++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***32

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ก็ได้ ภูมิจะทำ”นั่นเป็นประโยคที่ทำให้คนปลอบใจยิ้มได้ทั้งน้ำตาชายหนุ่มมองภาพอดีตคนรักทำในสิ่งที่ถูกต้องด้วยความตื้นตันใจ ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นได้ทุกครั้งที่สามารถชี้ทางสว่างให้กับคนที่กำลังหลงผิดได้นี่หรือเปล่านะสัญชาตญาณของความเป็นครู
ณิชากรี๊ดลั่นขณะที่กำลังถูกต้อนให้จนมุมหลังจากที่สาวน้อยวิ่งหลบหลีกการจับกุมจนเหนื่อยหอบ
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไหว้ล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ”เด็กสาวเอ่ยขอร้องวิงวอนอย่างน่าเวทนา
“ปล่อยให้โง่สิ น่ารักๆแบบนี้หายาก”หนึ่งในสองวายร้ายเอ่ยตอบพลางหมายจะตรงเข้าจับตัวคนขอร้องใหม่
“ตะกี้มีโทรศัพท์มาบอกแล้วด้วยว่าจะมีคนมาสมทบเล่นหนังกับน้องให้พวกพี่ถ่าย ยอมซะดีๆเถอะน่า เห็นว่าน่ารักน่าทะนุถนอมนะเลยไม่อยากลงไม้ลงมือ”
“ไม่ ฉันไม่เล่นหนังอะไรกับใครทั้งนั้น ฉันกลัวแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง ฮือๆๆ”
ในระหว่างที่มีการต่อรองกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ คนที่เอ่ยต่อรองถือจังหวะที่พวกวายร้ายหันมองหน้ากันวิ่งหนีไปทางประตูห้อง แต่โชคร้ายที่โดนจิกรั้งเส้นผมเอาไว้ได้จนหน้าหงายจากคนที่ไม่ได้เป็นเจ้าของโทรศัพท์
“ชักจะหมดความอดทนแล้วนะโว้ย”ฝ่ายจิกรั้งเงื้อมือคิดจะตบสั่งสอน คนในอุ้งมือถึงกลับกรี๊ดลั่นห้องหลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรม แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันว่าจะได้ยินก็เกิดขึ้น
“เฮ้ย ปล่อยมันก่อนว่ะ พวกเราโดนแทงข้างหลังโว้ย”เจ้าของเสียงคือคนที่หันไปคุยโทรศัพท์นั่นเอง
“หมายความว่าไงวะ”คนเงื้อมือค้างกลางอากาศหันมาถาม
“ก็ไอ้คนที่มันว่าจ้างให้เรามาจับนังเด็กนี่น่ะสิ มันกลับเปลี่ยนใจขู่ให้เราปล่อยมันไปซะ ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจให้มาบุกรัง กูไม่น่าบอกที่อยู่มันเล้ย ให้ตายสิ”
“เฮ้ย อย่างงี้ก็แย่สิวะ เอาไงดีเนี่ย”
“จะเอาไงล่ะ ก็ต้องปล่อยมันไปน่ะสิ”
“เฮ้ย ทำงั้นได้ไงวะ”
“แล้วมึงมีทางเลือกหรือไงล่ะ ที่ทางทำมาหาแด..อับๆแบบนี้หาเอาที่ใหม่ก็ได้ ดีกว่าจะไปนอนแด..ข้าวแดงในคุกนะมึง”
“เราติดคุก ไอ้นั้นมันก็ต้องติดด้วย มึงกลัวอะไรวะ”
“แล้วมึงจะเอาชีวิตตัวเองไปแลกกับมันทำไม หาทางรอดให้ตัวเองก่อนดีกว่า ส่วนไอ้ปลิ้นปล้อนนั่นค่อยหาทางลอบจัดการมันอีกที ไปโว้ย ปล่อยอีเด็กนี่ไว้นี่แหละ เผ่นก่อนดีกว่าว่ะ”
“แม่งเสียดายชิบ หน้าสวยๆหมวยๆแบบนี้ ไม่น่าอดแด..เลยกู”สิ้นเสียงบ่นร่างบอบบางของคนที่อึ้งในสถานการณ์ก็ถูกผลักลงไปนอนราบกับพื้น ก่อนที่คนผลักจะชี้หน้าขู่เอาไว้
“ถือว่าดวงยังดีนะที่รอด อย่าเสือกให้ข้อมูลพวกกูกับตำรวจล่ะมึง ถ้ามีข่าวว่าพวกกูโดนตามจับนะ กูจะกลับมาลากคอมึงถึงหน้าโรงเรียนเพื่อไปเชือดเลย”
พวกมันขู่เอาไว้แค่นั้นก็ต้องรีบเผ่นกันออกไปจากห้อง คนในห้องถึงกับปล่อยโฮด้วยความดีใจ ก่อนจะตะเกียกตะกายออกจากห้องบ้าง
ทางด้านภูมิ ชายหนุ่มจอดรถเอาไว้ข้างทางแล้วซบหน้าลงไปกับพวงมาลัย หลังรับรู้ว่าฝ่ายที่ตนว่าจ้างยอมถอยฉากออกไปจากการรังแกเด็กผู้หญิงที่เขาเคยเกลียดชัง ชายหนุ่มปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น เมื่อรู้สึกละอายใจต่อความดีของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฝ่ายนั้นโดนเขาด่าทอเสียๆหายๆ โดนทำร้ายร่างกายอยู่เป็นระยะๆ แต่เจ้าตัวก็ยังมีใจที่จะคอยดึงสติเขากลับมา นี่หรือเปล่าที่เขาบอก ความดีเอาชนะทุกอย่างได้
“มันจบแล้วภูมิ มันจบแล้ว ใจเย็นๆนะ พวกนั้นยอมถอยแล้ว ก็เท่ากับว่าไม่มีใครสาวมาถึงภูมิได้แล้ว”เสียงคนดีเอ่ยปลอบใจพลางเอื้อมมือมาตบไหล่เบาๆ ทำเอาชายหนุ่มโผจากพวงมาลัยไปซบลงกับอกเจ้าตัวแทนแล้วฟูมฟายอย่างคนสำนึกผิด
“ภูมิขอโทษตฤณ ภูมิขอโทษ ภูมิผิดไปแล้ว อย่าเพิ่งเกลียดภูมิเลยนะ ตอนนี้ภูมิไม่เหลืออะไรแล้ว ภูมิคงไม่กล้ากลับไปทำงานหากพ้นกำหนดพัก ภูมิไม่กล้าสู้หน้าใครได้ ภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ”
“ไม่เอาน่าภูมิ เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากตฤณ ภูมิก็ทำตัวเป็นปกตินะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่องไว้ ต่อไปแค่ภูมิคิดดี ทำดี ทุกอย่างมันก็จะดีเอง เชื่อตฤณนะ”คนโดนโผเข้าใส่เอ่ยปลอบอย่างไม่รังเกียจ ถึงแม้จะรู้ถึงเบื้องลึกความรู้สึกของคนที่กำลังร้องให้ซบอกว่าเป็นอย่างไรแล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยๆช่วงชีวิตหนึ่งเขาก็เคยมีความผูกพันกับเจ้าตัวอยู่บ้าง การให้อภัยคนเคยสนิทที่คิดกลับใจมันก็ไม่เสียหายนักหรอก ตรงกันข้าม มันกลับเป็นเรื่องน่ายินดีเสียด้วยซ้ำต่างหากล่ะ ถ้าหากว่าต่อจากนี้เจ้าตัวจะคิดดี ทำดี จริงๆ แต่เห็นขนาดนี้ เขาก็มั่นใจและแน่ใจไปกว่าครึ่งว่าเจ้าตัวคงคิดได้ และมีสติไตร่ตรองอะไรต่างๆได้แล้วจริงๆ
ทางฝั้งศัลชัย และกลุ่มครู อาจารย์รวมทั้งเตชสิทธิ์และครอบครัวของณิชาที่ปักหลักกันอยู่ในโรงพัก เพื่อวางแผนว่าจะเอายังไงกับการตามหาตัวคุณหนูที่ถูกจับ ต่างก็ตื่นเต้น และยินดี เฮกันลั่น เมื่อหนึ่งในกลุ่มได้รับการติดต่อจากคุณหนูนั่นว่าตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ให้ส่งคนไปรับตัวด้วย
“ที่ไหนครับ ให้ผมไปด้วยนะ”ศัลชัยเอ่ยขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นตามญาติและเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่พอจะเดินออกไป เด็กหนุ่มก็หันมาพูดด้วยกับคู่อริที่พักยกออกศึกกันตอนรอตามข่าวคนถูกฉุด
“ไม่ไปด้วยกันเหรอวะไต๋”
“ไม่ล่ะ แค่รู้ว่าณิชาปลอดภัยก็ดีแล้ว ต่อไปมึงก็ดูแลเขาดีๆละกัน”
“อืม ขอบใจนะที่บอก ไปล่ะ แล้วกูจะบอกณิชาให้ว่ามึงยังเป็นห่วงเขาอยู่”คนพูดเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มแรกที่ฝ่ายนั้นส่งให้หลังจากที่แยกเขี้ยวใส่กันมานาน จึงไม่แปลกที่คนข้างหลังจะส่งยิ้มตามให้ไป
มืดแล้วที่รั้วหน้าบ้าน คนที่กำลังจะปิดประตูรั้วชะงักมองคนหนึ่งคนที่ลงจากรถคันที่มาส่งพร้อมรอยยิ้มก่อนที่รถคันนั้นจะเคลื่อนออกไป
“ดีกันแล้วเหรอ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักขึ้นเสียงแข็ง เมื่อร่างคนเดินยิ้มเดินมาจนถึงรั้วบ้าน
“ไต๋”กัณตินันท์เผลอครางชื่อคนทักตนออกมาอย่างตกใจ นี่เจ้าตัวเพิ่งจะเข้าบ้านเหมือนกันเหรอเนี่ย
“เพิ่งมาถึงเหมือนกันเหรอ”ชายหนุ่มเอ่ยทักออกไปยิ้มๆ ในใจก็แอบคิดไปว่าฝ่ายนั้นคงไม่ทันเห็นว่าใครมาส่งตน แต่นั่นก็เป็นความคิดที่ผิด เมื่อเจ้าตัวเอ่ยออกมาถึงคนที่มาส่งตนแทนคำตอบ
“ไปรำลึกความหลังกับแฟนเก่าที่ไหนมา”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องมันยาว แต่เดี๋ยวพี่ค่อยอธิบาย ตอนนี้พี่ว่าเราเข้าไปเรียนหนังสือกันก่อนดีกว่านะ เสียเวลามาหลายชั่วโมงแล้ว”
“ไม่มีการเรียนการสอนอะไรทั้งนั้นแหละ ทำกับผมขนาดนี้คิดว่าผมยังจะมีจิตใจเรียนหรือไง”
“พี่ทำอะไร ไหนบอกจะปรับปรุงตัวเองไง อะไร เรื่องแค่นี้ทำไมต้องมาพาลด้วย”
“ยังจะถามอีกเหรอว่าพี่ทำอะไร แล้วเรื่องแค่นี้ของพี่ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆสำหรับผมนะ พี่เล่นหายไปมีความสุขกับอดีตคนรักจนลืมลูกศิษย์ตัวเอง พี่จะให้ผมรู้สึกยังไง”
“ก็บอกแล้วไงเรื่องมันยาว พี่อธิบายให้นายฟังแน่ๆล่ะ แต่ตอนนี้ช่วยเข้าไปเรียนก่อนดีมั๊ย เวลาของนายมีไม่มากนักหรอก แป็บเดียว เดี๋ยวก็สอบ เดี๋ยวก็สอบ อย่ามัวมาตั้งแง่อะไรใส่พี่เลยนะ ใส่ใจอนาคตตัวเองจะดีกว่า”
“พูดเหมือนไม่แคร์ผมแบบนี้ กำลังจะกลับไปคืนดีกับไอ้ภูมินั่นใช่มั๊ยล่ะ”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว ก็บอกแล้วไงไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงหายไปกับมันแล้วทิ้งผม”
“พี่ไม่ได้ทิ้งนาย แต่มันมีเหตุที่พี่ต้องไปกับภูมิเขาจริงๆ”
“เหตุอะไร”
“ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”
“ทำไมต้องเดี๋ยวด้วยล่ะ หรือต้องการใช้เวลาแต่งเรื่องโกหก”
“พี่จะไปแต่งเรื่องโกหกนายเพื่ออะไรกัน”
“อ๋อ พี่ไม่เคยแคร์ผมอยู่แล้วนี่ ผมลืมไป”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น นายนี่ยังไงนะ ตอนนี้เวลานี้ เราควรจะสนใจเรื่องเรียนมากกว่าเรื่องอื่นนะ”
“บอกแล้วไงถ้าพี่ว่าจะไม่มีการเรียนการสอนเกิดขึ้น ถ้าผมไม่ได้คำอธิบายว่าพี่หายไปไหนกับแฟนเก่าพี่มา”
“เออ โอเค ไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน กลับก็ได้วะ”เป็นครั้งแรกที่คนเป็นครูเผลอหยาบคายให้ได้ยิน คนเป็นลูกศิษยนึกโมโหหนักกว่าเดิมที่เห็นฝ่ายนั้นทำท่าคล้ายรำคาญตน เด็กหนุ่มเอื้อมมือกระชากแขนคนคล้ายรำคาญเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าตัวทำท่าจะเดินหนีจริงๆ
“มันจอดรถรอยู่ใช่มั๊ยล่ะ ถึงคิดจะเดินหนีแบบนี้”เด็กหนุ่มเอ่ยพาลขึ้น
“ก็นายบอกไม่เรียน จะให้พี่อยู่ทำไมล่ะ อย่าพาลกันดีกว่า”คนถูกพาลหันมาบอก
“ผมจะเรียน ถ้าพี่อธิบายเรื่องที่ผมเห็นให้ผมฟัง พี่ไปไหนกับไอ้ภูมินั่นมา พูดเรื่องจริงนะ ห้ามโกหก ถ้าผมจับได้ ผมไม่เอาพี่ไว้แน่”
กัณตินันท์อึกอักกับคำพูดข่มขู่ของลูกศิษย์ จริงๆเขาก็ไม่อยากโกหก แต่ถ้าจะให้เขาบอกเรื่องจริงทุกอย่างออกไปเขาจะทำได้ยังไงกันในเมื่อเขารับปากและสัญญากับคนที่คิดกลับตัวกลับใจเอาไว้แล้ว ว่าจะไม่บอกใครถึงความชั่วร้ายที่เจ้าตัวคิดทำลงไปจากอารมณ์ชั่ววูบ ยิ่งถ้าให้บอกคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ถึงเรื่องนั้น แทบไม่ต้องคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น เชื่อเถอะ ว่าเด็กหนุ่มนี่คงไม่มีใจที่จะยกโทษให้คนที่คิดทำร้ายคนเคยรักของตนเป็นแน่
“เงียบทำไมล่ะ บอกมาสิ หายไปไหนกับมันมา เจ็บแล้วไม่จำหรือไง หรือชอบตกเป็นเบี้ยล่างของใคร โดนมันบังคับข่มขู่ให้กราบแทบเท้ายังโดนมาแล้วยังคิดที่จะกลับไปญาติดีกับมันอีก”เตชสิทธิ์คาดคั้นพลางเขย่าร่างคนในอุ้งมือ เมื่อเห็นคนที่ตนเปิดโอกาสให้อธิบายเรื่องจริงนิ่งงันไป เด็กหนุ่มรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมา เมื่อคิดเลยเถิดไปถึงสิ่งที่ฝ่ายนั้นกำลังคิดปิดบังตนอยู่ ใครมันจะกล้าบอกล่ะว่าตัวเองไปมั่วรักกับคนที่ตัวเองเคยตัดใจหนีมาแล้ว
“ปล่อยพี่ก่อนพี่เจ็บ”คนถูกเขย่าร่างเอ่ยบอกพลางพยายามจะขัดขืนให้ร่างตัวเองหลุดจากการโดนจับ แต่ยิ่งดิ้นก็ดูเหมือนว่าจะถูกพันธนาการแน่นขึ้น
“พี่บอกให้ปล่อยพี่ก่อนไงไต๋ มันเจ็บนะ แล้วนี่มันหน้าบ้านนายด้วย คิดจะทำอะไรหัดคิดเกรงสายตาคนอื่นเขาบ้างสิ”ชายหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อขัดขืนแล้วไม่เป็นผล ก่อนจะตัวเย็นวาบขึ้นมาหน่อยๆ เมื่อเห็นฝ่ายที่ตนบอกยิ้มเย็นเอ่ยขึ้น
“งั้นแสดงว่าอยู่ในที่ลับตาคนอื่น ผมทำได้มากกว่านี้งั้นสิ”
“มะ หมายความว่าไง”
“อยากรู้เหรอ งั้นตามมานี่”
“กลับกันมาแล้วเหรอ แล้วนั่นจะลากพี่ตฤณเขาไปไหนตาไต๋”เสียงหญิงเจ้าของบ้านเอ่ยทักตอนที่มองเห็นสองคนต่างวัยที่ตนรู้จักดีโผล่หน้าเข้ามาในตัวบ้าน นางจ้องมองการกระทำของลูกชายเขม็ง เมื่อเห็นฝ่ายนั้นยื้อยุดฉุดกระชากอีกคนที่พยายามขัดขืนอยู่
“ไม่มีอะไรหรอกแม่ แค่วันนี้คุณครูของผมเขาขี้เกียจที่จะสอน ผมเลยต้องออกแรงลากเขาเข้ามา”เตชสิทธิ์เอ่ยสร้างเรื่องตามนิสัยเดิม ทำเอาคนที่ถูกลากอยู่รู้สึกโกรธขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้แก้ต่างอะไรให้ตัวเอง ก็ต้องร้องโอ้ยขึ้นใหม่ เมื่อคนสร้างเรื่องออกแรงดึงตนอีก
“นี่เบาๆหน่อยก็ได้ ฉันเจ็บนะ”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกสุดทนขึ้นมา
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย ดีกันได้ไม่กี่วัน จะเริ่มสงครามกันอีกแล้วหรือไง”อีกคนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เอ่ยท้วงขึ้น เมื่อรู้สึกขัดใจกับภาพตรงหน้า
“ก็คนดีของแม่เกิดดีแตกขึ้นมาไง ผมเลยต้องทำแบบนี้”ลูกชายเอ่ยตอบ
“ใครกันแน่ดีแตก อย่ามากล่าวหากันแบบนี้นะ”คนเป็นครูเอ่ยเถียง
“ใครกล่าวหาพี่ ผมพูดเรื่องจริง ถ้าพี่ไม่ดีแตกจะเรียกว่าอะไร ที่จู่ๆทิ้งลูกศิษย์ตนแล้วเสเพลไปหาความสุขเล่นน่ะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังตอนเรียนเสร็จ นายน่ะคิดเอง เออเอง สรุปเองทั้งนั้น”
“คนที่เขาบริสุทธิ์ใจที่จะพูดความจริงกันเขาไม่ต้องใช้เวลาเตรียมตัวหรอก”
“ฉันไม่ได้ขอเวลาตรียมตัวสร้างเรื่องอย่างที่นายเข้าใจ ฉันแค่ขอเวลาทำใจ โปรดเข้าใจซะใหม่นะ”
“ทำใจ ทำทำไมไม่ทราบครับ เรื่องที่จะเล่าจะเอ่ยเนี่ย มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือไงกัน”
“มันก็ไม่แน่นักหรอก”
“อย่ามาเบี่ยงประเด็น แน่จริงกล้าทำก็ต้องกล้ารับสิกลัวอะไร”
“แล้วนายจะให้ฉันรับอะไรล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”
“บอกตัวเองไม่ได้ทำผิด แต่ก็ไม่ยอมพูด ยอมอธิบายอะไร พี่จะให้ผมเข้าใจว่ายังไงห๊ะถามหน่อย”
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าขอเวลาทำใจ”
“อยากทำใจมากนักใช่มั๊ย งั้นก็ไปทำซะให้หนำใจ มานี่”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

ืnneess

ขอบคุณนะคับ

x_man19

ขอบคุณมากจ้า

gigusa

ขอบคุนมากคับ

orrick

ขอบคุนนะคับ

acolyte

ขอบคุณมากครับ

porxv

นายชั้งเป็นครูที่ดีมาก

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

tamia

ขอบคุณนะคับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อ่านก่อนนอนละกัล{:sm-38:}

caloprince

ขอบคุณครับ

nokky

ชอบมากมายคัป{:7_210:}

hortop555

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ