++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***25

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
คนอาสาเดินจากไปหาลูกศิษย์ตัวเอง คนยื่นข้อเสนอมองตามอย่างเยาะๆคิดจะจบง่ายๆงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ วันนี้สั่งมันได้ วันหน้าก็ต้องสั่งได้สิ ชิส์!
“ไม่มีทางพี่ตฤณ มันเป็นฝ่ายลวนลามผมนะ ทำไมผมต้องขอโทษมันด้วย”เตชสิทธิ์โวยลั่นทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่คนเป็นครูเอามาบอก เพื่อแลกกับการราวีทุกอย่างให้จบไป
“พี่เข้าใจนะ แต่คำขอโทษคำเดียวแลกกับที่นายจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายปวดหัวกับพวกเขาอีก พี่ก็ว่ามันคุ้มกันนะ”กัณตินันท์เกลี้ยกล่อม
“พี่คิดว่าพวกมันจะยอมจบจริงๆเหรอ ไม่มี่ทางหรอก เชื่อผมสิ”
“อันนั้นพี่ก็หนักใจอยู่ แต่ไม่ลองเราก็ไม่รู้”
“ไม่มีทาง หัวเด็ดตีนขาดยังไงผมก็ไม่ยอมเอ่ยคำว่าขอโทษกับนายนั่นแน่ๆ มันต่างหากที่ควรจะขอโทษผม”
“เออ แรงกันทั้งคู่ ไม่ยอมก็ไม่ยอม ฉันยอมที่จะกราบขอโทษภูมิเขาแทนนายเองก็ได้ ถ้าเรื่องระหว่างนายกับเขาจะได้จบๆกันไป”
คนเป็นครูเดินแยกออกจากลูกศิษย์แล้วตรงไปหาอดีตคนรัก เตชสิทธิ์นึกเอะใจอะไรบางอย่างเลยวิ่งตามไป ทันพอดีกับที่สองคนนั้นๆกำลังสนทนาต่อรองกันอยู่
“ต้องกราบที่เท้านะ ที่อื่นภูมิไม่รับ”ประโยคนั่นภูมิเป็นคนเอ่ย คนวิ่งมาถึงพอจะเดาอะไรได้บ้างจึงตรงเข้าไปกระชากแขนคนของตัวเองเอ่ยตะคอก
“พี่คิดจะทำอะไรน่ะพี่ตฤณ พี่อย่าได้คิดก้มกราบคนแบบนั้นเพื่อผมนะ ผมไม่ให้พี่ทำหรอก”
“เขาเคยเป็นคนรักเก่าพี่นายก็รู้ กราบเขาแค่นี้เพื่อแลกกับอนาคตของนาย พี่ไม่คิดมากหรอก”กัณตินันท์สะบัดตัวเองให้หลุดจากการจับกุม แล้วตรงเข้าไปคุกเข้าก้มกราบคนที่ยืนเชิดอยู่อย่างไม่รอช้า จังหวะนั้นชายหนุ่มต้องสะดุ้งหน่อยๆเมื่อรู้สึกถึงวัตถุบางอย่างหล่นตกกระทบเข้าที่ศีรษะ
มันคือกุญแจรถของลูกศิษย์นั่นเอง ชายหนุ่มรับรู้ตอนหลังเมื่อวัตถุนั่นร่วงวางหล่นอยู่ตรงหน้า
“ไอ้ภูมิ ไอ้สารเลว”คนเป็นเจ้าของกุญแจทนไม่ได้กับภาพที่เห็นเมื่อครู่ ภูมิตั้งใจทิ้งกุญแจรถเขาให้ตกใส่บนศีรษะของครูสอนพิเศษของตน ตอนที่ฝ่ายนั้นก้มกราบ เด็กหนุ่มปรี่เข้าจะไปทำร้ายคนทำพฤติกรรมน่าเกลียดนั่น แต่ช้ากว่าที่คนก้มอยู่กับพื้นที่ลุกขึ้นมาฉุดรั้งตัวเขาไว้
“มันจบแล้วไต๋ อย่าให้มีเรื่องอะไรกันอีกเลย เรากลับกันเถอะ บอกแล้วไง เรื่องแค่พี่ไม่คิดมาก ขอแค่ให้ภูมิเขารักษาคำพูดก็พอ”
“ช่างเป็นคนดีเหลือเกินนะตฤณ ทำไปนี่หวังอะไรจากลูกศิษย์สุดหล่อหรือเปล่านะ”ภูมิเอ่ยว่าด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างผู้ชนะ ที่ทำให้เตชสิทธิ์เดือดดาลได้
“จะหนีไปไหนวะ ไอ้เลวเอ้ย แน่จริงมึงมาต่อยกะกูดิ”เตชสิทธิ์ส่งเสียงร้องตามอย่างเคียดแค้น
“พอแล้วไต๋ คนเขาเริ่มมองกันแล้วนะ ไปเถอะ กลับบ้าน จะได้เรียนหนังสือกัน”กัณตินันท์เอ่ยบอก พอเห็นฝ่ายนั้นสงบสติอารมณ์ลงจึงยื่นกุญแจรถให้เจ้าตัว
บนถนนที่เริ่มโรยด้วยความมืด กัณตินันท์นั่งตัวเกร็งขณะที่กำลังซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ที่เตชสิทธิ์เป็นคนขับ เด็กหนุ่มนั่นบิดเร่งเครื่องราวกับกำลังใช้ความเร็วเป็นเครื่องระบายอารมณ์โกรธ แน่ล่ะ เจ้าตัวคงจะไม่พอใจอย่างมากกับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมา
“ทำไมต้องทำอะไรขนาดนั้นด้วยพี่ตฤณ ศักดิ์ศรีน่ะมีมั๊ย ไปกราบมันทำไมไอ้นั่นน่ะ แค่กุญแจดอกเดียวมันจะเอาไปไหนก็ปล่อยมันเอาไปสิ บอกแล้วไงว่าผมมีปัญญาเอารถผมกลับได้เอง พี่นี่มันยอมคนอื่นเขาไปทั่วจริงๆ”
คนนั่งเกร็งนึกถึงถ้อยคำต่อว่านั่นที่หลุดออกมาจากปากเด็กหนุ่มที่ตนกำลังนั่งซ้อนท้ายอยู่ ฝ่ายนั้นพูดจบก็ผลุนผลันไปสตาร์ทเอารถตัวเองแล้วเอ่ยตะคอกให้เขาขึ้นซ้อนท้ายเร็วๆ ก่อนจะบึ่งรถออกมาจนเขาแทบจะหงายหลัง ดีที่ว่าคว้าเอวเจ้าตัวเอาไว้ทัน แต่ก็จำต้องปล่อย เมื่อรถเคลื่อนออกมาได้ซักระยะ เพราะยังไม่สนิทใจที่จะแตะต้องตัวเจ้าของรถนัก
ตลอดเส้นทางที่นั่งมา คนขับรถไม่เอ่ยอะไรออกมาซักคำ นอกเสียจากเร่งความเร็วของรถขึ้นเรื่อยๆ จนถึงนาทีนี้ที่เขาคิดว่าต้องพูดอะไรซักอย่าง
“ขับช้ากว่านี้ได้มั๊ยไต๋ มันอันตรายนะ”ชายหนุ่มตะโกนบอกออกไปแข่งกับเสียงลมที่อื้ออึงอยู่
ว่างเปล่า ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาจากคนที่ตนตะโกนบอก ไม่ว่าจะคำพูดหรือการกระทำที่แสดงออกถึงการเชื่อฟัง
“นี่ถ้าจะขับแบบนี้ จอดตรงนี้เลยนะ ฉันจะลง”ชายหนุ่มบอกออกไปใหม่ คราวนี้ รถที่ว่าเร็วเริ่มที่จะช้าลงจนรู้สึกได้
“กลัวตกแล้วทำไมไม่กอดผมเอาไว้ มือน่ะมีไว้ให้กราบแต่แฟนเก่าหรือไง”เป็นประโยคแรกที่คนข้างหน้าหันมาเอ่ยด้วย คนได้ยินไม่อยากจะคิดหรอกว่ากำลังโดนประชด เลยเลือกที่จะวางเฉยสองมือตัวเองเอาไว้ที่เดิม ชายหนุ่มรู้สึกตกใจและอึ้งหน่อยๆในนาทีถัดมาที่คนที่เอ่ยคล้ายประชดเมื่อครู่เป็นฝ่ายเอื้อมมือข้างเดียวมาจัดการดึงมือเขาไปกอดเอวเจ้าตัวไว้เอง แล้วสั่งกำชับ
“ถ้าปล่อยนะ จะแกล้งขับซิกแซ็กให้ตกกลางถนนเลยคอยดู”
ถึงบ้านแล้ว เจ้าของบ้านนำรถเข้าไปจอดยังที่ของมัน ก่อนจะเดินหน้าบึ้งเข้าไปยังตัวบ้านโดยไม่สนใจว่าคนที่มาด้วยกำลังวางตัวลำบากแค่ไหนกับพฤติกรรมปั้นปึงของตัวเอง
“กลับมาแล้วเหรอไต๋ ไปเอารถบ้านเพื่อนมาแล้วเหรอ แม่ได้ยินเสียง”เสียงแม่เอ่ยทักตอนกำลังจะเดินผ่านห้องโถงชั้นล่าง
“ครับ”ลูกชายตอบสั้นๆ
“เป็นอะไรมา ดูท่าทางไม่ดีเลย แล้วตฤณล่ะ มาด้วยกันหรือเปล่า”แม่เอ่ยถามอีก
“มาครับ เดี๋ยวคงตามเข้ามา ผมขอไปอาบน้ำเดี๋ยวนะครับ ไว้จะลงมาเรียน”
ร่างสูงเดินขึ้นห้องตัวเองไปเมื่อเอ่ยจบ เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างของใครอีกคนได้โผล่เข้ามาในบ้านบ้าง
“อ้าวตฤณ มาแล้วเหรอ หิวมั๊ย ทานอะไรกันมาหรือยัง เดี๋ยวน้าหาอะไรมาให้ทานก่อนดีกว่า ไต๋ขึ้นไปอาบน้ำอยู่ บอกเดี๋ยวจะลงมา”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยทักแล้วเดินจากไป ปล่อยให้คนที่เข้ามาใหม่ยืนถอนหายใจอย่างหนักอกกลัวว่าวันนี้ลูกศิษย์จะมีอาการต่อต้านตนอย่างที่เคยทำ
ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดเมื่อถึงชั่วโมงเรียน กัณตินันท์รู้สึกโล่งอกและรู้สึกดีที่เห็นลูกศิษย์ตัวเองต่างจากวันวานไปแล้วจริงๆ เตชสิทธิ์มุ่งมั่นที่จะเอาชนะความไม่เอาไหนของตัวเองอย่างจริงจัง เลยพลอยทำให้การเรียนการสอนวันนั้นเลยเถิดเกินเวลาไปหลายชั่วโมงจนตกดึก
“ตฤณ ไต๋ พอแล้วมั้ง ดึกแล้ว”เป็นหญิงเจ้าของบ้านที่เดินเข้ามาเตือนเวลาคนสองคนที่กำลังเรียนกำลังสอนกันอยู่
“เออจริงด้วย”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเมื่อหันไปมองนาฬิกาบ้าง เด็กหนุ่มหันไปมองหน้าคนเป็นอาจารย์อย่างรู้สึกเกรงใจหน่อยๆที่ใช้งานเจ้าตัวจนลืมเวลาไปแต่ก็อดเคืองเจ้าตัวขึ้นมาไม่ได้ใหม่ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น
“ขอโทษนะที่ใช้งานเกินเวลา”น้ำเสียงนิ่งๆนั่นจึงถูกปล่อยออกไปตามความรู้สึก กัณตินันท์พยักหน้ารับเพราะรู้สึกเนือยๆอยู่เหมือนกัน ชายหนุ่มรู้มาตลอดแหละว่าเวลาทำงานของตนได้เลยเถิดออกไป แต่พอเห็นคนที่ตนสอนตั้งหน้าตั้งตาที่จะเรียนรู้จากสิ่งที่ตนถ่ายทอดออกไป เลยปล่อยเลยตามเลย
คนเป็นแม่สังเกตคำพูดและการวางตัวที่ออกจะเย็นชาของลูกชายที่มีต่อคนมาสอนหนังสือ ต่างจากหลายวันก่อนที่นางเคยเห็น เลยเกิดความสงสัยว่าสองคนนี้มีอะไรที่ไม่เข้ากันอีก จริงอยู่ที่ลูกชายนางวันนี้ตั้งใจเรียน แต่ก็นั่นล่ะ พอจะหมดเวลาเรียน แทนที่จะเอ่ยขอบคุณคนที่สละเวลาเพื่อตน กลับพูดจาด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟังแบบนั้นออกไป ไม่น่ารักเลยไอ้ลูกคนนี้
“ทำไมไม่ขอบคุณพี่ตฤณเขาล่ะไต๋”คนตำหนิลูกชายในใจเอ่ยออกไป เมื่อคิดต่อว่าต้องพูดอะไรซักอย่าง
เตชสิทธิ์ได้สติ มองหน้าคนที่ตนนึกเคืองในการกระทำมาตลอด ใช่สินะ เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น คนๆนี้ก็ทำเพื่อเขานี่นา ทำไมเขาจะต้องมาตั้งป้อมขุ่นเคืองเจ้าตัวด้วย เรื่องทั้งหมดตัวเขาเองเป็นผูกเอาไว้แท้ๆ แต่ฝ่ายนั้นก็อาสาที่จะเข้ามาแก้ให้แม้จะต้องยอมแลกด้วยศักดิ์ศรี เจ้าตัวก็ยังยอม นิสัยเอาแต่ใจตัวเองของเขานี่เมื่อไหร่มันจะหายขาดไปได้ซะทีนะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า ตอนนี้มันก็ไม่ดึกมากจนเกินไปหรอก”กัณตินันท์เอ่ยขัดขึ้นตอนที่เห็นฝ่ายลูกศิษย์กำลังจะเอ่ยอะไรออกมา ถ้าเป็นคำขอบคุณที่ฝ่ายนั้นจำต้องเอ่ยออกมาเพราะถูกบังคับ เขาก็เลือกที่จะไม่ฟังดีกว่า ความจริงมันก็เป็นความจริงวันยังค่ำ เด็กนั้นไม่ชอบคนที่เป็นแบบเขา ต่อให้ทำดียังไง คำชื่นชมหรือขอบคุณมันก็ไม่เกิดขึ้นได้ง่ายๆทำกับคำต่อว่าเมื่อทำผิดแค่เรื่องขี้ผงหรอก แต่ก็จริงอยู่ที่เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นมันไม่ใช่เรื่องขี้ผง แต่แล้วทำไมล่ะ ที่เขาทำลงไปก็เพื่อตัดปัญหาการโดนราวีให้เจ้าตัวแท้ๆ แม้จะไม่สามารถไว้วางใจได้นักกับคำสัญญาของคู่กรณี แต่ในวินาทีนั้นเขาก็สามารถทำให้ฝ่ายนั้นยอมถอยหนีไปได้โดยไม่มีเหตุการณ์บานปลายใดๆเกิดขึ้น นี่เขาทำผิดมากนักหรือ กับการที่ห่วงอนาคตลูกศิษย์มากกว่าศักดิ์ศรีของตัวเอง
“งั้นตฤณกลับเลยละกันนะครับคุณน้า ลาล่ะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกกับเจ้าของบ้านพลางยกมือไหว้ เมื่อเห็นทุกฝ่ายเงียบไป จึงเดินไปเก็บข้าวของของตนโดยไม่สนใจที่จะมองอีกคนที่กำลังจ้องการกระทำตนอยู่เช่นกัน ในเมื่อเด็กนี่เฉยชากับเขาได้ เขาก็จะลองไม่สนใจเจ้าตัวดูซักตั้งหน่อยจะเป็นไร
“ตฤณ น้าว่าค้างที่นี่ก็ได้นะ ห้องที่ตฤณเคยนอนมันก็ว่างตลอดอยู่แล้ว”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยบอกใหม่ คนเก็บของชะงักมือ หันมามองยิ้มๆ กล่าวขอบคุณและปฏิเสธออกไป แล้วหันมาจัดการกับสัมภาระตัวเองต่อ
“ขัดศรัทธาผู้ใหญ่มันไม่ดีนะพี่ตฤณ”ในที่สุดคนเป็นเด็กที่สุดก็เอ่ยขึ้นบ้าง คนโดนต่อว่าอดที่จะหันมามองเจ้าตัวไม่ได้แล้วเอ่ยตอบ
“พี่ไม่ได้ขัด แต่พี่ต้องกลับไปเคลียร์งานตัวเองเหมือนกัน”
“งานอะไรนักหนา ยังเคลียร์ไม่เสร็จอีกหรือไง”คนเป็นเด็กว่าต่อ
“ตกลงกันเอาเองนะ แม่ขอตัวก่อนล่ะถ้าพี่เขามีความจำเป็นต้องกลับ ไต๋ก็ไปส่งพี่เขาหน้าปากซอยด้วยละกัน”หญิงสูงวัยเอ่ยขัดขึ้น เมื่อเห็นสองคนเริ่มที่จะสู้สายตากัน นางเลี่ยงตัวออกไป เปิดโอกาสให้ศิษย์ กับ อาจารย์อยู่กันตามลำพัง
“ผมขอโทษนะ ที่ผมพูดไม่ดีกับพี่เมื่อตอนเย็นน่ะ”เตชสิทธิ์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน เมื่อพอจะจับท่าทีของอีกฝ่ายได้ว่าคงกำลังน้อยใจเขาอยู่จนพาลจะงอนขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ไม่ต้องหรอก ฉันทำอะไรมันไม่เคยดีที่สุดในสายตานายอยู่แล้ว”กัณตินันท์เผลอตัดพ้อออกไป
“เริ่มพูดกับผมไม่เพราะแบบนี้ แสดงว่ายังงอนผมอยู่แน่ๆ”เตชสิทธิ์เอ่ยดักทาง คนโดนดักทางอึกอัก เด็กนั่นพูดว่าเขางอนงั้นเหรอ บ้าน่ะสิ คนจะงอนกันได้ก็ต้องมีสถานะเป็นคนพิเศษของกันและกันสิ
“ฉันไม่ได้งอน นายมันก็แค่ลูกศิษย์ ฉันจะงอนทำไม”ชายหนุ่มรีบปฏิเสธออกไป
“ปากกับใจให้มันตรงกันเถอะพี่ตฤณ”เตชสิทธิ์ว่าอีก คราวนี้คนโดนว่าไม่คิดจะใส่ใจ รีบเดินหนีออกไปจากที่ตรงนั้นแทน เมื่อเก็บของเสร็จ
“กลับเองได้มั๊ย ผมขี้เกียจไปส่ง”เสียงคนอยู่ข้างหลังร้องตาม คนเดินหนีชะงักหน่อยๆ ก่อนจะรีบเดินต่อทำเหมือนว่าไม่สะท้านใดๆ ทั้งๆที่ข้างในเริ่มหวั่นไหว อย่างบอกไม่ถูก
เตสิทธิ์มองอาการหุนหันของคนที่ตนตั้งใจแกล้งอย่างอมยิ้มหน่อยๆ เด็กหนุ่มส่ายหน้านิดๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถตัวเองก้าวตามออกไป
“จะรีบอะไรนักหนาพี่ตฤณ ผมล้อเล่น ใครเขาจะกล้าปล่อยให้กลับออกไปคนเดียว รออยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวจะไปส่ง”เด็กหนุ่มร้องตามคนที่เดินดุ่มๆจนจะถึงรั้วบ้านอยู่แล้ว ได้ผลฝ่ายนั้นหยุดเดินแล้วหันมามองตน
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ ที่จะมาล้อเล่นกันกับเรื่องแบบนี้”เสียงเจ้าตัวเอ่ยแว้ดกลับมา คนล้อเล่นจึงเดินตรงไปหาแทนการเดินไปที่รถ
“รู้หรอกน่าว่าอยากเป็นอย่างอื่น เดี๋ยวก็ได้เป็นเองน่ะแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอก”เด็กหนุ่มเอ่ยประโยคนั้นออกไปเมื่อเดินไปถึงคนแว้ดใส่เมื่อครู่ ก่อนจะยื่นมือไปจับแขนเจ้าตัวแล้วพาเดินมาที่รถตัวเอง เมื่อเห็นเจ้าตัวเอาแต่ยืนอึ้งอยู่
“ถ้าเป็นผู้หญิง รักไปตั้งนานแล้ว รู้ไว้ด้วย”คนพาเดินเอ่ยขึ้นมาอีก พลางยกมืออีกข้างตบเข้าที่แก้มของคนที่ตนพาเดินอยู่เบาๆ
กัณตินันท์เอาแต่อึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรดี ชายหนุ่มรู้สึกอึกอัก วางสีหน้าไม่ถูก จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก จะปั้นปึงใส่ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำ สีหน้าและแววตานั่นจึงเรียบเฉยคล้ายๆคนตกอยู่ในภวังค์ฝัน
“พี่ตฤณ”เตชสิทธิ์เอ่ยเรียก
“พี่ตฤณ”ชื่อนี้ถูกเอ่ยออกมาเป็นครั้งที่สอง
“พี่ตฤณ ได้ยินผมมั๊ย”เด็กหนุ่มเพิ่งระดับเสียงเรียก เมื่อต้องเอ่ยชื่อเดิมออกเป็นครั้งที่สาม ก่อนจะผ่อนลมหายใจ เมื่อเห็นฝ่ายนั้นเริ่มมีปฏิกิริยา
“ผมนึกว่าหลับในไปแล้วซะอีก”คนเอ่ยต่อว่านิดๆ ก็รู้ว่าฝ่ายนั้นคงจะอึ้งกับสิ่งที่ตนได้เอ่ยไปก่อนหน้านั้น ทำไงได้ล่ะ ก็มันจริงนี่ เขารู้สึกดีๆกับคนๆนี้ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองทำผิดกับเจ้าตัวมามากมาย แต่เจ้าตัวก็ยังไม่เคียดแค้นชิงชังอะไรเข้าอย่างจริงๆจังๆเลยซักครั้ง ตรงกันข้าม วันนี้ยังกลับยอมเข้ามาช่วยเป็นคนชี้ทางสว่างให้อนาคตเขาได้อีก แต่ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ ถ้าฝ่ายนั้นเป็นผู้หญิง เขาก็รักไปนานแล้ว เฮ้อ ทุกวันนี้ก็ได้แต่สับสนอยู่ว่าถ้ายังไม่ได้รักเจ้าตัวอย่างเต็มขั้น แล้วความรู้สึกที่มีให้ตอนนี้มันคืออะไร งอนก็ต้องง้อ โกรธก็ต้องเคลียร์ ไม่เข้าใจก็ต้องถาม ยิ่งได้รับความเอาใจใส่ตอบกลับมาด้วยแล้ว ก็ยิ่งทำให้อุ่นหัวใจอยู่ลึกๆ พี่ตฤณ ทำไมพี่ไม่เกิดเป็นผู้หญิงไปเลยนะ ผมว่าผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดแน่ๆ ที่ผมได้รู้จักกับพี่
ริมถนนใหญ่ เตชสิทธิ์ยังไม่ขับรถเข้าบ้านหลังออกมาส่งคนที่ทำตนสับสนในความรู้สึก ฝ่ายนั้นกำลังยืนรอเรียกรถอยู่เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนเบาะรถตัวเองกอดอกมองยิ้มๆ ไม่รู้ทำไม
“มาจ้องทำไมยิ้มๆ”คนถูกมองหันมาต่อว่าหน่อยๆ เพราะรู้สึกเขินขึ้นมาบ้างแล้ว
“มองคนน่ารักไง”คนถูกว่าหยอดกลับ ก่อนจะร้องโอ้ยเมื่อโดนคนที่ตนหยอดเดินมาเอาสมุดเล่มบางในมือฟาดเข้าให้
“ตีผมทำไมเนี่ย เจ็บนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก

pkclub2146

ติวกันต่อไปเถอะเด๋วหลายๆอย่างดีเอง

pongsakron01

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณมากจ้า

gigusa

ขอบคุนมากคับ

orrick

ขอบคุนนะคับ

acolyte

ขอบคุณมากครับ

porxv

ขอบคุรมากนะ

porxv

เป้นเราเจอเด็กพูดแบบนั้นหวั่นๆนะ

kangaza

ขอบคุณนะคับ

tamia

ขอบคุณครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆๆเลยครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆๆเลยครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า เช้าแล้วๆๆ อ่านๆ{:sm-32:}

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

nokky

ชอบมากมายคัป{:7_210:}

hortop555

ขอบคุณครับ