++ สองคนบนทางรัก ++ # 25 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ภาพฝูงชนกำลังมุงดูอะไรซักอย่างเบื้องหน้า พร้อมกับเสียงไซเรนและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่วิ่งจัดระเบียบและดูแลพื้นที่กันโกลาหลทำให้ปอนด์ถึงกับเหงื่อตกออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ทั้งๆที่เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำในรถเพิ่งจะดับลงไปพร้อมๆกับเครื่องยนต์เด็กหนุ่มเปิดประตูรถก้าวเท้าออกมาช้าๆ ระยะที่เจ้าตัวจอดรถอยู่กับกลุ่มฝูงชนไม่ได้ไกลกันมากนักสายลมอ่อนๆที่โชยมาเด็กหนุ่มถึงกับขนลุกเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดมาแตะที่จมูก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คนสงสัยไม่รอให้อารมณ์หวาดกลัวครอบงำจิตใจจนเกินไป
สองขาออกก้าวเดินฉับๆไปยังฝูงชน แต่แค่ออกเดินได้ไม่กี่ก้าวเจ้าตัวต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าปลายเท้าเหยียบสัมผัสวัตถุบางอย่าง จึงก้มมอง พระเจ้าช่วย! เมษาถึงกับเข้าอ่อนแทบทรุดเมื่อมองเห็นเต็มตาว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังเหยียบอยู่เป็นเป็นเศษซากโทรศัพท์ที่น่าจะโดนจับเหวี่ยงกระแทกพื้นจนแตกร้าวแบบนี้ แม้สภาพที่เห็นมันจะไม่สมบูรณ์เต็มร้อยแต่ความคุ้นตาที่เคยเห็นมันมานานทำให้เด็กหนุ่มใจสั่นตัวเบาหวิวเมื่อรู้ได้ทันทีว่าไอ้เศษวัตถุชิ้นนี้มันคือวัตถุที่เขาโทรเข้ามาหาเมื่อซักครู่
“ไอ้ปอนด์ ไม่นะมึง” คนตะโกน วิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไปจนถึงภาพที่ทำให้ขวัญกระเจิง ร่างอาบเลือดที่พรุนไปหลายสิบแผลจากการโดนของมีคมจ้วงแทง ยังคงนอนลืมตาโพลงอย่างน่าเวทนาจากผู้พบเห็น ยังไม่มีผ้าคลุมร่างนั้นพอๆกับยังไม่มีใครกล้าเขาไปสัมผัส หลังจากที่ประเมินด้วยสายตาว่า ไม่น่ารอด เมษาเป็นคนแรกที่วิ่งปล่อยโฮเข้าไปดึงร่างอ่อนปวกเปียกที่อาบไปด้วยเลือดนั้นมาเขย่าพลางพร่ำเพ้ออย่างคนเสียสติโดยไม่สนใจคำทัดทานและอารมณ์ตกใจของคนที่มุงดูอยู่ก่อน
“ปอนด์ มึงฟื้นสิ มึงคุยกับกูสิใครทำมึงใครทำมึง มึงคุยกับกูก่อนมึงต้องไม่เป็นไร กูกลับมาแล้วกูกลับมารับมึงแล้วไง มึงต้องไปกะกู พูดกะกูสิ พูดกะกู”
เหล่าฝูงชนพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเมื่อเห็นอาการฟูมฟายของคนที่กอดร่างโชกเลือดไว้ในอก หลายคนกรูเข้ามารั้งเจ้าตัวให้ปล่อยร่างที่ดูก็รู้ว่าไร้วิญญาณแล้วให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบงานด้านนี้โดยตรง
“ไม่ ผมจะอยู่กับเพื่อนผม มันเกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น” เมษาดึงดันที่จะไม่ปล่อยร่างปอนด์ที่นอนหมดลมหายใจในอ้อมกอด เด็กหนุ่มสงสารเพื่อนขึ้นมาจับใจเมื่อมองเห็นแผลสดหลายแผลที่พรุนไปทั่วร่าง เลือดสีแดงยังคงไหลออกมาไม่หยุด
“ใครทำมึงปอนด์ ใครทำมึง” เด็กหนุ่มปล่อยโฮเพ้อออกมาอีก หนึ่งในฝูงชนที่เห็นเหตุการณ์จึงเอ่ยขึ้นเพราะนึกเวทนา
“เพื่อนคุณน่ะโดนกลุ่มวัยรุ่นมาจากไหนไม่รู้วิ่งมากระชากตัวไว้แล้วก็รุมกันแทงยับจนใครๆก็ช่วยไม่ทัน ก็เลยต้องมาเป็นแบบนี้แหละ”
“ตายโหงทั้งๆที่ยังเด็กแท้ๆ” หนึ่งเสียงสนับสนุน เมษาแทบขาดใจเมื่อรับรู้ชัดเจนว่าเพื่อนได้ตายสนิท เขาไม่น่าปล่อยปอนด์ไว้แบบนี้ เขาน่าจะรับคนๆนี้กลับไปด้วย เขาทำให้เพื่อนต้องตายทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจกัน ศิระ มึงอีกคนที่เป็นต้นเหตุ....
“ว่าไงครับเมษา” พฤกษ์ทักทายคนที่โทรเข้ามาขัดจังหวะขณะที่กำลังจอดรถทะเลาะกับศิระอย่างรุนแรงเพราะต่างฝ่ายต่างเก็บอารมณ์กันไม่ไหว
“ หา! ว่าไงนะ” ศิระตกใจในเสียงอุทานที่ได้ยินจากปากพฤกษ์ เขาไม่รู้ว่าฝ่ายที่โทรเข้ามาพูดว่าอะไร รู้แต่ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะหลังคำอุทานเสียงดังของพฤกษ์ เด็กหนุ่มเห็นเจ้าตัวปากสั่นหน้าซีด ก่อนที่โทรศัพท์จะหล่นลงจากมือเหมือนอาการคนช๊อคอะไรซักอย่าง
“มีอะไร” คนสังเกตอาการเอ่ยถาม ตัวชาวูบเมื่อได้คำตอบที่คนตอบหันมาบอกเสียงสั่น
“เมษาโทรมาบอกว่าไอ้ปอนด์ตายแล้ว”
“ว่าไงนะ” ศิระเผลออุทานบ้างเพราะตกใจและช๊อคกับสิ่งที่ได้ยิน เด็กหนุ่มรวบรวมสติเอ่ยถามถึงสาเหตุ ก่อนจะหน้าซีดใจหายเมื่อพฤกษ์ตวาดตอบกลับมา
“โดนกลุ่มวัยรุ่นรุมแทงไง สะใจนายหรือยัง สะใจนายหรือยัง!”
ศิระไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรก็ต้องรีบทรงตัวเมื่อพฤกษ์สตาร์ทรถกระชากเกียร์ออกตัวอย่างกับพายุหลังตวาดเขาเสร็จ
“นายใจเย็นๆก่อนสิพฤกษ์ จะเชื่อได้ไงว่านี่เป็นเรื่องจริง” ศิระพยายามปลอบเพราะระดับความเร็วของรถที่พฤกษ์กำลังขับอยู่ตอนนี้หากแค่เสียหลักนิดเดียวคงพลิกคว่ำไปหลายตลบอย่างไม่ต้องสงสัยแน่
“เรื่องแบบนี้ใครจะมาล้อเล่น กูไม่น่าทิ้งมึงเลยไอ้ปอนด์” พฤกษ์ตอบศิระเสร็จก็เอ่ยโทษตัวเองอย่างนึกเสียใจ แต่คนที่เสียใจกว่าคือคนที่นั่งข้างๆ หากว่าเรื่องนี้เป็นเรื่อง จริง ความรู้สึกผิดในความงี่เง่าของตัวเองจนทำให้คนหนึ่งคนต้องจบชีวิตลงคงติดตัวไปจนตาย ศิระเอื้อมมือไปแตะตัวพฤกษ์เพื่อปลอบใจเจ้าตัว แต่ต้องหน้าชาเมื่อฝ่ายนั้นเอ่ยเสียงดุออกมา
“อย่าแตะต้องตัวฉัน มันช่วยอะไรไม่ได้หากว่าปอนด์ตายขึ้นมาจริงๆ”
คนเอื้อมมือวางสีหน้าไม่ถูก ได้แต่ชักมือกลับมานั่งนิ่งๆตามเดิม พฤกษ์จึงเร่งความเร็วขึ้นอีกตามอารมณ์ที่กำลังร้อนเป็นไฟ ในใจนึกห่วงเพื่อนยิ่งกว่าอะไรในตอนนี้
“พฤกษ์ พฤกษ์” เมษาร้องเรียกเมื่อมองเห็นร่างพฤกษ์วิ่งเข้ามาในตัวตึกของโรงพยาบาลที่นำศพของปอนด์มาเพื่อผ่าชันสูตร ญาติของปอนด์ยังไม่มีใครมา แต่สีหน้าและแววตาของเมษาที่เห็น รวมทั้งคราบเลือดที่เปรอะเต็มเสื้อตัวเท่ห์นั่นทำให้พฤกษ์รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องโกหก เด็กหนุ่มจึงไม่เกิดอาการต่อต้านใดๆเมื่อฝ่ายนั้นโผเข้ากอดเขาเมื่อเข้ามาถึงตัว พฤกษ์กอดตอบเมษาอย่างปลอบใจ เขาเชื่อว่าเมษาคงเสียใจไม่น้อยไปกว่าเขาปอนด์ไม่น่าอายุสั้นขนาดนี้
“ไอ้กุ๊ย” เมษาผละตัวออกจากพฤกษ์ตวาดขึ้นเมื่อมองเห็นศิระเดินตามพฤกษ์เข้ามา คนถูกตามหันไปมองตามสายตาคนตวาด ชั่วครู่คนที่เขามองตามก็โผเข้ากระชากคอเสื้อศิระเขย่า พลางระบายคำพูดออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“เพราะมึงเพื่อนกูถึงต้องตาย เพราะมึงคนเดียว ทำไมคนอย่างมึงไม่ตายไปแทนไอ้ปอนด์ มึงเอาชีวิตเพื่อนกูคืนมา เอาชีวิตไอ้ปอนด์คืนมา” ศิระไม่ตอบโต้ เด็กหนุ่มปล่อยให้เมษาระบายอารมณ์เคียดแค้นได้อย่างสุดขีด จนสุดท้ายต้องล้มไปกองกับพื้นเมื่อเมษาออกแรงเหวี่ยงสุดกำลัง คนที่ศิระมองสบตาด้วยไม่ใช่เมษาแต่เด็กหนุ่มมองสบตาอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย พฤกษ์เมินสายตาหนีอย่างไม่ใยดีเมื่อเห็นคนที่นั่งที่พื้นมองมาที่เขา ก่อนที่ศิระจะถูกเมษาตรงเข้าทำร้ายอีก เหล่าเจ้าหน้าที่ที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาระงับเหตุ ศิระเจ็บปวดเมื่อเห็นพฤกษ์ตรงเข้าปลอบโยนเมษา เด็กหนุ่มรีบเบือนสายตาหนีเมื่อเมษาโผซบพฤกษ์อีกรอบ โดยที่พฤกษ์โอบกอดตอบด้วยท่าทีเต็มใจ……….

ควันที่ลอยออกจากจุดยอดสุดของเมรุ ทำให้คนที่ยืนลอบมองอยู่ห่างๆเช็ดขอบตาอย่างลวกๆเมื่อรู้สึกถึงน้ำใสๆได้รินไหลออกมา
“ปอนด์ ฉันขอโทษ” ศิระเอ่ยออกมาเสียงสั่น ภาพไกลตาที่เห็นผู้คนรักและอาลัยคนจากไปทำให้เด็กหนุ่มนึกโทษ โกรธเกลียดตัวเอง จนไม่อาจที่จะกล้าเข้าไปสู้หน้าคนเหล่านั้นได้ พฤกษ์คงอยู่ในคนกลุ่มนั้น เขาจะมองหน้าคนๆนี้ได้ยังไงพฤกษ์กับเขาไม่สมควรที่จะเจอกันอีก
“ศิระไม่ได้มาหาฉันนานแล้ว” คนนอนบนเตียงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเมื่อมองเห็นคนที่เปิดประตูห้องเข้ามา ก่อนหน้าเมษาก็เข้ามาหาเขาจนกลับไปแล้วคนหนึ่ง แล้วนี่ก็เป็นนายพฤกษ์ซึ่งก็คงรู้จากปากเมษาแหละถึงตามมาหาเขาถูก สังคมคนเที่ยวนี่มันแคบจริงๆเมษารู้จนได้ว่าเขาพักรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ที่นี่ แต่ตอนมาหาเขาแทนที่จะถามไถ่อาการเขากลับถามหาเพื่อนเขาซะนี่ ศิระมันคงดีใจอยู่หรอกที่พวกมึงถามหามัน
“รู้ได้ไงว่าผมมาหาศิระ” พฤกษ์ย้อนถาม หลังจากเผาศพปอนด์ ศิระก็เป็นอีกคนที่หายสาบสูญไป
“เราสนิทกันเหรอฉันถึงจะเชื่อว่านายมาเยี่ยมฉัน” เป้ตอบ ศิระหลบหน้าคนพวกนี้เพราะรู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้า เขารู้เรื่องทุกอย่างในวันที่เจ้าตัวมาหาเพื่อบอกว่าจะกลับไปหาคนที่บ้านเพราะเหนื่อยและท้อกับการต้องเผชิญเรื่องราวที่หนักเกินจะรับไหว ศิระเครียดและกังวลจนหลอนตัวเองในทุกๆคืนว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้คนหนึ่งต้องตายอย่างน่าสมเพช แม้ไอ้พวกวายร้ายพวกนั้นจะโดนจับได้ในที่สุด หนึ่งในนั้นเป็นไอ้ชั่วที่เคยเป็นคู่ขาเขา นั่นเป็นสาเหตุให้ศิระยิ่งหลอนจนไม่อันทำอะไร จึงตัดสินใจย้อนกลับไปในที่ๆน่าจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายให้หัวสมองลืมเรื่องร้ายๆแม้จะไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าที่ตรงนั้นจะอ้าแขนรับ
“ใช่ผมมาเพื่อตามหาศิระ รู้มั๊ยเขาไปไหน” พฤกษ์ยอมรับ คนที่หอบอกศิระบอกเลิกสัญญาเช่าอย่างไม่มีกำหนด เขามืดแปดด้านไปทันที เป้น่าจะเป็นคนที่รู้ว่าคนที่เขาอยากเจออีกซักครั้งหายไปไหน
“ถึงรู้ฉันก็คงบอกนายไม่ได้ อย่าตามศิระมันอีกเลยนะ ทุกวันนี้ศิระมันเลิกหลอนตัวเองหรือยัง ยังไม่รู้ ปล่อยให้มันอยู่ในที่ที่อาจจะมีคนรักและอ้าแขนกอดปลอบมันด้วยใจจริงเถอะ บอกตามตรงว่าฉันสงสารมัน สาเหตุและต้นตอที่แท้จริงที่เป็นต้นเหตุให้เรื่องร้ายๆพวกนี้มันเกิดขึ้นคือฉัน ศิระมันเตือนฉันแล้วว่าให้เลิกใช้ชีวิตเสเพและกลับมาตั้งใจเรียน แต่ฉันมันดันทุรังจนต้องมาเป็นแบบนี้ เพื่อนพวกนายตายไป ศิระเองก็ไม่ต่างกันหรอก ทุกวันนี้มันก็คงตายทั้งเป็นกับความรู้สึกผิด ที่มันไม่ได้ก่อ” เป้อธิบายยืดยาว พฤกษ์ที่คิดตามนึกโกรธตัวเองที่วันนั้นเขาเองก็มีส่วนทำให้ศิระต้องเป็นแบบนี้ ศิระไม่ใช่ต้นเหตุทั้งหมด เขากับเมษาเองก็ผิดไม่แพ้กันที่เอาแต่อารมณ์เป็นหลัก ยิ่งเห็นสภาพเป้ตอนนี้เขาก็ยิ่งเข้าใจในความรักและห่วงเพื่อนของศิระ เขารักปอนด์ยังไงศิระก็คงจะรักเป้อย่างนั้น แม้ปอนด์จะหมดลมหายใจไปแล้วแต่ก่อนตายปอนด์ขอร้องเขากับศิระว่ายังไงศิระจำมันได้หรือเปล่า?
เสียง กิ่งไม้แห้งในสวนหลังบ้านดังกรอบให้ได้ยิน ศิระผวาตื่นจากอาการหลับหนังสือเรียนเล่มหนาที่ใช้ปิดหน้ากันแสงขณะนอนหล่นลงที่พื้นเมื่อเจ้าตัวลุกขึ้นนั่ง
“เมษา” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เมษากำลังยืนบนพื้นดินบ้านเกิดของเขา
“มาได้ไง” ศิระลุกขึ้นถามต่อ
“มีบางคนเขาไม่กล้ามาคนเดียวกลัวนายไล่ตะเพิด ฉันเลยต้องพามา” เมษาตอบยิ้มๆ ตั้งแต่เสียปอนด์ไปอย่างไม่มีวันกลับทำให้เขานึกปลงตกได้หลายๆอย่าง คนเราจะตายวันนี้พรุ่งนี้ มะรืนนี้ กำหนดเองได้ที่ไหน ที่ผ่านมาก็ทำอะไรร้ายๆไว้เยอะ ช่วงเวลาที่เหลืออยู่จึงขอเป็นคนดีเพื่อส่งให้เพื่อนไปสู่ในที่ๆสบาย
“จริงๆบ้านนายก็น่าอยู่ดีนะ อากาศดี” คนมาใหม่เอ่ยต่ออีกเมื่อเห็นศิระวางสีหน้าไม่ถูก คงกำลังไม่ไว้ใจเขา
“ที่ผ่านมา ฉันขอโทษนะศิระ หากว่าฉันเคยทำอะไรร้ายๆไว้กับนาย นายจะไม่ให้อภัยฉันหรือถือโทษฉันไปจนตายก็ได้ แต่เพื่อเห็นแก่ไอ้ปอนด์ ฉันอยากให้นายลงเอยกับพฤกษ์อย่างที่ปอนด์มันอยากเห็นได้หรือเปล่า”
“ได้หรือเปล่าศิระ” หนึ่งเสียงที่สะท้อนดังตามหลังเมษาที่เอ่ยจบ ทำให้ศิระหันไปมองแทบจะทันที พฤกษ์กำลังยืนมองเขาอยู่
“พวกนายมาด้วยกันเหรอ” ศิระหันมาถาม เมษา จึงได้คำตอบที่ชัดเจน
“บอกแล้วไงว่าพฤกษ์กลัวนายไล่ตะเพิด ฉันเลยต้องมาเป็นเพื่อน แต่แค่มาด้วยกันนะ พฤกษ์บอกจะอยู่กับนายจนกว่านายจะเห็นใจและเข้าใจเขา ซึ่งฉันคงรอไม่ไหว นายมันใจแข็งแค่ไหนก็รู้ๆกันอยู่..” พูดจบเมษาเดินมาจับมือคนฟังกุมไว้แล้วบอกด้วยนำเสียงเศร้าๆ
“ถือซะว่าทำเพื่อไอ้ปอนด์เถอะนะ ฉันสงสารมัน” ศิระกุมมือตอบเมษาอย่างนึกเห็นใจเมื่อเห็นเจ้าตัวตาแดงขึ้นมา รอยยิ้มจางๆจึงแต้มขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม เมษายิ้มตอบพร้อมๆกับหยดน้ำตาที่รินไหลลงอาบแก้ม เด็กหนุ่มมองเลยศิระไปยิ้มให้พฤกษ์ก่อนจะโบกมืออีกข้างที่ว่างให้ฝ่ายนั้นเป็นสัญญาณลาว่าจะจากไปและจะไม่ขอเข้ามาเกี่ยวข้องกับทางรักเส้นนี้อีก
พฤกษ์ก้าวเดินเข้าไปหาคนที่หันมามองเขาช้าๆ เขาอยากกอดคนๆนี้ให้เต็มอ้อมแขนเต็มทนแล้ว ขออย่าให้ศิระอย่าขัดขืนเขาเลยนะ
“ศิระ กูหิวแล้วว่ะ กลับเข้าบ้านมึงเหอะ” หนึ่งเสียงดังแทรกขึ้นขณะที่พฤกษ์กำลังเอื้อมมือจะไปสัมผัสคนตรงหน้า ศิระถอยร่นออกห่างคนเอื้อมมือทันทีที่หน้าซื่อๆของเพื่อนที่อาสามากับเขาโผล่มาให้เห็น
“เฮ้ย คุณมาได้ไงวะ” โก๋ ทักอย่างแปลกใจเมื่อเห็นพฤกษ์ยืนตัวสูงอยู่ท่ามกลางแมกไม้ในสวน ว่าอยู่ในตัวเมืองคนๆนี้ดูดีแล้วนะพอมายืนอยู่ในพื้นที่บ้านสวนของศิระทุกอย่างมันยิ่งส่งให้พฤกษ์ดูโดดเด่น
“มาตามหาคนรักไง” พฤกษ์ตอบยักคิ้วล้อเลียนศิระ ก่อนจะแกล้งแหย่
“นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ลากคู่หูมาด้วย”
“คู่หูอะไร คู่หูอะไร” ศิระถามแก้เก้อเมื่อมองสบสายตาที่ส่งประกายรอยยิ้มจริงใจของเจ้าตัว เอื้อมมือทุบเมื่อพฤกษ์เอาแต่อมยิ้มล้อเลียน
“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ไปรักกันตอนไหนเนี่ย ปล่อยให้ไอ้โก๋ โง่มาตั้งนาน เฮ้อ” คนหน้าซื่อส่ายหัวยิ้มๆ รู้สึกดีขึ้นเป็นกองที่เห็นศิระมีรอยยิ้มเปื้อนหน้าระหว่างหยอกล้อกับคนตัวสูง คงไม่มีอะไรที่จะทำให้เพื่อนคนนี้ของเขาต้องกลับไปอมทุกข์ต่อสู้ชีวิตตามลำพังคนเดียวอีกแล้วมั้ง ในเมื่อที่บ้านก็อ้าแขนต้อนรับอย่างอบอุ่นจนเขาต้องน้ำตารื้นเมื่อเห็นบรรยากาศวันแรกที่มาถึง ทั้งพ่อและแม่โผกอดเพื่อนเขาร่ำไห้ด้วยความคิดถึงแม้จะมีถ้อยคำต่อว่าแต่น้ำตาที่อาบแก้มก็บ่งบอกได้ว่ายังไงพ่อแม่ก็ตัดสายใยจากลูกไม่ขาด แล้วนั้นภาพตรงหน้า เห็นแล้วไม่กล้ามองนาน ผู้ชายอะไรวะเดินจูงมือกันไปอย่างไม่อายฟ้าดิน
“เฮ้ย” โก๋ร้องเสียงหลงอย่างตกใจเมื่อมีแรงลมวูบไหววิ่งผ่านร่างไปยังสองคนที่กำลังเดินจูงมือกัน ซักพักเขาก็เห็นเต็มตาว่าลมนั่นหอบพัดดอกไม้ให้ร่วงหล่นลงเต็มบริเวณสวนเล็กๆ พฤกษ์แหงนหน้าขึ้นมองดอกไม้ที่ร่วงหล่นพร้อมศิระก่อนที่ทั้งสองจะเอ่ยออกมาพร้อมๆกัน
“ขอบใจว่ะปอนด์” สองมือที่กุมกันอยู่กระชับประสานกันแน่นยิ่งขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างเข้าใจในภาษาสายลมที่สื่อผ่านดอกไม้จนร่วงโปรย

                                    จบบริบูรณ์

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุรขร๊า อิอิ{:sm-17:}

kiwwy

จบแบบที่ชอบมาก แม้จะไม่ชอบตอนเริ่ม แล้วก็ปอนด์ตาย แต่ก็จบดีขรี

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณมากๆครับ

adan

ขอบคุณนะคับ

shunza

ดีครับๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ
อ่านยังไงก็สนุกอ่ะคร๊าฟ
แต่ว่าเรื่องนี้น่ะเศร้ามาอ่ะคร๊าฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

poppet

ขอบคุณครับ

balllove23

ขอบคุณครับ

sugarxxx

สุขเศร้าเคร้าาน้ำตา

LhoRoGramp

ขอบคุณมาก