++ สองคนบนทางรัก ++ # 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไม่เห็นทานเลย ไม่ชอบเหรอเมษา”พฤกษ์ถามคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเมื่อเขาจัดการกับอาหารที่สั่งมาจนเกลี้ยงแต่ฝั่งนั้นยังไม่แตะอะไรนอกจากน้ำเปล่าๆ
“ยังอิ่มอยู่ พฤกษ์เอาอีกดิ เนี่ยผมยกให้” เมษารีบเลื่อนอาหารตัวเองไปให้คนถามที่จริงหิวจนไส้จะขาดแต่ไม่อาจที่จะกินของพวกนี้ลง ยี้ แค่เห็นก็จะอ้วก
“ไม่ล่ะ ผมทานไปเยอะแล้ว กลับกันยังอ่ะ รถคงไม่ติดแล้วมั้ง” พฤกษ์ปฏิเสธแล้วเอ่ยชวน ท่าทางเขากับนายนี่คงไปกันไม่รอดแน่ แค่อาหารการกินยังไปคนละเรื่อง
“ก็ดี ว่าแต่จะกลับบ้านเลยเหรอ ผมยังไม่อยากกลับ” คนตอบดีใจที่จะได้ออกจากร้านนี้ แต่แอบขุ่นใจถ้าจะให้แยกจากคนชวน
“ผมเหนื่อย คงต้องกลับบ้านแหละ หรือเมษาจะไปไหนต่อก็ตามสะดวกนะ ผมคงไปด้วยไม่ได้”
“ทำไมล่ะ พฤกษ์เบื่อผมเหรอ”
“ผมไม่ได้เบื่อแต่ผมเหนื่อยจริงๆ”
“เรียนหนักเหรอครับวันนี้”
“ก็บ้างตั้งใจว่าจะจบให้ได้ ก็เลยหนักหน่อย”
“งั้นก็ไปส่งผมที่คอนโดก็พอครับ หวังว่าคงไม่ใจดำให้ผมกลับเองนะ”พฤกษ์ไม่ตอบแค่ยิ้มนิดๆ เขารู้ความต้องการของเมษาอยู่แล้วนี่ ไปส่งน่ะได้ แต่ถ้าจะให้เข้าไปนั่งพักในห้องเขาคงไม่เอาด้วยแน่ๆ สองหนุ่มกำลังจะลุกออกจากที่โดยที่มีสายตาของคนที่รอจะเข้ามาเคลียร์โต๊ะมองอยู่
กูว่าแล้ว เหลืออีกตามเคย …. ศิระคิดอยู่ในใจเมื่อมองเห็นอาหารในส่วนของเมษาที่ยังไม่มีใครแตะต้องแต่ทั้งสองทำท่าว่าจะออกจากร้านไปแล้ว เมื่อสองหนุ่มลับสายตาเขาจึงก้าวออกมาจากที่ซ่อน รอดตัวไปนึกว่าจะได้ปะทะคารมกับคนพวกนี้ซะแล้ว มือที่เก็บกวาดอาหารพลันต้องหยุดชะงักเมื่อมองเห็นวัตถุสีดำที่ชีวิตนี้ไม่เคยมีครอบครองวางทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะ โอ้โห นี่พวกมันรวยถึงขนาดทิ้งๆขว้างๆโทรศัพท์ราคาแพงแบบนี้เลยเหรอเนี่ย เดี๋ยวพ่อก็จับมันยัดลงขยะซะหรอก ศิระแค่คิดให้ตัวสะใจเล่นๆลองทำจริงๆสิจะได้โดนไล่ออกภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง
“เห็นโทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะมั๊ยครับ” เสียงเจ้าของร้องทวงถามมาจากทางด้านหลัง ศิระตัวชา มันไม่ใช่เสียงของคนที่เขาเดินชนในเธค แต่มันเป็นเสียงของคนที่ยืนต่อปากต่อคำเขาที่ป้ายรถเมล์
“คุณครับ” พฤกษ์เรียกซ้ำเมื่อคนที่ยืนหันหลังให้ไม่ยอมหันมาคุยกับเขา มันมีพิรุธแฮะ และก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปใกล้อย่างที่ใจคิดโทรศัพท์คู่กายเขาก็ถูกยื่นมาให้แต่คนยื่นไม่ยอมหันมา เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบของ ของตัวเองช้าๆแต่สายตาจับต้องอยู่ที่คนยื่น ทันทีที่รู้สึกว่ามีมือมาสัมผัสสิ่งของที่ยื่นให้ศิระรีบคิดที่จะชักมือกลับ เขายังไม่อยากเผชิญหน้ากับนายนั่นตอนนี้ แต่เด็กหนุ่มคิดช้าไปแทนที่เจ้าของโทรศัพท์จะหยิบเอาแค่ของ มือนุ่มนั่นกลับรวบเอามือเขาไปด้วย
“เฮ้ย! ไรวะ” ศิระร้องตกใจเสียงดังเป็นเหตุให้คนทั้งร้านหันมามองเขาเป็นตาเดียว แต่เขาไม่ได้สนใจใคร นอกเสียจากคนที่ยืนนิ่งงันอยู่ตรงหน้าเมื่อเขาหันมาสบตาเข้าอย่างจัง
“นี่นาย” พฤกษ์ทัก ที่แท้ความสงสัยตอนที่เขาจะเข้าห้องน้ำมันก็เป็นจริงหรอกเหรอ
“ปล่อยซิวะ มาจับไว้ทำไมเล่า” ศิระ สะบัดมือออกให้หลุดจากการเกาะกุม เด็กหนุ่มไม่คิดว่าคนจับจะมือไม้อ่อนขนาดนี้ หน้าที่ซีดอยู่แล้วถึงกับซีดหนักไปกว่าเดิมเมื่อแรงเหวี่ยงจากการสะบัดมือส่งผลให้โทรศัพท์เครื่องเล็กหล่นกระแทกพื้นกระเบื้องของร้านชิ้นส่วนกระจุยกระจาย
“เฮ้ย อะไรวะ” พฤกษ์เป็นฝ่ายตกใจบ้างเมื่อเห็นของรักแตกกระจายต่อหน้าต่อตา เด็กหนุ่มมองคนต้นเหตุด้วยแววตาโกรธจัด จะสะบัดมือทำห่าอะไรผู้ชายเหมือนกันไอ้…ฮึ่มจะด่ามันว่าไงดีวะ.
“เกิดอะไรกันขึ้นคะ”คนที่มีอำนาจในร้านรีบวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์เมื่อเห็นหลายโต๊ะเริ่มให้ความสนใจ สุดท้ายเรื่องก็ไปจบลงในที่ลับตาลูกค้ารายอื่น พฤกษ์ ไม่ได้เสียดายของอะไรมากมาย อย่างเขาซื้อใหม่อีกซักกี่เครื่องก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ใจเจ้ากรรมนี่สินึกอยากจะกลั่นแกล้งคนต้นเรื่อง ท่าทางอวดดีและถือตัวของนายนี่ยังติดอยู่ในความทรงจำของเขา ขอเอาคืนซักทีเหอะน่า
“พนักงานบริการอะไรทำผิดแล้วยังไม่ขอโทษอีก ทำของลูกค้าแตกเสียหายแบบนี้ ราคาก็ไม่ใช่บาทสองบาท ผมไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ” เด็กหนุ่มเริ่มโวยต่อหน้าผู้จัดการร้านทันที จะดูซิว่าถ้านายนี่โดนตำหนิจะมีสีหน้ายังไง
“ศิระ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”พฤกษ์ ได้ยินถ้อยคำสุดท้ายของเจ้านายของคนที่เขาเพิ่งจะรู้ว่าชื่อ ศิระ หลังจากที่เขาได้รับคำขอโทษที่ฟังยังไงๆมันก็ออกมาจากคนพูดอย่างไม่เต็มใจ นี่ถ้าไม่โดนเจ้านายบังคับนายศิระนี่ก็คงจะไม่ยอมเอ่ยเป็นแน่
“ช่วยอบรมมารยาทให้ดีกว่านี้หน่อยนะครับ” เด็กหนุ่มเตือนย้ำพลางปรายสายตาไปทางคนที่ต้องการแกล้ง โธ่เอ้ย ซึมเป็นไก่กำลังจะโดนเชือดเชียวสะใจดีว่ะ ศิระมองสบตาตอบคนมองมา ถ้าไม่ติดที่มีภาระมากมายที่ต้องแบกเอาไว้ด้วยการงานเขาคงจะโดดชกหน้านายนี่ไปแล้ว ที่จริงถ้าจะผิดมันก็น่าจะผิดด้วยกันทั้งสองคนทำไมนายนี่จะต้องคิดเอาเรื่องเขาขนาดนี้ด้วย
“โดนอีกแล้วไอ้ศิระ คงไม่รุนแรงถึงขั้นให้ออกหรอกนะมึง” โก๋ พูดออกมาลอยๆระหว่างที่พฤกษ์เดินผ่าน ก่อนจะรีบหลบตาก้มเดินหนีไปเมื่อพฤกษ์หยุดกึกหันมามองเขา ลับหลังโก๋ไปแล้วพฤกษ์อดที่จะหันกลับไปมองไปทางห้องที่เขาเพิ่งจะก้าวออกมาไม่ได้ เขาเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่นา คำพูดในทำนองเอาเรื่องของเขาจะทำให้นายนั่นเดือดร้อนเหมือนอย่างที่เด็กหนุ่มเมื่อกี้พูดหรือเปล่านะ
“พฤกษ์ กลับกันหรือยังครับ” เมษาเดินมาติงแขนคนที่กำลังจะย้อนกลับไปห้องนั้นเพื่อถอนคำพูดทั้งหมด
“ไม่รอที่รถล่ะครับ”พฤกษ์ หันมาบอกคนที่ตามมา เมษามาถึงตัวแบบนี้เขาจะกลับไปห้องนั้นได้ยังไง
“ผมรอนานแล้วนะครับ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เมษาอธิบาย พฤกษ์รีบปฏิเสธ
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรแล้วทำไมเข้ามานานจังล่ะครับ แล้วเจอโทรศัพท์หรือเปล่า”
“ไม่เจอครับ ผมคงลืมไว้ที่อื่นมั้ง”
“งั้นก็ช่างมันเถอะครับ ผมซื้อให้ใหม่ก็ได้ กลับกันเถอะนะครับ”
“เมษา ไปรอผมที่รถก่อนดีกว่านะครับ แป๊บนึงเดี๋ยวผมตามไป”
“ทำไมครับ มีอะไรหรือเปล่าครับพฤกษ์”
“ไม่มีอะไรครับ ไปเหอะ เดี๋ยวผมตามไป” แม้น้ำเสียงจะบอกไปอย่างเรียบเฉยแต่สายตาที่พฤกษ์ส่งให้ เมษารู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ควรถามเซ้าซี้ผู้ชายคนนี้ถ้าไม่อยากให้คะแนนตก เด็กหนุ่มเลยจำยอมเดินออกไปทางเดิมอย่างนึกเซ็ง พฤกษ์ถอนหายใจแล้วหันไปมองทางห้องที่เพิ่งเดินออกมาเมื่อครู่อีกรอบ และคราวนี้เขาเจอกับคู่กรณีกำลังเดินออกมาพอดี ศิระชะงักเมื่อเห็นพฤกษ์ยังไม่กลับออกไปจากร้าน เขารู้จักชื่อนายนี่จากการพูดคุยเมื่อครู่ แต่เขาจะสนใจทำไมล่ะในเมื่อทางร้านยืนยันที่จะชดเชยค่าเสียหายให้นายนี่แต่เขาสิเป็นตัวแบกภาระค่าเสียหายทั้งหมดจากการหักค่าจ้างที่ปกติก็น้อยจนน่าใจหายอยู่แล้ว
“ยังได้ทำงานอยู่ใช่มั๊ย” พฤกษ์ถามอย่างนึกห่วงเมื่อศิระกำลังจะเดินผ่านเขาไป แต่โชคร้ายที่คนฟังแปลเจตนาผิด
“เสียใจด้วยนะที่มึง เอ่อ คุณต้องผิดหวัง” รอบกายมีลูกค้าอยู่บ้างศิระจึงรีบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกพฤกษ์แต่คนถูกเรียกก็ใช่ว่าจะใส่ใจ ศิระพูดจาแบบเดิมเขายังจะรู้สึกดีกว่าตั้งเยอะทั้งๆที่เคยไม่ชอบแต่ตอนนี้มันไม่ใช่
“ไม่โดนไล่ออกใช่ป่ะ” พฤกษ์รีบทักขึ้นอีกเมื่อศิระจะเดินหนีไป
“เออสิวะ” คนถูกทักหันมาตะคอก อยากให้กูตกงานนักหรือไง
“คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อยละกัน มันอาจไม่โชคดีแบบนี้ตลอดนะ” ศิระชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดินหนีอีกรอบเมื่อได้ยินคำพูดในน้ำเสียงในเชิงตักเตือน นอกจากกลุ่มเพื่อนๆเขาไม่เคยได้ยินคำพูดทำนองนี้จากปากใครๆแม้แต่ผู้ให้กำเนิดเอง เด็กหนุ่มรู้สึกหวั่นไหวนิดๆแต่ก็รีบตัดใจไม่ให้คิดอะไร ขาที่ชะงักจึงรีบก้าวหนีไปจากที่ตรงนั้น โดยไม่หันมามองคนพูดที่มองตามหลังเขาอยู่ด้วยความโล่งใจ พฤกษ์เดินออกจากร้าน ไปหาเมษาที่รออยู่ ท่าทางที่เด็กหนุ่มขอโทษขอโพยคนนั่งรอทำให้คนที่แอบมองอยู่ในร้านเกิดเหงาอยู่ลึกๆ คนแอบมอง ก้มหน้าก้มตา ทำหน้าที่ตัวเองอย่างซึมๆเมื่อมองรถของพฤกษ์เคลื่อนออกไปลับสายตา…….
#3
“อะไรนะครับ ทางร้านจะชดใช้ค่าเสียหายให้ผมเหรอครับ”พฤกษ์ร้องถามถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่เสียงดัง หลังจากที่เขาได้รับการติดต่อจากที่ทำงานของศิระจากเบอร์บ้านที่เขาทิ้งไว้ให้
“ขอบคุณนะครับสำหรับความรับผิดชอบ แต่ที่จริงผมก็มีส่วนผิด ไม่ต้องชดใช้ให้ผมก็ได้ลืมเรื่องนี้ไปได้เลยครับ” เด็กหนุ่มรีบปฏิเสธ เขาพอจะรู้บ้างว่าทางร้านคงไม่ยอมเสียในสิ่งที่ไม่ควรจะเสียและของๆเขาที่เสียหายไปราคาน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ล่ะ ศิระคงต้องรับภาระนั้นไปเต็มๆแน่ เมื่อทางร้านรับคำปฏิเสธของเขาและกล่าวขอบคุณกลับมาเป็นกระบุงโกยแล้ว พฤกษ์จึงวางสายและออกมายืนคิดอะไรเงียบๆ เด็กหนุ่มบอกกับคนที่บ้านว่าหากมีโทรศัพท์มาบอกว่าเขานอนไปแล้ว แน่ล่ะเขาเลี่ยงที่จะคุยกับเมษาที่โทรมาเป็นประจำ
ใต้ฟ้าเดียวกัน ศิระเดินเตะเท้าไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยหลังจากทำหน้าที่เรียบร้อย หัวใจไม่เคยเหงา ทำไมคืนนี้มันถึงรู้สึกได้ โก๋แยกตัวออกไปแล้วกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง เขาก็มีเพื่อนนี่นา เพื่อนที่มีวิถีชีวิตบนเส้นทางเดียวกัน เขาจะปล่อยตัวเองมาเดินเหงาอยู่คนเดียวทำไม
“พวกมึงอยู่ไหนกัน เสียงดังมากเลยว่ะ” ศิระถามปลายสายที่เขาโทรหาหลังจากที่ได้ยินเสียงอึกทึกปนเข้ามาในหู
“กำลังมันส์อยู่เลย มึงล่ะอยู่ไหน”เสียงเพื่อนตอบกลับมา ศิระส่ายหน้า
“กูว่าแล้วพวกมึงนี่มีคืนไหนบ้างวะที่ไม่ออกไปล่าเหยื่อกันเนี่ย”
“เออนะ เรื่องของพวกกู แล้วนี่มึงโทรมาทำไม หรือว่าอยากตามมาด้วย”
“กูคงโง่ไปอีกหรอก คราวที่แล้วพวกมึงทำกูแสบมาก”
“เฮ้ย พวกกูขอโทษ ก็คิดว่ามึงไม่มาแล้วไงก็เลยกลับกันก่อน”
“กูไม่ได้เรียนเสร็จแล้วว่างเหมือนพวกมึง ก็รู้ๆกันอยู่ แทนที่จะรอกูบ้างถ้ากูบอกไปก็ไปดิ”
“เออๆ พวกกูผิด แล้วนี่จะมามั๊ย คราวนี้จะรอจนร้านปิดเลยอ่ะ”
ศิระนิ่งคิด ไม่รู้ว่าความเหงาเมื่อครู่มันเริ่มลามหนักไปหรือเปล่าถึงยอมตกลงไปยังสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคยอีกครั้ง มันเป็นสถานที่ใหม่จากคืนนั้น คืนที่เขาเจอกับพฤกษ์ แต่คนที่มาเที่ยวไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ เผลอๆแน่นกว่าที่นั่นด้วยซ้ำ แต่แปลกที่ศิระกลับนึกถึงสถานที่นั่นมากกว่า
เมษากำลังนั่งปรับทุกข์อยู่กับปอนด์ด้วยท่าทางเมาหนัก เขาเริ่มทนไม่ไหวกับการถูกปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าจากพฤกษ์ เขาไม่ดีตรงไหน พฤกษ์รอใครอยู่ เมื่อช่วงค่ำที่แสดงออกถึงความต้องการภายในใจตอนที่พฤกษ์ไปส่งที่คอนโด เขาอายจนแทบจะร้องไห้เมื่อพฤกษ์ไม่เล่นด้วยแถมยังไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ได้อีก เขาเลยต้องถ่อมาระบายอารมณ์ที่นี่
“มึงเห็นคนนั้นมั๊ย ศิระ” ศิระมองตามสายตาเพื่อนไปยังคนดูดีที่นั่งซึมให้เพื่อนอีกคนปลอบ เด็กหนุ่มยิ้มเยาะก่อนจะบอก
“นึกว่าใคร อย่าบอกนะว่ามีใครสนใจมัน” เขามองเพื่อนในกลุ่มที่รวมตัวกันอยู่สี่คนรวมเขาด้วย อย่างอยากรู้คำตอบ
“ทำไม หรือมึงสนใจ” เป้หนุ่มสำอางที่พอจะสูสีกับเมษาเป็นเป็นคนตอบ
“กูไม่ได้สนใจและกูก็ไม่อยากที่จะให้ใครสนใจด้วย”
“ทำไมวะ”
“มันมีแฟนแล้ว”
“มึงรู้ได้ไง”
“ก็กูเห็นพวกมันควงกันไปร้านที่กูทำงานอยู่”
“โห เซ็งเลยมึง”
“เอานะ อย่างพวกมึงเที่ยวกันเกือบทุกคืน คนอื่นมีเยอะแยะไป เชื่อกูอย่าไปยุ่งกะพวกมัน แม่งร้ายกันทั้งคู่”
“ท่าทางเป็นเอามากแฮะมึง พวกกูชักสงสัยแล้วสิว่ามึงหลงรักใครเข้าให้ระหว่างนายนี่หรือแฟนนายนี่”
“พูดห่าอะไรของมึงเนี่ย อย่างกูเนี่ยนะจะมีสิทธิไปรักไปชอบใคร”
“ทำไมวะ มึงไม่มีหัวใจหรือไง”
“หัวใจกูน่ะมี แต่กูก็รู้ว่าคนอย่างกูพอที่จะรักใครได้ไม่ใช่หลับหูหลับตารักใครเขาไปเรื่อยเปื่อย กูไม่อยากผิดหวังกับเรื่องพวกนี้”
“น่ากลัวว่าชาตินี้มึงจะไม่ได้เจ็บปวดหรอก ในเมื่อมึงไม่กล้ารักใครศิระ”
“ก็ดี อยู่คนเดียวไม่มีใครมากวนใจมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรซักหน่อย”

“แล้วที่มึงมานี่อย่าบอกนะว่ามึงอยากมา”
“ถ้ากูไม่อยากมาแล้วกูจะมาทำไม”
“มึงกำลังเหงา พวกกูดูกันออก”
“เหงาห่าอะไร พวกมึงพูดเรื่อยเปื่อย”

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณนะคับ

popo1

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า {:sm-17:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคัล

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนคราฟผม

poppet

ขอบคุณมากคราฟ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ