++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ขะ ครับ”กฤตภาษได้สติรีบขานรับและรีบซ่อนพิรุธตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิดเพราะเขารู้น่ะสิว่าทำไมเขาถึงได้มาทำหน้าที่ตรงนี้แทนอาจารย์จบใหม่คนก่อน เฮอะ ยัยกัณตินันท์หล่อนช่างโง่นัก ไม่รู้จักหัดแอ็บให้เนียน หล่อนก็ต้องถูกผู้ชายจริงๆเขาไม่ชอบและเฉดหัวออกไปแบบนั้นล่ะนาทีแล้วสำหรับเขาต่อให้ต้องแอ็บแมนซักยี่สิบสี่ชั่วโมงเขาก็ต้องยอมล่ะกับการได้ใกล้ชิดเคียงกายกับหนุ่มน้อยหน้าหล่อระดับเทพแบบนี้เชื่อสิว่าโอกาสได้ลิ้มลองเจ้าตัวมันต้องมีให้เขาได้ซักวัน หึ หึ
“คุณน้าเรียกผมทำไมเหรอครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนเรียกชื่อตัวแต่แล้วก็ไม่ยอมบอกจุดประสงค์
“เปล่าจ๊ะ เห็นเอสนั่งเหม่อน้าก็เลยลองเรียกดู”คนโดนถามเอ่ยตอบก่อนจะมองพินิจคนที่จะมาช่วยสอนลูกชายของตนอีกรอบ ไม่มีอะไรหรอก ตาเอสคงไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า นางบอกตัวเองแบบนั้นเมื่อเผลอคิดถึงตอนที่ฝ่ายนั้นจ้องมองลูกชายตนตอนเห็นแวบแรก
“หวัดดีแม่”เสียงลูกชายเอ่ยเรียกสติ หญิงกลางคนหันไปมองยิ้มรับการไหว้ของลูกชายแล้วเอ่ย
“จำได้มั๊ยว่านี่ใคร”สายตานางหันไปมองอีกคนที่นั่งยิ้มอยู่ก่อนแล้ว
“พี่เอสใช่ป่ะครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยทัก เพราะด้วยไม่แน่ใจนักว่าทำไมเด็กผู้ชายที่ดูลุยๆสมัยเด็ก พอโตมาแล้วจะดูสะอาดสะอ้านดูสำอางผิดตาแบบนี้
“ก็ใช่อ่ะดิ หรือนายคิดว่าใคร”กฤตภาษตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ่มแมนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้ว่าภาพสุดท้ายในวัยเด็กในสายตาของคนตรงหน้าเป็นแบบใด เขาก็ต้องเนียนไปเป็นแบบนั้นล่ะ เผื่อโอกาสงามๆในวันข้างหน้าจะมีจริง
“โห หล่อเฟี้ยวมาเลยพี่เรา”เตชสิทธิ์ตรงเข้าไปตบไหล่ทักทายอย่างเป็นกันเองเมื่อแน่ชัดแล้วว่าฝ่ายนั้นเป็นเพื่อนในสมัยเด็กจริงๆ ร่างสูงทรุดนั่งเบียดเสียดกับคนเคยคุ้นเคยสมัยเด็ก กฤตภาษใจสั่นนิดๆ เมื่อสายตาแอบชำเลืองมองที่ต้นขาขาวละเอียดของหนุ่มน้อยที่โผล่พ้นออกมานอกกางเกงนักเรียนขาสั้นที่บัดนี้ร่นขึ้นนิดหน่อยเวลานั่งลง
“นายก็ใช่ย่อยนี่หว่า สูงกว่าพี่อีกมั้งน่ะ”คนใจสั่นปรับบุคลิกตัวเองเสียใหม่แล้วทักกลับ ก่อนที่แอบโล่งอกและดีใจหน่อยๆที่คนที่คอยจ้องสถานการณ์ขอตัวออกไปเตรียมอาหารเย็นในวันนี้ แน่นอนที่สุดว่าวันนี้เขาต้องอยู่ร่วมวงด้วย
“ได้ข่าวว่าเกเรใหญ่นะเราน่ะ”คนเป็นพี่เริ่มเปิดฉากสนทนาเมื่อได้อยู่สองต่อสองกับเพื่อนรุ่นน้องแล้ว
“เด็กผู้ชายอ่ะพี่ ก็ธรรมดา”เตชสิทธิ์ตอบง่ายๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายถามเรื่องราวของคนที่ไม่เจอกันนาน
ในระหว่างที่บ้านหลังหนึ่งกำลังครึกครื้นกับบรรยากาศใหม่ๆ ภายในห้องๆหนึ่งก็กลับกำลังตึงเครียดอย่างหนักกับหัวข้อสนทนาที่ทั้งสองหยิบมาพูดคุยกัน คนในห้องนั้นคือภูวกฤษกับกัณตินันท์นั่นเอง
“เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันแล้วล่ะตฤณ”คนแรกเอ่ยขึ้นก่อนหลังจากที่ทุกอย่างเงียบงันไปหลายนาทีจากการปะทะคารมกันยกแรก
“ทำไมล่ะภูมิ ตฤณทำอะไรผิด มีอะไรก็ตักก็เตือนก็บอกกับตฤณสิ ตฤณจะได้ปรับปรุงตัวเอง”คนที่สองเอ่ยถามถึงสาเหตุของหารถูกบอกเลิกทางอ้อม จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มรับรู้ล่วงหน้าแล้วว่าเหตุการณ์มันต้องเป็นแบบนี้ แต่ตอนนั้นเพราะมัวแต่ใส่ใจกับงานสอนจึงไม่ใคร่จะใส่ใจขอความชัดแจ้งในเรื่องไร้สาระแบบนี้ แต่ตอนนี้ภาระในการสอนได้หมดลงไปแล้วชายหนุ่มจึงนัดเจอคนที่เคยคบกันมาเปิดอกคุยกันเพื่อเคลียร์อะไรๆให้ชัดแจ้ง เมื่อคำตอบที่ได้จะตรงอยากที่ใจนึก แต่ชายหนุ่มก็อดที่จะถามถึงสาเหตุไม่ได้
“เราคบกันมานานมากแล้วตฤณ ตอนนี้เราต่างคนก็ต่างโต ให้โอกาสของตัวเองเพื่อไปหาคนใหม่เถอะนะ ชีวิตคนเราไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้หรอก”คนเคยคบให้เหตุผลที่ฟังดูน่าขยะแขยงกว่าปวดใจยิ่งนัก คิดได้ยังไงว่าให้โอกาสตัวเองได้พบกับคนใหม่ๆ อย่างนี้แถวบ้านเรียกมั่วนี่
“งั้นก็ขอให้ภูมิโชคดีละกัน ในเมื่อใจภูมิเปลี่ยนไปแล้ว ตฤณก็คงจะไม่รั้งอะไร”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะพาตัวเองหายไปจากชีวิตคนเคยรู้จักอีกหนึ่งคน นี่มันเป็นเทศกาลการจากลาหรือไงนะ ชายหนุ่มอดที่จะประชดตัวเองไม่ได้ คราวก่อนก็ขอเดินหนีจากชีวิตลูกศิษย์ มาคราวนี้ก็จำใจยอมเดินหนีจากชายคนรัก เอาเถอะอย่างน้อยคนรักเก่าก็ให้ข้อคิดดีๆส่งท้ายว่า ชีวิตคนเราไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ ฉะนั้นเขาต้องเดินต่อสิ เดินต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคง สองเหตุการณ์บาดใจมันคงไม่ทำให้ตายได้ล่ะมั้ง อยากมากก็แค่เจ็บ เชื่อสิว่าเดี๋ยวมันก็หาย
ฝนต้นฤดูข้างนอกเทเม็ดหนักอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ปกติเป็นคนเบื่อสายฝนแต่วันนี้กฤตภาษกลับรู้สึกดีใจอย่างประหลาดเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกขอร้องให้นอนที่นี่ ที่เดียวกับหนุ่มน้อยที่เคยซี้ในอดีต
“ไม่ดีมั้ง รบกวนนายเปล่าๆ เดี๋ยวฝนหยุดพี่ก็กลับได้”คนดีใจเก็บอาการและความรู้สึกซ่อนไว้แล้วเอ่ยในสิ่งตรงกันข้ามก่อนที่หัวใจจะพองโตใหญ่เมื่อได้ยินฝ่ายเจ้าของห้องตอบกลับ
“รบกวนอะไรกันพี่เอส ทำยังกะไม่เคยนอนด้วยกันงั้นล่ะ พี่เองก็ไม่ใช่คนไกล ดีซะอีก ถ้าพี่ไม่ง่วงก็ช่วยติวหนังสือให้ผมต่อไง”
“เอางั้นเหรอ”คนหัวใจพองถามหยั่งเชิง รู้สึกแปลกใจหน่อยๆ ก็ไหนๆว่าคนขอเรียนขี้เกียจนักหนาไงแล้วทำไมจู่ๆมาขอให้เขาช่วยติวหนังสือต่อให้อีก นี่มันยังไงกันนะ
“ก็เอางั้นดิพี่ ตอนนี้นะแค่หน้าตาดีอย่างเดียวเอาสาวๆไม่อยู่หรอก”คนขอเรียนต่อเอ่ยอย่างยิ้มๆ อีกคนที่ได้ยินอึ้งไปหน่อยๆ พอนึกเองได้ลางๆว่าสาเหตุที่เด็กเกเรที่คิดกลับใจเพราะด้วยสาเหตุใด!!
ฝนหยุดตกไปนานแล้ว กัณตินันท์ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เมื่อเปิดดูข้อมูลอะไรบางอย่างเสร็จ สมุดจดถูกพับเก็บไว้เข้าที่ ความคิดถึงลูกศิษย์เก่าแวบแล่นเข้ามาในหัวสมองตอนก่อนจะเข้านอน ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นทิ้งก่อนจะพึมพำเบาๆว่าไปนึกห่วงมันทำไมกัน ตัดแล้วก็ตัดให้ขาดซะสิ
ภูวกฤษโทรศัพท์หากฤตภาษเมื่อนึกเบื่อหน่ายขึ้นมาหลังเลิกงาน ชายหนุ่มนึกหงุดหงิดที่หลายวันแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าคมๆของคนที่เคยเดินคู่มากับลูกสาวเจ้าของตึกนี้ ทั้งๆที่ตั้งหน้าตั้งตาดักรอที่จะทำความรู้จัก
“ผมไปหาไม่ได้หรอกครับ”กฤตภาษเอ่ยปฎิเสธคำชวนของคู่ขาคืนหนึ่งที่ติดต่อเข้ามาเพื่อชวนไปรื้อฟื้นบทรักกัน
“ทำไมล่ะครับ เลิกเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”คนถูกปฎิเสธถามกลับ รู้สึกขัดใจหน่อยๆที่ได้ยินอย่างนั้น ก็ใช่ว่าจะพิศวาสอะไรกับฝ่ายนั้นนักหรอก แต่ที่ต้องโทรฯชวนเพราะมันไม่มีที่ระบายจริงๆต่างหาก ไอ้ครั้นจะหันไประบายกับคนรักเก่าอย่างกัณตินันท์น่ะเหรอ ไม่มีทางซะล่ะ เลิกแล้วก็ต้องเลิกเลย
“ใช่ครับเลิกเรียนแล้ว แต่ตอนนี้ผมมีงานพิเศษทำน่ะครับ คงจะไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวกนัก”ภูวกฤษตอบออกไป ในใจก็คิดอยากจะไปเจอกับรุ่นน้องหน้าหล่อมากกว่าที่จะไปที่ใด
“งานพิเศษ อย่างเอสต้องทำงานพิเศษด้วยเหรอครับเนี่ย ดูพร้อมสรรพขนาดนั้น”ภูวกฤษเอ่ยตอบเชิงหมั่นไส้หน่อยๆแต่ก็เก่งพอที่จะควบคุมความรู้สึกตัวเองเอาไว้
“มันไม่เกี่ยวกันกับเรื่องพร้อมสรรพหรือไม่พร้อมสรรพหรอกครับ คือตอนนี้ผมกำลังติวหนังสือเด็กอยู่ มันสร้างคุณค่าให้ผมเกินกว่าที่จะเปรียบเป็นรายได้น่ะครับ”กฤตภาษตอบกลับอย่างมีชั้นเชิงเช่นกัน แน่ล่ะแม้อีกฝ่ายพยายามจะซ่อนความรู้สึกหมั่นไส้เขาไว้เพียงใด แต่ชายรักชายระดับเทพอย่างเขาหรือจะจับน้ำเสียงไม่ได้
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ ไม่ว่างก็ไม่ว่าง งั้นแค่นี้นะครับ”ภูวกฤษขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดเลยเลือกที่จะตัดสายทิ้งไปซะเฉยๆ
“นี่อย่าบอกนะว่าแกเบื่อเขาแล้วเอส”เพื่อนคนสนิทเอ่ยถามภูวกฤษเมื่อเห็นเจ้าตัวเลิกสนทนาทางโทรศัพท์กับคนที่โทรเข้ามา แล้วทำปากแบะอย่างคนไม่นึกแยแสอะไร
“แกก็น่าจะชินแล้วนี่ ฉันเคยคบกับใครเป็นเดือนให้แกเห็นเหรอ”คนโดนถามเอ่ยตอบ ก่อนทำทีจะลุกหนีจากตรงที่นั่งอยู่
“แล้วนั่นแกจะกลับบ้านจริงๆเหรอ”เพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยรีบเอ่ยทัก เด็กหนุ่มเบ้ปากไม่ตอบคำถามแล้วเดินตัวปลิวหนีไปหน้าเฉย นาทีนี้ ตอนนี้ หัวใจสาวเอ้ยหนุ่ม มันปลิวว่อนไปที่บ้านเตชสิทธิ์แล้ว
ทางด้านเตชสิทธิ์ แม้วันนี้รู้ว่ามีเรียนพิเศษกับอาจารย์สอนคนใหม่ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ตื่นตัวที่จะกลับไปเรียน ภารกิจที่เข้ามาดึงตัวเด็กหนุ่มให้กลับมาเกเรอย่างเดิมคือการตามตัวคุณหนูณิชาไปที่ตึกของพ่อเธอน่ะเอง
“ตามณิชามาทำไมไต๋ เลิกเรียนแล้วแทนที่จะกลับไปอ่านหนังสือ”เด็กสาวที่โดนตามเอ่ยว่าเพื่อนชายทันทีที่เห็นเจ้าตัวเดินตามมาทันแล้วเข้าไปในตึกพร้อมเธอ
“เมื่อก่อนไต๋ก็เคยมา ไม่เห็นณิชาจะถามแบบนี้เลยนี่”คนถูกว่าเอ่ยค้าน ก่อนจะถือวิสาสะดึงมือคนเคยคบให้หยุดเมื่อเห็นเจ้าหล่อนทำท่าจะเดินหนีลิ่วไปอย่างไม่สนใจตน
“เอ๊ะไต๋ ทำอะไรน่ะ ที่นี่ตึกพ่อณิชานะ เกิดคนเห็นแล้วไปฟ้องพ่อจะทำไง”ณิชาโวยวายหน้าตื่นเมื่อตกใจที่โดนฉุดในที่แจ้ง
“ฟ้องก็ฟ้องสิ พ่อณิชาจะได้รู้ว่าเราคบกันอยู่”เตชสิทธิ์เอ่ยตอบอย่างไม่เกรง และรีบอธิบายสาเหตุที่ตนตามมาที่นี่ ก่อนที่คนที่ตนฉุดไว้อยู่จะเดินหนีไป
“ฟังนะณิชา ตอนนี้ไต๋กำลังเรียนพิเศษอยู่กับรุ่นพี่ที่เขาสอบติดที่............พี่เขาเก่งนะ ไต๋กำลังจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อณิชา ณิชาให้โอกาสไต๋นะ อย่าเพิ่งตัดสินใจไปคบกับใครแทนไต๋ นะครับ”
“พูดบ้าอะไรน่ะไต๋ ในสมองณิชาตอนนี้มีแต่เรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัย กับการทำเกรดสองเทอมที่เหลือให้ดีเท่านั้น ณิชาไม่เอาเวลาที่มีค่าของณิชามาคิดเรื่องรักๆใคร่ๆพวกนี้หรอก ที่คุยๆอยู่ ก็เพื่อนกันทั้งนั้น ไต๋อย่าเอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาคุยกับณิชาอีกเลยนะ จะเปลี่ยนตัวเองก็เปลี่ยนซะ คิดว่าทำเพื่อตัวเองน่ะแหละ อย่าคิดว่าทำเพื่อคนอื่นเลย มันฟังดูไม่เท่ห์ ไม่ดีขึ้นมาหรอก”
“ณิชา ณิชาพูดเหมือนไม่แคร์ไต๋แล้วเลยนะ”
“ณิชาบอกแล้วไงว่าอย่าพูดจาไร้สาระแบบนี้ไต๋”
“มันไม่ได้ไร้สาระนะ ไต๋ชอบณิชา ณิชาก็รู้”
“ไต๋เอาเวลาที่เหลือไปรักตัวเองก่อนเถอะ แล้วค่อยมาคุยกันใหม่ วันนี้ณิชาขอตัวนะ พ่อณิชารอยู่”เด็กสาวเอ่ยจบ ก็รีบสะบัดมือตัวเองจนหลุดแล้วเดินแกมวิ่งหนีไปจากตรงจุดนั้น โดยไม่เหลียวมองกลับมาเลยว่าคนอยู่ข้างหลังยืนคอตกอย่างคนสิ้นท่า
ภูวกฤษชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปในลิฟท์ เมื่อมองเห็นร่างคุ้นๆเดินคอตกมาทางตน ชายหนุ่มหัวใจพองเมื่อพินิจมองแล้วเห็นว่าเจ้าของร่างนั้นคือเด็กหนุ่มที่จิตใจตัวเองเฝ้ารอที่จะเจอมาหลายวัน
“ไปมั๊ยคะคุณ”หนึ่งเสียงในลิฟท์ทักมาเตือนสติชายหนุ่ม ให้รู้ตัวว่าทำให้คนในลิฟท์กำลังคอย
“มะ ไม่แล้วครับ ขอโทษที”คำปฎิเสธและขอโทษถูกเอ่ยออกไป ในนาทีนี้แล้ว คงไม่มีสิ่งไหนสำคัญไปกว่าการจะได้ทำความรู้จักหนุ่มน้อยนั่นซะแล้ว
“ทำไงจะได้รู้จักน้องเขาวะ”ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ พลางนึกหาแผนการที่จะได้ทำความรู้จักกับคนที่กำลังจะเดินผ่านมา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นตรงมุมปาก เมื่อในใจนึกหาแผนการได้สำเร็จ
“เดินชนนี่แหละวะง่ายดี อาจจะเสร่อหน่อย แต่มันก็คุ้ม”ชายหนุ่มเอ่ยบอกตัวเองก่อนจะตัดสินใจทำทีเดินก้มหน้าด้วยทีท่าเร่งรีบไปทางคนที่หัวใจหมายปอง
“โอ๊ะ! ขอโทษทีครับน้อง เป็นอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย”เสียงอุทานตามด้วยคำขอโทษดังลอดออกมาจากปากตามแผน เมื่อชายหนุ่มเดินพุ่งเข้าชนเหยื่อได้สำเร็จ จนฝ่ายนั้นร่างเซไปหน่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ขอโทษพี่ด้วยละกัน”คนร่างเซเอ่ยบอกอย่างไม่นึกติดใจอะไร สายตาไม่มองด้วยซ้ำว่าคนที่เดินชนตนเป็นใคร ขายาวทำท่าจะก้าวเดินหนีเมื่อตั้งตัวได้ แต่ก็ช้ากว่าคำทักทายจากอีกคนที่ตั้งใจอยากแนะนำตัวเองอย่างเต็มแก่
“เฮ้ น้อง หน้าคุ้นๆนะเรา”ด้วยคำทักแบบนี้ ถ้าจะไม่หยุดมองก็ยังไงอยู่ คนถูกทักจึงหันมาสบตาคนทักในที่สุด
ภูวกฤษจ้องลึกในดวงตาคู่คมของเด็กหนุ่มตรงหน้า ชั่ววินาทีชายหนุ่มรีบตวัดสายตามองต่ำลงที่ตรงหน้าอกของเจ้าตัว ชายหนุ่มมองเห็นตัวอักษรที่ปักอยู่บ่งบอกชื่อเจ้าตัวอย่างชัดเจน เตชสิทธิ์..เด็กหนุ่มนี่ชื่อเตชสิทธิ์เหรอ อืม ชื่อเท่ห์ใช้ได้นี่
“ตะกี้พี่บอกคุ้นหน้าผมเหรอครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยทักเมื่อเริ่มคาใจในคำทักของคนที่เดินชนตนเมื่อครู่
“ใช่ครับ น้องนี่ใช่ชื่อต้นหรือเปล่า”ภูวกฤษตอบกลับและแกล้งเดาชื่อคนถามเพื่อหวังจะให้ฝ่ายนั้นหลุดชื่อเล่นตนออกมา
“เปล่าครับ ผมไต๋ ไม่ใช่ต้น”เตชสิทธิ์ตอบออกไปจริงๆอย่างคนไม่รู้อะไร จริงๆก็นึกคุ้นหน้าอยู่ว่าเคยเจอคนตรงหน้าที่ไหนเมื่อไหร่ แต่ก็นั่นล่ะ ตอนนี้จิตใจกำลังห่อเหี่ยว เด็กหนุ่มจึงไม่อยากจะคิดย้อนอะไรให้วุ่นวาย ขายาวกำลังจะก้าวเดินหนีอีก แต่ก็ต้องชะงักอีกเช่นเคยกับคำทักของคนๆเดิม
“ชื่อไต๋ อ๋อ พี่รู้แล้ว ว่าทำไมพี่ถึงคุ้นหน้าน้อง”
“ทำไมเหรอครับ”คนชะงักหันมาถามใหม่
“ก็คุณณิชาเอ่ยถึงน้องให้พวกพี่ๆฟังบ่อยๆ และก็เคยชี้ให้พี่ดูตัวน้องด้วย”คนทักเริ่มเอ่ยตามเกมอย่างคนเจนจัดในเรื่องสร้างมนุษย์สัมพันธ์ โดยเฉพาะกับเพศเดียวกัน!
“พี่รู้จักณิชาด้วยเหรอครับ”เตชสิทธิ์เริ่มสนใจคนตรงหน้าเมื่อฝ่ายนั้นเอ่ยชื่อคนเคยคบให้ได้ยิน
“รู้จักสิครับ คุณณิชาเป็นถึงลูกสาวเจ้าของตึกนี้ ใครๆก็รู้จักทั้งนั้นแหละ”
“อย่างงั้นหรอกเหรอครับ แล้วเอ่อ ณิชาเขาเอ่ยถึงผมให้พวกพี่ฟังด้วยเหรอ”
“เอ่ยสิ เอ่ยมากด้วย”

imseng

ขอบคุณนะคับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ติวกันต่อไปเถอะเด๋วหลายๆอย่างดีเอง

piyanate

ขอบคุณครับ

dream1995

ขอบคุณนะคับ

ืnneess

ขอบคุนมากครับ

x_man19

ขอบคุณมากจ้า

gigusa

ขอบคุนมากคับ

blackqueen

ขอบคุนมากมายค้าบบบป๋ม

orrick

ขอบคุนนะคับ

davil008za

ขอบคุณมากๆๆเ้ลยครับ

acolyte

ขอบคุณมากครับบ

porxv

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุณจะตั้งหน้าตั้งตาอ่าน

tamia

ขอบคุณครับ

pointtwo

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า กำลังมัน{:sm-18:}

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

caloprince

เจ๊งอ่ะPacify: