++ สองคนบนทางรัก ++ # 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทะเลาะกันมาเหรอ” เมษาพูดขึ้นบ้างเมื่อสังเกตดูสีหน้าคนที่เขากำลังนึกน้อยใจอยู่
“ไม่มีอะไรให้ต้องทะเลาะนี่ครับผมไม่ได้รู้จักนายนั่นเป็นพิเศษ”พฤกษ์ปฏิเสธ
“แน่ใจเหรอที่มึงพูด” ปอนด์แย้งซึ่งเมษาก็เห็นด้วย
“ไม่รู้จักกันเป็นพิเศษ ก็ไม่น่าที่จะพากันไปสองต่อสองแบบนี้นะครับ”
“ไม่ว่าคุณกับเพื่อนผมจะคิดยังไงนะเมษา ผมขอยืนยันตรงนี้ว่าผมกับนายนั่น ไม่ได้มีอะไรต่อกัน เข้าใจผมซะใหม่นะครับ อย่างผมถ้าจะคบใครรับรองได้ว่าไม่ใช่มันแน่” พฤกษ์เดินหนีคนจับผิดเขาสองคนทันที เมื่อเอ่ยประโยคที่ตัดรำคาญจบ ลับหลังเด็กหนุ่ม คนสองคนมองสบตาอย่างรู้กัน ก่อนที่ฝ่ายหนึ่งจะหยิบวัตถุพิสดารที่อัดได้แม้กระทั่งเสียงสนทนาเมื่อครู่ขึ้นมากดเซฟสิ่งที่พฤกษ์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วเอ่ยขึ้น
“ดูก็รู้ว่าไอ้ศิระนั่นมันคงรู้สึกอะไรกับไอ้พฤกษ์ถ้ามันได้ยินสิ่งที่ไอ้พฤกษ์มันพูดเมื่อกี้ รับรองมันกระอักเลือดตายแน่” เมษามองหน้าคนพูดอย่างนึกสะใจ ศิระน่ะเหรอจะเป็นคู่แข่งเขา เหมือนฟ้ากับเหวชัดๆ เสียงในมือถือที่ปอนด์ถืออยู่น่าจะทำให้ไอ้นั่นเจียมตัวมากกว่าที่เป็นอยู่
“เฮ้ย มึงเอาจริงเหรอศิระ เงินนี่มันหลายหมื่นนะโว้ย”โก๋ แย้งศิระขึ้นมาอย่างนึกเสียดายเมื่อศิระออกปากชวนเขาให้ไปเป็นเพื่อนเพื่อเอาเงินทั้งหมดที่เขาค้างคาพฤษ์ไว้ไปคืนให้เจ้าตัว
“จะหลายหมื่นหรือหลายแสน กูก็จะเอาไปคืนมันให้หมด มึงจะมาเสียดายทำไม กูไม่อยากเก็บไว้ให้มันดูถูกเล่นอีก” ศิระพูดด้วยความโกรธนึกอยากที่จะเอาเงินก้อนนี้ไปคืนพฤกษ์โดยเร็วที่สุด มันเป็นสิ่งแรกที่เขานึกทำทันทีที่ได้รับเงินเดือนซึ่งจริงๆมันไม่พอเสียด้วยซ้ำสำหรับเงินที่เขาค้างไว้ทั้งหมด เด็กหนุ่มยอมที่จะควักเงินเก็บตัวเองเพิ่มเติมเข้าไปในส่วนที่ขาดเพื่อที่จะกู้ศักดิ์ศรีที่พฤกษ์เคยดูแคลนเอาไว้และครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะแบกหน้าไปหาคนที่เขาสาบานกับตัวเองไว้ว่าชาตินี้ไม่มีทางที่เขาจะญาติดีด้วยเด็ดขาด
“มึงนี่นะศิระ ถ้าอย่างเราๆ มีเงินเหลือกินเหลือใช้ กูจะไม่ว่ามึงซักคำเลย แต่นี่อะไร ภาระมากมายก็สุมหัวรออยู่ ศักดิ์ศรีน่ะ มันกินเข้าไปได้มั๊ยวะ”โก๋แย้งขึ้นอีก เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนเอาจริง
“มึงไม่ต้องพูดมากไอ้โก๋ ตกลงมึงจะไปหรือไม่ไป”คนเอาจริงยื่นคำขาด ทำเอาคนแย้ง ถึงกับพูดไม่ออก และยอมไปเป็นเพื่อนในที่สุด
“สวัสดีครับ ผมพฤกษ์พูดครับ” เสียงสุภาพปลายสายที่ตอบกลับมา ศิระแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินคำพูดในลักษณะนี้จากคนที่ดูถูกเขาไว้ เด็กหนุ่มได้แต่ยืนอึ้งไปซักพัก เมื่อไม่รู้จะเอ่ยเริ่มต้นยังไงถึงจุดประสงค์ตัวเอง
“สวัสดีครับ ผมพฤกษ์ครับ” พฤกษ์กรอกเสียงไปรอบที่สองเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับเขาเมื่อทักทายไปแล้ว โรคจิตที่ไหนโทรมาหรือเปล่า บอกขอสายเขาแล้วไม่ยอมพูด นี่มันก็จะสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว หรือว่าเป็นเมษา ก็ไม่น่าใช่เพราะเขาซื้อมือถือเครื่องใหม่ไปแล้วนี่ เมษาน่าจะโทรเข้าเครื่องเขามากกว่าที่จะโทรมาที่บ้าน
“ไม่พูดผมวางสายนะครับ” เด็กหนุ่มบอกอย่างหงุดหงิด เบอร์บ้านเขาไปตกหล่นไว้ที่ไหนอีกแล้วสิเนี่ย
“เดี๋ยว” ศิระ ตัดสินใจพูดเสียงห้วนสั้นออกไปทันที ไม่สิเขาต้องไม่กลัวนายนี่ จะสี่ทุ่ม ห้าทุ่ม เที่ยงคืน ยังไงซะวันนี้เขาต้องคืนเงินทุกบาททุกสตางค์ให้นายนี่ให้หมด จะได้สาปส่งมันให้ออกไปจากจิตใจซะที
“ใครน่ะ” คนคิดวางสายถามเสียงนิ่ง ไอ้บ้าที่ไหนมาพูดจาห้วนไร้มารยาทแบบนี้กับเขาตอนดึก มันน่านัก
“ลูกหนี้นายไง” ศิระตอบคำถาม ถ้าเขาเห็นฝ่ายตรงข้ามได้เขาคงเห็นพฤกษ์หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตอนนี้
“ถ้าโทรผิดผมก็ไม่ถือสานะครับ ผมคงไม่ว่างที่จะคุยด้วย สวัสดีครับ”พฤกษ์จะวางสายเพราะนึกไม่ออกว่าไปมีลูกหนี้ไว้ที่ไหน ชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะปล่อยเงินกู้ไอ้บ้าที่ไหนมันมาอำเปลืองเวลาที่จะคุยด้วย
“ถ้านายวางสาย สาบานได้ว่านายไม่ได้เงินคืนซักบาทแน่ นายพฤกษ์”คนคิดวางสายชะงักมืออีกรอบ เมื่อได้ยินประโยคยาวๆจากคนที่เขาคิดว่าโทรเข้ามากวนประสาท
“โธ่เอ้ย นึกว่าใคร”เด็กหนุ่มพูดออกไปลอยๆ ศิระนึกน้อยใจกับน้ำเสียงที่ได้ยิน พฤกษ์คงรู้ว่าเป็นเขาแล้วน้ำเสียงถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ แต่เขาจะสนใจทำไมล่ะในเมื่อเขาโทรมาเพื่อเคลียร์ปัญหาที่ค้างคากันอยู่ก็น่าจะเข้าเรื่องให้เร็วที่สุด
“หวังว่านายคงยังไม่นอนหรอกนะ”
“ถ้านอนจะมารับโทรศัพท์นายได้ยังไง โทรมาทำไม”
“ฉันจะเอาเงินไปคืนนาย”
“เงินอะไร”
“ที่ฉันค้างนายเอาไว้ทั้งหมด”
“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วคุณ ดูเวลาซะบ้าง อยากแสดงตัวว่าตัวเองเป็นคนซื่อสัตว์นักหรือไง” ศิระสะอึกในสิ่งที่ได้ยิน เอาเถอะต่อไปนายนี่จะไม่มีทางที่จะได้รำคาญเขาอีกแน่ คำพูดแค่นี้จะนึกน้อยใจไปทำไม
“ฉันไม่ได้อยากอวดตนว่าเป็นคนซื่อสัตว์อะไรกับใคร แต่ฉันไม่อยากเก็บเงินนายเอาไว้ให้มันหนักตัวก็เท่านั้น ชีวิตฉันไม่ได้ว่างยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนอย่างนายถ้าคิดว่ามันเสียเวลามากนักบอกเบอร์บัญชีมา ฉันจะโอนให้ทุกบาททุกสตางค์”
“ เลิกเพ้อเจ้อ แล้วจะไปไหนก็ไป เงินแค่นี้ฉันไม่คิดติดใจเอาคืนจากนายหรอก บอกแล้วไงว่าถือซะว่าฉันทำบุญ อย่าโทรมาดึกๆแบบนี้อีกถ้าคิดจะมาพูดจาไร้สาระแบบนี้ ทางที่ดีลืมเบอร์บ้านฉันไปซะจะขอบใจมาก” เสียงโทรศัพท์วางโครมพร้อมเสียงสัญญาณขาดหายไป ศิระ ใจสั่นเป็นห้วงๆ นึกโกรธตัวเองที่โทรไปให้พฤกษ์ด่าอย่างไม่ไว้หน้า นายนั่นไม่เคยเอาเรื่องเขาไปคิดให้หนักสมอง มีแต่เขาเองหรอกเหรอที่คิดว่าตัวเองมีภาระติดอยู่กับคนแบบนั้น มันน่าอายสิ้นดีที่หลงคิดไปคนเดียว คำพูดที่พฤกษ์ตอกกลับเมื่อครู่ช่วยย้ำให้เด็กหนุ่มสำนึกได้ดีว่าเขาหลุดไปจากวงจรชีวิตของพฤกษ์ตั้งแต่วันนั้นที่ลานจอดรถแล้ว
“เป็นไรวะ หน้าซีดๆ” โก๋ทักเมื่อศิระเอาโทรศัพท์ที่ยืมไปโทรเมื่อครู่มาคืน แต่ก็มาแบบสภาพเลื่อนลอยแถมหน้าตายังซีดยังกะโดนผีหลอกมา
“เปล่า”ศิระตอบสั้นๆ คอเขาแห้งผากไปหมด น้ำลายที่จะกลืนลงไปยังไม่มี เพราะฝืนให้ก้อนสะอื้นลงไปจุกที่อกเอาไว้
“เขาว่าไงบ้าง” โก๋ถามต่อ
“ไม่มีอะไรหรอก ทุกอย่างมันจบแล้ว กูบ้าไปเองคนเดียวแหละ คนระดับนั้น เขาไม่มาสนใจเงินแค่นี้ให้เสียเวลาหรอก”
“แสดงว่าเขาไม่เอาคืนเหรอ”
“จริงๆเขาไม่เอาตั้งนานแล้ว แต่กูบ้าเอง ขอบใจนะที่มึงมาเป็นเพื่อน มึงกลับเหอะมันดึกแล้ว”
“แล้วมึงล่ะ”
“เออ ไม่ต้องห่วงกูหรอก กูไม่นอนข้างถนนหรอกน่า เจอกันพรุ่งนี้เพื่อน” ศิระฝืนยิ้มให้เพื่อน แต่เด็กหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มของตัวเองมันดูเศร้าจนเกินที่โก๋จะปล่อยให้เขากลับคนเดียว
“ศิระ ท่าทางมึงไม่ค่อยดีเลยว่ะ มีอะไรหรือเปล่าวะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ คนอย่างกูเนี่ยนะจะมีอะไรให้แย่กว่าที่เป็นอยู่”
“ทำไมมึงชอบประชดตัวเองนักวะ เอาเถอะ มึงคงอยากอยู่คนเดียว กูไม่กวนก็ได้ แต่อย่าคิดอะไรมากนะโว้ย ยังไงมึงก็มีกู มีอะไรก็โทรหากูแล้วกัน” คนบอกตบไหล่เพื่อนแล้วเดินแยกจากไป ลับหลังเพื่อนที่แสนดี ศิระยืนหลับตานิ่งเพื่อไล่ความรู้สึกสมเพชตัวเองให้หายไป อะไรที่แย่กว่านี้ยังเคยผ่านมันไปได้นับประสาอะไรกับเรื่องของคนๆหนึ่งที่เหมือนเป็นเส้นขนานของชีวิตเขาจะลืมมันไปไม่ได้
“เป็นไรวะพฤกษ์ เหม่อๆชอบกล” ปอนด์ทักเพื่อนขณะนั่งรอเมษาอยู่ วันว่างแบบนี้ พวกเขาก็มักจะชวนพฤกษ์มาเที่ยวนอกบ้านเสมอ เมื่อก่อนอาจจะใช้เวลาเกลี้ยกล่อมนานซักหน่อยกว่าที่พฤกษ์จะยอมออกมาด้วย แต่วันนี้พวกเขาแทบจะไม่ต้องออกแรงพูดให้เปลืองแรงพฤกษ์ก็ยอมออกมาหาด้วยดี แต่มาแล้วมาเหม่อแบบนี้มันก็ไม่ค่อยที่จะดีนัก
“มีอะไรบอกกูได้นะโว้ย” เด็กหนุ่มพูดต่อเมื่อพฤกษ์ยังไม่ยอมเปิดปากถึงสาเหตุที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ
“อย่ามายุ่งกะกู มึงนั่งรอเพื่อนมึงเงียบๆไปเถอะ” พฤกษ์พูดออกมาในที่สุด เขากลายเป็นคนหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตอนแรกคิดว่าอยู่คนเดียวจะยิ่งหงุดหงิดเลยยอมมออกมาหาเพื่อนคุย แต่กลับกลายเป็นว่าเขาต้องหงุดหงิดเพิ่มเมื่อได้ยินโปรแกรมเที่ยวที่ปอนด์วางเอาไว้ให้
“ทำไมพูดงี้วะ เพื่อนกูก็แฟนมึงนะโว้ย” ปอนด์แย้ง แต่มันเป็นคำแย้งที่คนได้ยินฉุนขาดทันที
“ใครแฟนกู มึงอย่ามั่วไอ้ปอนด์ กูยังไม่ได้ตกลงจะคบใครนะมึง”
“อ้าว มึงจะรอคบไอ้กุ๊ยนั่นเหรอ ถึงไม่ยอมตกลงลองเปิดใจคบกับเมษาดู”
“มึงหมายถึงใคร”
“ไอ้ศิระ”
“กูบอกมึงแล้วไงว่าอย่าเอ่ยถึงไอ้นั่นให้กูได้ยินอีก”
“เออๆ กูแค่เผลอ ขอโทษที ว่าแต่มึงจะเกลียดอะไรมันขนาดนั้นวะ”
“มึงไม่ดีใจเหรอที่กูเกลียดมัน มึงอยากให้กูเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ”
“มันก็จริง แต่ดูเหมือนมึงจะหงุดหงิดทุกครั้งที่เอ่ยถึงมัน กูไม่คิดว่ามึงจะเป็นไปขนาดนี้”
“เอ อ เรื่องของกู โน่น เพื่อนมึงมาแล้ว” พฤกษ์ตัดบทเสร็จก็หันไปมองเมษาที่เดินยิ้มร่ามาแต่ไกล แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อด้านหลังเมษา เขาเห็นศิระ เดินมากับเด็กหนุ่มคนนั้น คนที่เขาเคยเจอในร้านอาหารวันที่มีเรื่องกัน
“เฮ้ยพฤกษ์ มึงมองอะไรเมษาขนาดนั้นวะ หรือมึงเริ่มจะเปลี่ยนใจแล้ว”
ปอนด์ทักพฤกษ์ทำตาเจ้าเล่ห์เพราะคิดว่าพฤกษ์มองเพื่อนตัวเองจริงๆ แต่สิ่งที่พฤกษ์พูดออกมาทำเอาเขาหน้าจ่อย
“กูป่าวมองเพื่อนมึง”
“แล้วมึงมองใครวะ”
“เปล่า” ปากบอกเปล่า แต่สายตากลับไม่ไปที่คนถาม ปอนด์เลยหันตามสายตาที่คนบอกเปล่ามองไป….นั่นไง กูว่าแล้ว ….. คนมองตามคิดในใจเมื่อมองเห็นศิระเดินอยู่กับเป้ เขารู้จักเป้บ้างคร่าวๆจากสถานที่เที่ยว ไม่คิดเลยว่าเป้จะไปคบกับศิระ
“หึงมันเหรอมึง” เด็กหนุ่มแขวะ พฤกษ์ได้สติ เด็กหนุ่มรีบเบือนสายตาหนีจากภาพตรงหน้า และเพื่อตบตาเพื่อนเขารีบยิ้มทักทายเมษาที่เดินมาถึงพอดี
“รถติดหรือเปล่าครับเมษา”
“ไม่เท่าไหร่ครับ แล้วนี้มากันนานหรือยังครับ” เมษาตอบกลับยิ้มๆรู้สึกเป็นสุขเมื่อได้รอยยิ้มจากคนที่รัก แต่ปอนด์นี่สิ รู้สึกได้ถึงกลิ่นการหลอกตาของเพื่อนตัวเอง
“ทำอะไรจริงใจหน่อยนะมึงพฤกษ์ เมื่อกี้มึงไม่ได้เป็นแบบนี้” เด็กหนุ่มรีบแย้ง ดูออกหรอกน่าว่าเพื่อนกำลังรู้สึกกับภาพที่เห็นนายศิระนั่นเดินคู่กับนายเป้
“อะไรของมึงไอ้ปอนด์ มึงจะมาจ้องจับผิดอะไรกูนักหนา เมษาเขาก็มาแล้วจะไปไหนก็พากูไป วันนี้กูให้เวลาพวกมึงเต็มที่” พฤกษ์แย้ง แต่ปอนด์ก็ยังแขวะจนได้
“ประชดใครหรือเปล่าวะ”
“ไอ้ห่านี่ กูจะไปประชดใครวะ รำคาญว่ะ งั้นก็ไปกันเองละกันสองคน”พฤกษ์เดินหนีอย่างนึกรำคาญคนจับผิดจนลืมไปว่าตัวเองกำลังเดินไปทางที่ศิระเดินดูของอยู่กับเป้
“เป็นอะไรของเขาน่ะ ปอนด์” เมษาพูดอย่างหงุดหงิด ก็เมื่อกี้ยังดีๆอยู่
“สงสัยว่าเราต้องทำอะไรเด็ดขาดซะแล้วว่ะเมษา” ปอนด์บอกอย่างนึกเคืองในท่าทีเพื่อนตัวเอง ที่เขาเริ่มสงสัยว่าไปติดบ่วงไอ้กุ๊ยอย่างศิระแน่ๆ
“เฮ้ย ศิระที่รักมึงนี่หว่า” เป้สะกิดแขนคนที่กำลังก้มๆเงยๆดูโทรศัพท์มือถือที่เรียงรายกันอยู่ในตู้ ศิระทนให้คนรอบกายรบเร้าไม่ไหวเรื่องโทรศัพท์ เพราะใครๆก็บ่นว่าติดต่อเขายากจนน่าเบื่อ เจ้าตัวเลยยอมกัดฟันมาเลือกซื้อติดตัวไว้ซักเครื่อง
“ใครอีกล่ะที่รักกู มึงไปโดนใจใครเข้าล่ะ โยนมาให้กูแก้เขินอีกแล้วนะ”คนโดนสะกิดพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองคนที่คนสะกิดกำลังพูดถึง เป้กำลังจะสะกิดคนไม่สนใจเขาเป็นรอบที่สองแต่ต้องชะงักเอาไว้เมื่อคนที่เขาเอ่ยถึงเมื่อครู่เดินมาถึงตัวแล้ว เด็กหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงทักทาย และด้วยความที่ไม่รู้อะไร นึกว่าคนๆนี้จะมาหาเพื่อนตัวเองเลยจำเป็นต้องหลบฉากออกไปเงียบๆ ปล่อยให้คนมาใหม่เข้ามายืนแทนที่ตน
“เฮ้ย เป้ มึงว่ารุ่นนี้เป็นไงบ้างวะ” ศิระเอื้อมมือกลับมาฉุดแขนคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนตัวเองโดยไม่หันกลับมามองให้เข้าไปดูโทรศัพท์ตัวที่ตัวเองสนใจใกล้ๆ ฝ่ายโดนฉุดแขนก็เงียบปล่อยให้คนฉุดจับมือเขาไว้อยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดไม่จา แต่สายตาเหลือบไปเห็นแล้วล่ะว่าเจ้าตัวกำลังสนใจโทรศัพท์รุ่นไหนอยู่ ราคาสูงเหมือนกันแฮะ ไหนบอกไม่มีตังค์ โธ่เอ้ยฟุ่มเฟือยโดยใช่เหตุ เด็กหนุ่มนึกคิดเหยียดๆในใจ แต่แล้วก็ใจกระตุกรู้สึกผิดเมื่อได้ยินสิ่งที่คนที่เขานึกเหยียดระบายออกมาใหม่
“แต่อย่างกูคงไม่มีปัญญาซื้อหรอกว่ะเอาแค่โทรเข้าออกได้ก็บุญโขแล้ว แม่งแพงชิบ เสียดายเงิน” คนใจกระตุกผ่อนลมหายใจเบาๆก่อนจะโน้มตัวลงก้มลงไปตามแรงฉุดของคนตัดพ้อตัวเองกลิ่นหอมจางๆที่ไม่คุ้นเคยของคนข้างตัวทำให้ศิระหันมามองแทบจะทันทีที่เจ้าของกลิ่นโน้มใบหน้าเนียนใสลงข้างๆ

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

popo1

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า {:sm-16:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบคุณมากคราฟ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ