++ Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ++ ***43

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ภูมิโทรมาเล่าสถานการร์ให้ฟังแล้ว”กัณตินันท์เอ่ยบอก ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่ได้รับรู้มาจากปากคนรักเก่าให้ลูกสิษย์หนุ่มฟัง
“เฮ้ย จริงดิพี่ สองคนนั้นเขาเริ่มที่จะคบกันใหม่เหรอเป็นไปได้ไงอ่ะ ร้ายใส่กันขนาดนั้น รักด้วยเลือดแท้ๆ”คนรับรู้เอ่ยออกมาอย่างตกใจก่อนจะล้อเลียนในตอนท้ายอย่างอดไม่ได้
“น้อยๆหน่อย ทำอย่างกะเมื่อก่อนนายไม่ร้ายใส่พี่งั้นล่ะ”กัณตินันท์เอ่ยว่าคนที่มีท่าทีตกใจอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ ไปว่าแต่คนอื่นเขา ทีตัวเองเมื่อก่อนแทบจะฆ่าเขาได้เลยมั้งน่ะในทุกตอนที่เขาเข้าใกล้ตัว
“แหะๆ ลืมไป แต่ต่อไปนี้ ผมสัญญาเลยนะว่าผมจะไม่ร้ายใส่พี่อีกแล้ว”ลูกศิษย์หนุ่มออกตัวด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
“ไม่ต้องสัญญาหรอก แค่เป็นตัวเองอย่างที่เป็นทุกวันนี้ พี่ก็พอใจแล้ว”คนถูกสัญญาเอ่ยบอก
“ได้เลยครับ แล้วพี่ล่ะ ตอนนี้เรื่องร้ายๆก็เหมือนจะผ่านไปหมดแล้ว พี่จะตอบคำถามข้อสุดท้ายในการ์ดนั่นให้ผมได้หรือยัง”ถึงครวนี้กัณตินันท์ได้แต่อึ้งไป เขายังไม่ลืมคำสั่งข้อสุดท้ายที่เด็กหนุ่มตรงหน้านี้ร่างให้ตอนวันเกิด แต่เขาจะตอบเจ้าตัวว่ายังไงล่ะ ยอมรับตรงๆว่าความสัมพันธ์ตอนนี้ของเขาเองกับฝ่ายนั้นมันดูแนบแน่นผูกพันกันจนเขาไม่จำเป็นที่จะต้องตอบคำถามนั่นก็ได้ ซึ่งคนร่างคำถามก็น่าจะรับรู้คำตอบได้ด้วยการกระทำของเขาเอง แต่ทำไมล่ะ ทำไมหนุ่มน้อยรายนี้ถึงต้องการที่จะได่คำตอบคำสัญญาจากปากเขา หรือเจ้าตัวเริ่มเอะใจอะไร แต่ไม่อยากที่จะพูดจะเอ่ย
“พี่รอให้นายทำตามที่พี่ขอได้ก่อน แล้วพี่จะตอบ”ชายหนุ่มเอ่ยเลี่ยงไปอีก เพื่อเป็นการยืดเวลาทำใจในการที่จะให้คำตอบนั่นให้กับเด็กหนุ่ม
“พี่ว่านะตอนนี้ ทุกอย่างก็ราบรื่นลงตัวหมดแล้ว เราควรจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างแล้วหันมาตั้งหน้าตั้งตาติวเข้มกันดีกว่า เพราะอีกไม่กี่วันกี่เดือน นายก็ต้องลงสนามจริง เพื่อวัดความสามารถของตัวเองที่แท้จริงแล้ว”ชายหนุ่มเอ่ยบอกต่ออีก เมื่อตระหนักถึงเรื่องวันเวลาที่เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วขึ้นมา
เตชสิทธิ์พยักหน้ารับคำบอกนั่นอย่างง่ายดาย ด้วยในใจก็นึกสัญญาว่าเขาจะต้องทำให้ได้ตามที่คนไม่ยอมตอบคำถามเขายื่นข้อเสนอเอาไว้ให้เพื่อแลกกับคำ หรือคำตกลงนั่นเอง
การดำเนินชีวิตของสองคนลูกศิษย์กับอาจารย์ราบรื่นไปอย่างดี หลังจากที่ไม่ต้องมีปัญหาให้หาทางแก้ไขรายวัน กฤตภาษถูกส่งไปเรียนที่ต่างประเทศแล้ว ในขณะที่ภูมิก็ได้กลับเข้าไปทำงานที่เดิมตามปกติคล้ายๆว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ณิชาเองก็สานความสัมพันธ์กับศัลชัยไปด้วยดีๆ
อาจารย์กับลูกศิษย์พร้อมกันผ่อนลมหายใจออกมา เมื่อหมดเวลาการเรียนการสอนลงไปอีกหนึ่งวัน ซึ่งวันนี้เป็นวันที่คนเป็นครูจัดการให้ตัวลูกศิษย์วัดระดับความรู้ที่ตัวเองได้ถ่ายทอดมาให้ทั้งหมด ซึ่งเมื่อตรวจดูแล้ว ตัวลูกศิษย์เองก็ทำได้ดีจนเป็นที่น่าพอใจ ไม่ต่างจากเกรดเฉลี่ยที่ดูกระเตื้องขึ้นในตอนที่เจ้าตัวได้ผลการเรียนมาให้ช่วยวิเคราะห์ดู หลังจากเสร็จสิ้นการสอบในชีวิตนักเรียนมัธยมปลายไปอีกหนึ่งเทอม
“เป็นไง คิดว่าไหวมั๊ยกับการสอบเข้ามหาลัย ข้อสอบมันก็ประมาณนี้แหละ ถ้านายทำได้แบบนี้ ก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว เพราะเกรดเฉลี่ยนายที่พี่ลองคิดวิเคราะห์ ก็อยู่ในเกณฑ์ที่น่าจะพอสมัครเข้าเรียนตามคณะ และมหาลัยที่นายต้องการได้อยู่”คนเป็นอาจารย์เอ่ยถามขึ้น เมื่อปล่อยให้ลูกศิษย์พักผ่อนสมองไปแล้วซักพัก
“มีพี่อยู่ให้คำปรึกษาแบบนี้ ทำไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”ลูกศิษย์เอ่ยบอก
“ให้มันจริงเถอะ แล้วพี่จะคอยดู”
“ถ้าผมทำได้ล่ะ พี่จะให้อะไรเป็นรางวัลผม”
“จะเอาอะไรล่ะ”
“หัวใจพี่”
“มาอีกละ มุกนี้ บอกแล้วไงว่าอย่าเล่นๆ”
“ทำไมล่ะ หรือมีคนจองก่อนผมแล้ว”
“มันก็ไม่แน่ นายอาจจะมีเซอร์ไพส์ตอนจบก็ได้”
“ได้ไงอ่ะ บอกมานะ ว่าตอนนี้คบใครอยู่”
“จะให้คบใครล่ะ วันๆก็หมกอยู่กับกองหนังสือ แล้วก็ที่บ้านนายเนี่ย”
“แล้วไป ถ้าแอบมีใครเก็บไว้ล่ะน่าดู”
“ทำไม นายจะทำอะไรพี่”
“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก แค่ผมจะไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ ไม่ตั้งใจเรียนกับพี่ แล้วกลับไปเกเรดังเดิมก็แค่นั้น”
“เรื่องของนาย พี่ขี้เกียจจะสั่งจะสอนแล้วถ้ายังคิดอะไรตื้นๆแบบนั้นอีก”
“โหย นี่ไม่ง้อกันซักนิดเลยเหรอ”
“ง้อทำไม ไม่ใช่แฟน”
“ปากดีนักนะ เดี๋ยวเหอะ ซักวันจะเจอดี”
“กล้าทำอะไรพี่ก็เอาสิ พี่จะฟ้องแม่นาย แล้วทุกอย่างก็จบ”
“ถือว่าเป็นคนโปรดงั้นซิ”
“แน่นอน”
“งั้นมานี่เลย ปากดีแบบนี้มันต้องโดนนี่ วันนี้แม่ไม่อยู่ด้วย ข่มขื่นพี่ซะข้างล่างนี่แหละ”คนพูดประโยคสุดท้ายพุ่งเข้ากอดรัดตัวคนที่ทำท่าว่าจะลุกหนี เด็กหนุ่มไม่ปล่อยให้ฝ่ายนั้นตั้งตัวติดโดยการรีบจัดการลงมือซุกไซร้ให้เจ้าตัวอ่อนระทวยไปกับปลายลิ้นของตัวเอง จนสุดท้ายก็พิชิตสวาทเจ้าตัวได้อย่างเช่นเคย
เตชสิทธิ์กำลังขมักขเม้นในการอ่านหนังสือในวันที่ใกล้ที่จะเข้าทำการทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติขั้นสูงเพื่อที่จะนำคะแนนไปบวกสะสมกับการทดสอบขั้นพื้นฐานที่ผ่านมาสำหรับการที่จะเลือกสมัครเข้าเรียนในระดับอุดมศึกษาในคณะและมหาวิทยาลัยที่ต้องการ
กัณตินันท์ลอบมองหนุ่มน้อยอยู่ห่างๆระหว่างที่กำลังนั่งสนทนาอยู่กับแม่ของเจ้าตัว ชายหนุ่มรู้สึกพอใจอยู่ไม่น้อยกับภาพที่เห็น เพราะความขยันและอดทนแบบนี้สินะที่ทำให้ลูกศิษย์หนุ่มของเขาทำเกรดเฉลี่ยในเทอมสุดท้ายในชีวิตนักเรียนมัธยมปลายและคะแนนการทดสอบทางการศึกษาขั้นพื้นฐานได้ดีจนน่าภูมิใจแทนคนที่นั่งอยู่คู่กับตนตอนนี้
“น้าขอบใจตฤณมากเลยนะ ที่สุดท้ายก็เปลี่ยนลูกน้าที่เคยเกเรสุดขั้วให้น้าได้ภูมิใจในตัวเขาได้ในวันนี้”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นกับชายหนุ่มในตอนที่ได้หันมองสบตากัน
กัณตินันท์ส่งยิ้มให้กลับแล้วบอกว่ามันเป็นหน้าที่ของตน ก่อนที่จะยอมเปิดใจบอกว่าตนคงอยู่ไม่ทันเห็นลูกของนางประสบความสำเร็จในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพราะได้วางแผนเอาไว้ตั้งนานแล้วว่าจะพาตัวเองไปหาความรู้เพิ่มเติมในต่างประเทศ คนได้ฟังถึงกับตกใจที่ไม่ได้รัระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อน
“ไต๋รู้เรื่องนี้หรือยัง”นางเอ่ยถามคนเล่าเรื่องราวด้วยท่าทีตกใจหน่อยๆ
“ยังหรอกครับคุณน้า คือตฤณยังไม่กล้าบอกเขา”ชายหนุ่มเอ่ยตอบคำถาม ก็นี่แหละคือสิ่งที่เขาหนักใจและพยายามแบกรับความกังวลมาโดยตลอดในช่วงตอนที่ได้เริ่มผูกพันกับหนุ่มน้อยรายนั้นขึ้นมา เขายอมปิดความลับนี้เอาไว้จนมิด เพราะไม่อยากที่จะพูดออกไปเพื่อทำร้ายคตวามรู้สึกของคนที่ผูกพันอยู่กับตนเช่นกัน เตชสิทธิ์ร่างข้อเสนอข้อสุดท้ายให้เขาในการ์ดแผ่นนั้นว่า หลังจากทำการเรียนการสอนจบคอร์สนี้แล้ว ห้ามเขาหนีหน้าหายไปไหนเด็ดขาด โดยให้เขาทิ้งแค่หน้าที่ความเป็นคู่ไป แล้วเปิดใจคบกับเขาในฐานะคนรักกัน ในวันนั้นเขารู้คำตอบอยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะการที่จะพาตัวเองไปเรียนต่อครั้งนี้ เขาวางโครงการมาตั้งแต่ตอนที่โดนคนรักอย่างภูมิบอกเลิก และโดนลูกศิษย์ตัวร้ายไล่ออกไปให้พ้นจากชีวิตแล้ว
ในวันนั้นที่เขาจึงใช้วิธีร่างข้อเสนอกลับให้เจ้าตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ก่อน แล้วเขาจึงจะยอมตอบคำถามนั่น การทำแบบนั้นมันเป็นเพียงการยื้อเวลาปวดใจที่จะเอ่ยความจริงออกไป ข้อนี้เขารู้ดี แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ถ้าเขาพูดตอบออกไปว่าเขายังมีภาระหน้าที่ที่จะต้องไปจัดการ และให้เวลากับตัวเอง เขาเชื่อแน่ว่ารอยร้าวต่างๆมันย่อมเกิดขึ้นเป็นแน่ในตอนความสัมพันธ์ที่ดีกำลังเริ่มก่อตัว ไม่แน่ลูกศิษย์ของเขาอาจจะลุกมาต่อต้านเขาโดยไม่สนใจการเรียน จนทำให้อนาคตที่กำลังจะสดใสดับวูบลงไปอีกก็เป็นได้ ข้อนี้เขาไม่ได้คิดไปเอง แต่คำพูด และการกระทำต่างๆของเด็กนั่นมันสื่อ และส่อว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆในทุกตอนที่เขาลองพูดเปรยๆเอาไว้ให้เจ้าตัวได้คิดว่าอะไรๆมันก็ไม่แน่นอนเสมอไป
“น้าเข้าใจตฤณ แต่ความจริงมันก็คือความจริงวันยังค่ำ ตฤณไม่น่าปล่อยให้อะไรๆมันคาราคาซังมาขนาดนี้เลย”ผู้สูงวัยให้ความคิดในอีกแง่หนึ่ง ตอนนี้นางรู้สึกเป็นกังวลมากว่า หากลูกชายได้รับรู้ถึงข่าวนี้แล้วจะเป็นการทำให้เจ้าตัวขาดสมาธิในการตั้งใจอ่านหนังสือ ก็เพราะนางรับรู้มาโดยตลอดน่ะสิว่าลูกชายผูกพันกับคนที่ตนว่าจ้างมาให้สอนหนังสือถึงขั้นไหน ซึ่งปัญหาข้อนั้นนางไม่ติดใจอะไรแล้ว เพราะคนที่นางว่าจ้างมาก็ทำหน้าที่ได้ดีจนน่าพอใจ จนนางเองยอมเปิดใจยอมรับเจ้าตัวได้ในฐานะอะไรก็ช่างที่ลูกชายนางอยากให้เป็น แต่ปัญหาที่หนักอกในตอนนี้นี้สิ ถ้าคนๆนี้ยอมบอกความจริงกับลูกชายนางตั้งแต่ต้น บางทีระยะเวลาที่ยาวนานกว่าจะมาถึงวันนี้ อาจจะทำให้ลูกชายนางทำใจ และยอมรับความจริงได้แล้วก็ได้ แต่นี่มันช่วงหัวโค้งที่จะเข้าสู้เส้นชัยชัดๆ แล้วคนๆนี้มาบอกข่าวที่น่าตกใจแบบนี้ ขนาดนางยังอึ้ง แล้วลูกชายนางล่ะ นางไม่อยากจะคิดเลยว่าฝ่ายนั้นจะรู้สึกเช่นไร หากรู้เรื่อง
“ตฤณขอโทษครับคุณน้า ตฤณอาจจะกลัวไปเอง คิดไปเองฝ่ายเดียว”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นใหม่พลางยกมือไหว้คนอายุสูงกว่า เมื่อพอจะเข้าใจความคิดของเจ้าตัว สอง
คนมองสบตากันอย่างต่างคนต่างหนักใจในการที่จะหาทางออกให้เรื่องนี้ ก่อนที่สุดท้ายจะได้บทสรุปว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงหูคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาสร้างอนาคตตัวเองให้จิตใจได้วอกแวกจนทุกอย่างพาลที่จะพัง
“พี่ตฤณไปไหนอ่ะแม่แม่”เตชสิทธิ์เดินมาถามแม่ของตน หลังจากที่พักสายตามองมาทางนี้ แล้วไม่เห็นกำลังใจอีกคนของตนนั่งอยู่
“กลับไปแล้ว ที่บ้านเขาโทรตาม”คนถูกถามเอ่ยโกหกออกไป นางจะบอกลูกชายได้ยังไงว่าที่กัณตินันท์รีบกลับไป เพราะเกิดอาการอ่อนแอร้องไห้เสียน้ำตาในเรื่องราวที่ได้พูดคุยกับตนเมื่อครู่ นางรู้สึกซึ้งและเห็นใจฝ่ายนั้นอยู่ไม่น้อย เมื่อได้รับรู้ว่าเจ้าตัวเองก็รักและผูกพันกับลูกชายของตนอยู่มากมายเช่นกัน แต่เจ้าตัวก็บอกว่าทุกอย่างถูกวาดและขีดเอาไว้แล้วจนเปลี่ยนแปลงแก้ไขไม่ได้ ในตอนที่น้ำตาแห่งความใจหายพร่างพรูออกมาจึงขอตัวกลับก่อนที่คนต้นเหตุแห่งหยาดน้ำตาจะมาเห็น และคะยั้นคะยอถามถึงสาเหตุที่อ่อนแอ
“อะไร จะไปไม่บอกกันซักคำ”หนุ่มน้อยบ่นขึ้น พลางมองออกไปข้างนอก ผู้เป็นแม่ลอบถอนหายใจ การไปไม่บอกครั้งนี้มันยังน้อยไปตาไต๋เอ้ย ในวันหนึ่ง แกคงจะต้องตกใจมากกว่านี้เป็นแน่
จากวันนั้น เตชสิทธิ์ได้พุดคุยกับกัณตินันท์ผ่านเพียงแค่เครื่องโทรศัพท์เท่านั้น ด้วยเหตุผลที่ว่าการเรียนการสอนจบคอร์สลงไปแล้วเรียบร้อย และในตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เขาจะต้องเก็บตัวลุยอ่านหนังสือเพียงอย่างเดียว ซึ่งในส่วนที่ไม่เข้าใจก็แค่ได้ปรึกษากับคนเคยเป็นอาจารย์ผ่านทางเครื่องโทรศัพท์อย่างที่ว่า เด็กหนุ่มไม่มีทางรับรู้และเอะใจเลยซักนิด ว่าฝ่ายนั้นก็กำลังเตรียมตัวที่จะเดินทางไปสร้างอนาคตของตัวเองเช่นกัน จนวันเวลาผ่านไปจนถึงเทศกาลที่จะต้องเข้าทดสอบความรู้ที่แท้จริง หนุ่มน้อยรู้สึกแปลกใจมากที่คราวนี้ แม่ของตนคอยเป็นธุระให้ทุกๆเรื่องโดยปราศจากเงาของคนที่น่าจะมาทำหน้าที่นี้โดยสิ้นเชิง
“พี่ตฤณหายไปไหนน่ะแม่ สองสามวันมาแล้วนะที่ผมติดต่อเขาไม่ได้”หนุ่มน้อยเอ่ยถามแม่ของตนในวันที่ฝ่ายนั้นลางานมาเพื่อขับรถส่งตนไปที่สนามสอบ
“อ๋อ พี่เขาไม่อยากมารบกวนสมาธิแกในช่วงนี้น่ะ”คนเป็นแม่เอ่ยโกหกอีก นางจะบอกลูกชายได้ยังไงล่ะว่าคนที่เจ้าตัวถามถึงตอนนี้ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในแผ่นดินเกิดแล้ว
“รบกวนอะไรกันน่ะแม่ เขาเคยเป็นครูผมนะ เนี่ยผมกำลังจะทำหน้าที่ลูกศิษย์ที่ดีให้เขาเห็น แต่ดันหลบหน้าหลบตาไปแบบนี้มันหมายความว่าไง”เสียงลูกชายเริ่มโวยขึ้น คนเป็นแม่ถึงกลับหนักใจ เลยพยายามพูดให้เจ้าตัวทำความเข้าใจซะใหม่
“แกอย่าเพิ่งให้จิตใจแกวอกแวกตอนนี้เลยน่าไต๋ พี่ตฤณเขาก็รอที่จะมองดูความสำเร็จชองแกอยู่ เขาเหนื่อยกะแกมามากแล้ว แกก็ให้เวลาเขาพักบ้างสิ ถ้ารักเขา ก็จงทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีซะ แล้วเขาจะกลับมาชื่นชมความสำเร็จของแกเองน่ะแหละ”
เตชสิทธิ์ยอมเงียบ ใช่สินะ กัณตินันท์เหนื่อยเพราะเขามามากมาย และในตอนนี้ทุกอย่างมันก็ต้องขึ้นกับตัวเขาเองแล้วทั้งนั้น อย่างที่แม่เขาบอกก็ถูก เขาควรจะให้เวลาฝ่ายนั้นได้พักบ้าง อย่างน้อยก็ในช่วงที่เขาสอบ พอสอบเสร็จเถอะพี่ตฤณ ผมจะหอบคะแนนสวยๆไปอวดพี่ให้ได้เชียว ถึงวันนั้นพี่คงตอบตกลงที่จะคบกับผมในฐานะคนรักได้ซะทีสินะ
หนุ่มน้อยเผลอลอบยิ้มในตอนที่คิดขึ้นมาได้แบบนั้น ผู้เป็นแม่ถึงกลับลอบถอนหายใจ ตฤณเอ้ย น้าแก้ปัญหาในเบื้องต้นได้เท่านี้แหละ ต่อไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ลูกชายน้าก็ย่อมรู้อยู่ดีว่าตฤณได้ทิ้งเขาไปแล้ว ถึงวันนั้นอะไรจะเกิดขึ้น น้าก็สุดที่จะคาดเดา
ในวันสุดท้ายของการสอบเสร็จสิ้น มันเป็นที่แสนโล่งอกและโล่งใจของเตชสิทธิ์ แต่นั่นมันก็เป็นวันที่เขาได้รับฟังข่าวที่น่าตกใจเช่นกัน
“พี่ตฤณเขาไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยนี้แล้วล่ะไต๋ พี่เขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแต่ก่อนที่แกจะสอบอีก”แม่ของเด็กหนุ่มเอ่ยบอกว่าอย่างนั้นในตอนที่เจ้าตัวเริ่มแสดงท่าทีหงุดหงิดให้เห็น เมื่อพยายามติดต่อคนทำตัวสูญหาย แต่ไม่สำเร็จ
“แม่ไม่ได้โกหกผมใช่ไหม”เด็กหนุ่มเอ่ยถามทั้งๆที่เกิดอาการตัวชาไปแล้วชั่วขณะ นี่มันเรื่องอะไรกันแม่เขาต้องการเล่นตลกอะไรกับเขาหรือเปล่า
“แม่ไม่ได้โกหกแก ตฤณเขาไปแล้วจริงๆ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

ืnneess

ขอบคุณนะคับ

gigusa

ขอบคุนมากคับ

davil008za

ขอบคุณมากๆเลยครับ

acolyte

ขอบคุณมากครับ

porxv

ขอบคุรมากคับผม

kangaza

ขอบคุงมากมากน่ะคับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า  อ่านต่อๆ

nokky

ชอบมากมายครับ

Klong

ขอบคุนครับ

TawanIndy

ขอบคุณครับ

adan

ขอบคุณครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

barskk

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากคับ

manza555

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ