++ สองคนบนทางรัก ++ # 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เฮ้ย นายฟังฉันก่อนสิ” ศิระดึงเสื้อคนที่หันหลังจะเดินหนีเอาไว้ คนโดนฉุดใช้หางตาชำเลืองมอง ศิระไม่มีโอกาสเห็นหรอกว่ารอยยิ้มที่มุมปากของพฤกษ์มันแฝงไว้ด้วยอะไร นอกจากเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ดีกลับมาให้ฉันเอาคืนจนได้นะศิระ ท่าทีอวดดีและจองหองของนายนึกเหรอว่าฉันจะลืมมันไปง่ายๆเจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่เจ็บใจนี่สินายต้องรับผิดชอบ………”
#8
“ไม่หิวเหรอ” พฤกษ์ถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อเห็นอาหารที่เขาสั่งมาให้ยังอยู่ในสภาพเดิม ศิระไม่แตะมันซักนิด กลัวว่าเขาจะวางยาพิษไว้หรือยังไงก็ไม่รู้
“ยัง” ศิระตอบสั้นๆได้แค่นั้น เขากลายเป็นคนประหม่าและพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมมานั่งอยู่ในร้านอาหารที่ไม่เหมาะกับฐานะตัวเองได้ พฤกษ์ชวนเขามาตอนที่เดินออกจากร้านหนังสือพร้อมกัน เขามีข้ออ้างร้อยแปดที่จะปฏิเสธแต่ทำไมเขาไม่ทำนะ หรือหัวใจมันยอมอ่อนข้อให้คนๆนี้ไปแล้ว ไม่สิ เขาต้องไม่อ่อนไหวขนาดนี้
“ฉันกลับก่อนนะ” เมื่อในใจคิดทบทวนว่าไม่ควรที่จะนั่งอยู่กับคนที่เป็นเหมือนเส้นขนานได้ ศิระจึงบอกออกไปแบบนั้น แต่ยังไม่ทันที่จะได้ขยับตัว คนที่เขาประหม่าก็ดักคอขึ้นซะก่อน
“นายยังไม่ไว้ใจฉันเหรอ”
“เรื่องอะไร” ศิระถามกลับ
“เรื่องที่จะคบกับฉัน”
“เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า”
“ทำไม”
“นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ขอเหตุผล”
“เรามันต่างกัน”
“ตรงไหนล่ะ”
“ทุกอย่าง ฐานะ ความเป็นอยู่ และก็สังคม”
“ถ้าคิดว่าแค่นี้เป็นอุปสรรคที่เราจะคบกันนายมันขี้ขลาดมาก”
“จะคิดอย่างนั้นก็ตามใจ ยอมรับก็ได้ว่าฉันกลัวกับการที่จะคบกับนาย”
“แล้วทำไมถึงตามฉันมาง่ายๆ ทั้งๆไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่นายจะตามฉันมาแบบนี้ ถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับฉัน”
“แล้วแต่นายจะคิด ฉันตามนายมาได้ ฉันก็ถอยกลับได้”
“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ”
“หมายความว่าไง”
“บอกแล้วไงว่าฉันสนใจนาย ลองคบกันหน่อยมันจะเสียหายตรงไหน หรือนายมีใครอยู่ตอนนี้”
“ฉันไม่มีใคร และก็ไม่อยากที่จะมี”
“ใครๆก็อยากมีคนรู้ใจทั้งนั้น นายนี่มันแปลกคนแฮะ”
“แล้วที่นายทำอยู่มันไม่แปลกหรือไง คนที่สนใจนายมีไม่น้อย แต่นายบอกนายสนใจฉัน”
“แล้วนายเสียหายตรงไหน”
“ไม่อายเหรอที่จะเดินคู่กับฉัน”
“อายแล้วจะมานั่งอยู่ด้วยแบบนี้ทำไม”
“ฉันไม่รู้”
“นั่นไง นายไม่มีเหตุผลนี่”
“ฉันมีเหตุผลของฉัน”
“เลิกพูดเถอะ นายตามฉันมาขนาดนี้ แล้วจะมาปฏิเสธอีกทำไม ว่าไม่ได้คิดอะไรกับฉัน จากวันนี้ไปมาพิสูจน์กันว่าสิ่งที่ฉันพูดมันจริงหรือแค่หลอก กินซะ ถือซะว่ามื้อนี้เป็นการเริ่มต้นสำหรับเรา” พฤกษ์ตักอาหารใส่จานให้ศิระ เมื่อฝ่ายนั้นเอาแต่อึ้งพูดอะไรไม่ออก โธ่เอ้ย แค่นี้ก็เรียบร้อย จะให้ฉันเกี่ยวก้อยคืนดีกับนายง่ายๆ อย่างงั้นเหรอ ฝันไปเถอะศิระ เวลาของนายมันหมดไปตั้งนานแล้ว คนอย่างฉันไม่เคยโดนไล่ให้ออกจากชีวิตใคร นายเป็นคนแรกที่กล้า โทษฉันไม่ได้หรอกนะถ้าหลังจากนี้ไปนายจะเจออะไรที่ไม่ได้หอมหวานอย่างที่นายอาจจะคิดไว้ ช่วยไม่ได้นี่ นายกลับมาหาฉันเอง มันต้องสนองกันหน่อยล่ะ ….
“อิ่มแล้วเหรอ” เป็นคำถามแรกที่พฤกษ์เอ่ยเมื่อเห็นศิระยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม หลังจากจัดการอาหารที่เขาตักให้
“อืม” ศิระตอบสั้นๆ อาการประหม่าหายไปหมดสิ้น เมื่อคนถามทำบรรยากาศให้ดูเป็นกันเองมากขึ้น พฤกษ์เอาใจใส่ถามไถ่เขาในหลายๆเรื่องจนเขาเริ่มไว้ใจในคำพูดก่อนหน้า พฤกษ์สนใจเขาและขอคบกับเขา ท่าทางมันจะจริงแฮะ
“กลับกันหรือยัง หรือไปไหนต่อ เดี๋ยวพาไป” พฤกษ์ถามออกมาอีก จะล่อเหยื่อทั้งทีต้องเอาให้ติดเบ็ดจนดิ้นไม่หลุด ถึงเวลาเชือดจะได้เจ็บแสบจนพูดไม่ออก
“แล้วแต่นายสิ” ศิระตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เขาชักอยากยืดเวลาให้ยาวนานกว่านี้ซะแล้วสิ จะขอบใจใครดีนะ เป้ หรือว่าโก๋ ที่ทำให้เขากล้าที่จะเปิดใจ ผลที่ได้มันไม่ได้น่ากลัวเลยซักนิด
“ดูหนังมั๊ย” พฤกษ์ชวน เป็นครั้งแรกที่เขาชวนคนอื่นไปในสถานที่จำกัดแบบนี้ นี่เขาลงทุนเกินไปหรือเปล่า
“บอกแล้วไงว่าตามใจนาย” ศิระตอบ พฤกษ์จึงเดินนำออกไป อะไรมันจะง่ายปานนั้น ไม่ยักรู้แฮะว่านายนี่หลอกง่ายกว่าเด็กอมมือซะอีก เห็นท่าทางเอาเรื่องนึกว่าจะแน่ ง่ายๆแบบนี้ให้คบเป็นแฟนจริงๆคงไม่เอาหรอก ไม่ไหวว่ะ ไอ้พวกไม่มีความคิดอะไรก็แล้วแต่แล้วแต่
ภายในโรงหนังเครื่องปรับอากาศนั้นเย็นเฉียบ แต่คนที่โดนกุมมืออยู่รู้สึกร้อนรุ่มอย่างประหลาด ศิระปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีจนอยากที่จะยืดเวลาให้หนังฉายยาวนานออกไปกว่าเดิมพฤกษ์กุมมือเขาไว้ทันทีที่โรงทั้งโรงปิดไฟมืดมันมีความสุขอย่างประหลาด ไม่เคยมีใครที่ทำกับเขาแบบนี้ มันเป็นสิ่งที่ส่วนลึกของหัวใจเรียกร้องมานานแสนนาน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง แล้วยิ่งคนที่นั่งข้างๆตอนนี้ ยิ่งเขาลอบมองใบหน้าคมได้รูปภายใต้แสงสลัว เขาก็อดไม่ได้ว่านี่มันคือความฝันไม่ใช่เรื่องจริง
“หนาวมั๊ย” พฤกษ์หันมาถามคนข้างตัว จริงๆเขาไม่น่าทำขนาดนี้ก็ได้ให้ตายสิ แค่นี้ก็แสดงได้ชัดเจนแล้วว่านายนี่ตกหลุมพรางเขาจนลุกขึ้นไม่ได้ง่ายๆ
“นิดหน่อยแล้วนายล่ะ” ศิระตอบแล้วถามกลับ
“แค่ได้จับมือนายไว้ก็อุ่นแล้ว” หนังเล่าเหตุการณ์ไปถึงไหนแล้วศิระไม่อาจรู้ เขาเฝ้าแต่คิดว่านี่มันความฝันหรือเรื่องจริง พฤกษ์ดูอบอุ่นอ่อนโยนจนหัวใจเขาถลำลึกจนได้การมีคนรักมันดีแบบนี่นี่เอง
“นายทำแบบนี้กับใครบ่อยหรือเปล่า” ศิระถามคนที่เดินคู่กันออกมาจากโรงหนัง เขาต้องรู้ก่อนสิว่าพฤกษ์ทำแบบนี้เป็นประจำหรือกับเขาเป็นคนแรก
“ทำอะไรเหรอ”พฤกษ์ถาม
“ก็ชวนใครไปดูหนังแล้วกุมมือเขาไว้แบบนี้จนหนังจบ”
“จะให้ไปทำกับใครล่ะ นายนี่แหละเป็นคนแรก”
“กับเมษา นายก็ไม่เคยทำเหรอ”
“ฉันกับเมษาไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ”
“กับฉันเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ขนาดนี้เนี่ยนะ ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน นายยังระแวงฉันอยู่หรือไง”
“ปะ เปล่า ก็ ไม่รู้สิ ฉันไม่เคย รู้สึกแบบนี้ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อย”
“รู้สึกอะไรเหรอ”
“ก็…. เอาน่า นายอย่าเพิ่งรู้เลย รู้แต่ว่าวันนี้ฉันขอบใจนายก็แล้วกันที่ทำให้ฉันรู้สึกดีๆกับชีวิตแบบนี้ได้” พฤกษ์หลบตาต่ำ ท่าทางนายนี่จะปักใจเชื่อจริงซะแล้วสิว่าสิ่งที่เขาทำวันนี้มันมาจากใจเขาจริงๆ อย่างนี้ต้องรีบรุกก่อนที่มันจะรู้ตัวหน่อยล่ะ
“มืดแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งบ้านนะ”
“นายไม่ลำบากแน่นะ”
“ไม่หรอก คนจะเป็นแฟนกันอยู่แล้ว แค่นี้จิ๊บจ้อย ป่ะ” อีกครั้งที่ศิระโดนฉุดมือจากคนที่เขาตกหลุมรัก เฮ้อ ถึงฟ้าจะมืดแต่ทำไมหัวใจมันสว่างจนอยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้นะ
“ไม่เคยเหรอ” พฤกษ์ถามเมื่อเห็นคนที่นั่งเบาะข้างตัวมือไม้สั่นไปหมดหลังจากที่เขาก้มลงจะประกบปาก จะสั่นไปทำไมให้จูบจริงๆก็ไม่เอาหรอก มั่วใครมามั่งก็ไม่รู้ ทำเป็นคนไม่เคย เดินเข้าออกผับบ่อยขนาดนั้น เด็กหนุ่มนึกแขวะในใจ ก็เห็นอยู่ว่านายนี่เจอตัวทีไรก็อยู่แต่ที่เที่ยว ดูดีตายล่ะ ทำเป็นเด็กดีไปได้
“แล้วนายเคยเหรอ” ศิระถามกลับ เกิดมาเขาไม่เคยเข้าใกล้ใครในลักษณะแบบนี้ คนที่เริ่มจะคบกันจะเป็นกันอย่างนี้ทุกคู่หรือเปล่านะ
“ไม่เคย แต่ก็ไม่ได้โง่จนทำไม่เป็น” พฤกษ์ถอยตัวออกมาพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนไม่พอใจ ทั้งๆที่โล่งใจ ที่นายนี่ไม่บ้าจี้ไปกับเขา นี่ถ้าเกิดศิระตอบสนองเขาขึ้นมาจริงๆ เขาไม่ต้องเปลืองตัวจริงๆหรอกเหรอ แค่คิดก็ลำบากใจน่าดู ไม่ได้มีอารมณ์ใคร่กับนายนี่เลยให้ตายเถอะเอา
“นายโกรธเหรอ” ศิระถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่คนฟังจับได้ว่าแคร์เขา
“เปล่า นายคงยังระแวงฉันอยู่ เอาเถอะ ถ้านายไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร”ศิระหน้าชา นี่พฤกษ์โกรธเขาจริงๆหรือเปล่า
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉันแค่ไม่เคย”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไม่เคยไม่เคยสิ ไม่เห็นต้องร้อนตัว”
“แต่นายเหมือนโกรธฉันนะ”
“บอกไม่โกรธก็ไม่โกรธสิ เดี๋ยวก็โกรธจริงๆซะหรอก”
“นายไม่โกรธฉันแน่นะ”
“โกรธไม่โกรธแล้วไง นายแคร์ฉันเหรอ”
“ก็บ้าง นายทำให้ฉันแคร์แล้วนี่”
“แคร์ฉันมากมั๊ย”
“ถามทำไม”
“เปล่า แค่อยากรู้ว่านายเลิกระแวงฉันหรือยัง”
“เลิกไปตั้งแต่อยู่ในโรงหนังแล้ว”
“นายนี่มันใจง่ายดีเนอะ”
“เฮ้ย ทำไมพูดงี้”
“ล้อเล่น ไปเถอะ เข้าบ้านเถอะ ดึกแล้ว”
“นายก็กลับบ้านดีๆล่ะ”
“ครับ” ศิระยิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อได้ยินคำพูดเชิงหยอกล้อจากปากของพฤกษ์เหมือนเดิม โดยไม่รู้ซักนิดว่าใจคนพูดกำลังกระหยิ่มที่ทำให้เขาหลงรักได้เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง
“รับโทรศัพท์ได้แล้วเหรอครับพฤกษ์” เมษาประชดทันทีที่ได้ยินเสียงพฤกษ์ตอบกลับมาหลังจากที่เขาพยายามกดโทรศัพท์หาหลายรอบ
“ผมดูหนังอยู่ ปิดเครื่องไว้” พฤกษ์บอกสาเหตุ เขาล่ะเชื่อเลย เมษาโทรหาเขาทุกๆนาทีหรือไง เปิดเครื่องได้ไม่เท่าไหร่ สายแรกที่โทรเข้าก็เป็นนายนี่ซะแล้ว
“ดูหนัง หนังอะไรครับ แล้วดูกะใคร” เมษาจี้ทันที ไม่อยากจะเชื่อว่าพฤกษ์ไปดูหนังโดยไม่ชวนเขา เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่าคนที่เขากำลังไล่จี้กำลังนึกเซ็ง
“กับเพื่อนครับ” พฤกษ์ตอบหวังเพียงจะตัดทุกคำถามให้มันหมดๆไป แต่เขาคิดผิดเมื่อเมษาไม่ยอมเลิกรา การสนทนาจึงยาวออกไปอีกด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน
“เพื่อน เพื่อนกลุ่มไหนครับ ปอนด์เองก็อยู่กับผม”
“เพื่อนผมไม่ได้มีแค่ไอ้ปอนด์นี่ครับเมษา”
“ก็นั่นสิครับ ผมถึงได้ถามว่าเพื่อนกลุ่มไหน ไปกันกี่คน”
“เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมไม่ขอตอบนะครับ ผมว่ามันเกินไป”
“เกินไปยังไงครับ ไม่เห็นต้องปิดบังอะไรนี่ถ้าคุณไปกับเพื่อนจริงๆ”
“ถึงผมจะไปกับใครเป็นคนพิเศษขนาดไหน ผมว่าผมก็มีสิทธิที่จะไปนะ”
“พฤกษ์คุณไม่แคร์ไม่ไว้หน้าผมเลยเหรอ”

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

popo1

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขรี น่าสงสารศิระอ่า{:sm-08:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุงคับผม

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอะ่คร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบคุณคราฟ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ