++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
พาสุห์ขึงขังที่จะทำอะไรซักอย่างแต่ทว่าเด็กหนุ่มต้องชะงักเอาไว้ เมื่อเห็นว่าประตูห้องที่ร่างภิธารเพิ่งถูกเข็นเข้าไปเปิดออกมาตามด้วยหมอวัยกลางคนที่โผล่ร่างมาให้เห็น
“เพื่อนผมป็นไงบ้างครับ”เด็กหนุ่มตรงเข้าถามคนเพิ่งออกมาจากห้องทันที
“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ ร่างกายบอบช้ำจากแรงกระแทกนิดๆหน่อยสบายใจได้ครับ เพื่อนคุณปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวเราจะย้ายไปห้องพักฟื้น อีกสองสามวันก็ออกไปเดินป๋อได้แล้วล่ะครับ”
พาสุห์ยิ้มรับกับคำตอบ ก่อนจะชำเลืองตามองคนที่เหมือนจะประกาศเป็นศรัตรูกับตนเมื่อครู่
“อ้าว คาวี”เสียงหมอกลางคนเอ่ยทักตามสายตาเขา ทำพาสุห์ฉงนน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ปล่อยให้คนที่ทำเหมือนจะรู้จักกันทักทายกันไป ตอนนี้เขาสนใจแต่เพียงเรื่องของภิธารเท่านั้น
ภายในห้องสี่เหลี่ยม ภิธารนอนถอนหายใจอย่างนึกเซ็งกับชีวิตตัวเองที่ต้องกลับมานอนบนเตียงผู้ป่วยอีกรอบ
“มันจะอะไรนักหนานะ”เด็กหนุ่มเผลอสบถอย่างอดไม่ได้ แม้สภาพตอนนี้จะดีกว่าคราวก่อนมากโขอยู่ แต่ก็อดที่จะเหนื่อยใจไม่ได้ ห่วงแต่ความรู้สึกของคนที่บ้านจะเป็นห่วง
ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงของพาสุห์ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม สภาพที่มองเห็นทำเอาภิธารตกใจหน่อยๆ คนที่เคยดูดีบัดนี้ทำไมมอซอนัก ผมเผ้าก็ดูยุ่งเหยิง ขอบตาดูคล้ำลง หนำซ้ำริมฝีปากที่เคยสดกลับซีดลงจนน่าตกใจ
“ผมดีใจนะที่คุณไม่เป็นอะไรไปอีก”คนสภาพเปลี่ยนไปเดินเข้ามาทักตรงปลายเตียง คนถูกทักขยับตัวนั่งก่อนจะอดที่จะเอ่ยไม่ได้
“คุณดูแย่ไปนะพาสุห์”
“แค่นี้ยังน้อยไป ผมฝ่าสายฝนมาขนาดนี้ เชื่อเถอะอีกไม่กี่วันผมก็คงได้นอนบนเตียงผู้ป่วยเหมือนคุณนี่แหละ”พาสุห์ตอบอย่างรู้ตัวดี ด้วยตอนนี้ตัวเองก็เริ่มสะลึมสะลือไปไม่น้อย ที่ยืนอยู่ได้ตอนนี้ก็เพราะด้วยฤทธิ์ยาจากคราวก่อนที่อัดทานเข้าไปแค่นั้น
“ผมไม่น่าทำไรงี่เง่าเลยใช่มั๊ย”ภิธารเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดอยู่ในที ถ้าเพียงเขาไม่ขี้อ่อนไหวและใจน้อยจนเกินเหตุ เหตุการณ์วุ่นวายนี่คงไม่เกิดขึ้น
“ไม่หรอก อย่าโทษตัวเองเลย ผมเองแหละที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้”พาสุห์เอ่ยค้านก่อนจะยิ้มเศร้าๆ นึกเข้าใจว่าภิธารคงยากที่จะกลับมาไว้ใจและเข้าใจเขาอย่างเดิม
“แล้วรถคันนั้นล่ะ”ภิธารเปลี่ยนเรื่องถามไปถึงรถคันที่พุ่งเข้าชนตนบนทางเท้า ดีที่เจ้าของรถคันนั้นเบรกรถเอาไว้ทันก่อนที่จะพุ่งกระแทกร่างเขาเต็มเหยียด ไม่งั้นเขาคงไม่มีโอกาสได้พูดได้คุยแบบนี้
“เจ้าของมันก็อยู่ที่นี่แหละ กำลังคุยกับหมออยู่ ท่าทางจะรู้จักกัน คุณจะเอาเรื่องเขามั๊ย ผมเป็นพยานให้ได้นะว่ามันน่ะผิดเต็มๆ”พาสุห์เอ่ยบอกก่อนจะถามถึงการตัดสินใจของอีกฝ่ายเพราะรู้ดีว่าคนๆนี้ติดที่จะยังไงก็ได้ และยอมคนอื่นเขาไปทั่ว รวมถึงการที่เคยยอมเขามาตลอดด้วย
“ผมไม่เป็นอะไรมากแล้ว อย่าให้เรื่องมันวุ่นวายละกัน”ภิธารบอกในที่สุด พาสุห์พยักหน้ารับน้อยๆ เขารู้อยู่แล้วว่าผลมันต้องเป็นแบบนี้ เด็กหนุ่มกำลังจะเอ่ยอะไรอีก แต่พลันประตูห้องถูกเปิดเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน ร่างสูงของคาวีเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าและแววตาเรียบเฉย พาสุห์เบี่ยงตัวหลบให้ร่างนั้นเดินเข้าไปหาเหยื่อที่มันเกือบจะทำให้พิการหรือตาย เด็กหนุ่มลอบมองสถานการณ์ห่างๆ
“เป็นบ้างครับ ผมขอโทษนะ ผมผิดเอง เดี๋ยวผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้”คาวีเอ่ยยิ้มๆอย่างนุ่มนวลให้ภิธาร พาสุห์ซึ่งมองดูอยู่เกิดอาการเคืองขุ่นที่รู้สึกว่าไอ้นี่ช่างสร้างภาพเหลือทน ก็ตอนที่มันสู้สายตากับเขา มันพูดแบบนี้ซะเมื่อไหร่กัน
“ตะกี้นายพูดแบบนี้เหรอ”เด็กหนุ่มเอ่ยขัดขึ้นด้วยสรรพนามที่ไม่ไม่ไว้หน้า เพราะรู้สึกแน่ชัดแล้วว่าไอ้คาวีที่เขารู้จักชื่อจากปากหมอเมื่อครู่ก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับตน
“ผมพูดอะไรตอนไหน”คาวีหันมาตีหน้าตายใส่ เขานึกชิงชังการกระทำนายนี่ตั้งแต่ตอนที่ยื่นมือชี้หน้าเขาแล้ว เกิดมาไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้ เขาต่างหากที่มีสิทธิ์ทำกับคนอื่นเพียงผู้เดียว ไม่ใช่มัน เขาเป็นลูกชายคนเล็กของนายตำรวจใหญ่ที่เป็นเพื่อนกับอาหมอที่เอ่ยทักทายเขาเมื่อครู่ เขาเข้าออกโรงพยาบาลแห่งนี้จนรู้จักกับใครต่อใครไปทั่ว รวมถึงกรกฤษณ์ เขาสอบถามบุรุษพยาบาลหนุ่มรายนี้จนรู้หมดแล้วถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนที่นอนแอ้งแม้งบนเตียงกับคนที่ยืนตัวซีดสู้สายตาเขาอยู่ตอนนี้ มาทำขึงขังท้าทายใครไม่ทำ มาทำกับเขา มันก็ต้องมีการถอนคืนกันบ้างล่ะ แต่ถ้าจะถอนคืนแบบวิธีลูกผู้ชายอย่างงั้นหรือเขาไม่ทำหรอก เพราะดูมันจะง่ายเกินไป ลำพังอิทธิพลลูกชายคนเล็กของตระกูลใหญ่ จะว่าจ้างใครซักกี่คนมาอัดไอ้นี่ให้หมอบมันจิ๊บๆนัก งานนี้ถ้าจะเล่นมันขอเล่นให้มันเจ็บไปทั้งทรวงเลยน่าจะดี นั่นไงล่ะเครื่องมือเชือดมัน ไอ้ภิธารหน้าซื่อนี่ไง หึหึ พวกมันกำลังมีปัญหากันอยู่ แต่ดูเหมือนว่าคนที่พยามไล่ตามจะเป็นไอ้พาสุห์หน้าซีดนี่ ก็เอาสิ เขาจะยอมลดตัวลงไปเพื่อหว่านเสน่ห์ให้คนที่มันกำลังวิ่งตามดูซักหน่อย รับรองรายนี้ดูท่าจะติดร่างแหได้ไม่ยาก คราวนี้แหละมึง กูจะทำให้มึงแค้นกูให้กระอักเชียว ไอ้พาสุห์
“เพื่อนหรือแฟนคุณครับเนี่ย ท่าทางห่วงคุณจัง”คนวาดแผนการหันมาเอ่ยกับคนที่วางสีหน้าไม่ถูกอยู่บนเตียง
“ผะ เพื่อนครับ” ภิธารตอบเพราะคิดอะไรไม่ทัน ยอมรับอย่างหนึ่งว่าสายตาของคนที่หันมามองเขามันคมลึกนัก เหมือนซ่อนอะไรเอาไว้บางอย่าง
“โล่งอกจังผมดีใจนะที่เขาไม่ใช่แฟนคุณ”คาวีเอ่ยต่อตามเกม เบื้องหลังเขา พาสุห์กำลังส่งสายตามองภิธารอย่างรู้สึกกังวลอะไรเล็กๆ เขาเคยใช้แววตาและคำพูดแบบนี้กับภิธาร ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคาวีกำลังจะทำอะไร แต่นิสัยตีสองหน้าของนายนี่มันน่าไว้ใจได้ซะที่ไหน ภิธาร คุณอย่าอ่อนไหวง่ายๆไปกับมันนะ ผมขอร้อง
“ทะ ทำไมต้องดีใจด้วยล่ะครับ”ภิธารเริ่มเอ่ยตะกุกตะกัก ไม่ใช่เพราะหวั่นไหวอะไรกับแววตาและท่าทีที่ได้เห็น แต่ที่ตกอยู่ในอาการแบบนี้เพราะได้มองสบตากับใครบางคนที่ลอบมองทอดมองอยู่ทางด้านหลังต่างหาก พาสุห์ทำเหมือนจะบอกอะไรเขาซักอย่างผ่านทางสายตานั่น
“อืม นั่นสิ ทำไมผมต้องดีใจ เอาไว้ให้คุณหายดีแล้วผมจะบอกนะครับ ตอนนี้ผมว่าคุณควรพักผ่อนก่อนดีกว่านะ เรื่องค่าใช้จ่ายหรืออะไรทั้งหมดผมรับผิดชอบเอง”คาวีเอ่ยยิ้มๆอย่างเดิม เด็กหนุ่มนึกหมั่นไส้และเคืองนิดๆในใจเมื่อเห็นว่าคนที่ตนพยายามหว่านเสน่ห์ให้ลอบมองผ่านเขาไปสบตากับคนที่อยู่ด้านหลังเขาตลอด ท่าทางแผนการครั้งนี้ของเขามันจะไม่ง่ายซะแล้วสิ หึ ผูกพันกันเข้าไปเถอะ กูจะดูสิว่าพวกมึงจะไปกันได้ซักกี่น้ำ
“พักผ่อนเยอะๆนะครับ ผมคงต้องไปแล้ว แล้วผมจะมาใหม่ครับ”เอ่ยจบเด็กหนุ่มจึงหันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่ก่อนพ้นประตูสายตาก็ไม่ลืมที่จะมองไปที่พาสุห์ รอยยิ้มหยันถูกส่งให้ฝ่ายนั้นนิดๆ ก่อนจะเปรยเบาๆเอให้ได้ยินกันแค่สองคนว่า
“แฟนมึงหน้าตาท่าทีก็ไม่เลว กูขอยืมใช้ซักวันสองวันนะพวก”
พาสุห์ทำทีจะตอบโต้ แต่ไม่ทันเพราะคนเอ่ยได้เดิมยิ้มเยาะจากไปอย่างผู้กำชัยในเกมเบื้องต้น เมื่อรู้สึกหงุดหงิดที่ตอบโต้อะไรไม่ทันเด็กหนุ่มจึงไม่วายที่จะหันมาแขวะคนของตน
“เคลิ้มเลยล่ะสิ”
“พูดเรื่องอะไรพาสุห์”ภิธารสวนทันควันเช่นกัน ไม่รู้สิ นาทีนี้เขาไม่อยากที่จะเป็นฝ่ายยอมพาสุห์ได้อีกแล้ว
“อย่าทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย ถูกโฉลกกับโรงพยาบาลหรือไง เข้ามาเมื่อไหร่ถึงมีแต่คนมาจีบ”พาสุห์ว่าอีกด้วยนึกพาลไปถึงกรกฤษณ์อีกคนที่ดูจะมีท่าทีให้คนของเขาอยู่ไม่น้อย
ภิธารเงียบไม่ตอบโต้ ถ้อยคำที่พาสุห์ต่อว่าเขารุนแรงกว่านี้เขายังเคยผ่านมาได้ แค่คำค่อนแคะแค่นี้ วินาทีนี้มันระคายได้แค่ผิวใจแค่นั้น
“จะให้บอกที่บ้านคุณมั๊ย”พาสุห์เอ่ยต่อเมื่อเห็นคู่กรณีเงียบไปพักใหญ่
“รู้วิธีติดต่อหรือไง”ภิธารหันมาว่าจนคนคิดจะอาสาสะอึก ความหมายโดยนัยที่ได้ยินคล้ายๆคนเอ่ยจะบอกว่าเขาเคยใส่ใจความเป็นไปเจ้าตัวซะที่ไหน
“ก็ถ้าคุณบอกทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ”เด็กหนุ่มไหลไปอย่างคนที่เสียหน้าแต่ไม่ยอมเสียฟอร์ม
“ไม่ต้องวุ่นวายหรอก ผมไม่เป็นอะไรมาก อย่าให้พวกเขาต้องปวดหัวกับผมอีกดีกว่า”ภิธารบอกแล้วกลับลงไปนอนนิ่งอย่างเดิม ทำไม่สนใจคนอยู่ร่วมห้อง จนเจ้าตัวเดินออกไปนั่นแหละ เด็กหนุ่มจึงมองตามหลังคิดตามเงียบๆ.....กำลังจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราอีกนะพาสุห์
“ผมยุ่งอยู่ ผมไปหาไม่ได้ ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”พาสุห์อดไม่ได้ที่จะหันไปทางเสียงตะคอกที่สองหูได้ยินชัดระหว่างที่เดินออกจากห้องพักของภิธาร เด็กหนุ่มส่ายหน้าอย่างนึกระอา เมื่อเห็นเจ้าของเสียงตะคอกนั้นคือ คาวี เด็กหนุ่มรายนั้นกำลังยืนถือโทรศัพท์แนบหูเหมือนฟังอะไรบางอย่างจากคู่สนทนาหลังจากที่ตนตะคอกเสร็จไป
“ถ้าคุณตามผมมากๆระวังผมจะเลิกกับคุณจริงๆนะ คุณเป็นอะไรของคุณ จะตามติดอะไรผมนักหนา รู้ตัวมั๊ยว่าผมรำคาญ”เสียงคาวีดังมาให้ได้ยินอีก คราวนี้คนยืนมองถึงกับอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน คาวีช่างเหมือนเงาสะท้อนในกระจกใบใหญ่ของตนนัก ใครกันนะที่คาวีกำลังเอ่ยถ้อยคำทำร้ายจิตใจอยู่ตอนนี้ แต่จะใครก็ช่างเถอะ คนๆนั้นคงไม่คิดทำอะไรแผลงๆอย่างที่ภิธารเคยทำหรอกนะ คิดแล้วเด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองทางห้องที่เพิ่งเดินออกมาแล้วพึมพำเบาๆ
“ผมเสียใจนะภีม ที่คำพูดของผมเคยเกือบจะฆ่าคุณ”
“นี่อย่าทำอะไรบ้าๆนะ คิดเหรอว่าทำแบบนั้นอะไรๆมันจะดีขึ้น”เสียงคาวีตวาดลั่นให้ได้ยินอีก คนพึมพำหันหน้ามามองต้นเสียงอีกครั้ง คราวนี้เด็กหนุ่มคิดไปถึงคู่สนทนาของคาวีว่าคงคิดจะทำอะไรอย่างที่ภิธารเคยทำ นั่นคือ ทำร้ายตัวเอง ไม่นะ ทำไมคนเราถึงสิ้นคิดเพราะปัญหาแบบนี้ด้วย
“งั้นอยากตายก็ตายไปดีชีวิตผมจะได้สงบสุขซะที”คาวีพล่ามออกมาอีก ก่อนจะวางสายลง พาสุห์เดินเลี่ยงหนีไปทางอื่นทันทีที่คนเพิ่งเลิกคุยโทรศัพท์หันมาทางตนพอดี
คาวีมองตามร่างพาสุห์ชั่วครู่ก่อนจะมองเลยไปยังประตูห้องภิธาร เด็กหนุ่มกระหยิ่มยิ้ม เมื่อนึกคิดอะไรบางอย่างได้ ภิธารไม่ได้มีค่าแค่ให้เขาเล่นเกมกับพาสุห์เท่านั้น มากกว่านั้นเขาอาจใช้`คุณ`ซื่อนี่ดึงเขาออกมาจากการตามจิกตามรังควาญจากคู่ขาที่หลงระเริงว่าตัวเองเป็นคู่รักเขาได้ดี
ในห้อง ภิธารใช้เวลาที่อยู่คนเดียวแล้วไม่มีอะไรจะทำคิดถึงอดีตที่เคยผ่านๆมาของตนเงียบๆ
“ป่านนี้นายจะเป็นไงบ้างนะ”เด็กหนุ่มพึมพำออกมาเบาๆเมื่อในห้วงหนึ่งของความคิด หัวใจได้ลอยไปหาใครบางคน คนที่เป็นคนแรกของหัวใจ ใครคนนั้นไม่ได้ทำร้ายจิตใจเขาก่อนจากไปด้วยถ้อยคำกรีดใจ แต่ด้วยวิถีชีวิตที่ไม่เข้ากันนั่นเล่าที่ทำให้เขาได้เข้าใจและซึ้งกับคำว่าความเจ็บปวดจนเป็นปมในใจมาจนวันนี้
“นายเป็นบ้าอะไรภีม”เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นบอกตัวเองเบาๆเมื่อรู้สึกถึงขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา แล้วสุดท้ายสิ่งที่เป็นเพื่อนยามเหงาก็แสดงตัวออกมาจนได้ เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปาดขอบตาสองข้างลวกๆเมื่อรู้สึกถึงหยดน้ำตากำลังจะไหลอาบแก้ม
“พอทีภีมพอที”เด็กหนุ่มสั่งตัวเองเสียงดังเมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันภายในใจจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำไมนะ ทำไมเขาต้องเจ็บปวดกับอดีตได้ถึงเพียงนี้ น้ำตาที่หยดเพียงทีละนิดบัดนี้กำลังจะไหลทะลักออกมาอย่างคนที่กลั้นไว้ไม่อยู่
ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง พาสุห์ยืนนิ่งอึ้งมองสบตาคนที่นั่งเช็ดน้ำตาตัวเองอยู่บนเตียง
“ภีม คุณเป็นอะไร”เด็กหนุ่มเอ่ยทักด้วยความรู้สึกตกใจ นัยน์ตาภิธารแดงกล่ำอย่างคนที่ผ่านการร้องให้มาอย่างหนักขณะมองสบตาเขา
“ปะเปล่าไม่มีอะไร”คนโดนถามปฏิเสธทั้งๆที่เสียงยังสั่นและแหบพร่าอยู่
“ท่าทางคุณแย่ๆนะ”พาสุห์เดินเข้ามาทักใกล้ๆ ในตอนที่หัวใจอ่อนแอเช่นนี้ ภิธารอยากที่จะโผเข้าซบให้คนทักปลอบใจและให้ความอุ่นใจเหลือทน แต่เด็กหนุ่มจำต้องปัดความต้องการของตัวเองทิ้งไปเมื่อคิดได้ว่าคนๆนี้คงไม่ใช่คนที่เขาจะฝากหัวใจ และฝากความหวังใดๆเอาไว้ได้อีกแล้ว
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ คุณล่ะไปหาหมอมาหรือยัง”คนคิดตัดใจเอ่ยถามยิ้มๆเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองถ้าหากไม่อยากถูกมองอย่างสมเพช และถูกตราหน้าว่าเรียกร้องความสนใจอยู่ต่อหน้าต่อตาผู้ชายคนนี้เขาควรจะเก็บอารมณ์อ่อนไหวและน้ำตาไว้ให้มิดที่สุด
“ไปมาแล้ว หมอเขาฉีดยาให้ ผมคงไม่แย่นักหรอก”พาสุห์ตอบ แต่ก็ไม่วายที่จะพยายามมองค้นหาความรู้สึกที่ภิธารทำท่าว่าจะปกปิดเอาไว้ ทำไมภิธารต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ เพราะเขาเหรอ ไม่สิ ก่อนที่เขาจะเดินออกไปคนๆนี้ยังต่อล้อต่อเถียงเขาได้อยู่นี่
“บอกผมได้มั๊ยคุณร้องไห้ทำไม”เมื่ออดไม่ได้คนอยากรู้จึงก้มหน้าลงไปถามคนเหมือนปกปิดอารมณ์ตัวเองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ภิธารเงยหน้ามองสบตาคนที่ใบหน้าอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ เด็กหนุ่มเกือบจะหวั่นไหวไปกับแววตาอ่อนโยนที่ถูกส่งให้แต่แล้วเสียงระฆังที่ช่วยเตือนตัวเองก็ถูกแทรกเข้ามาเสียก่อน คนที่เปิดประตูห้องเข้ามาใหม่นั่นเองที่เป็นเจ้าของเสียงระฆังที่ว่า
“มาทำไมให้ตายสิ”พาสุห์เผลอสบถเบาๆเมื่อเอี้ยวตัวหันไปมองแล้วเจอคาวียืนยิ้มเท่ห์อยู่หน้าห้องภิธารลอบสังเกตอาการคนสบถ ทำไมพาสุห์จะต้องไม่สบอารมณ์ทุกครั้งที่เห็นหน้าคนที่หน้าประตูด้วย ทำยังกะตัวเองเป็นฝ่ายโดนคนๆนั้นขับรถชนซะเอง
“ผมลืมไปว่าผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย”คาวีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสองสายตามองมาทางเขา พาสุห์ยอมถอยร่างออกมาจากภิธารเมื่อเห็นคนเอ่ยเมื่อครู่เดินเข้ามาหา

“กับนายฉันคงไม่แนะนำตัวหรอกนะนายพาสุห์”คนเดินเข้าหาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำใส่หน้าคนถอยร่าง ภิธารรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นสองคนตรงหน้าสู้สายตากันเองเด็กหนุ่มจำต้องกระแอมเสียงในลำคอเบาๆเพื่อแยกสายตาทั้งคู่ออกจากกัน ได้ผล คนมาใหม่ละสายตาจากพาสุห์แล้วหันมามองเขาเอ่ยขึ้น

pongsakron01

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

เกมส์หัวใจ

thine

ขอบคุณมากครับ

tony11

ขอบใจหลาย