++ สองคนบนทางรัก ++ # 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แต่อย่างกูคงไม่มีปัญญาซื้อหรอกว่ะเอาแค่โทรเข้าออกได้ก็บุญโขแล้ว แม่งแพงชิบ เสียดายเงิน” คนใจกระตุกผ่อนลมหายใจเบาๆก่อนจะโน้มตัวลงก้มลงไปตามแรงฉุดของคนตัดพ้อตัวเองกลิ่นหอมจางๆที่ไม่คุ้นเคยของคนข้างตัวทำให้ศิระหันมามองแทบจะทันทีที่เจ้าของกลิ่นโน้มใบหน้าเนียนใสลงข้างๆ
“เฮ้ย” เด็กหนุ่มอุทาน หัวใจหล่นไปอยู่ที่ปลายเท้าเมื่อมองสบตากับคนที่เขากุมมือเอาไว้อยู่ ไม่ใช่เป้เพื่อนแต่เป็นคนที่ชีวิตนี้เขาไม่ขอยุ่งเกี่ยวให้อับอายอีก ปากจึงเผลอครางชื่อนั้นเบาๆ
“นายพฤกษ์”
“อยากได้มันเหรอ” พฤกษ์ไม่สนใจเสียงครางชื่อเขาจึงเอ่ยขึ้น แม้สีหน้าเด็กหนุ่มจะดูเรียบเฉย แต่แววตาและน้ำเสียงมันไม่ได้หยาบกระด้างอย่างที่เคยได้ยิน
ศิระ ไม่สนใจคำถามนั่น เด็กหนุ่มรีบสลัดมือให้หลุดออกจากคนที่เขาเห็นแน่ชัดแล้วว่าเป็นใคร พอมือเป็นอิสระ ก็คิดที่จะเดินหนี แต่ต้องชะงักเมื่อโดนคนที่เขาคิดว่าเป็นเพื่อนรีบดักทางเอาไว้ พฤกษ์แปลกใจในความเฉยชาที่ได้รับจากคนตรงหน้าที่เขารีบดักทางเอาไว้ ก่อนเจ้าตัวจะเดินหนี ตอนแรกเขาคิดว่าศิระจะโวยวายลั่นร้านอย่างที่เขาเคยโดน เปล่าเลย ศิระไม่มีท่าทีแยแสเขาแม้แต่น้อย ตอนที่ปล่อยมือออกจากเขา
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ” เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้เด็กหนุ่มต้องเอ่ยทัก คนตรงหน้าที่คิดจะเดินหนีเขาอีกรอบ และฝ่ายนั้นก็หยุดตามเสียงทักเขาจนได้
“ทำไมไม่ซื้อล่ะ” คนเอ่ยทัก ถามขึ้น เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่เขาเรียกไว้อีกรอบ เงียบไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากคนตรงหน้า นอกจากแววตาเฉยชาเท่านั้น
“เฮ้ย พูดอะไรมั่งดิวะ” พฤกษ์ รู้สึกแปลกๆจึงพยายามที่จะให้ศิระพูดกับเขาให้ได้ ซักคำก็ยังดี แต่ยังไงก็ไม่เป็นผล ศิระนิ่งเสียจนเขาไม่เชื่อว่านี่คือคนที่เคยทำให้เขาเคยหมดความอดทนจนต้องพูดจาอะไรแรงๆออกไป
“อ้าวเฮ้ย จะไปไหนอีกวะ” เด็กหนุ่มรีบร้องเรียกตามคนที่หันหลังจะเดินหนีเขาอีก ศิระ ไม่ใช่คนแบบนี้นี่นา
ผั๊วะ! พฤกษ์หน้าหน้าหันตัวเซนิดหน่อยเมื่อโดนแรงเหวี่ยงจากหมัดคนที่เขาวิ่งตามที่หันมาซัดเข้าใบหน้าเขาเต็มๆตอนที่เขาตามไปถึงร่าง
“ขืนยังตามกูอีก มึงโดนหนักกว่านี้แน่” คนชกชี้หน้าเหยื่อกำปั้นอย่างไม่เกรงสายตาคนที่หยุดมองดูเหตุการณ์ ก่อนจะเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้คนโดนชกยืนลูบมุมปากตัวเองมองตามด้วยรู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ที่เจอ
#7
ศิระกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติอย่างที่เคยเป็นหลังจากที่พฤกษ์หายไปจากชีวิตเขาตั้งแต่วันนั้น วันที่โดนเขาต่อยหน้ากลางสายตาฝูงชน จากเหตุการณ์นั้นใช่ว่าจะไม่มีผลต่อจิตใจเด็กหนุ่ม ศิระใช้เวลาทบทวนหลายวันว่าที่เขาทำมันน่าจะรุนแรงเกินไป เพราะในทางกลับกันหากเขาเป็นพฤกษ์ เขาจะยอมให้คนที่พูดจาหยาบคาย ทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันมาก่อความวุ่นวายให้ชีวิตขนาดนี้ได้หรือเปล่า เขายังตอบตัวเองไม่ได้ พฤกษ์มีสิทธิ์เต็มที่ ที่จะเอาเรื่องเขาในเรื่องการบริการครั้งนั้น ไม่มีคู่มืองานบริการเล่มไหนสอนให้พนักงานยื่นของให้ลูกค้าโดยหันหลังให้ เขาผิดเต็มประตูที่แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกจากกันไม่ได้ ถ้าเป็นลูกค้าคนอื่นเขาอาจจะโดนมากกว่าที่พฤกษ์ทำ จากคำพูดของผู้จัดการร้านที่เขาเข้าไปสอบถามถึงสาเหตุที่พฤกษ์ไม่เอาเรื่องเขาสิ่งที่เขาได้ยินจากปากผู้บังคับบัญชาคือ พฤกษ์แค่อยากที่จะให้เขารู้จักรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ตั้งท่าที่จะเถียงท่าเดียว นายนั่นแค่อยากที่จะได้ยินคำขอโทษและก็การพูดจาให้เหมือนคนให้บริการพึงกระทำที่มาจากใจเขาจริงๆไม่ใช่โดนบังคับ
“อะแน่ เพื่อนกู แอบเหงากะเขาเป็นด้วย” โก๋เดินเข้ามาแซวคนนั่งซึมภายในร้านที่นัดเขามา มันเป็นร้านกาแฟเล็กๆ แต่ดูอบอุ่นในสายตาของคนที่แอบมาสำรวจทุกๆเย็น จนรู้จักกับเจ้าของร้าน
“ใครบอกกูซึม กูรอมึงจนเบื่อต่างหากล่ะ” ศิระแกล้งว่ากลบเกลื่อนอาการตัวเอง จริงๆเขาเองก็เป็นอย่างที่โก๋ทัก
“อะไร กูว่ากูมาเร็วแล้วนะ แล้วนี่มึงคึกอะไรของมึงเนี่ยถึงนัดกูมาร้านแบบนี้” โก๋เถียงแล้วมองรอบห้องสี่เหลี่ยมที่แยกเป็นสัดส่วนชัดเจนระหว่างโต๊ะนั่งกับมุมเคาน์เตอร์สั่งเครื่องดื่ม มันไม่ต่างจากร้านที่เขากับศิระทำอยู่เท่าไหร่ แต่โทนสีเย็นตาของวอลเปเปอร์ เมนูบอร์ด และ เฟอร์นิเจอร์ที่มองเห็น มันทำให้ร้านดูมีระดับกว่าที่นั่น แต่ดูยังไงๆที่นี่มันก็ไม่เหมาะกับคนอย่างเขาให้ตายสิ
“ทำไมที่นี่ทำไมเหรอดูดีออก กูยังคิดเลยว่ากูอาจจะมาทำงานที่นี่แทนที่เดิม”ศิระแย้งกลับ ทำเอาคนฟังส่ายหน้า
“ก็เพราะมันดูดีอ่ะดิกูเลยไม่อยากเข้ามา แล้วที่แบบนี้เนี่ยนะจะรับคนอย่างเรา เรียนก็ยังเรียนไม่จบ เพ้อเกินไปหรือเปล่ามึง”
“อ้าวกูก็ไม่ได้บอกว่ากูจะมาตอนนี้ซะหน่อย”
“แล้วมึงเบื่อที่ร้านแล้วเหรอ”
“กูไม่ได้เบื่อหรอกแต่จะให้กูเป็นขี้ข้าเขาไปจนตายกูก็ไม่เอาว่ะ”
“แล้วมึงมาอยู่นี่มึงคิดว่าเขาจะเอามึงนั่งหิ้งบูชาหรือไง”
“ก็ถ้ามาแล้วกูยังให้คนอื่นโขกสับแล้วกูจะมาทำไม”
“มึงหมายความว่าไง”
“เออ มึงคอยดูกูต่อไปละกัน คนอย่างกูไม่ให้คนอื่นดูถูกไปจนตายหรอก”
“ยังไม่เลิกแค้นเจ้าหนี้อีกเหรอวะเงินซักบาทมึงก็ไม่ต้องใช้เขาแล้วนี่หว่า”
“กูไม่ได้แค้นใคร เรื่องกูกับนายนั่นจบไปตั้งนานแล้ว”
“จบจริงเหรอ”
“ไมถามงี้วะ”
“อ้าวกูจะไปรู้เหรอ ก็กูเห็นมึงดูแปลกๆตั้งแต่มึงโทรหาเขาวันนั้นแล้ว พักหลังนี่ยิ่งเอาใหญ่ กูไม่เคยเห็นมึงนั่งเหงา กูก็เห็น กูไม่เคยเห็นมึงชวนกูออกมาเที่ยวมึงก็ชวน อาการแบบนี้มันเหมือนคนที่อยากที่จะลืมอะไรซักอย่างแต่ลืมไม่ได้ชัดๆ”
“พูดมากไอ้โก๋ ทำเป็นเก่งปรัชญา เดี๋ยวเถอะมึง”
“นั่นไงพูดแค่นี้ทำโมโห โดนใจล่ะซี้ ไอ้ศิระ”
“ไอ้นี่วอนนะมึง” ศิระทำขึงขังใส่โก๋เพื่อให้เจ้าตัวเลิกแซว และเมื่อฝ่ายนั้นเลิกพูด เขาเองก็กลับไปคิดเรื่องพฤกษ์ นั่นสินะ ทำไมเขาลืมพฤกษ์ไม่ได้ซักที ทั้งๆชีวิตก็มีเรื่องให้คิดมากมาย
“บางทีคนเราถ้าไม่ตั้งป้อมกันท่าอะไรๆที่เข้ามาในชีวิตเอาไว้ก่อน ชีวิตก็อาจจะเจออะไรดีๆก็ได้นะศิระ” โก๋พูดออกมาเหมือนย้ำให้ศิระคิด ชีวิตมันก็มีอยู่แค่นี้ จะเครียดกับมันไปทำไมนักหนาก็ไม่รู้
“สอน ๆ กูไม่ได้ตั้งป้อมกันท่าอะไรทั้งนั้น มึงเลิกพูดอะไรที่มันฟังแล้วเลี่ยนหน่อยเลยไอ้โก๋ กูขี้เกียจฟัง”
“มึงก็งี้แหละศิระ ใครพูดอะไรแม่งก็ไม่ฟัง กูเลิกพูดก็ได้วะ แต่มึงอย่ามาทำเป็นซึมแบบนี้ให้กูเห็นเลยว่ะ มันไม่คุ้นตากู”
“เออๆๆ กูขอเวลาหน่อยแล้วกัน ช่วงนี้กูเครียดหลายเรื่อง”
“รวมทั้งเรื่อง…..”
“หุบปากไปเลยมึงไหนบอกจะเลิกพูดแล้วไง” โก๋อ้าปากค้างอยู่แค่กลางประโยคที่กำลังจะเอ่ยต่อจนจบเมื่อศิระชี้หน้าปรามเอาไว้ด้วยเสียงดุๆ
ศิระยืนมองคนร่างสูงที่กำลังยืนเลือกหนังสืออยู่ในมุมหนึ่งของร้านที่ข้างกายมีพนักงานคอยให้คำแนะนำ ท่าทางพฤกษ์ไม่ได้หยิ่งและดูแคลนพนักงานบริการอย่างที่เขาตั้งแง่เลยซักนิด รอยยิ้มของเด็กหนุ่มดูจริงใจและเป็นมิตรเสียด้วยซ้ำกับคนที่คอยให้บริการ คนเฝ้ามองอดคิดไม่ได้ว่าทำไมพฤกษ์ไม่มีท่าทีเป็นมิตรกับเขาเหมือนอย่างที่กำลังทำตอนนี้บ้าง คำพูดเสียดแทงของพฤกษ์ยังคงก้องอยู่ในหูตลอดเวลา แล้วนี่เขาเป็นบ้าไปหรือเปล่าที่แอบตามนายนี่มาเกือบทั้งวัน ทั้งๆที่เคยบอกกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันอีก ไม่นะศิระ แกอย่าอ่อนแอและบ้าไปกับคำพูดของไอ้โก๋แค่ไม่กี่ประโยคสิวะ อยู่ดีไม่ว่าดีจะโดดเข้ากองไฟอีกหรือยังไง
“มาซื้อหนังสือเหรอ” คนที่เผลอคิดสับสนกับจิตใจตัวเองถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทักที่ลอยมาเข้าหูเต็มๆ และคนพูดก็ยืนอยู่ห่างตัวไม่ถึงคืบ
“ปะเปล่า เอ้ย ใช่” ศิระกระอึกกระอักตอบจากการที่ตั้งตัวไม่ติดเมื่อโดนประชิดกะทันหัน ก็ถ้ามันบังเอิญเจอกันจริงๆเขาคงไม่ประหม่าเท่าไหร่ แต่นี่หัวใจรู้อยู่เต็มอกว่าแอบตามคนๆนี้มาตั้งแต่ตอนเจอเมื่อเช้า ตอนที่เขากลับจากการลงทะเบียนเรียนเทอมสุดท้ายและเป็นการลงขอจบในภาคการศึกษานี้
“ท่าทางนายคงไม่อยากที่จะคุยกับฉัน ไม่กวนล่ะนะ” พฤกษ์บอกด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย แต่คนฟังกลับร้อนรน
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” ศิระรีบทัก ตายล่ะ หลุดปากไปได้ยังไงวะ
“หมายความว่าไง นายอยากคุยกับฉันเหรอ” พฤกษ์หันมาถาม
“ก็ไม่เชิง” ศิระพูดไม่เต็มปากนักเมื่อเขาเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่า หัวใจเขาคิดยังไงกับคนตรงหน้า อคติที่เขาเคยมีกับพฤกษ์นั่นแหละคือป้อมกันท่าที่โก๋พูดถึง คำพูดของเพื่อนซี้วันนั้น เด็กหนุ่มเอากลับมาคิดทบทวนจนแน่ใจแล้วว่า เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเขาก็มีส่วนผิดไปไม่น้อยมากกว่าพฤกษ์ เป้ บอกกับเขาอีกคนในวันที่เขาโทรไปขอคำปรึกษาเรื่องนี้เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายร้อนรนเองที่พฤกษ์หายไปจริงๆ ว่าคำพูดและการกระทำของเขา บางทีกลุ่มเพื่อนด้วยกันเองยังเคยสะอึกมาแล้ว นับประสาอะไรกับคนอื่นที่เพิ่งจะเจอกันไม่นานจะไม่รู้สึกหรือมีอารมณ์โมโห เป้ให้ความเห็นว่าพฤกษ์น่าที่จะคิดอะไรกับเขาบ้างล่ะถึงยอมอะไรที่ไม่น่ายอมขนาดนี้ แม้จะเคยมีคำพูดเสียดแทง แต่ก็ใช่ว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่สวนกลับแรงๆไปซะหน่อย
“ไม่เชิงก็แปลว่าคุยก็ได้ไม่คุยก็ได้ใช่หรือเปล่า” พฤกษ์ถามต่อ ศิระมองสบสายตาที่เด็กหนุ่มส่งให้ ยอมรับจริงๆว่าเขาอ่านอะไรไม่ออกในแววตานั่น แต่เพื่อนบอกให้กล้าเขาก็ต้องกล้าสิ เป้ยืนยันว่า พฤกษ์ไม่ได้เป็นอะไรกับเมษา นายคนนี้เป็นแค่คนที่โดนตามตื้อเท่านั้น
“ฉันอยากจะขอโทษนาย” ศิระบอกในที่สุด ภายนอกอาจดูปกติ แต่ในใจเด็กหนุ่มรอคำตอบที่จะโดนสวนกลับ เขามาดีขนาดนี้ ถ้านายนี่ยังไม่ยอมญาติดีอีก มันก็คงชัดเจนว่าสิ่งที่เขาคิดจากเหตุผลคนรอบตัวมันผิดไปทั้งหมด เขาจะได้ทำใจและเลิกคิดอะไรที่มันลมๆแล้งๆไปคนเดียวซะที
“เรื่องอะไร” พฤกษ์ถามเสียงเย็น หัวใจคนรอลุ้นถึงคลายจากแรงกดดันออกมาได้
“ก็เรื่องที่ฉันต่อยนาย” พฤกษ์ยิ้มที่มุมปาก วันเวลาที่ไม่เจอกันมันทำให้นายศิระเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ ก็ดี ทุกอย่างจะได้เข้าทาง
“ฉันลืมมันไปตั้งนานแล้วล่ะ อันที่จริงฉันก็มีส่วนผิด ดีใจนะที่นายยอมมาญาติดีกับฉัน ถือว่าที่ผ่านมาเราหายกันละกัน ที่จริงเราเองก็วัยเดียวกัน ก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะ ถ้านายไม่รังเกียจ” ศิระ ยืนงง ทำไมทุกอย่างมันดูง่ายดายขนาดนี้ สิ่งที่เขาหวาดกลัวมันไม่เกิดขึ้น พฤกษ์กำลังขอคบกับเขาชัดๆ
“นายคิดอย่างนั้นเหรอ” เด็กหนุ่มถาม
“อ้าว ทำไมล่ะ หรือนายไม่อยากที่จะคบกับฉัน ฉันยังยืนยันคำพูดเดิมวันนั้นนะว่าฉันสนใจนายจริงๆ ถ้านายลดความอวดดีลงมาอีกนิด”
“ฉันไม่ได้อวดดี”
“แต่อารมณ์ร้าย”
“ก็ไม่อีกนั่นแหละ”
“ที่ผ่านมาหมายความว่าไงล่ะ คนที่มีอารมณ์ปกติ เขาทำกันอย่างนี้เหรอ”
“ยังไงล่ะ”
“ก็อย่างเงี้ย ตกลงนี่นายจะขอโทษฉันแล้วหาเรื่องทะเลาะต่อใช่มั๊ย ฉันจะได้ไม่เสียเวลารบกับนาย”
“มาขอโทษก็คือมาขอโทษ”
“มาขอโทษ อืม งั้นก็แสดงว่านายตั้งใจมาหาฉันอย่างงั้นเหรอ แล้วรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“เปล่า ฉันแค่ผ่านมา เห็นนายก็เลยแวะเข้ามาก็แค่นั้น”
“แน่ใจ”
“ยิ่งกว่าแน่”
“โธ่เอ้ย ไอ้เราก็หลงดีใจ นึกว่าจะตั้งใจมา เสียอารมณ์ว่ะ”
“เฮ้ย นายฟังฉันก่อนสิ” ศิระดึงเสื้อคนที่หันหลังจะเดินหนีเอาไว้ คนโดนฉุดใช้หางตาชำเลืองมอง ศิระไม่มีโอกาสเห็นหรอกว่ารอยยิ้มที่มุมปากของพฤกษ์มันแฝงไว้ด้วยอะไร นอกจากเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ดีกลับมาให้ฉันเอาคืนจนได้นะศิระ ท่าทีอวดดีและจองหองของนายนึกเหรอว่าฉันจะลืมมันไปง่ายๆเจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่เจ็บใจนี่สินายต้องรับผิดชอบ………”

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

popo1

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบคุณมากครับ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ