++ สองคนบนทางรัก ++ # 24

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“เอ้ย ศิระ จะไปไหน” พฤกษ์ตกใจกับสิ่งที่เห็นตะโกนไล่หลังเสร็จจึงรีบวิ่งตามไป ปอนด์กำลังเคลียร์เรื่องเมื่อซักครู่กับเมษาต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างศิระวิ่งผ่านหน้าไป เด็กหนุ่มมองตามพร้อมๆกับคนที่ยืนอยู่ด้วยซักพักเห็นพฤกษ์วิ่งตามมาเขาจึงรีบคว้าตัวเอาไว้
“เกิดอะไรขึ้นวะ ไอ้พฤกษ์” ปอนด์ถามพฤกษ์ตอบว่าไม่รู้แต่สายตากลับมองตามศิระที่วิ่งไปจนถึงเป้าหมาย ภาพที่เห็นทำเอาเขาตัวชาศิระตรงเข้ากระชากตัวใครบางคนออกจากรถคันหรู
“นั่นมันไอ้ที่มากวนใจกูนี่ปอนด์” เด็กหนุ่มอุทานออกมาเมื่อมองเห็นชัดเจนว่าศิระกำลังกระชากตัวใครไว้
“เออ จริงด้วย แล้วนั่นศิระมันจะทำอะไร” ปอนด์เอ่ย ตกใจไม่แพ้พฤกษ์ที่เห็นภาพแบบนั้น ท่าทาง`คุณ`เข้มนั้นก็ร้ายไม่ใช่เล่น ศิระมีเรื่องกับมันตอนไหน
“วอนตายล่ะมึงไอ้กุ๊ยเล่นกะใครไม่เล่น” เมษาเอ่ยออกมาบ้าง ทั้งพฤกษ์และปอนด์หันมามองเจ้าตัวแทบจะพร้อมกัน พฤกษ์จะไวกว่าที่จะถามออกมา
“รู้จักไอ้นั้นด้วยเหรอเมษา”
“อยู่ในสังคมเที่ยวใครจะไม่รู้จักมัน ไอ้นี่มันร้ายจะตาย.........” ไม่รอให้เมษาพูดจบ พฤกษ์รีบวิ่งไปหาคนที่นึกห่วงขึ้นมาทันที ศิระกำลังชุลมุนอยู่กับมัน เด็กเรียกรถไปไหนหมดวะ
“มึงวอนนักใช่มั๊ยกูจะส่งมึงไปนอนโรงบาลเดียวกับเพื่อนมึงเลยไอ้อ่อนหัดกวนโมโหกูตั้งแต่วันนั้นแล้ว” คนตัวใหญ่เดินสามขุมเข้าไปจะจัดการกับคนที่พลาดเสียท่าล้มลง หลังจากยื้อกับเขาอยู่ซักพัก ศิระพยายามดันกายลุกขึ้นแต่ก็ช้ากว่าที่ฝ่าเท้ามาเหยียบเข้าที่หน้าอกดันให้นอนราบที่พื้น
“โอ้ย..” คนร้องไม่ไช่ศิระ แต่กลับเป็นคนตัวใหญ่ที่กำลังจะออกแรงขยี้ฝ่าเท้าตัวเองลงไปบนร่างที่นอนราบอยู่ที่พื้น เมื่อโดนใครบางคนกระชากตัว ก่อนจะกระแทกหมัดเข้าที่ปลายคางเต็มๆ จนหน้าหันและเซแทบจะล้มคว่ำไม่เป็นท่า พฤกษ์มองคนที่ตัวเองเล่นงานชั่วครู่แล้วหันไปมองคนที่กำลังยันกายลุกขึ้นยืน ด้วยความห่วงจึงเข้าไปพยุงอีกแรง
“ไม่เป็นไรนะศิระ”เด็กหนุ่มเอ่ยถาม ศิระมองสบตาเขาแค่แวบเดียวเท่านั้นก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปมองคนที่เขาเพิ่งซัดหมัดใส่เมื่อซักครู่
“หมาหมู่เหรอพวกมึง” ฝ่ายนั้นตวาดพลางสะบัดคู่ขาที่มาด้วยกันให้พ้นตัวขณะที่วิ่งเข้ามาดูอาการ
“แค่นี้มึงยังโดนไม่พอกับที่ทำกับเพื่อนกูด้วยซ้ำ” ศิระตอบกลับไม่นึกสะท้านเลยซักนิดกับการวิ่งเข้ามาของเด็กๆที่ร้าน ต่างกับพฤกษ์ที่วางตัวไม่ถูก ก็เขาเห็นเต็มๆตาว่าศิระเองเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน ถ้าเด็กพวกนี้คิดจะจัดการ คนของเขาคงโดนก่อนไอ้นั่นแน่
“มากันก็ดีแล้ว พวกมันสองคนหาเรื่องผมก่อน คงไม่ต้องให้บอกนะว่าพวกคุณต้องทำยังไง” ฝ่ายตรงข้ามชิงพูดก่อน พฤกษ์หันมองสบตาศิระ อยากจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าตัวถึงได้เลือดร้อนทำอะไรดีเดือดแบบนี้แต่ใครอีกคนที่มากับไอ้นั่นชิงพูดขึ้นอีกคนซะก่อน
“ใช่ครับพวกเรากำลังจะกลับ แต่ไอ้บ้านี่มันดันมาหาเรื่องทั้งๆที่เราไม่ได้ไปมีเรื่องบาดหมางอะไรกับมันเลย”
“มึงไม่เกี่ยวก็ไม่ต้องยุ่ง” ศิระตวาด นึกสมเพชตัวตายตัวแทนเพื่อนตัวเอง ทำปากดีอีกไม่นานคงไม่ต่างจากเป้หรอก
“ยืนเซ่ออยู่ทำไมล่ะ จับมันไว้สิ ถ้าไม่ทำอะไรร้านพวกแกเดือดร้อนแน่”
ฝ่ายนั้นตวาดขึ้นมาใหม่ พฤกษ์เห็นกลุ่มคนโดนตวาดเหมือนจะเชื่อเพราะกรูมาที่เขากับศิระ จึงรีบพูดขึ้น
“ถ้าจับผมสองคน ก็ต้องจับพวกมันด้วย พวกมันต่างหากล่ะที่หาเรื่องก่อความรำคาญให้เราก่อน” ศิระมองหน้าพฤกษ์ ไม่รู้หรอกว่าพฤกษ์พูดเรื่องจริงหรือปั้นน้ำ แต่คนที่รู้ดีคือคนที่วิ่งเข้ามาใหม่
“ผมเป็นพยานอีกคนว่าไอ้เนี่ยมันกวนใจเพื่อนผมก่อน”ปอนด์นั่นเองที่เพิ่งมาถึงพอพูดเสร็จก็ชี้หน้าคนที่ยืนทำหน้าเลิ่กลั่ก ศิระเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนปกป้องจากคนสองคนที่เคยแกล้งเขาสารพัด เด็กหนุ่มกำลังยืนอยู่ตรงกลางระหว่าง พฤกษ์กับปอนด์ เมษา ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ไกลๆนึกหงุดหงิดเมื่อเห็นสองหนุ่มที่เคยอยู่ข้างเขากำลังยืนปกป้องคนที่ตัวเรียกเรียกว่ากุ๊ยข้างถนน ดูจะปกป้องกันดีซะเหลือเกิน ดูเอาเถอะเรื่องร้ายๆที่ภาวนาให้เกิดขึ้นกับศิระดันไม่มีอะไรให้ลุ้นซักนิดเมื่อเห็นต่างฝ่ายต่างแยกย้ายเดินหันหลังให้กัน วุ้ย ไม่ได้ดั่งใจจริงๆ ให้ตายสิ
“รอดมาได้นะมึง” สามหนุ่มหันมองเจ้าของเสียงที่กระแทกทักทายขณะกำลังจะเดินกลับไปที่รถ ศิระรู้ตัวว่ากำลังโดนว่าจึงคิดที่จะเลี่ยงเดินหนีเพราะนึกรำคาญ แต่คนข้างกายกลับฉุดมือไว้
“จะไปไหนศิระ” คนฉุดมือเอ่ยถาม
“จะกลับ”ศิระตอบสั้นๆ
“ก็นี่ไง เดี๋ยวไปส่ง” พฤกษ์บอก ปอนด์จึงรีบแทรกขึ้น
“นั่นดิ นายเพิ่งมีเรื่องกับไอ้นั่นถ้าจะกลับก็ให้ไอ้พฤกษ์ไปส่งดีกว่า”
“ห่วงมันทำไมนักหนาปอนด์” เมษาตวาดขึ้นอย่างเหลืออดที่เห็นปอนด์แปรเปลี่ยนไปใส่ใจศรัตรูของหัวใจ
“กูไม่ได้ใจดำเหมือนมึงนี่” ปอนด์สวนกลับก่อนจะหลังจะเดินหนี พฤกษ์จึงรีบเอ่ยทัก
“แล้วนั่นมึงจะไปไหนปอนด์”
“กูจะกลับไปนอนเหมือนกัน ชักเหนื่อยๆ” ปอนด์หันมาตอบพฤกษ์จึงว่า
“ มึงจะกลับยังไง มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิวะ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“กูกลับเองได้ มึงอ่ะไปส่งแฟนมึงเถอะ” ปอนด์ปฏิเสธพลางมองสบตาศิระ เมษาจึงหยันขึ้นอีก
“โธ่เอ้ย ทำตัวเป็นคนดี เป็นผู้เสียสละ คิดว่ามันจะชดเชยที่มึงเคยก่อเรื่องไว้เหรอปอนด์”
“อย่ายุ่งกะกูเมษา มึงเองก็กลับได้แล้ว” ปอนด์ตวาด พฤกษ์ถอนหายใจที่เห็นสองคนที่เคยตัวติดกันต้องทะเลาะกันเองจึงตัดบท
“ยิ่งอยู่ยิ่งดึก มึงไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นปอนด์ ไปกะกูเดี๋ยวกูไปส่ง”
“แล้วคนของมึงล่ะ” ปอนด์ถาม พฤกษ์จึงหันมองคนข้างตัว ศิระคงไม่ใจแคบขนาดนั้น
“คนรู้จักกันทั้งนั้นไปด้วยกันนี่แหละ” เด็กหนุ่มเอ่ย ศิระพอที่จะจับน้ำเสียงของความลำบากใจได้ ยังไงเขาก็เคยเป็นส่วนเกินของคนพวกนี้ จะเป็นอีกซักครั้งจะเป็นไรไปจึงเอ่ยกับคนพูด
“ไปส่งเพื่อนนายเถอะ ฉันกลับเองได้”
“ไม่เอาศิระ รถฉันไม่ใช่จักรยานหรือมอไซค์นะที่จะมีสิทธินั่งได้แค่คนเดียว มันอันตรายนายก็เห็นอยู่ว่าไอ้นั่นมันกล่าวคาดโทษไว้ขนาดไหน” พฤกษ์ให้เหตุผล ก็รู้ว่าคนรักกับเพื่อนไม่ถูกกันมาก่อน แต่เหตุการณ์เมื่อครู่ จะให้ปล่อยใครคนใดคนหนึ่งไปคนเดียวเขาก็ทำไม่ได้
“นายไปกับพฤกษ์เถอะศิระ อย่าให้ฉันต้องอยู่ตรงกลางระหว่างพวกนายอีกเลยนะ ฉันเคยทำให้พวกนายทะเลาะกัน ฉันก็อยากเห็นพวกนายดีกัน ฉันจะได้สบายใจ” ศิระมองสบตาปอนด์ที่เอ่ยขึ้น มันจะไม่สายไปหน่อยเหรอที่มาสำนึกผิดเอาตอนนี้
“งั้นก็ได้ ลองให้เพื่อนนายตอบให้ชัดเจนหน่อยสิ ว่าระหว่างฉันกับนาย จะเลือกใคร” ศิระเอ่ยเสียงเยือกเย็น ในเมื่อเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ก็อยากจะรู้นักว่าพฤกษ์จะหนักแน่นซักแค่ไหน
“สำคัญตัวผิดไปมั้ง” เมษาสวนขึ้นเพราะนึกหมั่นไส้ แต่ศิระไม่ใส่ใจ เขาอยากได้ยินอะไรที่มันชัดเจนจากคนที่ต้องตัดสินใจต่างหากล่ะ จบแล้วไม่ยอมจบมันต้องเจอแบบนี้แหละ
“ว่าไงพฤกษ์ โอกาสสุดท้ายของมึงแล้วนะ” ปอนด์เอ่ยขึ้น ถ้าพฤกษ์ฉลาดคงตอบคำถามนี้ได้ง่ายมาก เขาไม่คิดมากอะไรอยู่แล้ว เคยเป็นต้นเหตุให้สองคนทะเลาะกันถ้าจะกลายเป็นส่วนเกินให้สองคนคืนดีกันก็ถือว่ายุติธรรมดี
“อย่าใจแคบน่าศิระ” พฤกษ์บอกคนที่ยืนรอคำตอบเมื่อสบสายตากับเพื่อนเสร็จไม่อยากเห็นศิระเป็นแบบนี้เลย คนรักก็คือคนรัก เพื่อนก็คือเพื่อน ทำไมต้องให้เลือกด้วยล่ะ
“ฉันถือว่านี่คือคำตอบ” ศิระตอบกลับอย่างเด็ดขาด สุดท้ายพฤกษ์ก็ไม่หนักแน่นพอ เด็กหนุ่มแกะมือพฤกษ์ออกจากตัวหันหลังจะเดินหนี เมษายิ้มที่มุมปากอย่างสะใจที่ผลมันออกมาแบบนี้ ศิระจะมีค่าพออะไรให้ใครต้องเลือก เสร่อจริงๆ ปอนด์นึกใจหายที่เห็นโอกาสดีๆของเพื่อนกำลังจะหลุดลอยไป แต่แล้วทั้งเขาและเมษาก็ต้องกลับมาลุ้นใหม่ เมื่อพฤกษ์เอื้อมมือไปคว้าศิระไว้ใหม่พลางเรียกไว้
“เดี๋ยวศิระ” คนโดนเรียกหันกลับมามอง สองคนสบตากันครู่หนึ่งก่อนที่พฤกษ์จะหันไปมองปอนด์ที่ยืนลุ้นอยู่ข้างหลัง สายตาคู่เดิมหันกลับมามองคนที่ตัวเองเรียกไว้ ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังรอฟังคำตอบจากเขาอยู่ พฤกษ์ผ่อนลมหายใจตัดใจเอ่ยออกมาในที่สุด
“ฉันเลือกนาย ศิระ” คนถูกเลือกอึ้งไปซักพัก ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หันไปมองอีกคนที่ถูกลืม
“ได้ยินชัดแล้วนะศิระ” ปอนด์เอ่ยออกมายิ้มๆ นึกโล่งอกและหวังว่าทางรักของสองคนจะกลับมาบรรจบกันอีกครั้ง ต่างกับเมษาที่ยืนเคียดแค้นชิงชังกับการตัดสินใจของพฤกษ์
“บ้าไปแล้วพฤกษ์คุณต้องบ้าไปแล้ว อะไรที่ทำให้คุณเลือกไอ้กุ๊ยนี้แทนเพื่อนที่คบกันมานาน”เด็กหนุ่มโวยวาย คนตัดสินใจจึงตวาดกลับ
“เลิกพูดเถอะเมษา ศิระเขาต้องการให้ทุกอย่างมันออกมาแบบนี้ พวกเราทำอะไรกับเขาไว้ ก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ ไม่แปลกหรอกที่เขาต้องการจะเอาคืน” ศิระรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาเมื่อรู้ว่ากำลังโดนพฤกษ์ประชดประชันถึงการผูกใจเจ็บของตัวเอง
“ไม่มีใครขอร้องให้นายเลือกฉันนี่พฤกษ์” เจ้าตัวเอ่ยพลางสู้สายตาคนพูดไม่ถอย ปอนด์ที่มองอยู่กลัวเรื่องไปกันใหญ่เลยรีบตัดรำคาญ
“โหย พวกมึงอะไรกันเนี่ย จะเล่นแง่กันไปถึงไหนวะ ไปๆๆ จะพากันไปไหนก็ไป ไม่ใช่เด็กสามสี่ขวบแล้วนะโว้ยที่จะจ้องเอาชนะกันจะเป็นจะตาย “พฤกษ์ละสายตาจากศิระเมื่อเพื่อนเอ่ยจบ เด็กหนุ่มหันไปมองเมษาตัดสินใจเอ่ย
“ไปส่งปอนด์แทนผมด้วยนะเมษา รถผมมันแคบคงนั่งได้แค่คนเดียว”
ประโยคท้ายเด็กหนุ่มไม่วายที่แว้งใส่ศิระ ไม่รู้สิ เขารู้สึกไม่ดีที่ศิระเป็นแบบนี้ขึ้นมา อยากให้เขาทิ้งเพื่อนเพื่อความสะใจของตัวเองเขาก็จะยอมตามใจ ทำขนาดนี้แล้วก็แค่หวังว่าอะไรๆมันจะเหมือนเดิม
“กลายเป็นคนถูกทิ้งแล้วนี่ มีปัญญาก็หาทางกลับเอาเอง” เมษา เอ่ยขึ้นอย่างนึกหงุดหงิด ก่อนจะเดินหนีไปอย่างไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะมองยังไง
“มันคงไม่เห็นกูเป็นเพื่อนแล้วล่ะพฤกษ์” ปอนด์เอ่ยออกมาอย่างปลงๆ ศิระเห็นเหตุการณ์ก็เริ่มรู้สึกไม่ดีที่ตัวเองทำอะไรงี่เง่าออกมา แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไร คนปลงตกก็เอ่ยขึ้นซะก่อน
“กูไปก่อนนะโว้ย หวังว่าพรุ่งนี้พวกมึงคงกลับมาเป็นเหมือนเดิม” ศิระชะงักคิดจะเรียกปอนด์เอาไว้เมื่อเห็นเจ้าตัวส่งยิ้มให้เขากับพฤกษ์หลังพูดเสร็จ
“ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” พฤกษ์ดักคอเอาไว้ ศิระมองสบตาเด็กหนุ่ม เห็นแววตาหม่นเศร้านั้นก็นึกเห็นใจ
“นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้นะพฤกษ์” ศิระว่า ก็ในเมื่อเจ้าตัวไม่สบายใจก็ไม่น่าที่จะตามใจเขานี่นา
“พอเถอะ ศิระ ฉันรู้ว่านายต้องการอะไร ฉันก็ทำตามเกมนายแล้วไง” ศิระพูดไม่ออกเมื่อโดนสวนกลับ เด็กหนุ่มได้แต่ยืนมองตามหลังคนพูดที่ออกเดินนำเขาไป ก่อนที่จะหันไปมองอีกทางที่ปอนด์เดินหายไปลับสายตา
“ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ปอนด์” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นลอยๆหลับตาถอนหายใจเฮือกใหญ่ หนักใจที่ทุกฝ่ายตามใจในความงี่เง่าของตัวเอง เขายังไม่อยากกลับไปหาพฤกษ์ แต่เรื่องมันออกมาแบบนี้เขาจะหาข้ออ้างไหนที่จะปฏิเสธ
ศิระนั่งรถคู่ไปกับพฤกษ์รู้สึกอึดอัดขึ้นมาเมื่อพฤกษ์เอาแต่นิ่งเงียบ น้อยครั้งที่เจ้าตัวจะหันมามองหน้าเขา เด็กหนุ่มคิดทบทวนในสิ่งที่ตัวเองบีบบังคับให้คนๆนี้เลือกระหว่างเขากับเพื่อนขึ้นมา มันเป็นการกระทำที่งี่เง่าชัดๆ อยากจะเอ่ยอะไรที่อาจจะทำให้บรรยากาศในรถมันดีขึ้น แต่ทิฐิในใจมันยังอยู่เหนือกว่าความรู้สึกผิด ทางด้านเมษาเองก็ขับรถวนไปวนมาตามถนนเส้นเดิมที่เคยผ่านไปไหนมาไหนกับปอนด์ ภาพเฮฮาของกลุ่มเพื่อนที่เดินหยอกล้อตาริมถนนทำให้เขานึกถึงวันเก่าๆขึ้นมา เขาตัดเยื่อใยจากเพื่อนเพราะความรักบังตาแท้ๆ ความรักที่ยังไงก็ไม่มีทางสมหวัง พฤกษ์ยืนยันหนักแน่นขนาดนั้นว่าศิระคือตัวจริง ถึงเวลาแล้วหรือยังที่เขาจะยอมรับความจริงซะที อย่างน้อยๆปอนด์ก็น่าจะยังเป็นเพื่อนซี้เขาได้นี่ ดีกว่าที่เขาจะไม่เหลือใครเลย เด็กหนุ่มตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาคนที่ใจนึกถึงทันที
#20
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นขณะยืนรอเรียกแท็กซี่ เจ้าของเครื่องหยิบเครื่องออกมาดู ทำใจอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจกดรับ
“โอ้ย!..” เมษาสะดุ้งใจหายวาบเมื่อเสียงแรกที่ได้ยินจากปลายสายแทนที่จะเป็นเสียงทักทายอย่างที่เคยได้ยินกลับกลายเป็นเสียงร้องที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของเจ้าตัวก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดหายไป
“เฮ้ย ปอนด์มึงเป็นไรวะ” เด็กหนุ่มตะโกนถามออกไปทั้งๆที่รู้ว่าสัญญาณได้ถูกตัดไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น ปอนด์เป็นอะไร ทำไมอยู่ๆถึงร้องเสียงหลงออกมาอย่างผิดปกติ ที่ร้ายยิ่งกว่าทำไมสัญญาณโทรศัพท์จึงถูกตัดทิ้งไปหรือว่าไม่รอให้สมองลำดับเหตุการณ์อีกต่อไป เมษารีบหาทางกลับรถเพื่อย้อนกลับไปในทางเดิมที่ทิ้งเพื่อนมา ในใจก็ภาวนาให้สิ่งที่ได้ยินเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆเกิดขึ้นกับคนร้อง ไม่หรอก ไอ้นั่นมันคงไม่ย้อนกลับมาเอาเรื่องปอนด์ เพื่อนเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ไอ้ศิระต่างหากล่ะที่เป็นต้นเหตุ ปลายเท้าที่เหยียบคันเร่งจนมิดหวิดที่รถหรูจะเสียหลักหลายครั้ง ไม่ทำให้เมษานึกหวั่นใจเท่ากับเสียงร้องที่ได้ยินจากปากของคนที่ตัวเองโทรไปหาเพื่อที่จะขอโทษและปรับความเข้าใจพร้อมทั้งอยากที่จะเริ่มต้นมิตรภาพในคำว่าเพื่อนอีกรอบ เพราะคิดไปคิดมาคนๆนี้น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเขา ขออย่าให้มึงเป็นอะไรไปนะปอนด์เมษาภาวนาอีกรอบ เมื่อหักพวงมาลัยรถชะลอเลี้ยวกลับเข้าไปทางเดิมที่คิดว่าปอนด์คงจะยังอยู่ มันเป็นความหวังลมๆแล้งๆ แต่จะให้เขาไปตามปอนด์ที่ไหนล่ะ เมื่อติดต่อเจ้าตัวไม่ได้
ภาพฝูงชนกำลังมุงดูอะไรซักอย่างเบื้องหน้า พร้อมกับเสียงไซเรนและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่วิ่งจัดระเบียบและดูแลพื้นที่กันโกลาหลทำให้ปอนด์ถึงกับเหงื่อตกออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ทั้งๆที่เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำในรถเพิ่งจะดับลงไปพร้อมๆกับเครื่องยนต์เด็กหนุ่มเปิดประตูรถก้าวเท้าออกมาช้าๆ ระยะที่เจ้าตัวจอดรถอยู่กับกลุ่มฝูงชนไม่ได้ไกลกันมากนักสายลมอ่อนๆที่โชยมาเด็กหนุ่มถึงกับขนลุกเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดมาแตะที่จมูก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คนสงสัยไม่รอให้อารมณ์หวาดกลัวครอบงำจิตใจจนเกินไป

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

โอ้จะเป็นอย่างไรต่อ
ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-17:}

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณมากๆครับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

poppet

ขอบใจมากน่ะครับ

sugarxxx

เกิดอะไรขึ้นอีกละ

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ