++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แล้วไอ้แซนด์ล่ะ โทรให้มันไปส่งณิชาสิดีกว่ากลับคนเดียวนะ”เตชสิทธิ์เสนอออกไปตามประสาซื่อ ไม่ใช่ว่าจะแกล้งอะไรอีกฝ่ายหรอกนะแต่ที่เด็กหนุ่มไม่แสดงตัวเป็นสุภาพบุรุษเช่นเดิม ก็เพราะว่าเย็นนี้เขามีนัดกับพี่ชายคนใหม่ที่ชื่อภูมิแล้วต่างหาก
“จริงสินะ ณิชายังมีแซนด์อยู่นี่นา ขอบใจนะที่เตือน”คนได้ข้อเสนอเอ่ยบอกเสียงห้วนกว่าเดิม เมื่อรู้สึกขัดใจขึ้นมากะทันหัน เด็กสาวพูดจบก็สะบัดหน้าเดินหนีไปอย่างไร้มาดคุณหนูที่เคยมีปล่อยให้คนอยู่ข้างหลังยืนเกาหัวตนเองมองตามอย่างงงๆ
ที่ร้านหนังสือในห้างดัง ภูมิยืนกอดอกมองนอกชายน้องไส้อย่านึกเซ็งขึ้นมาหน่อยๆ ที่เขานัดเจอเด็กนี่ก็หวังที่จะได้อยู่กับเจ้าตัวในที่ลับตาคนมากว่านี้ จะไปดูหนัง ฟังเพลง หรือร้องคาราโอเกะบ้าบอที่ไหนก็ว่ากันไป ที่พอจะทำให้สถานที่และบรรยากาศมันดูสลัวๆกว่านี้หน่อยซักนิดนึง
เตชสิทธิ์เอ่ยปากชวนเขามาที่ร้านหนังสือนี้ทันทีที่ได้เจอหน้ากัน เจ้าตัวอ้างว่ากำลังหาซื้อหนังสือเตรียมสอบ และคู่มือต่างๆหลายเล่ม ไอ้ครั้นเขาจะปฎิเสธก็กระไรอยู่ เพราะสถานะพี่ชายที่คอยให้คำปรึกษาต่างๆนั่นแท้ๆเชียวที่มันค้ำคออยู่จนไม่อาจทำอะไรที่ส่อให้ภาพการเป็นคนดีที่สร้างไว้มันมีรอยเปื้อน
“ไต๋ พี่ขอเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะ นายเลือกหนังสือรอพี่ที่นี่ละกัน”ชายหนุ่มเอ่ยบอกในที่สุด เมื่อไม่อาจทนยืนมองร่างสูงของเด็กที่ตนหลงใหลอยู่แล้วทำอะไรกับเจ้าตัวไม่ได้
เตชสิทธิ์หันไปรับคำคนพาตนมายิ้มๆ ก่อนจะหันมาสนใจการเลือกหนังสือต่อ เมื่อฝ่ายนั้นเดินจากไปแล้ว
ในอีกมุมหนึ่งของร้านเดียวกัน กัณตินันท์ถึงกับต้องชะงักเท้าโดยพลันขณะที่กำลังจะหอบหนังสือสองสามเล่มมาชำระเงินที่เคาท์เตอร์
“นายไต๋ ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้นะ”ชายหนุ่มเผลอพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบแทรกตัวเองกลับเข้าไปหลบตามชั้นหนังสือ เพราะกลัวว่าสายตาของเตชสิทธิ์จะมองเห็นตนซะก่อน ยังไม่อยากจะเจอกับเด็กนั่นตอนนี้เลยให้ตายสิ
“เอาไงดีวะ หนังสือพวกนี้มีร้านนี้ร้านเดียวซะด้วย”คนทำตัวเป็นนินจาเอ่ยอย่างวิตก ด้วยเพราะจุดชำระเงินดันไปอยู่ทางด้านหลังเด็กคนนั้น ถ้าเขาเดินออกไปชำระค่าหนังสือตอนนี้นะ รับรองได้ว่าคงได้จ๊ะเอ๋กับเด็กนั่นแน่ๆ ซึ่งชายหนุ่มก็เกินจะคาดเดาเหลือเกินว่าจะเกิดความวุ่นวายอะไรกับชีวิตตนอีก หากว่าได้พาตัวเองไปอยู่ในรัศมีสายตาคนๆนั้น
“เอ หนังสือชื่ออะไรนะ”เตชสิทธิ์ เอ่ยขึ้นมาลอยๆ เมื่อนึกชื่อหนังสือที่ตนตั้งใจมาซื้อไม่ออกอยู่หนึ่งเล่ม เด็กหนุ่มล้วงมือลงไปในกระเป๋านักเรียนแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาคลี่ดู แน่นอนที่สุดว่าทุกกริยาของเขาตอนนี้มีสายตาของกัณตินันท์กำลังจดจ้องอยู่
“แล้วมันอยู่มุมไหนกันล่ะเนี่ย”คนเปิดดูกระดาษเอ่ยขึ้นมาอีก เมื่ออ่านรายชื่อหนังสือเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มเงยหน้ามองหาไปทั่วว่าชั้นวางหนังสือฝั่งไหนน่าจะเป็นที่วางหนังสือที่ต้องการซื้อ
กัณตินันท์หลบวูบทันควันเมื่อเห็นคนที่ตนจ้องดูความเคลื่อนไหวอยู่ หันหน้าหันหลัง ชายหนุ่ม ย่อตัวนั่งลงแทบพื้นแล้วรีบเดินค่อมๆ เพื่อหาที่หลบมุมใหม่ เมื่อเห็นคนหันหน้าหันหลังตัดสินใจเดินมาทางที่ตนหลบอยู่
“พี่ครับ”เสียงทุ้มของคนเดินเข้ามาดังขึ้น ทำเอาคนเดินย่อตัวชะงักเท้าทันควัน หัวใจชายหนุ่มหล่นไปที่ปลายเท้า เมื่อคิดไปว่าเจ้าของเสียงคงเห็นตนแล้ว และคงส่งเสียงเรียกไว้เมื่อครู่
ชายหนุ่มค่อยๆลุกยืนแล้วหันกลับมามองทางต้นเสียง ในใจนึกจินตนาการไปแล้วว่าคงจะได้เจอรูปร่างสูงโปร่ง และใบหน้าของเจ้าของเสียงเมื่อครู่เป็นแน่แท้ แต่…
“พี่ครับ หนังสือเล่มนี้อยู่ชั้นไหนครับ”นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มมองเห็นและได้ยิน เตชสิทธิ์กำลังยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้พนักงานร้านหนังสือและเอ่ยถามคำถามเมื่อครู่นั่นเอง
“นึกว่าแกจะซวยซ้ำซ้อนซะแล้วตฤณ”คนเกือบซวยบอกกับตัวเอง ก่อนจะรีบหาที่หลบมุมใหม่ แต่ก็ไม่วายที่จะจดๆจ้องๆความเคลื่อนไหวของคนที่ตนไม่อยากเจอตอนนี้อยู่อย่างไม่อยากให้คลาดสายตา เพราะถ้าฝ่ายนั้นหลุดหายไปจากรัศมีการมองเห็น เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปหลบมุมไหนถึงจะไม่เจอกันจังๆ
“หนังสือเล่มนี้หมดสต๊อคไปแล้วครับ ตอนนี้ขายดีมากๆ หมดเกลี้ยงเกือบทุกสาขา ทุกร้านเลย”เสียงพนักงานเอ่ยบอก คนยืนสังเกตการณ์แอบมองเห็นว่าอีกคนมีสีหน้าผิดหวัง
“จะซื้อหนังสืออะไรนะเตชสิทธิ์”ชายหนุ่มเปรยออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบนั่งลงหลบซ่อนตัวใหม่ เมื่อเห็นคนที่ตนอยากรู้ความต้องการเงยหน้าขึ้นหันมองรอบๆร้านอีกครา
“กระดาษนั่นมันคุ้นๆแฮะ”คนหมอบตัวอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาอีก ก่อนจะค่อยๆใช้สายตาชำเลืองออกไปมองสถานการณ์ข้างนอก นั่น เตชสิทธิ์กำลังจะเก็บกระดาษแผ่นนั้นลงในกระเป๋ากางเกงดังเดิมแล้ว อีกซักพักเด็กนั่นก็คงจะออกจากร้านนี้ไปล่ะมั้ง เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย แต่..
“อ้าวเฮ้ย!”เสียงคนเก็บกระดาษเอ่ยร้องขึ้นอย่างตกใจ ทำให้คนผ่อนลมหายใจต้องหันไปมองใหม่ ตายล่ะ เด็กนั่นทำกระดาษหล่น แย่แล้วเรา กระดาษนั่นมันจะปลิวมาทางนี้ทำไม โอ้ย!! อยากจะบ้า
กัณตินันท์หลับตาปี๋เมือลุกหนีไปไม่ทันตอนที่กระดาษแผ่นที่ตนจ้องมองอยู่ปลิวว่อนมาตกอยู่ตรงหน้าตัวเอง ชายหนุ่มหัวใจจะวายตายเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้าของวิ่งตามสิ่งที่ปลิวมาทางตน ร่างที่นั่งอยู่จึงเตรียมลุกวิ่งหนีหวังจะให้ทัน แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องชะงักงันเมื่อสายตาเหลือบมองเห็นกระดาษนั่นแล้วคุ้นตาเหลือเกิน ใช่แล้ว นี่มันเป็นกระดาษงานของเขานี่ แล้วนี่ รายชื่อหนังสือต่างๆที่อยู่ในแผ่นกระดาษนั้น เป็นรายชื่อหนังสือที่เขารวบรวมเอาไว้เตรียมชี้แนะให้อดีตลูกศิษย์ไปหาอ่านนี่ นี่แสดงว่าเตชสิทธิ์กำลังเดินตามหาซื้อหนังสือที่เขาอยากให้อ่านงั้นเหรอ
ในขณะที่นิ่งคิดอยู่นั้น เสียงฝีเท้าก็ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คนคิดเพลินสะบัดทุกสิ่งทุกอย่างในห้วงสติทิ้งไปทันควัน ชายหนุ่มรีบพาตัวเองหลบแวบไปได้ทันจังหวะที่คนวิ่งตามกระดาษเดินมาก้มหยิบของสิ่งนั่นได้ทันพอดี
กัณตินันท์ยืนแอบชิดชั้นหนังสือแล้วสูดลมหายใจให้เข้าทั่วปอดเพราะลุ้นเหลือเกินว่าตัวเองจะรอดพ้นสายตาเตชสิทธิ์ไปได้มั๊ย สุดท้ายก็รอดมาจนได้ นับว่าโชคยังเข้าข้างเขานะนี่ แต่แล้ว..
“มายืนหลบๆซ่อนๆอะไรที่นี่ตฤณ”เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงเข้ากลางศีรษะ เมื่อมีเสียงทักดังขึ้นขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะหาที่หลบหลีกไปให้ไกลกว่ารัศมีสายตาอดีตลูกศิษย์ให้มากกว่านี้ ภูมินั่นเองเป็นเจ้าของเสียง กัณตินันท์หันไปมองถึงกับยืนนิ่ง หมดเรี่ยวแรงที่จะขยับหนี ชายหนุ่มหันกลับไปมองทางที่ตนเพิ่งจะวิ่งหลบหนีมาเมื่อครู่แล้วเข่าแทบทรุด ที่ตรงนั้นขณะนี้ได้มีร่างสูงของคนที่ตนพยายามหลบหลีกสุดชีวิตกำลังยืนส่งสายตาดุๆมาให้ เด็กนั่นคงจะมองเห็นเขาตามเสียงทักของอดีตคนรักแน่ๆ ให้มันได้อย่างนี้สิชีวิต!!
“ขอตัวก่อนนะภูมิ”กัณตินันท์หันมาเอ่ยกับอดีตคนเคยคบ เพราะชายหนุ่มเห็นแล้วว่าใครอีกคนที่ตนพยามหลบหลีกกำลังเดินเข้ามาตรงที่ยืนอยู่ สองขากำลังจะก้าวเดินหนีจากตรงนั้นเมื่อเอ่ยจบ แต่พลันต้องชะงักเอาไว้ เมื่อได้ยินเสียงร้องทักเอาไว้ซะก่อน
“จะรีบไปไหนพี่ตฤณ”เสียงทักนั่นเป็นเสียงของคนที่กำลังเดินตรงเข้ามานั่นแหละ คนถูกทักแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ชายหนุ่มรีบสาวเท้าเพื่อที่จะเดินหนีเพื่อหลบหลีกการเผชิญหน้า แต่แล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นในขณะที่ออกเดินได้เพียงก้าวเดียวเท่านั้น
เสียงร้องว้ายดังลั่นไปทั้งบริเวณร้านหนังสือแห่งนั้น คนร้องคือคนที่กำลังล้มหัวคะมำใส่ชั้นโชว์หนังสือ จนหนังสือทั้งชั้นหล่นเกลื่อนกระจายตามพื้น
“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”หนึ่งในพนักงานหญิงร้องทักถามคนล้มพับอยู่ที่พื้น ก่อนจะรีบตรงเข้าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้น กัณตินันท์ลุกขึ้นได้ก็รู้สึกหน้าชาวูบไปทั้งแถบ ด้วยรู้สึกทั้งเจ็บทั้งอายและโกรธไปพร้อมๆกัน ชายหนุ่มเจ็บที่ข้อศอกไปเกี่ยวกับวัสดุอะไรซักอย่างที่แหลมคมจนได้แผลเลือดซิบหน่อยๆ ส่วนที่อาย คืออายที่ทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่ตน หลายคนแอบยิ้ม หลายคนส่ายหัว และมีบ้างที่จับกลุ่มกันซุบซิบ และในส่วนที่ชายหนุ่มโกรธ คือ การที่เขาล้มหัวคะมำจนร่างไปเกี่ยวเอากับชั้นวางหนังสือล้มลงไปด้วยนั่น เกิดจากการโดนกลั่นแกล้ง ไม่ใช่โดยเขาซุ่มซ่ามเอง!!
“ภะ..”คนโกรธกำลังจะเอ่ยปากถามคนที่กลั่นแกล้งตนว่าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่แล้วก็ต้องหยุดเอาไว้เมื่อมีร่างหนึ่งเดินมายืนคู่กับเจ้าตัว แน่นอนที่สุดว่าคนที่แกล้งยื่นปลายเท้ามาขัดขาเขาคืออดีตคนรัก ส่วนคนที่เดินเข้ามายืนคู่ฝ่ายนั้นคืออดีตลูกศิษย์นั่นเอง
“รีบดีนักเป็นไงล่ะ อายคนอื่นเขาเลยมั๊ย ได้เลือดอีกต่างหาก”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเชิงตำหนิ เมื่อเดินมาถึงตุการณ์แล้วเห็นกัณตินันท์มองมาที่ตน เด็กหนุ่มไม่ทันเห็นว่าคนนั้นโดนแกล้ง เลยเข้าใจไปเองว่าเจ้าตัวซุ่มซ่ามไปเองด้วยความรีบ ภูมิที่ยืนอยู่ข้างๆสังเกตแววตาคนทั้งสองสื่อถึงกันแล้วรู้สึกสาแก่ใจอยู่ลึกๆที่ได้ตัดสินใจแกล้งอดีตคนรักแบบนั้น ไม่รู้สิ ทันทีที่เขาได้ยินเสียงที่เด็กหนุ่มข้างตัวเขาเอ่ยเรียกฝ่ายนั้นเอาไว้ตอนที่เจ้าตัวกำลังจะรีบเดินหนี แล้วเขารู้สึกเคืองใจขึ้นมายังไงไม่รู้ ใช่แล้วล่ะ เขาเคยรู้จากปากคนโดนแกล้งว่าเจ้าตัวรู้จักเตชสิทธิ์ แต่วันนั้นฝ่ายนั้นไม่ได้บอกว่ารู้จักในฐานะอะไร จนมาเมื่อกี้ที่เตชสิทธิ์เรียกตามเจ้าตัวอย่างคนเหมือนจะสนิท แสดงว่าเด็กนี่ต้องรู้จักอดีตคนรักตนด้วยสิ หึ สองคนนี่ไปแอบรู้จักกันตอนไหน ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เปล่าหรอก เขาไม่ได้หึงที่อดีตคนรักที่ได้เคยรู้จักกับเตชสิทธิ์ แต่ที่เขาหึง คือหึงที่เตชสิทธิ์ไปรู้จักมักคุ้นกับเกย์คนอื่นที่ไม่ใช่เขาต่างหากล่ะ กัณตินันท์ เมื่อก่อนเราอาจจะเคยคบกันก็จริง แต่ระหว่างเกย์สาวอย่างนายกับพ่อหนุ่มน้อยอย่างเตชสิทธ์ ฉันขอเลือกคนหลังดีกว่า
“ทำแผลก่อนดีกว่ามั๊ยคะ”เสียงพนักงานสาวเอ่ยขึ้น กัณตินันท์ละสายตาจากการสู้สายตาคนตำหนิตนหันไปมองคนถามแล้วเอ่ยบอกยิ้มเจื่อนๆ
“ผมไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่ผมต้องชดใช้ค่าเสียหายอะไรหรือเปล่า”ชายหนุ่มเอ่ยถามฝ่ายนั้น ก่อนจะได้คำตอบกลับมาว่าไม่ต้อง
“งั้นเดี๋ยวผมช่วยเก็บนะ”คนได้คำตอบรีบแสดงความมีน้ำใจ โดยพยายามตัดเรื่องราววุ่นวายใจทิ้งไปให้หมด รู้อยู่หรอกว่าคงมีสายตาของคนรู้จักสองคนกำลังจ้องมองตนอยู่ แต่พวกเขาจะมองด้วยความรู้สึกใดก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเขาแล้วกัน ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะมาวีนแตกเรียกความถูกต้องให้ตัวเองให้ได้อายชาวบ้านคนอื่นๆ ในสองคนนั่น คนหนึ่งแม้จะดูทำตัวดีกับเขาบ้างในตอนนี้ แต่ก็นั่นแหละ บทมันจะร้าย มันก็อาจจะร้ายได้อย่างน่าใจหายเหมือนอย่างที่ผ่านมาก็ได้ ถ้าเขาโวยวายอะไรที่ไม่เข้าหูออกไป ส่วนอีกคนหนึ่ง แม้จะเคยคบเป็นคนรัก แต่นั่นมันก็อดีต ปัจจุบัน เขาได้กลายเป็นตัวอะไรในสายตาเข้าไปแล้วก็ไม่รู้ ก็ดูเอาเถอะ กล้ากลั่นแกล้งเขาต่อหน้าประชาชนขนาดนี้ แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ที่เขาจะโวยวายอะไรออกไปเพื่อเรียกร้องความถูกต้อง สองคนนั่นกำลังยืนอยู่คู่กัน แน่ล่ะ เขามากันตั้งสองคน แล้วคนหัวเดียวกะเทียมลีบอย่างเขาจะไปสู้รบปรบมืออะไรได้
“จะทำอะไรตฤณ”ภูมิเอ่ยทักเตชสิทธิ์เมื่อเห็นเด็กหนุ่มทำทีจะเดินไปก้มเก็บหนังสือช่วยกัณตินันท์ที่กำลังทำหน้าที่แสดงความรับผิดชอบต่อ
ความผิดที่เขาเองเป็นก่อให้
“ช่วยเขาเก็บหนังสือไง”เตชสิทธิ์ตอบหน้าเฉย ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งข้างๆคนที่ตนเพิ่งตำหนิเมื่อครู่ แล้วช่วยเก็บหนังสือพลางบ่นไปตามเรื่อง
“ซุ่มซ่ามแบบนี้จะมีใครเอาไปทำแฟนมั๊ยเนี่ย”กัณตินันท์ชะงักมือที่กำลังเก็บหนังสือเมื่อได้ยินประโยคนั่น ชายหนุ่มมองหน้าอดีตลูกศิษย์ชั่วแวบ ก่อนจะเงยขึ้นไปมองอีกคนที่ยืนล้วงกระเป๋าเก๊กหน้าหล่ออยู่อย่างคนไม่รู้ไม่ชี้อะไร
“รู้จักเขาเหรอ”เสียงคนข้างตัวเอ่ยถาม ชายหนุ่มได้สติ หันกลับมามอง
“ทำไมคิดว่าฉันรู้จัก”
“อ้าวก็ที่ผมรู้ว่าพี่อยู่ในร้านนี้ก็เพราะพี่ภูมิเขาเรียกพี่ไว้น่ะแหละ แล้วเมื่อกี้ก็เห็นแหงนหน้ามองเขาตาละห้อย สนใจเขามั๊ยล่ะ เดี๋ยวจีบให้”
“ถ้าไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลยดีกว่า”
“อะไรอีกล่ะที่ผมไม่รู้ พี่นี่พูดจาแปลกๆกับผมบ่อยเกินไปแล้วนะ”
“เรื่องของฉัน จะมาถือสาอะไรกับคนจิตไม่ปกติล่ะ”
“อ้าว ประชดเข้าไป เบื่อว่ะ ไม่ช่วยแล้ว เก็บเองละกัน ปากดีนัก”หนังสือที่ช่วยเก็บได้หลายเล่มถูกเทลงกับพื้นดังเดิม คนมองเห็นเม้มปากแน่นข่มความโกรธเอาไว้ ว่าแล้วไง บทมันจะร้าย มันเหมือนใครซะที่ไหน ไอ้เด็กปิศาจ!!
“อ้าว ไม่ช่วยเขาแล้วเหรอไต๋”ภูมิเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่ลุกเดินกลับมาหาตน ชายหนุ่มนึกพอใจเล็กๆที่ทุกอย่างมันเป็นไปตามคาด ก็เมื่อซักครู่เขาได้ยืนวัดสถานะของสองคนนั้นด้วยสายตาน่ะสิ ว่าทั้งสองรู้จักกันแบบไหน และระดับใด แวบแรกที่เขาเห็นเตชสิทธิ์ไม่ได้ใส่ใจที่จะถามไถ่หรือมองดูแผลของกัณตินันท์เขาก็พอจะรู้เลยว่าเด็กคนนี้คงไม่ได้คิดลึกซึ้งอะไรมากมาย
กับอดีตคนรักของตน ยิ่งภาพที่เด็กนี่เทกระจาดกองหนังสือใส่หน้าคนรักเก่าอย่างหน้าตาเฉยแล้วลุกเดินขึ้นมาหาตน มันก็ยิ่งแน่ชัดว่าสองคนนี้คงไม่กินเส้นกันขนาดหนัก
“ช่วยไปก็เท่านั้นแหละพี่ คนเขาจิตไม่ปกติ ช่วยให้ตายยังไงเขาก็คงไม่เห็นความดีของเราหรอก”เตชสิทธิ์เน้นประโยคตรงกลาง พลางชำเลืองหันกลับไปมองที่ที่เดินจากมา คนนั่งอยู่ตรงนั้นเงยหน้าขึ้นมองตนด้วยสายตาวาวโรจน์ เด็กหนุ่มยิ้มเยาะส่งกลับไปให้ เมื่อคิดว่าฝ่ายนั้นโกรธเขาให้ตายก็คงจะทำได้แค่นั้น แต่แล้วสิ่งที่เขาไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะกล้าทำก็เกิดขึ้น นั่นคือเจ้าตัวได้คว้าเอาหนังสือเล่มหนาขนาดเหมาะมือขว้างลอยแหวกอากาศตรงมากระทบใบหน้าเขาอย่างจัง
“โอ๊ย!”เด็กหนุ่มร้องสุดเสียงเมื่อรู้สึกเจ็บไปทั้งใบหน้าหนังสือเล่มนั้นตกลงไปกองที่พื้นแล้ว สายตาคนเจ็บตัวจึงหันไปมองคนทำตัวเองอย่างเอาเรื่อง
กัณตินันท์เห็นท่าว่าชีวิตตัวเองจะไม่ปลอดภัยหากว่าจะทนนั่งอยู่ในร้านนี้ต่อไปชายหนุ่มรีบลุกยืนเตรียมชิ่งหนีก่อนจะโดนเด็กปิศาจในสายตาเล่นงาน แต่ไหนๆก็มีโอกาสแก้เผ็ดฝ่ายนั้นแล้วก็ขอเอาให้มันสุดๆเลยละกันก่อนไปชายหนุ่มจึงล้วงหยิบเงินในกระเป๋าเดินไปวางแหมะตรงหน้าเคาท์เตอร์แล้วเอ่ย

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ติวกันต่อไปเถอะเด๋วหลายๆอย่างดีเอง

piyanate

ขอบคุณครับ

dream1995

เริ่มแล้วแผนของบางคน

imseng

ขอบคุณนะคับ

ืnneess

ขอบคุนมากครับ

x_man19

ขอบคุณมากจ้า

gigusa

ขอบคุนมากคับ

blackqueen

ขอบคุนมากมายคับป๋ม

orrick

ขอบคุนนะคับ

davil008za

ขอบคุณมากๆๆเลยครับ

acolyte

ขอบคุณมากครับบ

porxv

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ครับชอบครับกะลังลุ้นเลยว่าผลออกมางัย

tamia

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อ่านต่อดีก่า {:sm-07:}

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

nokky

ชอบมากมายครับ

mixlonly

ขอบคุณครับ