++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***29

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ่ะแน่ะ เขินล่ะสิจริงๆก็อยากลองใช่มั๊ยล่ะ บอกได้นะครับ เผื่อผมอาจจะยอม”
“พูดมากจริงๆ กลับบ้านกันได้แล้วไป เดี๋ยวจะเสียเวลาเรียน”
“เปลี่ยนเรื่องซะงั้น กลับก็กลับ แต่จ่ายค่ารถให้ผมนะวันนี้ตังค์หมดแล้ว”
“อะไรมันจะยากจนขนาดนั้น เดินกลับซะดีมั๊ย”
“เอาสิ ผมจะได้อยู่กับพี่นานๆ”
“ทำยังกะกลับไปถึงบ้านแล้วจะไม่ได้อยู่ด้วยกันงั้นล่ะ”
“ก็ในชั่วโมงนั้นมันต้องอยู่ในฐานะอาจารย์กับลูกศิษย์นี่”
“แล้วมันต่างจากตอนนี้ยังไง”
“ต่างสิ ก็ตอนนี้อยู่ในฐานะ...”เด็กหนุ่มหุบปากลงกะทันหันเมื่อโดนคนยืนฟังคำตอบยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร
“ในฐานะพี่กะน้องชายก็ได้อ่ะ”สุดท้ายคำตอบจึงถูกเบี่ยงประเด็นออกไป คนชี้หน้า จึงยอมลดมือลง แล้วเดินนำไปก่อน คนที่บอกตัวเองเป็นน้องจึงออกวิ่งตาม และก็ไม่วายที่จะแกล้งแหย่คนเดินนำไปก่อนไปตามเรื่องขณะเดินคู่กันไป
บนรถประจำทางปรับอากาศที่นั่งอยู่ คนเป็นลูกศิษย์หลับไปแล้ว คงเพราะเพลียจากการเรียนมาทั้งวัน คนเป็นอาจารย์นั่งเอาหลังเอนไปกับเบาะยกมือขึ้นกอดอก ถอนหายใจเบาๆ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต รวมถึงเหตุการณ์ในอนาคตที่ตนเองได้วางแผนเอาไว้ตั้งแต่ถึงจุดแตกหักจากการถูกบอกเลิกจากคนรัก และการลาออกจากการเป็นอาจารย์สอนพิเศษเมื่อครานั้น
“เรื่องของหัวใจ พี่อยากให้นายโตกว่านี้ก่อนแล้วค่อยคิดถึงมันเตชสิทธิ์”...ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนที่นั่งหลับข้างๆในใจ แล้วหันไปมองเจ้าตัว ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อร่างนั้นล้มเอนมาพิงไหล่ตนในขณะที่เจ้าตัวกำลังหลับอยู่
ชายหนุ่มปล่อยให้ร่างลูกศิษย์หลับซบไหล่ตนไปอย่างนั้นอย่างไม่คิดปลุกเจ้าตัวหรือคิดผลักใสออกไปทางไหน
ในบางครั้ง หัวใจก็เหนื่อยที่จะวิ่งหนีความจริง คุณว่าจริงไหม?
ภูมิได้รับคำสั่งพักงานกะทันหัน ชายหนุ่มถึงกับมึนงงว่าตนทำอะไรผิด แม้ในคำสั่งนั่นจะระบุว่าทำงานผิดพลาดหลายอย่าง แต่ไหนล่ะ หัวข้องานที่น่าจะระบุว่างานส่วนไหนของเขาที่พลาดจนต้องได้รับคำสั่งสายฟ้าแลบแบบนี้
“แกใช่มั๊ย ยัยคุณหนูณิชา”ชายหนุ่มนึกไปถึงใครคนหนึ่งที่เคยขู่ตนเอาไว้ว่าจะเอาเรื่องที่ตนแกล้งเจ้าตัวคราวนั้นไปบอกพ่อของเธอ นี่แกทำจริงๆเหรอนังชะนี ดี! อยากประกาศสงครามกับฉัน ฉันก็จะทำให้แกสำนึกว่าไม่ควรมาเล่นกับไฟ
ที่หน้าโรงเรียน ระหว่างรอลูกศิษย์ กัณตินันท์นั่งอยู่ภายในร้านกาแฟเล็กๆเพื่อทบทวนงานตัวเองสำหรับเตรียมสอนในเย็นนี้ ชายหนุ่มยิ้มเหงาๆให้กับตัวเองตอนเปิดหนังสือเก่าที่เตรียมมาด้วยไปเจอการ์ดแผ่นหนึ่งที่เสียบเอาไว้อยู่ มันเป็นการ์ดวันเกิดที่เขาเคยได้รับจากคนรักเก่าเมื่อหลายปีที่แล้ว สมัยที่ยังเรียนด้วยกัน ชายหนุ่มพักสายตาโดยการเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศภายนอกร้าน เมื่อเกิดเหงาขึ้นมาอย่างหนักกับวันเกิดที่เงียบเหงาของตัวเองในปีนี้ ความรู้สึกนั่นถูกทำลายหายไปสิ้นเมื่อสายตามองไปเห็นชายสองคนที่มีบุคลิกและท่าทางแปลกๆขณะเดินด้อมๆมองๆอยู่หน้าโรงเรียน ไม่ได้ตั้งใจที่จะว่าอะไรหรอกนะ แต่ลักษณะสองคนที่เขามองเห็นนั่น มันดูไม่เหมาะยังไงไม่รู้ที่จะมาเดินแถวหน้าโรงเรียนดังกลางเมือง
นาฬิกาบอกเวลาใกล้เวลาเลิกเรียน ชายหนุ่มเก็บสัมภาระเดินออกจากร้าน ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในใจตั้งแต่นั่งอยู่ในร้านสั่งให้สองขาก้าวไปทางสองคนที่กำลังยืนด้อมๆมองๆอยู่ที่จุดเดิม สองชายนั่นหันมาสบตาเขาแวบหนึ่งตอนที่ชายหนุ่มจ้องมอง ก่อนที่ทั้งสองจะรีบหลบสายตาไป แล้วถอยฉากไปยืนไกลเขาออกไปนิด ลักษณะท่าทีมีพิรุธแบบนี้ คนพวกนั้นต้องคิดทำอะไรในแง่ไม่ดีแน่ๆ ชายหนุ่มแอบคิดในใจ
เสียงจอแจดังผ่านรั้วโรงเรียนออกมาทันทีที่สิ้นเสียงออด กัณตินันท์ยืนกอดกระเป๋าตัวเองรอลูกศิษย์อยู่ในคนละมุมกับสองคนบุคลิกแปลกๆ ชายหนุ่มลอบมองสองคนนั้นเป็นระยะๆ บ้างก็มีสบตากันบ้าง แต่ทุกครั้งฝ่ายนั้นก็เป็นฝ่ายหลบตลอด
เด็กนักเรียนหลายกลุ่มเดินผ่านรั้วโรงเรียนออกมา แต่ในนั่นก็ไม่มีคนรู้จักซักคน จนถึงสองคนล่าสุดที่คนยืนรอลูกศิษย์พอจะรู้จักบ้าง คนแรกที่สายตามองเห็นคือเด็กหนุ่มที่เคยมายืนดักทางเคลียร์ปัญหาหัวใจกับลูกศิษย์ตนเมื่อคราวก่อน ส่วนอีกคนที่เดินคู่กันมาก็เป็นคนต้นเหตุให้ต้องเกิดการเคลียร์นั่นแหละ นั่นคือคุณหนูณิชา
กัณตินันท์เลือกที่จะหันหลังให้สองคนนั่น เพราะคิดว่าถ้าพวกนั้นเจอตนก็คงจะรู้จัก ฝ่ายชายไม่เท่าไหร่ เพราะไม่เคยประจันหน้ากันจังๆ แต่ฝ่ายหญิงนี่สิ เจ้าหล่อนเคยคบกับเตสิทธิ์ แต่ตอนนี้ได้ห่างกันไป แน่ล่ะ หนึ่งในต้นเหตุก็เป็นเขานี่แหละที่เข้ามาแทรก นาทีนี้เขาจึงไม่อยากจะเผชิญหน้ากับคุณหนูนั่นนัก เวลาผ่านไปซักพัก เมื่อคิดว่าพวกนั้นคงเดินผ่านไปแล้ว ชายหนุ่มจึงหันกลับมาทางเดิม ตอนแรกก็คิดจะถอนหายใจเพราะโล่งอกที่เลี่ยงการเผชิญหน้าได้ แต่แล้วก็ไม่อาจทำแบบนั้นได้ เมื่อความรู้สึกฉงนมันเคลื่อนเขาแทนที่แทนความรู้สึกแรก ชายสองคนกำลังเดินตามหลังสองคนที่ตนต้องการหลบไป นี่มันชักแปลกๆแล้วๆนะ
“พี่ตฤณ!”เสียงเรียกชื่อที่ดังลั่นประกอบกับการถูกกระโดดกอดคอทำเอาคนยืนคิดอะไรเงียบๆแทบกรี๊ด ดีที่ว่าเก็บอาการไว้ทัน ชายหนุ่มหันมามองคนเรียกชื่อที่ตอนนี้กำลังกอดคอตนแน่นพลางทำหน้าทะเล้น พอเห็นว่าเป็นลูกศิษย์จึงต่อว่าเบาๆด้วยสีหน้าเคร่งๆ
“เมื่อไหร่จะโตซะทีเฮอะ”
“อะไร แค่นี้โกรธเหรอ”เตชสิทธิ์เปล่อยคนที่ตนกอดคอเอาไว้ให้เป็นอิสระเมื่อเห็นเจ้าตัวมีสีหน้าเคร่งเครียดผิดสังเกต
“เปล่า แค่เมื่อกี้กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่”กัณตินันท์ตอบ
“คิดอะไร”ลูกศิษย์ถามต่อ
“คิดไปเองมั้ง ไม่มีอะไรหรอก”คนถูกถามบอกปัด ก่อนจะทิ้งความสงสัยไป ตัดสินใจชวนลูกศิษย์กลับบ้าน แต่พอเดินไปกันไม่ถึงสิบเก้า คนชวนก็ต้องหยุดแล้วเอ่ยออกมาใหม่ เมื่อไม่อาจตัดความสงสัยทิ้งได้จริงอย่างที่ตั้งใจ
“ไต๋ เมื่อกี้พี่เห็นผู้ชายสองคนเดินตามณิชากับเพื่อนชายเขาไปน่ะ”
เตชสิทธิ์เกิดอาการงงขึ้นมาด้วยไม่รู้ว่าคนข้างๆต้องการบอกอะไรตน เด็กหนุ่มไม่ได้รายละเอียดถึงบุคลิกของชายสองคนที่ถูกกล่าวถึง จึงคิดไปว่า เพื่อนหญิงคนเก่าคงเสน่ห์แรงอีกแล้วแน่ๆ ถึงขนาดมีคนเดินตาม ทั้งๆที่เดินไปกับเพื่อนชายอย่างไอ้แซนด์
“ไม่แปลกหรอกพี่ ณิชาเขามีคนเดินตามบ่อยๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมายิ้มๆ
“ถ้าคนที่เดินตามเขามีบุคลิกน่าไว้วางใจ พี่ก็ไม่บอกนายหรอกน่า”กัณตินันท์ว่าต่อ คราวนี้คนคิดสถานการณ์เอาเองจึงถามถึงบุคลิกของคนที่เดินตามคนเคยคบไป
“ณิชาก็ไม่น่าไปมีเรื่องกับใครนี่นา ไอ้แซนด์ก็เหมือนกัน มันเป็นเด็กเรียนขนาดนั้น มันจะไปมีเรื่องกับใครได้ ถ้าไม่ใช่กับผมเพราะเคยแย่งณิชากัน จะว่าไปเราซะอีกนะที่น่าจะถูกเดินตาม เพราะทั้งไอ้เอส และไอ้ภูมิ มันก็ต่างจะเล่นงานเราอยู่แล้ว”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาลอยๆ เมื่อฟังสิ่งที่คนตรงหน้าบรรยายออกมาจนจบ
คนบรรยายเรื่องราวนิ่งคิดเมื่อสิ้นคำลูกศิษย์ จริงสินะ ทำไมช่วงนี้ชีวิตเขากับเจ้าตัวดูราบเรียบจนผิดสังเกต สองคนที่เคยคาดโทษพวกตนเอาไว้ต่างพร้อมใจกันหายไปจากการราวี เป็นไปไม่ได้หรอกที่สองคนนั้นจะยอมถอยง่ายๆ ภูมิไม่เท่าไหร่ อาจจะเป็นไปได้ที่ว่าฝ่ายนั้นคงจะสำนึกถึงคำสัญญาที่เขาก้มกราบตอนนั้น เลยยอมถอยหนีชั่วคราว แต่กฤตภาษนี่สิ เขาทำให้เจ้าตัวหวิดเสียโฉมขนาดนั้น มีเหรอที่คนแรงๆแบบนั้นจะไม่เคียดแค้น
“อย่าไปคิดถึงเรื่องคนอื่นเลยพี่ตฤณ ผมว่าเรารีบกลับบ้านดีกว่า”ลูกศิษย์เอ่ยบอก ทำให้คนนิ่งคิดเรื่องราวได้สติพยักหน้ารับแล้วยอมเดินต่อไป
“เมื่อไหร่มึงจะลงมือแก้แค้นอีอาจารย์สอนพิเศษลูกศิษย์หน้าหล่อมึงซะทีอีเอส พวกกูคันไม้คันมือเต็มที่แล้วนะ”เสียงเพื่อนเอ่ยถามขณะที่ผู้นำกลุ่มกำลังนั่งเซ็งกับเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องความแค้นของอริหัวใจ
“เออ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้กูกำลังเซ็ง”ชายหนุ่มบอกออกไปอย่างหงุดหงิด ในสมองตอนนี้คิดแต่เรื่องที่ภูมิชี้หน้าด่ากลางฟิตเนส มันน่าอายนักที่ตอนสะบัดหน้าเดินหนีออกมาแล้วเจอกับเป้าหมายรายวันที่ต่างก็ยืนอมยิ้มหัวเราะกันอยู่ สงสัยพวกนั้นคงได้ยินสิ่งที่คนชี้หน้าด่าเอ่ยออกมาหมดแล้วเป็นแน่ โอ้ย หมดกันภาพพจน์ที่เตรียมสร้างไว้ล่อพวกมัน อีแอบจิต อีภูมิ ฉันล่ะเกลียดแกนัก แค้นที่หลงภาพลักษณ์ภายนอกของแกแล้วยอมเสียตัวให้ไม่เท่าไหร่ แต่การที่แกทำให้เรตติ้งฉันตกในสถานที่ ที่ฉันกำลังจะคั่วเหยื่อรายใหม่นี่สิ มันน่าจะจับแกมาตบล้างน้ำนัก หึ!!
ในระหว่างรอรถกลับบ้าน เตชสิทธิ์บ่นหิวขึ้นมาหน้าตาเฉย เด็กหนุ่มชวนคนที่ยืนอยู่ด้วยไปหาอะไรรองท้องก่อนขึ้นรถ
“ไหนบอกว่ารองท้องไง ทำไมต้องเข้าร้านด้วยล่ะไต๋”คนถูกชวนเอ่ยว่าเมื่อเห็นคนชวนเลือกร้านที่จะเดินเข้าเป็นร้านอาหารที่กะทานให้อิ่มไปเลย
“เด็กกำลังกินกำลังโตน่าพี่”คนถูกว่าหันมาบอก ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้าน แล้วตรงเข้าไปนั่งในมุมที่เหมือนจองเอาไว้แล้ว
“พี่ไม่ทานนะ นายจะทานอะไรก็รีบสั่ง จะได้รีบกลับ”คนเดินตามเอ่ยบอกเมื่อทรุดนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้ว
“พี่ไม่หิวเหรอ”คนตรงหน้าถาม ก่อนเจ้าตัวจะหันไปส่งยิ้มให้พนักงานที่เตรียมรับออเดอร์พลางพยักหน้าหน่อยๆ ส่งให้ฝ่ายนั้นจะถอยฉากออกไป
“สั่งอะไรไป ไม่เห็นได้ยินเลย”ชายหนุ่มที่มองดูอยู่เอ่ยถามเมื่อรู้สึกแปลกใจขึ้นมา
“ร้านนี้ผมกินประจำ แค่เห็นหน้าผม เขาก็รู้กันแล้วว่าผมจะสั่งอะไร”คนตรงหน้าตอบ ก่อนเจ้าจะก้มลงไปหยิบของบางอย่างในกระเป๋าถือ คนตั้งคำถามจึง หันมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่ติดใจจะถามอะไรต่อ มันก็จริง ร้านนี้ไม่ห่างจากโรงเรียนคนกำลังสาละวนกับการหยิบของมากนัก เป็นไปได้ที่เจ้าตัวจะมาเป็นลูกค้าประจำที่นี่
พนักงานของร้านหนึ่งคนเดินถือเค้กก้อนสวยออกมาจากทางเคาเตอร์ร้าน เค้กนั้นปักเทียนและจุดไฟเอาไว้แล้วเป็นสัญลักษณ์ที่สื่อว่าเป็นเค้กวันเกิดอย่างแน่นอน คนมองเห็นยิ้มเหงาขึ้นมาหน่อยๆ เมื่อคิดว่าคงมีใครเกิดวันเดียวกับเขาแล้วพากันมาฉลองที่นี่ ใครนะใครคนนั่น น่าอิจฉาจัง ได้ฉลองวันเกิดด้วย
“แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์ ครับ”เสียงนั่นดังมาจากคนที่นั่งด้วยกัน ทำให้คนเหงานิดๆหันควับกลับมามองอย่างเร็ว ชายหนุ่มสบตานิ่งกับคนที่กำลังเลื่อนการ์ดแผ่นหนึ่งมาให้ตน ยังไม่ทันที่จะมีคำถามใดๆหลุดออกจากปาก เค้กก้อนสวยที่มองเห็นก่อนหน้าก็ถูกนำมาวางบนกลางโต๊ะ พร้อมคำพูดอวยพรวันเกิดสั้นๆจากพนักงานที่นำมา ก่อนเจ้าตัวจะเดินจากไปเมื่อทำหน้าที่เสร็จ
“นายรู้เหรอไต๋”กัณตินันท์เอ่ยถามคล้ายครางเมื่อไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองจะโดนทำเซอไพรส์แบบนี้จากลูกศิษย์
“เรื่องแค่นี้ถ้าผมไม่รู้ ก็แย่แล้วล่ะครับ”คนทำเซอไพรส์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะส่งสายตาให้เจ้าของวันเกิดรับการ์ดที่เขาเลื่อนให้
กัณตินันท์หยิบการ์ดนั่นขึ้นมาอ่าน ก่อนจะเอ่ยขอบคุณลูกศิษย์ที่ทำให้วันเกิดปีนี้ของตนดูมีค่าขึ้นมา เนื้อความในการ์ดนั้นเป็นคำอวยพรสั้นๆที่ลูกศิษย์มีให้ แกมด้วยข้อบังคับหลายอย่างที่ไม่ได้เป็นที่น่าหนักใจเลยที่จะทำตาม ยกเว้นข้อสุดท้าย
“ให้สอนนายคนเดียว โอเค พี่ทำได้ ให้มารับนายทุกวัน พี่ก็ทำอยู่แล้ว ห้ามคบใครเป็นแฟนถ้านายไม่อนุญาต ฟังดูยากนะ แต่ก็จะพยายาม ให้โทรหานายทุกวันก่อนนอน คิดดูก่อน และข้อสุดท้าย ห้ามตั้งท่าเป็นศัตรูกับผมอีก ข้อนี้บอกตัวเองดีกว่ามั๊ย พี่ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”คนอ่านการ์ดพลางตอบไปในตัวเงยหน้าขึ้นสบตาคนร่างข้อบังคับยิ้มๆ
“นั่นไม่ใช่ข้อสุดท้าย”เจ้าของข้อความบอกเสียงขรึม ทำให้บรรยากาศแทนที่จะสดใสกลับอึมครึมตาม
“อีกข้อนั้น พี่ยังไม่ขอตอบ และการ์ดนี้พี่ก็ยังจะไม่รับ จนกว่านายจะเติมสิ่งเหล่านี้ลงไป”คนเอ่ยหยิบปากกามาจดอะไรซักอย่างเติมลงไป แล้วยื่นคืนไปให้คนตรงหน้า
“เติมมันให้ครบตามความเป็นจริง ถ้านายทำได้ พี่ก็จะรับการ์ดแผ่นนี้ พร้อมยอมตอบคำถามข้อสุดท้าย”
เจ้าของการ์ดหยิบของๆตนกลับมาอ่าน เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจหน่อยๆเมื่ออ่านจบ ก่อนจะยอมทำตามข้อเสนอ
“ไม่น่าเกินความสามารถ”เจ้าตัวยักคิ้วเอ่ยกับคนยื่นให้ ก่อนจะจัดการเก็บของๆตัวใส่กระเป๋าดังเดิม แล้วหันมาสร้างบรรยากาศใหม่
“เป่าเทียนเหอะ เค้กนี้ผมตั้งใจสั่งทำพิเศษเลยนะ เพื่อพี่”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกยิ้มๆ คนถูกบอกยิ้มส่งกลับให้ ก่อนจะก้มลงเป่าเทียนให้ดับไป และทันทีที่เล่มสุดท้ายดับลง คนเป่าก็ต้องสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อโดนคนตรงหน้าใช้นิ้วปาดหน้าเค้กมาป้ายที่แก้มตัวเองก่อนเจ้าตัวจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“พี่จะตั้งท่าเป็นศัตรูกับนายก็คราวนี้แหละไอ้เด็กบ้า”คนโดนป้ายว่ากลับ ก่อนจะจัดการทำอย่างที่คนแกล้งตนก่อนทำบ้าง เค้กก้อนนั้นแทนที่จะได้ทานกันอย่างอร่อยจึงกลับกลายเป็นเครื่องมือแกล้งกันอย่างสนุกของลูกศิษย์กับอาจารย์
ภายนอกร้านคนที่แอบมาซุ่มดูงานของตัวเองที่สั่งคนอื่นทำบังเอิญผ่านมาเห็นภาพบาดตาเข้า อารมณ์หึงถึงกลับพุ่งปรี๊ดขึ้นทันที เปล่าหรอก ไม่ได้หึงคนรักเก่า แต่ที่หึง คือหึงไอ้เด็กหน้าหล่อนั่นต่างหาก ดูท่ามันจะชื่นชอบเพศที่มันบอกว่าเกลียดเกินไปหน่อยแล้ว ถ้าคนๆนั้นเป็นเขา เขาจะไม่ว่าเลย แต่นี่ดันเป็นคนที่เขาเขี่ยทิ้ง โอ้ย นี่มันอะไรกัน แพ้ใครไม่แพ้ จะมาแพ้คนอย่างกัณตินันท์เหรอ ไม่มีทางหรอก
ชายหนุ่มพินิจมองภาพหยอกล้อของคนสองคนอย่างใช้ความคิดว่าจะทำให้มันแตกหักกันยังไง อ๋อ ใช่สิ ชายหนุ่มบอกตัวเองในตอนท้ายเมื่อคิดออกว่า ถ้าจะทำให้สองคนนั้นมองหน้ากันไม่ติด เขาต้องเข้าทางคนรักเก่าสิ แกล้งเล่นละครอยากย้อนไปคืนดีกับมันซะเลย รายนี้เป็นคนอ่อนไหว อ่อนแอง่าย รับรองว่าถ้าเขาเข้าไปล่อนิดเดียวเจ้าตัวจะต้องเกิดอาการสับสนบ้างล่ะ ทีนี้ล่ะมึงเอ้ย ไอ้ไต๋ ฉันจะรอดูนายซิว่า คนที่นายกำลังชื่นชอบชื่นชมทำท่าทางเหมือนมีเยื่อใยกับฉันแล้วนายจะมีสีหน้าและความรู้สึกยังไง นายคงจะรู้แล้วแหละว่าฉันกับกัณตินันท์เคยคบกันมาก่อน หึ ถ้าฉันแกล้งปะทุถ่านไฟเก่าให้ติดไฟขึ้นมาได้ คราวนี้แหละ พวกแกสองคนจะต้องทะเลาะกันแหลกลาญแน่ โอ้ย แค่คิดก็สนุกไปถึงไหนต่อไหนแล้วที่จะได้เห็นคนที่กำลังจะดีต่อกันหันมาฟาดฟันกันอย่างเก่า จะเอาให้พวกแกมองหน้ากันไม่ติดเลยคอยดูฤทธิ์พ่อ คอยดู..!
“ท่าทางสนุกกันจังเลยนะ ขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยคนสิ”หนึ่งเสียงเอ่ยทักขึ้นขณะที่คนสองคนกำลังหยอกล้อกันอยู่อย่างเพลินใจ บรรยากาศสนุกนั้นชะงักไปพลันเมื่อสองคนเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงพร้อมกันแล้วเห็นว่าฝ่ายที่เข้ามาทักเป็นใคร
“ภูมิ”กัณตินันท์เอ่ยเรียกชื่อฝ่ายนั้นอย่างแปลกใจปนตกใจที่เห็นเจ้าตัวที่นี่

pkclub2146

ติวกันต่อไปเถอะเด๋วหลายๆอย่างดีเอง

pongsakron01

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุณมากจ้า

gigusa

ขอบคุนมากคับ

orrick

ของคุนนะคับ

acolyte

ขอบคุณมากครับ

porxv

ขอบคุรมากคับผม

kangaza

ขอบคุงมากากคับ

tamia

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบบบคุณมากคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า มาอ่านตอนเย็นๆ{:sm-32:}

nokky

ชอบมากมายคัป{:7_210:}

01c3653b8c1df43

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

TawanIndy

ขอบคุณครับ

adan

ขอบคุนครับ