++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ภิธารกลับเข้ามาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่อีกครั้ง เด็กหนุ่มแวะเอาของฝากเล็กๆน้อยๆไปให้กรกฤษณ์(กอ-ระ-กิด)บุรุษพยาบาลที่แสนดีก่อนใครเพื่อนในทันทีที่เคลียร์เรื่องส่วนตัวเสร็จความผูกพันฉันเพื่อนกับคนๆนี้เกิดขึ้นเงียบๆตอนที่เขายังเป็นคนพิการและเข้ารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลโดยที่มีบุรุษพยาบาลผู้นี้คอยดูแลจากวันแรกจนวันสุดท้ายแม้ภาระที่บุรุษพยาบาลผู้นี้ทำให้เขาประจำคนทั่วไปอาจจะมองว่าเป็นหน้าที่ แต่ลึกๆแล้วเด็กหนุ่มสัมผัสได้ว่าคนๆนี้ทำเกินหน้าที่เพื่อเขาอยู่หลายทีจึงไม่แปลกที่เขาจะหอบของฝากจากบ้านเกิดมาให้เจ้าตัว
“ผมเจอคนที่คุณเพ้อถึงด้วยแหละครับ”กรกฤษณ์เอ่ยบอกเด็กหนุ่มในช่วงหนึ่ง หลังจากที่พูดคุยทักทายกันไปบ้างเล็กน้อย
“พาสุห์เหรอครับ”
“ครับ เขามาที่นี่ รู้สึกจะไข้ขึ้นมาน่ะครับ”
“แล้วเขาเป็นอะไรมากมั๊ยครับ”
“ท่าทางดูคุณห่วงเขาจัง”
“ก็เพื่อนกันน่ะครับ”
“ครับ เพื่อนก็เพื่อน เขาไม่เป็นไรมากหรอกครับ น่าจะโดนฝนมา ช่วงที่คุณไม่อยู่ที่นี่ฝนตกติดต่อกันหลายวันเลยล่ะครับ”
“เหรอครับ แล้วเอ่อ คุณได้บอกอะไรเขาหรือเปล่าครับ”
“ก็บ้างครับ ผมขอโทษนะ ที่ผมผิดคำพูด แต่ผมอดไม่ได้จริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เป็นสิทธิ์ของคุณ ที่ผมขอร้องคุณไว้ก็แค่เพียงเพราะ ผมไม่อยากให้เขามองผมผิดไป”
“มองคุณผิดไป ยังไงเหรอครับ”
“ช่างมันเถอะครับ ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า จะแวะเอาของฝากไปให้เพื่อนด้วยน่ะครับ เพื่อนที่คุณเจอบ่อยๆตอนที่ผมนอนอยู่ที่นี่นั่นแหละครับ”
“ครับ ตามสบายครับ ขอบคุณนะครับ สำหรับของฝาก”
“ก็น้ำใจเล็กๆน้อยๆที่คุณคอยดูแลผมแหละครับ”
“ตอนแรก ผมคิดว่าเราจะไม่เจอกันแล้วซะอีก”
“ไว้ผมจะแวะมาเพ้อให้ฟังบ่อยๆครับ”
“ยินดีเลยล่ะครับ”
ภิธารยิ้มน้อยๆไม่โต้ตอบใดๆกลับไป เด็กหนุ่มแยกตัวออกจากกรกฤษณ์แล้วตรงไปที่มหาวิทยาลัยตัวเองทันที
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
เย็นแล้วที่มหาวิทยาลัย วิวรรธน์และโอเล่เดินนำกลุ่มเพื่อนลงจากตึกคณะเช่นทุกวัน พาสุห์เดินตามหลังมองภาพนั้นอย่างว้าเหว่อยู่ลึกๆ ข้างหน้าเขาทั้งกลุ่มตอนนี้ได้ตกลงกันแล้วตั้งแต่ตอนที่นั่งทำงานกลุ่มชิ้นสุดท้ายของเทอมเสร็จลงว่าจะไปท่องราตรีฉลองปิดภาคเรียน แต่ไม่มีใครซักคนที่จะเอ่ยชวนเขาแม้ซักคำ จริงอยู่ที่แม้ความจริงตอนนี้เขาจะขยับตัวไม่ไหนไม่ได้ในทุกๆเย็นเนื่องจากติดซ้อมดนตรี แต่ก็น่าจะมีใครซักคนเอ่ยชวนเขาซักคำนี่นาในฐานะที่เขาเองก็เคยเป็นเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม
“เฮ้ยพวกเรา ไปร้านไหนกันดีวะ”เสียงวิวรรธน์เอ่ยก่อนเป็นคนแรกทำให้ทั้งกลุ่มต้องหยุดเดินหันมองหน้ากันเพื่อขอความเห็น เป็นเหตุให้คนที่เดินตามหลังมาต้องหยุดไปด้วย
“เฮ้ยพวกเราหลีกทางให้ท่านชายหน่อยว่ะ”เป็นเสียงโอเล่ที่เอ่ยขึ้น เมื่อสาวเจ้ามองเห็นพาสุห์ยืนอยู่ด้านหลังของกลุ่มพอดี
“อ้าว กูนึกว่าใคร”วิวรรธน์เอ่ยสมทบ เมื่อมองกลับไปตามเสียงเพื่อนสาวแล้วเคยคนเคยซี้ยืนมองมาที่กลุ่มตนอยู่
พาสุห์สู้สายตาเพื่อนเก่าได้สักพักก็เบือนหน้าหนี เดินถอยหลังแยกไปทางอื่นเงียบๆ กลุ่มเพื่อนเก่าจึงหันมามองหน้ากันอย่างต่างคนก็ต่างรู้สึกไม่ดี
“ปล่อยมันไปซักพักเถอะ ช่วงนี้ดูมันเครียดหลายเรื่องอยู่”วิวรรธน์เป็นคนกล่าวปิดท้ายก่อนจะพาเพื่อนทั้งกลุ่มเดินไปที่รถ ในขณะเดียวกันภิธารก็ได้แวะมาถึงพอดี
“เฮ้ยพวกเรา ภีมมาแล้วว่ะเฮ้ย”โอเล่เอ่ยทักก่อนใครเพื่อน ทันทีที่เห็นร่างคนคุ้นตาเดินยิ้มเข้ามาหา เสียงที่เจ้าหล่อนเปล่งออกไปนั้นดังพอที่จะเรียกสายตาคนรอบข้างได้ดี รวมถึงใครบางคนที่กำลังเดินก้มหน้าไปตามลำพัง
“ภิธาร”พาสุห์เผลอครางชื่อคนที่สายตามองเห็นออกมาอย่างลืมตัว นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้เห็นคนๆนี้เดินสง่าพาร่างสูงเพรียวตรึงสายตาใครต่อใครได้แบบนี้
“ตายแล้วภีม เธอเดินได้แล้ว ดีจัง ฉันดีใจด้วยนะ”โอเล่ยังคงกระดี้กระด้าเอ่ยต่อ พลาง
โผเข้าสำรวจรอบตัวเพื่อนใหม่ที่หายหน้าหายตาไปนาน
“ขอบใจจ๊ะ ก็ยังเดินได้ไม่เต็มร้อยหรอก แต่ก็ช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว”ภิธารเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายตอบคำถามมากมายที่แต่ละคนรุมถามถึงความเป็นอยู่ในช่วงที่หายไป ในมุมหนึ่งถ้าเพียงแต่เด็กหนุ่มจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัวก็คงจะมองเห็นว่าใครบางคนกำลังยืนยิ้มเหงาๆให้กับเขาอยู่ไม่ไกล
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
“ท่าทางเธอจะเป็นเอามากนะพาสุห์ ไหวมั๊ย ถ้าไม่ไหว จะถอนตัวก็ยังทันนะ อาจารย์จะคุยกับพ่อเธอเอง”เสียงอาจารย์ที่ฝึกสอนวงดนตรีเอ่ยเสียงดังกลางห้องซ้อมเมื่อวันนี้เป็นอีกวันที่พาสุห์ทำวงล่มอีกเช่นเคย เขาเพิ่งกลับเข้ามาซ้อมดนตรีเป็นจริงเป็นจังได้ไม่กี่สัปดาห์หลังจากที่โดนที่บ้านขู่จะเล่นงานหากว่าทำตัวเกเรไม่เอาไหนอีก แต่ดูเหมือนว่าในทุกๆวันที่เขาเข้ามาในห้องนี้ เขาจะเป็นคนที่สร้างความหนักใจและน่าเบื่อหน่ายให้กับทุกๆคนในวงซะเหลือเกิน หรือแม้แต่ตัวอาจารย์ที่ฝึกสอนนั่นก็เถอะ ดูท่าจะไม่ค่อยปลื้มที่เขาทำวงล่มเท่าไหร่นัก
“ผมขอโทษครับ แล้วผมจะตั้งใจให้ดีกว่านี้”เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงนิ่ง ยอมรับว่าวันนี้ตัวเองใจลอยกว่าทุกๆวัน จะเพราะอะไรซะอีกล่ะ ก็เพราะสีหน้าและแววตายิ้มแย้มของภิธารตอนพูดคุยหยอกล้ออยู่กับกลุ่มเพื่อนเขาได้ตามเข้ามาหลอกหลอนในทุกช่วงลมหายใจน่ะสิ เด็กหนุ่มยอมรับกับตัวเองกลายๆว่าอยากเป็นหนึ่งในกลุ่มนั้นเช่นเคยอย่างที่ตัวเองเคยเป็น
“เธอเพิ่งรู้ตัวเหรอว่าควรจะตั้งใจ เวลาที่ผ่านมาเธอไปทำอะไรอยู่ เพื่อนๆในนี้เขาฝึกกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่เธอเหมือนเพิ่งเริ่ม”
“ให้เวลาผมหน่อยนะครับ ผมจะพยายามครับ”
“แล้วเวลาที่เราจะแข่งขันมันยืดออกไปได้มั๊ยล่ะ งานนี้ทางมหาวิทยาลัยหวังเอาไว้มากๆนะว่าเราจะต้องได้ที่หนึ่ง บอกตามตรงว่าถ้าขืนอาจารย์ยังดันทุรังที่จะเอาเธออยู่ในวง มหาวิทยาลัยของเราคงไปไม่ถึงฝันแน่”
“อาจารย์หมายความว่าไงครับ”
“เธอไม่ต้องรู้หรอก เอาเป็นว่าให้อาจารย์คุยกับที่บ้านของเธอให้เรียบร้อยก่อน แล้วอาจารย์จะแจ้งเธอเอง เอาล่ะ วันนี้ดูท่าทางเธอจะไม่ไหว เธอกลับไปก่อนได้”
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ฝนหลงฤดูทำท่าจะเทเม็ดลงมาในตอนมืดลง พาสุห์เดินก้มหน้าเตะเท้าออกมาจากห้องซ้อมดนตรีอย่างนึกเซ็ง ลมพัดแรงขึ้นเป็นสัญญาณว่าน้ำจากบนฟ้าน่าจะเทลงมาในอีกไม่กี่นาที
“ฝนเหี้...แม่งก็ตกได้ทุกวัน”เด็กหนุ่มสบถออกมาอย่างคนนึกพาล ก่อนจะตัดสินใจรีบวิ่งไปยังรถตัวเองหวังเพียงจะให้ทัน
“ห่าเอ้ย ไม่ทันจนได้”เสียงสบถดังออกจากปากอีกที ก่อนที่คนสบถจะเปลี่ยนทิศทางการวิ่งไปยังซุ้มๆหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลตัวนักเมื่อฝนเริ่มเทเม็ดลงมาอย่างบ้าคลั่ง
ภิธารใจกระตุกวูบทันทีที่สายตามองเห็นว่าใครวิ่งเข้ามาหลบฝนในซุ้มๆเดียวกับตน เด็กหนุ่มมองร่างนั้นที่ก้มลงปัดเส้นผมตัวเองดั่งร่างกายถูกตรึงไว้กับที่ พาสุห์ยังไม่เห็นเขา ใช่สิ เขาต้องหลบออกไปก่อนที่เจ้าตัวจะเงยหน้าขึ้นมา เขายังไม่พร้อมเท่าไหร่ที่จะเผชิญหน้ากับคนที่ขยะแขยงเขาอย่างเข้าไส้
“โอ้ย ! “คนคิดที่จะวิ่งออกจากซุ้มเผลอร้องออกมาเสียงดังเมื่อเกิดเจ็บแปลบที่ข้อเข่าขึ้นมาตอนที่เอี้ยวตัวผิดจังหวะ เด็กหนุ่มจำต้องนั่งลงกุมขาตัวเองเอาไว้ข่มอาการเจ็บที่เสียดแทงขึ้นมานิดหน่อย
“ภีม “พาสุห์เรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเจอภิธารนั่งกุมข้อเข่าตัวเองด้วยท่าทางไม่ดีนัก แสงไฟรางๆที่สาดมาจากตัวอาคารใกล้ๆส่องเห็นว่าใบหน้ายิ้มแย้มที่เขาได้เห็นเมื่อช่วงเย็นกำลังนิ่วขมวด
“ภีม เป็นอะไรไปน่ะ”เด็กหนุ่มทรุดตัวนั่งลงทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่จิตใจลอยไปถึงตอนนั่งซ้อมดนตรีมีอาการแปลกไป
ภิธารถอยร่นขาตัวเองเล็กน้อยเมื่อเห็นแล้วว่ามือขาวสะอาดของพาสุห์กำลังจะเอื้อมมาจับที่ตำแหน่งที่มือตัวเองกำลังกุมอยู่ เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนพลางเงยหน้ามองสบตาฝ่ายนั้นอย่างนึกหวั่น ก่อนละล่ำละลักบอก
“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร”
พาสุห์เกิดสะท้านใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีแน่ชัดว่าภิธารกำลังกลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด ถึงขนาดร่นถอยร่างหนีไปจนเกือบจะเลยไปนอกซุ้ม ร่างสูงจึงลุกยืนบ้างแล้วบอกออกไป
“โดนละอองฝน ระวังไข้ขึ้นนะ เข้ามาหลบให้พ้นมันก่อนสิ”น้ำเสียงที่ใช้พยายามเปล่งออกไปอย่างที่คิดว่าอ่อนโยนที่สุด แต่อีกฝ่ายยังคงไม่ยอมขยับตัวเข้ามา ทั้งๆที่ภายนอกซุ้มตอนนี้สายฝนกำลังเทกระหน่ำลงอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่เป็นไรหรอก ตรงนี้ก็ไม่โดน”ภิธารบอกอย่างเกรงๆ ไม่ใช่ว่าถือทิฐิอะไร แต่ที่ไม่ยอมกลับเข้าไปในซุ้มเพราะประหม่าอยู่ลึกๆ การเจอกับคนที่จากกันด้วยไม่ดีในสถานการณ์แบบนี้ ยอมรับจริงๆว่าหัวใจตั้งรับไม่ทัน
“ไม่โดนอะไรล่ะ ฝนตกหนักขนาดนี้”พาสุห์เผลอเสียงดังเอ่ยออกไป เมื่อได้ยินเหตุผลที่ฟังไม่เข้าท่าซักเท่าไร ก็เห็นอยู่ว่าทั้งลมทั้งฝนที่ระคนมากับเสียงฟ้าร้อง มันน้องๆพายุชัดๆ
ภิธารก้มหน้านิ่งไม่ตอบโต้ใดๆกลับไป อีกฝ่ายจะรู้ไหมหนอว่าน้ำเสียงกึ่งตวาดที่โพล่งออกมายังทำให้เขานึกใจเสียได้อยู่
“ผมขอโทษที่เสียงดัง เข้ามาข้างในเถอะ ไม่เจอกันนาน ผมเองก็มีเรื่องอยากคุยกับคุณเหมือนกัน”พาสุห์บอกต่ออย่างสำนึกตัวเองน้อยๆ อาการที่ภิธารหลบสายตาเขา ทำให้เขานึกเจ็บแปลบอยู่ลึกๆ ดูเอาเถอะ น้ำเสียงแค่นี้ที่เขาเอ่ยออกไปยังทำให้ฝ่ายนั้นหน้าเจื่อนได้ขนาดนี้ แล้วที่ผ่านมานั่นล่ะ กี่ครั้งกันหนอที่เขาเผลอทำให้คนๆนี้ต้องเป็นอย่างที่เห็น
ภิธารยอมเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยคำว่าขอโทษให้ได้ยิน ขาที่ยังเจ็บแปลบอยู่นิดหน่อย ยอมก้าวเข้ามาในซุ้มอย่างช้าๆ ก่อนจะสะดุดกึกร้องโอ้ย เมื่อเจ็บจี้ดขึ้นมาอีกในก้าวที่กำลังจะเข้าไปถึงกลางซุ้ม
“ภีม!”พาสุห์เอ่ยขึ้นอย่างเร็วเมื่อเห็นท่าทีของคนร้องโอ้ยกำลังจะทรุดร่างลง เด็กหนุ่มรีบตรงเข้าประคองร่างนั้นตามสัญชาตญาณ
ภิธารยอมให้ร่างตนสัมผัสกับคนที่เข้ามาประคองร่างจนได้ เมื่อคิดว่าตัวเองคงทรงตัวอยู่ไม่ไหวจริงๆ ตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอดสองมือจึงเกาะกอดพาสุห์ทันควัน
“ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆยืน”พาสุห์บอกอย่างโอนโยนพลางทำหน้าที่เป็นหลักยึดให้คนที่กำลังจะล้มอย่างเต็มใจ
“ผมขอโทษ ผมไม่เป็นไรแล้ว ขะ ขอบคุณ”ภิธารรีบเอ่ยเมื่อตั้งหลักได้ ใบหน้าเขาตอนนี้อยู่ห่างจากพาสุห์แค่ไม่ถึงคืบ มือที่เกาะตัวฝ่ายนั้นเอาไว้รีบปล่อยลงโดยเร็วเพื่อหวังที่จะผละตัวออกห่าง กลัวเหลือเกินว่าคนตรงหน้าจะหาว่าเขาแกล้งสำออย
พาสุห์ยังไม่ยอมปล่อยร่างคนที่บอกตัวเองไม่เป็นไรออกจากเขาโดยง่าย แม้ฝ่ายนั้นจะปล่อยมือออกจากตัวเขาแล้วก็เถอะ
“คุณจะล้มต่อหน้าผมสองครั้งแล้วนะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนดีกว่า”เด็กหนุ่มบอกออกไป แม้เจตนาที่พูดไปเพื่อแสดงออกถึงความห่วงใย แต่อนิจจา คนที่รับฟังประโยคนั้นกลับเข้าใจคิดไปทางอื่น
“ผะ ผมเปล่าเรียกร้องความสนใจนะ”ภิธารละล่ำละลักบอกในสิ่งที่ใจคิดว่ากำลังโดนพาสุห์มองเป็นแบบนั้น
“เฮ้ ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณเลยนะ”พาสุห์รีบแก้ตัว ก่อนจะเจ็บปลาบขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหวนนึกถึงสิ่งที่ตนเคยพูดกับคนๆนี้ ในตอนที่เจ้าตัวยังคงนอนเข้าเฝือกอยู่
“อย่าแปลเจตนาผมผิดนะ ผมขอร้อง”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อ เมื่อเห็นคนตรงหน้านิ่งไป
“ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าผมไม่เป็นไรแล้ว ปล่อยผมนะครับ”ภิธารยิ้มเจื่อนๆบอก ในวันที่เขายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แม้ซักนิด ผู้ชายคนนี้ยังเคยยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองเขาด้วยแววตาเฉยชา ถ้าจะให้เขาเข้าใจว่าเจตนาในประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่ไปในทางที่คิดว่ามันออกมาจากความห่วงใย มันก็คงจะแปลกนัก
“คุณกำลังเข้าใจเจตนาผมผิดนะ”พาสุห์บอกต่อ โดยไม่สนใจคำพูดแกมขอร้องของคนยิ้มเจื่อนๆ
“ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆครับ ปล่อยผมเถอะผมยืนเองได้แล้ว”ภิธารยังคงบอกออกไปด้วยรอยยิ้มเจื่อนเช่นเคยพลางพยายามที่จะยันกายออกห่างคนที่ไม่ยอมปล่อยมือจากร่างให้ได้และมันก็เป็นผลสำเร็จในที่สุด
“นั่งลงสิ ยืนนานเดี๋ยวจะเจ็บขึ้นมาอีก ท่าทางฝนคงจะไม่หยุดตกง่ายๆ”พาสุห์เอ่ยขึ้น เมื่อยอมปล่อยคนที่พยายามยันกายออกห่างตนแล้ว
“ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไง ฝนตกเกือบทุกวันเลย”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเหมือนจะเปิดประเด็นชวนคุยเมื่อเห็นคนที่ยอมนั่งลงตามคำเอ่ยของเขา เอาแต่นั่งเงียบกอดอกมองสายฝนทางด้านนอก

pongsakron01

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊่าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ ผม

4_NAY

จะดีกันไหมนี่