++ สองคนบนทางรัก ++ # 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“นายเป็นอะไร” ศิระถามอีกในที่สุดพฤกษ์ก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา เด็กหนุ่มใจกระตุกเมื่อเห็นตาที่กำลังแดง
ของพฤกษ์ พร้อมรอยยิ้มบางๆของเจ้าตัวแต่เสียงที่พูดตอบกลับเขามามันกลับสั่นเครือ
“ฉันดีใจนะ ที่นายไม่เป็นอะไรไปมากศิระ”
“นายร้องให้เหรอพฤกษ์” ศิระเอื้อมมือไปแตะมือคนเสียงสั่นตามสัญชาตญาณ แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ให้อ่อน
ไหวไปกับคนๆนี้อีก แต่สิ่งที่เห็นมันกลับกระตุกใจเขาได้ไม่น้อย พฤกษ์กำลังมีน้ำซึมอยู่เต็มขอบตา ถ้าเจ้าตัวไม่
พยายามกลั้นจนตัวเกร็งเชื่อว่ามันคงไหลออกมาแล้ว
“ศิระ ฉันขอโทษ” พฤกษ์ตอบได้แค่นั้นน้ำตาหยดแรกของความเสียใจก็ร่วงหล่นลงบนหลังมือคนที่กำลังแตะมือ
เขาอยู่ ศิระมองหยดน้ำบนหลังมือตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา เด็กหนุ่มอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก จนพฤกษ์พูดออกมา
อีกเขาจึงได้สติว่านี่คือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน
“ให้โอกาสฉันทำหน้าที่คนรักที่ดีนะศิระ”
“ฉันเพลีย ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากฟังอะไร ศิระรีบชักมือตัวเองกลับ พฤกษ์ทำอะไรได้เสมอเพื่อให้เขา
กลับไปตกหลุมพรางที่กำลังปีนหนีขึ้นมา เด็กหนุ่มบอกตัวเองว่าอย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นอีก พฤกษ์ตัวชาชะงัก
ปฏิกิริยาต่อต้านของศิระ ทำให้เขาเริ่มใจเสียขึ้นมา
“ศิระ นายฟังฉันนะ” เด็กหนุ่มรีบบอก แต่คนนอนอยู่กลับบอกปัด
“ขอฉันนอนพักเถอะนะพฤกษ์”
“ศิระ” พฤกษ์ครางชื่อคนพูดออกมาเบาๆ กำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่างออกไปก็ต้องหยุดเมื่อเจ้าตัวหลับ
ตาลง เหมือนไม่อยากรับรู้อะไรจากเขาอีก
“คนไข้รู้สึกตัวแล้วเหรอครับ” เสียงนุ่มที่ดังแทรกเข้ามาตอนที่ประตูห้องเปิดออก พฤกษ์รีบปาดน้ำตาตัวเองทิ้ง
หันไปฝืนยิ้มทักทายหมอหนุ่มที่เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มในมือ
“ขอหมอตรวจอาการคนไข้นิดนึงนะครับ” คนมาใหม่บอกคนที่ยืนอยู่ยิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองศิระที่ลืมตาขึ้นมา
สบตาเขาเข้าพอดีเลยทัก
“สวัสดีครับ เป็นไงเอ่ย ยังเพลียอยู่หรือเปล่าครับ”
“นิดหน่อยครับ” ศิระตอบยิ้มๆ รู้สึกดีกับรอยยิ้มที่ได้รับ หมอนี่หน้าอ่อนวัยเองหรือเพิ่งจบมากันแน่นะ ถ้าจับไป
ใส่ชุดนักศึกษาก็น่าจะเข้ากับนิสิตปีสุดท้ายได้ไม่ยาก
“ผมศรันย์นะครับ เป็นหมอจบใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักคนไข้รายแรกของวิชาชีพครับ คุณ เอ่อ ศิระ” แฟ้มในมือถูก
ปิดลงเมื่อหมอหนุ่มดูชื่อคนไข้ในความดูแลเพื่อทักทายเสร็จ ศิระถึงกับสะดุ้งเมื่อหลังมืออุ่นๆของศรันย์ยื่นมา
แตะที่หน้าผากเขา ก่อนเอ่ย
“ตัวไม่ร้อนเท่าไหร่ ไข้คงลดแล้วมั้งครับ” ศิระยิ้มนิดๆกับคำบอกที่ได้ยินก่อนจะนึกในใจ หมอที่นี่เขาวัดไข้กัน
แบบนี้เองหรือว่ามันเป็นวิธีการเฉพาะของหมอมือใหม่กันแน่
“ญาติรอข้างนอกซักครู่นะครับ” คนเป็นหมอหันไปบอกพฤกษ์ที่ยืนมองเหตุการณ์เมื่อครู่อย่างอึ้งๆ ทำให้ศิระ
ต้องมองตาม สองสายตาประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนที่ศิระจะเป็นฝ่ายหลบหันไปยิ้มให้หมอหนุ่มที่หันมายิ้ม
ให้เขา
“เดี๋ยวขอตรวจตามวิธีสากลหน่อยนะครับ เมื่อกี้ หลอกๆครับ”
“ครับ” ศิระพยักหน้ารับ หมอประสาอะไรวะ ขี้เล่นขนาดนี้ จะรักษาคนเจ็บยังไงวะนี่ พฤกษ์รู้สึกว่าตัวเองหมด
ความหมายขึ้นมาทันทีเมื่อศิระไม่ได้หันมาสนใจเขาเลยแม้แต่นิด เพราะมัวแต่อารมณ์ดีไปกับคำพูดของหมอ
มือใหม่ เด็กหนุ่มไม่อาจที่จะทนอยู่มองเหตุการณ์ที่คนไข้พูดคุยสนิทใจกับหมอได้เกินความจำเป็นเลยเปิดประตู
เดินออกจากห้องเงียบๆ ถ้าเพียงแค่เขาหันกลับมามอง เขาก็คงจะเห็นว่าศิระเองก็กำลังมองตามหลังเขาอยู่จน
ประตูปิดลง…….
พฤกษ์ออกมานั่งอยู่คนเดียวบริเวณลานกว้างด้านนอก ในใจรู้สึกเหงาๆ ขึ้นมาเมื่อคิดไปไกลว่าศิระคงไม่อยากที่
จะเป็นคนของเขาเหมือนอย่างที่ผ่านมา เด็กหนุ่มเผลอเอนตัวหลับเมื่อรู้สึกอ่อนเพลียขึ้นมาบ้าง ตั้งแต่เมื่อคืนที่
ตามหาศิระจนถึงตอนนี้ เขายังไม่ได้แตะอะไรพอที่จะทำให้ร่างกายมีแรงขึ้นได้เลย
ศิระ แหงนมองดูกระปุกน้ำเกลือที่พยาบาลเพิ่งนำมาเจาะเข้าเส้นเลือดเมื่อซักครู่ตามคำสั่งของศรันย์ เด็กหนุ่ม
ถอนหายใจที่รู้ว่าตัวเองจะต้องนอนพักอยู่ที่นี่อีกหนึ่งคืน ค่าใช้จ่ายเขาจะเอาที่ไหนมาเสียในเมื่อตอนนี้ไม่มีเงิน
ติดตัวแม้แต่บาทเดียว เขาไม่อยากที่จะทำตัวให้ตกเป็นภาระของพฤกษ์อีก พฤกษ์เคยพูดกับเขาว่ายังไงเขายัง
จำได้ดี มีทางเลือกเดียวที่เขาคิดออกตอนนี้คือเพื่อนที่เขาอยากกลับไปหามากที่สุดตอนนี้ โทรศัพท์ข้างเตียงถูก
ยกมาใช้งาน
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งในตอนที่เด็กหนุ่มกำลังจะกดเบอร์โทรศัพท์เพื่อน พฤกษ์เดินเข้ามาด้วยตา
แดงกล่ำและผมเผ้าเปียกหมาดๆที่ถูกเสยด้วยมือเจ้าตัว ศิระวางโทรศัพท์ลงที่เดิมเมื่อสนใจคนที่เดินเข้ามา
มากกว่า เด็กหนุ่มจ้องมองคนเดินไม่ตรง ที่เดินมาหยุดยืนตรงหน้าเขามองเข็มน้ำเกลือที่เสียบไว้ตรงข้อมือแล้ว
เอ่ยถาม
“นายต้องนอนพักที่นี่ต่อเหรอ”
“จริงๆก็ไม่อยากหรอก” ศิระตอบห้วนๆ มองอาการพฤกษ์ที่สะบัดหัวและกุมขมับ เด็กหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าเจ้าตัว
กำลังไล่ความง่วงให้พ้นตัว จากสภาพที่เห็นพฤกษ์คงไปล้างหน้าล้างตามา
“นายน่าจะกลับไปนอนพักนะ” เด็กหนุ่มอดบอกไม่ได้ พฤกษ์เงยหน้าขึ้นมอง เขาจะรู้สึกดีเอามากๆถ้าคำพูด
เมื่อครู่เป็นเพราะศิระห่วงเขา แต่เด็กหนุ่มคิดว่ามันเป็นอย่างอื่นมากกว่า
“ไม่อยากให้ฉันอยู่เหรอ” พฤกษ์ถามเมื่อคิดไปไกลว่าศิระคงรำคาญเขาที่เข้ามาหาแบบนี้ อีกทั้งยังพาลที่เห็น
คนพูดร่าเริงอยู่กับหมอหนุ่มตอนที่เขาออกไป
“รู้ตัวก็ดีแล้วนี่” ศิระตอบอย่างไม่แคร์ คำพูดแค่นี้ถ้าพฤกษ์เจ็บก็ถือซะว่าเอาคืนจากที่เคยพูดเคยทำกับเขาไว้ก็
แล้วกัน แต่อย่างพฤกษ์เหรอจะมาแคร์คำพูดเขา ทำตีหน้าเศร้า เชื่ออีกคราวนี้ก็โง่เต็มทน
“แหงสิเจอหมอจบใหม่ฝึกงานเข้าไป ฉันมันจะไปมีความหมายอะไร”
พฤกษ์ว่ากระทบ แต่คนฟังกลับรู้สึกเฉยๆ นายนี่จะคิดยังไงก็ช่าง หัวใจเจ้ากรรมตอนนี้มันปิดตายตั้งแต่ที่รู้ว่าตัว
เองเลือกเดินทางผิดโดยไม่ฟังคำทัดทานจากเพื่อนแล้ว กลับไปก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะดำเนินชีวิตยังไง เมื่อศิระ
ไม่ตอบโต้กลับ พฤกษ์จึงเดินไปนั่งโซฟาริมห้องก่อนจะถอดรองเท้าเอนตัวลงนอน
“หวังว่าคงไม่มีใครมาไล่ให้ออกนอกห้องอีกนะ” คนกำลังจะหลับตาพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนจะเงียบเสียงลงแล้วหัน
ไปมองคนที่ลอบมองเขาอยู่บนเตียง
“ถ้านายนั่นมาแล้วนายอยากอยู่กับมันสองคนก็ปลุกนะ จะได้ไม่อยู่ให้รกตา” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีก ศิระถอนหายใจ
เออนะ เพิ่งเคยได้ยินพฤกษ์ประชดเขาด้วยน้ำเสียงเบาหวิวก็ตอนนี้นี่เอง
เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่สองคนต่างหลับกันอยู่คนละที่ในห้องเดียวกัน คนที่รู้สึกตัวก่อน
คือคนนอนให้น้ำเกลือ เมื่อรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมา ศิระพยายามยันกายลุกขึ้นถอดกระปุกน้ำเกลือออกจากเสา
เพื่อจะหิ้วเขาไปในห้องน้ำด้วย เด็กหนุ่มหันไปมองคนที่นอนหลับเมื่อรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรมือเดียวลำบากเพราะ
มืออีกข้างยังติดอยู่กับเข็มน้ำเกลือ อย่าเลยตื่นมาก็ใช่ว่ามันจะเต็มใจช่วย เด็กหนุ่มบอกตัวเองในใจเมื่อเผลอ
คิดว่าถ้าพฤกษ์ลุกขึ้นมาช่วยพยุงเขาอีกแรงก็คงดีแต่มันก็คงได้แค่คิด พฤกษ์เหรอจะมาเสียเวลาดูแลคนอย่างเขา
แค่คิดเขาก็น่าจะไม่มีสิทธิ
“โอ้ย” ศิระหลุดปากร้องเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดตรงรอยต่อระหว่างเข็มน้ำเกลือกับเส้นเลือดตอนที่ยกกระปุกน้ำเกลือ
ออกจากเสาได้สำเร็จ แต่ต้องยกมือข้างที่เสียบเข็มอยู่ช่วยยก จนเลือดไหลย้อนกลับ
“เอ้ย นายทำอะไรศิระ” พฤกษ์ดีดตัวลุกอย่างตกใจเมื่อเห็นศิระบีบสายน้ำเกลือไล่เลือดให้กลับไปทางเดิม ตอน
ที่เขาได้ยินเสียงร้องของเจ้าตัว
“เลือดมันย้อน” ศิระบอกเสียงเบา เกิดมาไม่เคยให้น้ำเกลือ พอเจอแบบนี้ถึงกลับมือสั่น
“แล้วใครให้ทำแบบนั้นล่ะ” พฤกษ์รีบลุกเดินมาหาแย่งกระปุกน้ำเกลือออกจากมือเจ้าตัวแขวนไว้ที่เสาดังเดิม
ก่อนจะค่อยๆจับมือข้างที่ติดเข็มวางไว้ในตำแหน่งที่เลือดจะสามารถไหลกลับไปทางเดิม
“กลัวเหรอ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย” ปากบอกตามองจ้องคนหน้าซีด แต่มือกลับไม่ยอมปล่อย ศิระเองยัง
เจ็บจี๊ดๆอยู่ก็ไม่กล้าที่จะชักมือกลับ เลยปล่อยให้พฤกษ์กุมเอาไว้แบบนั้น เห็นมันนานไปก็เลยบอก
“ฉันจะเข้าห้องน้ำ”
“ไปดิ เดี๋ยวพาไป เลือดไม่ไหลแล้ว” พฤกษ์บอก ศิระเงียบ พฤกษ์อ่อนโยนกว่าที่เขาคิด เด็กหนุ่มปล่อยให้คน
อาสาจูงมือเขาไป มือที่ว่างอีกข้างก็ถือกระปุกน้ำเกลือให้
“ส่งฉันแค่นี้ก็พอ ฉันจะทำธุระ” ศิระบอกเมื่อพฤกษ์พาเดินไปถึงหน้าห้องน้ำ พฤกษ์จึงเอ่ยถามเพราะยังห่วงอยู่
“จะทำอะไร” ศิระไม่ตอบ แต่หันไปทางโถ ปัสวะ พฤกษ์จึงเข้าใจ
“เข้าไปคนเดียวแล้วจะฉี่ยังไง มือก็มีมือเดียว” เด็กหนุ่มบอก ศิระเลยหันมามองหน้าแล้วพูด
“ทำได้ละกัน”
“ป่วยแล้วยังอวดเก่งอีกนะ ไม่ดูหรอกน่าของตัวเองก็ดูจนเบื่อแล้ว”
พฤกษ์ดันหลังคนป่วยให้เข้าไปส่วนตัวเองเลือกที่จะยืนหันหลังให้แต่มือก็ยังถือกระปุกน้ำเกลือไว้ให้เจ้าตัว จน
ฝ่ายนั้นทำธุระเสร็จ จึงพาไปล้างมือที่อ่าง
“เฮ้ย ไม่ต้อง ล้างเองได้” ศิระรีบบอกเมื่อเห็นพฤกษ์เปิดน้ำและจับมือเขาลงไปแช่
“ฉันไม่ได้พิการนะ” ศิระบอกอีกเมื่อพฤกษ์ ใช้มือตัวเองนวดมือเขาเบาๆผ่านสายน้ำอุ่นที่เปิดทิ้งไว้
“ก็อยากทำให้ เผื่อนายจะได้หายเกลียดฉันบ้าง” พฤกษ์บอกออกมาตรงๆจนคนฟังชะงัก ศิระเพิ่งรู้ว่าพฤกษ์คิด
ไปไกลขนาดนั้น
“ที่ผ่านมาฉันไม่ดูแลนายเท่าไหร่ แถมยังเคยแกล้งนายอีก ทำให้นายแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
พฤกษ์พูดอีกก่อนจะยิ้มเศร้าๆ เขาน่าจะดูแลคนๆนี้ตั้งนานแล้วไม่น่าปล่อยเวลาให้ผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้ที่ผ่าน
มาเขามันตาบอดชัดๆ
15..
“ดูรักกันดีนะครับ” เสียงห้วนดังแทรกผ่านเข้ามาในห้องทันทีที่ประตูที่ปิดอยู่ได้เปิดออก พฤกษ์ถึงกับชะงักขณะที่กำลังประคองศิระกลับไปที่เตียง เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง เมษานั่นเอง
“ยังไม่หายเหรอศิระ” เมษาเมินหน้าหนีจากสายตาของพฤกษ์เพื่อหันไปถามคนที่กำลังพยายามถอยตัวออกจากคนประคอง
“เดินเองได้” ศิระไม่ตอบคำถามเมษาแต่หันไปบอกคนข้างตัวแทน ฝ่ายนั้นจึงได้สติ ตอบกลับมาเสียงแข็ง
“อย่าดื้อไม่เข้าเรื่องศิระ เดี๋ยวเลือดก็ได้ไหลย้อนออกมาอีก” พฤกษ์ไม่รอให้ศิระแย้งอะไรได้อีก เด็กหนุ่มประคองพาเจ้าตัวไปจนถึงเตียง ก่อนจะจัดแจงห้อยกระปุกน้ำเกลือให้เข้าที่ แล้วส่งศิระนอนลงที่เตียง
“ไปดูแลคนของนายก่อนดีกว่า” ศิระเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพฤกษ์ไม่สนใจอีกคนที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ในห้อง
“ก็ทำอยู่นี่ไง”
พฤกษ์ตอบ ตอนนี้ไม่ว่าใครจะมาไม้ไหนเขาก็จะไม่ยอมทำให้คนที่นอนอยู่ตรงหน้าสับสนในตัวเขาได้อีก เมษาคงไม่ได้มาดีหรอก แค่ฟังน้ำเสียงก็เดาได้ไม่ยาก
“ฉันหมายถึงเพื่อนของนาย” ศิระบอก เขาเองก็เคยเป็นส่วนเกิน มันรู้สึกแย่ขนาดไหนเขารู้ดี พฤกษ์เงยหน้าขึ้นชำเลืองมองเมษา ได้ทีฝ่ายนั้นที่รออยู่ จึงรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจกึ่งตัดพ้อทันที โดยยกเพื่อนร่วมกลุ่มขึ้นมาอ้างทั้งๆที่ขัดกับความเป็นจริง
“ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลยนะพฤกษ์เพื่อนๆพอรู้ว่าคุณไม่ไปเที่ยวด้วยกันทุกคนพาลไม่อยากจะไปกันหมดเลย เนี่ยยังเกาะกลุ่มกันอยู่ที่โรงแรม”
“อย่าบอกนะครับว่าคุณมาตามผม” พฤกษ์ดักทางเอาไว้ก่อนที่เมษาจะพูดจบฝ่ายนั้นจึงพยักหน้ารับ
“เห็นสภาพศิระแล้ว คงไม่ต้องให้ผมบอกนะเมษา ว่าผมจะเอายังไง”

imseng

ขอบคุณนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบคุณคราฟ

AAA1234567899

ขอบคุณครับ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ