++ สองคนบนทางรัก ++ # 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำไมวะ มึงนี่เครียดกับชีวิตเกินไปหรือเปล่าเนี่ย”
“กูไม่ได้เครียด แต่กูเคยบอกมึงไปแล้วไงว่าไอ้นั่นมันเป็นแฟนกับคนที่มึงจ้องจะงาบนั่นไง”
“อ้าวแว้งกัดกูซะงั้น กูจ้องจะงาบใครพูดมาดีๆนะมึง”
“ก็ไอ้ที่มึงชี้ให้กูดูคืนนั้นไง”
“อ๋อ ไอ้เมษานะเหรอ”
“รู้จักชื่อมันได้ไงวะ”

“ไม่รู้ก็ไม่ใช่กูแล้ว กี่ที่ๆที่กูไป ถ้าไม่เห็นหน้าไอ้นี่กูให้มึงต่อยเลยอ่ะ กูว่ากูเที่ยวเก่ง แม่งไอ้นี่ท่าทางหนักกว่ากูอีก”
“กูว่าก็พอกันแหละ อย่างนี้ก็แย่สิวะ”
“แย่อะไรวะ” ศิระ อึกอัก นั่นสิ แย่ยังไง จะบอกไอ้เป้ว่ายังไงล่ะ ว่าเขากำลังรู้สึกเห็นใจพฤกษ์ขึ้นมาที่มีแฟนเที่ยวเก่งอย่างเมษา แต่มันก็คงเที่ยวเก่งพอกันแหละถึงอยู่กันได้ อย่าสนใจมันเลยว่ะ
“เปล่า ไม่มีอะไรกูเพ้อเจ้อเอง” เด็กหนุ่มบอกเพื่อน เมื่อเลิกที่จะสนใจเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
“แล้วตกลงมึงจะเอาเงินนี่ไปใช้นายนั่นก่อนหรือเปล่า ไม่ต้องรีบเอามาคืนกูหรอก” เป้เปลี่ยนเรื่องคุย ศิระมองหน้าเพื่อนอย่างนึกขอบคุณ แต่ในเมื่อเขาผ่านเหตุการณ์ที่โดนบีบบังคับมาได้แล้วเขาก็คิดที่จะหาทางชดใช้ให้พฤกษ์ด้วยเงินของตัวเอง อาจจะใช้เวลาซักหน่อย แต่มันก็ดีกว่าที่จะให้เพื่อนมารับภาระไปด้วย
“ขอบใจว่ะ แต่มึงเอาคืนไปเหอะ กูไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว ตอนนั้นกูคิดอะไรไม่ออกก็เลยนึกถึงมึงคนแรกเดี๋ยวกูหาทางชดใช้ไอ้บ้านั่นเอง”
“ไม่ใช่คิดเอาตัวเข้าแลกนะมึง มันคุ้มสุดคุ้มเลยนะนั่นน่ะ”
“ไอ้บ้า กูไม่คิดสกปรกแบบนั้นหรอกโว้ย”
“กูจะไปรู้กะมึงเหรอ เห็นมานักต่อนักแล้วไอ้พวกแรดเงียบเนี่ย”
“ปากมึงนี่สุดยอดนะไอ้เป้ กัดได้แม้กระทั่งกู”
“กะมึงน่ะกูกัด แต่กะคนอื่นน่ะ กูใช้ทำอย่างอื่น”
“มึงนี่ทะลึ่งไม่หาย กินเข้าไปไม่ต้องพูดแล้วกูกลัวใครมาได้ยินความลามกของมึง” ศิระแก้เก้อในคำพูดของเป้ ด้วยการตักอาหารที่มีไปใส่ในจานของเด็กหนุ่ม ก่อนจะลงมือจัดการจานข้าวของตัวเองพลางพูดคุยต่อกับเป้อย่างเฮฮาตามประสาเพื่อนซี้ที่ไม่เคยมีความลับต่อกัน แต่คนที่มองอยู่นอกร้านขณะเดินผ่านไม่ได้คิดแบบนั้น ภาพที่เห็นมันแสดงถึงสองคนกำลังมีความสุขกันสุดขั้วกับบรรยากาศที่คิดว่ามีกันแค่สองคนนั่งกันอยู่ภายในร้าน
พฤกษ์ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ยิ่งมองก็ยิ่งอยากที่จะเข้าไปขัดจังหวะการพูดคุยของสองหนุ่มนั่น ศิระทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเป็นครั้งที่สาม ชีวิตเขาไม่เคยเสียเชิงให้ใครขนาดนี้ ศิระแสดงท่าทีรังเกียจเขาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่กับคนอื่นกลับยิ้มหน้าระรื่น มันต้องมีเอาคืนกันบ้างล่ะ
“นั่งด้วยคนนะครับ” เสียงที่ฟังดูเย็นเยือกดังแทรกขึ้นมาระหว่างการสนทนาที่กำลังออกรสออกชาติ ศิระใจกระตุกเมื่อมองสบตาคนพูดที่ยืนจ้องหน้าเขา สาบานได้ว่ามันเป็นแววตาที่มีอะไรแอบแฝงอยู่ภายใน
“กลับกันเถอะเป้” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้าคนที่มาขอนั่งด้วย พฤกษ์ข่มอารมณ์โมโหเอาไว้ นี่แค่เขามาขอนั่งด้วยนายนี่ยังไม่มีมารยาทที่จะต้อนรับ คำพูดของปอนด์มันชักจะมีน้ำหนักขึ้นมาแล้วสิ เขาอุตส่าห์คิดทบทวน สุดท้ายก็คิดได้ว่าต่างคนต่างอยู่น่าจะดีที่สุด แต่ ณ วินาทีนี้ สิ่งที่ศิระทำ เขาคงอยู่เฉยอีกต่อไปไม่ได้ ศิระ ..นายได้รับบทเรียนแน่
“ เป็นแฟนศิระเหรอครับ” คนคิดแค้นเอ่ยปากถามคนที่นั่งตรงข้ามกับคนที่ตนแค้นตรงๆ คนถูกถามชะงักมองสบตาคนถาม ทบทวนในสิ่งที่ศิระเพิ่งเล่าให้เขาฟังเมื่อครู่ เด็กหนุ่มปักใจเชื่อทันทีว่า พฤกษ์กำลังหึงเพื่อนเขาอย่างแน่นอน ด้วยความที่อยากให้เพื่อนมีความรักที่สมหวังซะทีจึงเอ่ยออกมายิ้มๆ
“ เปล่าครับ เป็นเพื่อนครับ ท่าทางคุณคงมีอะไรจะปรับความเข้าใจกันกับศิระ ตามสบายครับ ขอตัวนะครับ” พูดจบเด็กหนุ่มก็ส่งสายตาเป็นเชิงบอกเพื่อนว่าเขาจะไม่อยู่เป็นก้างขวางคอแล้วลุกเดินหนีไป ศิระทำทีจะลุกตาม เมื่อรู้สึกแปลกๆขึ้นมา แต่เด็กหนุ่มต้องล้มนั่งลงบนโต๊ะตามเดิมเมื่อโดนคนที่ทำให้ใจแปลกๆผลักอกเอาไว้
“กู จะกลับ” คนโดนผลักหยาบคายขึ้นทันที เมื่อรู้สึกว่าคนผลักไม่ได้ออมแรงซักนิด
“ฉันไม่ให้กลับ” พฤกษ์สวนกลับทันควัน สายตาดุดันของเขาที่ไม่ค่อยได้แสดงออกบ่อยนักสยบให้ศิระถึงกับนิ่งไปพักใหญ่
“เพื่อนนายไปไหน ทำไมนายไม่ไปอยู่กับเพื่อน ตามมาก่อกวนฉันทำไม”คนยอมสยบเอ่ยถาม
“ใครบอกว่ามากวน ตั้งใจตามหาต่างหากล่ะ”
“นี่นายพูดอะไร”
“ก็ได้ยินแล้วนี่”
“ได้ยินแต่ไม่เข้าใจ”
“ง่ายๆ ฉันสนใจนาย” ศิระมองสบตาคนพูด ก่อนจะรีบหลบวูบ ใจที่เคยหวั่นไหวอยู่แล้วพอมาเจอคำพูดตรงๆแบบนี้มันยิ่งกระเจิงไปจนยากที่จะกู่กลับ
“ว่าไง เข้าใจหรือยัง”
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ อย่าพูดจาที่มันฟังดูตลกหน่อยเลยฉันไม่ตลกกับนาย”
“ไม่ได้อยากให้ตลก ถ้าฉันไม่คิดอะไรกะนายฉันจะยอมเสียเงินเป็นหมื่นๆให้นายฟรีๆเหรอ อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า ฉันไม่เคยที่จะจีบใครหรอกนะ นายเป็นคนแรก และฉันก็คิดว่า ฉันคงไม่โดนปฏิเสธ”
“ยิ่งกว่าปฏิเสธอีก นายอย่ามาลูกไม้กับฉัน ฉันเป็นใคร นายเป็นใคร รู้ๆกันอยู่ ฉันไม่หลงกลนายหรอก … อย่าตามมาอีก ไม่งั้นฉันไม่ไว้หน้าแน่”
“จะพิสูจน์หรือเปล่าล่ะ ว่าที่ฉันพูดมันจริงหรือแค่หลอก” พฤกษ์รีบพูดดักทางไว้ ลองเขาได้เดินหน้า มีเหรอเขาจะยอมแพ้ ศิระต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสมที่ทำให้เขารู้สึกสมเพชตัวเองได้
“พิสูจน์ทำไมให้เสียเวลา อย่างนายคบไปก็เท่านั้น พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เกาะพ่อแม่ไปวันๆ มันทุเรศเกินกว่าที่ฉันจะคบว่ะ”
“พูดแรงไปแล้วนะ ฉันไปทำอะไรให้ ทำไมถึงชอบพูดจาหาเรื่องกันนัก”
“ไม่อยากโดนหาเรื่องก็อย่ามายุ่งดิ เอาเวลาที่มีไปเอาใจคนของนายดีกว่า ป่านนี้ตามหานายให้วุ่นแล้วมั้ง”
“นายหมายถึงใคร”
“คู่ขานายไง ไอ้พวกอวดรวยเหมือนๆกัน”
“เอะอะก็ประชดมันอะไรกันนักหนาวะ มีปมด้อยกับชีวิตอะไรนักหนา มันเกินไปหน่อยแล้วนะโว้ย”
“โธ่เอ้ย พูดแทงใจเข้าหน่อยทำเป็นโกรธ เสียเวลาว่ะ อย่าตามมานะมึง ไม่งั้นกูเอาเรื่องแน่” เอ่ยจบ คนคาดโทษ ลุกขึ้นจะเดินหนี แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเพื่อนสองคนของคนตรงหน้าเดินเข้ามาหา เวรล่ะ หวังว่าพวกมันคงไม่หมาหมู่กันหรอกนะ เด็กหนุ่มแอบคิดในใจ
“ที่แท้ก็แอบมาสวีทกันสองต่องสองน่าอิจฉาว่ะ” ปอนด์ทักขึ้นก่อน เมษามองสบตาศิระก่อนจะไปยืนคู่พฤกษ์ที่ยืนขึ้นเสมือนต้อนรับเขา
“ตามหาตัวตั้งนานนะพฤกษ์” เด็กหนุ่มพูดนึกโมโหที่พฤกษ์แอบมานั่งอยู่สองต่อสองกับคนที่เขาไม่ชอบหน้า
“ก็เห็นว่าคุณกับไอ้ปอนด์จะเข้าห้องน้ำกันผมก็เลยออกมาเดินเล่น เจอเพื่อนก็เลยทักทายนิดหน่อย” พฤกษ์อธิบาย มองไปทางศิระที่ยืนนิ่งเงียบ คนถูกมองนึกอึดอัดที่โดนจ้อง จึงคิดจะเดินหนีจากที่ที่ยืนอยู่
“ถอยไป” เด็กหนุ่มบอกกับปอนด์ที่รีบมายืนขวางทางเขาไว้เต็มๆ
“รีบไปไหนวะ อยู่ด้วยกันก่อนดิ” ปอนด์บอกกวนๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฉุนขาดเมื่อได้ยินพฤกษ์สั่งขึ้น
“ถอยไปปอนด์”
“เฮ้ยพฤกษ์” คนถูกสั่งเรียกชื่อคนออกคำสั่งเหมือนเตือนให้รู้ว่าข้างตัวมีเมษายืนอยู่ด้วย แต่คนออกคำสั่งกลับไม่สนใจ หนำซ้ำยังคงย้ำคำเดิม
“กูบอกให้ถอยไง”
“เออ มึงมีเรื่องต้องคุยกะกูแน่” ปอนด์ยอมถอยอย่างขัดใจแต่ก็ไม่วายที่จะยื่นขาไปขัดเท้าของศิระที่กำลังจะก้าวเดินจนเจ้าตัวเสียหลักคะมำไปนิด พฤกษ์ชะงักตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นคนโดนขัดขากำลังจะล้ม แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มทรงตัวไว้ได้ประกอบกับที่เมษาแตะแขนเขาเอาไว้ เขาจึงได้แค่ยืนมองเจ้าตัวจ้องหน้าเพื่อนเขาอย่างเอาเรื่อง
“พวกมึงกลับกันเองนะ” เด็กหนุ่มตัดสินใจเอ่ยเมื่อเห็นท่าไม่ดี เขาเริ่มที่จะรู้นิสัยศิระจึงรีบเดินไปฉุดแขนเจ้าตัวให้ตามเขาไปทางอื่นก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายไปกันใหญ่
“เฮ้ยไอ้พฤกษ์” ปอนด์ร้องเรียกตาม ไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าเพื่อนเขาจะทิ้งให้เมษายืนอึ้งกับสิ่งที่เห็น
“เฮ้ย ดึงกูออกมาทำไมวะ แม่งกวนนะพวกมึง” ศิระโวยลั่นเมื่อโดนลากตัวมายังลานจอดรถ
“เลิกโวยวายและก็เงียบซะที หวังดีหรอกน่าถึงลากออกมาแบบนี้”พฤกษ์ตะคอกกลับบ้าง ถ้าเกิดมีเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ อนาคตข้างหน้าศิระคงไม่ได้อยู่อย่างปกติสุขแน่ สาบานได้ว่าเพื่อนเขาคงตามราวีนายนี่ไม่เลิก
“ไม่ต้องมาหวังดงหวังดี โน่นไปสั่งสอนนิสัยเพื่อนมึงให้มันเลิกอันธพาล ระวังซักวันจะไม่ตายดี”
“เออๆ ไม่ต้องพูดมากไป จะไปไหนจะไปส่ง จะกลับบ้านหรือจะไปล่าเหยื่อก็บอกมา”
“ว่าไงนะ”
“ทำไมฉันพูดอะไรผิดหรือพูดไม่ชัด”
“ชัดเจนเลยล่ะ ใครจะไปล่าเหยื่อ อย่าปากพล่อยนะมึง”
“อ้าวชอบไม่ใช่เหรอของแบบนี้”
“มึงอ่ะดิชอบ แล้วก็ไม่ต้องเสร่อจะไปส่งกูเลยนะ รถเมล์มี นั่งรถคนรวยแล้วกลัวนอนไม่หลับ”
“นอนไม่หลับเพราะมัวแต่จะคิดถึงเจ้าของหรือป่าว พ่อคุณ”
“อย่างมึงเนี่ยนะ”
“ทำไม อย่างฉันทำไม”
“ไม่ไหวว่ะ ไม่ชอบคุณหนู”
“อ้อ นายคงชอบคนประเภทเถื่อนๆเหมือนกันล่ะสินะ ตามใจ ฉันเสียเวลากับคนอย่างนายมามากพอแล้ว ฉลาดนี่รู้ตัวด้วยว่ากำลังจะโดนหลอกถึงไม่หลงกลฉันง่ายๆ โธ่เอ๊ยหรือว่ารู้จักตัวเองดีว่าชาตินี้คงไม่มีใครมาจีบจริงถึงปิดกั้นตัวเองขนาดนี้ ลืมคำพูดเมื่อกี้ฉันไปซะ อะไรที่ฉันเสียให้นายไปถือว่าฉันทำบุญก็แล้วกันไม่ต้องกระเสือกกระสนหามาคืน หาเลี้ยงตัวเองให้รอดจนเรียนจบเถอะ คนอย่างฉันคงไม่มีวันดิ้นรนเหมือนนายอยู่แล้ว พอกันทีฉันจะไม่ตามตอแยคนอย่างนายอีก สังคมของฉันรอฉันอยู่ ต่อไปนายไม่มีทางที่จะอยู่ในสายตาฉันอีกต่อไปศิระ”พฤกษ์พูดออกไปอย่างไม่ไว้หน้าคนที่ไม่ไว้หน้าเขาก่อน บอกแล้วว่าเขาจะไม่ยอมให้ศิระมาอวดดีกับเขาได้อีก เด็กหนุ่มใจหวิวไปนิดหน่อยเมื่อเห็นศิระยืนหน้าซีดเมื่อฟังในสิ่งที่เขาระบายออกมาจนจบ แต่เขาจะไม่ยอมอ่อนข้อให้นายนี่อีก ยิ่งศิระมีปฏิกิริยาแบบนี้เขาควรที่จะสะใจ ไม่ใช่เห็นใจ
“ไม่ต้องย้ำหรอกว่าสังคมเราต่างกัน อะไรที่ฉันค้างคานายเอาไว้ ถึงนายไม่อยากได้คืน ก็ขอให้รู้ไว้ด้วยว่าฉันก็ไม่ต้องการติดหนี้บุญคุณใคร ฉันหามาคืนนายแน่”
“ถ้ามีปัญญา ฉันก็ยินดีรับคืน แต่ไม่ต้องรีบนะ ฉันไม่อยากเห็นใครเดือดร้อนตอนชักหน้าไม่ถึงหลัง ฉันไม่รีบเอาคืนหรอก แค่นี้มันกระจอก”ประโยคสุดท้าย คนเอ่ยก้มลงพูดใส่หูคนยืนฟังเต็มๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองยิ้มเหยียด เมื่อเห็นฝ่ายนั้นหน้าถอดสีกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ คนเอ่ยจึงรีบเดินหนี ในเมื่อจะให้บทเรียนนายนี่เขาก็ต้องใจเด็ดให้ถึงที่สุด
“ไงล่ะมึง พามันไปไหนมาล่ะ” ปอนด์ตั้งท่าแขวะเพื่อนทันทีที่เห็นฝ่ายนั้นเดินหน้าขรึมกลับมาหา
“เลิกพูดและก็เลิกสนใจคนแบบนั้นซะ อย่าเอ่ยถึงมันให้กูได้ยินอีก”พฤกษ์บอกเสียงเข้ม เขาไม่ต้องการที่ยุ่งเกี่ยวกับคนที่ทำให้เขาเสียความเป็นตัวของตัวเองขนาดนี้ ศิระทำให้เขาหวั่นไหวในใจได้ตอนที่เขามองเห็นสีหน้าซีดเผือดก่อนที่จะเดินจากมา แต่จะให้เขาเข้าไปถอนคำพูดและก็ขอโทษก็เมินซะเถอะ เขาไม่ยอมเสียเชิงขนาดนั้นแน่ ศิระไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาต้องรู้สึกผิดขนาดอะไรมากมายเมื่อซักครู่ก็อาจเป็นแค่อาการหวั่นไหวชั่วขณะซึ่งหากไม่มีใครพูดถึงนายนั่นอีก เขาก็อาจจะลืมมันได้อย่างไม่ยากเย็น
“ทะเลาะกันมาเหรอ” เมษาพูดขึ้นบ้างเมื่อสังเกตดูสีหน้าคนที่เขากำลังนึกน้อยใจอยู่
“ไม่มีอะไรให้ต้องทะเลาะนี่ครับผมไม่ได้รู้จักนายนั่นเป็นพิเศษ”พฤกษ์ปฏิเสธ
“แน่ใจเหรอที่มึงพูด” ปอนด์แย้งซึ่งเมษาก็เห็นด้วย
“ไม่รู้จักกันเป็นพิเศษ ก็ไม่น่าที่จะพากันไปสองต่อสองแบบนี้นะครับ”

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

popo1

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า {:sm-17:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราห

poppet

ขอบใจมากคราฟ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ