++ สองคนบนทางรัก ++ # 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ จากนี่ไปห้องกู ไม่ต่ำกว่าสองร้อย บวกค่าเสียเวลาที่มึงทำให้กูอดหลับอดนอนถ้ามึงไม่จ่ายห้าร้อยกูอัดมึงแน่” ศิระบอกราคาอย่างหน้าตาเฉยเล่นกับใครไม่เล่น มึงกล้าจ่ายกูก็กล้าเอา แน่จริงมึงควักสิ พฤกษ์หน้าเสียไม่คิดว่านายนี่จะเอาจริงก็ที่ตัวมีเงินสดซะที่ไหน เอาไงดีวะ เด็กหนุ่มคิดหาวิธี พลางเถียงออกไป
“ มึงจะบ้าเหรอ พักอยู่ในเขาหรือยังไง ค่าแท็กซี่กับค่าเสียเวลาห้าร้อยโหดไปหน่อยมั้ง”
“ โหดแน่ถ้ามึงไม่จ่าย” ศิระบอก
“ ไม่มี มีอยู่สองร้อยจะเอาป่ะ”
“ สองร้อย เอาไปทำไม มึงบอกจะจ่ายมึงก็ต้องจ่าย “
“ ก็จ่ายไงสองร้อย”
“ กูจะเอาห้าร้อยมีไรม่ะ”
“ มี แต่กูไม่ให้ สองร้อยไม่เอามึงก็รอรถเมล์ต่อไปล่ะกัน”
“ โธ่เอ้ย นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ปอด เงินมึงน่ะ กูไม่อยากได้หรอก จำใส่สมองเอาไว้ซะอย่าเที่ยวไปอวดรวยกับคนที่ไม่รู้จัก แค่ค่าแท็กซี่กูมีปัญญาจ่าย” ศิระยิ้มเยาะ มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้พฤกษ์รู้สึกผิด และทันทีที่ศิระจะเดินไปโบกแท็กซี่กลับเขาก็ไม่รอช้าที่จะเรียกเอาไว้
“ เอ้ย เดี๋ยวก่อนดิ “
“ มีอะไร มึงนี่จะเอาอะไรกะกูเนี่ย “ ศิระบอกอย่างนึกรำคาญ
“ นายชื่ออะไรอ่ะ “ พฤกษ์ถามพลางสังเกตอาการแปลกไปของคนตรงหน้านิดหน่อยโดยไม่รู้ว่าศิระกำลังอึ้งคิด คนอย่างนายนี่เนี่ยนะอยากที่จะรู้จักเขา เด็กหนุ่มรีบบอกปัด
“ จะรู้ไปทำไม พรุ่งนี่มึงกับกูก็ไม่มีทางได้เจอกันแล้ว”
“ ทำไมคิดอย่างนั้นวะ กรุงเทพมันไม่ได้กว้างขนาดนั้นนะโว้ย”
“ แล้วมึงจะสนใจทำไมล่ะ ในเมื่อกูเองยังไม่อยากที่จะรู้จักมึง”
“ โอเคได้ ถ้านายคิดแบบนั้นก็ตามใจ ฉันเองก็ไม่เคยที่จะถามชื่อใครก่อนหรอกนะ และก็ไม่เคยเดินตามใครออกมาด้วย”
“ จะบอกว่าวันๆมีแต่คนเดินตามงั้นสิ “
“ นั่นก็สุดแต่นายจะคิด”
“ ถึงไม่คิดกูก็รู้ คนมีตังค์อ่ะนะใครๆก็วิ่งเข้าหา แต่ขอโทษว่ะ ไม่ใช่กู”
“ นั่น ก็เรื่องของนาย ลืมคืนนี้ไปก็ได้ โชคดีพวก “ พฤกษ์ ถอยหลังเดินกลับ รู้สึกเสียเชิงนิดๆ ชีวิตเขาถ้าจะโดนปฏิเสธ ก็ไม่น่าที่จะเป็นจากนายนี่ อย่าให้มีโอกาสเอาคืนละกันจะเอาให้เจ็บชนิดที่ลืมเขาไม่ลงเลยคอยดู
2
ศิระหลับตาลงไปพร้อมกับความรู้สึกเหงาลึกๆ ทุกครั้งที่ขังตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ในหอพักแบบนี้ เด็กหนุ่มก็มักจะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ไปเจอะเจอมาทั้งวัน แต่ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ล่าสุดที่เพิ่งจะผ่านมาได้ไม่นานจะติดอยู่ในหัวของเขานานกว่าทุกๆครั้ง ภาพเด็กหนุ่มหน้าใสที่ฉะคารมกับเขาเมื่อซักสองสามชั่วโมงที่ผ่านมายังคงวนเวียนอยู่ให้เขาได้คิดถึง มันไม่ใช่เรื่องให้น่าประทับใจแต่ทำไมเขาถึงไม่ลืม หัวใจคงไม่เล่นตลกกับตัวเองตอนนี้หรอกนะ นายนั่นชื่ออะไรเขายังไม่รู้จัก สถานภาพความเป็นอยู่เท่าที่วัดดูด้วยสายตาก็น่าจะต่างกับเขาหลายช่วง อย่าบ้าน่าศิระ ชีวิตนี้ก็ใช่ว่าจะขาดคนมาพัวพัน ปฏิเสธมาก็พอมีบ้าง การที่จะไปหลงคิดอะไรกับนายนั่นมันเหมือนเห่าเครื่องบินชัดๆ ถ้าไม่อยากเจ็บปวดก็อย่าไปคิดอะไรน่าจะดีกว่า คนคิดเผลอหลับไปในที่สุดเมื่อบอกกับตัวเองให้หยุดเพ้อเจ้อถึงใบหน้าคนที่แค่ผ่านมาให้เห็นไม่กี่ชั่วโมง
“ เมษา ผมคงต้องเข้านอนแล้วล่ะ พรุ่งนี้ไว้คุยกันใหม่ดีกว่านะ”พฤกษ์ ตัดสินใจบอกออกไปตามใจคิดเมื่อเหลือบมองนาฬิกาบนหัวเตียงเห็นมันดึกเกินกว่าปกติของเวลาที่เขาจะพักผ่อน
“ ง่วงแล้วเหรอครับ “ เมษา ถามออกไป มันเป็นกิจวัตรประจำยามค่ำคืนไปแล้วที่เขาจะต้องโทรคุยกับคนที่หมายปองก่อนเข้านอน แม้จะเพิ่งกลับออกมาจากสถานที่เที่ยวด้วยกันก็เถอะ แต่เขาถือสิทธิและพอใจที่จะทำแบบนี้ มันเป็นหนทางเดียวที่ทำให้ตัวเองดูเป็นคนพิเศษขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะเขาเชื่อว่าคงไม่มีใครคนใดที่สามารถคุยกับพฤกษ์ได้ยามดึกดื่นค่อนคืนแบบนี้ พฤกษ์คงไม่แจกเบอร์ส่วนตัวกับใครง่ายๆ ยิ่งเบอร์ที่บ้านเด็กหนุ่มเชื่อมั่นอย่างสุดใจว่าคงไม่มีใครได้ไปจากผู้ชายเช่นพฤกษ์อย่างแน่นอน
“ ก็พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้า เดี๋ยวตื่นไม่ทันครับ” คนโดนถามบอกพลางผ่อนลมหายใจเบาๆ เพราะไอ้เพื่อนตัวดีแท้ๆเชียวแจกเบอร์เขามั่วไปหมด มันดูไม่ออกหรือไงว่าเขาไม่ชอบที่จะให้เบอร์ใครง่ายๆ
“ เดี๋ยวผมโทรไปปลุกได้นี่ครับ”เมษาหยอดกลับมาตามที่ใจสั่งแต่คนฟังไม่ได้ปลื้มไปด้วย เด็กหนุ่มหลับตานิ่งชั่วครู่ก่อนจะลืมขึ้นแล้วตอบกลับไป
“ ไม่รบกวนล่ะครับ เมษาก็น่าจะพักผ่อนได้แล้วนะครับ ผมเห็นดื่มมาหนักเหมือนกันนี่”
“ หนักยังไงผมก็ไม่ลืมที่จะโทรกู๊ดไนท์พฤกษ์หรอกครับมันชินซะแล้ว”
“ แล้วไอ้ปอนด์ล่ะครับโทรไปหามันบ้างหรือยังระวังมันน้อยใจนะครับ”
“ พฤกษ์ก็รู้นี่ครับว่าระหว่างพฤกษ์กับปอนด์ผมคิดถึงใคร”
“ก็…ครับ แต่ผมว่ามันดึกแล้ว และผมก็เริ่มง่วงแล้วด้วย”
“ งั้น ผมก็ไม่กวนแล้วครับ คิดถึงนะครับ นอนหลับฝันดี กู๊ดไนท์ครับ”ปลายสายวางหูไป พฤกษ์ผ่อนลมหายใจอีกรอบก่อนจะเอนกายลงนอน เมษาตามตื้อเขามาเกือบปี ทำไมนะเขาถึงทำใจให้รักคนๆนี้ไม่ได้ เมษาก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย ถ้าไม่นับเรื่องเที่ยวเก่งหากเขาจะเปิดใจซักครั้งนี่มันจะดีหรือเปล่านะ
เช้าวันใหม่ชีวิตคนกรุงยังคงดำเนินไปอย่างน่าเบื่อ รถราบนถนนหลายสายพร้อมใจกันนิ่งเหมือนโดนสะกดไว้ด้วยมนต์ดำจากสัญญาณจราจร ไฟแดงนี่ขยันทำงานชะมัดส่วนไฟเขียวก็อู้ได้ใจชวนให้หงุดหงิดจนหลายคนคิดอยากจะบีบแตรไล่ให้มันตื่นมาทำงานให้ได้ เช้า สาย บ่าย เย็น วัฏจักรชีวิตก็วนเวียนกันอยู่ในรูปแบบเดิมๆ คนเรียนก็เรียน คนทำงานก็ทำงาน แต่สำหรับศิระ เด็กหนุ่มทำมันทั้งสองอย่างพร้อมๆกัน ชีวิตมีชาติเดียวทำมันซะให้คุ้มกับที่ได้เกิดมาบนโลกที่ไม่ยุติธรรมในความคิดเขา
“ กินกันก็ไม่หมด เฮ้อ รวยกันจริงๆ เงินเหลือกันมากก็ไปช่วยคนที่อดยากกันสิวะ” เด็กหนุ่มบ่นงึมงำอยู่กับตัวเองเมื่อมองเห็นอาหารที่วางเต็มโต๊ะจากลูกค้าที่เพิ่งลุกออกไป หลายปีที่เขาทำงาน part time หลังเลิกเรียนที่นี่ เขาเห็นพฤติกรรมเหล่านี้ของคนที่มีอันจะกินจนเอียน แต่ใช่ว่าเขาจะทำใจได้ เขานึกไปถึงคนด้อยโอกาสหลายคนที่ชีวิตไม่เคยเจอกับคำว่าเหลือเฟือ
“ บ่นอะไรของมึงศิระ รีบเก็บเข้า ลูกค้าไม่มีที่นั่งระวังหูชานะมึง” โก๋ เพื่อนร่วมงานเดินมาติงแขน ร้านอาหาร fast food เวลาเป็นสิ่งสำคัญ จะมายืนไว้อาลัยให้กับอะไรที่ไม่ใช่หน้าที่ตัว อาจโดนหัวหน้ากะเล่นงานเอาง่ายๆ
“ ก็มึงดูดิ ซื้อมาแล้วมากองไว้แบบนี้ เสียดายตังค์ว่ะ” ศิระบอกในสิ่งที่เห็น โก๋ส่ายหน้า เอาอีกแล้ว ไอ้นี่ โรคอคติกับคนมีอันจะกินกำเริบอีกละ ต้องปราบซะหน่อย
“ แล้วมึงไปยุ่งอะไรกะเขา เขาซื้อมาแล้วไม่กินเราก็เก็บก็จบ ไปๆ มึงไม่กล้าเก็บกูเก็บเอง”
“ ไม่ต้องอ่ะ กูเก็บได้ มึงไปช่วยข้างในเหอะ เดี๋ยวข้างนอกกูลุยเอง วันนี้ท่าทางคนจะเยอะ”
“ มึงไหวแน่นะ อย่าไปตบกบาลลูกค้าล่ะมึง กูว่ามึงแหละควรไปอยู่หลังร้าน ดุๆอย่างนี้กูไม่ไว้ใจว่ะ”
“ เออน่ะ กูจะไปทำอะไรใครได้ ตกงานมากูก็ตายดิ ไม่ได้เกิดมารวยนะโว้ย มึงไม่ต้องกลัว”
“ ทั้งปีล่ะมึง ประชดตัวเองล่ะเก่งนัก อยากอยู่ก็อยู่ไป ไม่ไหวเรียกกู เดี๋ยวกูมาเปลี่ยน” สองหนุ่มแตะมือให้กันอย่างรู้เกม ก่อนที่จะแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ศิระ ชอบร้านนี้ก็ตรงนี้แหละทุกคนที่นี่อยู่กันอย่างสนิท บางทีที่เขาเหงามากๆ แค่ก้าวขาเข้ามาในร้านที่เป็นที่ทำงานตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งมันก็เป็นสถานที่ ที่ทำให้หายเหงาได้อย่างดี ไม่เหมือนที่บ้านของเขา บ้านที่อยู่ไกลจากรุงเทพไม่กี่กิโล แต่เขาไม่เคยอยากที่จะกลับไป เขาสอบไม่ติดมหาลัยของรัฐเหมือนอย่างที่ใครๆคาดหวัง ไม่มีใครสนใจใยดีที่จะส่งให้เขาเข้าเรียนในมหาลัยเอกชนด้วยเหตุผลที่ไม่มีกำลังทรัพย์เพียงพอ เด็กหนุ่มเลยตัดสินใจลงเรียนในมหาลัยเปิดแล้วหาหนทางส่งเสียตัวเองจนเหลืออีกเพียงไม่กี่เทอมเขาก็จะได้เป็นบัณฑิตเต็มตัว ถ้าไม่มีอะไรผิดแผนการเรียนที่วางเอาไว้
“ ทำไมถึงเลือกร้านนี้ล่ะ พฤกษ์ ผมไม่ชอบทานของพวกนี้” เมษา แย้งพฤกษ์ เมื่อเด็กหนุ่มขับรถหรูพาเขาเข้ามาจอดตรงลานด้านข้างของร้านอาหารที่เขาไม่เคยคิดชอบ
“ ก็เห็นมันใกล้มหาลัยดี ขับไปไกลผมไม่ชอบรถติด เอาเหอะ หิวไม่ใช่เหรอครับ” พฤกษ์ให้เหตุผล ก็เพราะเมษาไม่ชอบน่ะสิเขาถึงต้องเลี้ยวรถเข้ามา ถ้านายนี่อยากที่จะคบกับเขาจริงๆก็ต้องเข้ากับเขาได้ในทุกๆเรื่องสิ
“ ตามใจสิครับ ผมติดรถมาแล้วนี่” คนบอกแอบข่มอารมณ์ขัดใจ อุตส่าห์ทิ้งรถเอาไว้ ออกอุบายว่ารถเข้าศูนย์ซ่อม ลงทุนนั่งแท็กซี่กระเตงตัวเองไปดักรอคนข้างตัวถึงหน้ามหาลัย หวังแค่คิดที่จะไปหาบรรยากาศหรูหราคุยกันสองต่อสอง แล้วนี่อะไร พาเขามาหาอาหารที่เขาคิดว่ามันไม่เหมาะกับสถานภาพเขาซักนิด เบอร์เกอร์ เฟร้นฟราย ไก่ทอด ตายล่ะจะกินเข้าไปได้ยังไง ไขมันทั้งนั้น หมดกันรูปร่างจากการเล่นฟิตเนสมาเป็นแรมปี แต่เอาวะเพื่อเอาชนะใจอะไรยอมได้ก็ยอมไปก่อน ถึงเวลาถอนคืนเมื่อไหร่จะเอาให้คุ้มเชียวอย่าเผลอก็แล้วกัน
ตายห่าล่ะมึง ฟ้าผ่าแต่หัวค่ำ ศิระรีบหันหลังเดินกลับเข้าไปหลังร้านเมื่อมองเห็นเต็มสองตาว่าใครที่กำลังเดินควงคู่กันเข้ามาในร้าน
“ เป็นอะไรวะ ศิระ” โก๋ทักเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนไม่ค่อยดี
“ กูเหนื่อย มึงไปดูข้างนอกแทนกูหน่อยดิ” ศิระบอก ก่อนจะรีบแวบเข้าไปในส่วนลึกของร้านไม่ใช่ว่าอาย แต่สายตามันกระตุกเตือนว่าหากได้อยู่ใกล้กับไอ้คู่ขี้อวดนั่นสงครามย่อยๆอาจประทุขึ้นในร้าน
“ ไรวะ ยังไม่เท่าไหร่เหนื่อยละ” โก๋ร้องตามหลัง แต่คนเดินหนีไม่อยู่ฟัง จะอยู่ให้โง่เรอะไอ้คู่นั่นมันเดินมาสั่งอาหารอยู่หน้าเคาน์เตอร์แล้วนี่ เพิ่งรู้นะนี่ว่าเป็นแฟนกัน เออ พวกมันคงอยู่กันได้นานหรอกคนชนชั้นระดับเดียวกันนี่
แม้จะเดินหลบไปแต่สายตาก็ยังแอบลอบมอง ศิระเผลอใจกระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุเมื่อเห็นพฤกษ์คอยเทคแคร์ สั่งโน้นสั่งนี่ให้คนข้างตัวแถมยังดูให้เกียรติฝ่ายนั้นให้รับของก่อนทุกครั้ง ก่อนจะจ่ายเงินให้เสร็จสรรพเรียบร้อย ….นี่กูจะไปรู้สึกน้อยใจทำไมเนี่ย มันไม่ได้เป็นอะไรกะกูซะหน่อย ……. เด็กหนุ่มบอกตัวเองในใจก่อนจะหนีหายไปจากภาพนั้นเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในตัวร้าน
“ รอแป๊บนะผมไปห้องน้ำเดี๋ยว”พฤกษ์บอกเมษาเมื่อรู้สึกว่ามือจะดูเลอะๆ เมษาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะมองตามร่างสูงในชุดนักศึกษาเดินไป ยิ่งมองดูรูปลักษณ์คนๆนี้เท่าไหร่เขาก็ยิ่งหลงรักจนถลำลึกมากเท่านั้นให้ตายสิ
ศิระ สำรวจตัวเองกับเงากระจกในชุดพนักงานบริการแล้วลอบถอนหายใจ คิดไปทำไมไอ้ศิระ พวกมันออกจะเหมาะกันดี อย่างมึงจะไปอยู่ในสายตาพวกมันได้ไง เด็กหนุ่มถอยออกมาจากกระจกหันไปเปิดประตูจะออกไปจังหวะเดียวกับที่คนภายนอกเปิดเข้ามา….
“ขอโทษครับ” ศิระบอกยิ้มๆอย่างนอบน้อมเมื่อเกือบจะชนลูกค้าเข้าที่หน้าประตู ก่อนจะรีบหลบให้พ้นทาง รอจนลูกค้าผ่านหน้าไปแล้วเขาจึงรีบกลับเข้าไปในร้าน พฤกษ์ มองเห็นหลังคุ้นตาไวๆผลักประตูเข้าไปในร้าน เด็กหนุ่มหยุดยืนมองครู่หนึ่งก่อนจะเลิกสนใจเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทำไมถึงต้องคิดว่าคนเมื่อกี้เป็นนายนั่นด้วยล่ะน่าจะลืมมันไปได้แล้วนี่นา
“มองอะไรวะศิระ” โก๋อดที่จะเดินเข้ามาถามคนที่มองจ้องไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอยไม่ได้ มันมีอะไรน่ามอง
“เปล่า” คนโดนถามตอบสั้นๆแต่คนถามไม่เชื่อ
“เปล่าอะไร ก็กูเห็นมึงมองเหม่อไปข้างนอกนานสองนาน”
“อ้าวพนักงานไม่มองลูกค้าจะให้ไปมองลิงที่ไหนมึงนี่”
“โธ่ ไอ้บ้อง กูก็พอจะดูออกหรอกว่าสายตาที่มึงมองน่ะไม่ใช่สายตาพนักงานที่จะคอยบริการลูกค้า กูว่าถ้ามึงฆ่าใครไม่ผิดกฎหมายได้ตอนนี้มึงคงฆ่าไปแล้ว ตอบกวนนะมึง”
“ไปนั่น กูคนนะไม่ใช่เครื่องจักร กูเหนื่อยกูจะหยุดพักมองอะไรเลื่อนลอยไม่ได้หรือไง อีกอย่างกูอยากจะมองอะไรมึงมายุ่งอะไรกะกูโน่นหน้าที่มึงไปทำดิ เก็บกวาดเช็ดถูนอกร้าน มาอู้ข้างในระวังโดนนะหาว่ากูไม่เตือนอีก”
“เรื่องล่ะ นี่เวลาเบรกกูโว้ยมึงมาหลังกู กูเบรกมึงก็ไปทำหน้าที่แทนกูดิ เหลือไม่เยอะหรอก กูเก็บจนจะหมดแล้ว”อ้าวซวยสิ ศิระหน้าเหวอวันนี้เขาต้องทำหน้าที่สลับกับไอ้เพื่อนซี้นี้ด้วย แล้วมันพักแบบนี้ เขาก็ต้องออกไปดูแลข้างนอกแทนมันอ่ะดิ แล้วนั่น พวกมันจะอยู่จนร้านปิดหรือไงน้ำสองแก้วอาหารไม่กี่อย่างนั่งแช่ยังกะคนไม่มีที่ไป เด็กหนุ่มพาลไปถึงสองคนที่ทำให้เขากลายเป็นคนขี้เกียจออกไปนอกร้านอย่างหงุดหงิด สาบานได้ถ้าพวกมันจำเขาได้ไม่ต้องให้ทายหรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นเดี๋ยวก็รู้จะหมู่หรือจ่า ถ้าเขาออกไปให้พวกมันเจอ
“ไม่เห็นทานเลย ไม่ชอบเหรอเมษา”พฤกษ์ถามคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเมื่อเขาจัดการกับอาหารที่สั่งมาจนเกลี้ยงแต่ฝั่งนั้นยังไม่แตะอะไรนอกจากน้ำเปล่าๆ
“ยังอิ่มอยู่ พฤกษ์เอาอีกดิ เนี่ยผมยกให้” เมษารีบเลื่อนอาหารตัวเองไปให้คนถามที่จริงหิวจนไส้จะขาดแต่ไม่อาจที่จะกินของพวกนี้ลง ยี้ แค่เห็นก็จะอ้วก

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

pkclub2146

ขอบใจมกานะ

popo1

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

harry1234

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากขร๊ {:sm-36:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny

ชแบบบบบบบบบบบบบบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม