++ Dream...ขีดเส้นฝัน ในวันที่มีรัก ++ & 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“มีอะไรนี่ไม่ใช่เวลามาคุยโทรศัพท์นะง่วงจะนอน”จัสตินรับสายในที่สุด พลางพูดออกไปเพื่อปิดบังความรู้สึกตัวเอง อันที่จริงเขายังมึนกับเรื่องที่ได้รู้จากปากบาสจนไม่รู้จะเริ่มคุยอะไรกับเอมีนต่างหากอีกอย่างเขาตกลงที่จะทำเพลงในแบบที่ทางต้นสังกัดต้องการ เอมีนคงไม่ต้องลำบากที่จะมาช่วยอะไรเขาอีกในเมื่อเรื่องครอบครัวทางค่ายสัญญาว่าจะเคลียร์ให้
“แล้วที่เคยมาก่อกวนเคาะห้องคนอื่นกลางดึกนั่น มันสมควรเหรอ”เอมีนย้อนกลับ
จัสตินนิ่งเงียบไปซักพักก่อนจะถามเสียงนิ่ง “แล้วมีอะไรถึงโทรมาดึกๆแบบนี้”
“ขอโทษแต่มันอยากรู้อะไรบางอย่าง”
“อะไรจะปรึกษาเรื่องร้องเพลงเหรอไง” จัสตินประชด
เอมีนสะดุ้งตกใจ “นี่นายรู้แล้วเหรอ”
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะในเมื่อเกมนี้สุดที่รักเก่าผมคุมมันอยู่”
“ไม่ยักรู้ว่านายจะประชดตัวเองก็เป็น” เอมีนบอกอย่างไม่ชอบใจนัก แต่ก็ทำไม่สนในเมื่อที่เขาโทรมานี่เพราะเรื่องอื่นจึงเริ่มเข้าเรื่อง
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไร”
“ที่นายบอกเลิกนัดเราวันนั้นนายไปหาใคร”
“จะรู้ไปทำไม”
“ถามให้ตอบไม่ได้ให้ย้อน”
“ไม่บอกเหตุผลก็ไม่ตอบ”
“นายไปหาแฟนเก่านายใช่มั๊ย” เอมีนเดาเมื่อจัสตินไม่ยอมตอบ แต่จัสตินก็ยังคงพูดอ้อมๆเพื่อหยั่งเชิงว่าเอมีนถามไปเพื่ออะไร
“ใครบอกนาย”
“ไม่มีใครบอกแค่จับต้นชนปลาย”
“นั่งทางในเอาหรือไงคุณ”
“มันไม่ใช่เวลาที่จะมาประชดนะ จัสติน แค่บอกเท่านั้นว่ามันจริงมั๊ย”
“จริงแล้วจะทำไม” เอมีนอึ้งเงียบไปสักพักเมื่อทุกอย่างมันลงลอ็คอย่างที่คิดไว้ จัสตินบอกเลิกนัดเขาหลังจากที่เขาแยกจากคนคุ้นตามาได้ซักพัก
“เราคิดว่าเราเจอแฟนนาย ก่อนที่นายจะนัดเจอเขา”
“เขานัดเราไม่ใช่เรานัดเขา แล้วอีกอย่างบาสบอกแล้วว่าเจอนาย”
“เขารู้จักเราเหรอ”
“เคยเห็นในงานคอนเสิร์ต”
“มิน่าล่ะ”
“อะไรคิดอะไรอยู่” จัสตินถามอย่างสงสัยแต่เอมีนไม่ตอบนอกจากวางสายทิ้งไปเฉยๆ
“อะไรของเขา” จัสตินพูดกับตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ โดยที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เอมีนกำลังนั่งคิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่าง
เงื่อนงำที่เมทีรับเขาเข้าเซ็นต์สัญญาอย่างง่ายดาย แล้วที่เขาต้องโดนแกล้งใช้งานสารพัด ผิดแปลกไปจากศิลปินคนอื่นๆเขาทำกัน คำตอบมันชัดแจ้งออกมาแล้วว่าบาสคงจับได้ที่เขาไปสนิทและคิดช่วยเหลือจัสติน จึงรวมหัวกับเมทีคิดจะกันเขาไว้เพียงเพราะกระดาษที่มีข้อผูกมัดที่เขาอ่านไม่ถี่ถ้วนเพราะความดีใจ
เด็กหนุ่มนึกโกรธขึ้นมาทันที เมื่อคิดได้ว่าเรื่องที่เข้าได้เข้ามาในสังกัดของคนที่เคยไม่แลตามองเขาเพราะสาเหตุใด ฝันของเขา คนพวกนี้ดึงมันลงมาเกี่ยวข้องกับเรื่องธุรกิจที่ห้ำหั่นกันงั้นเหรอ คิดผิดไปหน่อยล่ะ ที่จะใช้ให้เขาตกเป็นเครื่องมือในการห้ำหั่นนั่น
“เล่นกับใครเล่นจะมาเล่นกับไอ้เอมันไม่ง่ายนักหรอกนะ” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเอง เมื่อคิดที่จะทวงความฝันที่ถูกดึงลงมาเล่นจากคนที่มีอำนาจคืนมา
- 12-
DREAM ชื่อโครงการที่แผ่หราอยู่บนแผ่นโปสเตอร์ขนาดใหญ่ และติดเอาไว้ระหว่างทางเดินขึ้นตัวตึกทำให้เอมีนหยุดยืนมองขณะกำลังจะเดินผ่าน นึกหมั่นใส้ภาพของเจ้าของโครงการที่ยิ้มร่าอยู่บนสื่อประชาสัมพันธ์แผ่นนั้น ในใจก็นึกค่อนขอดที่คนยิ้มช่างยิ้มได้ใสซื่อต่างจากตัวเป็นๆราวกับคนละคน
เด็กหนุ่มเผลอแยกเขี้ยวทำหน้าล้อเลียนโดยไม่สนว่าคนที่ผ่านเข้าออกจะมอง จนกระทั่งหางตาเหลือบเห็นร่างคนที่อยู่บนโปสเตอร์ กำลังเดินลงมาทางเขาจึงตีสีหน้าเป็นปกติก่อนจะทำเป็นไม่เห็นเดินสวนขึ้นไปที่ตึก
“นึกเหรอว่าไม่เห็นทำอะไรไปเมื่อกี้” ฟิลิปดักคอเอาไว้ก่อน
เอมีนหยุดยักไหล่กวนประสาทเหมือนไม่รู้เรื่องว่าฟิลิปพูดถึงอะไร
“มาทำไมอีก” ฟิลิปเริ่มถาม ซึ่งคำถามก็ไม่ได้ต่างจากที่เอมีนคิดไว้
เด็กหนุ่มจึงส่ายหัวเฉตอบประชด “มาสมัครร้องเพลงไง ปิดประกาศซะแผ่นเท่าบ้าน อย่าบอกนะว่ายังไม่เปิดรับสมัคร”
ฟิลิปมองตามสายตาเอมีนไปที่โปสเตอร์โครงการของเขา แล้วหันกลับมายิ้มเยาะบอก
“อยากเป็นนักร้องจนตัวสั่นหรือไง เท่าที่เห็นวันรับสมัครไม่ใช่วันนี้”
เอมีนตะกุกตะกักนึกโมโหที่เสียเชิงให้ฟิลิปจนได้ แถมยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรฟิลิปก็เดินย้อนกลับขึ้นตึกไปเสียก่อน ทิ้งแววตาสุดท้ายให้เขาต้องเจ็บใจในความอายที่ไม่อ่านข้อมูลให้ละเอียด
“เป็นไรน่ะจัสติน ดูเหมือนมีอะไรในใจนะเรา” อิ๋งอิ๋งเอ่ยถามจัสตินในระหว่างที่เจ้าตัวนั่งเตรียมตัวเข้าห้องอัดเป็นวันแรกกับงานชิ้นใหม่
“พี่อิ๋งรู้มั๊ยว่าบาสเข้าไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ฟิลิป”
“ตั้งใจจะบอกอะไรพี่”
“มีเพื่อนผมคนนึงกำลังจะเข้าไปเป็นนักร้องที่นั่น”
“แล้วไง มันเกี่ยวตรงไหนกับที่บาสไปเป็นผู้จัดการให้ฟิลิป”
“พี่อิ๋งไม่สงสัยบ้างเหรอ ว่าทำไมอยู่ๆคนรักของผมถึงไปเป็นผู้จัดการให้กับคนที่สื่อยัดเยียดให้เป็นคู่แข่งผม แล้วเรื่องราวทุกอย่างมันเริ่มวุ่นวายเพราะผมบอกเลิกกับเขา”
“เธอกำลังจะบอกใช่มั๊ยว่าแฟนเก่าเธออยู่เบื้องหลังข่าวทั้งหมด”
“เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นหรอก ทุกอย่างผมหวังว่ามันจะคลี่คลายตามแผนของบริษัท”
“แล้วอะไรล่ะที่ทำให้เธอต้องมากังวลนั่งเครียดแบบนี้”
“ผมเป็นห่วงเพื่อนผม” จัสตินหลุดปากออกมา
ใช่ว่าหลังจากที่วางสายจากเอมีนคืนนั้นเขาจะนอนหลับได้ลงเด็กหนุ่มนอนทบทวนเรื่องราวทั้งคืน ก่อนจะได้คำตอบที่คิดตรงกันกับเอมีนซึ่งป่านนี้กำลังเผชิญอยู่กับอะไรอยู่ เขาก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆบาสคงไม่ญาติดีกับเพื่อนใหม่ของเขาอย่างเอมีนแน่นอน
วันเวลาที่เรานั้นพบกัน
กับความรักที่เธอมีให้
หัวใจคนนี้ไม่อาจลืม
แต่ในความจริงที่มันยังนึกกลัว
อยากรู้ว่าเธอคิดยังไง
ถ้าหากวันนี้มีสิ่งอยากพูดไป
ได้ไหมเธอตอบฉันที
จะยังรักกันอยู่ใหมถ้าหากว่าฉัน
เปลี่ยนไปจากเมื่อวานที่เราพบกัน
ลำบากหัวใจแต่คงต้องพูดมัน
ว่าฉันนั้นเคยหลอกเธอ
รู้ฉันรู้ว่าเธอคงเสียใจ
และเสียดายวันเวลา
กับความรักที่เคยให้ามา
น้ำตาคนนี้คงพอทดแทน
เสียงปรบมือดังเกรียวจากทีมเพลงที่นั่งลุ้นอยู่ด้านนอกหลังจากที่จัสตินอัดเสียงร้องเสร็จ ทุกคนลงความเห็นว่าผ่าน แต่กว่าจะถูกใจคนคุมร้องก็เล่นเอาคนร้องเหนื่อยไปหลายรอบ แต่คนเหนื่อยก็เข้าใจว่าทุกคนคาดหวังกับบทเพลงนี้ ว่าเป็นตัวชี้อนาคตของเขาที่จะทวงความเป็นหนึ่งกลับมา
เด็กหนุ่มเห็นความตั้งใจของหลายๆฝ่ายจึงคลายความเครียดลงมาได้เรื่องงาน แต่เรื่องของเอมีนเขายังห่วงอยู่ลึกๆ เพราะว่าว่าเขาคงหาโอกาสที่จะเจอกับคนนี้ได้ยากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ใช่ว่าจะหมดโอกาส อย่างน้อยๆเวลาที่หลายๆคนนอนหลับเขาก็คงจะได้ไปพูดคุยกับเอมีนตัวต่อตัวอีกสักครั้งทุกอย่างมี ครั้งที่หนึ่งมันก็ต้องมีครั้งที่สองสิน่า
จัสตินมองร่างนั้นผ่านกระจกรถ ร่างที่เดินดุ่มๆก้มหน้าก้มตาไม่สนใจใครตรงไปที่ทางเข้าของตัวตึก คนมองเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเที่ยงคืนกว่าๆเอมีนเพิ่งจะกลับเข้าห้องหรือนี่ เด็กหนุ่มนึกเห็นใจในท่าทีร่อแร่ของคนเพิ่งกลับ คงจะเหนื่อยมาเต็มทนแต่กระนั้นเขาก็ยังเห็นคนร่อแร่ยิ้มทักทาย รปภ หน้าตึกก่อนจะยื่นถุงบางอย่างให้ มองด้วยสายตาน่าจะเป็นขนมหรือของกินอะไรซักอย่าง
คนมองรู้สึกดีกับภาพที่เห็น บางทีเขาก็อยากเป็นผู้ให้กับคนรอบข้างอย่างที่เอมีนทำบ้าง แต่ก็ไม่อาจที่จะทำได้เพราะสถานภาพของเขาไม่เอื้อที่จะไปให้อะไรกับใครได้ง่ายๆ เอมีนเดินลับสายตาหายขึ้นตึกไปแล้ว จัสตินผ่อนลมหายใจหมวกคู่กายถูกหยิบออกมาใช้อีกครั้ง
เด็กหนุ่มก้าวลงจากรถหรูที่จอดซุ่มอยู่ตรงข้ามตึกที่เอมีนพักอยู่ สำรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะเดินก้มหน้าไม่ต่างจากเอมีนเมื่อครู่ตรงไปยังตัวตึก รู้ว่า รปภ คงมองแต่เขาไม่สนใจ เข้าตึกได้ก็ตรงดิ่งเข้าลิฟท์ไปยังห้องของเอมีน คนไม่สนใจใคร ไม่อาจรู้เลยว่าไม่ได้มีแค่สายตาของ รปภ เท่านั้นที่มองตามร่างเขา ในมุมมืดใกล้ๆกับรถเขา เก๋งอีกคันก็เคลื่อนออกไปทันทีที่ร่างเขาหายเขาไปในลิฟท์
เอมีนสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆมีมือโผล่มาช่วยเขาไขกุญแจห้อง หลังจากที่เขาเสียบผิดเสียบถูกเพราะตาใกล้จะปิดด้วยความอ่อนเพลียที่เดินเก็บเอกสารแทบทั้งวัน แถมพีรพลยังอาศัยช่วงเวลาที่เมทีกลับบ้านนั่นคือนอกเวลางานลากตัวเขาไปคุยเรื่องงานที่ กว่าจะเสร็จก็ทำเอาเขานั่งทางในไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
“ไปทำอะไรมา ตาจะปิดอยู่แล้วน่ะนาย” ปากก็บ่นแต่มือจัสตินก็จับกุญแจที่แย่งมาจากเอมีนไขประตูจนเปิดออก
เอมีนไม่มีอารมณ์ที่จะซักถาม พอเห็นประตูเปิดร่างทั้งร่างตรงไปล้มนอนตรงโซฟา เป็นหน้าที่ของจัสตินที่จะต้องปิดประตูล็อคห้อง ก่อนจะเดินไปยืนเท้าเอวมองร่างที่หลับอยู่บนโซฟาที่ไม่รู้หลับ จริงหรือแกล้งหลับ แต่คนมองก็นั่งลงเอามือแตะหน้าผากฝ่ายนั้นจนได้ เอมีนยังคงไม่รู้สึกตัวจากลมหายใจอุ่นๆที่สัมผัสได้ คนแตะหน้าผากส่ายหัวก่อนจะบ่นเบาๆ
“จะรอดมั๊ยเนี่ยนายเอมีน” คนบ่นนึกชั่งใจอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่คนนอนหลับ สวมอยู่หวังเพียงที่จะคลายความอึดอัดให้
“พ่อ แม่” เสียงพูดคล้ายละเมอของเอมีนทำให้จัสตินชะงักมือที่กำลังแกะกระดุมจนเม็ดสุดท้าย
เด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นกุมสัมผัสกับมือคนละเมอที่เอื้อมมือมาสัมผัสมือเขา ทั้งๆที่ตายังหลับอยู่ มืออีกข้างจึงเอื้อมไปปัดไรผมที่ปกคลุมตรงหน้าผาก นึกสงสัยเหมือนกันว่าครอบครัวของคนที่สัมผัสมือเขาอยู่ตอนนี้เป็นอยู่ยังไง เจ้าตัวเองก็ไม่เคยเอ่ยถึงเขาเองก็ไม่กล้าที่จะถาม แต่ถ้าเดาจากอาการตรงหน้าคนๆนี้น่าจะห่างเหินกับพ่อกับแม่น่าดู เอาวะเป็นพ่อเป็นแม่คนสักคืนมันก็ไม่หนักหนาสาหัสตรงไหน คนเดาเหตุการณ์คิด ก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาทั้งๆที่มือก็เกาะกุมอยู่กับมือคนละเมอ กระทั่งเผลอหลับไปอีกคน แต่คนเผลอหลับก็ต้องตกใจตื่นขึ้นมา เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่นิ้วมือขึ้นมาจนสุดจะทน
“บ้าหรือเปล่าวะเจ็บนะโว้ย” จัสตินตะคอกขึ้น เมื่อรู้ว่ามือตัวเองโดนจับฟาดกับพื้นห้อง
คนโดนตะคอกหน้าเสียเมื่อเห็นคนตะคอก ยกมือตัวเองขึ้นมาดู เด็กหนุ่มสังเกตเห็นริ้วแดงชัดเจนอยู่บนนิ้วทั้งห้าของฝ่ายนั้น จึงรีบรีบขอโทษขอโพย

“มาเจ็บตัวแท้ๆ” คนเจ็บตัวบ่นอุบอิบไม่ฟังคำขอโทษใดๆจากคนขอโทษ
“ก็มันตกใจนี่ ร้อยวันพันปีเคยโดนกุมมือนอนซะที่ไหน ไม่กัดนิ้วขาดก็บุญแล้ว”
เอมีนเอ่ยว่าบ้าง เมื่อคำขอโทษเขาถูกเมินใส่
“น้อยๆหน่อยเหอะ เป็นผู้หญิงจะไม่ว่าเลย ให้ตายสิหวงตัวไม่เข้าเรื่อง”คนโดนว่าสวนกลับ ซึ่งคนโดนสวนก็ไม่ยอมเช่นกัน
“ถ้าเป็นผู้หญิงมีเหรอนายจะกุม” จัสตินมองเอมีนตาเขียวเมื่อโดนฝ่ายนั้นย้อน
“ปากดีอย่างนี้คงไม่ต้องให้ห่วงแล้วมั้ง” คนตาเขียวเอ่ยบอกเอมีนถามห้วนๆกลับตามนิสัย
“ห่วงอะไร”

peemakung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

pongsakron01

ขอบคุณครับ

akeins

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

wi2

ขอบคุณครับ

4_NAY

ความรูสึกดีๆเริ่มก่อ

wiput

ขอบคุณมาก