++ Dream...ขีดเส้นฝัน ในวันที่มีรัก ++ & 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ขะ ขอ ตัวเดี๋ยวนะ” เอมีนเอ่ยอีก เมื่อเห็นชัดๆว่าซุปเปอร์สตาร์คนดังกำลังยืนอยู่กลางห้องตนตอนนี้ เด็กหนุ่มหลบหน้าคนดังเข้าไปขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำนานสองนานเพราะรู้สึกประหม่าจนทำอะไร เมื่อแขกที่ไม่ได้รับเชิญโผล่มาหากลางดึกแบบนี้
จัสตินมองสำรวจรอบห้องขณะโดนปล่อยให้อยู่ตามลำพัง สายตาเด็กหนุ่มไปสะดุดกับแผ่นซีดีที่มีรูปตัวเองอยู่บนปกจึงเดินไปหยิบขึ้นมาดู เขารู้สึกผิดขึ้นมานิดๆเมื่อนึกถึงภาพตอนที่เขาเขวี้ยงซีดีแผ่นนี้ลงพื้นต่อหน้าเจ้าของ
เด็กหนุ่มรีบวางมันลงที่เดิมทันทีเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก และคนอยู่ข้างในเดินออกมา
“จะขโมยอะไร” เอมีนหาเรื่องคุยแก้อาการประหม่า แต่มันดันทำให้คนฟังนึกฉุนจนต้องสวนกลับ
“ทั้งห้องนี่ มันมีอะไรน่าเอางั้นเหรอ”
“ทำไมชาวบ้านธรรมดาก็มีทรัพย์สินอยู่แค่นี้ จะไปเทียบอะไรกับคนดังระดับนายได้”
“เอาเข้าไปประชดเข้าไป ” จัสตินมองเอมีนอย่างนึกเซ็ง เขาไม่ได้มาชวนทะเลาะแต่เอมีนก็ทำให้เป็นเรื่องได้ทุกที
“แล้วนี่มาทำไม หลบนักข่าวมาเหรอ” เอมีนถามเสียงอ่อนลง เมื่อเห็นสายตาแขกในห้องวูบไหวไป
“เปล่าไม่ได้หลบใคร แค่ผ่านมาก็เลยแวะมาหา”คนโดนถามตอบส่งเดช เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นบอกคนถามยังไงดี ถึงสาเหตุที่เขาต้องมาที่นี่
“คุณเนี่ยนะแวะมาหาผม ตายห่าไอ้เอมึงต้องฝันแน่ๆ” เอมีนอดประชดตัวเองไม่ได้
“ทำไมต้องฝันด้วยคิดอะไรกับผมงั้นเหรอ” จัสตินว่ากลับ
คนได้ยินถึงกับหน้าชา รีบแย้ง“คิดอะไรอย่ามั่วนะ”
“ก็ไม่ได้ว่า ไม่เห็นต้องรีบปฎิเสธเลยนิ” จัสตินยักไหล่ เขาก็ไม่ได้คิดว่าเอมีนจะรู้สึกเกินเลยกับเขาอยู่แล้วจากคำพูดที่ชวนหาเรื่องได้ทุกครั้งที่เจอ
“จะบอกได้หรือยังว่ามาทำไม นี่ผมแปลกใจมากเลยนะจัสติน” เอมีนเผลอเรียกชื่อ
ทั้งสองคนเผลอมองตากัน ก่อนจะต่างคนต่างหลบโดยที่เจ้าของชื่อเดินไปนั่งลงบนโซฟาริมระเบียงมองเหม่อไปยังท้องฟ้าด้านนอก
“ไม่รู้นะจะว่าผมบ้าก็น่าจะได้ ผมเหนื่อยและท้อกับสิ่งที่เป็นอยากจะมีใครปลอบใจแต่นึกไม่ออกว่าจะไปไหน”
เอมีนไม่อยากที่จะเข้าข้างตัวเอง แต่ก็นึกเห็นใจคนที่กำลังเหม่อมองไปบนท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย ตอนนี้คงกำลังเครียดอย่างหนักกับเรื่องราวที่เจอถึงออกอาการเพี้ยนได้ขนาดนี้ แต่คนเห็นใจก็ไม่รู้จะแสดงออกความรู้สึกตัวเองด้วยวิธีไหน ก็เลยพูดจาทำไม่สนใจตามฟอร์ม
“มาผิดที่แล้วมั้ง ผมปลอบใจใครไม่เป็นหรอกนะ”
“ก็ไม่เคยหวังอยู่แล้ว ว่านายจะเห็นใจคนอื่นเป็นมากกว่าเหน็บแนมไปวันๆ” จัสตินหันมาตอกกลับพลางส่ายหัวอย่างเอือมระอา นี่เขาคิดถูกหรือผิดที่มาหาคนๆนี้
“เออรู้ก็กลับไปซะจ ะได้นอนซะที” เอมีนหลุดปากไล่ เพราะฉุนขึ้นมา
“ก็นอนไปซี้ ใครเขาไปเอาไม้ถ่างตาไว้ไม่ให้นอน”
“นี่อย่ามาตลก จะให้ผมหลับได้ลงเหรอไง มีคนแปลกหน้ามานั่งหัวโด่อยู่ในห้องแบบนี้” คนฉุนว่าอีก
“งั้นผมไปอยู่นอกระเบียงก็ได้ คุณจะได้นอนตาหลับ” คนโดนว่าพูดกึ่งประชด พลางลุกเดินออกไปจริงๆ คนในห้องได้แต่มองตาม พลางคิดว่านี่มันเรื่องอะไรทำไมจัสตินถึงได้มาหาเขากลางดึกและก็มีท่าทีเพี้ยนๆแบบนี้
ความข้องใจที่มีทำให้เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินตามคนๆนั้นออกไป หัวใจแทบจะวายเมื่อเห็นจัสตินขึ้นไปนั่งห้อยขาอยู่บนระเบียงจึงเผลอตัวตะโกนบอก “เฮ้ยนี่นายบ้าหรือเปล่าไปนั่งทำไมข้างบน อยากตกลงไปตายหรือไง”
“กลัวทำไมทุกวันนี้ก็ตายทั้งเป็นอยู่แล้วนิ” จัสตินตอบแต่ไม่หันมามอง เอมีนใจเต้นรัวกลัวว่าคนไม่มองจะพลัดตกลงไปจริงๆ เพราะห้องเขามันอยู่ชั้นบนสุดของตัวตึก
“นี่ถ้าอยากจะระบายหรือคุยอะไรก็ลงมา อย่ามาทำเป็นพวกเรียกร้องความสนใจแบบนี้ นี่มันชั้นสิบนะไม่ใช่ชั้นสอง
ตกลงไปยังไงก็ไม่รอด หรือทุกวันนี้มันยังดังไม่พออยากลงหน้าหนึ่งอีกหรือไง”
“อยากให้ลงก็มาดึงหน่อยดิยืนทื่ออยู่ทำไม”จัสตินตะคอกกลับเมื่อโดนว่า
“นายมีปัญญาขึ้นไปแล้วไม่มีปัญญาลงมาก็ตกไปตายให้มันสิ้นเรื่องไปเลยละกัน” เอมีนเดินกลับเข้าห้อง
จัสตินส่ายหน้ามองตาม วันๆเคยแต่วิ่งหนีคนที่เข้ามาหาไม่เคยคิดว่าจะต้องมาตามใครก็ไม่รู้ที่รู้จักกันแค่ไม่กี่วัน
- 9 -
เอมีนวางแก้วน้ำลงตรงหน้าจัสติน ที่ตอนนี้ลงมานั่งที่โซฟาในห้องตัวเดิม จัสตินอดไม่ได้ที่จะแขวะเพราะเขาเข้ามาในห้องนี้เกือบจะชั่วโมงเพิ่งจะเห็นว่าเอมีนมีน้ำให้ ทั้งๆที่เขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่ออกจากบริษัท น้ำแก้วนั้นจึงถูกยกดื่มทีเดียวจนหมดแก้ว
“นี่นายไปอดอยากมาจากไหน” คนเพิ่งมีน้ำใจเอ่ยถาม เมื่อจัสตินไม่ตอบก็เลยเดินไปเอาน้ำมาให้ทั้งขวด
“หิวข้าวมากกว่า” จัสตินบอกเบาๆ เมื่อเริ่มแสบท้องขึ้นมา
แต่เอมีนกลับโวยวาย “เฮ้ยนี่เงินทองก็จะทับตัวตายอยู่แล้วนะ ที่มานี่จะมาขอข้าวกินใช่ป่ะเนี่ย”
“ถ้าแล้งน้ำใจนักก็บอกกันดีๆก็ได้ ไม่ได้คิดจะขอหรอกถ้าไม่หิวจริงๆ” จัสตินมองท้าสายตาคนโวย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันที่กล้าพูดอะไรตรงๆ กับคนอื่นถึงเขาจะหิวให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีทางหลุดปากบอกเป็นอันขาด เอมีนมองคนตรงหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนจะเดินไปหาอะไรที่พอจะหาได้มาให้เจ้าตัว
“มีแค่นี้กินได้ก็กินกินไม่ได้ก็หมดทางที่จะช่วย” จัสตินมองขนมปังที่คนพูดวางไว้ตรงหน้าพร้อมแยมรสส้ม อมยิ้มนิดๆที่เอมีนชอบทานอะไรเหมือนเขา
“ยิ้มอะไร”เอมีนถาม
“ก็เห็นของโปรด ขอบใจนะไว้ วันหลังจะซื้อมาคืนให้”
“ไม่ต้องรีบ กินแล้วก็รีบกลับ ผมง่วง”
จัสตินซึมลงทันทีเมื่อรู้สึกว่าตัวเองคงมากวนผิด จึงตัดสินใจที่จะกลับโดยไม่แตะขนมปังนั่น
“ขอโทษที่มากวนนอนเหอะถือซะว่าคืนนี้เราไม่ได้มาที่นี่ละกัน” เอมีนใจเสียเมื่อเห็นแววหม่นเศร้าในแววตาคนกำลังจะลุกหนี เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้าทั้งหมดคว้ามือฝ่ายนั้นเอาไว้ แต่ต้องรีบปล่อยเมื่อเจ้าตัวหันมามอง
“ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นแค่ขนมปังทาแยม มันก็อาจจะช่วยให้นายหายหิวได้” คนรีบปล่อยมือบอกแก้เก้อ
คนหันมองจึงยอมนั่งลงกินขนมปังนั่นโดยที่คนเอามาให้นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเผลอหลับไป จัสตินนึกสนุกป้ายแยมไปที่หน้าเอมีนที่เผลอหลับข้างๆเขา จะเรียกว่าแยมส้มขวดนั่นจะเป็นตัวประสานความสัมพันธ์ของทั้งสองก็คงจะไม่ผิด เมื่อเอมีนตื่นขึ้นมาและกล้าที่จะเล่นหยอกล้อกับคนแกล้งตน จนทำให้ฝ่ายนั้นกล้าที่จะระบายในสิ่งที่เขาเก็บกดและเครียดมาหลายวัน
“จะว่าอะไรมั๊ย ถ้าเราจะขอให้นายช่วยอะไรเราซักอย่าง เอมีน” จัสตินบอกเอมีน ในที่สุดหลังจากที่เอมีนรับรู้เรื่องเขาจนหมด
“อะไร” เอมีนถาม ถ้าเป็นสิ่งที่เขาช่วยได้ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะปฎิเสธ
“เรื่องข่าวที่เกิดขึ้น คนอื่นเราไม่แคร์หรอกนะว่าจะคิดยังไง แต่กับครอบครัว เราไม่อยากให้พวกเขามาเครียดกับเรื่องนี้”
“แล้วนายจะให้เราช่วยยังไง”
“จะเป็นการเห็นแก่ตัวหรือเปล่า ถ้าเราจะให้นายช่วยบอกกับครอบครัวเราหน่อย ว่านายเป็นเจ้าของภาพนั้นและยืนยันว่าเราไม่ได้มีพฤติกรรมอย่างที่ข่าวมันเขียนขึ้น”
“อะไรที่นายคิดว่าครอบครัวนายจะเชื่อเรา”
“ก็นายรู้จักพวกท่านแล้วไม่ใช่เหรอ เห็นนั่งคุยกันใหญ่เลยนิ ตอนดูคอนเสิร์ตเรา”
จัสตินนึกถึงวันนั้นก็รู้สึกดีที่เห็นเอมีนเข้ากับครอบครัวเขาได้ หลายครั้งที่เขาลอบมองก็เห็นเอมีนดูจะไม่ขัดเขินในการอยู่รวมกลุ่มญาติๆเขาแถมยังพูดจาถูกคอกันดีตลอดคอนเสิร์ต
“แล้วถ้าเกิดเจ้าของภาพตัวจริงเขาออกมาเผยตัวเองล่ะ”
“คงไม่ ถ้าทำเขาทำไปนานแล้ว เขาต้องการให้ภาพพวกนี้เป็นภาพหลุดและแพร่กระจายปากต่อปากมากกว่า อีกอย่างเราเพิ่งจะขอร้องให้เขาออกมาเคลียร์เรื่องนี้แต่เขาก็ยังเฉย ในเมื่อเขาอยากให้ภาพพวกนี้ไม่มีที่มา ถ้านายจะแสดงตัวว่าเป็นเจ้าของภาพเรื่องก็คงจะจบ อีกอย่างครอบครัวเราก็คงจะสบายใจถ้ารู้ว่าเป็นนาย”
“แล้วนายยังรักแฟนนายอยู่มั๊ย” เอมีนถามเพราะไม่อยากที่จะเข้าไปแทรกตรงกลาง ถ้าเรื่องนี้เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของคนทั้งสอง
“เป็นนายจะยังรักหรือเปล่าล่ะ ทำกันได้ขนาดนี้ทั้งๆที่เราเชื่อใจ”
“ อืม ก็น่าเห็นใจนะ ก็ได้ เราลองช่วยดูซักตั้ง เผื่อมันจะช่วยให้นายหายเครียดบ้าง” เอมีนรับปากที่จะช่วยยิ้มๆ
จัสตินมองอย่างขอบคุณ เขาเชื่อว่าเอมีนคงทำให้ครอบครัวของเขาสบายใจไปได้ อย่างน้อยๆก็ช่วงระยะเวลาหนึ่งที่บาสไม่อาจที่เล่นงานเขาด้วยวิธีสกปรกแบบนี้อีก อยากจะรู้นักว่าถ้าเกิดภาพลับๆพวกนี้มีเจ้าของขึ้นมาไม่ใช่เป็นการแอบถ่ายอย่างที่สื่อลง แล้วเจ้าของภาพพวกนี้ก็คือเอมีน เพื่อนที่เขาจะบอกใครต่อใครว่าสนิทกันมาตั้งแต่ยังไม่เข้าวงการ บาสจะทำยังไงต่อไป
“แล้วไม่กลัวเหรอว่า สื่อจะลงข่าวเราสองคนผิดๆ” เอมีนหาข้อแย้ง มันคงไม่สนุกที่เขาจะต้องกลายมาเป็นคู่ขานักร้องดังเสียเอง ในขณะที่จัสตินยังไม่อยากเปิดเผยตัวเองว่าเป็นเกย์
“บอกแล้วไงใครจะมองยังไงเรื่องของเขา แค่นายทำให้พ่อแม่เราสบายใจทุกอย่างก็โอเค” เอมีนนึกตาม บางทีการเป็นลูกที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เล็กๆแบบเขาก็ดีไปอย่าง ไม่ต้องมาคอยเครียดเรื่องที่ตัวเองจะเป็นอะไรยังไง ทุกวันนี้ ทั้งพ่อทั้งแม่ที่เลิกรากันไป ไม่มีใครที่จะใส่ใจในสิ่งที่เขาเป็นซักคน แต่ก็ยังดีที่พวกท่านไม่ทอดทิ้งเขา สองคนนั่นยังคงส่งเสียเลี้ยงดูอยู่ห่างๆเพราะต่างคนต่างก็ไปสร้างครอบครัวใหม่
“ท่าทางบ้านนายจะอบอุ่นดีนะ” คนบ้านแตกอดที่จะพูดไม่ได้จนคนฟังสงสัย
“ทำไมเหรอ”
“ก็รู้สึกตั้งแต่วันงานคอนเสิร์ตแล้ว มิน่านายถึงแคร์พวกเขากันจัง”
“ก็ถ้าไม่แคร์พวกเขาจะให้ไปแคร์ใครล่ะ”
“ไม่รู้สิ อย่าพูดเรื่องนี้ดีกว่าพูดแล้วเครียดว่ะ เอาเป็นว่าเราจะลองช่วยนายดูแล้วกัน คิดว่าพ่อแม่นายคงกล่อมหูได้ไม่ยาก” เอมีนพูดล้อๆเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์เศร้าของตัวเองที่ไม่มีโอกาสมีครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างจัสติน
“เรารู้ว่านายช่วยได้”
“อย่าเพิ่งมั่นใจหน่อยเลย เพราะที่ฟังๆมาแฟนนายนี่ก็ร้ายใช่เล่นเลยนะ”
“เสียดายจังเราน่าจะเจอนายก่อนบาส” จัสตินมองสบตาเอมีน จนเอมีนหลบวูบ ก่อนไล่ให้เขากลับบ้านแต่คนถูกไล่ยังรู้สึกอยากที่จะอยู่คุยกับคนไล่นานๆ จึงไม่ยอมกลับง่ายๆ
“พรุ่งนี้ไม่มีงานเหรอถึงไม่รีบกลับ”คนไล่ถาม
“ก็มันเหนื่อยทั้งวันกิน แค่ขนมปังไม่กี่แผ่นเกิดขับรถตาลายไปชนใครต่อใครทำไง” จัสตินอ้างทั้งๆที่ขนมปังที่กินไปนั่นเกือบหมดห่อ จริงๆ ยังรู้สึกอิ่มอยู่เลยด้วยซ้ำ
“อ้าวนายไม่อยากตายแล้วเหรอ เมื่อกี้ยังไปปีนป่าย อยู่บนระเบียงอยู่เลยนี่”
“ไม่ล่ะมีคนช่วยฉุดชีวิตไว้ขนาดนี้”
“ยังไม่รู้จะหมู่หรือจ่าอย่าเพิ่งคาดหวังอะไรหน่อยเลย ไม่อยากเครียดอีกคน”
“อืมเรารบกวนนายเกินไปหรือเปล่าเอมีน”
“ไม่หรอกคิดมากน่า ถ้ายังไม่อยากกลับบ้าน ก็นั่งไปคนเดียวนะ ส่วนเรา จะนอนแล้ง ง่วง”
“ขอนอนด้วยได้ป่าว” จัสตินพูดออกมาอย่างไม่ไว้ฟอร์ม
เอมีนมองอย่างอึ้งๆ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ นี่ถ้ามันเป็นความฝัน เขาก็อยากให้คืนนี้ มันยาวนานออกไปอีก
เอมีนตื่นขึ้นมาในตอนสายก็ไม่เจอจัสตินอยู่ในห้องแล้ว ได้แต่นั่งทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน ข้างกายที่ว่างเปล่าเป็นที่ๆจัสตินนอนหันหลังให้เขาเงียบๆ จนต่างคนต่างหลับ จัสตินคงจะออกไปตอนเช้ามืดก่อนที่ใครๆที่ตึกจะตื่น เอมีนนึกเห็นใจในความเป็นคนของประชาชนของฝ่ายนั้น
เด็กหนุ่มสลัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดทิ้ง และขณะที่จะลุกเข้าห้องน้ำสายตาก็หันไปเห็นแผ่นซีดีที่วางอยู่บนหัวเตียงมันเป็นซีดีของคนที่เพิ่งออกไปคนมองเห็นสะดุดตากับกระดาษโน้ตที่แปะ จึงเดินไปหยิบมาอ่าน
…..ต้องรีบกลับ โทษทีที่ไม่ได้บอกไว้เดี๋ยวจะโทรหา…เซ็นซีดีให้แล้วนะ…..
ด้านล่างที่ลงชื่อคนเขียน เอมีนยิ้มนิดๆมองลายเซ็นที่ฝ่ายนั้น อุตส่าห์ห์เซ็นลงบนปกให้มันสื่อให้เห็นว่าคนๆนั้นยังคงจำวันแรกที่เจอกันได้

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลยl

akeins

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

wi2

ขอบคุณครับ

4_NAY

อิจฉาเอมีน

thine

ขอบคุณมากครับ