++ สองคนบนทางรัก ++ # 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ท่าทางหมออารมณ์ดีนะครับ”
“อารมณ์ร้อนจะดูแลคนป่วยได้ไงล่ะครับว่าแต่ทำไมคุณมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ ผมคิดว่าคุณไปไหนถึงต่อไหนแล้ว”
“นั่นสิผมน่าจะไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“พูดแปลกแฮะ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรครับ ไข้ผมคงตีกลับมั้งเลยพูดเพ้อเจ้อไปหน่อย”
“อืม น่าคิด สงสัยผมรักษาไม่ดี แย่จัง”
“หมอรักษาดีครับ แต่ผมดื้อยาเอง ยาพิษอีกต่างหาก”
“ผมตามไม่ทันแล้วแฮะ ท่าทางคุณต้องมีอะไรให้คิดแน่ๆ ไหนๆผมก็เคยเป็นเจ้าของไข้คุณ ในหลายข้อของจรรยาบรรณของหมอคือเก็บความลับได้ ผมก็มีคุณสมบัติข้อนั้นนะครับ” ศิระหันมองทันทีที่ศรันย์เอ่ยจบ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสีหน้าจริงจังของคนข้างตัว เด็กหนุ่มฉุกคิด ไหนๆก็หมดหนทางที่จะไปจากที่นี่แล้ว พฤกษ์คงจะไมใยดีเขาอีก แต่ถึงนายนั่นจะกลับมาแสดงความห่วงใย เขาก็หมดใจที่จะยอมรับมัน เป็นไงเป็นกันสิ จะลองบากหน้าขอความช่วยเหลือจากคนเคยรักษาซักครั้ง ไม่ตายคงทดแทนน้ำใจให้ได้
“ว่าไงครับ” หมอหนุ่มถามอีก เหมือนเปิดทางให้คนที่เหมือนน้ำท่วมปากที่เอาเข้าจริงๆก็อึกๆอักๆไม่รู้จะเริ่มตรงจุดไหนที่จะบอกความเป็นมาของตัวเองที่ต้องมานั่งสิ้นหนทางอยู่ในที่ ที่หลายคนไม่อยากเข้ามาสัมผัส
“มันอาจจะฟังดูแย่ซักหน่อยนะครับ” ในที่สุดก็เกริ่นนำก่อนจะถ่ายทอดเรื่องราวตั้งแต่ที่ตัวเองตัดสินใจหันหลังให้เพื่อนให้งานเพื่อตามพฤกษ์มาที่นี่
พฤกษ์นอนพลิกกายไปมาในเตียงกว้าง ในใจเริ่มกระวนกระวาย เขาทำอะไรลงไป ศิระอยู่ที่นี่ก็เหมือนไม่มีใคร เด็กหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อนึกห่วงคนที่ตัวเองทำนิสัยแย่ๆใส่ ถ้าเมื่อตอนสายศิระแค่เอ่ยออกมาคำเดียวว่าสิ่งที่เมษาพูดไม่เป็นความจริงเขาก็พร้อมที่จะเชื่อโดยไม่แคลงใจซักนิด เขาก็ไม่อยากที่จะเป็นคนหูเบา แต่ทำไมคนของเขาต้องทำท่าทีไม่แคร์จิตใจเขาเลย จะไม่ให้รู้สึกอะไรมันก็อดไม่ได้ ที่เขาเดินจากมาก็ใช่ว่าเขาจะมีกะจิตกะไจไปสนุกต่อกับเมษาและกลุ่มเพื่อน ได้แต่ขังตัวเองอยู่ในห้องจนมืดแบบนี้
“ศิระ ขอให้นายยังอยู่ที่เดิมเถอะ” ร่างสูงลุกขึ้นคว้าแจ็คเก็ตสวมคลุมเพื่อไล่ความหนาวที่คิดว่าคงจะเจอข้างนอก ตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองเสร็จรีบเปิดประตูออกไปตามหาคนของตัวเองอีกครั้ง
“อ้าวพฤกษ์มึงจะไปไหน” ปอนด์ร้องทักเพื่อนสนิทที่เริ่มห่างขึ้นเรื่อยๆเมื่อเจ้าตัวเดินแกมวิ่งสวนทางตรงทางเข้าโรงแรมขณะที่ตัวเองและเพื่อนกลับจากที่ออกไปเที่ยวกัน
“หาศิระ” พฤกษ์หยุดตอบเมษาได้ยินจึงรีบพูดขึ้น
“ป่านนี้นายนั่นไปถึงไหนต่อไหนแล้วจะไปหามันที่ไหนพฤกษ์”
“ศิระไม่มีอะไรติดตัว จะไปไหนได้ไง คงอยู่โรงพยาบาลแหละ”
“ทะเลาะกันมาเหรอ” ปอนด์ถามเสียงอ่อน ชักเห็นใจที่เห็นเพื่อนวิ่งเข้าวิ่งออกกับความรักครั้งนี้
“นิดหน่อย กูว่าจะพาศิระกลับกรุงเทพแล้วล่ะ พวกมึงถ้ายังสนุกก็เที่ยวต่อกันตามสบาย” ปอนด์ไม่แย้งใดๆ เมษาเปลี่ยนไปจนเขานึกเอนเอียงอยากให้พฤกษ์ลงเอยกับศิระด้วยดี ถ้ามีโอกาสเขาก็อยากที่จะปรับความเข้าใจและผสานรอยร้าวที่เขาเป็นคนก่อไว้ในใจศิระอยู่เหมือนกัน
“รีบไปเถอะนี่มันก็เย็นแล้วด้วย นายนั่นไม่มีอะไรติดตัว มึงทิ้งมาได้ไง”
พฤกษ์มองเพื่อนตัวเองอย่างนึกแปลกใจ แต่ก็ไม่มีเวลาที่จะสนใจ เมื่อนึกตามในสิ่งที่ได้ยิน ใช่สิ ศิระอยู่อย่างไม่มีอะไรติดตัวป่านนี้จะอยู่ยังไงเขาเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่องอีกจนได้
ศรันย์หยุดชะงัก มองคนที่เดินแกมวิ่งกลับเข้ามาในโรงพยาบาล ก่อนที่จะยืนเก้ๆกังๆมองซ้ายขวา เหมือนหาอะไรซักอย่างแต่ไม่รู้จะเริ่มไปถามใคร เลยตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“ญาติศิระหรือเปล่าครับ” หมอหนุ่มถามหยั่งเชิง พฤกษ์ได้ยินเลยหันมามองก่อนจะตอบห้วนๆ เพราะยังติดใจที่หมอนี่ทำเขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับศิระไปช่วงหนึ่ง
“เพื่อนครับ ไม่ใช่ญาติ”
“อืม มิน่าล่ะถึงห่วงศิระได้แค่นี้”
“หมายความว่าไง”พฤกษ์ถามเมื่อศรันย์พูดให้คิด แต่คิดตามไม่ทัน
“ก็ ปล่อยให้เจ้าตัวเขานั่งไม่มีที่ไปอยู่ในที่ที่ใครๆก็ไม่อยากมา” ศรันย์ตอบ จากที่รับรู้เรื่องราวจากปากศิระ เด็กหนุ่มตรงหน้าไม่น่าที่จะได้เจอกับเจ้าตัวอีกเลยให้ตายเถอะ ผู้ชายอะไรไม่มีความหนักแน่นซักนิด
“แสดงว่าศิระยังอยู่ที่นี่ใช่มั๊ยครับ” พฤกษ์ออกอาการดีใจ แต่แล้วก็ต้องใจหายเมื่อศรันย์ส่ายหน้าแล้วบอก
“ผมว่าป่านนี้ศิระคงพ้นเขตจังหวัดนี้ไปแล้วล่ะครับ”
“ศิระจะไปไหนได้ไงในเมื่อ.......”
“ในเมื่ออะไรครับ” ศรันย์รีบถามสวนเมื่อพฤกษ์ชะงักคำพูดตัวเองไว้
“ไม่มีเงินติดตัวซักบาทใช่มั๊ยครับ” หมอหนุ่มต่อประโยคที่คิดไว้ให้ และมันก็จี้ที่ใจคนฟังจนถึงกับก้มหน้า
“ผมถึงบอกไงว่าคุณก็แค่เพื่อนที่ห่วงเพื่อนได้แค่คนรู้จัก” ศรันย์บอกอีก พฤกษ์ใช้มือตัวเองลูบหน้าถ้าเดาไม่ผิดศิระคงได้รับความช่วยเหลือจากคนตรงหน้า เขาคงกลายเป็นคนรักที่ดีไม่ได้จริงๆ
“ศิระรบกวนคุณหรือเปล่า”
“เปล่า”
“เปล่าแล้วศิระจะไปไหนมาไหนได้ยังไง”
“แล้วทำไมคิดว่าศิระจะรบกวนผมล่ะ”
“ผมว่าผมรู้จักเขาดีพอ ศิระไม่เคยขอร้องอะไรใครง่ายๆ”
“ถ้างั้นก็คงใช่”
“เท่าไหร่”
“ทำไมครับ”
“ผมจะคืนให้”
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ ผมไม่รีบร้อนขนาดนั้น เรื่องของผมกับศิระ เราเคลียร์กันได้ ขอตัวนะครับ” พฤกษ์ตัวชาเมื่อศรันย์เดินจากไปหลังจากพูดจบ เขากำลังจะกลายเป็นส่วนเกินอย่างนั้นเหรอ มันคงไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะศิระ
#17
แดดจางๆไล่แผ่ความร้อนผ่านกระจกใสเข้ามาในตัวรถที่คนนั่งริมกระจกไม่ได้ปิดม่านเอาไว้ สองตาค่อยปรือขึ้นเมื่อรู้สึกถึงอากาศที่เปลี่ยนไป ป้ายบอกเส้นทางที่คุ้นเคยทำให้เจ้าตัวใจชื้นขึ้นมาจนเผลอผ่อนลมหายใจ ในที่สุดการเดินทางที่ผ่านมาหลายชั่วโมงก็พาเขามาถึงที่หมายได้อย่างที่รอ ก้าวแรกของการเหยียบพื้นดินที่คุ้นเคยแม้จะไม่ใช่ถิ่นกำเนิดแต่หลายปีที่ได้ใช้ชีวิตอยู่แบบพึ่งตัวเองทำให้ศิระเผยยิ้มออกมาอย่างอุ่นใจเมืองหลวงที่หลายคนบอกมีภัยรอบด้านมันกลับเป็นที่ปลอดภัยในความรู้สึกเขาขึ้นมาอย่างประหลาด อย่างน้อยๆเขาก็คิดว่าตัวเองปลอดภัยจากบางคนที่เคยทำให้เขารู้สึกสมเพชตัวเองและหดหู่ใจเมื่อตอนอยู่ต่างถิ่น
“พอกันทีพฤกษ์” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาลอยๆเมื่อมองรถทัวร์คันใหญ่ที่ตัวเองเพิ่งจะก้าวลงเคลื่อนตัวไปนึกขอบคุณที่มันพาเขาหลุดออกมาจากความวุ่นวายที่เจอ ต่อจากนี้ไปพฤกษ์กับเขาคงเป็นแค่คนเคยรู้จัก หรือถ้าคนๆนั้นไม่ตามมาวุ่นวายกับเขาอีกเขาก็จะยิ่งขอบคุณฟ้าฝนอย่างสุดใจ
“ศิระ กูนึกว่ามึงหายไปจากโลกนี้แล้วซะอีก มึงหายหัวไปไหนมาเนี่ย ตามตัวที่ร้านก็ไม่เจอ ที่หอก็ไม่อยู่ นี่มึงตัวเป็นๆหรือแค่วิญญาณมาหลอกกูวะ” เป้ร้องทักเพื่อนที่หายไปอย่างไม่มีใครรู้ใครเห็น เมื่อเปิดประตูห้องออกมาเจอหลังจากที่เจ้าตัวเคาะอยู่นานสองนาน
“พาใครมานอนอีกล่ะมึง” ศิระไม่ตอบคำถามแต่กลับเปลี่ยนเป็นถามกลับ เพื่อนซี้เปิดประตูออกมาแค่ผ้าเช็ดตัวพันกายตัวเดียวแบบนี้ คงมีกิจกรรมเดียวเท่านั้นแหละที่คงกำลังทำกับใครบางคนในห้อง
“กูคงไม่คว้าท่อนไม้มาหรอกมาถึงก็ทำเป็นรู้ดีเลยนะมึง” เป้ว่าก่อนจะลากแขนเด็กหนุ่มเข้าไปในห้อง แต่คนโดนลากรีบยั้งตัวเอาไว้แล้วบอก
“ไอ้เป้ ไอ้บ้า กูไม่อยากเข้าไปเห็นคนของมึงในสภาพแบบมึงตอนนี้ มึงไม่สะดวกเดี๋ยวกูกลับก่อนก็ได้”
“หอกเหอะ คนของกูที่ไหน กูแค่สอยเอามาแก้เลี่ยนเกรงใจมันทำไม เข้ามา อย่าเล่นท่า มันข่มขืนมึงหรอก มึงกะกูต้องคุยกันยาว หายไปหลายวันกูอยากเจอมึงอยู่พอดี” คนยั้งตัวโดนลากเข้าไปในห้องจนได้เมื่อเจ้าของห้องไม่ยอมปล่อย
“ชอบสามคนเหมือนกันเหรอเนี่ยเป้” คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงทักทายยิ้มๆอย่างไม่ขัดเขินถึงสายตาคนมาใหม่ที่จ้องมอง ศิระเกินจะคาดเดาว่าคนทักสวมอะไรไว้ใต้ผ้าห่มที่พันกายไว้ครึ่งตัวหรือเปล่า แต่จากคำทักที่ได้ยินมันทำให้เขามองเจ้าตัวติดลบทันที ทะลึ่งไม่เลือกหน้า ไม่ได้มั่วกะใครง่ายๆนะโว้ย
“ท่าทางเข้าท่าซะด้วย” คนบนเตียงยังคงพูดจาให้ขัดหูได้อีก หน้าตาก็ไม่เท่าไหร่พูดจายังลามปามอีกท่าจะโดนสอยมาจริงๆ ไอ้เป้นะไอ้เป้ มั่วไม่เลือก
“พอเลย นี่เพื่อนฉันอย่าลามปาม แต่งตัวแล้วก็กลับไปก่อน เราจะคุยกัน”
เป้พูดขึ้น เห็นสีหน้าไม่พอใจของคู่นอนแวบขึ้นมาแต่ก็ไม่อยากจะสนใจ ไม่ได้รักไม่ได้ชอบ แค่สอยมาแก้ขัด จะรู้สึกยังไงก็เรื่องของมัน
“โหยไล่เลย เจอของใหม่แล้วไล่เลย ขอร่วมด้วยไม่ได้เหรอ ท่าทางจะมันส์ไม่หยอก” คนโดนไล่พูดพลางลูบคางด้วยแววตาที่ศิระไม่อยากมอง แค่คิดก็ขนลุก บรรยากาศไม่ชวนให้น่าอยู่ในห้องนี้ซะจริงๆ
“กูว่ากูเป็นคนไปดีกว่าเป้ ตามสบายเหอะว่ะ” คนอึดอัดบอกพลางจะหมุนตัวเดินออกจากห้องแต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคที่ทำให้อารมณ์ฉุนขาด
“เล่นตัวซะด้วย ท่าทางจะฟิต จะรีบไปไหนจ๊ะที่รัก”
“เฮ้ยลามปามแล้วนะมึง”เด็กหนุ่มหันไปบอกเสียงจริงจังเห็นฝ่ายนั้นทำหน้าขึงขังขึ้นมาก่อนจะยันกายลุกนั่งเต็มตัวเอ่ยสวนกลับ
“ขึ้นมึงกูเลยเหรอวะ”
“เออสิ หยาบๆอย่างมึงกูว่าสมควรแล้วล่ะ”
“ไอ้นี่ วอน” คนโดนว่าทำท่าจะลุกขึ้นติดที่ว่าเป้ขึ้นเสียงจึงต้องนั่งท่าเดิม
“จะทำอะไร นี่เพื่อนฉัน อย่าแม้แต่จะคิด”
“กูกลับล่ะเป้” ศิระบอกปัดก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างหัวเสีย แวะมาหาเพื่อนเพราะห่างหายไปหลายวัน ดันมาเจอคนหยาบๆบ้าชะมัด
“งั้นเดี๋ยวกูไปส่ง” เป้บอกพลางหยิบเสื้อผ้ามาสวมลวกๆ หันมากำชับคู่นอนว่าไปแค่หน้าปากซอย ก่อนจะวิ่งตามศิระๆไป
“มึงไม่กลัวมันเชือดคอปล้นมึงเหรอไอ้เป้ ดูมันไม่น่าไว้ใจเลยนะมึง”ศิระเตือนคนที่วิ่งตามทันทีที่เจ้าตัวมาถึงแต่ฝ่ายนั้นกลับไม่สะท้าน
“กูไม่ใช่เพิ่งทำแบบนี้มึงก็รู้ เอาน่ากูเอาอยู่ กูไม่ได้สอยสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างที่มึงเข้าใจหรอก ส่วนใหญ่อีไอ้พวกนี้มันก็คิดว่าคนอื่นจะร่านเหมือนพวกมันนั่นแหละเจอมึงเข้าหน่อยมันเลยเสียเซลฟ์ ดูๆไปกูก็ขำ คิดจะล่อคนอย่างท่านชายศิระ โดนตอกหน้าหงายไม่เป็นท่า สมน้ำหน้ามัน”
“เออ ทำเป็นพูดดีเหอะ ระวังตัวไว้หน่อยก็ดี กูเป็นห่วง”
“เออรับรองได้ ว่าแต่มึงหายไปไหนมา กูไปหาที่ร้านเจอเพื่อนมึงที่ชื่อโก๋มันบอกว่ามึงลาออก กูงงเลย ทำอะไรไม่บอกกู นี่ถ้ามึงเป็นอะไรไปกูจะรู้มั๊ย”
“กูก็กลับมาหามึงได้ครบสามสิบสองแล้วไง เอาไว้กูจะเล่าให้มึงฟัง มึงส่งกูแค่นี้แหละ กลับไปหาไอ้นั่นเถอะ”
“เออๆโชคดี รายงานตัวกับคนอื่นบ้างล่ะมึง พวกมันดีดิ้นกันอยู่ตั้งแต่ที่รู้ว่ามึงหายไป”
“กูว่าที่พวกมันดีดน่ะเพราะเรื่องอื่นมากกว่า” ศิระกล่าวปิดท้ายอย่างขำๆ ได้พูดได้คุยแค่นี้กับเพื่อนซี้มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าพฤกษ์ไม่มีค่าให้น่าคิดถึงได้ซักเท่าไหร่ แต่ก็อดไม่ได้หรอกที่จะคิดว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังทำอะไรอยู่ คงเฮฮาตามประสาคนที่เหวี่ยงภาระให้พ้นตัวได้นั่นแหละเขาจะมีค่าอะไรให้คนที่อยู่คนละสังคมแบบนั้นได้แคร์ล่ะ
บรรยากาศเก่าๆคุ้นเคยที่มองเห็นทำให้ศิระยืนยิ้มเหงาๆให้กับตัวเอง เขากลับมาที่ร้านเดิม หาเพื่อนเดิมๆ เด็กหนุ่มรู้สึกเพลียนิดหน่อยหลังจากตะลอนไปจัดการเรื่องเอกสารตัวเองที่สูญหายไปกับพวกวายร้ายต่างถิ่นกว่าที่จะพาตัวเองมาร้านที่เคยอยู่ก็ตะวันตกดินเข้าพอดี โก๋กำลังง่วนอยู่กับการบริการลูกค้า ความวุ่นวายเล็กๆยังคงเกิดขึ้นไม่เปลี่ยนแปลงในช่วงหัวค่ำแบบนี้
“อ้าวเฮ้ย ศิระ” คนขยันละทิ้งหน้าที่ตัวเองชั่วครู่เมื่อมองเห็นร่างที่เดินผลักประตูร้านเข้ามา เด็กหนุ่มแทบจะโผเข้าไปทักทายถึงตัวติดที่สถานการณ์ไม่เอื้อต่อการทำแบบนั้น คนมาใหม่ก็เหมือนจะเข้าใจเลยแค่พยักหน้าให้เป็นเชิงตอบรับก่อนจะเลี่ยงไปนั่งในอีกมุมของร้านที่ไม่ค่อยมีลูกค้านั่ง ไม่นานคนทักก็เดินตามมา
“มึงมาได้ไงวะกูนึกว่าจะไม่เจอมึงแล้วซะอีก” โก๋ทัก มองซ้ายแลขวาก่อนจะนั่งลงข้างๆศิระ
“ระวังพี่เค้าเห็นนะมึง” ศิระหมายถึงคนมีอำนาจในร้านที่ตัวเองยังคิดอยู่ว่าจะทำหน้ายังไงถ้าเจอ ก็ตอนไปจากที่นี่เขาไม่ฟังเหตุผลร้อยแปดที่ถูกเตือนก่อนผลีผลามตัดสินใจ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ นอนละ{:sm-38:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบคุณมากคราฟ

sugarxxx

กลับถิ่นเดิมแล้วนะศิระ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ