++ สองคนบนทางรัก ++ # 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ถ้ากูจะไปมึงจะเลิกแขวะกูได้มั๊ยไอ้ปอนด์”พฤกษ์หลุดปากตอบตกลงเพราะความหมั่นไส้เพื่อนซี้ที่เอาแต่แขวะเขาไม่จบไม่สิ้นทั้งๆที่เขาไม่ค่อยชอบที่จะไปไหนไกลๆกับคนที่ไม่สนิทนัก ยิ่งเป็นเพื่อนกลุ่มของเมษากับปอนด์อีกคงสนุกตายล่ะ แต่ดูท่าเขาจะกลับคำลำบากเมื่อ เมษาแสดงท่าทีดีใจออกหน้าออกตา
“จริงเหรอครับพฤกษ์ ขอบคุณมาก ผมอยากไปต่างจังหวัดกับคุณมานานแล้วนะครับ”
“แต่ผมคงพาศิระไปด้วย คงไม่ว่านะครับ” พฤกษ์บอกแปลกใจที่เห็นอาการเมษาร่าเริงกว่าเดิม แต่ก็ดี เผื่อคำพูดแรงๆของเขาเมื่อครู่มันจะได้ถูกกลืนไปกับสถานการณ์
“กูไม่ให้ไอ้นั่นไป ถ้าจะไป มึงไปได้คนเดียว” ปอนด์กันท่าเพราะห่วงความรู้สึกเพื่อน แต่คนที่ถูกห่วงกลับหันมาว่าเขาซะเอง
“แล้วถ้ากูให้ไปล่ะ ไอ้ปอนด์”
“เมษา มึงคิดว่ามึงทำอะไรอยู่”
“ทำอะไร กูไม่ได้พาลอะไรเป็นเด็กๆเหมือนมึงนี่ เลิกพูดเถอะ พฤกษ์จะพาใครไปมันก็เรื่องของเขา มึงอ่ะ มากะกู ขอตัวนะครับพฤกษ์” พูดจบเมษาก็เดินไปลากแขนคนยืนงงไปอีกทางปล่อยให้พฤกษ์มองตามหลังเมษาเข้าใจอะไรง่ายกว่าที่เขาคิดมันทำให้เขารู้สึกดีกับคนๆนี้ขึ้นอีกหลายเท่าตัว
พฤกษ์ เอ่ยบอกศิระเรื่องไปเที่ยวตามคำชวนของเมษาในตอนเย็นหลังศิระเลิกงานและออกมาเจอเขาตามปกติ อารมณ์ดีๆของศิระชะงักลงชั่วครู่เมื่อได้ยินสิ่งที่คนข้างตัวบอก เขานิ่งคิดก่อนจะเอ่ยถาม
“นายอยากไปเหรอ”
“ก็รับปากพวกมันไปแล้ว” พฤกษ์ตอบ น้ำเสียงของศิระเขาจับได้ทันทีว่าคนๆนี้คงไม่อยากไป ยิ่งศิระคาดคั้นเขาอีกเขาก็ยิ่งปักใจว่าศิระคงไม่พอใจกับการที่เขาชวนไปเที่ยวครั้งนี้แน่ๆ
“แล้วนายอยากไปหรือเปล่าล่ะ”
“จริงๆก็ไม่อยากไปอ่ะนะ แต่ก็รับปากพวกมันไปแล้ว”
“แล้วไปรับปากเขาทำไมล่ะ”
“ก็เพื่อนกัน พวกมันชวน ฉันเองก็ไม่ค่อยมีเวลาให้พวกมันเท่าไหร่ นานๆทีก็คิดว่าคงไม่เป็นไร”
“งั้นนายก็ไปคนเดียวดิ มาชวนฉันทำไม”
“พาลอีกล่ะ ก็ฉันอยากให้นายไปด้วย บอกสิว่านายจะไม่น้อยใจถ้าฉันไปโดยไม่ชวนนาย”
“ทำไมต้องน้อยใจ ไม่ใช่เด็กสามขวบ นายจะไปไหนมาไหน มันก็สิทธิของนายอยู่”
“เออ รู้ว่าเก่ง แต่คนเก่งเขาไม่ได้พูดประชดกันแบบนี้หรอกนะ”
“ใครประชดนาย”
“ก็นายไง”
“ฉันเปล่า”
“ปากแข็งอ่ะดิ ตกลงจะไปไม่ไป ไม่ไปจะได้บอกพวกมัน”
“หมายความว่าไง”
“ก็ถ้านายไม่ไป แล้วฉันจะไปทำไม”
“อย่าให้ฉันต้องเป็นภาระนายเลยพฤกษ์ นายจะไปก็ได้ฉันเข้าใจ เพราะจริงๆ ฉันก็มีงานที่ต้องทำ แถมเรียนก็ไม่เป็นเวลาอีก ยังไงพวกเขาก็เพื่อนนาย”
“เลิกพูดเถอะ บอกแล้วไง นายไม่ไปฉันก็ไม่ไป”
“อายุเท่าไหร่แล้วนายเนี่ย”
“ก็เท่านายน่ะแหละ”
“งั้นก็เลิกคิดอะไรที่มันไม่เป็นเรื่องได้แล้ว จะไปไหนจะทำอะไร ไม่จำเป็นต้องมารายงานฉันทุกเรื่องหรอกนะ”
“เออทำพูดดีเข้าไป เดี๋ยวจะหายไปซักสามวัน จะดูซิว่าจะทนได้กี่น้ำ”
“แต่ก่อนฉันก็อยู่คนเดียว หายเป็นชาติ ฉันก็ไม่ตามหานาย”
“ได้แฟนใจกว้างเป็นมหาสมุทร แล้วสิกู หาเศษ หาเลยซะดีมั้งเนี่ย”
“ก็ลองดิ คนเราคบกันแล้วไว้ใจกัน ไม่ได้ให้นอกใจกัน แยกแยะเป็นป่ะ”
“อะ อะ ยอมแพ้ แล้ว ขี้เกียจเถียงกะนายไว้จะบอกพวกมันแล้วกันว่าเราไม่ไป ถ้าจะไป ขอไปกันแค่สองต่อสอง” พฤกษ์ตัดบทเสร็จก็ทำท่าทางเจ้าเล่ห์ใส่คนที่ยืนอึ้ง ศิระไม่สบายใจที่ตัวเองทำให้พฤษ์ตัดสินใจห่างเพื่อนแบบนี้ ยังไงเขาก็มาทีหลัง ไม่ดีแน่ถ้าพฤกษ์จะเสียเพื่อนเพราะเขา
“ตกลงฉันจะลองลางานไปกะนายก็แล้วกัน ไม่ต้องไปปฏิเสธพวกเขาหรอก” ศิระบอกในที่สุด พฤกษ์หันมามองอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมรับว่าโล่งใจที่เขาไม่ต้องลำบากใจไปกลับคำกับเมษา คนที่เขาคิดว่ากำลังเสียใจกับคำพูดของเขาวันนั้น ถ้าเขาปฏิเสธคำชวนครั้งนี้ เมษาอาจเสียความรู้สึกไปมากกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้ อย่างน้อยคนๆนี้ก็เคยมีความรู้สึกดีๆให้เขา อย่างที่ปอนด์บอก เขาหันมาคบศิระแบบนี้ เมษาคงรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อย แต่ทำไงได้ล่ะ เขาได้สัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วนี่ว่าจะไม่ทำให้ศิระ รู้สึกน้อยใจกับชีวิตตัวเอง แม้เขาจะยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าเขารักคนๆนี้แล้วหรือยัง แต่ศิระรักเขาแล้วแน่ๆล่ะ เขาดูออก ยังไงเขาก็ขอเวลาบ้างล่ะ ที่จะตอบหัวใจตัวเองได้อย่างชัดเจน ไม่คลุมเครืออยู่แบบนี้ ใช่ว่าเขาจะไม่คิดในคำพูดของปอนด์ เขาพร้อมที่จะรับศิระมาเป็นภาระดีขนาดไหน? คนรอบกายยังมีผลต่อจิตใจเขาอยู่ เขาเดินคู่ศิระแบบนี้ ยังไงใครๆก็ต้องมองเห็นความแตกต่างและช่องว่างที่เกิดขึ้นแน่นอน เวลาเท่านั้นล่ะมั้งที่จะทำให้ศิระถมช่องว่างขึ้นมาจนถึงเขา หรือเขาเองจะชินชากับสิ่งที่หายไป
ศิระลางานไม่ได้อย่างที่ได้รับปากไว้กับพฤกษ์ เขาไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะหยุดงานต่อเนื่องได้ถึงหนึ่งสัปดาห์ เด็กหนุ่มลำบากใจอยู่ไม่น้อยที่บอกพฤกษ์ว่าตัวเองไม่สามารถไปเที่ยวครั้งนี้ได้ ยิ่งใกล้วันเดินทางพฤกษ์ก็ยิ่งชวนเขาไปซื้อของที่จำเป็นต้องใช้โดยไม่ถามเขาซักนิดว่าเขาลางานได้อย่างที่บอกหรือไม่ พฤกษ์ทำราวกับว่าเขาจะสามารถไปไหนมาไหนได้ตามสะดวก หรือพฤกษ์จะลืมไปว่าสถานะความเป็นอยู่ของเขาไม่ได้ทำอะไรง่ายๆอย่างใจนึก
“เป็นอะไรไปศิระ ท่าทางเหมือนกลุ้มใจเลย” พฤกษ์หยุดถามคนที่เดินเนือยๆตามหลังเขาเมื่อสังเกตเห็นมานานว่าเจ้าตัวเหมือนคนเหม่อๆ
“เปล่า ไม่มีไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย” คนโดนถามบอกปัด เพราะหาคำพูดเริ่มต้นที่จะปฏิเสธอย่างที่ใจคิดไม่ได้
“งานหนักเหรอ” พฤกษ์เอื้อมมือปัดไรผมคนบอกบอกเหนื่อย เพราะคิดว่าเจ้าตัวคงจะเหนื่อยจากงานมาจริงๆ
“ก็นิดหน่อย” ศิระตอบยิ้มๆ
“พักบ้างนะอย่ามัวแต่บ้างาน อย่าลืมนะว่าหน้าที่นายจริงๆคือเรียนให้จบ”
“ทำไงได้ ไม่ได้เกิดมาสบายเหมือนนายนี่”
“ไม่เกี่ยว ฉันว่านายเลือกที่จะเป็นแบบนี้เองต่างหากล่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ลองคุยกับที่บ้านดูหรือเปล่า บางทีพวกเขาอาจรอนายอยู่ก็ได้นะ อย่าทำเป็นคนไม่มีใครไปหน่อยเลย”
“พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ อย่าพูดถึงพวกเขาเลยดีกว่า”
“ก็เป็นซะแบบนี้ แล้วก็มานั่งน้อยใจตัวเองอีก นายนี่มันรั้นจริงๆ”
“ช่างเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ” พฤกษ์เงียบเมื่อศิระเริ่มอาการไม่ดี ถ้าคนๆนี้ได้ความอบอุ่นจากครอบครัวบ้างก็คงจะไม่ก้าวร้าวอย่างที่เขาเคยเจอตอนแรก
“แล้วลางานเป็นไงบ้าง” ศิระหายใจคล่องขึ้นเมื่อพฤกษ์เอ่ยถามเขาในที่สุด มันเป็นสิ่งที่เขาอยากบอกอยู่แล้วเลยไม่อ้ำอึ้งที่จะเอ่ย
“ลาได้แค่สามวัน”
“สามวัน ไปเหนือ เนี่ยนะ” พฤกษ์โพล่งปากอย่างตกใจ พลอยทำให้ศิระอึดอัดขึ้นมาใหม่ จึงรีบอธิบาย
“ที่จริงฉันไม่ไปก็ได้นะ นายไปคนเดียวจะดีกว่าหรือเปล่า”
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกล่ะ พวกนั้นเขาเซ็ตคนหาที่พักกันเรียบร้อยแล้ว”
“ก็ฉันไม่รู้ มันลาไม่ได้จะให้ทำไงเล่า”
“ลาออก”
“หา นายว่าไงนะ” ศิระร้องถามเมื่อได้ยินสิ่งที่พฤกษ์เอ่ยออกมาอย่างหน้าตาเฉย
“ก็ลาออกไง ทำทำไมงานแบบนั้น ลาแค่สัปดาห์เดียวไม่ให้ จะทนให้เขาโขกสับอยู่ทำไม”
“นายไม่ลำบากนายก็พูดได้ดิ ขืนฉันลาออกตอนนี้ ฉันก็อดตายกันพอดี เรียนก็ยังเรียนไม่จบ จะไปทำอะไรที่ไหนได้”
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็ลองอยู่ตัวคนเดียวดูมั๊ยล่ะ”
“เอาล่ะๆ ฉันเข้าใจ แต่ยังไงนายมาปฏิเสธตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ทุกอย่างมันลงตัวหมดแล้ว สรุปคือนายต้องไป”
“เฮ้ย เข้าใจกันบ้างสิวะ บอกลางานไม่ได้ไง” ศิระขึ้นเสียงเมื่อพฤกษ์ไม่ยอมเข้าใจในภาระของเขา
“แล้วไง ตอนแรกฉันก็จะปฏิเสธไปแล้ว แต่นายเองไม่ใช่เหรอที่ห้ามไว้ แล้วมากลับคำตอนนี้ ไม่บอกวันเดินทางซะเลยล่ะพ่อคุณ” พฤกษ์ย้อนกลับบ้าง เขายอมรับว่าเขาไม่เข้าใจสังคมคนทำงาน อย่างเขาจะไปไหนก็ต้องไป ไม่ต้องมีเรื่องให้พะวงแบบนี้ก็เลยหงุดหงิดกลับสิ่งที่ต้องเจอ
“จริงๆ ฉันก็ไม่ได้สนิทกะใคร ฉันไม่เห็นจำเป็นจะต้องไปก็ได้”
“ก็ฉันไง นอกจากไอ้ปอนด์แล้ว ฉันก็ไม่ได้สนิทกับใครเลยเหมือนกัน ถ้าลาไม่ได้ก็ลาออกซะ ถ้าตกงานแล้วมันลำบากมากนักก็บอกอีกเทอมเดียวนายก็จะเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันคงพอช่วยได้ หางานใหม่ได้เมื่อไหร่ค่อยมาว่ากันอีกที”
พูดจบพฤกษ์ก็เดินหนีโดยไม่รอฟังคำคัดค้านใดๆจากศิระที่ยืนสับสนไม่รู้ว่าจะเลือกหนทางไหนดีนั่นก็งาน นี่ก็คนรัก ทำไมคนเรามันต้องได้อย่างเสียอย่างด้วยไม่เข้าใจ
“หา มึงจะลาออก” โก๋ตาโตถามศิระทันที ที่เขาเอาเรื่องที่เขาจะออกจากงานที่ทำอยู่มาบอก
“เออ พรุ่งนี้กูคงไม่มาแล้ว” ศิระตอบ นึกใจหายอยู่เหมือนกัน ถ้าการตัดสินใจครั้งนี้ผิดพลาด ชีวิตเขาจะเดินไปทางไหนยังไม่รู้ ทำแบบนี้มันเท่ากับเอาชีวิตไปแขวนอยู่กับคนอื่นชัดๆ ทั้งๆที่เคยอยู่ได้ด้วยตัวเองมาโดยตลอด แต่ที่ผ่านมาพฤกษ์ก็ทำให้เขาเริ่มเชื่อใจได้บ้าง ลองเดินบนเส้นด้ายซักหนมันคงไม่เท่าไหร่ ตกลงมาไม่ตายก็แค่เจ็บ แต่พฤกษ์คงไม่ยอมให้เขาเป็นแบบนั้นหรอกมั้ง
“คิดดีๆนะโว้ย เรียนก็ยังเรียนไม่จบนะมึง ออกไปแบบนี้ เกิดเทอมนี้มึงไม่จบอย่างที่ตั้งใจ จะแย่เอานะ” โก๋เตือนสติ มันเป็นข้อเตือนที่ศิระไม่หวั่นเท่าไหร่ เขามั่นใจว่ายังไงซะเขาจะจบชีวิตนักศึกษาภายในเทอมนี้ให้ได้อยู่แล้ว ก็เลยเฉยๆ
“ขอบใจว่ะที่เตือน แต่กูตัดสินใจแล้ว กูเคยบอกมึงแล้วนี่ว่ากูจะไม่ยอมอยู่แบบนี้ไปจนตายหรอก” คนมั่นใจตบไหล่เพื่อน แต่ฝ่ายนั้นก็ยังอดห่วงไม่ได้
“มึงไปดีกูก็ดีใจด้วย แต่ถ้ามึงไปแล้วเจอทางตัน มันจะจบไม่สวยนะโว้ย กับชีวิตที่มึงสู้มาตั้งนาน”
“เอาน่า ในเมื่อกูเลือกที่จะเดินแล้ว ถ้ามันผิดพลาดกูก็จะถือว่ามันเป็นบทเรียนแล้วกัน”
“แล้วถ้าบทเรียนนี้มันไม่มีข้อสอบให้แก้ตัวล่ะ”ศิระอึ้ง นั่นสินะ ชีวิตไม่ได้เหมือนข้อสอบถ้าเขาก้าวพลาดไปในครั้งนี้ อนาคตเขาจะเป็นยังไง
“มึงยังคิดและตัดสินใจใหม่ได้นะศิระ ถ้ามึงเรียนจบกูจะไม่ห้ามมึงเลยซักคำ ชีวิตที่ผ่านมา มึงต้องฝ่าอะไรมาบ้าง แล้วจู่ๆจะมาเสี่ยงตอนท้ายเรื่องทำไม เกิดพลาดขึ้นมา ไม่มีโอกาสให้แก้ตัวนะโว้ย” เพื่อนซี้ยังย้ำเจตนาเดิมเพื่อเตือนสติคนสับสน แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นผล เมื่อศิระยึดมั่นในการตัดสินใจของตัวเอง
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีมากไอ้โก๋ แต่กูมันคนรั้นมึงก็รู้ ว่ากูไปไม่รอดจริงๆ กูจะนึกถึงมึง”
“เออ กูต้อนรับมึงทุกเมื่อศิระ” สองหนุ่มกอดคอกันกลม ก่อนที่ศิระจะแยกจากไปด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่โก๋ไม่มั่นใจว่าเขาจะเห็นมันจากเพื่อนคนนี้อีกเมื่อไหร่ จากนี้ไป เส้นทางที่ศิระเลือกเดิน เขาภาวนาให้ฟ้ามอบความสุขที่แท้จริงให้คนๆนี้เสียที
#12
ในวันเดินทางศิระได้เผชิญหน้ากับกลุ่มคนที่เขาไม่ค่อยลงรอยด้วย เมษากับปอนด์และเพื่อนร่วมทางรอเขากับพฤกษ์อยู่ก่อนแล้ว ทั้งหมดลงความเห็นว่าจะเดินทางกันด้วยรถประจำทาง ด้วยเหตุผลว่าไม่มีใครชำนาญทางพอที่จะเอารถกันไปเอง เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อยที่ต้องยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่ดูเหมือนจะมองเขาด้วยแววตาแปลกๆหลังจากที่เมษาแนะนำเขาต่อหน้าทุกคน เพื่อนของเมษาห้าคนทำเหมือนกับไม่รับรู้มาก่อนว่าจะมีเขาร่วมเดินทางไปด้วย
“แน่ใจเหรอพฤกษ์ ว่าพวกเขาพอใจในการที่ฉันเดินทางไปด้วยครั้งนี้”ศิระลอบถามพฤกษ์ เมื่อมีโอกาสยืนอยู่ด้วยกันสองต่อสอง หลังจากที่ทั้งหมดขึ้นทยอยขึ้นรถกันไป
“คิดมากน่า ฉันอยู่ทั้งคน นายจะกลัวอะไร” พฤกษ์ตอบ พลางส่งยิ้มบางให้คนข้างตัวไม่ต้องคิดมาก เขาเห็นแล้วล่ะ ว่าสายตาแต่ละคนมองศิระยังไง อย่างว่าคนแต่งตัวง่ายๆ ดันหลงมาเข้ากลุ่มกับคนแฟชั่นจ๋า เป็นใครก็ต้องมองเป็นธรรมดา
“จะอี๋อ๋อกันอีกนานป่ะพวกมึง” ปอนด์ชะโงกหน้าร้องทักเมื่อหมั่นไส้ในภาพที่เห็นไม่ได้ ในใจก็อยากจะให้ถึงที่หมายเร็วๆ ศิระจะได้สำนึกว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะยืนคู่เพื่อนเขาแบบนี้ด้วยประการทั้งปวง
“เงียบไปเลยมึงไอ้ปอนด์” พฤกษ์ดุเพื่อนกลับ แล้วเดินนำศิระขึ้นไปบนรถ เด็กหนุ่มแปลกใจที่เห็นเลขที่นั่งตัวเองไม่ได้ติดกับเลขที่นั่งของศิระคนหกคนที่นั่งอยู่ก่อน ต่างก็อยู่กันเป็นคู่ แต่หนึ่งคนที่เหลือกลับนั่งอยู่เพียงลำพัง และเบาะว่างข้างตัวมันเป็นเลขที่นั่งของเขาชัดๆ
“ทำไมที่นั่งเป็นแบบนี้วะปอนด์” เขาถามเพื่อนตัวเอง หลังจากมองมองสบตาเมษาที่นั่งอยู่คนเดียว
“คนมาเก้าคนยังไงมันก็ต้องมีคนนึงที่ต้องนั่งคนเดียว แปลกตรงไหน”
ปอนด์ตอบไม่ตรงคำถาม ศิระที่เดินตามหลังขึ้นมาพอจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร งานนี้ยังไงซะเขาก็ดูเหมือนเป็นส่วนเกิน จึงเอ่ยบอกพฤกษ์
“นายก็ไปนั่งตามเลขที่ก็ถูกแล้วนี่พฤกษ์”
“แล้วนายล่ะ” พฤกษ์ย้อนถาม ปอนด์จึงแขวะขึ้น
“มึงไปนั่งกะเมษาน่ะแหละดีแล้วไอ้พฤกษ์ แฟนมึงโหนรถเมล์ออกจะบ่อย จะห่วงมันทำไม”
“พูดงี้หมายความว่าไงวะ” ศิระถามปอนด์เสียงดังเมื่อจับได้ว่าน้ำเสียงที่ได้ยินมันไม่ค่อยเข้าท่า เป็นเหตุให้คนอีกห้าคนที่นั่งอยู่มองหน้าเขาเป็นตาเดียว พฤกษ์จึงรีบแก้สถานการณ์
“เฮ้ย มองทำไมไม่มีอะไรสองคนนี้ก็แบบนี้แหละ”
“เถื่อนๆแบบนี้คบเข้าไปได้ไงนะพฤกษ์” เด็กหนุ่มที่นั่งคู่กับปอนด์เอ่ยขึ้นกลางวงศิระรู้สึกไม่ค่อยดีจึงรับตัดบทกับคนที่หันมามองเขา
“ฉันนั่งคนเดียวได้ นายไปนั่งกับนายเมษาเถอะพฤกษ์”

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

popo1

ขอบคุณครับ

manza555

อบ่าแกล้งศิระเล้ยย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบใจมากคราฟ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ