++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ขอโทษที ฉันไม่ได้ยิน”ชายหนุ่มเอ่ยหน้าขึ้นบอก
“ไม่ได้ตั้งใจไม่รับแน่นะ”เตชสิทธิ์ถามเพื่อความแน่ใจ
“ฉันเคยทำหรือไง”กัณตินันท์สวนกลับ ทำให้อีกฝ่ายนิ่งคิดมันก็จริง คนๆนี้ไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลยซักครั้งนี่นา เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ
“อืม ก็จริง แล้วนี่พี่จะกลับแล้วเหรอ”เด็กหนุ่มเอ่ยถาม

“ก็ว่าจะกลับล่ะ แล้วนายล่ะ ป่านนี้ทำไมยังไม่ถึงบ้านอีก”กัณตินันท์เอ่ยตอบ แล้วก็อดถามกลับไม่ได้
“พอดีมาซื้อหนังสือเป็นเพื่อนณิชา แล้วก็กินไอติมกันหน่อยน่ะ พี่เข้าไปนั่งด้วยกันมั๊ย”คนถูกถามเอ่ยบอก พลางหันกลับไปทางร้าน เด็กหนุ่มนึกว่าคนที่มาด้วยกันจะนั่งอยู่ตรงนั้น แต่แล้วกลับคิดผิด เมื่อสายตามองเห็นร่างฝ่ายนั้นเดินเข้ามาใกล้ตนจนหยุดอยู่ข้างๆ
“ไม่ทานไอศครีมล่ะณิชา เดี๋ยวละลายนะนั่น”เด็กหนุ่มเอ่ยทักเด็กสาว
“ก็ไต๋วิ่งออกมาแบบนี้ ณิชาก็ตกใจน่ะสิ นึกว่าเกิดอะไรขึ้น เลยตามออกมา”ณิชาเอ่ยตอบ ก่อนจะส่งสายตาไปมองกัณตินันท์ด้วยท่าทางเชิดนิดๆ ไม่รู้สิ มันรู้สึกแปลกๆที่เห็นสองคนนี้ยืนคุยกันสองต่อสอง อีกอย่าง เธอก็จำได้แล้วว่าฝ่ายที่ตนมองอยู่นั่น เป็นคนที่เดินทะเร่อทะร่าชนเธอจนทำแก้วโกโก้ร้อนๆหกรดตัวเธอมาแล้ว
“ไม่มีอะไร ไต๋ก็แค่ออกมาทักครูของไต๋”เตชสิทธิ์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับไปมองครูของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่ฝ่ายนั้นมองสวนกับมาพอดี จึงเลี่ยงไม่ได้ที่สองสายตาจะประสานกันด้วยความหมายบางอย่าง ก่อนที่คนมองสวนจะเป็นฝ่ายหลบก่อนแล้วเอ่ย
“ขอตัวก่อนนะ กลับไปทานไอติมกันต่อเถอะ”
เตชสิทธิ์ใจวูบอย่างไม่รู้สาเหตุที่ได้ยินแบบนั้น เด็กหนุ่มกำลังจะเอ่ยเรียกตามคนที่หมุนตัวเดินหนี แต่ช้ากว่าเสียงของณิชาที่ดังขึ้นว่า
“ไอศครีมจะละลายหมดแล้วนะไต๋ กลับเข้าไปในร้านเถอะ ไต๋ต้องไปส่งณิชาที่ตึกอีกนะ”
กัณตินันท์ที่เดินหนีไปยังไม่ไกล ได้ยินทุกคำที่เด็กสาวข้างกายอดีตลูกศิษย์ของตนเอ่ย ชายหนุ่มชะงักเท้าหน่อยๆ ก่อนจะลอบถอนหายใจแล้วเดินก้มหน้าจากไปเงียบๆ
เตชสิทธิ์จำใจพาณิชาไปส่งยังตึกที่เธอต้องการ เด็กหนุ่มบอกปัดที่จะเข้าไปส่งทางด้านในตึกด้วยเหตุผลว่ารีบกลับบ้าน ณิชาไม่พอใจนิดๆที่ได้ยินแบบนั้น เด็กสาวจำใจต้องเดินหน้าง้ำเข้าไปในตึกคนเดียวเมื่อพูดยังไงคนที่มาส่งเธอก็ยืนยันว่าจะรีบกลับบ้านท่าเดียว
ลับหลังคุณหนูนั่นไปแล้ว เตชสิทธิ์ลอบถอนหายใจ เขาขยาดที่จะเข้าไปในตึกตรงหน้าได้อีกแล้ว เพราะรู้ดีว่าข้างในนั้นมีร่างของใครบางคนที่เขานึกขยะแขยงรวมอยู่ด้วย
บนตึกชั้นไม่สูงนัก ภูมิที่เตรียมตัวเตรียมจะกลับบ้าน ยืนอารมณ์บูดนิดๆเมื่อเห็นร่างของณิชาเดินหน้าบึ้งเข้ามายังลานกว้างชั้นล่าง ก่อนหน้านั่นชายหนุ่มมองผ่านกระจกใสของตัวตึกลงไปเห็นแล้วว่าตรงหน้าตึกนั่นมีใครมาส่งเจ้าหล่อน หึ รีเทรินกลับมาคบกันใหม่แล้วเหรอพวกเด็กบ้า! ไหนๆก็ไหนๆ วันนี้ก่อนกลับบ้านขอแกล้งชะนีเด็กนี้ก่อนเถอะ หมั่นไส้นัก มีอะไรดีนักหนานายไต๋นั่นถึงได้ตามอยู่ได้ต้อยๆ
ณิชาเดินแวะเข้าร้านเครื่องดื่มร้านเดิมที่เข้าทุกวันที่มาที่ตึก คุณหนูสั่งเมนูประจำที่เป็นโกโก้ร้อนมาหนึ่งแก้ว แล้วเดินถือเชิดๆออกมาอย่างคนคุ้นที่คุ้นทาง แต่พอเดินไปได้มีกี่ก้าว ใบหน้าเชิดๆนั่นก็พลันบิดเบี้ยวร้องว้ายขึ้นสุดเสียง เมื่อบังเอิญชนเข้ากับใครบางคนที่เดินสวนเข้ามา
“คุณณิชา เป็นไงบ้างครับ พี่ขอโทษนะ พอดีพี่ไม่ทันมอง”ภูมิแกล้งตีสีหน้าเจื่อนๆละล่ำละลักบอกออกมาเมื่อแกล้งเดินชนคนเดินเชิดได้สำเร็จ จากการแกล้งชน ทำให้ชายหนุ่มไวพอที่จะเบี่ยงตัวหลบน้ำโกโก้ร้อนๆที่สาดลอยกลางอากาศ ก่อนจะกระซ่านกระเซ็นใส่คนที่ตนตั้งใจแกล้ง
“ก็ร้อนน่ะสิถามได้ ดูสิเสื้อผ้าเปื้อนหมดเลยด้วย เดินยังไงชของคุณไม่มีตาหรือไงห๊ะ”คนถูกแกล้งเปิดฉากแว้ดใส่ คนถูกแว้ดแอบกระหยิ่มยิ้มเยาะในใจ แต่ภายนอกที่แสดงออกมาคือการแสดงความรับผิดชอบอย่างสุภาพบุรุษ
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ จะให้พี่รับผิดชอบยังไงครับบอกพี่ได้เลยนะ”
“ไม่ต้องมาแสดงสปิริตหรอก เกลียดนักพวกใช้วิธีจีบหญิงทุเรศๆ แบบนิ้ ถอยไปเลย แค่พนักงานในตึกอย่ามายุ่งกับฉัน”คุณหนูเอ่ยว่ากลับอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อคิดเลยเถิดไปว่าตัวเองกำลังโดนแกล้ง เพื่อคนแกล้งหวังจะตีสนิทด้วย เด็กสาวสะบัดเหน้าเดินเชิดหนีไปอย่างเร็วเมื่อต่อมถือตัวตื่นขึ้นมาทำงาน
ลับหลังคุณหนูนั่นไปแล้ว ภูมิ ยืนอ้าปากค้างอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินประโยคเข้าใจผิดออกจากปากเจ้าตัวนี่คงคิดว่าเขาแกล้งเดินชนเพื่อที่จะจีบเจ้าหล่อนล่ะสินั่น โอ้ย สวยตายล่ะแม่คุ๊ณ จะให้จีบมาทำแม่หรือไงยะ..!
ใกล้มืดแล้ว เตชสิทธิ์เริ่มไร้แรงเพราะพิษไข้ เด็กหนุ่มยกมือกอดตัวเองเมื่อรู้สึกเย็นขึ้นมาจากเครื่องปรับอากาศบนรถประจำทางที่นั่งอยู่ เสียงไอดังออกมาเป็นระยะ เมื่อเริ่มระคายคอขึ้นมา
“ไม่น่ากินไอติมเล้ย”เด็กหนุ่มบ่นให้ตัวเอง ก่อนจะก้มลงหยิบเอายาในกระเป๋าที่วางอยู่ใต้เบาะนั่งระหว่างขาตอนรถจอดเทียบป้าย
“อยู่ไหนวะ”เด็กหนุ่มบ่นไปเรื่อยในระหว่างที่ก้มหา โดยไม่สนใจว่าจะมีใครมานั่งข้างๆ จนหาเจอได้สำเร็จจึงเงยหน้าขึ้นมา
ภาพแรกที่สายตามองเห็นทำเอาหนุ่มน้อยชะงักไปพลัน คนข้างๆตนตอนนี้ขณะที่เจ้าตัวกำลังสาละวนกับการจ่ายค่าโดยสารกับพนักงานรถคือคนที่เดินจากเขามาตอนอยู่ในห้างนั่น
“พี่ตฤณ”ชื่อนั่นถูกเอ่ยออกมา ส่งผลให้คนที่ไม่ได้สนใจตนตั้งแต่ต้นหันควับมามองอย่างเร็วตอนที่พนักงานเก็บค่าโดยสารเดินจากไปแล้ว
กัณตินันท์ตกใจอึกอัก เมื่อเห็นว่าคนที่ตนเลือกที่จะนั่งด้วยเป็นใคร สาบานเลยจริงๆ ตอนที่คนๆนี้กำลังก้มหน้าหาอะไรซักอย่างงุดๆ เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นอดีตลูกศิษย์ตน เพียงแต่คุ้นๆในลักษณะอยู่บ้างเล็กน้อยเท่านั้น ให้ตายเถอะ นี่โลกมันกลมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย
“ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเป็นนาย”ไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มจึงเอ่ยออกมาแบบนั้น ก่อนที่ร่างทั้งร่างทำท่าจะลุกหนี แต่นั่นก็ช้ากว่าคนที่นั่งมาก่อนจะรีบคว้าข้อมือจับเอาไว้
“จะลุกไปไหน นั่งไปด้วยกับผมมันจะตายหรือไง”เตชสิทธิ์เอ่ยว่าเบาๆ ก่อนจะยอมปล่อยข้อมือคนที่ตนว่าเมื่อเห็นเจ้าตัวส่งสายตาออกมาปรามดุๆ
“ทำไมขึ้นรถคันนี้ล่ะ ผ่านบ้านพี่ด้วยเหรอ”คนปล่อยมือเริ่มต้นสนทนาเมื่อเห็นฝ่ายถูกปล่อยยอมที่จะนั่งกับตนต่อไป
“เปล่าหรอก ฉันแค่ยอมต่อรถอ้อมไปอ้อมมานิดหน่อย เพราะอุบัติเหตุหน้าห้างมันยังเคลียร์กันไม่เสร็จ รถที่ฉันรอมันมาไม่ได้”คนจำใจนั่งเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใครในความเรื่องมากเอ่ยอธิบาย ก่อนจะแปลกใจหน่อยๆเมื่อเห็นคนข้างๆไอออกมา
“ไม่สบายเหรอ”ชายหนุ่มอดถามไม่ได้
“อืม ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”เตชสิทธิ์ตอบเนือยๆ
“ก็เห็นไปนั่งกินไอติมนี่”คนได้คำตอบถามอย่างแปลกใจ
“กินไปงั้นแหละดับอามรณ์หงุดหงิดคนบางคน”เตชสิทธิ์ตอบทีเล่นทีจริง ใช่แล้วล่ะคนที่เขานึกหงุดหงิดตอนนั้นก็คนที่นั่งข้างๆเขาตอนนี้แหละ เพียงแต่ฝ่ายนั้นไม่รู้ตัวเลยซักนิด
“ไปหงุดหงิดใครมานักหนา ถึงขนาดยอมแลกให้ตัวเองไข้ขึ้น”กัณตินันท์บ่นไปตามเรื่อง โดยไม่ได้คิดที่จะอยากได้คำตอบอย่างจริงจัง ชายหนุ่มเอนตัวลงบนเบาะบ้างเมื่อรู้สึกเหนื่อยขึ้นนิดๆกับการขึ้นลงต่อรถหลายเที่ยว จนมาถึงคันที่นั่งอยู่
“หนาวเนาะ”คนข้างๆเอ่ยขึ้นอีกลอยๆ คนเอนตัวจึงหันไปมองใหม่ สังเกตเห็นเจ้าตัวถึงซองยาอยู่จึงทัก
“ทานยาสิ”
“ลืมไปว่าไม่มีน้ำ”ฝ่ายนั้นตอบ
“ไข้ขึ้นสูงมากเหรอ”
“ก็น่าจะ รู้สึกไม่ดีเลย”
“ไหวหรือเปล่า บ้านนายอีกหลายป้ายอยู่นะ”
“ห่วงผมเหรอ”
“ก็ธรรมดาในฐานะที่เป็นมนุษย์ด้วยกัน”
“ไม่ต้องรีบบอกหรอก ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ห่วงผมเพราะผมเป็นคนพิเศษเกินใครหรอก”
“นั่นแล้วแต่นายจะคิด”
“แล้วพี่หนาวมั๊ย”
“ถามทำไม”
“ถ้าไม่หนาวก็ถอดเสื้อนอกให้ผมใส่หน่อยสิ ผมกลัวตัวเองชัก”
ถึงตอนนี้คนโดนขอถึงกับอึ้ง ชายหนุ่มรู้ว่าใส่เสื้อมาสองตัวก็จริง แต่ถ้าถึงขั้นถอดให้คนข้างๆไปตัวหนึ่งนี่มันไม่ธรรมดาแล้วนะในความสัมพันธภาพที่มีให้กัน
“ไม่ได้ ฉันหนาวเหมือนกัน”ชายหนุ่มรีบปฏิเสธออกไป รู้สึกวูบไหวอยู่บ้างกับการเป็นปฏิเสธอดีตลูกศิษย์ แต่มันต้องทำ ถ้าไม่อยากให้ความรู้สึกใดๆมันเลยเถิด
“ผมว่าแล้ว ผมมันไม่สำคัญแล้วนี่”คนถูกปฏิเสธตัดพ้อนิดๆ ก่อนจะเก็บยาใส่กระเป๋าดังเดิม แล้วยกมือกอดอกตัวเองเอนหลังหลับตานอน มาสะดุ้งอีกทีตอนที่ผ่านเวลาไปได้ไม่ถึงห้านาที เมื่อรู้สึกมีอะไรบางอย่างตกลงมากลางอก เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมองแล้วลอบยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าสิ่งนั่นคือเสื้อนอกของคนที่นั่งทำไม่สนใจตอนนี้ ไม่เคยใจแข็งกับผมได้นานเลยนะพี่ตฤณ..
“ขอบคุณนะ ท่าทางจะอุ่น”เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆก่อนจะจัดการสวมเสื้อนอกตัวนั้นอย่างไม่ลังเล เจ้าของเสื้อลอบมอง บอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกเช่นไร เป็นไปได้เหรอที่คนที่เคยประกาศว่าเกลียดตัวตนเขานักหนาจะยอมให้ส่วนหนึ่งของเขาไปสัมผัสร่างของตัวเอง
“มองอะไรครับ ให้แล้วให้เลยสิ ผมไม่คืนนะ บอกไว้ก่อน”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเล่นๆ ข้างในรู้สึกดีขึ้นเป็นกองเมื่อความอบอุ่นได้แผ่ซ่านให้ได้รู้สึกบ้างแล้ว
“ใส่แล้วก็นอนพักไปเถอะ ถึงบ้านนายแล้วฉันจะปลุก”กัณตินันท์บอกเนือยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกบ้าง เมื่อรูสึกเย็นหน่อยๆกับการสวมเสื้อผ้าชั้นเดียว
เตชสิทธิ์ชะงักนิดๆตอนที่มองเห็นแขนของคนที่ยกขึ้นกอดอก รอยถลอกจางๆตามท่อนแขนนั่นทำให้เด็กหนุ่มเกิดอาการใจวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รอยแผลพวกนั้นมันคงเกิดจากการที่เขาเคยได้ฉุดกระชากลากถูเจ้าตัวเพื่อไปรังแกเป็นแน่
“พี่ตฤณหันหน้าทางโน้นมาหน่อยสิ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อคิดถึงเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมาได้ คนถูกบอกไม่รู้เรื่องอะไร จึงหันหน้าอีกฝั่งมาตามคำสั่ง
ความรู้สึกผิดโถมเข้าสู่ใจหนุ่มน้อยทันทีที่สายตาเจ้าตัวมองเห็นใบหน้าแถบนั้นทั้งแถบของคนที่หันมาให้มอง ใช่แล้วล่ะ ใบหน้าฝั่งที่เขากำลังมองอยู่นี้เป็นฝั่งที่เขาฟาดฝ่ามือสุดแรงลงไปกระทบ ผลจากการฟาดยังเกิดเป็นริ้วจางๆอยู่บนแก้มเจ้าตัวอยู่เลย นี่เขาเพิ่งสังเกตเห็นจริงๆ
“แขนพี่ แก้มพี่ ยังเป็นแผลอยู่เลย ผมขอโทษนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมา คนเพิ่งรู้สึกตัวว่าโดนสั่งทำไมอึ้งไปหน่อยๆเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ช่างมันเถอะ นายนอนพักได้แล้ว จะมาสนใจฉันทำไม”ชายหนุ่มบอกปัด ก่อนจะเอามืออีกข้างมาปกปิดรอยแผลจางๆที่แขนเอาไว้ อีกคนที่มองภาพนั้นเกิดสะท้านใจหนักขึ้น เป็นไปได้เขาอยากที่จะขอโทษคนๆนี้ซักล้านครั้งไปเลย ไม่รู้ทำไม
เตชสิทธิ์หลับไปแล้วซักระยะหนึ่ง คนที่ตื่นอยู่ไม่อยากที่จะปลุกเจ้าตัวนัก แต่ต้องปลุกเมื่ออีสองสามป้ายข้างหน้าก็จะถึงปากซอยบ้านเจ้าตัวแล้ว
“ปวดหัวจังเลยพี่ตฤณ”คนถูกปลุกให้ตื่นงัวเงียพุดเมื่อรู้สึกหนักอึ้งในหัวขึ้นมา
“ทนหน่อย ถึงบ้านก็ทานยา แล้วก็เช็ดตัวนอนพักซะ”คนปลุกให้คำแนะนำ
“ขอบคุณครับ แล้วผมจะทำ”เตชสิทธิ์เอ่ยขอบคุณในคำแนะนำที่ได้รับ ก่อนจะเอ่ยถามคนแนะนำว่าจะไปลงที่ไหน
“ลงป้ายเดียวกับนายก็ได้ แล้วก็ต่อรถอีกทีนึง”กัณตินันท์ตอบ
“ลำบากแย่เลย ค้างกับผมมั๊ย จะได้ไม่ต้องเหนื่อย”คนจะลงเอ่ยชวน คนถูกชวนนิ่งไปซักพักก่อนจะเอ่ยปฏิเสธ โดยเผลอหลุดสรรพนามแทนตัวเองแบบใหม่ออกไป
“ไม่เป็นไรหรอก พี่กลับได้”
“พูดเพราะเชียว น่ารักขึ้นเป็นกองรู้ป่ะเนี่ย”คนได้ยินเอ่ยแซว คนถูกแซวเลยเพิ่งรู้สึกตัว ชายหนุ่มหน้าชาหน่อยๆเมื่อคิดไปว่าเรียกแทนตัวเองแบบนั้นกับคนตรงหน้าไปได้ยังไง
“ไม่รู้ ฉันเบลอไปหมดแล้วตอนนี้ ลงเถอะไปจะถึงป้ายแล้ว”คนนึกอายเฉไฉที่จะลงจากรถ โดยลุกเดินออกไปก่อน ซักพักคนข้างหลังจึงลุกเดินตามไป
“ไม่ค้างกับผมจริงๆเหรอ”เตชสิทธิ์เอ่ยถามคนที่ลงรถก่อนตน ตอนที่ลงมายืนคู่กับเจ้าตัวได้แล้ว
“มันไม่ได้มีความจำเป็นขนาดนั้น”คนถูกถามเอ่ยบอก
“ไม่จำเป็นอะไร บ้านพี่น่ะไกลจากนี่ออก ขนาดนั่งแท็กซี่มาตอนนั้นยังเหนื่อยเลย”

pkclub2146

ติวกันต่อไปเถอะเด๋วหลายๆอย่างดีเอง

pongsakron01

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณมากจ้า

gigusa

ขอบคุนมากคับ

orrick

ขอบคุนนะคับ

acolyte

ขอบคุณมากครับ

porxv

เหนื่อยๆหกับศิษคนี้แล้วนะ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

tamia

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า มันส์ๆ เวอร์อ่า{:sm-18:}

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

nokky

ชอบมากมายครับ{:7_264:}

hortop555

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

TawanIndy

ขอบคุณครับ

pointtwo

ขอบคุณครับ