++ สองคนบนทางรัก ++ # 5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“มึงจะคุยอะไรกับพฤกษ์เหรอปอนด์”
“เออน่าไม่เกี่ยวกับมึงหรอก”
“เกี่ยวไม่เกี่ยวไม่ว่าแต่มาชวนกันไปแบบนี้เห็นกูเป็นอะไร”
“อะไรของมึงเนี่ย เอาน่ามีอะไรสนุกๆให้มึงสะใจเล่นแล้วกันเดี๋ยวกูมาเพื่อน”ปอนด์ดึงแขนพฤกษ์ให้ห่างออกไปจากเมษา เขาจะใช้พฤกษ์เป็นตัวล่อเพื่อจัดการคนที่กวนใจเมื่อครู่จะดูซิว่าคนอวดดีอย่างมันโดนคนเจ้าเสน่ห์อย่างพฤกษ์ปล่อยมนต์ให้หลงมันยังจะอวดดีอีกหรือเปล่า
“เล่นอะไรไม่เข้าท่าไอ้ปอนด์ กูไม่ใช่หุ่นเชิด” พฤกษ์ดุขึ้น เมื่อปอนด์เล่าความคิดทั้งหมดให้เขาฟัง จะให้เขาแกล้งตามจีบนายพฤกษ์นั่นนะเหรอ บ้าชัดๆ
“ใครบอกว่ากูจะให้มึงเป็นหุ่นให้กูเชิด กูจะจัดการกับไอ้เวรนั่นต่างหาก”
“มันชื่อ ศิระ”
“เออ ชื่อเชยๆนั่นแหละ มึงทำไงก็ได้ให้มันติดมึง กูอยากเห็นมันอกหัก”
“หมายความว่าไงวะ”
“หมายความว่ากูอยากเห็นเวลามันโดนมึงทิ้งน่ะสิ มันยังจะมีหน้ามาอวดดีอีกหรือเปล่า แม่งมันกวนส้นตี..เมื่อกี้ก่อนที่พวกมึงจะมากันเกือบมีเรื่องกะมันแล้ว”
“เฮ้ย กูว่าต่างคนต่างอยู่ดีกว่าว่ะ ไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายกับมันก็น่าจะดีที่สุด”
“อ้าวเฮ้ย ไงพูดงี้วะ เพื่อนกันป่าวเนี่ย ก็กูอยากให้มันสำนึกซะบ้างว่ามันเป็นใครแล้วพวกเราเป็นใคร”
“แล้วทำไมมึงไม่ลงมือเองมึงจะเอากูไปล่อทำไม”
“ดูก็รู้ว่ามันคงกำลังรู้สึกอะไรกับมึงอยู่ พวกมึงไปรู้จักกันตอนไหนกูไม่สนใจหรอกนะ แต่วันนี้มึงต้องช่วยกู ทำให้ไอ้นั่นมันหน้าแหกต่อหน้าเมษาให้ได้”
“มึงไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่าไอ้ปอนด์”
“อะไรที่กูไม่รู้วะ”
“ไอ้นั่นมันเกลียดกูจะตาย มึงใช้คนผิดแล้วล่ะ”
“โหย แล้วมึงยอมได้ไงวะ อย่างนี้มึงต้องรีบทำตามที่กูบอกเลยเพื่อน”
“ทำไมวะ”
“ก็คนอย่างมึงเกิดมาเพื่อให้คนอย่างมันเกลียดเหรอ กูอายแทนว่ะ ขนาดเมษายังหลงมึงโงหัวไม่ขึ้น แต่มึงจะมาเสียฟอร์มเพราะไอ้กระจอกนั่นทุเรศว่ะ”
“กูไม่เข้าใจ”
“โว้ย ไอ้โง่ มึงก็ทำให้มันรักมึงให้ได้สิวะ ถ้ามึงใช้เสน่ห์ให้เป็นนะ ขี้คร้านมันจะหลงมึงเหมือนอย่างที่ใครๆหลง มึงก็จะได้กู้หน้าคืนมาไงพวก ถึงเวลานั่นก็สลัดมันทิ้งให้มันเจ็บใจกับความโง่ของมันก็จบ” พฤกษ์หยุดคิด นั่นสินะ เขาโดนนายนั่นทำให้เสียหน้ามาถึงสองครั้งถ้าเขาคิดที่จะเอาคืนซักครั้งนี่มันคงไม่ผิดอะไร แล้วนายนั่นท่าทางอวดดีจะตาย มันก็น่าลองดูเหมือนกันที่จะปราบมันให้หายอวดดีบ้าง
“แล้วกูต้องทำไง” เด็กหนุ่มถามคนต้นคิดออกมาในที่สุด ฝ่ายนั้นยิ้มกริ่มอย่างพอใจ วันข้างหน้าอะไรจะเกิดขึ้นไม่รู้ล่ะ แต่วันนี้นายศิระนั่นจะต้องได้รับบทเรียนที่กล้าอวดดีกับคนที่อยู่สูงกว่าตน
“กูคิดว่าไอ้นั่นมันคงอยู่แถวนี้แหละ มันคงไปไหนไม่ไกลหรอก มึงรอเดี๋ยว เดี๋ยวกูไปตามมันให้มึงเชือดเล่น โทษฐานกวนส้นต…” ปอนด์เดินแยกออกไปอย่างมีแผนการอยู่ในใจ ปล่อยให้พฤกษ์ยืนนึกคิดในสิ่งที่กำลังจะทำว่ามันควรหรือไม่ควร..?
เพล้ง!….. “ว้าย” เสียงร้องของผู้คนที่ทั่วบริเวณร้านขายแจกันคริสตัลดังลั่นเมื่อได้ยินเสียงแจกันใบใหญ่ที่วางโชว์อยู่ทางเข้าตกกระทบพื้น ศิระยืนหน้าซีดตัวลีบมองเศษชิ้นส่วนวัตถุที่ตัวเองเดินชนจนล้มแตกกระจายด้วยความตกใจสุดขีด หางตาที่เหลือบมองเห็นป้ายราคาที่ร่วงหล่นลงมาด้วยทำเอาเด็กหนุ่มแทบทรุด พระเจ้า แจกันห่าหอกอะไรราคาปาไปเกือบหมื่น หัวใจคนอุทานเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เมื่อหญิงวัยกลางคนที่เขาคิดว่าเป็นเจ้าของร้านเดินหน้าตึงมาหา
“มีอะไรกันครับ” เหมือนระฆังช่วยชีวิต ศิระได้ยินเสียงผู้ชายดังแทรกเข้ามาก่อนที่คนหน้าตึงจะเอ่ยพูดอะไรออกมา นายปอนด์…ศิระอุทานในใจเป็นครั้งที่สอง นี่โชคดีหรือโชคร้ายที่นายนี่เข้ามาทัก
“อืม ละเอียดซะไม่มีชิ้นดี ราคาก็สูงน่าดู” ปอนด์หยุดยืนข้างๆศิระแล้วพูดออกมาลอยๆก่อนที่ผู้หญิงที่เขาเบรกวาจาเอาไว้เมื่อครู่จะเปิดปากฉะออกมา
“สูงสิ ของนำเข้านะไม่ใช่ของกระจอก จะเอาไงว่ามา จะชดใช้ดีๆหรือจะให้เรื่องถึงโรงพัก”
“โหเจ๊ ถึงโรงพักเลยเหรอ” ศิระว่า ก่อนจะหน้าชาเมื่อโดนตอกกลับ
“ใครเจ๊ ฉันเป็นเจ้าของร้านในห้างหรูนะไม่ใช่ยัยมียัยมาตามตลาดนัด เดี๊ยะ ปรับสิบเท่า เดินยังไง แจกันสูงเท่าตึกชนเข้าไปได้ ยังไงต้องชดใช้ฉันวันนี้นะ ไม่งั้นฉันเอาเรื่องแน่”
“ว่าไง มีปัญญาชดใช้เขาหรือเปล่านาย” ปอนด์พูดด้วยสายตาเยาะหยัน เขาเห็นเต็มสองตาว่าศิระเดินชนแจกันตอนที่เขาจะตรงเข้ามาหาเพื่ออกอุบายตามที่ในคิดไว้ แต่ไม่คิดว่านายนี่จะเสร่อทำตัวเองหน้าแหกซะเองต่อหน้าฝูงชน โธ่เอ้ย เงินในกระเป๋าจะถึงพันหรือเปล่ายังไม่รู้ ตายแน่มึง
“อ้าวไม่ใช่เพื่อนกันหรอกเหรอ” เจ้าของร้านร้องถาม พลางมองสองหนุ่มสลับกัน ปอนด์เลยรีบปฏิเสธ
“เปล่าครับ ผมไม่รู้จักเขา”
“อ้าว อย่างนี้ก็แย่สิ เด็กนี่จะมีปัญญาจ่ายค่าเสียหายให้ฉันเหรอ” ศิระโดนมองตั้งแต่หัวจรดเท้าจากทุกสายตาที่ได้ยินคำพูดของเจ้าของร้าน มันทำให้เขาหน้าเจื่อนจนแทบจะมุดหนีไปให้ไกล แต่ก็ทำใจดีสู้ไว้ เขามีเพื่อนนี่ อย่างน้อยเรื่องแค่นี้ กลุ่มของเป้ก็น่าจะช่วยได้
“ชดใช้ให้ก็ได้ครับ แต่แค่ราคาป้ายที่โชว์นะครับ สูงกว่านั้น คงต้องถึงโรงพักเหมือนอย่างที่คุณบอกแล้วล่ะครับ” หญิงวัยกลางคนประเมินคนพูดอีกรอบ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเสียเวลาแล้วได้ไม่คุ้มเสีย คนแบบนี้ฟ้องร้องไปคงได้ไม่คุ้มทุน
“แค่ราคาป้ายก็หามาจ่ายฉันให้ได้เหอะ” หล่อนบอกออกไป ก่อนจะเดินไปบอกเด็กในร้านมาเก็บกวาดและจัดการเรื่องแทน
“ไม่มีปัญญาจ่ายเองเหรอ ถึงได้โทรหาตัวช่วย” ปอนด์เดินตามมาก่อกวนศิระที่ออกมาโทรศัพท์หาเพื่อนตรงตู้สาธารณะหน้าทางเข้าห้องน้ำ เพื่อขอยืมเงินไปชดใช้ทางร้าน
“ไม่เกี่ยวกับมึง” ศิระบอก แม้สีหน้าจะดูเรียบเฉยแต่ในใจเด็กหนุ่มกำลังโกรธจนอยากจะชกหน้าคนพูดเข้าให้ถ้าไม่ติดว่าจะโดนอีกหนึ่งข้อหา
“ได้มากี่บาทล่ะ พอจะกู้หน้าคืนมาได้มั๊ยว่ะ กูแทนอายว่ะ โดนประณามท่ามกลางคนเยอะๆ ไม่มีตังค์แล้วเสือกอยากมาเดินห้างหรูๆ ไม่ดูสภาพตัวเองเลยนะมึง” ปอนด์ลอยหน้าลอยตาพูดต่อ เมื่อศิระคุยธุระเสร็จ ชีวิตเขาไม่โชคร้ายเสมอไปเมื่อเป้บอกจะโอนเงินมาให้
“ขืนมึงพูดอีกคำกูต่อยมึงแน่” ศิระขู่เมื่อเริ่มทนไม่ไหวกับการถูกยั่วโมโห แต่ใช่ว่าคนที่ต้องการกวนประสาทจะกลัว
“แน่จริงมึงก็เอาดิ ไอ้กระจอก” ปอนด์ผลักอกคนขู่อย่างท้าทาย ศิระตั้งตัวได้จึงกระชากคอเสื้อคนผลักสุดแรงจนฝ่ายนั้นตกใจไม่คิดว่าจะโดนเล่นจริงๆ
“เฮ้ย ทำไรวะ” พฤกษ์ตะโกนถามเมื่อเดินมาเห็นภาพตรงหน้าเต็มๆ ไอ้อันธพาลนี่กำลังจะทำร้ายเพื่อนเขา
“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้ “ เด็กหนุ่มออกคำสั่ง มองสบตาศิระอย่างท้าทาย ทำตัวแบบนี้ไงล่ะ ใครๆถึงเรียกว่ากุ๊ย ศิระปล่อยมือจากคอเสื้อปอนด์แล้วชี้หน้ากำชับ
“อย่าตามมายุ่งกะกูอีก ต่างคนต่างอยู่ จำเอาไว้” เด็กหนุ่มเดินหนีไปผ่านหน้าคนที่เข้ามาห้ามสถานการณ์เมื่อพูดจบ แวบแรกก็กลัวว่าพฤกษ์จะเข้าใจผิด แต่อีกใจก็คิดว่ายังไงเขาก็คนอื่น เรื่องอะไรที่พฤกษ์จะมองว่าเขาโดนก่อกวนก่อน
“มีอะไรกันวะ ไหนบอกจะมาตามตัวมันไงแล้วมีเรื่องอะไรกัน” พฤกษ์ถามเพื่อนตัวเองเมื่อศิระเดินผ่านไปแล้ว ปอนด์จึงเล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาตามศิระมา
“ป่านนี้จะมีเงินใช้เขาหรือยังไม่รู้ กูอยากให้มึงเห็นหน้ามันตอนที่เจ้าของร้านเขาดูถูกมันว่ะ สะใจชิบ” ปอนด์เอ่ยตบท้ายอย่างขำๆ ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นยิ่งสะใจ
“สะใจมากเหรอมึง” พฤกษ์ประชดเพื่อนเสียงดุ ก่อนจะหันหลังเดินหนี ปอนด์ออกอาการเหวอที่โดนว่า แต่พอเห็นพฤกษ์กำลังจะเดินหนีจึงรีบถาม
“แล้วนั่นมึงจะไปไหน”
“กูไม่ได้ชั่วเหมือนมึงนี่” พฤกษ์หันมาตอบ ทำให้ปอนด์รีบเดินไปรั้งแขน
“อย่าบอกนะว่ามึงจะไปจ่ายให้มัน”
ปุ่ม Cancel บนแป้นตู้เอทีเอ็มถูกนิ้วเรียวของคนที่อยู่ด้านหลังกดมันลงไปก่อนที่เจ้าของบัตรจะป้อนรหัสลงไปครบสี่ตัว พฤกษ์เอื้อมมือหยิบบัตรเอทีเอ็มที่กระเด็นออกมาคืนให้เจ้าของที่ยืนอึ้งอยู่หน้าตู้
“รับไปสิ” เด็กหนุ่มบอกศิระที่เอี้ยวตัวหันมามองเขาจนหน้าเกือบชิดกัน
“ทำบ้าอะไรวะ” คนอึ้งตั้งสติได้รีบคว้าบัตรมาถือไว้ในมือแล้วผลักคนยื่นให้ออกห่างจากตัว
“ซวยอีกกู” พฤกษ์เอ่ยออกมาลอยๆ
“คิดจะทำอะไร” ศิระถามเสียงเย็นลงเมื่อเห็นพฤกษ์ถอนหายใจเท้าเอวมองหน้าตน
“ทำอะไร คิดว่าฉันจะจี้เอารหัสบัตรนายไปหรือไง”พฤกษ์ประชด หน้าเขามันดูเลวร้ายขนาดที่นายนี่ไม่คิดที่จะญาติดีได้เลยหรือไง
“แล้วนายมาทำแบบนี้ทำไม” คนถูกถามไม่สนใจคำถามนอกจากสรรพนามที่คนถามใช้เรียกเขา หูฝาดไปหรือเปล่า ศิระไม่ขึ้นกูมึงกับเขา เออมันค่อยน่าชื่นใจหน่อย
“ไม่ต้องถามหรอก จะไปไหนก็ไป แล้วอย่าไปเดินชนอะไรเขาอีกล่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็บอกว่าไม่ต้องถามไง”
“ไม่ถามแล้วฉันจะรู้มั๊ยว่าที่นายพูดมันหมายความว่าไง”
“ก็ไม่จำเป็นต้องรู้ รู้แค่ว่าตอนนี้นายจะรีบไปไหนก็ไปก่อนที่จะไปทำของใครเขาพังอีก แค่นี้เคลียร์มั๊ยครับ”
“นายรู้เหรอว่าฉันไปทำอะไรพังมา”
“ไม่รู้ก็คงไม่เสียตังค์เกือบหมื่นหรอกมั๊ง”
“นี่อย่าบอกนะว่าเพื่อนนายเล่าอะไรให้นายฟังแล้วนายเป็นคนจ่ายค่าเสียหายให้ยัยเจ๊นั่น”
“ก็ทำนองนั้น” ศิระฟังคำตอบเสร็จก็รีบหันหลังสอดบัตรเข้าไปที่ช่องเดิม เกลียดนักไอ้พวกอวดรวยโดยใช่เรื่อง ภาระของเขาเกี่ยวอะไรกับมัน ปุ่ม Cancel ถูกจิ้มลงอีกครั้งจากคนๆเดิม
“เก็บเงินเอาไว้ชดใช้ค่าโทรศัพท์ให้ฉันดีกว่า” พฤกษ์พูดกรอกหูคนข้างหน้าก่อนจะเดินจากไปอย่างช้าๆ เขาไม่มีเหตุผลใดที่จะหยุดอาการอวดดีของศิระที่ดูก็รู้ว่าคงไม่ยอมให้เขาช่วยเหลือภาระครั้งนี้ง่ายๆ เลยต้องยกภาระค่าโทรศัพท์ขึ้นมาอ้าง
“ไหนบอกไม่เอาเแล้วไงวะ” ศิระบ่นตามหลัง พยายามหาเหตุผลที่พฤกษ์ยื่นมือเข้ามาช่วยครั้งนี้ เด็กหนุ่มเลี่ยงที่จะคิดเข้าข้างตัวเอง มันเป็นไปไม่ได้หรอกศิระ อย่าคิดไปไกลถ้านายไม่อยากเจ็บปวด ……..
5
“นั่นๆ มึงเตรียมเฮได้เลยศิระมึงเริ่มมีแววว่าจะได้คู่แล้วว่ะ” เป้ลุกขึ้นตบโต๊ะดังปังใหญ่ระหว่างนั่งทานข้าวกันอยู่เมื่อได้ยินสาเหตุที่ศิระโทรนัดเขาออกมาหาและเอาเงินคืนให้เขาโดยไม่ได้ใช้ซักบาท
“มึงอย่าเว่อร์ไอ้เป้ ไอ้นั่นมันแค่อวดรวยก็เท่านั้น กูไม่มีทางเอาเงินมันมาฟรีๆหรอก” ศิระบอกหน้าตึง รวมๆแล้วที่เขาค้างเงินพฤกษ์ ทั้งค่าโทรศัพท์และแจกันใบหรูนั่น ก็เยอะเอาการอยู่ไม่น้อย
“แล้วใครเขาจะบ้ามาอวดร่ำอวดรวยกับคนที่ตัวเองไม่ได้คิดอะไรด้วย เป็นกูคนนึงล่ะ ถ้าไม่ใช่มึงหรือเพื่อนในกลุ่มสตางค์แดงเดียวกูก็ไม่ให้” เป้นั่งลงให้เหตุผล แต่ก็ยากที่ศิระจะยอมรับฟัง
“จะอะไรก็ช่าง ไม่มีทางที่กูจะคิดว่าไอ้นั่นมันจะอะไรกะกู”

“ทำไมวะ มึงนี่เครียดกับชีวิตเกินไปหรือเปล่าเนี่ย”
“กูไม่ได้เครียด แต่กูเคยบอกมึงไปแล้วไงว่าไอ้นั่นมันเป็นแฟนกับคนที่มึงจ้องจะงาบนั่นไง”
“อ้าวแว้งกัดกูซะงั้น กูจ้องจะงาบใครพูดมาดีๆนะมึง”
“ก็ไอ้ที่มึงชี้ให้กูดูคืนนั้นไง”
“อ๋อ ไอ้เมษานะเหรอ”
“รู้จักชื่อมันได้ไงวะ”

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

popo1

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านอีกหน่อยนะคร๊าบบ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-17:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนคราฟ

poppet

ขอบคุณครับ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ