิวะ คนเยอะขนาดนี้ใครจะมาสนใจมึงเด็กหนุ่มก้าวขาออกเดินไปข้างหน้า พยายามก้มหน้าไม่มองสบตาใครเพราะหวั่นอยู่ลึกๆว่าตัวเองจะถูกมองเป็นตัวประหลาดที่หลงทางเข้ามา
..ผลั๊ก! .. เสียงร่างของเขาชนเข้ากับใครคนหนึ่งระหว่างเดิน เล่นเอาคนเดินก้มหน้าหลับตาปี๋ เวรแท้ๆ ตกเป็นเป้าสายตาก็คราวนี้แหละมึง
“เฮ้ย! เดินยังไงวะ” ไม่ได้มาแค่เสียง แต่ศิระรู้สึกได้ถึงแรงที่ผลักที่หน้าอกเขาจนต้องเซนิดๆ
“ขอโทษ” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นพูดด้วยเสียงไม่พอใจนัก ทำไมจะต้องผลักกะอีแค่เดินชน ก็คนมันเบียดขนาดนี้
“ขอโทษแล้วไง เสื้อกูเปื้อนเห็นป่ะ” คนพูดชี้เสื้อตัวเองที่เลอะของเหลวบางชนิด ศิระคิดว่ามันเป็นเหล้าเพราะจมูกเขาเริ่มได้กลิ่น เด็กหนุ่มใจเสีย มองด้วยสายตาเสื้อผ้าที่คนตรงหน้าสวมอยู่ ห้าหกเดือนเขาคงไม่มีปัญญาเจียดเงินจากงานที่ทำอยู่ซื้อใส่เป็นแน่
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” นาทีนี้คงไม่มีคำไหนที่เขาจะเอ่ยออกไปได้ดีเท่าคำพื้นๆแบบนั้น ก็มันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนี่หว่าทำไงได้ล่ะ
“โธ่เอ้ย ไอ้กุ๊ย ถ้าจะมาสมัครงาน มาตอนที่แขกเขาเที่ยวไม่เยอะสิวะ เสียอารมณ์ชิบ” อกแน่นโดนผลักเป็นครั้งที่สอง แต่คราวนี้แรงกว่าเดิมเยอะ ศิระ หลับตาข่มอารมณ์เมื่อเกือบจะทรงตัวไม่อยู่ เขายืนนิ่งไม่โต้ตอบจนรู้สึกว่าโดนของเหลวบางอย่างสาดเข้าที่หน้า
“ถือว่าหายกัน มีปัญหาเคลียร์กัน หลังร้านปิดได้” คนสาดทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ให้ ก่อนที่เดินชนเขาหายเข้าไปในกลุ่มคน คนโดนสาดใช้มือเช็ดหน้าลวกๆ รู้สึกได้ถึงกลิ่นเหม็นฉุน เขามองสบตาคนที่มองดูเหตุการณ์ครู่หนึ่ง หมดอารมณ์ที่จะเขินอาย ร่างสูงจึงเดินลิ่วๆแทรกเข้าไปข้างในต่อ
“ ว่าไงวะเมษา” ปอนด์เอ่ยทักถามเมื่อเมษาทรุดนั่งลงบนโซฟาที่ว่างข้างตัว คนโดนถามไม่ตอบคำถามนอกจากยกแก้วเหล้าที่วางทิ้งไว้ขึ้นกระดกดับอารมณ์หงุดหงิด
“ เป็นอะไรของมึง ออกไปหาไอ้พฤกษ์ มาไม่ใช่เหรอ” เด็กหนุ่มมองหน้าคนพูดอย่างดุๆ ก็เพราะเขาออกไปหานายนั่นมาน่ะสิ เขาถึงต้องกลับมานั่งซดเหล้าต่อแบบนี้ แทนที่จะได้ทำอะไรๆที่มันสนุกๆอย่างที่หวัง
“ มึงเลิกพูดแล้วก็เงียบกูกำลังอารมณ์ไม่ดี” เขาบอกเพื่อน ก่อนจะเทเหล้าเพียวๆยกขึ้นซดอีกแก้ว
“ โธ่เอ้ย แห้วมาอ่ะดิมึง บอกแล้วว่าเพื่อนกูอ่ะแอ้มยาก” ปอนด์ พูดอกมาอย่างขำๆ เมษา เกย์เจ้าสำอางที่ทำใครต่อใครน้ำตาตกมาเยอะเพราะความเจ้าเล่ห์คนอย่างนายนี่จะเล่นใครไม่เคยแห้ว รูปก็หล่อ พ่อก็รวย แค่ส่งสายตายั่วใครต่อใครที่พอใจแค่นี้ คนๆนั้นก็เข้ามาหาได้ไม่ยาก ยิ่งในสถานที่เที่ยวแบบนี้ นายนี่แทบจะเป็นคนที่หลายคนหมายตากันเลยทีเดียว
“ กูก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเพื่อนมึงจะเล่นตัวได้นานซักแค่ไหน” เมษา บอกออกไป มันน่าเจ็บใจนักที่โดนคนๆหนึ่งปฏิเสธที่จะผูกสัมพันธ์ด้วย เกิดมาตั้งแต่รู้จักความต้องการของตัวเองยังไม่เคยโดนใครปฏิเสธแบบนี้
เขารู้จักพฤกษ์จากปอนด์ ปอนด์เป็นเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันกับเขา ในขณะที่พฤกษ์เป็นเพื่อนกับปอนด์ตั้งแต่เรียนมัธยม แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยก็เรียนต่างที่กัน วันแรกที่ปอนด์แนะนำให้เขารู้จักพฤกษ์ในงานประเพณีกีฬาเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างมหาวิทยาลัยเมื่อปีที่แล้ว เขาก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ไม่เคยมีใครคนใดทำให้เกิดขึ้นกับจิตใจเขาได้
พฤกษ์ เป็นคนร่างสูงหุ่นนักกีฬากำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายไม่ต่างจากเขากับปอนด์ หน้าตา บุคลิกผิวพรรณของพฤกษ์ ทำให้เขาพอใจว่านี่แหละคือคนที่น่าจะคู่ควรเหมาะที่เขาจะผูกพันมากกว่าคู่นอนทั่วไปที่หาได้ตามที่เที่ยว พฤกษ์เกิดในครอบครัวที่พร้อมไปทุกด้านไม่ต่างกับเขา เด็กหนุ่มถึงปฏิญาณกับตัวเองทันทีว่าพฤกษ์นี่แหละคือคนที่เขารอคอยที่จะเจอ
แม้ว่าทุกๆอย่างระหว่างเขากับพฤกษ์จะไม่มีช่องว่างระหว่างกัน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะได้ใจพฤกษ์มาอย่างง่ายดาย จากวันนั้นถึงวันนี้แม้จะหลายเดือน พฤกษ์ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะมีใจให้เขา แต่ถ้าให้ตามตื้อคนอย่างพฤกษ์มันก็ไม่น่าที่จะเสียเปล่ากับสิ่งที่จะได้มาแม้มันจะนานก็เถอะ ซักวันสิน่าเขาจะจับเด็กหนุ่มคนนี้ให้อยู่หมัด คนอย่างเขาหรือจะยอมแพ้ง่ายๆ ยิ่งยากมันก็ยิ่งสีสันสำหรับชีวิต อีกอย่างผู้ช่วยที่คอยรายงานความเป็นอยู่ของคนที่หมายปองก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่มีตก เขารู้ความเป็นไปของพฤกษ์ได้จากปอนด์ แค่ใช้เศษเงินไม่เท่าไหร่ฟาดหัวนายนี่ขี้คร้านจะรีบคาบข่าวมาให้เขาว่าพฤกษ์จะไปไหน ทำอะไรกับใคร แค่นี้เขาก็สามารถตามตัวพ่อยอดชายนี้ได้แล้ว
“ เออแล้วกูจะคอยดู” ปอนด์ บอกเมื่อมองเห็นแววตามุ่งมั่นของเพื่อน ก่อนจะส่ายหัวแล้วยกเหล้าขึ้นซดบ้าง เขารู้จักพฤกษ์มาตั้งแต่เด็ก ใครๆที่ว่าแน่ก็แพ้ความเฉยชานายนั่นซะทุกราย ไม่ใช่เมษาคนเดียวที่ตามจีบเพื่อนเขา ถ้าพฤกษ์เป็นคนใจง่ายป่านนี้ได้แฟนเป็นกระบุงโกยกันไปแล้ว
“ แล้วนั่นเสื้อมึงไปโดนใครราดอะไรมา เสน่ห์แรงนะมึง” เด็กหนุ่มพูดต่อเมื่อสังเกตเห็นเสื้อคนหน้าเครียดเลอะคราบอะไรบางอย่าง
“ แม่ง กุ๊ยที่ไหนไม่รู้หลงทางเข้ามา เดินก้มหน้าก้มตาชนกูเข้าให้” เมษาบอก นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วยิ่งหงุดหงิด เขาอุตส่าห์ให้ปอนด์นัดพฤกษ์มาที่นี่ เผื่ออะไรๆที่คาดหวังมันจะง่ายขึ้นถ้าพฤกษ์มาเจอบรรยากาศแบบนี้ แต่เขาก็ต้องเสียความรู้สึกเมื่อพฤกษ์มาถึงก็เลือกที่จะออกไปนั่งอยู่คนเดียวตรง อยู่มุมรีแล็กซ์ด้านนอกของร้าน มันเปิดไฟสว่างจ้าขนาดนั้นเขาจะกล้าทำอะไรได้ จะให้ไปนั่งมองตาพูดจาสวีทจิตมันก็ไม่ใช่ตัวเขา เขาเลยต้องหนีกลับมาเข้าสังคมตัวเขาที่แท้จริงด้านใน`คุณ`จืดที่โดนชนเมื่อครู่ก็กลับสร้างความหงุดหงิดให้เพิ่มเท่าทวี
เสียงเพลงเบาสบายด้านนอก คลอไปกับบรรยากาศการผ่อนคลายที่แยกออกมาจากบรรยากาศด้านในอย่างสิ้นเชิง เด็กหนุ่มเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างรู้สึกง่วงเต็มทน ถ้าไม่ติดว่าต้องรอไอ้เพื่อนตัวดีติดรถกลับไปด้วยป่านนี้เขาคงจะรีบบึ่งเก๋งคู่ใจกลับไปหาที่นอนนุ่มๆแล้ว รอบตัวมีไม่กี่คนที่นั่งอยู่ ไม่สิ เขาน่าจะเรียกว่ากี่คู่มากกว่า มันเป็นสถานที่เฉพาะจริงๆ สถานที่ ที่คนภายนอกอาจคิดว่ามันไม่มีจริงถ้าไม่เข้ามาสัมผัส ขนาดเขาเองยังอึ้งที่เดินเข้ามาก้าวแรก ผู้ชายกับผู้ชายนั่งอยู่เป็นคู่ๆ สายตาที่ส่งให้กัน มือที่สัมผัสกัน มันไม่ต่างอะไรเลยกับที่ผู้หญิงกับผู้ชายทั่วไปปฏิบัติต่อกัน
พฤกษ์ เอนกายหลับตาเมื่อกวาดสายตามองคนคู่รักรอบตัวเสร็จ เขาเองก็อยากมีใครบ้างตามวัย แต่คงไม่ใช่ในสถานที่แบบนี้แน่นอน คนที่เขาเฝ้ารอ ก็ต้องมีอะไรที่ตรงกันกับเขา ไม่ใช่ค่ำมาก็เที่ยว เช้ามาก็นอน อย่างน้อยเมษาคนหนึ่งล่ะที่เขาไม่คิดที่เอามาเป็นคนที่เดินคู่กัน
“ เลวมาก ไอ้พวกเวร ทำกูได้ แม่งนัดกูมา เสือกหนีกลับก่อน” เสียงเดินตึงๆสลับกับเสียงบ่นดังเข้ามาให้ได้ยิน คนที่กำลังจะเคลิ้มหลับหรี่ตาขึ้นมอง แวบแรกที่เห็นทำเอาเด็กหนุ่มแปลกใจ คืนนี้มีประกวดแฟนซียาจกหรือยังไง ทำไมคนที่เดินอยู่ตรงหน้าถึงได้แต่งตัวมอซอเข้ามาในสถานที่แบบนี้ได้ เสื้อผ้าหน้าผมที่เห็นนี่ถ้าเขาเป็นกรรมการนะ จะเทคะแนนในความเซอร์ให้หมดใจเลยเชียว ดีหน่อยที่คนสวมเป็นคนตัวสูงพอๆกับเขา รูปร่างก็ดีแต่ทำไมผมเผ้าถึงได้ยุ่งเหยิงมาแบบนั้น
ศิระ ชะงักเมื่อมองสบตาคนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ไม่ไกลขณะที่เขากำลังจะเดินผ่าน `คุณ`ใสนี่มันจะหาเรื่องอะไรอีกล่ะ เบื่อนักไอ้พวกแต่งตัวดีมีรสนิยมแต่มองคนอื่นแบบนี้
“ มองไรวะ” เด็กหนุ่มโพล่งออกไป ถือเป็นคราวเคราะห์ของนายนี่ก็แล้วกันก็คนมันหงุดหงิด เพื่อนก็หนีหายกันกลับหมดปล่อยให้เขาเผชิญชะตากรรมกับสังคมที่ไม่คุ้นเคยอยู่คนเดียว คิดดูละกันจะเข้าห้องน้ำไปล้างคราบน้ำเมาที่โดนสาดเต็มๆหน้า พวกเด็กที่ยืนหารายได้กับคนขี้เมื่อยยังมองหัวจรดเท้า แถมยังขำกันคิกๆ มันน่าอายนัก คนโดนถามหันหน้าหันหลังไม่แน่ใจว่าตัวเองหรือเปล่าที่โดนทักจนคนทักต้องเตือนให้รู้เอง
“ มึงน่ะแหละ มองทำไม”อ้าวไอ้นี่ พฤกษ์คิดในใจ พูดจาไม่ได้ต่างจากสารรูปเลยแฮะ ใครปล่อยให้หลงเข้ามาวะเนี่ย
“ พูดจาให้มันดีๆหน่อยคุณ ถ้าเมาก็กลับไป” เด็กหนุ่มตอบกลับไป ขนาดนั่งอยู่ตั้งไกลกลิ่นยังหึ่งมาแตะจมูกได้ มอซอจริงๆ
“ เออ กูก็ไม่อยากจะอยู่หรอก ไอ้ที่แบบนี้ ไม่ต้องไล่”นั่น ไอ้นี่มันบ้าหรือเปล่าหรือว่าเมาจนเพี้ยน พฤกษ์ ถอนหายใจ ลุกขึ้นจะเดินหนี ไม่อยากที่จะมีเรื่อง คนอย่างเขาไม่น่าที่จะมาเสียเวลากับคนเถื่อนๆแบบนี้
“ โธ่เอ้ย วันๆไม่ทำอะไรกัน ดีแต่ขอเงินพ่อเงินแม่มาเที่ยว เจริญกันล่ะ พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ” ศิระ พูดออกมาอย่างเหยียดๆเหมือนระบายอารมณ์ขุ่นมัวกับตัวเองเพราะแค้นที่โดนมองตั้งแต่หัวจรดเท้าตลอดทางที่เดินออกมา แต่ทว่าสายลมมันกลับพัดเอาคำพูดพวกนี้ไปเข้าหูคนที่กำลังจะเดินหนีอย่างจัง
“ เฮ้ย ว่าใครวะ” พฤกษ์หันกลับมาถาม มันค่อนข้างเกินไปที่นายนี่จะมาเที่ยวระรานคนอื่นแบบนี้ คำพูดเมื่อครู่มันกระทบเขาชัดๆ
“ อยากรับก็รับไปดิ” ศิระ ยียวนกลับทั้งๆที่นึกใจเสีย แม่งหูดีนักนะมึง
“ สมัครเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วโดนไล่ตะเพิดออกมาหรือยังไงถึงได้ระรานคนอื่นแบบนี้ มันก็น่าเห็นใจนะ ดูสภาพ เป็นใครเขาก็คงจะไม่รับกุ๊ยเข้าทำงานหรอก”
ศิระ หน้าชาตัวสั่น มันครั้งที่สองแล้วนะที่โดนหาว่าเป็นกุ๊ย ทำไมกะอีแค่คนแต่งตัวตามมีตามเกิดนี่มันต้องกุ๊ยทุกคนหรือไงกัน เด็กหนุ่มได้ทีระบาย
“ ทำไม กุ๊ยแล้วมันผิดตรงไหน ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองนี่หว่าจะได้แต่งตัวดีขับรถโก้ โธ่เอ้ย ดูถูกกันเข้าไปซักวันเหอะมึงอย่าจมให้กูเห็นละกัน” พูดจบก็เดินลิ่วๆหนีไป ปล่อยให้คนฟังยืนชะงัก
พฤกษ์ มองตามศิระ นายนั่นต้องโกรธเขามากแน่ๆถึงได้เดินกัดฟันแน่นหนีไปแบบนั้นเด็กหนุ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันทีนี่เขาพูดแรงไปหรือเปล่านะ ปกติเขาก็ไม่เคยดูถูกใครขนาดนี้นาถ้าตามไปขอโทษนายนั้นจะยอมฟังหรือเปล่านะ
ศิระ นั่งหน้าดุอยู่ป้ายรถเมล์ที่ไม่มีใคร ดึกๆแบบนี้ใครๆเขาก็คงจะเข้านอนหรือพักผ่อนอยู่กับบ้านกันหมด ลมเย็นพัดมาให้คลายร้อนและหายเหนื่อยจากการเดินออกมาจากสถานที่ ที่สาบานกับตัวเองว่าจะไม่เข้าไปเหยียบมันอีก ตู้โทรศัพท์ที่ตั้งเด่นเรียงเป็นแถวอยู่ใกล้ๆยั่วใจให้เด็กหนุ่มลุกค้นตัวตัวเองทุกซอกกระเป๋าเพื่อหาเหรียญที่จะไปหยอดโทรเล่นงานกลุ่มเพื่อนตัวดี ถ้าพวกมันไม่โดนจัดการ เขาเองก็คงจะนอนไม่หลับเป็นแน่
“ มีอยู่แค่เนี๊ยจะด่ามันถึงสามคำป่าววะเนี่ย” เด็กหนุ่มแบเหรียญบาทห้าเหรียญที่อยู่ในกำมือมอง บ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินไปยังจุดหมายที่เรียงรายกันอยู่เป็นตู้ๆ หนึ่งเหรียญถูกหยอดลงไปตามด้วยเบอร์ปลายทางที่เขากดมันอย่างคล่องมือ แน่ล่ะ เขามันประเภทต้องจำเบอร์ใครต่อใครไว้ในสมองเพียงอย่างเดียว ไม่ได้มีอุปกรณ์ไฮเทคใดๆให้ช่วยจำอย่างที่คนค่อนประเทศมีกัน มันถือเป็นวัตถุนิยมหรือยังไงไม่รู้ ถ้าเกิดวันใดที่ขอทานข้างถนนมีวัตถุอย่างว่ามันก็คงจะดูไม่แปลกแล้วมั้งสำหรับคนสมัยนี้ มีเสียงปลายสายกดรับ ศิระไม่รอช้า เด็กหนุ่มอ้าปากโวยลั่นทันทีถึงการกระทำแย่ๆที่เขาไม่ควรจะโดน แต่ยังไม่สาแก่อารมณ์หงุดหงิด เหรียญเจ้ากรรมก็หมดลงซะดื้อๆ โทรศัพท์ถูกวางลงกระแทกแป้นดังปังใหญ่ก่อนที่คนวางจะเปิดประตูออกมา กึก!!! เด็กหนุ่มหยุดเดินอัตโนมัติเมื่อมองสบตากับคนที่ยืนกอดอกมองอยู่ตรงหน้า การที่คนๆหนึ่งมายืนอยู่ระยะประชิดขนาดนี้เป็นใครก็อดไม่ได้ที่จะใช้สายตาประเมินมอง ศิระก็เช่นกัน เขามองเด็กหนุ่มผมซอยไล่ยาวปะบ่าแต่ทว่าข้างหน้าถูกจับวางให้ยาวชี้สั้นสลับกัน ร่างสูงนั่นสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลพอดีตัวแขนยาวพับแค่ศอก กระดุมสองเม็ดบนถูกปลดออก ไม่รู้ว่าเจ้าตัวตั้งใจหรือมันเผลอหลุด แต่นั่นศิระก็ยอมรับว่ามันส่งให้คนตรงหน้าดูมีเสน่ห์ชวนมองไปอีกแบบ เพราะผิวที่ซ่อนอยู่ข้างในมันขาวสะอาดเกินกว่าที่จะละสายตาไปได้ เด็กหนุ่มไล่สายตาไปมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ขาวใสสาดรับกับแสงนีออนของหลอดไฟป้ายรถเมล์ คิ้วเข้มดกดำถูกวางไว้บนตาสองชั้นที่ไม่สังเกตใครหลายคนก็อาจจะคิดว่ามันเป็นชั้นเดียว จมูกคมได้รูปเรียวไล่มาลงรับกับริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ ไรหนวดบางๆทำให้หน้าที่เกือบหวานนั่นเข้มขึ้นมาได้ คนตรงหน้า เปลี่ยนจากยืนกอดอกเป็นยืนสอดมือเรียวเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแฟชั่นสีขาว ศิระดูไม่ออกว่ามันเป็นกางเกงอะไร แต่รู้ว่าตัวเองจนปัญญาที่จะหามาใส่อย่างแน่นอน เด็กหนุ่มเลิกมองฝ่ายนั้นครู่หนึ่งเมื่อมีรถเมล์เทียบจอดและมีคนลงมาสองสามคนก่อนที่เขาเหล่านั้นจะหายไปตามเส้นทางของตัวเอง
พฤกษ์ลอบมองคนหน้าคนที่มองประเมินเขาก่อนบ้างเมื่อที่ตรงนั้นไม่มีใครแล้ว ดูๆไปนายนี่บุคลิกหน้าตาก็ใช่ว่าจะเลวร้าย แค่แต่งตัวมอซอไปหน่อยเท่านั้น ถ้าจับวางเสื้อผ้าที่ไม่เรียบไปกว่าที่ใส่อยู่ นายนี่ก็น่าที่จะมีเสน่ห์ชวนมองอยู่ไม่น้อย
“ มองอะไร” ศิระ ถามขึ้นก่อน นึกย้อนไปถึงคำพูดเมื่อครู่แล้วนึกเคืองนายนี่ขึ้นมาเฉยๆ
“ ทีนายมองฉัน ฉันไม่เห็นถามเลย” พฤกษ์ย้อนกลับคิดถูกหรือผิดที่ตามนายนี่มา
“ ก็มึงมายืนเก๊กอยู่ตรงหน้า แมวที่ไหนมันจะไม่มอง “ ศิระไปได้น้ำขุ่นทั้งๆที่ก็รู้สึกว่าตัวเองก็มองคนตรงหน้านานอยู่เหมือนกัน แต่พฤกษ์นึกเซ็ง ทำไมนายนี่ต้องพูดจาเถื่อนๆกับคนที่เพิ่งจะเห็นหน้ากันด้วยนะ
“ เป็นเพื่อนเหรอ ถึงมาขึ้นกูมึงแบบนี้”
“ แล้วเป็นพ่อเหรอถึงจะได้นอบน้อมด้วย” พฤกษ์สะอึกจนแทบจะหันหลังกลับเมื่อโดนย้อน เถื่อนได้ใจจริงๆให้ตายเถอะ เขาเริ่มมีอคติกับคนตรงหน้านิดๆ แต่ก็เอาสิวะ กับคนอื่นก็ใช่ว่าเขาจะไม่ขึ้นกูมึงถ้าจะพูดจาภาษาเถื่อนกับนายนี่อีกคนมันก็คงจะไม่แปลก
“ ไม่ได้เป็นพ่อหรอก แต่กูรำคาญ”ศิระ มองคนพูดนิ่ง รู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ก็ไม่อยากจะสนใจ ที่จริงเขาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกับนายนี่อยู่แล้วจึงเดินไปนั่งเงียบบนเก้าอี้รอรถเมล์ทำราวกับว่าพฤกษ์ไม่มีตัวตน ร้อนถึงพฤกษ์ที่ทำตัวไม่ถูกเขาจะเริ่มขอโทษนายนี่ยังไงดีล่ะปกติเคยง้อใครซะที่ไหน ยิ่งนายนี่ขนาดชื่อเขาก็ยังไม่รู้จัก เออนะ นี่เขาตามมันออกมาทำไมถ้ามันจะโกรธจะถือสาคำพูดเขาเมื่อครู่ก็เรื่องของมันสิ ดูซินั่นนั่งหน้าเข้มนึกว่าหล่อตายล่ะมึง
“ มายืนหัวโด่ทำไมล่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่ารอรถเมล์กลับบ้านเหมือนกัน”ศิระทักก่อนในที่สุดเมื่อเห็นคนข้างตัวยืนเก้ๆกังๆ เขามองพฤกษ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ อมพระพุทธบาทมาพูดเขาก็ไม่เชื่อว่านายนี่จะโหนรถเมล์เป็น เอาแค่ตอนนี้ค่าตั๋วขึ้นเป็นกี่บาทสาบานได้ว่ามันคงไม่รู้แน่
“ ทำไม เป็นเจ้าของป้ายหรือไงใครๆถึงจะยืนด้วยไม่ได้” พฤกษ์แย้ง หายใจคล่องขึ้นมาหน่อยที่นายนี่ยอมพูดด้วย
“ อยากยืนก็ยืนไปดิ ขามึงนิ ไม่ใช่ขากู ที่นั่งว่างเป็นตับเสือกอยากเมื่อยก็ตามใจ”
“ นั่งไม่ได้ว่ะ มันคัน” ศิระมองขวับที่คนพูด ไม่เข้าใจว่ามันจะอวดตนไปทำไมนิสัยแย่ชะมัด เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีอย่างหัวเสียโดยไม่รู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ของพฤกษ์เจ้าตัวแค่กวนออกไปเท่านั้นเพราะหมั่นไส้ในท่าทีทะนงของคนที่ไม่มีอะไรให้ทะนง คนรอรถรีบลุกขึ้นเมื่อสายตามองเห็นสายรถที่รอวิ่งมาแต่ไกล พฤกษ์มองตามสายตาก็พอจะรู้ว่าถ้ารถเมล์คันนั้นจอด คนหน้าดุก็คงจะหายไปจากที่ตรงนี้ นึกอะไรบางอย่างได้เด็กหนุ่มรีบเดินคว้ามือที่ศิระกำลังจะโบกรถให้ลดต่ำลงพอที่คนขับรถเมล์คันนั้นจะมองไม่เห็น และมันก็ได้ผลเมื่อรถคันนั้นไม่จอดเทียบป้าย แต่ขับเลยผ่านไปต่อหน้าต่อตาคนที่นั่งรอหลายนาที จนต้องโวยดังลั่น
“ หาเรื่องเหรอวะ มึงทำอะไร รถเมล์นะโว้ย ไม่ใช่แท็กซี่ที่จะมาเทียบจอดชวนให้ขึ้นทุกๆห้านาที แม่งเสียเวลาชิบ ไปไกลๆกูเลยไป”
“ อ้าว จะไปคันนั้นเหรอโทษทีว่ะพวก ไม่รู้จริงๆ” พฤกษ์ ยักคิ้วตอบอย่างสะใจ เห็นนายนี่เดือดแล้วสนุกชะมัดให้ตายสิ
“ มึงจะไม่รู้ได้ไงก็กูกำลังจะโบกมึงเอามือมาขวางทำไม” ศิระเถียง อยากจะชกหน้านายนี่นัก ง่วงก็ง่วงเหนื่อยก็เหนื่อย มันแกล้งกันชัดๆ
“ อ่ะ ๆ โทษที จ่ายค่าแท็กซี่ให้ก็ได้อ่ะ คุ้มนะโว้ย ไม่ต้องโหนให้เมื่อย นั่งรถแอร์เย็นๆเบาะนุ่มๆ” ไม่พูดเปล่า พฤกษ์ทำท่าที่จะควักกระเป๋าจริงๆ คิดแค่จะล่อให้นายนี่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง คนแบบนี้พอโดนดูถูกเข้าหน่อยจะพูดอะไรได้นอกเสียจากทำตัวเป็นคนดีรักศักดิ์ศรีว่าเงินแค่นี้ฟาดหัวไม่ได้ง่ายๆ แต่…
“ จากนี่ไปห้องกู ไม่ต่ำกว่าสองร้อย บวกค่าเสียเวลาที่มึงทำให้กูอดหลับอดนอนถ้ามึงไม่จ่ายห้าร้อยกูอัดมึงแน่” ศิระบอกราคาอย่างหน้าตาเฉยเล่นกับใครไม่เล่น มึงกล้าจ่ายกูก็กล้าเอา แน่จริงมึงควักสิ พฤกษ์หน้าเสียไม่คิดว่านายนี่จะเอาจริงก็ที่ตัวมีเงินสดซะที่ไหน เอาไงดีวะ เด็กหนุ่มคิดหาวิธี พลางเถียงออกไป

imseng

ขอบคุณนะคับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

pkclub2146

ขอบใจมกานะ

popo1

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านหน่อยนะครับ ^^

manza555

สนุกมากๆเลย

nokky

น่าลุ้นครับ

Klong

ขอบคุนครับ

harry1234

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อ่านละนร๊า{:sm-17:}

aRmkung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณนะคับ

jjirasak

ขอบคุนหลายๆ