++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ตอนนี้พูดไปก็พาลจะเครียดเปล่าๆแม่ ผมเริ่มรู้แล้วล่ะว่าผมจะเอายังไงกับชีวิตเอาไว้ผมจะบอกแม่อีกทีแล้วกัน แต่ตอนนี้ผมขอตัวก่อนนะ จะออกไปข้างนอกเดี๋ยว”
“อะไรนะ ออกไปข้างนอก นี่แกเพิ่งเข้ามานะ แกจะไปไหน”
“ไปหน้าปากซอยเอง ไปส่งพี่ตฤณ”
“พี่ตฤณ นี่ตฤณมาที่นี่ด้วยเหรอ เขามาทำไม”
“มาส่งผม ”
“มาส่งแก นี่แอบนัดแกให้ไปเจอ ยังเจอไม่พอหรือไง ยังจะตามแกมาทำไมอีก ฉันว่าฉันเลิกจ้างเขามาสอนแกแล้วนะ”
“แม่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ใครนัดใคร ถ้าง่วงก็ไปนอนเถอะแม่ ผมไปล่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยจบก็เดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินตัวปลิวไปนอกบ้านทันที ผู้เป็นแม่มองตามด้วยแววตาครุ่นคิดก่อนจะรีบตามออกไป
“เดี๋ยวไต๋”นางร้องตามลูกชายเมื่อไปถึงเห็นเจ้าตัวกำลังขึ้นคร่อมรถตัวเองเตรียมสตาร์ท
“อะไรอีกครับแม่”
“ตฤณอยู่ไหน”
“รออยู่ข้างนอกครับ”
แม่เดินออกไปนอกบ้าน เตชสิทธิ์มองตามก่อนจะสตาร์ทรถขับตามออกไป แต่พลันเด็กหนุ่มก็ต้องรีบเบรกตัวโก่งเมื่อแม่ดึงรั้วบ้านปิดไว้กระทันหันตอนที่รถเขากำลังจะขับตรงไป
“โหแม่ เกิดผมขับชนนี่หยอดน้ำข้าวต้มเลยนะ”เด็กหนุ่มโวยลั่น ก่อนจะดับเครื่องรถจอดทิ้งไว้แล้วเดินเพื่อจะไปเปิดประตู เพราะคิดว่าแม่คงจะไปทักทายคนเคยคุ้นเป็นธรรมดา แต่ทันทีที่ไปถึงเด็กหนุ่มก็ถึงกับอึ้งในสิ่งที่แม่ของตนเอ่ยกับคนที่รอตนอยู่ข้างนอก
“ไต๋เขามีคนมาแทนที่ตฤณเรียบร้อยแล้ว อย่ามาข้องแวะอะไรกับเขาอีกเลยนะ ลูกชายน้า เขาก็บอกกับตฤณแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่อยากเรียนกับพวกผิดเพศน่ะ ขอโทษนะที่น้าต้องพูดแรง ไหนๆก็ออกไปจากชีวิตลูกชายน้าได้แล้วก็ไม่น่าจะกลับมาทำอะไรให้เขาต้องวุ่นวายเลยนะ เอสกับไต๋เขาสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว เอสไม่ได้มาแทนที่ตฤณเพราะน้าเลือกคนเดียว แต่ไต๋เขาเลือกด้วย ตฤณเองก็มีการศึกษาไม่น่าจะเข้าใจอะไรๆยากนะ วันที่มาขอลาออกเพราะบอกว่าตัวเองไร้ความสามารถน้าก็ปล่อยให้ไปแล้ว แล้ววันนี้จะมาทวงหน้าที่อะไรคืนอีก อย่านัดไต๋ออกไปเป่าหูอะไรอีก เอสเขาบอกน้าหมดแล้วเรื่องที่ตฤณนัดไต๋ออกไปเจอแล้วไส่ไฟเพื่อให้ลูกชายน้าเกลียดเขา ขอเถอะนะ อย่าเอานิสัยผู้หญิงขี้อิจฉามาใช้ในกรณีนี้เลย มันพลอยจะทำให้อนาคตลูกชายน้าเสียไปเปล่าๆ”นั่นคือถ้อยคำชวนอึ้งต่างๆที่หลุดออกมาจากแม่ตัวเอง เด็กหนุ่มไม่รอช้าที่จะเปิดประตูออกไปพูดไปเคลียร์ในสิ่งที่แม่ของตนอาจจะเข้าใจผิด
“แม่ แม่พูดอะไรน่ะ มั่วแล้วนะ พี่ตฤณไม่ได้นัดผมออกไปเจอนะ”แม่หันไปมองหน้าลูกชาย นางยิ้มเยาะหน่อยๆก่อนจะเอ่ย
“นี่แกเลิกเกลียดพี่ตฤณเขาเข้ากระดูกดำแล้วเหรอไต๋”สิ้นประโยคหญิงสูงวัย สองคนที่ยืนอยู่ได้หันมามองหน้ากันอัตโนมัติ มีความหมายบางอย่างสื่อในแววตาทั้งสอง แต่ต่างคนก็ต่างอ่านไม่ออกว่ามันคืออะไร
“แกไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้นนะตาไต๋ ฉันสั่งห้าม พี่ตฤณเขาโตแล้ว เขามาได้ เขาต้องกลับได้ แกเข้าบ้านไปอาบน้ำนอนหรืออ่านหนังสือโน่น ถ้าแกดื้อนะฉันส่งแกไปอยู่กับพ่อแกจริงๆด้วย”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยต่อ ก่อนจะเดินนำลูกชายเข้าไปในบ้าน เพราะเชื่อแล้วว่าลูกชายตนคงไม่กล้า
ขัดคำสั่ง
“เข้าบ้านไปเถอะเตชสิทธิ์ ฉันกลับได้”กัณตินันท์บอกอย่างซึมๆ ชายหนุ่มอึ้งไปหลายนาทีตอนทีโดนพายุคำต่อว่าสาดโคลนเข้าใส่ แน่แล้วล่ะ มันคงมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้น ซึ่งถ้าเดาไม่ผิด นายเอสนั่นคงจะโทรมาใส่ไฟตนกับนายจ้างเก่าตนเป็นแน่ ชายหนุ่มคิดไปอย่างนั้น เพราะรู้ว่าอาจารย์คนใหม่ของอดีตลูกศิษย์ตนคงไม่ชอบขี้หน้าตนเอามากๆ และไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตามเถอะที่ความรู้สึกฝ่ายนั้นจะมีต่อตนแบบนี้ ชายหนุ่มไม่อยากจะใส่ใจ การที่หญิงสูงวัยเมื่อครู่ออกโรงปกป้องลูกชายเมื่อซักครู่ก็ไม่ใช่เรื่องผิด ลูกใคร ใครก็รัก ยิ่งตอนนี้เตชสิทธิ์เองก็กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวตอ ก็เป็นธรรมดาที่นางจะเครียดกับอนาคตเจ้าตัว
“น้าไม่รั้งตฤณไว้หรอกนะ เพราะน้าเองก็เหนื่อยใจกับพฤติกรรมต่างๆของตฤณที่ไต๋รายงานน้าตลอด ตฤณไม่ค่อยจะสอนไต๋จริงๆจังๆ ไต๋บอกว่าตฤณจ้องที่จะลวนลามเขาท่าเดียวในทุกเวลาที่มีโอกาส น้าก็ไม่อยากจะเชื่ออะไรนักหรอกนะ แต่ก็อย่างว่าแหละ เพื่อตัดปัญหาทุกอย่างทิ้งไป น้ายอมให้ตฤณลาออกจากการสอนพิเศษไต๋ตามที่ตฤณต้องการ ก็พอดีแหละ ไต๋เขาก็กำลังอยากจะได้ครูผู้ชายจริงๆมาสอนเขา น้าก็มีมองๆเล็งๆไว้แล้วล่ะ ที่ผ่านมาน้าขอบใจนะที่ตฤณเหมือนจะเข้ามาช่วยให้ลูกชายน้าดีขึ้น แม้จะช่วยอะไรไม่ได้มากอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้ก็ตาม แต่น้าก็เข้าใจนะคนอยากได้งานก็มักอวดสรรพคุณตัวเองให้ดีเข้าไว้ มันเป็นเรื่องธรรมดา เอาเป็นว่าน้าขอให้ตฤณโชคดีแล้วกัน อาจมีคนมากมายที่รอให้ตฤณไปสอนอยู่”ชายหนุ่มกลืนก้อนบางอย่างลงไปในลำคอเมื่อนึกถึงถ้อยคำต่างๆของหญิงที่เพิ่งเดินเข้าบ้านเมื่อซักครู่ ถ้อยคำต่างๆเหล่านั้นหลุดออกมาตอนที่เขามาแสดงความจำนงว่าจะขอลาออกจากการเป็นอาจารย์สอนพิเศษลูกชายนางหลังจากที่ทนกับการ
ถูกกลั่นแกล้งไม่ไหวจากเจ้าตัววันนั้นเขาไม่ได้บอกหรอกว่าที่เขาต้องลาออกเพราะเหตุถูกโดนกลั่นแกล้งอย่างรุนแรงโดยไร้ความเคารพยำเกรง
ที่ลูกศิษย์พึงมีต่ออาจารย์ ชายหนุ่มบอกปัดไปว่าตัวเองไร้ความสามารถเองที่จะทำการสอนต่อไป การจากไปคราวนั้นเลยเป็นการจากไปด้วยไม่ดีนัก
“แม่เขาคงเข้าใจอะไรผิด พี่อย่าไปถือสาอะไรท่านเลยนะ”เสียงเตชสิทธิ์เอ่ยบอกในตอนปัจจุบัน ชายหนุ่มมองหน้าคนพูด หมดเรี่ยวแรงจะเอ่ยอะไรตอบ เลยแค่ถอนหายใจ แล้วจะหมุนตัวเดินหนี แต่ต้องชะงักเมื่อถูกเรียกไว้
“พี่ตฤณ”
“มีอะไร”ชายหนุ่มจำใจหันมาคุยด้วย
“ผมคงต้องเข้าบ้าน ไม่ว่ากันนะที่ผมไปส่งไม่ได้”คนเรียกบอกเสียงหงอยๆ
“ช่างเถอะ เมื่อก่อนฉันก็เดินออกไปบ่อยๆ เดินอีกซักครั้ง จะเป็นอะไรไป นายเข้าบ้านเถอะ”กัณตินันท์เอ่ย แล้วฝืนยิ้มเหงาๆ มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่เขาจะโกรธจะเกลียดคนตรงหน้า เขามันคนผิดเพศ มีสิทธิ์อะไรล่ะจะไปแสดงความรู้สึกต่างๆเพื่อเรียกร้องในสิ่งที่มันอาจจะดูว่าวุ่นวายในอนาคตคนจิตปกติ
“พี่ตฤณ”เตชสิทธิ์รีบเรียกเอาไว้อีกเมื่อคนยิ้มเหงากำลังจะหันหลังเดินจากไป
“มีอะไรอีก”กัณตินันท์ถาม ก่อนจะอึ้งไปหน่อยๆกับสิ่งที่คนเรียกไว้เอ่ยบอก
“ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยนะ ผมจะอ่านแฟ้มที่พี่ทำให้รอ”
ตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเช้าของอีกวันแล้ว เตชสิทธิ์ละสายตาจากตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษที่เพิ่งจะอ่านจบไปอีกแผ่นหนึ่งจากหลายๆแผ่น เด็กหนุ่มหันมองโทรศัพท์เครื่องเล็กของตัวเองสลับกับตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกา จะตีหนึ่งเข้าไปแล้ว กัณตินันท์ยังไม่ถึงบ้านอีกหรือไงนะ ทำไมป่านนี้ถึงยังไม่โทรกลับมาหาเขาตามที่เขาบอกตอนจะแยกจากกัน
โทรศัพท์นั่นวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน แสงจากโคมไฟหัวเตียงส่องให้เห็นว่าอุปกรณ์สื่อสารนั่นดับสนิทอยู่ บนเตียง กัณตินันท์กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ด้วยอาการเหม่อๆ ชายหนุ่มหันมองโทรศัพท์ตัวเองแล้วถอนหายใจเบาๆ แววตา น้ำเสียง และถ้อยคำสุดท้ายของเตชสิทธิ์ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดจนไม่อาจที่จะข่มตาให้หลับลงได้ ในตอนแรกที่ขาก้าวเข้ามาในห้องนอนของตน ชายหนุ่มก็ทำเหมือนจะโทรฯไปรายงานคนที่ออกคำสั่งตอนจากมา แต่คิดอีกทีก็หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่าจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร มันควรจะจบลงไปได้แล้วไม่ใช่กับสถานะตนเองในด้านการเป็นอาจารย์สอนพิเศษให้เด็กคนนั้น ชายหนุ่มเลือกการปิดโทรศัพท์ลงในตอนนั้นแทนการโทรออก จนล่วงเวลามาถึงตอนนี้
“เป็นบ้าอะไรกัณตินันท์ เด็กคนนั้นมันร้ายกับนายจะตาย จำไม่ได้หรือไง”ชายหนุ่มเปรยออกมาเบาๆเมื่อไม่มีทีท่าว่าจะลืมคำพูดและการกระทำของลูกศิษย์ตัวดีออกไปจากสมองง่ายๆ ลมหายใจถูกปล่อยออกมาเฮือกใหญ่ในนาทีสุดท้าย ก่อนที่คนปล่อยจะเอื้อมมือไปดับสวิทซ์ไฟหัวเตียง ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนเมื่อภายในห้องมืดสนิทพร้อมกับจัดการคลุมโปงให้ตัวเองคล้ายๆว่าจะกันไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่านยังไงยังงั้น
เสียงเคาะประตูห้องดังติดต่อกันยาว ทำเอาคนในห้องถึงกับสะดุ้งตื่น
“สายแล้วนะไต๋ ตืนหรือยังน่ะ แม่จะไปทำงานแล้วนะ”เสียงคนข้างนอกลอยเข้ามาในห้องหลังเสียงเคาะหยุดไป
“ตื่นแล้วครับแม่”เตชสิทธิ์ตะโกนกลับออกไป ก่อนจะสังเกตรอบตัวแล้วจึงรู้ว่าตัวเองเผลอฟุบหลับบนโต๊ะอ่านหนังสือ ที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยเอกสารที่กัณตินันท์ทำให้ พร้อมหนังสืออีกสองสามเล่มที่ตนเลือกมาอ่านตามคำแนะนำในเอกสารนั่น
“งั้นแม่ไปก่อนนะ เราก็รีบๆเข้าล่ะเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน”เสียงแม่ร้องบอกเข้ามาอีก เด็กหนุ่มตะโกนรับคำออกไปแล้วรีบผุดลุกขึ้นรีบไปจัดการตัวเองให้พร้อมที่จะออกจากบ้านได้เร็วที่สุด เพราะเห็นแล้วว่าตัวเองตื่นสายผิดเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง
รถประจำทางสายที่รอดูเหมือนว่าวันนี้จะวิ่งน้อยผิดปกติ ทำเอาคนยืนรอนิ่วหน้าด้วยความหงุดหงิด
“แม่ง น่าจะเอามอไซค์ มา”เด็กหนุ่มบ่นออกมาลอยๆ เมื่อรู้สึกขัดใจในระบบการขนส่งมวนชล ในขณะที่ยืนเว็งๆอยู่นั้น สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มยิ้มออกมาได้ก็เกิดขึ้น นั่นก็คือ มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งตรงเข้าจอดเทียบในจุดที่ตนยืนอยู่ เด็กหนุ่มจำได้ทันทีว่ารถคันนั้นเป็นรถของคนที่เขาได้คุยและได้รู้จักในตอนเย็นของเมื่อวาน
“จะไปโรงเรียนเหรอไต๋ ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”เจ้าของรถเลื่อกระจกรถลงแล้วตะโกนบอกออกมาจากในรถ เตชสิทธิ์ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งคู่กับฝ่ายนั้น
“นึกว่าจะซวยตลอดเช้าซะแล้ว”เด็กหนุ่มเอ่ยทีเล่นทีจริงเมื่อขึ้นไปนั่งบนรถได้สำเร็จ และเพราะมัวแต่สาละวนอยู่กับการคาดเข็มขัดนิรภัย เจ้าตัวจึงไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกมองสำรวจร่างกายตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าจากคนที่เป็นเจ้าของรถ
ภูมิ ใช้สายตาโลมไล้หนุ่มน้อยตัวหอมที่ขึ้นมานั่งข้างๆตน ชายหนุ่มนึกขอบคุณพระเจ้าในตอนนี้ที่ดลบันดาลใจให้เขาอยากออกจากบ้านสายกว่าปกติ ดูเอาเถอะ มันช่างโชคดีแท้ๆ ที่อยู่ดีๆก็ได้เจอกับหนุ่มน้อยที่กำลังหลงใหลโดยบังเอิญแบบนี้
“ตื่นสายเหรอเรา ”คนคิดว่ามีโชคเอ่ยถามคนข้างกายเมื่อเห็นเจ้าตัวจัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเองเสร็จแล้วหันมามองหน้าตน ชายหนุ่มเคลื่อนรถออกไปตามถนนพลางนึกขัดใจและเสียดายอยู่ในที ที่เห็นฝ่ายนั้นหันมาสนใจตนเร็วเกินไป ก็แหม กำลังใช้สายตาโลมไล้ไรขนอ่อนๆที่ขึ้นปกคลุมต้นขาขาวๆขณะโผล่พ้นออกมานอกกางเกงนักเรียนอยู่พอดี ดันหันมามองกลับซะนี่ อารมณ์เสียนัก หึ!!
“ ก็นิดหน่อยครับ แล้วนี่พี่ถูมิกำลังจะไปทำงานเหรอครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยตอบคำถามแรกที่ได้ยิน แล้วย้อนถามกลับ เป็นการเริ่มต้นการสนทนา
“อืม พอดีวันนี้ออกสายหน่อย แล้วนายล่ะ ปกติออกจากบ้านแบบนี้ทุกวันเหรอ”
“เปล่าหรอกครับ วันนี้อ่ะสาย พอดีเมื่อคืนนอนดึก”
“ทำอะไรดึกๆดื่นๆ”
“ก็อ่านหนังสือสอบนิดหน่อยครับ”สิ่งที่เด็กหนุ่มตอบออกไปเป็นเรื่องจริง ใช่แล้วล่ะ เขาไม่ได้โกหกหรอก เพราะเมื่อคืนเขาได้เริ่มอ่านหนังสือเรียน หนังสือเตรียมสอบจริงๆ ตามแนวทางที่คนบางคนชี้แนะไว้ในแฟ้มที่เขาเคยเมินใส่ เด็กหนุ่มหยิบแฟ้มนั่นมาเปิดดูตอนที่ทำกิจวัตรก่อนเข้านอนของตนเรียบร้อย ก่อนจะลองนั่งอ่านอย่างพินิจไปทีละหน้าทีละหน้า สลับกับการมองโทรศัพท์เป็นระยะๆ แน่ล่ะ เพราะเจ้าตัวกำลังรอไปด้วยนะสิว่าเจ้าของแฟ้มจะโทรเข้ามาหาเขาตนตามที่ตนได้บอกเอาไว้
ถึงตอนนี้ เตชสิทธิ์มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกเคืองใจขึ้นมากับการที่คืนทั้งคืนได้นั่งรอโทรศัพท์จากเจ้าของแฟ้มชี้แนะแนวทางการ
เตรียมตัวสอบนั่นพร้อมกับการอ่านหนังสือไปด้วยตามสัญญาที่บอกไว้ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีสัญญาณเสียงใดๆดังขึ้นจากโทรศัพท์ จนเขาเผลอหลับลงไปในที่สุด และพอตื่นขึ้นมาแล้วลองเช็คเครื่องโทรศัพท์ดูในตอนก่อนออกมานี่ก็ไม่มีวี่แววการโทรเข้ามาของฝ่ายนั้นเลยซักนิด
“ดูเครียดๆไปนะ ตอนขึ้นมาก็ยังดูดีๆอยู่นี่”ภูมิที่สังเกตเห็นอาการเด็กหนุ่ม เอ่ยถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เผอิญหงุดหงิดรอรถนาน”คนถูกถามเอ่ยโกหกออกไป ก็เขาจะบอกคนที่เป็นผู้ชายแท้ๆอย่างเขาได้ยังไงล่ะว่านาทีนี้เขากำลังนึกเคืองและนึกหงุดหงิดในการกระทำของคนๆหนึ่งที่เป็นเกย์อยู่
“อืม รถเมล์ไทยก็งี้แหละ”ภูมิเอ่ยบอกอย่างไม่นึกสงสัยอะไร ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วรีบเอ่ยขึ้น
“เออ ..แล้วปกติไต๋ออกมารถที่ตรงนี้ประจำเลยหรือเปล่า”
“ก็รอทุกเช้าแหละครับ ทำไมเหรอครับ”เตชสิทธิ์ถามกลับอย่างงงๆ
“ก็พี่ผ่านทางนี้อยู่ทุกวันเหมือนกันไง”
“แล้วไงเหรอครับ”
“อ้าว ก็ถ้าไต๋สะดวกจะมาพร้อมพี่ พี่ก็จะได้แวะรับทุกวันไง”
“โห เอางั้นเลยเหรอพี่ ลำบากพี่เปล่าๆ”
“ไม่ลำบากหรอกบอกแล้วไงว่าพี่ผ่านมาทางนี้ทุกวันอยู่แล้ว เพียงแต่ถ้าเราจะเจอกันเช้ากว่านี้อีกซักนิดก็น่าจะโอเค”
“ผมน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับ แต่เอาเป็นว่าถ้าบังเอิญเจอแล้วผมค่อยขอติดรถพี่มาแล้วกันให้พี่มาคอยรับทุกวัๆมันคงไม่ดี”
“ไม่ดียังไงเหรอ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ติวกันต่อไปเถอะเด๋วหลายๆอย่างดีเอง

piyanate

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณครับผม

dream1995

ความรักเริ่มก่อตัวจากเล็กน้อยสู่ปานกลาง

ืnneess

ขอบคุนมากครับ

x_man19

ขอบคุณมากจ้า

gigusa

ขอบคุนมากคับ

blackqueen

ขอบคุนมากมายคับป๋ม

orrick

ขอบคุนนะคับ

davil008za

ขอบคุณมากๆๆเลยครับ

acolyte

ขอบคุณมากครับบ

porxv

ขอบคุรมากคับ

porxv

ต้นฉบับโพสต์โดย porxv เมื่อ 2012-9-7 03:33
ขอบคุรมากคับ

ชอบอ่านจังเลยขอบคุณที่หามาให้อ่านนะคับ

kangaza

ครับชอบครับกะลังลุ้นเลยว่าผลออกมางัย

tamia

ขอบคุณครับ

pointtwo

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อ่านล่ะ{:sm-17:}

wsdonin

ขอบคุณมากคับ