++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“กับนายฉันคงไม่แนะนำตัวหรอกนะนายพาสุห์”คนเดินเข้าหาเอ่ยชัดถ้อยชัดคำใส่หน้าคนถอยร่าง ภิธารรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นสองคนตรงหน้าสู้สายตากันเองเด็กหนุ่มจำต้องกระแอมเสียงในลำคอเบาๆเพื่อแยกสายตาทั้งคู่ออกจากกัน ได้ผล คนมาใหม่ละสายตาจากพาสุห์แล้วหันมามองเขาเอ่ยขึ้น
“ผมคาวีนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณเอ่อ ภิธาร”
“เรียกผมภีม ก็ได้ครับ ง่ายดี”ภิธารเอ่ยตอบรับ พลางส่งสายตาเป็นมิตรให้นิดหน่อยพอไม่ให้เสียมารยาท แต่อีกคนที่ยืนมองไม่คิดแบบนั้นนี่สิ
“คราวนี้ยิ้มออกเลยนะภีม”คนคิดไปทางอื่นแขวะขึ้นอย่างอดไม่ได้ ทำไมล่ะ ทำไมภิธารถึงปรับสีหน้าและอารมณ์ให้ร่าเริงเมื่อเจอกับนายคาวีนี่ด้วย ดูเอาเถอะนัยน์ตาแดงกล่ำที่เขามองเห็นแต่แรกบัดนี้มันกำลังจะกลายเป็นสุกใสดั่งเดิม
“เพื่อคุณนี่รวนดีเนาะ”คาวีเอ่ยต่ออย่างอารมณ์ดีอย่างนี้สิที่เขาต้องการ
“ปล่อยเขาเถอะครับ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”ภิธารตามน้ำไปอย่างไม่คิดอะไร ด้วยไม่รู้ว่าจะปกป้องอะไรพาสุห์ดี คำพูดเขาคงไม่มีค่าอะไรขนาดนั้น
“อาหมอบอกว่าภีมไม่เป็นอะไรมากอีกวันสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้ จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าอยู่ข้างนอกผมจะขอเป็นเพื่อนภีมอีกคน”คาวีเอ่ยนำทางให้ตนอย่างดื้อๆ คนอย่างเขาไม่เคยอ้อมค้อมอะไรกับใครอยู่แล้ว ตอนนี้นาทีนี้ภิธารมีค่าตั้งสองทางคือหนึ่งช่วยเขากลั่นแกล้งคนที่เขาไม่ชอบหน้า และสองอาจช่วยดึงเขาให้พ้นจากการติดตามจากคู่ขาที่เขานึกเบื่อ เขาก็ต้องเร่งทำเวลาแบบนี้แหละ
“ไม่จำเป็น เพื่อนภีมเขามีเป็นโขยง ออกไปจากที่นี่นายก็ไปตามทางของนายดีกว่า”พาสุห์ขัดขึ้นอย่างรู้สึกใจหวิวนิดๆ ในยามที่ภิธารกำลังอารมณ์แปรปรวนอยู่แบบนี้เขากลัวนัก กลัวว่านายคาวีนี่จะเข้าไปมีอิทธิพลในใจภิธารได้ง่าย ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงทนไม่ได้แน่ ไม่รู้สิตอนนี้เขาไม่อยากให้ภิธารข้องแวะกับใคร สรุปคือลึกๆเขาอยากให้ภิธารกลับมาคบกับเขาเหมือนเดิมก็แค่นั้น
“ว่าไงครับภีม ผมถามคุณนะ ผมไม่ได้ถามเขา”คาวีเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจคำค้านของพาสุห์
“ก็ได้ครับ ผมไม่ซีเรียส”ภิธารตอบออกมา พาสุห์ถึงกับใจกระตุก เด็กหนุ่มส่ายหน้าช้าๆอย่างแอบผิดหวังที่ภิธารเปิดใจตัวเองได้ง่ายนัก
“ไงล่ะ ได้ยินชัดแล้วใช่มั๊ยพาสุห์”คาวีหันมาเอ่ยกับคนแอบผิดหวัง พาสุห์หมดเรี่ยวแรงที่จะโต้ตอบใดๆ การตัดสินใจของภิธารมันเหมือนเป็นสัญญาณเตือนว่าเส้นตรงสองเส้นที่เขาพยามดึงมันมาบรรจบกันกำลังจะกลับไปเป็นเส้นขนานกันดังเดิม
เส้นหนึ่งคือหัวใจของเขา และอีกเส้นหนึ่งคือหัวใจของ ภิธาร!!
“ผมไม่ค่อยสบายน่ะครับพิธ คงออกไปเจอไม่ได้”พาสุห์บอกปัดความต้องการของนิพิธขณะที่กำลังขับรถกลับบ้าน เจตนาตอนแรกเด็กหนุ่มว่าอยู่เป็นเพื่อนภิธาร แต่แล้วเหตุการณ์ที่เขาได้เห็นและได้ยินตอนที่คาวีเข้าไปขอสานสัมพันธ์กับเจ้าตัวถึงในห้องพักทำให้เขาเกิดอาการน้อยใจขึ้นมาดื้อๆจนไม่อาจที่จะอยู่ตรงนั้นต่อไปได้ เขาไม่ได้บอกภิธารถึงการหนีกลับบ้านครั้งนี้ ไม่รู้สิ ดูภิธารดูท่าจะมีใจเลยเถิดไปกับคาวีซะจนเขาคิดว่าตัวเองคงหมดความหมายเลยตัดสินใจหนีออกมาแบบไม่บอกกล่าว
“พอดีผมโดนฝนเมื่อช่วงเย็นน่ะครับ เลยปวดหัวนิดหน่อย พิธมีอะไรสำคัญจะคุยกับผมมากมั๊ย”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อออกไปเมื่อโดนคู่สนทนาถามกลับว่าเป็นอะไรถึงไม่สบาย เสียงนิพิธที่โทรเข้ามาแม้จะดูไม่ดีนัก แต่ร่างกายเขาตอนนี้ก็เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวเด็กหนุ่มจึงไม่อาจที่จะใส่ใจใครได้
“ทะเลาะกับเพื่อน อืม อย่าคิดมากเลยครับ คนเราคบกันก็ต้องมีทะเลาะเบาะแว้งกันกันบ้าง ลองนอนพักดูก่อนสิครับ ตื่นขึ้นมาอาจรู้สึกดีขึ้นก็ได้”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อเมื่อต้นสายที่โทรเข้ามาตอบคำถามที่เขาถามไป ก่อนเลือกที่จะวางสายเมื่อรู้สึกสติกำลังจะไม่อยู่กับตัว
“แค่นี้ก่อนนะพิธ ผมกำลังขับรถอยู่ แล้วรู้สึกปวดหัวด้วย มันอันตราย”
โทรศัพท์ถูกวางลงไปแล้วข้างตัว เวลาผ่านไปได้ซักพัก คนวางจึงหยิบมันขึ้นมาใหม่ นึกชั่งใจอยู่นานสุดท้ายก็ยอมกดเบอร์ปลายทางจนได้
ภิธารสะดุ้งนิดๆเมื่อจู่ๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่กำลังคิดอะไรเงียบๆ มันเป็นโทรศัพท์ของห้องที่พักอยู่ ใครโทรเข้ามา เขาไม่ได้บอกใครนี่ว่าเขาได้เข้ามานอนพักที่นี่อีกครั้ง
“สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักทายหลังยกโทรศัพท์มาแนบหูได้
“ผมเองนะ”เสียงที่ทักกลับมาแม้จะมองไม่เห็นคนพูดแต่จิตใจก็รับรู้ได้ดีถึงสำเนียงและจังหวะการเอ่ย
“ถึงบ้านแล้วเหรอครับ”คนรับรู้เอ่ยทักอีก คนที่โทรเข้ามาแทบสะอึก
“รู้ได้ไงว่าผมจะกลับบ้าน”
“ก็..เปล่าครับ แค่เดาเอา”คำตอบที่หลุดออกไปมันไม่ตรงใจคนเอ่ยนัก ก็ใจมันอยากเอ่ยเหลือเกินน่ะสิว่า มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ แต่จะให้พูดยังไงล่ะ ประชดไปก็ใช่ว่าอะไรๆจะดีขึ้น
“ขอโทษนะที่กลับโดยไม่บอก ผมเห็นว่าคุณน่าจะมีคนเฝ้าแล้วเลยไม่อยากอยู่กวน”พาสุห์บอกไปในสิ่งที่คิด แต่แล้วต้องใจหวิวไปกับสิ่งที่โดนตอบกลับมา
“ถ้าไม่อยากที่จะเหนื่อยกับผมก็ไม่น่าที่จะเอาคนอื่นมาอ้างเลยนี่พาสุห์ แค่นี้นะครับ ผมจะนอนแล้ว”โทรศัพท์ที่แนบหูถูกวางลงที่แป้นดังเดิม คนวางนั่งนิ่งถอนหายใจ เหตุผลของคนเคยใจร้ายฟังยังไงมันก็ฟังไม่ขึ้นหรอก อย่าไปสนใจอีกจะดีกว่า
พาสุห์คิดที่จะกลับรถไปทางเดิมเพื่อเคลียร์สิ่งที่ภิธารตัดพ้อเขาเมื่อครู่ แต่แล้วเด็กหนุ่มต้องถอดใจ เมื่อรู้สึกเพลียจนไม่อาจฝืนร่างกายได้ จึงจำใจขับรถตรงเข้าบ้านอย่างเสียไม่ได้ ข้างฝ่ายภิธาร แม้จะคิดทำใจ แต่ลึกๆก็แอบผิดหวังเล็กๆที่คำตัดพ้อของเขาไม่อาจทำให้พาสุห์สะเทือนใจได้เลย คนเราถ้าแคร์กันจริงๆ โดนว่าขนาดนี้มีเหรอจะไม่พยายามมาเคลียร์ให้อะไรๆมันกระจ่าง หึ แค่โทรกลับมาฝ่ายนั้นยังไม่คิดจะทำ ทุกอย่างมันแน่ชัดแล้วจริงๆว่านายกำลังจะโดนปั่นหัวอีกรอบ ภีม
ตอนเช้า ภิธารแจ้งความประสงค์ที่จะออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปพักต่อที่บ้าน เมื่อหมอไม่ขัดข้องเด็กหนุ่มจึงเตรียมตัวที่จะกลับเองตามลำพังแต่พลันคาวีก็เข้ามาเป็นคนอาสาที่จะไปส่งที่บ้าน เด็กหนุ่มปฎิเสธในตอนแรก แต่พอเจอหน้ากับกรกฤษณ์โดยบังเอิญ บุรุษพยาบาลรายนี้กลับแนะนำให้เขาไปกับคนอาสา เขาเลยยากที่จะปฎิเสธ
ฝ่ายพาสุห์ร่างกายที่เพลียมาทั้งคืนพาลทำให้เด็กหนุ่มลุกจากที่นอนไม่ได้เลยจนถึงบ่าย พอลุกขึ้นได้ ก็ถึงกับใจหาย นี่มันผ่านไปกี่ชั่วโมงกันแล้วจากที่เขาตั้งใจจะไปหาภิธารเพื่อเคลียร์เรื่องที่โดนตัดพ้อเมื่อคืน
“ป่านนี้คิดเตลิดไปไหนแล้วก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มบ่นกับตัวเองก่อนจะรีบลุกขึ้นทำธุระส่วนตัวแล้วบึ่งรถไปที่โรงพยาบาลทันที
“คุณคาวีพากลับไปแล้วครับ”กรกฤษณ์เป็นคนออกมาให้คำตอบให้กระจ่างเมื่อไปถึง
“เมื่อไหร่”เด็กหนุ่มถามห้วนๆ
“ตั้งแต่เช้าแล้วครับน่าจะถึงห้องพักคุณภิธารแล้วมั้ง”คนได้คำตอบเอ่ยขอบคุณคนแจ้งข่าวก่อนจะรีบบึ่งรถตามเป้าหมาย
ทางด้านภิธาร เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัดใจเมื่อคาวีขอขึ้นไปส่งตนที่ห้อง จึงหาทางปฎิเสธแบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น
“ห้องผมมันรกน่ะครับ อย่าขึ้นไปเลย”
“ไม่เป็นไรนี่ครับ ผมไม่ถือ”
“เอาไว้วันหลังดีกว่านะครับ พอดีวันนี้ผมเพลียอยากพัก”
“ผมขึ้นไปแป๊บเดียวเองไม่อยู่กวนภีมนานหรอกครับ”
“แต่ผมไม่สะดวกจริงๆนะครับ เอาไว้วันหลังดีกว่า”
“อืม ดูภีมจะกลัวๆผมยังไงไม่รู้นะครับนี่ ผมไม่ใช่โจรนะครับ ผมเป็นลูกนายตำรวจนะ”
“ลูกตำรวจแหละตัวดี จะตื้ออะไรนักหนา เจ้าของห้องเขาไม่ให้ขึ้นก็ฟังบ้างสิ”ไม่ใช่เสียงภิธารเป็นพูด แต่เป็นเสียงของพาสุห์นั่นเองที่ดังแทรกเข้ามา แล้วเจ้าตัวก็พาร่างสูงของตัวเองไปยืนข้างเจ้าของห้อง
“มาได้ไง”ภิธารลอบถามเงียบๆ
“ทำยังกะห้องนี้ผมไม่เคยมางั้นล่ะ”พาสุห์ตอบเสียงต่ำเช่นกันก่อนจะส่งสายตาดุๆให้ ดีนะที่เขามาทันได้ยินคำปฎิเสธ แม้จะรู้สึกดีที่คนๆนี้ไม่ได้คิดเปิดใจให้คนเพิ่งรู้จักง่ายๆแต่ยังไงลึกๆในใจก็ยังอดเคืองไม่ได้ที่ยอมให้ไอ้คนขี้โอ่มันมารู้จักถึงตึกที่พัก
“ว้าตัวจริงเขามาแล้ว แย่เลย”คาวีเอ่ยขึ้นลอยๆเพื่อแยกสายตาสองคนให้ออกจากกัน ภิธารเป็นฝ่ายละสายตาก่อน แล้วเด็กหนุ่มก็หวนไปคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่พาสุห์ทำให้ผิดหวังและน้อยใจซ้ำๆจึงตัดสินใจเอ่ยบางสิ่งออกมาอย่างไม่ตรงใจตัวเองนัก
“เขาไม่ใช่ตัวจริงผมหรอกคาวี ตอนนี้ผมเองก็หายเพลียแล้วคุณยังคิดอยากที่จะขึ้นไปห้องผมอีกมั๊ยครับ”
“นี่ไม่ได้นะภีม ผมไม่ยอมนะ”พาสุห์ขัดขึ้นทันควันเมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่อยากจะเชื่อว่าภิธารจะกล้าเอ่ย
“นี่ห้องผมนะพาสุห์ ผมจะให้ใครเข้าใครออกคุณเกี่ยวอะไรด้วย”ภิธารเอ่ยตอบอย่างไม่ไว้หน้า ใบหน้าพาสุห์ซีดเผือดไปทันที ให้ตายเถอะ อะไรเข้าสิงให้เขาเอ่ยแบบนี้ออกไป
“ผมรู้ว่านั่นห้องคุณ แต่คนที่กำลังชวนขึ้นไปคุณเองเพิ่งรู้จักกะเขานะ”
“แล้วไง คนเราถูกใจกัน ทำไมจะต้องเอาเวลามาเป็นเงื่อนไขด้วยล่ะ”
“นี่คุณหมายความว่าไงภีม อย่าบอกนะว่าคุณหลงลมปากนายนี่ไปแล้ว”
“แปลกตรงไหนล่ะ คนอย่างผมมันหลงคารมใครง่ายอยู่แล้วนี่ คุณก็น่าจะรู้”
“ไม่รู้ล่ะ คุณจะพูดยังไงก็ช่าง แต่ผมไม่ยอมให้คุณพานายนี่ขึ้นไปบนห้องที่ผมเคยมีสิทธิ์หรอก”
“คุณพูดเองนะว่าเคยมีสิทธิ์พาสุห์”
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความอย่างที่ผมพูดนั่นแหละครับ ไปกันเถอะคาวี อย่าเสียเวลาเลยครับ”
“ผมบอกแล้วไงภีมว่าผมไม่ยอม นั่นมันห้องที่ผมเคย..!!”
“เคยอะไร! ถ้าจะพูดจาเลอะเทอะกลับไปซะ ถือว่าผมขอละกัน”
“ผมไม่กลับจนกว่านายคาวีนี่จะกลับ”
“เขาจะกลับได้ไง เขาเป็นแขกผมนะ”
“แล้วผมล่ะ คุณเห็นผมเป็นอะไรไปแล้วถึงไล่ผมกลับ”
“คนเคยรู้จักไง”
“ภีม มันจะมากไปแล้วนะ”
“แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ กลับไปซะ! แล้วอย่ามาที่นี่อีก”
เงียบ บรรยากาศที่ครุกรุ่นพลันสงบไปพักใหญ่เมื่อภิธารตัดสินใจระเบิดเสียงในประโยคสุดท้ายจนดังลั่น หลายคนที่อยู่บริเวณโดยรอบเริ่มหันมาสนใจเหตุการณ์ คาวีแอบสะใจที่เห็นใบหน้าพาสุห์เจื่อนลงอย่างคนที่กำลังผิดหวังอย่างรุนแรง เด็กหนุ่มใช้สถานการณ์ที่ผู้คนกำลังสนใจบีบบังคับให้ภิธารพาตนขึ้นไปห้องพักเร็วขึ้น
“คนมองกันเยอะแล้วนะภีม ผมว่าเราขึ้นบนห้องกันก่อนดีกว่านะ”
“อยากขึ้นไปนักหรือไงวะห้องคนอื่น”พาสุห์ขัดขึ้นอีกอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะหน้าชาไปกับคำพูดที่เจ้าของห้องตอบกลับมา
“คุณต่างหากพาสุห์ที่เป็นคนอื่น”
“คุมตัวเองหน่อยสิภีม คุณเป็นอะไรของคุณ นี่ผมพาสุห์ ทำไมคุณพูดกับผมแบบนี้”
“แล้วผมต้องพูดยังไงล่ะ”
“ก็ไม่รู้ล่ะ แต่ที่คุณพูดเมื่อกี้ผมรู้สึกก็แล้วกัน”
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ ผมเสียเวลามากแล้ว ขอตัวนะ คาวี ไปกันเถอะครับ”
“ก็ได้ภีม คุณแน่มาก ไปเลย จะขึ้นไปทำอะไรกันก็ไปเลย ผมมันไม่สำคัญกับคุณแล้วนี่” พาสุห์เอ่ยประชดออกไปเมื่อนึกใจเสียกับสิ่งที่ได้เห็น ภิธารกำลังเอื้อมมือมาจูงแขนนายคาวีนั่นชัดๆ
“ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะการปฎิเสธเพื่อตีค่าตัวเองให้สูงขึ้นของคุณ”เด็กหนุ่มเอ่ยต่ออย่างคนผิดหวังปนโมโหที่ภิธารทำไม่สะท้านกับคำประชดของตน ได้ผล คราวนี้ภิธารชะงักหน่อยๆเมื่อเขาเอ่ยจบ แต่แล้วสิ่งที่ฝ่ายนั้นเอ่ยตอบกลับมาก็ทำให้เขาชะงักไปไม่ต่างกัน
“ขอบคุณที่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆนะครับ”
“โชคดีละกันนะถ้าคิดว่าครั้งนี้รักของคุณจะสมหวังอย่างที่ตั้งใจ”เด็กหนุ่มพูดออกไปอีกอย่างพลั้งปากเมื่อตั้งสติได้
“ขอบคุณนะที่อวยพร รับรองถ้าผมกับคาวีคบกันจริงๆ ผมจะไม่ยอมให้อดีตมันซ้ำรอยเดิมอีกแน่“ภิธารเอ่ยสู้อย่างไม่ยอมแพ้
“ได้ แล้วผมจะรอดู คนอย่างคุณจะมีคนทนได้ซักกี่คนกันเชียว เชิญล้อเล่นกับหัวใจตัวเองต่อไปเถอะ”พาสุห์เอ่ยรับทันควันเช่นกัน คำพูดของภิธารทำให้ใจเจ็บอยู่ไม่น้อยแล้วจะให้เขายอมไปมากกว่านี้งั้นเหรอ ไม่มีทาง!!

สองสายตามองท้าทายกันได้ซักพัก ก่อนที่คนเอ่ยประโยคสุดท้ายจะเป็นคนหลบก่อนแล้วหันหลังเดินหนีอย่างคนผิดหวัง
คาวีแสร้งเข้าไปกุมมือภิธารที่ยืนตัวสั่นสะท้านอย่างคนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างขณะมองตามหลังพาสุห์ไป
“ขึ้นห้องนะครับ อย่าไปสนใจเขาเลยนะ ผมอยู่ทั้งคน” เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากใจนัก ก่อนจะเดินตามคนตัวสั่นที่ออกเดินนำไปก่อนโดยไม่เอ่ยอะไรอีก

pongsakron01

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

สงสัยสี่เส้าแน่ๆ คนแย่ๆคือคาวี