++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆครับ ปล่อยผมเถอะผมยืนเองได้แล้ว”ภิธารยังคงบอกออกไปด้วยรอยยิ้มเจื่อนเช่นเคยพลางพยายามที่จะยันกายออกห่างคนที่ไม่ยอมปล่อยมือจากร่างให้ได้และมันก็เป็นผลสำเร็จในที่สุด
“นั่งลงสิ ยืนนานเดี๋ยวจะเจ็บขึ้นมาอีก ท่าทางฝนคงจะไม่หยุดตกง่ายๆ”พาสุห์เอ่ยขึ้น เมื่อยอมปล่อยคนที่พยายามยันกายออกห่างตนแล้ว
“ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไง ฝนตกเกือบทุกวันเลย”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเหมือนจะเปิดประเด็นชวนคุยเมื่อเห็นคนที่ยอมนั่งลงตามคำเอ่ยของเขา เอาแต่นั่งเงียบกอดอกมองสายฝนทางด้านนอก
“ท่าทางคุณดีขึ้นมากเลยนะ”ประโยคชวนคุยดังลอดออกมาจากปากอีก เมื่อประโยคก่อนหน้าเหมือนจะหายไปกับลมที่กรรโชกเมื่อครู่
“ก็ดีครับ พอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง”คนนั่งเงียบ ยอมหันมาคุยด้วยในที่สุด ด้วยรอยยิ้มจางๆ ก่อนที่จะหันไปนั่งเหงามองไปยังทิศทางเดิมเช่นเคย
พาสุห์สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ตัดสินใจนั่งลงชิดตัวคนที่ตัวเองกำลังตามอารมณ์ไม่ถูก การแสดงออกของภิธารตอนนี้ทำเขาอึดอัดขึ้นมาจนไม่รู้ว่าจะวางตัวไปทางไหน ด้วยเจ้าตัวดูจะเคืองเขาอยู่ก็ไม่ใช่ หรือจะไม่คิดอะไรจริงๆอย่างที่เคยบอกก็ไม่เชิง
“รู้อะไรมั๊ย มีคนเขาฝากบอกผมว่าเขาคิดถึงคุณด้วยนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นยิ้มๆ เมื่อนั่งชิดติดตัวคนที่ตนกำลังนึกอ่านใจได้สำเร็จ
ภิธารสะดุ้งนิดๆ เมื่อร่างกายได้สัมผัสแนบชิดกับคนที่เคยประกาศก้องว่าไม่ชอบการเป็นคนแบบเขาอีกครั้ง เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหันมาสบตาคนๆนี้อีกที นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ คนข้างกายตอนนี้เป็นอะไรไป ทำไมหลายนาทีที่ผ่านไปนี่ ถึงได้ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะวางตัวและพูดจาต่างไปจากคนที่เขาเคยสัมผัสตอนที่จะแยกจากกันเป็นครั้งสุดท้ายจังเลย
“ผมหมายถึงบุรุษพยาบาลของคุณน่ะครับ”พาสุห์เอ่ยบอก เมื่อเห็นภิธารหันมาสบตาตน คนถูกบอกรีบหลบสายตาต่ำลงเอ่ยเสียงเรียบ
“เราเจอกันแล้วล่ะครับ”เด็กหนุ่มบอกออกไปตามประสาซื่อ แต่เป็นอาการซื่อที่ทำให้คนข้างๆเกิดสะท้านใจขึ้นอย่างประหลาดเมื่อคิดไปว่าตนเองไม่ได้เป็นคนแรกๆที่คนนี้จะคิดถึงแล้วหรอกหรือ
“อย่าไปเชื่ออะไรกรกฤษณ์เขามากเลยนะครับ”ภิธารเอ่ยลอยๆออกมาเมื่อเห็นคนข้างตัวนิ่งไป เด็กหนุ่มไม่รู้หรอกว่าเจ้าตัวจะนิ่งไปด้วยสาเหตุใด แต่ที่เขาต้องเอ่ยลอยๆออกไปแบบนั้นก็เพราะไม่อยากให้คนนี้สมเพชเขาได้อีก จากที่เขาจะเป็นจะตายยังเพ้ออะไรไร้สาระได้เป็นบ้าเป็นหลัง
“เรื่องที่คุณเพ้อถึงผมน่ะเหรอครับ”พาสุห์ตัดสินใจเอ่ยตรงๆ เมื่อเริ่มจับน้ำเสียงตัดพ้อของคนข้างกายได้ชัดเจน
“คุณคงจะไม่คิดว่าผมใช้เขาเป็นเครื่องมือเพื่อเรียกร้องให้คุณกลับมาหาผมนะครับ”ภิธารตัดสินใจเอ่ยตรงๆเช่นกัน เมื่อเริ่มหลอกตัวเองว่าไม่คิดอะไรอีกต่อไปไม่ได้ วันนั้นที่
พาสุห์เคยตราหน้าว่าเขาเสแสร้งแกล้งสำออยเพื่อเรียกร้องความสนใจเขายังไม่ลืมทุกคำพูดไปจากใจเสียด้วยซ้ำ เขาก็รออยู่เสมอที่จะมาแก้ต่างนิสัยที่เขาไม่เคยคิดจะเป็นให้กระจ่าง ทั้งๆที่รู้ว่าคงจะหมดโอกาสอธิบายอะไร ก็ทุกคำพูดและการกระทำของพาสุห์วันนั้น มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้หรอกว่า ผู้ชายคนนี้คงตัดขาดเขาออกจากชีวิตโดยถาวร ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะมีโอกาสอยู่กับเจ้าตัวในสภาวะแวดล้อมที่ต่างคนต่างไปไหนไม่ได้ ใช่สิ ถ้าเขาไม่ใช้โอกาสนี้เปิดใจ แล้วเขาจะมีโอกาสได้ใกล้ตัวคนนี้อีกเมื่อไหร่กัน
พาสุห์เกิดอาการหน้าชาหน่อยๆเมื่อโดนว่ากลับแบบนั้น ใช่สินะ เขาเคยต่อว่าต่อขาน และตัดสัมพันธ์กับคนๆนี้ด้วยถ้อยคำร้ายแรงจนเพื่อนๆนึกชังน้ำหน้ามาก่อนนี่นา
“คือ ผมอยากที่จะคุยกับคุณเรื่องนี้แหละครับ”เด็กหนุ่มบอกออกมาอย่างลำบากใจอยู่ในทีว่าจะเปิดประเด็นเข้าเรื่องถึงจุดประสงค์ที่ตัวเองอย่างจะเอ่ยขอโทษในสิ่งที่เคยพูดเคยเอ่ยไปได้อย่างไร ด้วยเพราะก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรจู่ๆถึงอยากที่จะกลับมาเป็นคนสำคัญของคนๆนี้อย่างที่เคยเป็น จะเพราะในตอนนี้เขาไม่มีใคร บอกอย่างนี้ออกไปมันจะเป็นการเห็นแก่ตัวและน่าอายไปหรือเปล่านะ หรือถ้าจะอ้างว่า ที่ผ่านมาเขาไม่รู้ใจตัวเองมันก็จะฟังดูตลกและถูกเย้ยเยาะเกินไปน่ะสิ แล้วถ้าจะบอกว่าเขามองคนๆนี้ผิดไปล่ะ เจ้าตัวจะว่ายังไงนะ ภิธาร ผมจะบอกคุณว่าไงดี ผมจะเริ่มยังไงดีครับ ผมคิดถึงคุณ ผมอยากขอโทษคุณ ผม ผม ผมอยากเป็นคนสำคัญที่คุยเคยคิดถึงเป็นคนแรกก่อนใคร คุณจะฟังผมมั๊ย เสียงจากหัวใจผม คุณจะฟังมันหรือเปล่าครับ?
ครืน! เสียงฟ้าร้องดังก้องสนั่น พาสุห์สะดุ้งเฮือกปลุกตัวเองให้ตื่นจากความคิดหวาดกลัวใดๆทั้งปวง เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเห็นภิธารนั่งจ้องหน้าเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม เด็กหนุ่มแสร้งยิ้มเจื่อนๆกลบเกลื่อนความรู้สึกละอายใจ ก่อนเอ่ยแก้เก้อ
“ดูเหมือนฝนจะไม่หยุดตกง่ายๆเลยนะ”
“ซาๆคุณก็ไปได้นี่ครับ ขับรถมาไม่ใช่เหรอ”ภิธารตามน้ำไป เมื่อตั้งใจฟังสิ่งที่พาสุห์บอกจะคุยด้วย แต่จนแล้วฝ่ายนั้นกลับเปลี่ยนเรื่องไปซะเฉย เปล่าหรอก เด็กหนุ่มไม่ได้คิดว่าพาสุห์จะมานึกเข้าใจอะไรที่เขาไม่ได้เป็น ที่พาสุห์บอกจะคุยกับเขาเมื่อครู่ก็คงจะเตือนให้เขาเลิกใช้ใครๆเป็นเครื่องมือในการที่เขาจะเข้าถึงตัวเจ้าตัวนั่นล่ะมั้ง แต่ที่เปลี่ยนใจไม่พูด ก็คงจะเห็นเขาเตรียมจะชี้แจงเรื่องทั้งหมดน่ะสิ คนเขาเคยเกลียดตนอย่างเข้าไส้ ยังไงเขาคงจะไม่นึกเปลี่ยนมาเข้าใจในระยะเวลาไม่กี่เดือนหรอก
“แล้วคุณล่ะ กลับยังไง จริงๆนี่ก็ค่ำมากแล้วนะ ผมนึกว่าคุณจะไปกับพวกไอ้วรรธน์ซะอีก”พาสุห์ทักกลับ ภิธารชะงัก นี่แสดงว่าพาสุห์เห็นเขาก่อนหน้านี้แล้วสิ ถึงได้พูดแบบนี้ นั่นไงล่ะภีม เขาเห็นนายแล้วเขายังไม่เข้ามาทักทายนายอะไรซักคำ เหตุการณ์วันนั้น มันคงไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบหรอก เลิกคิดที่จะอธิบายอะไรให้เขาฟังเถอะนะ เขาไม่ใช่คนแรกที่ไม่เข้าใจนายซะหน่อย เคยผ่านรอยน้ำตามาตั้งกี่หน แค่จะเสียให้กับคนๆนี้อีกซักคนคงจะผ่านไปได้อย่างที่เคยผ่านล่ะน่า
“ผมกลับเองได้ครับ คงไม่ขอให้คุณไปส่งหรอก”เมื่อนึกน้อยใจในสิ่งที่เคยผ่านๆมาคำพูดประชดจึงหลุดออกจากปากจนได้ ทั้งๆที่รู้ว่ามันดูไม่ดีที่จะเอ่ยแบบนั้นออกไปให้ได้อาย คนเขาคิดอะไรด้วยก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เอ่ยออกไปก็มีแต่จะได้แต่น้อยใจเองก็แค่นั้น
พาสุห์รีบคว้าหมับเข้าที่มือคนที่ทำท่าว่าจะลุกหนีจากตนในทันทีที่หูได้ยินน้ำเสียงเอ่ยประชดจากปากเจ้าตัวจบลง
“ภีม คุณเป็นอะไรไปน่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามในทันทีพลางออกแรงยึดไม่ให้คนที่จะลุกหนีได้ทำอย่างใจต้องการ
“ปะ เปล่า ฝนมันซาแล้ว ผมแค่จะกลับ”ภิธารหาข้ออ้างแก้อาย นึกเจ็บใจที่แสดงความน้อยใจออกมาให้คนไม่แยแสได้เห็น
“ซาอะไร นี่มันยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยนะ”พาสุห์แย้งทั้งไม่ยอมปล่อยให้คนจะกลับบ้านหลุดมือไป หนำซ้ำยังฉุดให้เจ้าตัวนั่งนิ่งชิดตัวเขาดังเดิม เมื่อเริ่มเห็นอาการดื้อดึงว่าจะไปให้ได้ของฝ่ายนั้น
“ก็เดี๋ยวมันซากว่านี้หน่อย ค่อยกลับกับผมก็ได้”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อ เมื่อเห็นว่ามือตัวเองจะรั้งคนดื้อดึงไว้ไม่อยู่เท่าไหร่
“พอดีผมรีบน่ะ”ภิธารหันมาบอก พาสุห์ได้ยินถอนหายใจแล้วแหงนมองเม็ดฝนที่นึกหวาดกลัวอยู่ลึกๆนั่น ตัดสินใจเอ่ย
“งั้นเดี๋ยวรอผมตรงนี้ ผมไปเอารถเดี๋ยว เดี๋ยวเลี้ยวมารับ คุณจะได้ไม่ต้องเปียก”ภิธารอึ้งหน่อยๆกับสิ่งที่ได้ยิน เด็กหนุ่มชะงักอาการดื้อดึง
“แป๊บเดียว เดี๋ยวผมมา” พาสุห์ลุกขึ้นเอ่ย ยิ้มจางๆให้คนที่มองหน้าเขา ก่อนตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนที่ยังเทกระหน่ำไปยังที่จอดรถตัวเอง
ร่างเปียกปอนหายเข้าไปในรถคู่ใจได้สำเร็จ ร่างนั้นหาผ้าที่ติดอยู่ในรถมาเช็ดหน้าเช็ดผมลวกๆ ก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์ถอยรถออกจากซองแล้วขับเลี้ยวไปยังทางที่บอกให้ใครบางคนรออยู่
ม่านสายฝนที่หล่นเป็นสายตัดกับไฟหน้ารถที่สาดจ้าเบื้องหน้า ส่องให้เห็นภาพที่คนอยู่ในรถเกิดอาการจุกอกพูดไม่ออก พาสุห์หยุดรถคู่กายอย่างคนไม่แรงที่จะขับต่อไป เมื่อแสงไฟหน้ารถเขาสาดจ้าไปยังร่างของภิธารที่วิ่งกะเผกๆ ฝ่าสายฝนไปอย่างไม่หันกลับหลัง เด็กหนุ่มน้ำตาแทบไหลเมื่อมองเห็นร่างนั้นใช้สองมือยกคุ้มกันสายฝนไม่ให้โดนศีรษะ
“ภีม คุณทำแบบนี้ทำไม ผมขอโทษ ผมขอโทษ”คนน้ำตาแทบไหลเพ้อออกมาเสียงเครือ ก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เมื่อเห็นคนวิ่งกะเผกเสียท่าล้มลงซบพื้นในที่สุด
หายจากกระทู้ไปนานมากๆ ตอนนี้ก็พร้อมที่จะมาต่อนิยายดองเค็มเรื่องนี้ให้แล้วครับ สำหรับใครที่ยังรออยู่ ก็ตามอ่านได้เลยครับ
ภิธารเอี้ยวตัวมองกลับไปทางด้านหลังเมื่อรู้สึกถึงแสงไฟบางอย่างสาดเข้าที่ร่าง แน่ล่ะมันเป็นแสงไฟที่ส่องมาจากหน้ารถของพาสุห์ เด็กหนุ่มยันกายลุกยืนเมื่อเห็นรถคันดังกล่าวกำลังขับตรงมาหาตน
“ไม่นะภีมคุณอย่าทำแบบนั้นนะ”พาสุห์เผลอครางอยู่ในรถตัวเองขณะขับตรงไปยังร่างคนที่เขาเพิ่งจะแคร์ขึ้นมา ภิธารกำลังจะวิ่งหนีรถเขาฝ่าสายฝนออกไปทางด้านนอกรั้วมหาวิทยาลัย
เอี๊ยด เสียงเบรกรถดังก้องกัมปนาทแหวกเสียงฝนไปทั่วทั้งบริเวณ พาสุห์เองแม้จะนั่งอยู่ในรถที่ปิดกระจกมิดทุกด้านยังสะท้านไปกับเสียงนั่นที่แว่วผ่านเข้ามาให้ได้ยิน
“ภีม !”เด็กหนุ่มเผลอร้องเสียงหลงก่อนจะตัดสินใจหยุดรถตัวเองอย่างไม่ต้องคิด ภาพที่ฉายชัดผ่านสองตาของเขาเมื่อครู่ทำให้ภายในใจเต้นระส่ำขณะที่เปิดประตูรถลงมายืนตากฝนด้านนอก สายตาคู่เข้มจ้องมองไปยังร่างคนที่ปากเพิ่งจะร้องเรียกเมื่อครู่ ร่างนั้นนอนสงบนิ่งตากฝนอยู่หน้ารถยนต์คันหนึ่ง เจ้าของรถที่เป็นเด็กหนุ่มวัยน่าจะใกล้เคียงกับเขากำลังยืนจ้องร่างนั้นเหมือนๆกับเขาไม่ต่างกัน
บัดซบ แกจะยืนมองทำซากอะไร พาสุห์นึกเค่นเขี้ยวในใจเมื่อเห็นคนที่เพิ่งจะขับรถพุ่งชนภิธารต่อหน้าต่อตาเขายืนนิ่งไม่ขยับ เหมือนกำลังดูอาการว่าเหยื่อจะเป็นยังไง เด็กหนุ่มตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนตรงไปยังร่างที่นอนสงบนิ่ง นาทีแรกที่ไปถึงหัวใจที่เต้นระส่ำพลันชื้นขึ้นมาเมื่อเห็นว่าร่างนั้นยังนอนลืมตาและหายใจรวยรินอยู่
“ภีมใจแข็งไว้นะ”พาสุห์เอ่ยบอกก่อนจะตัดสินใจตรงเข้าช้อนร่างภิธารให้ลุกเมื่อประเมินสถานการณ์แล้วว่าภิธารคงจะไม่เป็นอะไรมาก
“ช่วยกันหน่อยสิวะ”เด็กหนุ่มหันมาตะคอกใส่คนที่ยืนบื้อมองอยู่อย่างนึกเคืองในท่าที นี่ถ้าไม่ติดว่าร่างภิธารนอนขวางหน้ารถมันเอาไว้ มันคงจะขับหนีไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ๆ ท่ามกลางพายุฝนแบบนี้ ใครล่ะจะทันสังเกตมองเห็นว่ามันได้ขับรถชนใครเข้า
“เอาไปรถผม”พาสุห์ออกคำสั่งเมื่อคนยืนบื้อตรงเข้าช่วยเขาพยุงร่างปวกเปียกลุกขึ้นได้ ฝ่ายนั้นไม่โต้แย้งใดๆนอกเสียจากทำตามคำสั่ง
“ทะเบียนรถคุณจำไม่ยาก คิดดูละกันว่าคุณจะตามมาหรือคิดจะหนีไป”พาสุห์เอ่ยขึ้นอีกกับคนที่ช่วยตนพยุงร่างภิธารเข้าไปให้นอนราบอยู่บนเบาะหลังรถเขาได้สำเร็จ
“คนของคุณวิ่งชนรถผมเอง ทำไมผมจะต้องหนี”ฝ่ายนั้นยอมเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกเมื่อปิดประตูรถลงได้ สองคนมองสู้สายตากันท่ามกลางสายฝน ก่อนที่พาสุห์จะเป็นฝ่ายละสายตาแล้ววิ่งอ้อมตรงไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ขึ้นไปนั่งได้ก็รีบบึ่งรถออกไปทันที นาทีนี้เขาควรจะพาภิธารไปถึงมือหมอให้เร็วที่สุด
ลับหลังรถพาสุห์ คาวี ยกเท้าเตะพื้นน้ำที่เริ่มเจิ่งนองอย่างหงุดหงิด
“ทำไมมันซวยแบบนี้วะ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย เพราะรู้กฎจราจรดีว่าตรงที่ตนบึ่งรถเข้าชนใครคนหนึ่งเมื่อครู่เป็นเขตทางเท้าหน้ามหาวิทยาลัย และแววตาสุดท้ายของคนที่ยืนสู้สายตาเขาเมื่อครู่ก็บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าถ้าเขาหนี มันคงตามเอาเรื่องเขาอย่างถึงที่สุดแน่ไอ้นี่หน้าตามันใช่จะซื่อจะโง่ซะเมื่อไหร่ ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจอยู่ว่าไอ้หมอนี่คงทำอะไรเขาได้ไม่มากมาย แต่ใครล่ะอยากที่จะให้ชีวิตวุ่นวาย
ที่โรงพยาบาลพาสุห์ยืนระส่ำระส่ายอยู่หน้าห้องตรวจที่เหล่าพยาบาลเพิ่งเข็นร่างภิธารเข้าไป แม้ห้องนั้นจะไม่ใช่ห้องไอซียู แต่ทำไมเขาถึงนั่งไม่ติดเก้าอี้ หรือเพราะหัวใจนึกห่วงคนที่เพิ่งถูกเข็นเขาไปเข้าแล้วจริงๆ
“โลกมันกลมจังนะครับเนี่ย”เสียงหนึ่งเดินดังขึ้นข้างหูขณะที่คนนั่งไม่ติดเก้าอี้กำลังยกมือเสยผมลวกๆ
“คุณนะเอง”พาสุห์เอ่ยทักเมื่อหันไปมองแล้วเห็นกรกฤษณ์ยืนยิ้มให้อยู่
“ดูแล้วอาการคุณภิธารคงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับคุณอย่าเครียดมากเลย”กรกฤษณ์เอ่ยต่อ เขาก็เป็นคนหนึ่งที่เห็นว่าภิธารถูกเข็นร่างเข้าไปในห้องตรวจ เพียงแต่ครั้งนี้เขาไม่ได้เป็นทีมแพทย์เหมือนอย่างครั้งแรกที่ภิธารมาที่นี่ในสภาพปางตายกว่านี้หลายเท่าตัว
“รู้ได้ไง คุณไม่ใช่หมอ”พาสุห์ตอบรวนด้วยลึกๆรู้สึกหึงหวงอย่างประหลาดเมื่อนึกถึงว่าพยาบาลหนุ่มหน้าใสรายนี้ได้เคยเฝ้าประคบประหงมภิธารเพียงไร
“โธ่คุณ อาการที่คุณภิธารมาที่นี่ครั้งแรกปางตายกว่านี้หลายเท่าเขาก็ยังรอดมาได้เลยนี่ครับ”กรกฤษณ์บอกตามประสาซื่อ แต่คนที่ยืนฟังกลับรู้สึกสะท้านใจนัก ใช่สินะ เมื่อก่อนเขาไปอยู่ที่ไหน ตอนที่คนที่ถูกพูดถึงปางตายจนหลายคนคิดว่าอาจจะไม่รอด หรือพิการ
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น”เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆอย่างคนหมดเรี่ยวแรง เพราะรู้สึกห่อเหี่ยวหัวใจขึ้นมา ร่างสูงพาตัวเองไปนั่งกุมใบหน้า กรกฤษณ์มองตามแล้วส่ายหัวนิดๆก่อนแยกตัวไปทำหน้าที่ของตน
พาสุห์นั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองได้ซักพัก ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงหนึ่งดังทักขึ้นอีกครั้ง
“คนของคุณเป็นไงบ้าง”
“นึกว่าหนีไปแล้วซะอีก”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อแหงนหน้ามองแล้วเห็นว่าเป็นใครยืนอยู่
“บอกแล้วไงว่าผมไม่จำเป็นต้องหนี คนของคุณวิ่งชนรถผมเองนี่ แล้วเป็นไงบ้างล่ะ ตายหรือว่ารอด”คาวีกล่าวอย่างยียวน ที่ตามมานี่ก็ใช่ว่าเขาจะรู้สึกผิดอะไรนักหนา ก็แค่ไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นพวกชนแล้วหนีก็แค่นั้น
“เฮ้ยปากเหรอที่พูด”พาสุห์ลืมตัวยกมือชี้หน้าเอ่ยเสียงขึงขังใส่คนที่ทำท่าทีกวนประสาท คนถูกชี้หน้ายกมือตนขึ้นปัดมือคนชี้สุดแรงพลางเอ่ยหยาบคายขึ้นตามหลัง
“ถ้ามึงรู้ว่ากูเป็นใคร มึงคงไม่ทำแบบนี้”
พาสุห์ขึงขังที่จะทำอะไรซักอย่างแต่ทว่าเด็กหนุ่มต้องชะงักเอาไว้ เมื่อเห็นว่าประตูห้องที่ร่างภิธารเพิ่งถูกเข็นเข้าไปเปิดออกมาตามด้วยหมอวัยกลางคนที่โผล่ร่างมาให้เห็น
“เพื่อนผมป็นไงบ้างครับ”เด็กหนุ่มตรงเข้าถามคนเพิ่งออกมาจากห้องทันที
“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ ร่างกายบอบช้ำจากแรงกระแทกนิดๆหน่อยสบายใจได้ครับ เพื่อนคุณปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวเราจะย้ายไปห้องพักฟื้น อีกสองสามวันก็ออกไปเดินป๋อได้แล้วล่ะครับ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ุสุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

มีคนหล่อมากวนอีกละ