ชีวิต 18+ ตอนที่หนึ่ง

tekung

เรื่องจริงจากชีวิตของเด็กผู้ชายคนนึง ที่ยังไม่รู้ว่า ตอนจบของเรื่องนั้นจะเป็นอย่างยังไง>>

) b6 g( R3 q1 G2 A9 H6 _' X, |/ w: @สวัสดีครับ ก่อนอื่นผมต้องขอบอกก่อนนะครับ ว่าสิ่งที่ทุกท่านกำลังอ่านอยู่นี้ เป็นเพียงเรื่องราวในชีวิตของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่ไม่ได้มีความพิเศษ แตกต่างจากใคร แล้วก็ยังไม่รู้ว่า เรื่องราวนี้ จะจบลงอย่างไร ยังไงก็ฝากทุกท่าน ตามหาตอนจบไปด้วยกันนะครับ (ผมอาจจะเล่าไม่เก่งนะครับ)
7 B7 N7 y6 T! G; Y8 ^: v" p2 @( r
ครับ ผมขอแนะนำตัวเลยแล้วกัน ผมชื่อ "ฝุ่น"ครับ ชีวิตของผม ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในกรุงเทพ แต่จริงๆแล้ว ผมเป็นคนต่างจังหวัดครับ บ้านของผม อยู่ในจังหวัดที่ใกล้ๆกับกรุงเทพนี่ล่ะคับ เป็นบ้านหลังเล็ก ที่อยู่กันเป็นครอบครัว

เหตุที่ผมต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพ ก็เพราะเรื่องเรียนล่ะครับ ซึ่งผมถือว่า มันเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตผมเลยล่ะครับ
ครับ คงอย่างรู้กันแล้วล่ะสิ 55 เรื่องมันก็มีอยู่ว่า...

ย้อนกลับไปสมัยที่ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น โรงเรียนของผม ถือได้ว่า เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดเลยที่เดียว ในตอนเช้า พ่อจะมาส่งผมที่โรงเรียน "ฮ่องๆๆๆๆ" เป็นเสียงที่หมาหน้าโรงเรียนครับ มันจะชอบเห่ารถผมทุกเช้า เป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ รถคันอื่นๆ มันก็ไม่เห่า มันจะเห่าก็เฉพาะแต่แท็กซี่ ฮ่าๆ ใช่แล้วครับ พ่อผมมีอาชีพ ขับแท็กซี่
1 {9 Q+ V: p& A$ i" v8 G8 D+ z
& C* Z# O$ T1 O4 i7 w" Aผมก้เลยมักจะโดนแซวบ่อยๆ ว่านั่งแท็กซี่มาเรียน เพื่อนๆที่อยู่ในกรุงเทพ คงแปลกใจว่าแซวทำไม อิอิ ก็ต่างจังหวัดน๊ะ มันหาแท็กซี่ได้ง่ายๆซะที่ไหนกัน แล้วก็คงไม่มีเงินมาจะนั่งมาเรียนทุกวันหรอกคราบ
% h0 o/ O) A( _' c" g! R
) f. }: A4 ?# sฝุ่นเป็นคนขี้อายครับ ก็เลยไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไหร่ ที่รู้จักๆกัน ก็มีแค่เพื่อนจากโรงเรียนเก่า ผมยังจำได้อยู่เลยครับว่า ตอนที่ผมเปิดเทอมตอนม.1 วันแรก ผมไปเกือบสาย ผมรีบวิ่งเอากระเป๋าขึ้นไปไว้ที่ห้อง บรรยากาศนะหรอครับ ก็มีพ่อ แม่ ผู้ปกครอง แต่ของคนอื่นนะครับ พาลูกๆของเขามาส่งที่ห้อง ส่วนผม ก็ต้องดูแลตัวเองครับ เพราะพ่อก็ต้องรีบไปขับรถ ส่วนแม่ ก็ต้องไปสอนหนังสือเหมือนกัน ผมวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู กวาดสายตาเข้าไปในห้อง ก็เห็นกระเป๋าวางตามโต๊ะเต็มไปหมด รู้ได้เลยว่า ที่เหล่านั้น คงมีเจ้าของแล้ว มองกวาดสายตาไปอิกที ก็เจอแล้วครับ ทำเลทองในการศึกษาของผม 555 นั่งมันแถวหน้านี่แหละวะ เค้าบอกว่า แถวหน้าจาได้เป็นนายก อิอิ แล้วผมก็เอากระเป๋าไปวางไว้ อ๊าว!! มีคนนั่งอยู่ข้างๆเราแล้วด้วย มีเพื่อนแล้วโว้ยยย "กรี๊งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!" เสียงกริ่งดังขึ้น ผมก็รีบวิ่งลงไปเข้าแถว
4 l, k4 i# l% |$ {
' {/ O& Q. U2 Uและนั้นล่ะครับ ถือว่าเป็นโชคของผม เพราะคนที่ผมสนิทที่สุดในม.1 ก็คือ "คนิต" เพื่อน คนที่นั่งติดกัน 555+
คนิตเป็นคนขี้อายครับ ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ ดูติ๋มๆ (55 ก้ไปว่าเค้า) ผมก็เป็นคนไม่ค่อยพูด เลยอยู่ด้วยกันได้ ผมกะคนิต มักจะกลับบ้านด้วยกัน เพราะเราต้องต่อรถจากหน้าโรงเรียนมาที่ตลาดก่อน 555 บ้านนอกสุดๆ
" C! M  V8 S/ A% L, Q5 T
9 Q. i, c- b) w0 ]2 M+ V  e, R8 ~การเรียนของผมไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ไม่ใช่ไม่ชอบเรียนนะครับ แต่มันยาก แล้วก็มีแต่คนเก่งๆทั้งนั้น ผมถามเพื่อนเสมอๆ ว่าเข้ามาเรียนได้ไง เพื่อนก็จะบอกว่า สอบเค้าทั้งนั้น บ้างก็จับสลาก ส่วนผมน๊ะหรอครับ ผมก็ผ่านทั้งการสอบ แล้วก็จับสลาก แต่ก็แห้วทุกรอบ จนสุดท้าย แม่ก็ไปบนกับพระที่วัดประจำจังหวัด (มีเจดีย์องค์ใหญ่ๆ อิอิ) ขอให้ลูกได้เรียนที่นี่ ผลปรากฎว่า สมหวังครับ โรงเรียนโทรมาตามให้ผมไปมอบตัว เหอะๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ไม่ได้โม้นะครับ เรื่องจริง

% s  r* A) _( {$ G3 Iพอขึ้นม.2 นักเรียนจากม.1 ทุกคน จะถูกจัดห้องใหม่ ตามคะแนนปลายภาค ใครคะแนนดี ก็ไปอยู่ห้องต้นๆ ใครคะแนนไม่ดี ก็ห้องท้ายๆไป คนิต คะแนนดีครับ ได้ไปอยู่ห้อง2 ส่วนผม อยู่ห้อง4 เห้อ... อุตสาห์มีเพื่อนกะเค้า ก็ดันมาโดนแยกไปอีก แต่ก็นั้นล่ะครับ จุดเปลี่ยนของชีวิตผม ที่ทำให้ผมเป็นอย่าทุกวันนี้
: P% D  i# t5 H0 i
' U: C8 f; h5 ?  k: o* aเปิดเทอมวันแรก ห้องประจำชั้นของผม เป็นห้องวิทยาศาสตร์ เพราะครูประจำชั้นสอนวิทย์ ห้องผมมีประมาน 50กว่าคน มันเป็นอะไรที่อึดอัดมากครับ ผมก็นั่งคุยกะเพื่อนที่มาจากห้องเดียวกันอยู่ครับ ก็มีเพื่อนคนนึง ถือไม้กวาด ไม้ถูพื้น แล้วก็ที่โกยขยะเข้ามาในห้อง ผมยังจำได้อยู่เลย เค้าวางของแล้วก็ เดินไปหยิบกระเป๋าหน้าห้อง แล้วก็เดินหาที่นั่งครับ ไม่รู้ว่าดวง หรือคนอื่นรังเกียจผม (น่าจะอันหลังนะ --" ) ที่นั่งเหลืออยู่ที่เดียวครับ คือข้างๆผม แล้วก็นั่นล่ะครับ เพื่อนที่ผมสนิทที่สุด แล้วก็ถือว่า เป็นเพื่อนสนิทคนแรกของผมเลย ทุกคนคงเคยทำสินะครับ ประวัติส่วนตัว เหอะๆ คำถามที่ผมกลัวที่สุด และไม่เคยตอบได้เลย คือ "เพื่อนที่สนิทที่สุด" เพราะผมไม่เคยมี หรือไม่มีใครอยากคบผม 555

"ป๋วย" เป็นลูกคนจีนครับ นิสัยก็ไม่แตกต่างจากคนิต คือติ๋มๆ ไม่ค่อยพูด แต่ป๋วยจะเป็นคนเฮฮามากครับ ชอบเล่าเรื่องตลก ผมกะป๋วยก็เลยคุยกันได้ เรามักจะกลับบ้านด้วยกัน เพราะบ้านอยู่ทางเดียวกัน ป๋วยถือเป็นคนแรกอีกเช่นกัน ที่บ้านอยู่ทางเดียวกะผม (อะไรจาอาภัพขนาดน้านห๊ะฝุ่น) เราก็เลยสนิทกันไวขึ้นครับ

7 f4 l+ G: a, dผมกะป๋วยติดกันแจ ยังกะตังเม แปลกมั๊ยครับ ผมไม่มีมือถือนะ สมัยนั้นมันยังแพงอยู่ ผมกะป๋วยไม่เคยนัดกันมาเรียน แต่มาทีไร ก็มาพร้อมกันทุกที 55
! a' d/ {7 N7 A# M; D+ l) {
) u, ?6 n  d  N6 Z8 p2 u( ~เวลาผ่านไปหนึ่งเทอมครับ เรายังสนิทกันดีอยู่ แล้วเหตูการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตผมก็เข้ามา ผมจำได้ว่าผม ป๋วย และก็เพื่อนๆในกลุ่ม ก็เล่นวิ่งไล่จับกันตามประสาเด็ก แต่จะมีเพื่อนอยู่คนนึง ที่มักโดนแกล้งเสมอๆ คือ"ฟลุ๊ค" แต่ฟลุ๊คเป็นคนน่ารักครับ ผมไม่ได้สนิทอะไร เพราะมาจากคนล่ะห้องด้วย แต่เหตุการณ์นี้ ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้อยู่เลยครับ ทุกคนลุมแกล้งฟลุ๊คกันอยู่ ส่วนผมวิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ครับ เข้าไปกอดฟลุ๊คแบบเต็มๆ ฟลุ๊คหันหน้ามามองผมแล้วยิ้มให้ ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย รู้สึกว่าไม่อยากจะคลายอ้อมกอดนี้ออกไปเลย ผมมองหน้าฟลุ๊คอยู่สักพัก ก็ได้สติ แล้วก็ปล่อยฟลุ๊คออกไป ทุกคนยังวิ่งเลยอย่างสนุก มีแต่ผมที่นั่งอยู่เฉยๆ คิดว่ามะกี้เกิดอะไรขึ้น จนเสียงกริ่งดังว่าหมดเวลาพัก ป๋วยเลยบอกว่าให้ไปเรียนได้แล้ว ผมก็เลยเลิกคิด...
2 d* ]2 k. K: Z7 `& G2 g
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมก็เลยได้สนิทกะฟลุ๊คมากขึ้น (นิดนึง) จนขึ้นม.3 ครับ

8 K# @, ~; ]7 A* i* [9 qเราทั้งห้องไม่ได้ย้ายไปไหน ผมก็ดีใจที่ยังมีเพื่อนอยู่ คือป๋วย ผมและป๋วย นั่งโต๊ะติดกันเช่นเคย แต่คราวนี้ผมมานั่งหลังห้องบ้าง ส่วนฟลุ๊คนั่งหลังห้องเหมือนกัน แต่ห่างออกไปอิกแถว แต่แล้ว ความสนิทครับ ก็ทำให้ฟลุ๊คย้ายมานั่งข้างๆผม รวมกันเป็น 3 คน เด่นอยู่หลังห้อง แต่อาจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร แถวหลังผม เป็นผู้หญิงครับ เธอสองคนเป็นลูกอาจารย์ทั้งคู่ ตอนนี้ กลุ่มผมก็รวมกันเป็น 5 คน เรา5คนสนิทกันมากครับ ทำงาน เรียน หรือแม้แต่ไปกินข้าว ก็ทำด้วยกัน ไปด้วยกัน จนกระทั่งวันหนึ่ง

& j& B% p, G% wผมรีบปั่นงาน เพื่อที่จะรีบไปกินข้าว ส่วนคนอื่นๆก็รอผมอยู่ ผมก็เลยบอกว่าให้ไปกินกันก่อน แต่มีเพื่อนอิกคนนึงครับ ที่รอผมอยู่ คือแบงค์ เค้ายังทำงานไม่เสร็จเหมือนผม เลยจะไปกินพร้อมกับ แบงค์เรียนห้องเดียวกับผมมาตั้งแต่ม.1 แล้ว แบงค์มีนิสัยที่ไม่ดีอย่างเดียวคือ พูดจาไม่เข้าหูเท่าไหร่ ผมก็รีบๆๆๆๆๆๆๆๆ จนเสร็จ ผมหันไปหาแบงค์ อ่าว...  ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรีบเก็บของแล้วก็วิ่งตามไปเห็นแบงค์หลังไวๆ อยู่ที่บันได ผมก็รีบวิ่งไปหา แล้วก็แซวว่า "เอ้อ ไม่รอกันเลย" แบงค์ตอบกลับมาว่า"ก็ไม่อยากจะรอเท่าไหร่หรอก" ตอนนั้นไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรครับ โกรธควันออกหูเลย ผมบอกกลับไปว่า "ไม่อยากรอ ก็ไม่ต้องรอ" ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเพื่อนแซวเล่นอ่า แล้วผมก็เดินลงบันไดไปกินข้าวแบบไปพูดกับใครเลยทั้งวัน ป๋วยก็พยายามถามผมว่า เป็นอะไรๆ แต่ผมก็ไม่ตอบ ผมเป็นคนนิสัยอย่างงี้ล่ะครับ ขี้งอนนิดหน่อย(หรือป่าว) เวลาโกรธใคร งอนใคร ก็จาไม่พูดกะใครเลย แล้วผมก็ไม่พูดกะแบงค์ จนจบม.3 อ่ะ จริงๆนะ

ทุกคนรู้แล้วครับว่า ผมโกรธแบงค์มาก (เรื่องอะไรว่ะ ปัญญาอ่อนจริงๆ) ทุกคนก็เข้าข้างผม คือไม่ยุ่งกะแบงค์เลย จนวันหนึ่ง ผมนั่งรอเรียนคาบการงาน ที่โต๊ะม้าหินมุมหนึ่งในโรงเรียน เพื่อนก็นั่งคุยกันอยู่ สักพัก แบงค์ก็เดินมาแล้วก็มานั่งคุยกะเพื่อนกลุ่มนั้น ผมก็เห็น แต่ไม่ได้สนใจอะไร ป๋วยกะฟลุ๊ค ที่ไปซื้อขนมเสร็จก็เดินกลับมา แล้วก็ไปนั่งคุยกะกลุ่มนั้นอีก ผมเริ่มรู้สึกน้อยใจ ก็เลยหันหลังให้ แต่ก็ไม่มีใครสนใจ (555555555555 ขอหัวเราะดังๆหน่อยนะครับ พูดแล้วก็ขำตัวเอง ทำไปได้) จนเข้าคาบผมก็เช่นเคย ไม่พูดกะใครเลย ทุกคนเริ่มรู้แล้วว่า ผมผิดปกติ ก็พยายามถามๆ แต่ก็ไม่เป็นผล
9 K7 ]* I4 \0 Q) y& H1 {! B
. d6 I2 n1 w$ I9 H; nผมงอนได้ไม่นานหรอกครับ ก็ดีกัน แต่ปัญหาใหม่ก็เข้ามา เป็นช่วงเวลาที่ใกล้จะจบกันแล้ว ฟลุ๊ค เหมือนจะไปเป็นแฟนกะดิว "ดิว" เธอเป็นผู้หญิงครับ ผมไม่ค่อยชอบเธออยู่แล้ว เธอก็เรียนห้องเดียวกับผมมาตั้งแต่ม.1 เหมือนกัน เธอเป็นคนหัวสูงครับ หยิ่งล่ะก็ว่าได้ ดิวชอบเข้าหาฟลุ๊ค ชอบทำเป็นเหมือนจีบกันให้ผมเห็น บางครั้ง ก็เดินจูงมือกัน หรือฟลุ๊คนั่งคุยอยู่กับผม เธอก็จะเข้ามานั่งด้วย คุยด้วย ส่วนผมน๊ะหรอ เดินหายไปตั้งแต่เธอมานั่งแล้ว ความที่ผมสนิทกะฟลุ๊คมาก และมีดิวเริ่มเข้ามา ทำให้ผมกะป๋วยเริ่มห่างกัน ผมรักเพื่อนนะ ทั้ง 2 คนเลย ผมรู้ว่า ถึงฟลุ๊คจาไม่ได้คบกลับผม แต่ก็ยังมีดิว แต่ผมก็ไม่ไว้ใจเธอเท่าไหร่ ผมเลยห่างจากป๋วยด้วย โดยให้ฟลุ๊คกะป๋วยอยู่ด้วยกัน ฟลุ๊คจะได้ไม่ขาดเพื่อน ส่วนผมก็อยู่คนเดียวครับ ฟังดูดีนะ แต่มันก็เรื่องจริงแหละ ป๋วยยังเคยมาร้องไห้กับผมเลย ขอให้ผมกลับไปเหมือนเดิม แต่ผมก็ฝืนใจทำไม่ได้ ผมยังเคยคุยกะฟลุ๊คในไฮไฟเลยครับ เรื่องนี้ ผมจำได้ว่าผมร้องไห้หน้าคอม เพราะเหมือนฟลุ๊คจะไม่ได้สนใจที่จะคบกับผมเท่าไหร่นัก ผมก็บอกเหตุผลเค้าไปนะ ที่ผมทำลงไป ตอนนั้น ผมให้เหตุผลกับตัวเองไปว่า ผมหวงเพื่อนนะไม่อยากให้เพื่อนไปคบกะคนอย่างนั้น ทนเห็นอะไรบาดตาบาดใจไม่ได้ เลยถอยออกมา แต่ตอนนี้หรอครับ ผมคงพูดได้เต็มปากแล้วว่า "เพราะผมรักเค้านั่นแหละ" ผมหึงฟลุ๊คกะดิว เลยไม่อยากอยู่ใกล้ ในตอนนั้น ผมยังไม่ได้ชอบผู้ชายนะครับ วันวาเลนไทน์ตอนม.2 ผมยังซื้อดอกไม้ไปบอกรักผู้หญิงอยู่เลย แต่เธอไม่รับครับ เพราะเธอเป็นทอม 55555555
) x5 N( J, \" n+ ]
เรื่องจบยังไงน่ะหรอครับ

1 i/ `( a4 v; X) t7 Xวันสุดท้ายของการเรียนม.3 ผมตัดสินใจลืมทุกอย่าง อยากกลับมามีเพื่อนอย่างเดิม ฟลุ๊คกะดิว ไม่ได้คบกับ เค้าบอกกลับผม ในไฮไฟเองว่า กลับมาเหมือนเดิมเหอะนะ เค้ากะดิวแค่เล่นๆกัน ป๋วยโทรมาหาผม ตอนเย็น ร้องไห้ แล้วบอกว่า พรุ่งนี้เราจะได้เรียนด้วยกัน เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ อยากให้ฝุ่นกลับมาเหมือนเดิม ผมไม่ได้พุูดไร วางหู แล้วก็นั่งร้องไห้จนแม่ถามว่า เป็นอะไร
( }) r3 ]. w! o) B* j
1 P. Q/ B7 R0 X3 t5 n5 dวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เรียนคาบสุดท้ายเสร็จ ผมเดินเข้าไปหาฟลุ๊คกะป๋วย ที่นั่งอยู่ที่ม้าหินมุมหนึ่งในโรงเรียน ผมยื่นปากกาให้ป๋วยเขียนเสื้อให้ ป๋วยเขียนประมานว่า "โชคดีนะ แล้วผมก็หันมาหาฟลุ๊ค ผมอาสาเขียนให้ฟลุ๊คก่อน จริงๆแล้ว ผมอยากจะเขียนที่กระเป๋าซ้ายของเค้า เพราะมันตรงกับอะไร ทุกคนคงรู้ แต่ว่า มีคนเขียนอยู่แล้ว ใช่คับ ดิวเขียนไว้แล้ว ผมก็เลยเขียนที่หัวไหล่ ด้านหลังแทน ผมเห็นป๋วยแอบปาดน้ำตาด้วย ผมก็เลยยิ้มให้ ผมเขียนให้ฟลุ๊คไปสั้นๆว่า "รักแกว่ะ" แล้วก็เปลี่ยนให้ฟลุ๊คเขียนให้แทน ที่กระเป๋าด้วยซ้ายของของผม ฟลุ๊คถนัดซ้ายครับ เค้าเอามือขวาของเค้ามาจับไว้ที่ไหวซ้ายของผมเบา แล้วก็โน้มหัวลงมาเขียนอย่างตั้งใจ ผมไม่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเลย ผมมองจองฟลุ๊คในระยะที่ใกล้ชิด จนเค้าเขียนเสร็จ ผมลุกขึ้นไม่ได้พูดว่า "ขอบคุนนะ"แล้วก็เดินไป

ผมเหลือบมามองที่กระเป๋า ตรงที่ฟลุ๊คเขียนให้ ผมอ่านไม่ออกหรอกครับ เพราะฟลุ๊คเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่น บางทีเค้าอาจอยากจะบอกอะไรกับผม แต่ไม่ได้อยากให้ผมรู้ความหมายที่แท้จริงของมันก็ได้ แต่ผมก็สุขใจแล้ว
* ]7 u: k  m% |" B- F4 p# H& Z
% O0 k8 z+ L4 p4 y7 I4 t: rผมกลับมาที่บ้าน ลองดูที่กระเป๋าเสื้อ ก็เศษเห็นกระดาษพับอยู่ ก็เลยคลี่ออกมาดู เป็นลายมือฟลุ๊คครับ มันมองว่า
  f( y9 f- \0 l6 [8 b
2 L3 F/ H0 o8 D+ f; n"ฝุ่น คือว่า แกก็รู้ว่า เขาชอบผู้หญิงเขาไม่สามารถชอบผู้ชายได้ ทางที่ดี เราเป็นเพื่อนกันหนะดีแล้ว ถ้าเกิดว่าเราตกลง แล้วถ้าวันหนึ่งเราเลิกกัน มันจะรู้สึกยังไง จริงไหม เราต้องอยู่ห้องเดียวกันอีกตั้ง 1 ปีนะ อีกอย่าง เขาเคยสัญญากับคนคนหนึ่งไว้ ซึ่งไม่สามารถผิดคำสัญญาได้  เราว่า คำว่า "เพื่อน" ดีที่สุด เพราะสามารถคุยเล่นกันได้ ถ้าเป็นแฟน ก็ต้องคอยเอาใจใส่ ขอให้เข้าใจเราด้วยนะ (เราชอบผู้หญิง) แล้วของที่ให้จะเอาคืนก็ได้นะ เขาพร้อมที่จะให้คืน เพราะแกควรเก็บไว้ให้คนที่ดีสำหรับแก คนที่เขารักแกดีกว่านะ"

ผมอ่านจบ ก็ยิ้มนะ ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไร ดีใจที่ได้รู้ว่าเค้าคิดยังไง แล้วก็ได้รู้ว่า เค้ารู้ว่าผมคิดยังไงกับเค้า
, F. U0 c2 N- z  e* S/ o
4 J0 M- r3 \, ~( i8 Y1 Dก็นั่นแหละครับ เหตุผลที่ผมไม่ต่อม.4 ที่นั่น เพราะผมคงเจอเค้าไม่ได้อิกแล้ว ส่วนป๋วย ก็ไปต่อที่อื่นแน่นอน
ผมเลยตัดสินใจ เปลี่ยนตัวเอง มาเรียนสายอาชีพ แต่โรงเรียนอาชีวแถวบ้าน ก็เต็มซะแล้ว ผมเลยเค้ามาหาที่เรียนในกรุงเทพ แล้วก็ได้จริงๆครับ เป็นโรงเรียนอาชีวย่านฝั่งธนครับ
9 i, ]" [& o+ ]3 n2 j; X
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ที่ว่าชีวิตผมเปลี่ยนไป จะเปลี่ยนยังไง แล้วผมจะเจอกับอะไรบ้าง คงต้องติดตามต่อไป

0 H4 _& Q/ T9 H% F5 v( b4 D  uตามต่อกันวันพรุ่งนี้นะครับ วันนี้ขอตัวก่อน นอนหลับฝันดีคับ ^^

yiluvu

ขอบคุณครับ

pdargon

เรื่องน่ารักดีคับ

dew225

-ขอบคุณคับ

solodark

ใสๆจัง5555

thebigslippers

ขอบคุณครับ

pisannn

น่าติดตามนะครับ

hiroshi111

ขอบคุณครับ

Intra

ขอบคุณครับ

robmaung

ขอบคุณมากครับ

mmandmm

ขอบคุณครับ

0966

ขอบคุณคับ

sengjit

ขอบคุณครับ

freezz

ต้องติดตามครับ ขอบคุณครับ

Raybt

ขอบคุณคับ

edecono

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณมากนะครับ

jatuAAA

ขอบคุณครับ

chail2519

ขอบคุณคับ

manowbom

ชอบมากคับ